Εύα Πατροπούλου - Λιανού "The Walls" και η μετάφρασή στα Ιταλικά (I Muri ) από τον Davide Roco Colacrai

 


The Walls

Once upon a time there was a girl called Love. She was so kind and generous and very curious about the world outside of the Walls.
Love, was staying in a beautiful city but her parents was very affraid because she was so sensitive and small, so they keep her inside the
Walls.

Love, she has a beautiful room with so many toys and books and she had a teacher that she visited her 4 days per week to do their homework. It was very interested onthe outside world and she often asked questions to the teacher:
_What exist behind the Walls?

The teacher never responded clearly.she was always say things with no sense.
The sky is blue. The trees are green.There are big houses and red flowers.

One night, Love was trying to sleep and then a strange insect come to her room.
Zzzzzzz
Zzzzzz

Are you a mosquito?
She asked the insect...
Noo , I am a libelule.I am the savage libelule but the wind make me loose my path.i lost my sisters.my sisters love me
They will come back for me.

Are you coming outside of the Walls??
Please tell me,what exist out there..
Love, asked the little insect.

Have you ever see the night without stars?
Noo, responded the little girl

Have you ever see a bird without wings??
Noo, responded the little girl

So, that is behind the Walls.
Sadness and fear.
No place to stay and play.
Because the Love walk away since several years ago!!

But i don't understand...
I am Love and i never walk away...
In fact i never had the chance to get out of those Walls!!!
She responded in a very serious way.

Then, if you are The Love.
I must educate you .
I have no time , my sisters will come soon for me. We are happy only when we're all together.

If you are The Love, You must be free.
You must overcome those Walls.
You must go deep and receive before you take. But you must always give freely.
Each time you give love, a libelule is born.
We need so many libelules to keep this world, in harmony, full of light and full of hope.

If you are the Love, no Matter what,you will stay in the heart of Humans and animals. You Will try every day and night.
Because only Love can bring happiness to faces of human, only love can bring back the light to the stars...only Love can bring the wings to the birds.

If you are the Love, only You , You can destroy those Walls!!!!!
The Love is a huge energy, full of light and compassion.
Nobody can stop her, if she make wishes.

If you're the true Love, this world will be in peace, happy,and healthy again.

©Eva Petropoulou Lianoy 
Poet
Author children literary
Greece


All rights reserved to author

14.2.22

🌺🌺🌺🌺



The Walls – I Muri


Un tempo c’era una ragazza di nome Amore. Era così gentile e generosa, e anche molto curiosa sul
mondo al di là dei Muri.
Amore viveva in una città bella ma i suoi genitori si davano molto pensiero per lei perché era
particolarmente sensibile e umile e quindi la tenevano all’interno dei Muri.
Amore aveva una stanza bella, ricca di tantissimi giocattoli e libri, e aveva un insegnante che le
faceva visita quattro giorni a settimana per farle fare i compiti. Era molto interessata al mondo di
fuori e spesso poneva delle domande al suo insegnante:
- Cosa c’è dietro i Muri?
L’insegnante non rispondeva mai in modo chiaro, diceva sempre cose senza senso.
Il cielo è blu. Gli alberi sono verdi. Ci sono anche grandi casi e fiori rossi.
Una notte, mentre Amore stava cercando di dormire le apparve uno strano insetto, che gironzolava
nella sua stanza.
Zzzzzz
Zzzzzz
Sei una zanzara?
Chiese all’insettto.
Noo, sono una libellula. Sono una libellula selvaggia ma il vento mi ha fatto perdere la mia strada e
le mie sorelle.
Le mie sorelle mi amano, e torneranno a prendermi.
Vieni dal di fuori dei Muri?
Per favore, raccontami tutto quello che c’è là fuori…
chiese Amore alla zanzara.
Hai mai visto la notte senza stelle?
Nooo, rispose la ragazzina.
Hai mai visto un uccello senza ali?
Noo, rispose nuovamente la ragazzina.
Ecco cosa c’è dietro i Muri.
Tristezza e paura.
Nessun posto dove fermarsi e giocare.
Perché l’Amore se n’è andato tanti anni fa!!
Ma non capisco…
Io sono Amore e non me ne sono mai andata…
Infatti non ho mai avuto l’occasione di superare quei Muri!!
rispose in un modo alquanto serio.
Allora, sei tu sei l’Amore, ti devo istruire.
Non ho molto tempo, le mie sorelle saranno presto qui. Siamo felici solo quando siamo insieme.
Se tu sei l’Amore, allora devi essere libera.
Devi essere capace di superare quei Muri.

Devi andare in profondità e ricevere prima di prendere. Ma devi sempre dare senza pretendere
niente.
Ogni volta che dai amore, nasce una libellula.
Abbiamo bisogno di tante libellule in modo da poter tenere questo mondo in armonia, pieno di luce
e speranza.
Se tu sei l’Amore, non importa cosa succede, tu sarai sempre nel cuore delle persone e degli
animali. Giorno e notte.
Perché solo l’Amore può portare la gioia sui visi delle persone, solo l’Amore può fare ritornare la
luce alle stelle… solo l’Amore può donare le ali agli uccelli.
Se tu sei l’Amore, solo tu puoi distruggere quei Muri!!!!
L’Amore è una energia immensa, ricca di luce e compassione.
Nessuno può fermarti, quando compi miracoli.
Se tu sei il vero Amore, il mondo sarà nuovamente in pace, felice e in salute.

Davide Roco Colacrai
Μεταφραστής








ΤΑΞΙΔΕΨΑ ΤΟΣΟ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ (συνθέτης: Βασίλης Φαγογένης στιχουργός: Πολυξένη Ζαρκαδούλα ερμηνεία: Μαριζέτα Κακλαμάνου)

 

Γιατί η τέχνη δεν εφησυχάζει. Ένα κεφάτο τραγούδι δημιούργησαν 
ο Βασίλης Φαγογένης,μουσική-ενορχήστρωση-παραγωγή 
και η Πολυξένη Ζαρκαδούλα, στίχοι, 
με την γλυκιά φωνή της Μαριζέτας Κακλαμάνου.


συνθέτης: Βασίλης Φαγογένης
στιχουργός: Πολυξένη Ζαρκαδούλα
ερμηνεία: Μαριζέτα Κακλαμάνου
ενορχήστρωση: Βασίλης Φαγογένης
mixing/mastering/production: Βασίλης Φαγογένης
©2022


στίχοι

Μίλα μου καρδιά μου
έλα συντροφιά μου
φωτιά να βάλεις στα όνειρά μου

να σ' ακούω να λες τ' όνομά μου.

ΡΕΦΡΑΙΝ

[Ταξίδεψα τόσο για να σε βρω
λίγο να σε δω, λίγο να σε δω.
Ταξίδεψα τόσο για να σ' ανταμώσω
για μία στιγμή το σώμα σου να νιώσω.]

Σε μια απρόσμενη αγκαλιά
δος μου την δική σου συντροφιά
το φιλί σου να γευτώ
αχ!θα πέσω να χαθώ.

[ΡΕΦΡΑΙΝ]

Τόσες μέρες σ' αναζητούσα
και τον Θεό παρακαλούσα
να έρθεις μπροστά μου
για λίγο κοντά μου.

[ΡΕΦΡΑΙΝ]

Πολυξένη Ζαρκαδούλα






ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία: Kostas Andreopoulos

 Παίρνει δάδα

Παίρνει δάδα, βάζει φωτιά,
κύκλο κάνει με τα αερικά.
Ηλιαχτίδα στο χέρι, του ήλιου παγίδα,
δόρυ και ζυγό στο χέρι ασπίδα.
Ακούει το θρόισμα του ανέμου,
τα φύλλα να χορεύουν,
πουλιά τραγουδάνε, τον αγέρα συντροφεύουν.
Κραυγή αλαλάζει, τα χέρια του αετού,
βλέμμα γεράκι, ακούει βοή Θεού.
Που είσαι φωνάζει,
κοίτα το δάκρυ ενός παιδιού.
Σταγόνα αίμα , ποτίζει τη γη,
δώσε απάντηση στην ύβρη αυτή.
Ελάτε αδέλφια μου, ζητάω βοήθεια πολύ.
Κύτταρο, πνοή, ψυχή σε εσάς ανοιχτή.
Θυμηθείτε την κόρη που απεγνωσμένα καλεί.
Φύση, ζωή, ρούχα πολέμου η κόρη φορεί.
Ήλιε μου δώσε πνοή.

12-3-2017

Φωτογραφία: Κώστας Κωνσταντινίδης


Μετά την βροχή σε δρόμους της πόλης

Μετά την βροχή σε δρόμους της πόλης,
σε νυχτερινή ραψωδία και εσύ στην απουσία.
Να ψάχνω να σε βρω όπως η διψασμένη γη το νερό,
να μου δίνεις της αθανασίας την φλόγα, τον λυτρωμό.

Δύο μάτια χωρίς ελπίδα, δύο χείλη χωρίς φροντίδα.
Παραπονεμένα ψάχνουν να βρουν εσένα, στης λήθης τα πεπραγμένα.
Τα χρώματα με ζαλίζουν, γιατί σε θυμίζουν.
Ήσουν το φως στην ζωή μου, η χαρά, η αναγεννησή μου.

Έρεβος τριγύρω μου να μεγαλώνει ακόμα την ανάγκη σου.
Να μου θυμίζει σαν καταπέλτης τα φιλιά σου, την ζεστασιά στην αγκαλιά σου, της λάβας την ματιά σου.
Κόκκινο στα φώτα σαν το πύρινο στόμα σου.
Να με χτυπά αλύπητα, να με καταδυναστευει και απατηλά να με κυριεύει.

Δρόμοι της νύχτας σαν λεπίδες, σαν φοβέρες, σαν κατρακύλες.
Δρόμοι χωρίς ουσία, χωρίς πηγαιμό, χωρίς προορισμό, χαμένα στα ανούσια τα θέλω και δεν μπορώ.
Ανάσες μπερδεμένες σε ξένες εμπειρίες, χωρίς συναίσθημα, μέσα στις αμαρτίες.

Και εγώ σαν μαριονέτα στα θέλω σου και τα όχι,
να αισθάνομαι λίγο σαν τον Δον Κιχώτη.
Να ζαλίζομαι από της νύχτας τα φώτα.
Να νομίζω ότι σε έχασα αλλά στην ουσία δεν σε είχα και πρώτα.
Να παίρνω ανάσες από τα όχι σου να μην γίνω στης μνήμης σου η απόχη σου.
Ταξιδευτής σε λάθος δρόμους με μιας άγνωστης καρδιάς τους νόμους.

26-7-2016

Φωτογραφία: Ζαραλής Χρήστος

Μια ομίχλη στον νου


Μια ομίχλη στον νου, να ψάχνεις μέσα στους δρόμους του μυαλού.
Δρόμοι, παραδρόμοι, χαμένοι των σχέσεων λαθρονόμοι.
Η ψυχή να ματώνει, να μην ξέρει αν πρέπει γκάζι να πατήσει και να μην ξαναγυρίσει ή να πατήσει φρένο,
να καπνίσει ένα τσιγάρο αναμμένο.
Καπνός και ομίχλη να γίνουν ένα, να σκεπάσουν την κάθε έννοια.

Σαν πορτοκαλί από φανάρι, τα φύλλα να πέφτουν κάτω με χάρη.
Οπτασίες του χτες χαμένες στην υγρασία, περιμένοντας τις πρώτες βροχές.
Να ποτίσει το χώμα, να καθαρίσει το τοπίο,
να βρει ένα διέξοδο το μυαλό από των σκέψεων το φρενοκομείο.

Γραμμές σε συνέχεια σαν βόμβος από μηχανή που δίνει τους χτύπους μιας καρδιάς.
Μια συνέχεια, μια ευθεία, μια ζωή χαμένη στην ιστορία.
Πολλές φορές και με στροφές από εκείνες που φτάνουν σε γκρεμούς, χωρίς σκέψεις και ενοχές.
Μετά η απόλυτη σιωπή, κάτι από θάνατο και αίμα, χαμένο στο κρίμα και το γιατί.

Να βλέπεις φιγούρες από πάνω σαν να θέλουν να σε ψυχολογήσουν, στην κόλαση ή στον παράδεισο να σε αφήσουν.
Και εσύ;; Εκεί. Έξω από το σώμα, χωρίς ανάσα και αναπνοή.
Να βλέπεις το παρελθόν σαν σε ταινία τρόμου και εσύ να είσαι απών, φάντασμα από ταινία θαμμένο στο μπετόν.

Χαμένος και αφημένος να κάνεις την ίδια διαδρομή, χωρίς αρχή και τέλος.
Λάθη που γίνανε ομίχλη, που σβήσανε κάθε καθαρή σκέψη, κάθε της αλήθειας πήχη.
Κρύο, βραδιάζει, αύριο στον ίδιο δρόμο, χωρίς της ελπίδας ένα σημάδι.

Αρχίζει να ψιχαλίζει. Μάλλον από τα μάτια πέφτουν, κάτι με κλάμα γνέφουν.
Μυρίζει χώμα, ποτίζει η ψυχή από την βροχή.
Ρυθμικές σταγόνες, δάκρυα για μια καινούρια αρχή.
Φύλλα πορτοκαλί του δάσους η οσμή.
Κάτι από αναγέννηση, από ένα ξέφωτο στην άκρη με πυγμή.
Φως. Ελπίδα. Καινούρια καρδιά. Καινούρια ανατριχίλα.

17-10-2016

Η φωτογραφία είναι από το https://br.pinterest.com/

Πόσο ωραία αρμενίζει...(Κλυτία)

Πόσο ωραία αρμενίζει ο ήλιος στα χρυσά σου μαλλιά,
κάθε μέρα τον ακολουθείς ατενίζοντάς τον από ψηλά.
Ήχοι από τραγουδιστό ποταμάκι της κάθε ψυχής σου η σταλαγματιά.
Κλυτία μην κλαις!!! Την ανατολή θα έρθει ξανά.
Πόσο όμορφη κόρη εσύ τον προσμονάς!!
Ρίξε τα ξανθά σου τα μαλλιά.

Γίνεσαι ένα με τον ουρανό,
μέσα στην αιθέρια πορεία του για μια αχτίδα να σε χαϊδέψει , ένα "σε αγαπώ".
Χάδι, χάδι ζωής, να έρθει πάλι σε εσένα,
ίνα από της καρδιάς την σταγόνα ,
φιλί καυτό, υπόσχεση αληθινή, φλόγα.
Στρέψε το σώμα σου, ρίγη προσμονής.
Νύμφη θεόπνευστη, μια αγκαλιά,
ολόχρυση Θεά σε χαϊδεύει, σε αναζητεί.
Δάκρυ, φιλί, νήμα που σε δένει, κλωστή αγάπης διαχρονικής.

28-2-2018

Φωτογραφία : Kostas Orologas

Τόσο γκρίζο απλωμένο

Τόσο γκρίζο απλωμένο,
πάνω στον ουρανό μπερδεμένο
σαν την βουβή την καρδιά μου,
που χτυπά μονότονα από τα γκρεμισμένα τα όνειρά μου.

Και η ψυχή μου να ματώνει,
βάρκα χωρίς κουπιά να παλιώνει
και να δακρύζει στην όχθη επάνω,
χωρίς ελπίδα, χωρίς κουράγιο.

Δέντρο παραπονεμένο η γροθιά μου,
να χτυπά το γκρίζο στον ουρανό επάνω
και η θάλασσα να με συντροφεύει,
να με αγκαλιάζει, να με γιατρεύει.

Αλλά η μοναξιά να είναι σκληρή
και η καρδιά μου να την αποζητεί,
να στέλνει καραβάκια με μια ευχή,
να μου θυμίζει το δικό της το φιλί.

Σήκω και άνοιξε τα χέρια,
κάνε ένα γύρω, βγάλε μια κραυγή με φοβέρα,
χτυπά τη γη να πλαντάξει,
κάνε γροθιά στον ουρανό να σκάσει.
Γιατί κλαίει η ψυχή μου και την θυμάται το γυμνό κορμί μου...

17-1-2018

















ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ "Ουτοπία"



Κάθε φορά που η φωνή
μπαίνει σε έκσταση
ντύνω το σώμα μου με χρώματα
κι απλώνομαι διαπερατή
στην ίδια μου ουσία,
ονειρική ελεύθερη επιθυμία
με τα χέρια γεμάτα καλοκαίρια
κι όλες οι θύμησες
εκεί που με περίμενες
στα άστρα κοίταγα
πίσω από τα όνειρα του ύπνου
την ανημποριά.

Μη με κοιτάς με ψεύτικα μάτια
που καίνε από φωτιά
να μου θυμίζουν άλλες εποχές
να μη μας ανοίκει καμιά μονιμότητα
ένα κύμα είσαι που κυλάει σε σχήμα
και προσαρμόζεται ίσως σε συναντήσω
στο άπειρο στερέωμα,
κλείνω τα μάτια στου πόθου τα όνειρα
να βλέπω μόνο εαρινά ηλιοτρόπια
μέσα στη λήθη τους χωρίς όρια.

Γρηγορία Πελεκούδα

H φωτογραφία είναι από  https://www.pikist.com/








Σύγχρονοι Πυθικοί Αγώνες - Ανοιχτή πρόσκληση Σε όλους τους καλλιτέχνες, ηθοποιούς, αφηγητές, συγγραφείς, διευθυντές σχολών καράτε, όσους ασχολούνται με καλλιτεχνικά δρώμενα.



_Ανοιχτή πρόσκληση_

Σε όλους τους καλλιτέχνες, ηθοποιούς, αφηγητές, συγγραφείς, διευθυντές σχολών καράτε, όσους ασχολούνται με καλλιτεχνικά δρώμενα.

Με μεγάλη χαρά θα υποδεχθούμε τον
Ιδρυτή των Μοντέρνων Πυθειων αγώνων,
Bijender Goel

Δευτέρα 11 Απριλίου
Ώρα. 16.30 μμ

Σεράφειο Συνεδριακό Κέντρο

Ambassador of Greece
Ekaterini Vlachopanagiotou Batalia
Literary, oratory arts

Πληροφορίες
Κρατήσεις:
Τηλ.επικοινωνίας
697 4447531