Φωτογραφία: Kostas Andreopoulos
Παίρνει δάδα
Παίρνει δάδα, βάζει φωτιά,
κύκλο κάνει με τα αερικά.
Ηλιαχτίδα στο χέρι, του ήλιου παγίδα,
δόρυ και ζυγό στο χέρι ασπίδα.
Ακούει το θρόισμα του ανέμου,
τα φύλλα να χορεύουν,
πουλιά τραγουδάνε, τον αγέρα συντροφεύουν.
Κραυγή αλαλάζει, τα χέρια του αετού,
βλέμμα γεράκι, ακούει βοή Θεού.
Που είσαι φωνάζει,
κοίτα το δάκρυ ενός παιδιού.
Σταγόνα αίμα , ποτίζει τη γη,
δώσε απάντηση στην ύβρη αυτή.
Ελάτε αδέλφια μου, ζητάω βοήθεια πολύ.
Κύτταρο, πνοή, ψυχή σε εσάς ανοιχτή.
Θυμηθείτε την κόρη που απεγνωσμένα καλεί.
Φύση, ζωή, ρούχα πολέμου η κόρη φορεί.
Ήλιε μου δώσε πνοή.
12-3-2017
Φωτογραφία: Κώστας Κωνσταντινίδης
Μετά την βροχή σε δρόμους της πόλης
Μετά την βροχή σε δρόμους της πόλης,
σε νυχτερινή ραψωδία και εσύ στην απουσία.
Να ψάχνω να σε βρω όπως η διψασμένη γη το νερό,
να μου δίνεις της αθανασίας την φλόγα, τον λυτρωμό.
Δύο μάτια χωρίς ελπίδα, δύο χείλη χωρίς φροντίδα.
Παραπονεμένα ψάχνουν να βρουν εσένα, στης λήθης τα πεπραγμένα.
Τα χρώματα με ζαλίζουν, γιατί σε θυμίζουν.
Ήσουν το φως στην ζωή μου, η χαρά, η αναγεννησή μου.
Έρεβος τριγύρω μου να μεγαλώνει ακόμα την ανάγκη σου.
Να μου θυμίζει σαν καταπέλτης τα φιλιά σου, την ζεστασιά στην αγκαλιά σου, της λάβας την ματιά σου.
Κόκκινο στα φώτα σαν το πύρινο στόμα σου.
Να με χτυπά αλύπητα, να με καταδυναστευει και απατηλά να με κυριεύει.
Δρόμοι της νύχτας σαν λεπίδες, σαν φοβέρες, σαν κατρακύλες.
Δρόμοι χωρίς ουσία, χωρίς πηγαιμό, χωρίς προορισμό, χαμένα στα ανούσια τα θέλω και δεν μπορώ.
Ανάσες μπερδεμένες σε ξένες εμπειρίες, χωρίς συναίσθημα, μέσα στις αμαρτίες.
Και εγώ σαν μαριονέτα στα θέλω σου και τα όχι,
να αισθάνομαι λίγο σαν τον Δον Κιχώτη.
Να ζαλίζομαι από της νύχτας τα φώτα.
Να νομίζω ότι σε έχασα αλλά στην ουσία δεν σε είχα και πρώτα.
Να παίρνω ανάσες από τα όχι σου να μην γίνω στης μνήμης σου η απόχη σου.
Ταξιδευτής σε λάθος δρόμους με μιας άγνωστης καρδιάς τους νόμους.
26-7-2016
Φωτογραφία: Ζαραλής Χρήστος
Μια ομίχλη στον νου
Μια ομίχλη στον νου, να ψάχνεις μέσα στους δρόμους του μυαλού.
Δρόμοι, παραδρόμοι, χαμένοι των σχέσεων λαθρονόμοι.
Η ψυχή να ματώνει, να μην ξέρει αν πρέπει γκάζι να πατήσει και να μην ξαναγυρίσει ή να πατήσει φρένο,
να καπνίσει ένα τσιγάρο αναμμένο.
Καπνός και ομίχλη να γίνουν ένα, να σκεπάσουν την κάθε έννοια.
Σαν πορτοκαλί από φανάρι, τα φύλλα να πέφτουν κάτω με χάρη.
Οπτασίες του χτες χαμένες στην υγρασία, περιμένοντας τις πρώτες βροχές.
Να ποτίσει το χώμα, να καθαρίσει το τοπίο,
να βρει ένα διέξοδο το μυαλό από των σκέψεων το φρενοκομείο.
Γραμμές σε συνέχεια σαν βόμβος από μηχανή που δίνει τους χτύπους μιας καρδιάς.
Μια συνέχεια, μια ευθεία, μια ζωή χαμένη στην ιστορία.
Πολλές φορές και με στροφές από εκείνες που φτάνουν σε γκρεμούς, χωρίς σκέψεις και ενοχές.
Μετά η απόλυτη σιωπή, κάτι από θάνατο και αίμα, χαμένο στο κρίμα και το γιατί.
Να βλέπεις φιγούρες από πάνω σαν να θέλουν να σε ψυχολογήσουν, στην κόλαση ή στον παράδεισο να σε αφήσουν.
Και εσύ;; Εκεί. Έξω από το σώμα, χωρίς ανάσα και αναπνοή.
Να βλέπεις το παρελθόν σαν σε ταινία τρόμου και εσύ να είσαι απών, φάντασμα από ταινία θαμμένο στο μπετόν.
Χαμένος και αφημένος να κάνεις την ίδια διαδρομή, χωρίς αρχή και τέλος.
Λάθη που γίνανε ομίχλη, που σβήσανε κάθε καθαρή σκέψη, κάθε της αλήθειας πήχη.
Κρύο, βραδιάζει, αύριο στον ίδιο δρόμο, χωρίς της ελπίδας ένα σημάδι.
Αρχίζει να ψιχαλίζει. Μάλλον από τα μάτια πέφτουν, κάτι με κλάμα γνέφουν.
Μυρίζει χώμα, ποτίζει η ψυχή από την βροχή.
Ρυθμικές σταγόνες, δάκρυα για μια καινούρια αρχή.
Φύλλα πορτοκαλί του δάσους η οσμή.
Κάτι από αναγέννηση, από ένα ξέφωτο στην άκρη με πυγμή.
Φως. Ελπίδα. Καινούρια καρδιά. Καινούρια ανατριχίλα.
17-10-2016
Πόσο ωραία αρμενίζει...(Κλυτία)
Πόσο ωραία αρμενίζει ο ήλιος στα χρυσά σου μαλλιά,
κάθε μέρα τον ακολουθείς ατενίζοντάς τον από ψηλά.
Ήχοι από τραγουδιστό ποταμάκι της κάθε ψυχής σου η σταλαγματιά.
Κλυτία μην κλαις!!! Την ανατολή θα έρθει ξανά.
Πόσο όμορφη κόρη εσύ τον προσμονάς!!
Ρίξε τα ξανθά σου τα μαλλιά.
Γίνεσαι ένα με τον ουρανό,
μέσα στην αιθέρια πορεία του για μια αχτίδα να σε χαϊδέψει , ένα "σε αγαπώ".
Χάδι, χάδι ζωής, να έρθει πάλι σε εσένα,
ίνα από της καρδιάς την σταγόνα ,
φιλί καυτό, υπόσχεση αληθινή, φλόγα.
Στρέψε το σώμα σου, ρίγη προσμονής.
Νύμφη θεόπνευστη, μια αγκαλιά,
ολόχρυση Θεά σε χαϊδεύει, σε αναζητεί.
Δάκρυ, φιλί, νήμα που σε δένει, κλωστή αγάπης διαχρονικής.
28-2-2018
Φωτογραφία : Kostas Orologas
Τόσο γκρίζο απλωμένο
Τόσο γκρίζο απλωμένο,
πάνω στον ουρανό μπερδεμένο
σαν την βουβή την καρδιά μου,
που χτυπά μονότονα από τα γκρεμισμένα τα όνειρά μου.
Και η ψυχή μου να ματώνει,
βάρκα χωρίς κουπιά να παλιώνει
και να δακρύζει στην όχθη επάνω,
χωρίς ελπίδα, χωρίς κουράγιο.
Δέντρο παραπονεμένο η γροθιά μου,
να χτυπά το γκρίζο στον ουρανό επάνω
και η θάλασσα να με συντροφεύει,
να με αγκαλιάζει, να με γιατρεύει.
Αλλά η μοναξιά να είναι σκληρή
και η καρδιά μου να την αποζητεί,
να στέλνει καραβάκια με μια ευχή,
να μου θυμίζει το δικό της το φιλί.
Σήκω και άνοιξε τα χέρια,
κάνε ένα γύρω, βγάλε μια κραυγή με φοβέρα,
χτυπά τη γη να πλαντάξει,
κάνε γροθιά στον ουρανό να σκάσει.
Γιατί κλαίει η ψυχή μου και την θυμάται το γυμνό κορμί μου...
17-1-2018
