Performance EROS

 


Η Σοπράνο και συνθέτρια της πρωτοποριακής μουσικής σκηνής Μαρίκα Κλαμπατσέα παρουσιάζει την PerformanceEROS, μια ωδή στον έρωτα, μήνυμα χαράς, δίνοντας φως σε μια εποχή που όλα φαίνονται θαμπά, απόμακρα, επικίνδυνα, στείρα και απαγορευτικά.Έρωτας θανάτου, EROS οξύ, EROS ανυπόφορο, αλλά ποθητό. Ενας κύκλος τραγουδιών για την ζωή.

Το EROS επικεντρώνεται σε τολμηρούς και ακραίους φωνητικούς αυτοσχεδιασμoύς.

Η συνθέτρια εμπλέκει και συνδέει, το παρελθόν με το σήμερα, μέσα από τα τραύματα και τις χαρές της ζωής, όπου το μίσος, η απόγνωση και η βία ακόμη, συναντούν το πάθος, το παράφορο αίσθημα, τον έρωτα.

Στο EROS θα ακουστούν συνθέσεις , και αποσπάσματα απο γνωστά έργα της καλλιτέχνιδας σε μια μουσική διαδρομή, με γνωστές άριες των GiacomoPuccini, GeorgesBijet, CamilleSaint-Saëns και ακόμη μελωδίες που τραγουδήθηκαν απο τις JudyGarland, BillieHoliday και τους ElvisPresley, YvesMontand, TomWaits. Ποιήματα των πρωτοπόρων ποιητριών, HildaHDDoolittle, SylviaPlath, SarahKane και Μαρίας Πολυδούρη θα δώσουν δυναμικά το τελικό στίγμα της παράστασης σε μελοποιήση από την συνθέτρια και ανάγνωση από την σκηνοθέτιδα AlikiPeterson, ολοκληρώνοντας την συγκινησιακή Performance του EROS.

Χώρος Τέχνης Ασωμάτων,

Αγίων Ασωμάτων 6, Θησείο

3 Ιουνίου, 9μμ

 Είσοδος 12 Ευρώ, Τ 211 8009838

Δημόσιες σχέσεις: zoitriadafullidh, zoi.masoura@hotmail.com








 


Carpe "Πληγή παλιά..."




Σταγόνες δροσιάς κρέμονται
στον συμμετρικό ιστό της αράχνης.
Τα ζωντανά γαλάζια μάτια
αφέθηκαν σε μια ηρεμία απόμακρη.
Μιλήσαμε για πράγματα της καρδιάς,
η συγκατάθεση δεν άργησε.
Το στόμα ταίριαξε απόλυτα
με την καμπυλότητα των χειλιών της.
Για μια στιγμή κυριάρχησε
μια σιωπή νευρική.
Ένιωσα το σαστισμένο τρέμουλο,
τα χείλη μισάνοιχτα
πίεζαν τη σάρκα,
η γλώσσα ανακάλυψε
το ευαίσθητο σημείο,
το κορμί σπαρταρούσε,
οι ανάσες ανεβοκατέβαιναν ρυθμικά.
Απέθεσα στο στήθος της ένα φιλί,
η λογική και η συνείδηση εγκαταλείφθηκαν,
γευτήκαμε την παραφορά του έρωτα.
Έγλειψα το τσιγάρο
από τη μια άκρη ως στην άλλη, 
η παλιά πληγή άρχισε να γιατρεύεται.

Carpe.

Πίνακας :“The Embrace” Fabian Perez 










Two Poems by Dr Shalini Yadav from India


 i.Reminiscences

I frequently recollect reminiscences
And I recall most things
To each smallest detail
I repeatedly relive those years
Somewhere deep inside my heart
And retrieve them back to my life
Those are easily apprehensible
Which I often pass through
Realization of that phase
Make me feel a bit strange
Mishmash; distress and delight
Initially I feel overjoyed by memories
Soon after I am driven with pain
In the moments of sadness
I wish I could roll back the time
And could take all my sorrows away
But I am familiar with the fact
That both are related with each other
If I take all those sufferings away
My happiness would also be gone
So I usually strive
To accept all memories
Just as they come to me
No matter what they fetch to me
I acknowledge irrefutably
With their perceived omnipresence.


ii. Self

Folks say
‘Self’ is vital for me
And I have become self-centred
Is it so?
Don’t I pay attention?
Am I not dutiful?
Shall I merge myself fully
To cater to sexual aspirations
Or shall I be a machine
To produce kids
If it is so
Yes, I want to retain ‘Self’
At priority
As I am told
I am losing my femininity
Is this the way
To refrain it
Either by producing offspring
Or fulfilling sexual needs
Firstly I am supposed
To be enlightened
However I tried my best
Somehow became emancipated
But again I am kept
In the shackles of patriarchy
To make me submissive
All eyes are on me now
And a hitch in my giddy up
I collect my strength
Not to abide by a decision
With which I might disagree
This makes me more assertive
And I resolve to sustain my ‘Self’


Bionote

Dr Shalini Yadav holds a PhD in Post-colonial Literature and M. Phil in English Language Teaching (ELT) from University of Rajasthan, India. Additionally she has done a course in Advanced Creative Writing from University of Oxford, UK. She has progressive teaching experience of 16 years at University level in India, Libya and Saudi Arabia. She has participated and presented papers in many conferencesand seminars, chaired sessions and delivered lecturesacross the tenure. She has edited and authored various books including Reconnoitring Postcolonial Literature (2022), Emerging Psyche of Women: A Feminist Perspective (2022), On the Wings of Life: Women Writing Womanhood (2021),Postcolonial Transition and Cultural Dialectics (2012),Communication Techniques (2010) and A Text Book of English for Engineers (2008). Besides, she is a freelance writer whose creative writing publications include three poetry books in English Floating Haiku (2015), Kinship With You: A Collection of Poems (2014), Till the End of Her Subsistence: An Anthology of Poems (2013), and one in Hindi language entitledKshitizKe Us Paar(2016).Many of her short stories and poems are published in numerous peer-reviewed journals and anthologies;besides, she is member of various virtual poetry and literary societies. She keeps reading her poems and short stories at various national and international poetry carnivals. She has meticulously written and also reviewed a big number of scholarly research articles for various National and International refereed journals and edited volumes. She is also an efficacious member of the editorial boards of various qualitative journalsincluding World Journal of English Language, Canada, The IAFOR Journal of Literature and Librarianship,International Journal of Languages and Culture, South Africa,International Journal of English Language Education, USA, English Language and Literature Studies, Canadian Center of Science and Education, Canada, International Journal of Applied Linguistics & English Literature, Australian International Academic Centre, Australia, andFrontiers of Education Technology, USA.








ΣΟΦΙΑ Δ. ΝΙΝΙΟΥ «Φοβήθηκα»

 

Φοβήθηκα

Στη γυναίκα που φοβήθηκε

Όταν έμεινα μαζί του,
Έμεινα μονάχη

«Μη μιλάς!», μου έλεγε
«Μη μιλάς!», μου φώναζε
Κι έσκαγα
Πώς να πάψεις να μιλάς;
Πώς τη γλώσσα σου να δέσεις;
Τα φωνήεντα πώς να τα σβήσεις;
Να λιώσεις σαν κερί το σ και το ρο;
Με πόναγε η ανάσα
Με έκαιγε η αναπνοή
Ρουφούσα τον αέρα γουλιά-γουλιά
Κατάπινα την ψυχή μου
Κι οι λέξεις βυθίζονταν η μια μετά την άλλη στη σιωπή
Στη μαύρη άβυσσο του νου
Με τα παράθυρα κλειστά και τραβηγμένες τις κουρτίνες
Κατάπινε τη ζωή μου
Κι εγώ σιωπούσα

Έμεινα μαζί του και
σταμάτησα να μιλάω
Έμεινα μαζί του και
άρχισα να φοβάμαι

Άρχισα να φοβάμαι
σταμάτησα να μιλάω
και ήμουνα μονάχη,
όταν έμενα μαζί του

Σταμάτησα να μιλάω
κι άρχισα να κλαίω
να κλαίω, να κλαίω,
να κλαίω, να κλαίω

«Μα τι κλαις;»
με ρώτησε ο καθρέφτης.
«Είσαι η ομορφότερη!»
Μου το ’χε πει.
Το ’χα ξεχάσει.
«Μα τι κλαις;
Είσαι η καλύτερη!»
Μου το ’χε πει.
Το ’χα ξεχάσει.
«Μην κλαις!
Σ’ αγαπάω! Σ’ αγαπάω πολύ!»,
μου ’πε, μα το ’χα ξεχάσει.
Του χαμογέλασα.
Τον πήρα αγκαλιά.
Άνοιξα την πόρτα
κι έφυγα.

Δεν ήμουν μονάχη.


Από την ανέκδοτη συλλογή με ποιήματα και διηγήματα της Σοφίας Δ. Νινιού «Απουσίες και Πορτραίτα»


Ποίημα και φωτογραφία Σοφία Δ. Νινιού








ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ - ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ

 


Με του Μαρτιού το καλωσόρισμα το γλυκό ,
το γνέψιμο το πρόσχαρο τ' Απρίλη και το γέλιο
και του Μαγιού τ' αγκάλιασμα και το φιλί ,
πήρε ο κόσμος φώτισμα και χρώμα ανατολής
κι απόδρασε στις αναμνήσεις και τις πεθυμιές
μέσα από του χρόνου τις πλατιές ρωγμές
που άνοιξε η καλότυχη αποζήτηση της φυγής,
στης άνοιξης την ομορφιά και της ζωής.

Μέσα από κοινές προκλήσεις και ιστορίες,
από εσπέριους μύθους και δοξασίες
και αλήθειες προσωπικές,θάρρητες και φοβίες
βρήκε ο κόσμος πεποίθηση και αντοχή
κι απόδρασε στη γνώση και την πίστη
να γίνει η εχέμυθη ευχή ομόδοξη φωνή,
η σύναξη άδολη μοιρασιά κι αλληλεγγύη
κι η πρόβλεψη βεβαιότητα και ευτυχία.

Με μνήμες βαθιές και άξιες παρουσίες,
συνάγωγη τη σκέψη σε ιδέες και πρακτικές
και τους καιρούς ορίζοντες μακράς διαδρομής,
τόλμησε ο κόσμος ανάγκες ν΄αφουγκραστεί
κι απόδρασε στην ενόραση της δημιουργίας,
ο στοχασμός να γίνει ευδόκιμη βουλή
η ύπαρξη, ανταύγεια θέωσης και σπονδή
ονείρων και οραμάτων, για μια αισιόδοξη αρχή.

Γιώργος Αλεξανδρής


Η φωτογραφία είναι από https://www.wallpaperuse.com/








Because - A Poem By James Tian

 

Because

The stars lit up the night,
Because loneliness is their demand.
The flowers grow in the soil,
Because smiling is their province.

The world is changeable,
But selflessness won’t be changed.
Like a kind of love out of instinct,
Is that maternal love just so kind !

Because of you,
I came to the world which’s colorful,
Because of you,
I can be free like a gust of wind.

Because of you,
I am a life with a soul,
Just because of you,
My world is a meaningful existence.

James Tian









Night - A Poem By Lam Viet Tung (Vietnam)

 

Night

Night is as black as Chinese ink
From where the wind is blowing?
Soul pains rustle
Become dropped leaves in the deep night.
How many leaves must drop down?
Be exchanged for the dawning minute.
Night is as black as the burnt balsam
It swallows a phosphorous above the tomb.
The shout without response
Stupefied to insensibility into the night
Rains heavy or the soul cries
Black night is blacker.
There is a crazy beggar
He used the last mended old coat
Burnt to make a torch
The night gobbled it before burst into flames.
Night is as black as Chinese ink
Where the soul is drifting?
Made the whirlwind
Take the leaves to be interred into the deep forest.

(Holland, 11-1999.)

Lam Viet Tung (Vietnam)