Στέλλα Σαμαρά – νέο single «Είναι πάντα κάτι δειλινά» από την Heaven Music

Στέλλα Σαμαρά| «Είναι πάντα κάτι δειλινά»

Μουσική - Στίχοι: Στέλλα Σαμαρά

Η Στέλλα Σαμαρά, βάζει ψυχή και πάθος και μας παρουσιάζει το καινούριο της τραγούδι με τίτλο «Είναι πάντα κάτι δειλινά»!

Πρόκειται για μια λαϊκή μπαλάντα που μας μιλάει για έναν έρωτα έντονο και ανεκπλήρωτο! Σε μουσική και στίχους Στέλλα Σαμάρα σε συνδυασμό με την μοναδική φωνή και το ταπεραμέντο της, το αποτέλεσμα είναι βέβαιο ότι θα μας εκπλήξει.

«Είναι πάντα κάτι δειλινά που σου μοιάζουν τόσο,

με γυρνούν στων δρόμων τα στενά μέχρι να νυχτώσω.

Όσα κι αν περνάνε δειλινά, δε σε φέρνουν πίσω

δύεις μ’ όλ’ αυτά τ' αποψινά πριν να σ’ αποκτήσω.»

Ακούστε το στο Spotify εδώ: https://spoti.fi/3hodt3M

Δείτε το video στο YouTube εδώ: https://bit.ly/3hijkYe

HEAVEN MUSIC 2021

Subscribe στο μεγαλύτερο μουσικό κανάλι: ΕΔΩ

HEAVEN all around

https://geni.us/HeavenMusic

https://www.instagram.com/stella_samara_insta/

https://www.facebook.com/stellasamara.fcb/

https://www.youtube.com/channel/UCzyptS-u8CI2-RySNh9Whbw

https://heavenmusic.gr/stella-samara/

FIND US

https://www.facebook.com/AngelsPRmusicPromotion/

https://www.instagram.com/angelsprmusicpromotion

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΑΠΑΜΙΧΟΥ "Μπλε Ξαφνικό" Ποιητική Συλλογή

Μαργαρίτα Παπαμίχου : Μπλε Ξαφνικό

Είδος : Ποιητική Συλλογή

Εκδόσεις : Οστρια

Χρονολογία Έκδοσης : 2021

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ

ΑΝΩΣΗ

Έτσι που έγραψες το ποίημα λες κι ήτανε ζωή

παραμυθιάστηκε με σάρκα και οστά το σύννεφο

πως κάποτε θα γίνει λίμνη ποταμός βροχή

κι εσύ δεν άκουγες τον ουρανό να κάνει προσευχή

μόνο ακούς τη μέλισσα να πλαταγίζει τα φτερά της

και μια σιγή νερού που μένει αταξίδευτο

ακούς τα δάχτυλά σου πως χτυπούν το σύρμα και το πλήκτρο

και δυο παράθυρα απέναντι συνομιλούν με έναν τοίχο

λεπίδα αστραφτερή η ομορφιά κι εσύ τη φόρεσες κατάσαρκα

ποιος είναι κουρασμένος από ποίηση και θάλασσα

ποιος διάβασε ποιος ίσκιος δάκρυσε

ποιος τη μιλιά του άφησε πλάι στο κύμα να ξεκουραστεί

και ποιος θα έρθει να βαστάξει την αλήθεια το πρωί

* * * *

ΧΑΡΤΙΝΟ ΣΠΙΤΙ

Θα χτίσω ένα δωμάτιο

μόνο από λέξεις

πρώτα τους συνδέσμους

γιατί

αν και

ωστόσο

ουδέ

για στεγανότητα

Μετά επιρρήματα

κυρίως χρονικά

άλλοτε

σπανίως

κάποτε

οποτεδήποτε

για τη θεμέλια μνήμη

Τα ρήματα θα είναι στην υποτακτική

να βρω

ας μείνω

εδώ ας σταθώ

για πιο ασφαλή κρίση

Υποκείμενα

θα μπαίνουν και θα βγαίνουν

όπως ορίζουν οι μετοχές

εννοείται οι παθητικές

Η πόρτα να κλίνει

σε όλες τις πτώσεις

* * * *

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

Θα εκπλαγείτε

αν αφεθείτε απαλά

σε μιας αβεβαιότητας τη χάρη

και πριν τα μάτια σας να γίνουν ολοστρόγγυλα

από τη λάμψη του κενού

και πριν παραμιλήσετε

κοιτώντας κάθε δεδομένο

πως γίνεται χαμένο

θα εκπλαγείτε

ρεύμα υγρό

πάθος φωνής

της εναρκτήριας θα σας τραβήξει

δεν απαντά

ούτε ρωτά

και ούτε περιμένει

θα εκπλαγείτε

στην όχθη ενός τίποτα

τέτοιο το φως

που ανασαίνει

* * * *

ΑΝΕΠΑΦΑ

Τι ώρα να ήταν

όταν άρχισα να τεντώνω τα χέρια

τόσο πολύ μακριά

Πού πήγαιναν τα χέρια μου;

Έφευγαν από την αλήθεια προς στις δύο πλευρές του δωματίου

χρειαζόντουσαν μια σπρωξιά από την πλάνη

να κάνουν το πέρασμα

στον τοίχο στον ουρανό στη νύχτα

να τα τώρα

φεύγουν πέρα

παίζουν με την τύχη της σιωπής

ρίχνουν τα ζάρια και παίρνουν το παιχνίδι από το άγαλμα στην πλατεία

στροβιλίζονται στο χορό του καπνού που έρχεται από ένα παράθυρο

κάποιος με φαγωμένα νύχια θα καίει το τελευταίο του τσιγάρο

ξεχνιούνται

κι όμως τα χέρια μου έχουν μυαλό

ώρα να γυρίσουμε

με σκέφτονται τα χέρια μου

χωρίς άκρα δε ζεις

επιστρέφουν πάντα την ίδια ώρα

μετρώ τα δάχτυλά μου ένα ένα

είναι όλα εκεί

όλα που άγγιξα δεν έχουν χαθεί

το λένε οι γραμμές οι ρόζοι κι οι φουσκωμένες φλέβες

ζωντανά χέρια που ακόμη μπορούν και χαϊδεύουν το ένα το άλλο

δεν έκαναν ακόμη τις σκιές να γελάσουν

μα είναι η αφή που μένει ζωντανή

κι ας πηγαίνει τοίχο τοίχο

* * * *

ΤΟ ΣΑΚΑΚΙ

Στενεύει το ποίημα

σε λίγο δε θα μας χωράει

Λασκαρισμένες κουμπότρυπες

στο φθαρμένο σακάκι του κόσμου

Κάποιος παλεύει να μας κουμπώσει

να μην παγώσει

Κάποιος πνίγεται μέσα σε μελάνια

πως να πει ευθαρσώς την πληγή

Λευκές νοσοκόμες

εξομολογητικές σελίδες

του φέρνουν τον ορό της μνήμης

Ασθενής της γραφής

πως να πει το χάος

έγινε κι αυτό κοσμητικό επίθετο

Η Μαργαρίτα Παπαμίχου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Επιστημών Αγωγής-Προσχολική Εκπαίδευση κι έκανε μετεκπαίδευση στην Ειδική Αγωγή. Είναι απόφοιτος της σχολής του <<Θεάτρου της Ημέρας>> κι εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο. Δραστηριοποιείται στο χώρο της εκπαίδευσης ως εμψυχώτρια Θεατρικού παιχνιδιού. Έχει εργαστεί επί σειρά ετών ως εκπαιδεύτρια ενηλίκων για την Εκπαίδευση μέσα από την Τέχνη.

Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, ποιητικές συλλογές, ιστοσελίδες ποίησης και ποιητικά ημερολόγια. Το «Μπλε ξαφνικό» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Το 2018 βραβεύτηκε με τον πρώτο έπαινο στην κατηγορία ποίηση στον 8ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Δημήτριος Βικέλας».

Το Μπλε Ξαφνικό είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΥΠΕΡΜΑΧΟΥ "ΑΤΙΤΛΟ"

Έλα
κι άφησα τα παντζούρια μου ανοιχτά
Κι ορθάνοιχτη την πόρτα.
Έλα ν' ανάψουμε μαζί
τα μανουάλια της ψυχής.
Πάντα φυλάω ένα προσάναμμα
για κάθε ώρα ανάγκης
να φωταγωγηθούν,
την ώρα που στο σκότος της αδράνειας
κοιμούνται τα αισθήματα.
Έλα για να ζυμώσουμε απ' αρχής τον έρωτα.
Λίγο προζύμι για κάθε έωλο ενδεχόμενο
πάντα έχω στην άκρη.
Σήκωσε τα μανίκια σου λοιπόν
όπως ορίζει η δράση
κι αν θέλεις ζωγραφίζουμε μαζί
μιαν αναγέννηση
έτσι όπως μας δίδαξε
η τέχνη της αγάπης.

Χριστίνα Υπερμάχου
Το έργο του Μιχαήλ Άγγελου

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ "Φιλιά στο κενό" Ποιητική Συλλογή

Μαργαρίτα Παπαγεωργίου : Φιλιά στο κενό
Εκδόσεις : Μελάνι
Χρονολογία Έκδοσης : Ιούνιος 2020
Είδος : Ποιητική Συλλογή
Αριθμός σελίδων : 52
Διαστάσεις : 21x14
ISBN-13: 9789605911713

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ

lazer ή το υπό διέγερση αντικείμενο

Έστω ότι έχουμε δυο καθρέφτες
εγώ στο ένα άκρο
εσύ στο άλλο άκρο
κι οι δυο μαζί σε χωρική συμφωνία
μέσα στου ονείρου την κοιλότητα
Αν προσθέσουμε
μια βραδιά καλοκαιριού που θα
λουστούμε στο φως του φεγγαριού
και καυτερές πιπεριές που θα
γευτούμε στην μπανιέρα του πρωινού,
έχει παρατηρηθεί ότι
λόγω της διεγερμένης ακτινοβολίας μας
- παρά τη μικρή διάρκεια παλμών
και το στενό φασματικό εύρος -
για μια στιγμή στο χρόνο,
εγώ κι εσύ θα ταξιδέψουμε
στις πολιτείες των μύθων του κόκκινου.

Έχει αποδειχθεί ότι το φαινόμενο
παίρνει πολύ γρήγορα
διαστάσεις χιονοστιβάδας.

🍁

Η γλυκιά γεύση της κιγχόνης

Σε κοιτάζω ώρα πολλή.
Προσπαθώ να διακρίνω το αγαπημένο σου πρόσωπο μέσα στο νερό.
Πασχίζω να θέσω το σύμπαν όλο σε συστολή
στον υδάτινο κόσμο μέσα στα μάτια μου.
Σιγά σιγά το χρώμα σου μετατοπίζεται˙
φάσμα που ξεγλιστρά απ’ το ερυθρό.
Το φως αναμειγνύεται με σκιές
Το κόκκινο εκείνης της στιγμής κάποτε, απομακρύνεται
Γίνεται ιώδες
Το βαθύ μπλε της νοσταλγίας
Ή το κυανό της κινίνης
Οι παλμοί της καρδιάς μου επιβραδύνονται.

🍁

Η αρένα των δίδυμων βυθών

Ανάμεσα σε εμένα κι εσένα
είναι τα δάχτυλά μου
Μέσα από τα δάχτυλά μου
ξεπηδούν λέξεις
καμπύλες, τετράγωνες, μυτερές,
περιστρέφονται στο διάστημα ανάμεσά μας
φεύγουν από τα χέρια μου
πετούν, σε αγγίζουν, τις χάνω, τις ξαναβρίσκω
αλλάζουν σχήματα, ιδρώνουν, πονάνε
όπως εσύ τόσο με εμένα

Ενώ όλη αυτή την ώρα
το μόνο που θέλω να πω
το μόνο που θέλεις να κάνεις
είναι να βάλεις τη γλώσσα σου πάνω στα δάχτυλά μου

🍁

Nunca te he visto ήΨυχοστασία

Τις λευκές νύχτες
όταν το κορμί ξαπλώνεται μουδιασμένο
ορθώνεται η ψυχή
τρέχει μέσα σε δωμάτια δίχως παράθυρα
στοιχειό χτυπιέται στους τοίχους
21 γραμμάρια που περισσεύουν
πόθοι και πάθη
που μένουν πού;

Δεν υπάρχει μετά_
Η ψυχοστασία γίνεται πάντα
μέσα σε καπνούς τσιγάρων
πάνω σε ζυγαριά ακριβή
πριν το θάνατο

(σαν μακρόσυρτη νότα που παίζει ξανά και ξανά
me gustas, te quiero, me amas, no?)

🍁

Του Αυγούστου

Στη φλέβα του καρπού
σύκο σαντορινιό
- σιρόπι από βύσσινο το χρώμα –

Στην ψίχα του καρπού
σπόρι νωπό
- μέλι από θυμάρι στο στόμα –

Σε χαραμάδα στο φλούδι το χλωρό
σταγόνα γάλα μπάμπουρας μεθάει.

Ένα λατίνι στ’ ανοιχτά πλησίστιο πετάει.

🍁

Καλοκαιρινή βροχή

(μετά)

Θα συναντηθούμε το μεσημέρι είπες
στη γνωστή μας καφετέρια
θα πιάσει καλοκαιρινή μπόρα ξαφνικά
θα πίνουμε καφέ
θα ερχόμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλον
θα κουβεντιάζουμε ψιθυριστά
θα ακούμε τις στάλες της βροχής στις ομπρέλλες
θα παρατηρούμε πώς πέφτουν στην επιφάνεια της θάλασσας
θα γελάμε που πιτσιλάνε τα γυμνά μας μπράτσα
κι έτσι απλά,
όλος ο χειμώνας θα ξεπλένεται τρυφερά από επάνω μας

(πριν)

Ξύπνησα από την καλοκαιρινή βροχή
είχε τη γεύση του φιλιού που δε δώσαμε

🍁

Η έκλειψη είναι μία μορφή συζυγίας

Υπάρχει μια έλλειψη στην έκλειψη
Λίγο πριν ήμουν ολόκληρη
Λίγο μετά θα αρχίσω
Σ’ αυτόν ακριβώς τον τόπο
του χωρίς.

(Γιατί όταν απ’ το αδιέξοδο
σου στέλνω την καληνύχτα μου
δεν μπορείς να το δεις;)

Να συγχωρήσω το χρόνο,
μια ροζ ανταύγεια
στο δέρμα της πλάτης σου αρκεί,
θυμίζεις νερά

🍁

Στην αγκαλιά του κόσμου

Ό,τι ήταν να δω το είδα
ό,τι ήταν να πω το είπα
ό,τι ήταν να πάρω το πήρα
Δεν έχω άλλο να σου δώσω

Το αντίθετο της οδύνης δεν είναι η ηδονή
Το αντίθετο του πόνου δεν είναι ο πόθος
Από το σώμα ξεκινάμε και στο σώμα επιστρέφουμε
Εκεί είναι το τραύμα, εκεί είναι και το θαύμα

Βρες το αδειανό σου
Και μέσα εκεί
Θα δεις την αγκαλιά του κόσμου

Βιογραφικό σημείωμα

Η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάζεται ως φιλόλογος εκπαιδευτικός στη Χαλκίδα όπου διαμένει μόνιμα. Δημοσιεύει μεταφράσεις αγγλόφωνης και ισπανόφωνης ποίησης όπως και κριτικές παρουσιάσεις βιβλίων σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε Αγγλικά, Γερμανικά, Δανέζικα και Σουηδικά και έχουν συμπεριληφθεί σε αρκετές ποιητικές ανθολογίες. Διαχειρίζεται τον λογοτεχνικό ιστότοπο στροφές/strophess.

Εργογραφία:

Αλίπλοος Ουρανός, Γαβριηλίδης 2015
Μεταπλάσματα, Σαιξπηρικόν 2017
Φιλιά στο κενό, Μελάνι 2020

ΚΡΙΤΙΚΗ

Λίλια Τσούβα

{....}

Στην ποίηση της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου υπάρχει ρυθμός και θεατρικότητα. Ο στίχος είναι πυκνός και στοχαστικός. Η μορφή δουλεμένη. Οι παρηχήσεις, οι αλλαγές χρωμάτων και τα ασύνδετα, οι λέξεις από τις φυσικές επιστήμες, τα ρήματα, αναδεικνύουν τη ρευστότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, τις μεταβολές των συμπεριφορών. Αλλά και τη δύναμη του λόγου.

Αγάπη και προδοσία. Το μαζί και το πουθενά. Οι ουλές που μας κυνηγούν, όπου και αν πάμε.

Η ποίηση της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου αφομοιώνει την επίδραση μεγάλων ποιητών. Είναι ποίηση λυρική και ελεγειακή. Υποβλητική και σωματική. Έχει τη μυρωδιά της θάλασσας. Χρωματιστά κοχύλια τη στολίζουν. Οι στίχοι πλημυρίζουν φως και χρώμα (κόκκινο και μπλε). Σκηνοθετούνται βράδια καλοκαιρινά και φεγγαρόλουστα, με τη μέθη του έρωτα και του ονείρου. Έχουν αύρα και την ομορφιά του ηλιοβασιλέματος. Τους διακρίνει η φλόγα του πάθους και της συντριβής, που ωστόσο δεν χάνεται στον βάλτο της απώλειας. Ενδημεί στο όνειρο και στην ελπίδα.

Τα Φιλιά στο κενό της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου είναι ποίηση με πανιά που ανεμίζουν την ορμή της ζωής, την κατάφασή της. Είναι ποίηση ρωμαλέα και αξιανάγνωστη.

https://www.literature.gr/

🍁

Τούλα Ρεπαπή

{...}

Η ποιητική συλλογή της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου Φιλιά στο κενό προβάλλει σαν πίνακας ζωγραφικής, με εικόνες κλασικής και μοντέρνας απεικόνισης. Η ποίησή της ακτινοβολεί, φορτίζεται, ηλεκτρίζει, φωσφορίζει με Lazer. Όμως, αυτός ο ψυχρός φωτισμός στους στίχους της μετατρέπεται σε ένθερμη ποίηση του σήμερα, κάνοντάς την να προβάλλει σαν μια ενδιαφέρουσα και «φωτεινή προσέγγιση» της πραγματικότητας. Ακόμη και στο ψυχρό και απόμακρο τώρα, υπάρχει η νοσταλγία, η τρυφερότης, η συντροφικότης, το άγγιγμα, το φιλί, το χάδι, η ελπίδα, η ομορφιά της φύσης και της ποίησης. Πρωταγωνιστής της ο άνθρωπος και η συνομιλία του με ζητούμενο την εγγύτητα της παρουσίας και της επαφής. Εμπνευσμένοι τίτλοι, (Η αρένα των δίδυμων βυθών, Στροβιλισμός αφής, κ.ά.) και ρέουσα γλώσσα καθρεπτίζουν αυτό που την εμπνέει. Με ισορροπία λέξεων, νοημάτων και εικόνων, άλλοτε μεγεθυμένες και άλλοτε εστιασμένες, φωτίζει τα ανθρώπινα συναισθήματα, αδιέξοδα και ερωτηματικά.

Προβλέπω, πως με το χρόνο θα δούμε την ποίηση της, όπως το παλιό κρασί, να πυκνώνει και να χώνει ακόμη πιο βαθιά τα νύχια της στο βάρος και το νόημα των λέξεων. Στο βάρος και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Έχει όλα τα προσόντα!

Η ©Τούλα Ρεπαπή είναι κριτικός λογοτεχνίας.

https://staxtes2003.com/

🍁

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

{....}Στην ποίηση της Παπαγεωργίου συνδιαλέγονται η συγκίνηση με την θέαση και τον στοχασμό, ο ορθολογισμός του επιστημονικού λόγου με τον λυρισμό του ποιητικού λόγου, η ψυχική οδύνη με την σωματοποίησή της σε εκφάνσεις σωματικού άλγους, το ονειρικό με το φαντασιακό, το πραγματικό με το υπερβατικό και αόρατο, για να εκφράσουν τον ερωτικό πόθο και τα αισθήματα ματαίωσης και στέρησης, την ερωτική νοσταλγία και την ονειροπόληση μέχρι να επιτευχθεί η βίωση της οδύνης και ο μετασχηματισμός της σε ποιητικό λόγο και φως, καθώς και η συμφιλίωση με το κενό για να φανερωθεί ενορατικά το βαθύτερο είναι του άδειου.

Τα φιλιά στο κενό αποτελούν μια ποιητική πραγματεία στην απώλεια και το κενό, μια ποιητική ελεγεία στην έλλειψη, μια σπουδή στην απόσταση, με αναπολήσεις και νοσταλγικές εκρήξεις της μνήμης, με έκδηλη και έντονη την σαρκική καταγραφή ως ερωτική εγγύτητα, ως «στροβιλισμός αφής» στο δέρμα, στα άκρα, στα ακροδάχτυλα, στα πόδια και γενικά στο σώμα. Ωστόσο, τα ποιήματα είναι διάχυτα από φωσφορίζουσες σταγόνες λύτρωσης που πετυχαίνεται μέσω της λεκτικής δημιουργικής έκφρασης, της ποιητικής γραφής, καθώς και μέσω της ενορατικής βίωσης της συμφιλίωσης με το κενό και το άδειο.{...}

https://www.culturebook.gr/

🍁

Κατερίνα Τσιτσεκλή

Τα φιλιά στο κενό, είναι φιλιά αποχαιρετισμού σε μια μακροχρόνια ερωτική σχέση. Μια ποιητική καταγραφή αναμνήσεων και συναισθημάτων που απευθύνονται στο αγαπημένο πρόσωπο. Όταν ο χρόνος βαθαίνει και το ρολόι χάνει ένα χτύπο, τότε η ψυχή παίρνει τον δρόμο της ανάμνησης, αναζητά το δίδυμό της και οι λέξεις γίνονται σπονδή στην ποίηση· πυροδοτούνται από το ίζημα που άφησε πίσω της η αγάπη.

Υπάρχει μια θαρραλέα πλευρά, ένας δυναμισμός σε αυτά τα ποιήματα που εντυπωσιάζουν με την ειλικρίνειά τους. Η ποιήτρια καταγράφει την οδυνηρή μετάβαση από το «εμείς» στο εγώ, τη μετάλλαξη του έρωτα από παρουσία σε απουσία. Το κενό της απόστασης που χωρίζει τα δυο σώματα γεμίζει από το σώμα της γραφής.

Ανάμεσα σε εμένα κι εσένα/ είναι τα δάχτυλά μου/ Μέσα από τα δάχτυλα μου/ ξεπηδούν λέξεις/ καμπύλες, τετράγωνες, μυτερές,/ περιστρέφονται στο διάστημα ανάμεσά μας/ φεύγουν από τα χέρια μου/ πετούν, σε αγγίζουν, τις χάνω, τις ξαναβρίσκω/ αλλάζουν σχήματα, ιδρώνουν, πονάνε/ όπως εσύ τόσο με εμένα...

Ο ρεαλισμός της αγγίζει το έδαφος μόνο και μόνο για να απογειωθεί, να φτάσει με την ταχύτητα της μνήμης στην κόκκινη στιγμή μιας ανάμνησης που κάνει τους χτύπους της καρδιάς να επιταχύνονται, μέχρι να χαθεί πάλι.

...Απ’ τον πόνο μου ξεπηδά μια μελωδία/ Φτερούγα που πετάει στις νότες της ορχήστρας/ ξεδιπλώνεται αργά στο ρυθμό της μουσικής/ γλιστράει στα χείλια του σαξόφωνου/ να σε συναντήσει./ Με κοιτάς/ Σου χαμογελώ

Ο χορός μας κύμα, λικνίζει τους δρόμους./ Ο χρόνος είναι όλος τώρα./ Αυτό το τραγούδι. Αυτή η ζωή./ Κι ανεβαίνουμε κολυμπώντας/ στ’ αστέρια μαζί.

…Το κόκκινο εκείνης της στιγμής κάποτε, απομακρύνεται/ Γίνεται ιώδες/ Το βαθύ μπλε της νοσταλγίας/ Ή το κυανό της κινίνης/ Οι παλμοί της καρδιάς μου επιβραδύνονται...

Οι λέξεις της αποκτούν τις ιδιότητες του φωσφόρου, για να ανιχνεύσουν στην κάμαρα, τα σημεία που άγγιξαν τα δάχτυλα του αγαπημένου, το σώμα θυμάται:

Καθώς με αγγίζεις/ η άρνηση φορτίζεται/ Προσκολλάται/ στις θετικές πρωτεΐνες / των δαχτύλων σου/ Τα αποτυπώματά σου/ παραμένουν στο δέρμα μου/ σπινθήρες μετά την τριβή/

Ηλεκτρισμένο το σώμα μου/ φωσφορίζει τις νύχτες/ φωτίζει στην κάμαρα πέρα ως πέρα/ για να μπορώ να κυνηγώ τη σκιά σου...

Όλα μπορούν να συμβούν σε αυτή την παράξενη ποίηση που επιστρατεύει τη χημεία και ψάχνει να βρει πού πάνε τα 21 γραμμάρια της ψυχής, όταν αφήσει το σώμα. Ενίοτε αναζητά μια ξένη γλώσσα, λέξεις από ένα τραγούδι που κοιμάται μέσα σε μια ανάμνηση, για να εκφραστεί:

Τις λευκές νύχτες/ όταν το κορμί ξαπλώνεται μουδιασμένο/ ορθώνεται η ψυχή/ τρέχει μέσα σε δωμάτια δίχως παράθυρα/ στοιχειό χτυπιέται στους τοίχους/ 21 γραμμάρια που περισσεύουν/ πόθοι και πάθη/ πού μένουν πού; …(Σαν μακρόσυρτη νότα που παίζει ξανά και ξανά me gustas, te quiero, me amas no?) {....}

Κατερίνα Τσιτσεκλή

http://stigmalogou.blogspot.com/

🍁

Χλόη Κουτσουμπέλη

Υπάρχουν ποιήματα που εκρήγνυνται στο τέλος της ζωής τους και παράγουν φωτεινά σημάδια στο χαρτί. Ποιήματα σούπερ νόβα, αστερισμοί ολόκληροι, σχηματίζουν τον γαλαξία αυτής της συλλογής της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου, που έχει τίτλο Φιλιά στο κενό. Υπάρχουν υπερκαινοφανείς μήνες αστέρες γράφει η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, σώματα που εκλύουν φώσφορο, θετικές πρωτεΐνες στα αποτυπώματα των δακτύλων και φιλιά πολλά που αιωρούνται μετέωρα σε ένα κενό αέρος, καταδικασμένα για πάντα σε μία τροχιά γύρω από το πουθενά.
Η ποιητική γραφή της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου όπως έχει εκφραστεί και στις τρεις συλλογές της έχει την ιδιομορφία να παντρεύει την ποίηση με την Επιστήμη, (τα Μαθηματικά, την Αστροφυσική, την Βιοχημεία, την Βιοφυσική, την Κβαντομηχανική σε όλο το φιλοσοφικό και ψυχολογικό τους βάθος).
Δεν πρόκειται όμως για ένα απλό δανεισμό λέξεων από την τεράστια και αχανή αποθήκη της Επιστήμης που η ποιήτρια απλώς χρησιμοποιεί συνδυαστικά με τις λυρικές λέξεις της Ποίησης. Ένα πλατύ, αναγεννησιακό πνεύμα διατρέχει τις συλλογές της, γιατί η ποιήτρια γνωρίζει πως η ποίηση και η επιστήμη είναι εκφάνσεις του γοητευτικού Απείρου, ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ταμπέλες και διαχωριστικές λουρίδες κυκλοφορίας αφού όλα συνδέονται μεταξύ τους και αποτελούν μία Ποίηση, ή μία Επιστήμη, αυτή του ανθρώπινου πνεύματος. Η ψυχή για τη Μαργαρίτα Παπαγεωργίου μπορεί να ζυγίζει είκοσι ένα γραμμάρια στο επιστημονικό εργαστήρι, αλλά η ποιητική της έννοια είναι δυνατόν να αποδοθεί με είκοσι μία λέξεις.
{...}
https://frear.gr/

🍁

Κούλα Αδαλόγλου

{...}

Το ποιητικό υποκείμενο επιλέγει παραλλαγές έκφρασης, για να μιλήσει για τα αισθήματά της. Από μια «Μελωδία μέσα στο μπαρ», σ. 26, που γίνεται αφετηρία για έναν απογειωτικό χορό, φανταστικό ωστόσο, προκύπτει η «Παραλλαγή στον ίδιο ήχο», στο ίδιο κλίμα, με την επιθυμά να συναντά τα αστέρια και στις δύο περιπτώσεις. Στις «Σελίδες λευκές», σ. 43, γίνεται μια μελέτη πάνω στο λευκό που δεν είναι χρώμα, το ίδιο, πιο περιληπτικά, στην «Παραλλαγή στο ίδιο χρώμα». Ακούω τις παραλλαγές να διαβάζονται χαμηλόφωνα.

Ωστόσο, το λευκό γίνεται χιόνι και νιφάδες χιονιού, αλλά και η άγγελος μνήμη που εμπνέει τη μελωδία στο πιάνο και αποφαίνεται:

Ο πιο σκληρός νόστος είναι ο νόστος του εαυτού. («Η άγγελος στο πιάνο», σ. 16)

Έτσι και το χρώμα μετατοπίζεται, χρώμα συνδεδεμένο με το πάθος, και το φάσμα ξεγλιστρά από το κόκκινο σε αποχρώσεις της κιγχόνης και στα παράγωγά της με τις θεραπευτικές ιδιότητες, όπως για παράδειγμα η αντιαρρυθμιακή τους δράση:

Το φως αναμειγνύεται με σκιές/ Το κόκκινο εκείνης της στιγμής κάποτε, απομακρύνεται/ Γίνεται ιώδες/ Το βαθύ μπλε της νοσταλγίας/ Ή το κυανό της κινίνης/ Οι παλμοί της καρδιάς μου επιβραδύνονται («Η γλυκιά γεύση της κιγχόνης», σ. 12)

Το ποιητικό υποκείμενο δένει το άτομο με το Σύμπαν, έτσι ώστε να εκτοξεύονται τα συναισθήματά του αλλά και να επέρχεται ενίοτε η ποθητή παραμυθία. Άλλωστε, και ο τίτλος της συλλογής, Φιλιά στο κενό, υποδηλώνει το άπλωμα της θλίψης στον ορίζοντα, στην ατμόσφαιρα, μια ιώδης έκφραση της έλλειψης, με μια κοκκινωπή ανταύγεια του ιώδους, ως ελπίδα.

Η γλώσσα είναι σημαντικό εργαλείο στην ποιητική έκφραση της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου. Καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα, από τη λυρική αμεσότητα ως την υπαινικτικότητα του επιστημονικού μανδύα. Με πολλές και ποικίλες αποχρώσεις συναισθημάτων. Με μελωδίες, φεγγάρια, σώματα και νιφάδες που στροβιλίζονται, με κόκκινο πόθο και κυανή απουσία, με την ιώδη θλίψη, με την υφή του κενού και τη γεύση του άδειου. Με την επιμονή και τη ματαιότητα της επιστροφής. Κι με το αμείλικτο ερώτημα: me amas, no?

https://www.fractalart.gr/

🍁

Φωτεινή Φλώρου

{...}

Ως προς τον ποιητικό τρόπο, η γραφή ης Μαργαρίτας Παπαγεωργίου χαρακτηρίζεται από δύναμη πύκνωσης της σκέψης. Σκέψεις που εναλλάσσονται με εικόνες και συναισθήματα. Κυρίαρχη η εικόνα-φωτογραφία, ειδυλλιακή και πραγματική, εικόνα αίσθηση, εικόνα άκουσμα. Ο ποιητικός λόγος εμπλουτίζεται με μεταφορές και παρηχήσεις, συμβολισμούς και στίχους επεξηγήσεις ή και μικρά σχόλια σε παρενθέσεις. Ως προς τον ρηματικό χρόνο, εναλλαγή παρόντος παρελθόντος με φυγή στο μέλλον, που αντανακλά την επιθυμία ή και μια μικρή ελπίδα συνάντησης. Το ένα αθόρυβα εμπλέκεται στο άλλο, συνέχεια και απόληξή του. Ως προς τα πρόσωπα, κυρίαρχο το πρώτο, αποδέκτης συχνά το δεύτερο, ένα Εσύ, που μοιράζεται τη σκέψη και τον προσωπικό κόσμο του ποιητικού υποκειμένου, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες. Σπάνιο το τρίτο, ως συμμετέχον στην πορεία, τα βιώματα, τις προοπτικές. Ο ποιητικός χώρος τέλος, ένα εκεί ή και εδώ, που το συνθέτουν το μέσα και το έξω, το δωμάτιο, το μπαρ, η θάλασσα η αμμουδιά, που σμίγουν αδιαχώριστα στη σκέψη του ποιητικού υποκειμένου, αφού συνεκτικό στοιχείο τους η μνήμη είναι και η αίσθηση του κενού που δε γεφυρώνεται. Βαθιά τέλος και η επίγνωση της ζωής, αποτέλεσμα, μια ευαίσθητη, τρυφερή, ερωτική, γοητευτική γραφή, ακόμη και όταν ο λόγος απώλεια και κενό αποκαλύπτει. Μια πορεία ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας, μέσα από τον στέρεο δρόμο της μνήμης, η ποιητική γραφή της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου εντέλει.

http://www.periou.gr/

🍁

Διώνη Δημητριάδου

Σχολιάζοντας την προηγούμενη ποιητική συλλογή της Παπαγεωργίου (Μεταπλάσματα, εκδ. Σαιξπηρικόν 2017) έγραφα: «Η ποίηση της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου έχει στιβαρό «σώμα», μοιάζει να γνωρίζει επακριβώς τον στόχο της, και αυτονόητα αναζητά τον συνοδοιπόρο της σε όσα εύστοχα ανακαλύπτει να υποφώσκουν αδιόρατα για τους πολλούς αλλά και σε όσα οραματίζεται σε έναν κόσμο καλύτερο» εντοπίζοντας τη δύναμη της ποιητικής φωνής αλλά και το εύρος της αναζήτησης. Η ποιήτρια αγαπά να συνδέει τον γεμάτο συναισθηματισμό λυρισμό της γραφής της με τον κόσμο των φυσικών όντων, όπως τα ορίζει η επιστήμη αναζητώντας στην ενδιαφέρουσα αυτή μείξη τα όρια στα οποία μπορεί να κινηθεί, μέσα από υπαινιγμούς, συμβολισμούς και μια πολύτιμη μεταφορικότητα. Στα ποιήματά της συναντάς στίχους όπως αυτοί εδώ: «Η απόσταση είναι ένα σώμα δρόμος/// Και πόσο γλυκά αθωώνεται το κορμί/ Για να αναστηθεί η ψυχή» («Τα φιλιά του Πάσχα») για να φανεί η αισθαντικότητα της ποιητικής φωνής. Συναντάμε, όμως, και κάτι σαν αυτό εδώ: «Υπάρχει μια έλλειψη στην έκλειψη/ Λίγο πριν ήμουν ολόκληρη/ Λίγο μετά θ’ αρχίσω/ Σ’ αυτόν ακριβώς τον τόπο/ του χωρίς.» )»Η έκλειψη είναι μια μορφή συζυγίας») για να δούμε τον τρόπο που η ευτελής και αφημένη στην τυχαιότητα θνητότητα αγκαλιάζει τους φυσικούς νόμους και ορίζεται απ’ αυτούς. Έτσι και ο έρωτας –βασικό θέμα στην παρούσα συλλογή- παίρνει άλλες διαστάσεις ως ένα φυσικό σώμα κι αυτός, αλώβητος ίσως από την ανθρώπινη παρέμβαση. «Το σώμα μου δεν θέλει να μιλάει πια/ Το έχει πιάσει το παράπονο/ Ό,τι και να λέει/ Κανείς δεν το ακούει:/ ότι δεν είναι σώμα/ είναι καρδιά,/ μια καρδιά από δέρμα» («Εξορία»). Από τις σύγχρονες ποιητικές φωνές που αξίζουν την προσοχή μας.

https://strophess.blogspot.com/