Shakil Kalam - Four poems

 


Short Biography of Shakil Kalam

Root Finder poet Shakil Kalam from Feni, Bangladesh. He received a Degree in Governance Studies (MGS) from University of Dhaka. He is engaged in the Central Bank as a DGM is known as Central Banker, Corporate Governance, Internal Auditing and Bank Inspection Specialist, Researcher, Child-Litterateur, Writer, translator and Researcher. He has completed a diploma course on IAS and IFRS from Chartered Accountants Institute of Bangladesh.

He has tried to discuss various inconsistencies, inequalities, disillusion, hypocrisy and human suffering and the degradation of human moral and social values in his writings. He has been writing stories, poems, rhymes, essays, columns. He relentlessly tried to grasp the Liberation War of Bangladesh and it also brought diversity in his writings.

His published books number thirty two. His poems were translated in different languages like Tamil, Nepalese, Indonesia, Italian, Hindi, Urdu Romanian, Arabic, Spanish, Portuguese, Turkey, Shahili (Kenyan) and published in various newspapers over the world.

He attends as a key-note speaker in the seminar, symposium and discussion meeting at Dhaka University and other private universities. His books "A Handbook of Corporate Governance in Bangladesh" and "Comprehensive Articles on Financial Sectors in Bangladesh" and are listed and taught as reference books in Dhaka University and follow by the banking sector of Bangladesh.

He participated in the seminar, symposium and conferences in various countries over the world like India, Pakistan, Bhutan, Dubai, Thailand, Singapore and Malaysia. Currently he is the convener, researcher and honorary fellow of Social Development Research Foundation (SDRF). He is also a member of Dhaka University Political Science and Governance Studies Alumni Association. Moreover he is the founder and administrator of the literary community group "Shahityapata"

He received various awards, certificates and honour from different international literary groups. Recently he achieved "Order of Shakespeare Medal- 2021" which is imitated by the world's largest active literary forum Motivational Strips.


Poem-1. Different Mother!

The smile of moon is heavily floating on the mother's face;
When she has a beautiful child across her lap.
Children are more beautiful in the mother's lap;
When the children are to be beautiful, gaudier, healthy and agile.

When a mother has a handicapped child;
How fragile darkness has come down on that mother's face!
Has anyone thought of that face once?

Anyone has seen such a blurred face till today!
No cameraman took such a picture of that mother's face upto date!
Has any artist painted a picture of that mother's face?

Poem-2. Where is the Renaissance?

The society is stagnant like a currentless river; renaissance can't come.
If we want to bring renaissance;
We have to make the society flow.
Many countries have gained independence; with blood-shed fight.

Yet our mindset has not changed.

We have broken up big countries and formed small countries.
Instead of one flag, many colored flags are flying;
In many countries of the world including my favorite motherland.

Just couldn’t change; Colonial mentality;
Our society, thinking, bureaucracy,
flattery and the brokerage of the lords, morality, familial authority, society, statehood, partisanship and democracy.

Equality between men and women has yet not come.
Women did not get their minimum labor rights.
To this day, the question of caste and ethnicity has not been resolved.

The motto of independence was to establish a humane society;
Which would be free from exploitation, have democratic values, rational distribution of resources and just judgement and independent judiciary.
Where there will be no injustice, harassment, corruption, mischief, social unrest. Responsibility, transparency, accountability and social investment will be the main themes of state administration.

Democratic system, rule of law, independent judiciary, barrier-free legislature and social justice will be the principles of good governance.

The motto of the republic will be: among the people will not have any discrimination;
like economic inequality,
Lack of social responsibility,
Social well-being, harmony, the welfare of the people.

Where is the renaissance today?
What a renaissance will come in the end!


Poem-3. Struggle to Establish Equality

Today is March 8; International Women's Day,
Days of struggle to establish equality;
Women's Day is being celebrated worldwide.
The global theme is: "Women in Leadership : Achieving an equal future in a Covid-19 World".
The whole world is shaken by the fierce attack of Covid-19;
All men and women are have in house arrest caused the lockdown

The Corona epidemic has made everyone's path uneven,
Women lost their job security, and women entrepreneurs business have been closed,
As well as domestic violence increased.

All educational institutions are closed,
Some parents are struck by lightning;
Children-women are bound to celebrate child marriage.
Now these women give birth premature child,
Mother and child rate of death, health risk, food and malnutrition will increase.
At that time, women were the victims of social violence.

Some women are working for the family, society and the state in equal measure.
They are steadfast in their duties.
During this time, some women emerged as entrepreneurs with their creativity.

Corona, makes the fight for equality more difficult for women.
The path of struggle became thorny.
You (men) can be their companion in the fight for equality,
Then a new world will be evolved without discrimination.


Poem-4. The Poetry of Immortal Love

Kayes devoted himself in love, on this colourful day.
He saw Laila Bint Mahadi in a school;
She is like a piece of diamond-pearl
Scattered in the haystack.

Her body is scenic and sticky like a Cypress tree.
Her eyes were like a maya deer,
Her one sight would tear thousands of
Hearts in an instant. The twinkling of her deep black eyes
Could make a thousand hearts storm.
In Laila’s eye-sight may the whole world be destroyed.

Her alluring appearance; like the moon in the sky of Arabia.
When she snatched the human heart,
She was like a marvellous fairy of Persia.
Her face was as bright as a lamp with thick black hair.
Her ‘night’; name has been successful with crow-like black hair.

Layla's voice is heard in the cuckoo's voice;
Then I think, is that possible! How it can be so beautiful
Someone's voice? Then the sun also rises in the west-
Yes, it’s possible! The milk that Laila sips, so be it
Turned pink by the touch of her lips. Lucky;
Who is the lucky man! The eyes of lust
Whose house will the girl go to! Will illuminate that house.
Not even that little mole on her pink cheek;
Than anything in the whole world; Beautiful?
Impossibly beautiful! Cloudless silver moons’ sky.

Deep darkness has come down to Layla's fate.
She had to tie up a family with that old man
The sky, the wind, the forest were bewildered by that sorrow
Plants. Kayes becomes ‘Majnu’; a disoriented human being.
Kayes is in love with Layla, Layla is in love with Kayes,
Kayes has gone crazy; known by the name of ‘Majnu’ in this world

Writes poems for Layla and walks around the streets.
Wants to recite poetry, no one listens to his satire -
When he was pushed away blaming as crazy, he came again to express him
Majnu's days are spent in such misery; the day is over.
He wanders in the forest, in his own mind
Talks to the beast. Lifeless, dull voices.
Laila became mad with the grief of her old husband.
One day news came to Majnu’s ear in a listless wind,
Laila has left this worldly affection, to the address of hereafter.
Majnu rushes like crazy to Layla's grave,
The weeping Majnu's soul left the body.
Is it possible to draw a picture of such love at any time?

*** NB: Written in the light of the life story of the immortal love story "Layla-Majnu" in the Arabic nove











Καζιμίρ Μαλέβιτς (23 Φεβρουαρίου 1879 - 15 Μαΐου 1935)

 

Bureau and Room, 1913

Ο Καζιμίρ Μαλέβιτς (23 Φεβρουαρίου 1879 - 15 Μαΐου 1935) ήταν Ουκρανός ζωγράφος και θεωρητικός, που γεννήθηκε από γονείς πολωνικής καταγωγής. Υπήρξε πρωτοπόρος της γεωμετρικής αφηρημένης τέχνης και ο δημιουργός των Avant-garde κινημάτων του Σουπρεματισμού και του Κονστρουκτιβισμού.
 
Ο Καζιμίρ Μαλέβιτς είναι ένας από τους πλέον πολυδιάστατους και ριζοσπαστικούς καλλιτέχνες της πρωτοπορίας που στη δημιουργική του πορεία πέρασε από τον ιμπρεσιονισμό και τον συμβολισμό των αρχών του 20ου αιώνα για να συνδεθεί στη συνέχεια με τον κυβοφουτουρισμό και να επηρεαστεί από την «υπέρλογη γλώσσα» των Ρώσων φουτουριστών, την γλώσσα που έχει αποκτήσει δικό της πρωτογενές νόημα με βάση όχι τη γνώση αλλά την αίσθηση και την εμπειρία, για να αναπτύξει τη δική του θεωρία περί μη-αντικειμενικής ζωγραφικής που της έδωσε το όνομα «σουπρεματισμός». Ο «σουπρεματισμός» πρωτοπαρουσιάστηκε στην έκθεση «Τελευταία φουτουριστική έκθεση 0,10» στην Πετρούπολη το 1915. Τα σουπρεματιστικά έργα του Μαλέβιτς ήταν απαλλαγμένα από κάθε είδους αντικείμενο και παρουσίαζαν συνθέσεις γεωμετρικών σχημάτων και χρωμάτων που στόχο είχαν να δηλώσουν τον πρωτεύοντα ρόλο της φόρμας έναντι του περιεχομένου και να δηλώσουν ότι η φόρμα είναι αυτή που προσδίδει το περιεχόμενο και όχι το αντίθετο, όπως συνέβαινε έως τότε. Η λέξη «σουπρεματισμός» προέρχεται από τη λατινική ρίζα «suprem» (υπεροχή, κυριαρχία) και δηλώνει, σύμφωνα με τον Μαλέβιτς, την υπεροχή του χρώματος πάνω σε όλα τα άλλα τεχνικά μέρη του πίνακα. Ο Μαλέβιτς θεωρούσε τον εαυτό του ιδιότυπο ρεαλιστή, μόνο που έβλεπε τον ρεαλισμό σε μια φανταστική πραγματικότητα «στην οποία για να φτάσεις πρέπει να απομακρυνθείς από την ορατή πλευρά της ζωής». Ο Μαλέβιτς ίδρυσε την ομάδα «Supremus» στην οποία προσχώρησαν πολλοί καλλιτέχνες του κυβοφουτουρισμού όπως ο Ιβάν Κλιούν, η Λιουμπόβ Ποπόβα, η Ναντιέζντα Ουνταλτσόβα, η Όλγα Ρόζανοβα κ.α. ενώ στην πόλη Βιτέμπσκ διηύθυνε την σχολή καλών τεχνών «Ούνοβις» (Επιβεβαιωτές της Νέας Τέχνης) που στόχο είχε να αλλάξει μέσα από την τέχνη την αισθητική αντίληψη των ανθρώπων. Έμβλημα του σουπρεματισμού έγινε το «Μαύρο Τετράγωνο» (1915) το οποίο εξέφραζε το τέλος της παλιάς τέχνης και ταυτόχρονα την αρχή της καινούργιας.
 

Μαύρο Τετράγωνο, 1915, Λάδι σε καμβά, Κρατικό Μουσείο της Ρωσίας, Αγία Πετρούπολη

Ο Καζιμίρ Σεβερίνοβιτς Μαλέβιτς γεννήθηκε στο Κίεβο το 1878 και πέθανε στο Λένινγκραντ το 1935. Υπήρξε κορυφαία φυσιογνωμία της ρωσικής πρωτοπορίας, με πλούσια εικαστική παραγωγή και εκτενές θεωρητικό έργο. Παρακολούθησε τα πρώτα του μαθήματα στη Σχολή Σχεδίου του Κιέβου (1895-1896) και το 1904 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, όπου μαθήτευσε στο εργαστήριο του Φιόντορ Ρέρμπεργκ (1906-1910), όπου γνωρίζεται με τον Ιβάν Κλιούν. Από το 1907 παρουσιάζει έργα του σε εκθέσεις της “Ένωσης Καλλιτεχνών της Μόσχας”, ενώ από το 1910 συμμετέχει συστηματικά σε εκθέσεις της πρωτοπορίας, όπως “Βαλές Καρό” (1910), “Ουρά Γαιδάρου” (1912), “Στόχος” (1913). Το 1913 συνεργάστηκε με το Μιχαήλ Ματιούσιν και τον Αλεξέι Κρουτσόνιχ για την παραγωγή της φουτουριστικής όπερας “Νίκη επί του Ήλιου”, για την οποία σχεδίασε τα σκηνικά και κοστούμια. Έπειτα από μια περίοδο πειραματισμών πάνω στις αρχές του Κυβοφουτουρισμού και του Υπέρλογου Ρεαλισμού, καθώς επίσης και με τη δημιουργία μιας μικρής σειράς έργων που χαρακτηρίστηκαν ως αλογιστικά, ο Μαλέβιτς παρουσιάζει για πρώτη φορά σουπρεματιστικά έργα στην “Τελευταία Φουτουριστική Έκθεση Ζωγραφικής: 0,10” (Πετρούπολη, 1915-1916), εισηγούμενος ένα νέο ρεύμα στη ζωγραφική, το οποίο υποστηρίζει θεωρητικά με το δοκίμιό του “Από τον Κυβισμό και τον Φουτουρισμό στον Σουπρεματισμό: Ο Νέος Χρωματικός Ρεαλισμός”. Μαζί με καλλιτέχνες όπως η Λιουμπόβ Ποπόβα, ο Ιβάν Κλιούν, η Ναντιέζντα Ουνταλτσόβα, η Όλγα Ροζανόβα κ.ά. οργάνωσε την ομάδα “Σουπρέμους” (1916-1917) και δημιούργησαν το ομώνυμο περιοδικό, που ωστόσο δεν εκδόθηκε. Το 1918 διορίζεται καθηγητής στα ΣΒΟΜΑΣ και το 1919 ξεκινά να διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Βιτέμπσκ, όπου αντικατέστησε το διευθυντή Μαρκ Σαγκάλ έπειτα από σύγκρουση μεταξύ τους σε φιλοσοφικό επίπεδο. Στο Βιτέμπσκ οργανώνει την ομάδα “Ούνοβις” (Επιβεβαιωτές της Νέας Τέχνης) με σκοπό την προώθηση του Σουπρεματισμού, ενώ σύντομα ιδρύονται παραρτήματα της ομάδας και σε άλλες πόλεις. Το 1922 εγκαθίσταται με την ομάδα του στην Πετρούπολη και διευθύνει το Φορμαλιστικό-Τεχνικό Τμήμα του ΙΝΧΟΥΚ. Στο διάστημα αυτό δημιουργεί και τα σουπρεματιστικά αρχιτεκτονικά μοντέλα του, ενώ συγγράφει και εκδίδει τις θεωρητικές του πραγματείες περί Σουπρεματισμού. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘20 και τη δεκαετία του ’30 η τεχνοτροπία του είναι μετασουπρεματιστική και ρεαλιστική.
https://www.timesnews.gr/
https://el.wikipedia.org/
 
 Self-portrait, 1912

Καζιμίρ Μάλεβιτς: Ο μη αντικειμενικός κόσμος (1928)

Για την πλειοψηφία των ανθρώπων, μορφωμένων και μη, καθώς και των κριτικών, η νέα τέχνη μοιάζει αρρωστημένη. Η νέα φουρνιά καλλιτεχνών, όμως, θεωρεί ότι η γνώμη αυτή είναι εσφαλμένη.

Η αιτία αυτού του φαινομένου βρίσκεται στον ανταγωνισμό μεταξύ δύο καλλιτεχνικών (εικαστικών) κανόνων που υπάρχουν ταυτόχρονα. Ο παλιός γνωστός κανόνας αποκλείει οτιδήποτε άλλο εκτός από συγκεκριμένες αναπαραστάσεις και ρεαλιστικές αναλογίες, ενώ ο νέος κανόνας δέχεται μόνο τον νόμο των εικαστικών αξιών. Οι αναλογίες στην φύση (δηλαδή η σχέση μορφής και μεγέθους στα ανθρώπινα όργανα, για παράδειγμα) βασίζονται στον νόμο της τεχνικής χρησιμότητας, και με αυτή την χρησιμοθηρική έννοια είναι φυσικές. Ο νόμος των εικαστικών αξιών, αντιθέτως, αγνοεί τις νατουραλιστικές αναλογίες, οι οποίες, αν ιδωθούν με καθαρά εικαστική ματιά, είναι βέβαιο ότι θα φανούν ανώμαλες (ο κανόνας του Κυβισμού).

Με αυτό τον τρόπο προκαλείται σύγχυση στο μυαλό των μορφωμένων ανθρώπων. Για τον ζωγράφο, μία εικόνα αποτελείται από εικαστικές αξίες. Για τον απλό άνθρωπο (το κοινό), μία εικόνα αποτελείται από “πράγματα” που έχουν νατουραλιστικές αναλογίες (μάτια, μύτες κλπ).

Ο απλός άνθρωπος (το κοινό) έχει την αίσθηση ότι πρέπει να αντιμετωπίζει τον Κυβισμό και τους Κυβιστές σαν κάτι το αρρωστημένο, διότι οι αναπαραστάσεις των “πραγμάτων” (μάτια, μύτες κλπ) στις ζωγραφιές των Κυβιστών δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, και διαπιστώνει ότι η αναπαράσταση είναι “αδύνατη” συγκρίνοντάς την με το πραγματικό αντικείμενο — δηλαδή με αυτό καθεαυτό το αντικείμενο, το οποίο δεν έχει καμμία σχέση με εικαστικές αξίες. Το “πράγμα” (η μύτη, το αυτί κλπ) γίνεται έτσι το κριτήριο με το οποίο κρίνεται μία καλλιτεχνική (εικαστική) αναπαράσταση, και με αυτόν τον τρόπο διατυπώνεται ξεκάθαρα η γνώμη του κοινού ότι η τέχνη δεν είναι δημιουργική αλλά μιμητική.

Φαίνεται λοιπόν ότι θα περάσει καιρός μέχρι να μπορέσει το κοινό να κατανοήσει το γεγονός ότι η δημιουργική τέχνη είναι δημιουργική και όχι μιμητική (δηλαδή αντιγραφική). Για τον λόγο αυτό, η ουσία της τέχνης (της ζωγραφικής) παραμένει δυσπρόσιτη για το κοινό.

Καζιμίρ Μάλεβιτς, Ο μη αντικειμενικός κόσμος, 1928 (μτφρ. Γ. Κοκκώνης)

http://ipressa.gr/

Η ανθοπώλις, 1903
 
 Η ανάπαυλα της υψηλής κοινωνίας, 1908
 
Χειμωνιάτικο τοπίο, 1909
 
Ο τροχιστής, 1913

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/






ΕΜΙΛΙ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ (10 Δεκεμβρίου 1830 - 15 Μαΐου 1886)

 

Η Έμιλι Ελίζαμπεθ Ντίκινσον (Emily Elizabeth Dickinson, 10 Δεκεμβρίου 1830 - 15 Μαΐου 1886) ήταν Αμερικανίδα. Αν και όχι τόσο διάσημη όσο ήταν εν ζωή, πλέον θεωρείται, μαζί με τον Ουώλτ Ουίτμαν, από τους πιο αναγνωρισμένους και αντιπροσωπευτικούς Αμερικανούς ποιητές του 19ου αιώνα. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της μένοντας αποκλεισμένη στο σπίτι των γονιών της στο Άμχερστ και ολόκληρη η εργογραφία της παρέμεινε ανέκδοτη και κρυμμένη μέχρι και το θάνατό της. Εξαίρεση αποτέλεσαν μονάχα πέντε ποιήματα, από τα οποία τρία δημοσιεύτηκαν ανώνυμα και ένα εν αγνοία της ίδιας της ποιήτριας.
Η Έμιλι γεννήθηκε το 1830 στο Άμχερστ της Μασαχουσέτης. Ο πατέρας της ποιήτριας,Έντουαρντ Ντίκινσον, είχε σπουδάσει νομικά στο Πανεπιστήμιο Γέιλ και εργαζόταν ως δικηγόρος στο Άμχερστ της Μασαχουσέτης, ενώ αργότερα εκλέχθηκε μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Συγκλήτου της πολιτείας και μέλος του Αμερικάνικου Κογκρέσου. Στις 6 Μαΐου 1828, παντρεύτηκε την Έμιλι Νόρκρος Ντίκινσον και έκαναν τρία παιδιά: τον Γουίλιαμ Ώστιν, την Έμιλι Ελίζαμπεθ και τη Λαβίνια Νόρκρος, η οποία ήταν και αυτή που ανακάλυψε το έργο της αδερφής της, το συγκέντρωσε και το εξέδωσε μετά το θάνατό της.
Η Έμιλι Ντίκινσον προερχόταν από μια οικογένεια με ρίζες στη Νέα Αγγλία: οι πρόγονοί της έφτασαν στη Αμερική κατά το πρώτο μεταναστευτικό πουριτανικό κύμα. Συνεπώς, η αυστηρή προσήλωση της οικογένειάς της στον προτεσταντισμό επηρέασε και το έργο της ποιήτριας.
Η Έμιλι έζησε απομονωμένη στο δωμάτιό της μέχρι το θάνατό της. Σπάνια έβγαινε από το σπίτι κι ερχόταν σε επαφή με ελάχιστους ανθρώπους, οι οποίοι όμως την επηρέασαν σε μέγιστο βαθμό στην ποίηση και το τρόπο σκέψης της. 

Το 1854, γνώρισε τον πάστοραΤσαρλς Γουάντσγορθ σε ένα ταξίδι στην Φιλαδέλφεια. Ορισμένοι κριτικοί πιστεύουν ότι οι ρομαντικοί στίχοι των ποιημάτων της τα επόμενα χρόνια προέρχονταν από τον πλατωνικό έρωτά της για τον πάστορα, ωστόσο η ίδια τον αποκαλούσε "τον πιο κοντινό της άνθρωπο πάνω στη γη"
Τα αδέρφια της Έμιλι δεν ήταν μόνο η οικογένειά της, αλλά και οι σύντροφοι στις πνευματικές ενασχολήσεις της. Η ποίησή της αντανακλά τη μοναξιά που ένιωθε η ίδια, αλλά και στιγμές έμπνευσης που δίνουν ίσως μια αίσθηση ευτυχίας. Επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το θρησκευτικό συντηρητισμό της οικογένειάς της, αλλά και του αστικού πουριτανικού περιβάλλοντος της πόλης όπου ζούσε, ενώ φαίνεται να αντλεί επιρροές και από τους Μεταφυσικούς Άγγλους ποιητές του 17ου αιώνα. Θαύμαζε τον Τζον Κητς και τουςΡόμπερτ και Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ.
H Ντίκινσον ήταν ιδιαίτερα παραγωγική στον αριθμό των ποιημάτων της, που ξεπερνούν τα 800 και συχνά τα έστελνε μέσω αλληλογραφίας σε φίλους της, ωστόσο δεν αναγνωρίστηκε ευρέως κατά τη διάρκεια της ζωής της. Πέθανε στο Άμχερστ το 1886 και ο πρώτος τόμος ποιημάτων της εκδόθηκε μετά θάνατον το 1890 κι ο τελευταίος το 1955.



                         ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

.Μακάρι να μουνα για σένα καλοκαίρι,

Όταν οι μέρες του καλοκαιριού έχουν πετάξει!Και μουσική σου που να παραμένει,Όταν τα Νυχτοπούλια και οι Φλώροι – έχουν σωπάσει!
Θα υπερπηδήσω, και θανθίσω, όλον μ άνθη
Θα τον γεμίσω από πάνω! Καί μακάρι
Να με μαζέψεις όλη –
Aνεμώνη –
Παντοτινό – δικό σου άνθος!

Για χάρη σου ακόμα και τον τάφο

2. Η “Ελπίδα” είναι αυτό με τα φτερά -
Που μέσα στην ψυχή κουρνιάζει -
Και μελωδία δίχως λέξεις τραγουδά -
Και που ποτέ – στιγμή – δεν ησυχάζει
Γλυκά – στη Θύελλα – ολόγλυκα ηχεί -
Ανάθεμα στην καταιγίδα που θα κάνει -
Να πάψει το Πουλάκι που ζεστή
Κρατά κάθε καρδιά που 
χει αποκάμει -
 Στη γη του πάγου τάκουγα για ώρα -
Και σε νερά ανοίκεια μακρυσμένα -
Μ
ακόμα και στης ´Ενδειας τη χώρα,
Ούτ
ένα ψίχουλο δεν ζήτησε – από μένα.




 3. Έχω τον τίτλο της συζύγου, δίχως όμως
να`χω την άδεια καθώς ορίζει ο Νόμος. 
Σκληρή μου δόθηκε, πικρή κι άδικη μοίρα. 
«Βασίλισσα του Γολγοθά»για τίτλο πήρα, 

κι όλα είναι βασιλικά, εκτός το στέμμα, 
κι ο αρραβώνας, δίχως λίγωμα στο βλέμμα 
που ο Θεός σε κάθε θηλυκό χαρίζει,
όταν το κράτημα του άλλου χεριού γνωρίζει. 

Διαμαντικό με το διαμαντικό ταιριάζει 
και το χρυσάφι, το χρυσάφι αγκαλιάζει. 
Η γέννηση, ο αρραβώνας και κατόπι 
δυο-τρία μέτρα από του σάβανου το τόπι. 

Τριλπή μια νίκη σε μια μέρα να `ναι, φτάνει. 
«Ο άντρας μου», λεν οι γυναίκες με στεφάνι
μ`ένα σκοπό που κι η ψυή τους τραγουδάει. 
Να `ναι ο τρόπος, τάχα, αυτός; Ποιός μου απαντάει


4. Ασφαλισμένοι στ` Αλαβάστρινά τους Δώματα- 
Ανέγγιχτοι απ` το πρωινό- 
Κι ανέγγιχτοι απ` το μεσημέρι- 
Κοιμώνται οι πράοι εταίροι της Ανάστασης, 
Ατλάζινοι Δοκοί και Στέγη Πέτρινη- 

Θριαμβικά περνούν τα Χρόνια, 
Πάνω τους μες στο Μισό Φεγγάρι- 
Σύμπαντα λαξεύουνε τα Τόξα τους- 
Και Στερεώματα - κωπηλατούν- 
Διαδήματα - κατρακυλάν- 
Και Δόγηδες - παραδίνονται- 
Σιωπηλά σα Σημάδια, 
Σ` ένα Δίσκο Χιονιού

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/



Φρανκ Σινάτρα (12 Δεκεμβρίου 1915 - 14 Μαΐου 1998)

 

O Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα (Francis Albert Sinatra, Χόμποκεν, 12 Δεκεμβρίου 1915 - Λος Άντζελες, 14 Μαΐου 1998), γνωστός ως Φρανκ Σινάτρα, ήταν δημοφιλής Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός. Στη διάρκεια μιας πολυετούς καριέρας, από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, υπήρξε ένας από τους πιο αγαπητούς εκτελεστές στους κύκλους της βιομηχανίας διασκέδασης. Συχνά χαρακτηρίζεται ως ο σπουδαιότερος Αμερικανός τραγουδιστής του 20ού αιώνα, αλλά και συμβολική μορφή της αμερικανικής κουλτούρας. Το μουσικό έργο του είναι ογκώδες, με περισσότερες από 1400 ηχογραφήσεις. Τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Ρόναλντ Ρίγκαν το 1985 και με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1997, ενώ του απονεμήθηκαν συνολικά έντεκα βραβεία Γκράμι, μεταξύ αυτών και το βραβείο για τη συνολική προσφορά του. Ως ηθοποιός απέσπασε το βραβείο Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου για την ταινία Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here to Eternity, 1953), ενώ ήταν υποψήφιος για το βραβείο καλύτερου α' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο δραματικό έργο Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (The Man with the Golden Arm, 1955). Η έντονη και περιπετειώδης προσωπική ζωή του τοποθετήθηκε συχνά στο προσκήνιο, ειδικότερα η διασύνδεσή του με προσωπικότητες της μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος.

Fly Me To The Moon

Γεννημένος στο Χομπόκεν του Νιου Τζέρσεϊ, από γονείς Ιταλούς μετανάστες, έδειξε νωρίς την προτίμησή του στο μπελκάντο (ιταλ. bel canto) και ως έφηβος αποφάσισε να στραφεί επαγγελματικά στο τραγούδι επηρεασμένος από τις ηχογραφήσεις του Μπινγκ Κρόσμπι. Παρά την απουσία μουσικής παιδείας, κατάφερε γρήγορα να προκαλέσει την προσοχή του τρομπετίστα Χάρι Τζέιμς, ο οποίος τον προσέλαβε ως τραγουδιστή στην ορχήστρα του το 1939. Ακολούθησε η τριετής συνεργασία του με τον Τόμι Ντόρσεϊ, στη διάρκεια της οποίας η δημοφιλία του στο νεανικό ακροατήριο έφτασε σε πρωτόγνωρα επίπεδα, συγκρινόμενη μόνο με την αντίστοιχη αποδοχή που είχε πριν τον Σινάτρα ο Μπένι Γκούντμαν. Από τα τέλη του 1942 ακολούθησε ατομική καριέρα και εξελίχθηκε σύντομα σε φαινόμενο της αμερικανικής κουλτούρας και ίνδαλμα για τις υπερενθουσιώδεις νεαρές θαυμάστριές του που έμειναν γνωστές στην ιστορία ως bobby soxers. Την ίδια περίπου περίοδο, του αποδόθηκαν τα παρωνύμια Frankieboy, The Sultan of Swoon [Σουλτάνος του συναισθήματος], και το δημοφιλέστερο The Voice [Η φωνή]. Στα τέλη του 1944 ξεκίνησε να ηχογραφεί με μεγάλη συχνότητα για τη δισκογραφική εταιρεία Columbia, σε συνεργασία με τον ενορχηστρωτή Άξελ Στόρνταλ (Axel Stordahl), ο οποίος καθόρισε τον ήχο εκείνων των ηχογραφήσεων. Από το 1947/8 η καριέρα του παρουσίασε εμφανή πτώση. Το γεγονός συνέπεσε χρονικά με τα πρώτα αρνητικά δημοσιεύματα του τύπου - που σχετίζονταν κυρίως με τις διασυνδέσεις του Σινάτρα με προσωπικότητες του οργανωμένου εγκλήματος, όπως ο Λάκι Λουτσιάνο - αλλά και το περιστατικό της επίθεσής του κατά του δημοσιογράφου Λη Μόρτιμερ που αργότερα αποδείχθηκε ότι συνεργάστηκε με το FBI για τη δυσφήμισή του.Το 1952, ενδεικτικό της παρακμής της καριέρας του υπήρξε το γεγονός πως δεν διέθετε κανένα δισκογραφικό ή κινηματογραφικό συμβόλαιο ούτε καλλιτεχνικό πράκτορα.

My Way

Η επάνοδός του πραγματοποιήθηκε κυρίως με την ερμηνεία του στην κινηματογραφική ταινία, σκηνοθεσίας Φρεντ Τσίνεμαν, Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here to Eternity, 1953), για την οποία απέσπασε βραβείο Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Τη δεκαετία του '50 σημειώθηκε μια στροφή στον ήχο του, δίνοντας έμφαση περισσότερο στο είδος του σουίνγκ και λιγότερο στις μπαλάντες των προηγούμενων ετών. Το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με την Capitol Records και οι ηχογραφήσεις του εκείνης της εποχής συγκαταλέγονται στις κορυφαίες δημιουργίες του. Το άλμπουμ Come Dance with Me! (1959) τού εξασφάλισε το πρώτο του βραβείο Γκράμι. Σημαντικές θεωρούνται οι συνεργασίες του με ορισμένους από τους σπουδαιότερους ενορχηστρωτές, όπως ο Νέλσον Ριντλ, ο Γκόρντον Τζένκινς και ο Μπίλι Μέι.

Το 1960, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πίτερ Λόφορντ, ο Ντιν Μάρτιν, ο Σάμι Ντέιβις τζούνιορ και ο Τζόι Μπίσοπ πραγματοποίησαν κοινή εμφάνιση στο περίφημο ξενοδοχείο Σαντς του Λας Βέγκας. Η κοινή εμφάνιση των ιερών τεράτων της αμερικανικής "σόου μπίζνες" πραγματοποιήθηκε με αφορμή το κλείσιμο του ξενοδοχείου και οι θαυμαστές του "ρατ πακ", όπως ήταν γνωστοί, συνέρρευσαν από όλα τα σημεία του κόσμου για να τους ακούσουν.

Strangers In the Night

Tην ίδια χρονιά, ο Σινάτρα ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία Reprise Records στην οποία, μέχρι το 1962, ηχογραφούσε παράλληλα με την Capitol. Στη διάρκεια της δεκαετίας του '60, ηχογράφησε με μεγάλη συχνότητα, ολοκληρώνοντας άνισες κυκλοφορίες, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η συνεργασία του με τον Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ στο Francis Albert Sinatra and Antonio Carlos Jobim (1967) και το September of My Years (1965). Στις μεγαλύτερες επιτυχίες του ανήκουν ακόμα τα τραγούδια Strangers in the Night (1966), That’s Life (1967) και My Way (1969).

Ως ηθοποιός εμφανίστηκε σε 58 ταινίες, τόσο σε μιούζικαλ όσο και σε καθαρά ερμηνευτικούς ρόλους χωρίς να τραγουδά. Κατά τη δεκαετία του '50 και του '60 υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής πρωταγωνιστής και εν γένει ένας από τους λίγους που κατάφεραν να γίνουν εξίσου επιτυχημένοι στον κινηματογράφο και το τραγούδι. Ξεχωρίζουν τα μιούζικαλ με συμπρωταγωνιστή τον Τζιν Κέλι, ειδικότερα το Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες (On the Town, 1949), η ερμηνεία του στην ταινία Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (The Man with the Golden Arm, 1955) για την οποία ήταν υποψήφιος για το βραβείο Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου, το Μάγκες και κούκλες (Guys And Dolls, 1955) στο πλευρό του Μάρλον Μπράντο, Το Στίγμα του Κολασμένου (Some Came Running, 1958) πλάι στους Ντιν Μάρτιν και Σίρλεϊ Μακ Λέιν, καθώς και το πολιτικό θρίλερ Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας (The Manchurian Candidate, 1962).

I love you baby

Ο Σινάτρα ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τα μουσικά δρώμενα το 1971, σε μια εποχή που η γενιά του Γούντστοκ κυριαρχούσε στη μουσική βιομηχανία. Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε με νέες ηχογραφήσεις και η ύστερη περίοδος της καριέρας του χαρακτηρίστηκε γενικά από προσεκτικές επιλογές και λιγοστές κυκλοφορίες, με σημαντικότερες αυτές των δίσκων Trilogy (1980), She Shot Me Down (1981) και L.A. Is My Lady (1984). Οι τελευταίοι δίσκοι που ηχογράφησε ήταν τα Duets (1993) και Duets II (1994), μετά από δεκαετή απουσία. Η τελευταία συναυλία του πραγματοποιήθηκε το 1995.

Είχε τρία παιδιά από την πρώτη του σύζυγο, Νάνσι Μπαρμπάτο. Έκανε τρεις επιπλέον γάμους με την Άβα Γκάρντνερ (1951-7), τη Μία Φάροου (1966-8) και τη Μπάρμπαρα Μαρξ (από το 1976 μέχρι το θάνατό του). Ο γάμος του με τη Μία Φάροου ήταν τόσο ξαφνικός που δεν μπόρεσε να παραστεί κανείς. Ούτε καν τα παιδιά και οι στενοί τους φίλοι. Οι δημοσιογράφοι αναστατώθηκαν. Έμαθαν την είδηση από τα ραδιόφωνα και ξεκίνησαν αμέσως για το Λας Βέγκας, αλλά η απεργία πέντε αεροπορικών εταιριών τούς καθήλωσε στα αεροδρόμια. Όταν, τελικά, έφθασαν, έμαθαν ότι οι νεόνυμφοι είχαν φύγει με το ιδιωτικό αεροπλάνο του Σινάτρα. Οι μοναδικές μαρτυρίες από το αστραπιαίο γεγονός είναι οι φωτογραφίες που τράβηξε η πολιτεία του Λας Βέγκας ύστερα από τον γάμο, στην κοπή της γαμήλιας τούρτας, παρουσία του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Σαντς.

Ο Φρανκ Σινάτρα πέθανε στο Λος Άντζελες, τον Μάιο του 1998, μετά από παρατεταμένη περίοδο προβλημάτων υγείας.






Άουγκουστ Στρίντμπεργκ - August Strindberg ( 22 Ιανουαρίου 1849 – 14 Μαΐου 1912)


Ο Άουγκουστ Στρίντμπεργκ (August Strindberg, 22 Ιανουαρίου 1849 – 14 Μαΐου 1912) ήταν Σουηδός θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος και ζωγράφος.
Γεννήθηκε το 1849 στη Στοκχόλμη - το τέταρτο παιδί από τα έντεκα της οικογένειας - από μικροαστό πατέρα, έμπορο αποικιακών και υπάλληλο ναυτιλιακής εταιρίας που είχε χρεοκοπήσει, κι από μητέρα κόρη ράφτη, που ήταν παραδουλεύτρα της οικογένειας και που τη στεφανώθηκε ο πατέρας του λίγους μόνο μήνες πριν τη γέννησή του.
Τη μητέρα του ο Στρίντμπεργκ την έχασε από φυματίωση στα δεκατρία χρόνια του κι ο πατέρας του, προτού περάσει χρόνος από το θάνατο της γυναίκας του, ξαναπαντρεύτηκε τη νεαρή γκουβερνάντα των παιδιών του. Μεγαλωμένος μέσα στη μιζέρια και τις στερήσεις, καταπιεσμένος από την κακότητα της μητριάς του, έγινε ένα παιδί υπερευαίσθητο και αντιδραστικό, οξύθυμο και καχύποπτο. Από τα πικρά αυτά βιώματα της παιδικής ηλικίας του, δεν θα κατορθώσει να απαλλαγεί ποτέ "ο γιος της δούλας".

Τα πρώτα έργα

Το 1867, γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα κι αργότερα συνεχίζει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις βιοποριστικές ανάγκες του, δοκιμάζει, δίχως επιτυχία, να γίνει ηθοποιός. Εγκαταλείποντας κι αυτό το σχέδιο, γράφεται και πάλι στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Στο μεταξύ, αρχίζει να γράφει σύντομα θεατρικά έργα και το 1871 δημοσιεύει την τραγωδία "Στη Ρώμη", με θέμα τις δοκιμασίες του Δανού γλύπτη Μπέρτελ Τόρβαλντσεν (Thorvaldsen, 1768 - 1844). Κερδίζοντας κάποιο χρηματικό έπαθλο από το βασιλιά Κάρολο Ε' της Σουηδίας για ένα ρομαντικό έργο του, εγκαταλείπει οριστικά πια τις σπουδές του το 1872 και αφιερώνεται στη λογοτεχνία και τη δημοσιογραφία. Διαβάζει κι επηρεάζεται σημαντικά από τους Σβέντενμποργκ, Σαίρεν Κίρκεγκωρ, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και Γκαίτε

Το πρώτο σημαντικό δράμα

Το 1872, απορρίφθηκε από τους εκδότες του κι από τα θέατρα το πρώτο σημαντικό δράμα του "Ο Κυρ-Όλοφ", με θέμα τη θρησκευτική μεταρρύθμιση στη Σουηδία, που είχε ως συνέπεια να φτάσει στα πρόθυρα της τρέλας. Κατορθώνει όμως να αντιδράσει και διορίζεται το 1874 υπάλληλος στη Βασιλική Βιβλιοθήκη της Στοκχόλμης, όπου παραμένει μέχρι το 1882, μελετώντας φιλοσοφία, προσπαθώντας να μάθει την κινέζικη γλώσσα και γράφοντας, κάτω από την επίδραση του Φλωμπέρ, το πρώτο νατουραλιστικό κοινωνικό μυθιστόρημα στα σουηδικά, το "Κόκκινο Δωμάτιο" (1879), μια σάτιρα της σουηδικής κοινωνίας και των χαλαρών ηθών της εποχής του. Στην περίοδο αυτή ερωτεύεται και παντρεύεται (1877) τη βαρώνη Σίρι φον Έσσεν, η οποία χώρισε για χάρη του τον πρώτο άντρα της. Από το γάμο τους αυτό γεννιούνται τρία παιδιά.

Μετανάστευση

Με αφορμή το έργο του "Νέο Βασίλειο" (1881), κριτική της κοινωνικής ζωής στη Σουηδία μετά τις κοινοβουλευτικές μεταρρυθμίσεις του 1865, εγκαταλείπει τη θέση του βιβλιοθηκαρίου και αναγκάζεται να μεταναστεύσει με την οικογένειά του και να ζήσει για αρκετό χρόνο στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελβετία και την Ιταλία (1882 - 1889). Στο διάστημα αυτό δημοσιεύει και μια συλλογή με ρεαλιστικά διηγήματα γύρω από το γάμο, τους "Παντρεμένους" (1884). Το έργο κατάσχεται και ο εκδότης δικάζεται για βλασφημία, αλλά η δημοτικότητα του Στρίντμπεργκ ανεβαίνει κατακόρυφα, πράγμα που τον κάνει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να αναλάβει όλη την ευθύνη για το βιβλίο. Αθωώνεται από το δικαστήριο και την επόμενη χρονιά (1886) δημοσιεύει μια δεύτερη κι ακόμα πιο καυστική συλλογή με διηγήματα, με τον τίτλο και πάλι "Παντρεμένοι", με έντονα τα στοιχεία του μισογυνισμού και του αντιφεμινισμού, που είναι τόσο γνώριμα στα κατοπινά θεατρικά έργα του.
Το 1886 ο Στρίντμπεργκ γράφει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του "Ο γιος της δούλας". Κατά την περίοδο 1880 - 1885, εμφανίζει τάσεις επαναστατικού σοσιαλισμού, όπως δείχνουν και τα διηγήματά του με τον τίτλο "Ουτοπίες πάνω στη γη" (1885). Μετά την περίοδο όμως αυτή στρέφεται όλο και περισσότερο σ' ένα φιλελεύθερο συντηρητισμό κι από το 1890 εγκαταλείπει οριστικά το ουτοπικό σοσιαλιστικό του όραμα.

Οικογενειακή ζωή & οι σχέσεις των δύο φύλων στα έργα του

Ο γάμος του συγγραφέα με τη Σίρι φον Έσσεν στάθηκε για λίγα χρόνια ευτυχισμένος. Αυτό οφείλεται βασικά και στις συγγραφικές επιτυχίες του Στρίντμπεργκ στο διάστημα αυτό. Δεν άργησαν όμως οι ζήλιες και οι καβγάδες ανάμεσα στο ζευγάρι. Ο ποιητής ζει μια έντονη εσωτερική περιπέτεια, που τρέφει το μισογυνισμό του και την απέχθειά του για το γάμο και την οικογένεια. Αποτέλεσμα ήταν το διαζύγιο το 1891. Από τότε η ζωγραφική τού έγινε μια λυτρωτική εκτόνωση.
Η "μάχη των φύλων", ως μια προαιώνια και αδιάλειπτη μονομαχία άντρα και γυναίκας, βρίσκει την πλήρη έκφρασή της στα έργα του Στρίντμπεργκ "Ο Πατέρας" (1887), "Οι σύντροφοι" (1888), "Δεσποινίς Τζούλια" (1888), "Οι δανειστές" (1888), " Ο δεσμός" (1893) και "Ο χορός του θανάτου" (1901), καθώς και στα αυτοβιογραφικά του μυθιστορήματα. Όπως έγραψε σ' ένα θεατρικό του σημείωμα ο Άγγελος Τερζάκης - "Η γυναίκα θ' ασκήσει πάνω στη ζωή του Στρίντμπεργκ μια αλλόκοτη και αντιφατική έλξη... Έχει συνειδητοποιήσει όσο κανένας άλλος το δραματικό, το σχεδόν μοιραίο βάρος του θηλυκού στοιχείου μέσα στη ζωή... Έβλεπε στην πάλη άντρα - γυναίκας μια στοιχειακή αναμέτρηση, που παίρνει διαστάσεις φυσικού νόμου".

Πολλά από τα έργα του Στρίντμπεργκ, που αναφέρονται στην πάλη των δύο φύλων, είναι αριστουργήματα ψυχολογικής ανάλυσης. Έχει γράψει θεατρικά έργα κάθε σχολής - ρεαλισμός, νατουραλισμός, συμβολισμός, ιστορικό δράμα, ονειρόδραμα, εξπρεσιονισμός. Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός, ότι στην ίδια περίοδο με τα προσωπικά του δράματα έγραψε μετά το 1899 και μια σειρά από ρεαλιστικά ιστορικά έργα ("Γουσταύος Βάζα", "Ερρίκος ΙΔ'", "Κάρολος ΙΒ'", "Βασίλισσα Χριστίνα"), καθώς και το αδυσώπητα νατουραλιστικό δράμα "Ο χορός του θανάτου".

Από το 1892, ο Στρίντμπεργκ περιπλανιέται και πάλι στην Ευρώπη. Το 1893 γνωρίζει στο Βερολίνο και παντρεύεται τη νεαρή Αυστριακή συγγραφέα Φρίντα Ουλ. Γίνεται πατέρας για τέταρτη φορά. Αλλά κι ο δεύτερος αυτός γάμος κατέληξε σε διαζύγιο. Ύστερα από δύο γάμους και δύο διαζύγια, το βασανισμένο πνεύμα του βρίσκει καταφύγιο στο σβεντενμποργκικό μυστικισμό. Είχε προηγηθεί όμως η πνευματική του κατάρρευση από τον καιρό που έμαθε πως ο Νίτσε - με τον οποίο αλληλογραφούσε στα τέλη του 1888 - παραφρόνησε. Έφτασε στο απόγειο της κρίσης στο Παρίσι στα 1895 - 1896. Κλείστηκε σ' ένα ιδιωτικό σανατόριο για να βρει την ψυχική του γαλήνη.

Portrait Of August Strindberg By Richard Bergh

Η ανθρώπινη δυστυχία, η ανωτερότητα του πνεύματος & η απαισιοδοξία

Η υγεία του αποκαταστάθηκε σύντομα, μα δεν μπόρεσε να αποβάλλει τις ψυχικές ιδιορρυθμίες του. Στα έργα του της περιόδου αυτής κυριαρχεί μια τάση μυστικιστική, μαζί και μια θρησκευτική ευαισθησία. Η επίδραση του Μαίτερλινκ είναι οπωσδήποτε φανερή. Η δραματική τριλογία του " Προς τη Δαμασκό", που γράφτηκε ανάμεσα στα 1898 και 1904, είναι ένα έργο ονειρικό - συμβολικό. όπου ο συγγραφέας μέσα απ' τη θρησκευτική πίστη οδηγεί τον άνθρωπο στη θριαμβική σωτηρία. Στην παράξενη κωμωδία του "Υπάρχουν εγκλήματα και εγκλήματα", που δημοσιεύτηκε το 1899, οι αγωνίες που βασανίζουν την αμαρτωλή σκέψη βρίσκουν τη λύτρωση στο "ανώτερο δικαστήριο" του πνεύματος. Στο " Πάσχα" (1900) κυριαρχεί το χριστιανικό μήνυμα της αγάπης, που λυτρώνει από τους πόνους και τις οδύνες της ενοχής.
Τη Σουηδέζα ηθοποιό Χάρριετ Μπόσσε, που ερμήνευσε το ρόλο της ηρωίδας στο "Πάσχα", όταν το έργο παίχτηκε στη Στοκχόλμη τη Μεγάλη Πέμπτη του 1901, την ερωτεύτηκε ο Στρίντμπεργκ και την παντρεύτηκε την ίδια χρονιά. Ένας τρίτος γάμος κι ένα ακόμα παιδί. Ζωή βασανιστική και ανυπόφορη. Και ένα τρίτο διαζύγιο στα 1904. Η προσωπική δυστυχία και οι συνακόλουθες έμμονες ιδέες και μια απαισιοδοξία για τη ζωή αντανακλώνται, κάτω και από την επίδραση της υπαρξιακής σκέψης του Δανού φιλοσόφου Σαίρεν Κίρκεγκωρ, στα επόμενα δράματά του, όπως στην απαισιόδοξη "Σονάτα των Φαντασμάτων" (1907), μια εξπρεσιονιστική ανάλυση της ανθρώπινης δυστυχίας. Αλλά και με το "Ονειρόδραμα" (1902), μια συμβολική φαντασιοκοπία της ανθρώπινης ύπαρξης, ο Στρίντμπεργκ ελευθερώνει το νεώτερο δράμα από τα δεσμά του νατουραλισμού, προμηνώντας τα έργα του Πιραντέλλο, του Τόλλερ, του Κάιζερ, του Τσάπεκ, του Κοκτώ, του Σαρογιάν και πολλών άλλων σύγχρονων πειραματιστών.

Τα τελευταία χρόνια

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, η μοναξιά του, μετά τους τρεις αποτυχημένους γάμους του, γίνεται μαρτυρική. Συνδέεται με τη νεαρή ηθοποιό Φάννυ Φάλκνερ, γνωρίζοντας επιτέλους κοντά της μια ήρεμη κι ευτυχισμένη ζωή. Το 1912, στα 63 χρόνια του, πεθαίνει στη Στοκχόλμη από καρκίνο του στομάχου. Το σπίτι που έζησε ο Στρίντμπεργκ, ο "γαλάζιος πύργος", βρίσκεται στην Οδό Ντρότνιγκαταν 85 στη Στοκχόλμη.


https://el.wikipedia.org/



August Strindberg by Edvard Munch.

Δεσποινίς Τζούλια 

Τον αγαπάω, πάρα πολύ, αλλά θα πρέπει και να τον μισώ, επίσης. Νομίζω ότι αυτό έγινε χωρίς να το έχω καταλάβει. Αυτός όμως μου καλλιέργησε την απέχθεια για το ίδιο μου το φύλο. . . μισή γυναίκα και μισός άντρας! Τίνος λάθος είναι αυτό που συνέβη; Του πατέρα μου. . . της μητέρας μου. . . δικό μου; Δικό μου; Γιατί, δεν έχω τίποτα που να είναι δικό μου. Ούτε μια σκέψη μου δεν υπάρχει που να μην προέρχεται από τον πατέρα μου· ούτε ένα πάθος που να μην προέρχεται από την μητέρα μου· και τώρα αυτό το τελευταίο -ότι όλα τα ανθρώπινα πλάσματα είναι ίσα- το πήρα από τον αρραβωνιαστικό μου -τον οποίο γι' αυτό τον λόγο αποκαλούσα παλιάνθρωπο! Πώς μπορεί να είναι δικό μου το λάθος; (. . .) Τίνος είναι το λάθος; Τι σημασία έχει τίνος είναι; Όποιου κι αν είναι εγώ είμαι η ένοχη και πρέπει να πληρώσω τις συνέπειες. . . 
(ΑΠΟ ΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ) https://www.politeianet.gr


Ενα βράδυ καλοκαιριού στην ξέφρενη γιορτή των υπηρετών όπου το αλκοόλ ρέει άφθονα, η κόρη του κόμη, Τζούλια, διεγείρει υπερβολικά τον βαλέ του πατέρα της, Ζαν, και τον προκαλεί ουσιαστικά να της κάνει έρωτα. Μόλις αυτό συμβεί, οι ισορροπίες διασαλεύονται και τα φύλα και οι εξουσίες αναποδογυρίζουν.
Πολλές ψυχολογικές αναλύσεις έχουν γραφεί για τη μοιραία Δεσποινίδα Τζούλια. Για τον ερωτισμό της, την επιθετικότητά της, τη διάθεση να παίξει, να αναζητήσει τη γυναικεία της φύση αλλά και να προκαλέσει την ανδρική. Μέσα στο υπόγειο της κουζίνας, σαφής αναφορά στη μήτρα, εκεί όπου όλα «μαγειρεύονται», ένα κορίτσι ταλαιπωρημένο από τη ζωή –έχει μόλις χάσει έναν αρραβωνιαστικό, έχει χάσει με άδοξο τρόπο τη μητέρα της και ζει δύσθυμα με τον στοργικό αλλά απόμακρο πατέρα– αναζητεί μέσω του σώματος και των αισθήσεων διεξόδους. Είναι όμορφη. Είναι στην ακμή της, νιώθει δυνατή, σεξουαλική, ισότιμη, αλλά και ανώτερη. Τι είναι αυτό που κάνει τη Δεσποινίδα Τζούλια να μας αφορά περισσότερο από ποτέ σήμερα; Τι είναι αυτό που φωτίζει ο Στρίντμπεργκ για τον γυναικείο ψυχισμό και ποια νόσο σκιαγράφησε τόσο πρώιμα;

«Οπου και εάν με πήγαν οι θεωρίες μου, βρήκα ότι ένας ποιητής ήδη είχε πάει εκεί», γράφει ο Φρόιντ και δυσκολεύτηκε ακόμα περισσότερο να απαντήσει στο ερώτημα «τι θέλει η γυναίκα;». Και εκεί όμως άνοιξε το επιστημονικό ζήτημα, προσκαλώντας τους ποιητές και τις ίδιες τις γυναίκες να εμβαθύνουν στον γυναικείο ψυχισμό και τη γυναικεία σεξουαλικότητα.

Η Δεσποινίς Τζούλια γράφτηκε το 1888 για να περιγράψει ένα σύγχρονο βαθύ γυναικείο ζήτημα. Το κορίτσι παλεύει από την πρώτη στιγμή που γεννιέται με βάρη. Διαμορφώνει την πρώτη του σεξουαλικότητα μέσα από τη στενή σχέση με τη μητέρα του για να μπορέσει να περάσει στη σχέση με τον πατέρα και μετά σε έναν άλλον άνδρα. Αλλά και η ίδια η ανατομία της έχει τις επιπλοκές που καθρεφτίζουν τον ψυχισμό της: κόλπος, κλειτορίδα, μαστός, η γυναίκα αναζητεί την ταυτότητά της μέσα από πολλαπλές αντανακλάσεις. Σε μια ιδανική κατάσταση το κορίτσι θα αγαπηθεί από τη μητέρα, δεν θα ενοχοποιηθεί, δεν θα ιδωθεί ως ελλειπτικό υποκείμενο και θα οδηγηθεί στη μη διεγερτική αγκαλιά του πατέρα για να μυηθεί στη σχέση με τον άνδρα. Τι γίνεται όμως με τη Δεσποινίδα Τζούλια; Τι ναυαγεί; Γιατί είναι τόσο διεκδικητική, στα όρια επιθετική; Γιατί παίρνει κάτι που μετά συνειδητοποιεί ότι δεν ήταν αυτό που ήθελε; Γιατί τόσα κορίτσια εκεί έξω βιώνουν εν μέρει μια τέτοια ιστορία; Γιατί η επιθετικότητα είναι μια μετάβαση που δεν ταιριάζει στη γυναικεία φύση;

Η Δεσποινίς Τζούλια μεγάλωσε με μια μητέρα ανυπότακτη, αμφιθυμική απέναντι στον άνδρα της, μια γυναίκα αμφιθυμική απέναντι στη γυναικεία φύση που είναι διαφορετική από την ανδρική. Τα φύλα, όσο και εάν οι κοινωνίες έχουν ανάγκη την ισότητα, έχουν διαφορές. Τα σώματα έχουν διαφορές, οι γενετικές καταβολές είναι διαφορετικές. Το γυναικείο δεν είναι ίδιο με το ανδρικό, παρόλο που το θηλυκό και το αρσενικό ενυπάρχουν και στα δύο φύλα. Μια μητέρα που έχει τεράστια αδυναμία αποδοχής της αδυναμίας ή της παθητικότητας στρέφει ένα κορίτσι σαν τόξο ενάντια στην ανδρική φύση. Και την κάνει λίγο άνδρα. Και ενώ το κορίτσι θέλει να αγαπηθεί από τον πατέρα, τότε αισθάνεται ότι προδίδει τη μάνα, την αποστολή της. Ο έρωτας εκεί είναι απλώς μια διέξοδος, ένα παιχνίδι με τη φωτιά. Οσο πιο βαριά και έντονα είναι αυτά τόσο βαθαίνει και η παθολογία. Ο Στρίντμπεργκ, χωρίς να το γνωρίζει, περιέγραψε ίσως πρώτος την οριακότητα ως νόσο. Αυτό που οι κλινικοί ονομάζουν borderline personality disorder. Η καταστροφικότητα μέσα από τις γενετήσιες ορμές καθώς και η αδυναμία εγκλεισμού μέσα στα όρια είναι μια νόσος της εποχής μας. Εμείς οι γυναίκες μπερδευτήκαμε. Και δεν φταίμε απόλυτα για αυτό. Διότι χάσαμε τη δύναμη της παθητικότητας, που δεν συνδέεται με την αδράνεια. Και τη γοητεία του φύλου μας. Και αυτό αρρωσταίνει τους κόλπους των κοινωνιών. Διότι κάθε φορά που μιλάμε για μια Δεσποινίδα Τζούλια, τότε μιλάμε και για όλους τους Ζαν του κόσμου.

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/