ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ "Πιασμένοι από το χέρι - MAIN DANS LA MAIN" Δίγλωσση ποιητική συλλογή σε μετάφραση ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΜΟΛΑΡΗ

 

Κώστας Βασιλάκος - Πιασμένοι από το χέρι
Μετάφραση - Παρασκευή Μόλαρη
Εκδόσεις- Αγγελάκη
Ημ. Έκδοσης - Ιανουάριος 2023
Αριθμός Σελίδων - 138
Βιβλιοδεσία - Χαρτόδετο
Διαστάσεις - 14χ21
ISBN - 978-960-616-313-5

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Το ταξίδι

Τα μάτια σου θάλασσες
με ταξιδεύουν.
Οι επιθυμίες ιστιοφόρο
με φουσκωμένα πανιά,
αρμενίζει τους πόθους
σε ανάκατες διαδρομές.
Κρεμασμένος απ’ το
κατάρτι του κορμιού σου,
αναζητώ ίχνη του ονείρου,
που θάμπωσε.
Ταξιδεύεις μαζί μου,
κρεμασμένη απ’ τους ώμους
απ’ τα μάτια μου, ψάχνεις
χαμένα μονοπάτια.
Ταξίδι μοναδικό χωρίς
γραμμές, χωρίς απόνερα.
Αυλακώνει την ψυχή,
μαστιγώνει τις αισθήσεις,
ρότα στον άνεμο.


Le voyage

Tesyeux, des mers me faisant voyager.
Envies, bateau aux voiles hissées
voguant les desirs
sur des itinérairespêle – mêle.
Accrochésur le mat de ton corps,
à la recherche des traces du rêve opaque.
Tu voyages avec moi
cramponnée à mesépaules, à mesyeux,
à la recherche des sentiersperdus.
Voyage unique sans lignes
sanseauxusées.
Sillage de l’ âme, flagellation des sens,
route au sens du vent.

🍁

Το δικό σου μονοπάτι

Ποτέ μη βαδίζεις
σε δρόμους
που σου ορίζουν άλλοι.
Χάραξε το δικό σου
μονοπάτι
για να φτάσεις
στον προορισμό.
Κι αν κάνεις λάθος
και χαθείς,
κι αν κουραστείς
και ο βηματισμός
αλλάξει,
εσύ θα ξέρεις
ότι δεν σε γέλασαν,
αλλά το πόθησε
η ψυχή σου.


Ton propresentier

Ne jamais parcourir
les chemins
dictés par les autres.
tracer
ton proper sentier
pour atteindre
la destination.
Mêmetrompé
égaré
oufatigué
même si ton pas
change de rythme
tu sauras
qu’on ne se moqua pas de toi.
Mais quec’est ton propreâme
qui le désira.

🍁

Πιασμένοι από το χέρι

Το σκοτάδι της ορφανής ψυχής
μας σκεπάζει, αδέλφια.
Τώρα,
ξανά μαζί, πιασμένοι από το χέρι,
να βγούμε στις μεγάλες πλατείες του κόσμου,
κάτω από τα αστέρια, που,
κρεμασμένα από τους εξώστες του σύμπαντος,
μας χειροκροτούν.
Εκεί,
να χορέψουμε το τραγούδι της καρδιάς,
να κλέψουμε μια χαραμάδα ήλιο
και να την κάνουμε γιορτή.


Μain dans la main

L’ obscurité de notre âme orphelin,
nous couvrechers frères.
Maintenant,
de nouveau ensemble, main dans la main,
sortis dans les grandes places du monde,
sous le étoiles qui nous applaudissent
pendus des balcons de l’ univers.
Là,
Dansant la chanson du coeur,
volant une fente de soleil
pour en faire une fête.

🍁


«Άνθρωπος»

Περπατάνε στον υδάτινο ορίζοντα διαφυγής
γιατί έκλεισε η πυξίδα της ελπίδας.
Μερόνυχτα ισορροπούν
στην αγωνία του άγνωστου.
Εμπιστεύονται τα όνειρα στον άνεμο
και χάνονται για πάντα
στο υπογάστριο της γης.
Το παράπονό τους;
Φύγανε κατατρεγμένοι
να γλυτώσουν από τον «άνθρωπο»
κι έπεσαν δυστυχώς
και πάλι πάνω στον «άνθρωπο».


«L’ homme»

Ils marchent sur le filigrane de la fuite,
car la boussole de l’espoir ne fonctionne plus.
Equilbrant, jour etnuit,
sur l’ angoisse de l’ inconnu.
Confiant leurs rêves au vent,
seperdant à jamais
dansl’hypogastre de la terre.
rplainte?
Ilsontfui, persecutés,
pouréchapper à “l’homme”
et sont, malheureusement, retombés
surl’ “homme”.

🍁

Ήσουν εδώ

Ήρθες και χθες λυπημένη,
όπως κάθε φορά
που βουλιάζουν τη ψυχή μου
στα λασπόνερα.
Είδα τη λευκή μαντίλα
που σκέπαζε την καλοσύνη
και το πράο βλέμμα σου.
Ένιωσα ένα χάδι βάλσαμο
και το φιλί στο μάγουλο
γνωστό αγίασμα ιερό.
Ναι, ήσουν εδώ,
μ’ ένα γνώριμο δάκρυ,
βημάτισες στο σώμα μου
και έπλυνες χρόνιες πληγές
από την χαραμάδα του ονείρου
ως τις εκβολές του Αχέροντα.
Στο προσκεφάλι έμεινε
ένα μουσκεμένο χαμόγελο
και της καρδιάς το αγνάντι
στην ανοιχτή εξώπορτα.

Tu étais là

Tues venue à nouveau attristéehier
commetufaischaquefoisqu’onplonge
monâmedans la boue.
J’ai vu le foulard blanc
couvrant la bonté
et ton regard serein.
J’aisentiunecaresse veritable baume
et le baisersur la joue
eaubéniteconnue.
Oui, tuétaislà,
avecunelarmeconnuefamilière,
tu as traversémon corps
etlavé des blessureschroniques
de la fissure du rêve
àl’embouchure d’ Achéron.
Sur l’orellierestresté
unsouriremouillé
et la vue du coeur
auportailouvert.

🍁

Εγώ δεν είμαι ποιητής

Τα λουλούδια είναι αγάπη,
τα πουλιά είναι μουσική και ο έρωτας
της ψυχής το φως, έλεγε.
Στο κέντρο αυτός και τ’ αδέσποτα
του έγνεφαν μυστικά έξω απ’ τον κύκλο.
Στη θάλασσα ράβδιζε τα κύματα
για τις χαμένες ζωές των ναυαγισμένων.
Τον έβλεπα να μαλώνει με τον χρόνο
για τα σκουριασμένα τρένα της ελπίδας.
Μοίραζε το πλεόνασμα της στέρησης
στις αόρατες σκιές των πεζοδρομίων.
Και όταν έπεφτε η νυχτιά, ανηφόριζε
κατά το λόφο να μιλήσει στον Θεό.
- Την ημέρα δεν τον βλέπω, μονολογούσε,
κρύβεται από ντροπή για την κατάντια του Ανθρώπου,
μόνο στα σκοτάδια μού φανερώνεται.
Όλοι για σαλεμένο τον είχαν,
μα εγώ τον αποκαλούσα ποιητή
και κάθε φορά για προσβολή το έπαιρνε,
και πάντα με θυμό μου αποκρινόταν:
- Οι ποιητές πουλάνε την ψυχής τους,
εγώ την προσφέρω.
Στο μνήμα του σκάλισα μόνο μια λέξη… ΠΟΙΗΤΗΣ.
Από τότε πάει καιρός πολύς…
ίδιες «βραδιές», «παρουσιάσεις» και «ομιλητές».
Σε μια κρίση εαυτού αποφάσισα ν’ αποκαλυφθώ.
- Κυρίες και Κύριοι, ζητώ συγγνώμη,
εγώ δεν είμαι ποιητής, αλήθεια σας λέω.


Moi je ne suis pas un poète

Les fleurs, c’est l’amour,
les oiseaux, c’est la musique et l’eros
c’est la lumière de la vie, disait-il.
Au centre c’était luiet les animaux errants
lui faisaient signe en secret hors du cycle.
Dans la merilfrappait les vagues avec un bâton
pour les vies perdues des naufragés.
Je le regardais se disputer avec le temps
pour les trains rouillés de l’ espoir.
Ilfaisaitpartager le surplus de la privation
auxombres invisibles des trottoirs.
Et la nuittombée, ilmontait
sur la colline pour parler à Dieu.
- Pendant le jour je ne le vois pas, se disait-il,
il se cache par honte pour la décadence de l’ Homme,
iln’apparaîtquedansmesténèbres.
Tous le considéraientcommeunfou,
maismoi je l’appelaispoète
etchaquefoisil le prenaitcommeuneinsulte,
et me répondaittoujours en colère:
- Les poètesvendentleurâme,
moi, je l’offre.
Sur satombe je sculptai un seul mot…POETE.
Sa fait longtempsdepuis…
Mêmes “soirées”, “présentations”et “orateurs”.
Pendant unecriseintérieure je décidai de me révéler.
- Mesdameset Messieurs, je vousprie de me pardoner,
moi je ne suis pas poète, je vous dis la vérité.



Κώστας Βασιλάκος / Βιογραφικό σημείωμα

Ο Κώστας Βασιλάκος γεννήθηκε στο Πολυδένδρι Αττικής , όπου ζει μέχρι σήμερα.
Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Έκανε σπουδές στην Ψυχολογία των Ομάδων και στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού .
Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών ( Ε.Ε.Λ ) , της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ), του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ) και του συλλόγου Λόγου-Μουσικής- Τέχνης « ΛΙΝΟΣ».
Ποιήματά του βραβεύτηκαν στον Παγκόσμιο διαγωνισμό NOSSIDE , στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό της Π.Ε.Λ , στους Δελφικούς αγώνες ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ) , στον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ) και στην Αμφικτυονία Ελληνισμού. Επίσης η ποιητική του συλλογή « Λόγια δραπέτες» τιμήθηκε από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ) με το βραβείο ΜΑΡΚΟΥ ΑΥΓΕΡΗ και η ποιητική συλλογή « Ανάμεσα σε δυο στιγμές» τιμήθηκε από τον ΕΠΟΚ με το βραβείο βιβλίο της χρονιάς 2017. Έργα του που έχουν εκδοθεί:

Σκέψεις θραύσματα (ποίηση , εκδ. « Άνεμος Εκδοτική» , 2012),

Περι-Διαβαίνοντας( διηγήματα, εκδ. Αγγελάκη ,2013),

Λόγια δραπέτες (ποίηση, εκδ. «Άνεμος Εκδοτική» , 2015),

Ανάμεσα σε δυο στιγμές ( ποίηση , Εκδ. Σοκόλη , 2017 ).

Το Ω των Ωκεανών (ποίηση , Εκδ. Σοκόλη , 2019).

Το αριστερό μισό του Ήτα ( ποίηση, Εκδ. Αγγελάκη , 2021).


Kostas Vassilakos/ Resumé

Kostas Vassilakos est néàPolydendri, Attiki, en Grèceoùilvitjusqu’ aujourd’hui.
Il estdiplômé en Sciences Economiques et en Administration d’ Entreprisesde l’Université du Pirée.
Il aaussi fait des étudessur la Psychologie des Equipes et l’ Administration des Ressources Humaines.
Il estmembre de la Societé des EcrivainsGrecs ( SEG) , de l’ Association Panhéllenique des Ecrivains (APE), de l’ Association Culturelle Grecque des Cypriotes de la Grèce ( ACGCG) et de la Societé Parole-Musique-Art “LINOS”.
Des prix littérairesluiontétédécernéspour sespoèmes par la Competition Internationale NOSSIDE, la Competition PanhélleniqueLittéraire (APE), la Competition PoétiqueàDelphesorganisée par la APE, l’ Association Culturelle Grecque des Cypriotes de la Grèce ( ACGCG) et l’ Amphiktyonie d’ Héllenisme.
De plus, son anthologiepoétique “Paroles evadées” a étéhonoréeparla Societé des EcrivainsGrecs (SEG) avec le prix de MARKOS AVGERIS et son anthologie“Entre deux moments” a étéhonoréepar la ACGCG en tantquelivre de l’ année 2017.

Oeuvres qui ontétépubliées:

“Debris de pensée” (“SkepsisThravsmata”, poésie, ed.AnemosEkdotiki, 2012)

“Traversant” (“Peridiavenontas’’, contes, Ed. Angelakis 2013)

“Paroles evadées”(“Logia drapetes’’, poésie, ed. AnemosEkdotiki, 2015)

“Entre deux moments” (“Αnamesa se diostigmes”, poésie, ed. Sokolis, 2017)

“Les O des Oceans” (“To o ton okeanon’’, poésie, ed. Sokolis, 2019)

“La moitié gauche de Htta” (“To aristero miso touita’’, poésie, ed. Agelakis, 2021)


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΡΙΑΣ


Η Παρασκευή Β. Μόλαρη γεννήθηκε στη Νίκαια του Νομού Αττικής το 1967. Είναι πτυχιούχος Αγγλικής και Ελληνικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και πτυχιούχος του Τμήματος Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών ‘’Μάστερ ΙΙ’’ από το Πανεπιστήμιο Paul Valéry Montpellier III . (Τμήμα Νεοελληνικών σπουδών) στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία και Ιστορία της Εκπαίδευσης. Έχει παρουσιάσει και μεταφράσει πλήθος ποιημάτων σύγχρονων Ελλήνων ποιητών ορισμένα από τα οποία χρησιμοποιούνται ως διδακτικό υλικό στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο από τον Καθηγητή Λογοτεχνικής Μετάφρασης κύριο Δημήτρη Φίλια από το 2018. Σε αυτόνομους δίγλωσσους τόμους έχουν εκδοθεί οι εξής μεταφράσεις της :

1. ‘Εμυ Τζωάννου, ‘’Πανδαισία ιριδισμών’’( ‘’Infinité d’ Iridescences’’), εκδ. Γρηγόρη, 2017.
2. Kωνσταντίνος Μπούρας, ‘’Παλίμψηστος Πάπυρος’’ (‘’Papyrus Palimseste’’), εκδ. Γρηγόρη, 2019.

Σε αυτόνομους τόμους με συμμετοχή σε μετάφραση στα γαλλικά :

1.Kωνσταντίνος Μπούρας ‘’Τρία Άλφα μία Ήττα κι ένα Ωμέγα’’ (ποιήματα στην ελληνική, γαλλική κι ιταλική και πολωνική γλώσσα), oι Εκδόσεις των Φίλων, 2017.
2.Μιχαήλ Παπαδάκης, ‘’Παυσώδυνο δάκρυ’’ (‘’Larme apaisant la douleur’’), εκδ. Οσελότος, 2020.

Ως συνεργάτης του επιστημονικού περιοδικού ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ έχει δημοσιεύσεις μεταφραστικές της εργασίες και παρουσιάσεις, καθώς και στο Δίκτυο Πολιτικής Ανώτατης Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών.

*****

RESUME DE LA TRADUCTRICE

Paraskevi Vas. Molari est née à Nikaia, Attiki, Grèce en 1967. Elle a achevé ses études à l’Université d’Athènes, au Département des Lettres Anglaises et Grecques et aussi au Département des Langues Etrangères, Traduction et Interprétation de l’Université Ionienne. Ella a obtenu son ‘’Master II’’ à l’ Université Paul Valéry Montpellier III, (Département des Etudes Néohelléniques) au domaine de l’Histoire Grecque Moderne et de l’Histoire de l’Education. Elle a traduit grand nombre de poèmes de poètes grecs modernes qui sont enseignés à l’Université Ionienne par le Professeur Dimitris Filias en tant que matériel didactique depuis 2018. Dans des tomes autonomes bilingues, ont paru ses traductions suivantes:

1. Emy Tzoannou, ‘’Infinité d’ Iridescences’’, ed. Grigori, 2017

2. Konstantin Bouras, ‘’Papyrus Palimseste’’, ed. Grigori, 2019.


Participation avec traduction de passages- poèmes:

1. Konstantin Bouras,’’Trois alpha, un ita et un omega’’,ed.des Amis, 2017

2.Michel Papadakis, ‘’Larme apaisant la douleur’’, ed. Oselotos, 2020.


Elle a collaboré avec la revue scientifique NEA PAIDEIA où elle a publié ses projets de traduction ainsi que ses présentations, et aussi à HEPNET, Network de la Politique de l’Enseignement Supérieur de l’ Université de Patras.









Σοφία Δ. Νινιού «Το κοχύλι»

 


Μια μικρή κουκίδα φως
και το ταξίδι μας
αρχίζει

Το κοχύλι μάς κλείνει
στη μυστική του αγκάλη
κι ονειρεύεται

Ονειρεύεται και περιμένει
να γίνουμε μαργαριτάρι

Και μεγαλώνουμε
μεγαλώνουμε
ώσπου να λάμψουμε
μαργαριτάρι όνειρο

Τότε
δίνουμε μια
κι ανοίγουμε το μυστικό παράθυρο

Βλέπουμε ουρανό
Φοράμε τις φτερούγες μας
και πετάμε στ’ όνειρο
Ξεδιπλώνουμε τα πανάκια μας
κι αρμενίζουμε


*Το ποίημα αυτό γράφτηκε το 2004 για να παρουσιαστεί από την Βασιλική Μενουδάκη σε γιορτή για τη ΜΗΤΕΡΑ, που διοργάνωσε ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

** Η φωτογραφία δημιουργήθηκε για τη ραδιοφωνική εκπομπή μου ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΟ; με τίτλο ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ και καλεσμένη τη φιλόλογο και ποιήτρια Μαρίνα Προμπονά. Το αρχείο της εκπομπής είναι εδώ: 

Σοφία Δ. Νινιού










"THE FAKE IDENTITY" A poem by Dr Jernail S Aanand / India

 


THE FAKE IDENTITY

I could not draw a line
Between dancing 
And jumping 
Singing and talking 
Living and just being alive.

Noise was music to my ears, 
The more human it was, 
And more grating 
I found it the more satisfying
The ceasure of noise meant death. 

I wasted myself 
Trying to become human, 
Was I a barbarian when born?
Was the bard a liar 
Who talked of intimations of immortality?

How much  was lost in transit?
And how I was robbed on the platform
As I landed, 
They took away my essence,
And supplied  me with an identity

Till today, I am sporting that fake identity
Gods often appear in my visions 
And tease me, 
Lost man, they cry, and smile 
At my helplessness.

Jernail S Aanand 







ΛΕΜΟΝΙΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΔΟΥ «Με Λεμονάδα και Μαστίχα» Ποιητική Συλλογή

 


Στις 7 Μαΐου του 2023 έγινε η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Λεμονιάς Αυγουστίδου με τίτλο «Με Λεμονάδα και Μαστίχα», την οποία ανέλαβα κυρίως ως καθηγήτριά της στη δημιουργική γραφή. Είχα τη χαρά να την δω να εξελίσσεται αφοσιωμένη στην τέχνη της ποιήσεως, υπηρετώντας την με συνέπεια και εργατικότητα.

Στην ποιητική της συλλογή διαπραγματεύεται φιλοσοφικά το θέμα της πτώσης και της ανόδου στην πορεία της ζωής του ατόμου αλλά και στην ιστορία της Ελλάδας και της ανθρωπότητας γενικότερα σε τρεις ενότητες:

Α. Εγώ, εσύ, εμείς
Β. Η πατρίδα μας
Γ. Στη μυροβόλο Χίο


Κάθε της ποίημα εξετάζει το θέμα που πραγματεύεται διεξοδικά. Ρίχνει φως σε κάθε πτυχή του και αφυπνίζει τον αναγνώστη μέσα από ερωτήματα και τον συγκινεί μέσα από τον εσωτερικό διάλογο, που ανοίγεται με φυσικό τρόπο. Επισημαίνει τα στοιχεία παρακμής αλλά και προτρέπει στην ανάληψη του ατομικού χρέους και τον προσωπικό και κοινωνικό αγώνα για την ανεύρεση λύσης. Ωθεί τον αναγνώστη να αναζητήσει τον ανοιχτό ορίζοντα.

Στον τίτλο της συλλογής της η Λεμονιά Αυγουστίδου συμπεριέλαβε ως σύμβολα τα χαρακτηριστικά προϊόντα από τον τόπο καταγωγής της, την Χίο, για να υποδηλώσει τη γεύση της ζωής, που συνοψίζεται στην αισθητική αντίληψη της οξύτητας που εμπεριέχει τη γλυκύτητα, την πικράδα που εξισορροπείται μέσα από μοναδικό άρωμα, τις γευστικές εντάσεις και την ηπιότητα που προσλαμβάνει μέσα από την εμπειρία, που αποκτά καθώς ζυμώνεται με την καθημερινότητα και όλα όσα επιφυλάσσει για τον άνθρωπο.




ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Η Λεμονιά Αυγουστίδου γεννήθηκε το 1960 στη Χίο. Μεγάλωσε στα Πατήσια και μένει από το 1981 στον Άλιμο με την οικογένειά της. Είναι απόφοιτος Λυκείου και μιλάει Αγγλικά και Γαλλικά. Η Λογοτεχνία ήταν πάντα μέσα στα ενδιαφέροντά της. Τα τελευταία χρόνια όμως ασχολήθηκε πιο συστηματικά με τη συγγραφή. Έτσι, πήρε μέρος σε δυο λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, στους οποίους και διακρίθηκε:

1. Ειδικό βραβείο «Φείδων» για το ποίημά της «Η σπορά της γλώσσας» στον Ζ΄ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό, που διοργάνωσε το 2018 η Αμφικτυονία Ελληνισμού και συμπεριελήφθη σε συλλογική έκδοση

2. Το 3ο βραβείο για το ποίημά της με τίτλο «Η Καρυάτιδα» στην καμπάνια «Γλυπτών Παλιννόστησις», που διοργάνωσε η UNESCO Πειραιώς και Νήσων το 2016.

3. Το 2ο βραβείο για το ποίημά της με τίτλο «Ψυχή» στο 10ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, που διοργάνωσε το 2019 η ΕΠΟΚ.

Οι βραβεύσεις αυτές την ώθησαν το 2022 να προχωρήσει στην έκδοση της πρώτης της ποιητικής συλλογής με τίτλο «Με Λεμονάδα και Μαστίχα». Κάποια από τα ποιήματά της, που συμπεριλαμβάνονται στη συλλογή αυτή έχουν μελοποιηθεί και ερμηνευτεί από τον Νίκο Γράβαρη και έχουν ανεβεί στο YOUTUBE.

Σοφία Δ. Νινιού
Φιλόλογος και συγγραφέας




ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 


Αντί προλόγου

«Δραπέτες»

Το σκάσανε οι λέξεις μου! Ξεφύγανε και πάνε.
Δραπέτες τώρα γίνανε και θα τις κυνηγάνε.
Είχαν καλά εκπαιδευτεί στο άδειο γυμναστήριο,
μα ούτ’ ένα γράμμα αφήσανε αποχαιρετιστήριο.

Τις ντάντευα, τις φρόντιζα, ήσυχες να κοιμούνται,
να μη ματώσουνε ποτέ, στα λίγα να αρκούνται.
Κρίμα τον κόπο που ’κανα να τις ευχαριστήσω!
Ως και κλουβί παράγγειλα, χρυσό, να τις τιμήσω.

Πρωτοβουλία πήρανε οι λέξεις μου και τρέχουν,
τα παρακάλια τα θερμά να μην τις προλαβαίνουν.
Πότε να έγινε αυτό; Πώς επαναστατήσαν;
Βουβές, δειλές και άηχες, πότε μου ξεπορτίσαν;

Κουράστηκαν να κρύβονται, μόνες τους να μιλάνε.
Τόσα που θέλανε να πουν στ’ άπειρο να πετάνε!
Χυθήκανε στη θάλασσα, κύμα τις συνεπήρε
κι εμένα, που τις κλείδωνα, ο άνεμος με πήρε.

Σκληρά αποσυνδέθηκαν. Το δρόμο τους τραβάνε.
Τα χαλινάρια στο μυαλό δύσκολα τα περνάνε.
Δεν ήθελα να ζήσουνε με φρούδες υποσχέσεις.
Δεν άντεχα να ζήσω εγώ με δακρυσμένες λέξεις.

Αυτές, αχάριστες πολύ, τον κόσμο μου ανατρέψαν.
Σε με που τις κανάκευα τα βέλη τους εστρέψαν.
Γίνανε τώρα τολμηροί, μεγάλοι επαναστάτες,
ιδέες, σκέψεις, ποιήματα σκορπίσανε στις στράτες.

Κι εγώ τρέχω ξοπίσω τους μπας και τις συμμαζέψω,
μες στην πελώρια σιωπή ξανά να τις φυτέψω.
Μα τώρα δε μαντρώνονται βρήκανε εφαλτήρια
και αγορεύουν θαρρετά σε ξένα ακροατήρια.

Το σκάσανε οι λέξεις μου! Ξεφύγανε και πάνε.
Δραπέτες τώρα γίνανε και θα τις κυνηγάνε.
Ελπίζω να αρθρώσουνε ψήγματα αληθείας,
μη φτάσουνε να γίνουνε μάσκες της φλυαρίας.

🌼

«Ιανουάριος»

Ήμασταν κάποτε άλλοι
Οι δρόμοι μας δεν οδηγούσαν σε αδιέξοδα
Οι καρδιές μας δεν είχαν σκληρύνει τόσο
Οι συνειδήσεις μας δεν είχαν ακυρωθεί
Οι ψυχές μας δεν είχαν χρεωθεί ενοχές
Τα μάτια μας δεν είχαν συνηθίσει τον τρόμο
Οι κραυγές μας δεν έμεναν βουβές

Τώρα
ήρθε ένας άλλος Ιανουάριος
Κι ο διπρόσωπος θεός Ιανός που συμβόλιζε
τις ενάρξεις και τις ανοιχτές θύρες καταργήθηκε
Ορίστηκε εξάγγελος της πτώσης μας

Στο χάρτινο ημερολόγιο
όλες οι μέρες τραγικά ίδιες
Αφαιρούμε αμήχανοι την περασμένη μέρα
Ψάχνουμε έναν ελπιδοφόρο χρησμό
κι ας ξέρουμε ότι είναι ψεύτικος

Γιατί τώρα
μάθαμε ότι ξεμείναμε από ιδέες,
που κάποτε προσποιούνταν την επανάσταση
Γιατί δεν έχουμε πια ψέμα να κουρνιάσουμε.
Γιατί δεν έχουμε πια πού να φορτώσουμε την ντροπή μας
Γιατί η απάθεια έρχεται από μέσα μας

Και μένουμε στο περιθώριο
Άπραγοι και φοβισμένοι

Κάποτε ήμασταν άλλοι

🌼

«Ματαίωση»

Σαν τοξότης ήρθες
Τα βέλη σου τρύπησαν τον ήλιο
Απ’ τις χαρακιές ξεχύθηκαν
λαμπρές αχτίδες
που μας τύλιξαν
Μείναμε αγκαλιασμένοι
στο απέραντο τώρα

Και

Βάψαμε τις ώρες για να αλαφρύνουμε τις νύχτες
Ρίξαμε δίχτυα για να χορτάσουμε εμπειρίες
Φυτέψαμε αλμύρες για να γλυκάνουμε δάκρυα
Σμαλτώσαμε λέξεις για να λειάνουμε κουβέντες
Ναυλώσαμε βάρκες για να λικνιστούμε σε κόσμους

Μεθύσαμε μέρες για να νικήσουμε τη μονοτονία
Ασημώσαμε ψέματα για να φιλέψουμε αλήθειες
Κουμπώσαμε παλάμες για να ζεστάνουμε αγκαλιές
Χτενίσαμε στίχους για να μερέψουμε τραγούδια
Σταυρώσαμε λύπες για να αναστήσουμε τα θάματα

Ολα σωστά τα κάναμε
Θεριεύουν οι σκιές μας
Βαθαίνουν οι πατημασιές μας

Ταιριάξαμε τα πάντα
για να βγουν οι προφητείες
αληθινές

Μα στην Αίθουσα των κατόπτρων
το είδωλο διαθλάται

Δεν ήρθες ποτέ

🌼

«Φωτογραφίες σε κορνίζες»

Ξεσκονίζω τις κορνίζες κάθε τόσο
Σκόνη και πάλι σκόνη
Σκεπάζει το χθες
Πρόσωπα
αναμνήσεις τρεμάμενες
θολωμένες μνήμες
στην αράδα
Η ζωή έμοιαζε άλλη κάποτε

Ένα μικρό παιδάκι στην πρώτη
Φωτεινό πρόσωπο
πόζα σοβαρή
Αναπολήσεις τρυφερών αγγιγμάτων
ξεγελούν χαμένες αισθήσεις
Η ζωή έμοιαζε δάσος τότε

Στη δεύτερη μια κοπέλα
στα μονοπάτια της νιότης
Χαμογελάει
Αρχή ονείρου
Τα χρόνια που θα ’ρθουν
φορούν αγκάθια
κι αδιάβροχα λύπης
Η ζωή έμοιαζε άνεμος τότε

Ο γάμος στην τρίτη κορνίζα
Ζευγάρι νεαρό
Ουρανοί αισιοδοξίας
Χεριών πλεγμένων αμηχανία
Καθημερινές υπερβάσεις
Ανηφορίζουν
Η ζωή έμοιαζε ορίζοντας τότε

Δύο μικρά παιδιά στην ασημένια
Πετάγματα γλυκά
σε μάτια λαμπερά
Πλατειές οι μέρες
καλοκαιρινές
Αμέριμνοι οι δρόμοι
Διαβαίνουν
Η ζωή έμοιαζε ποτάμι τότε

Και δίπλα σε σκουριασμένο πλέγμα
δύο νεαρές
Πικρή νεότητα
Σκιές
Χαμόγελα αλλοιωμένα
Ελπίδα αβέβαιη
Η ζωή μοιάζει παλίρροια τώρα

🌼

Αντί επιλόγου

«Οι ρίζες μου»

Δεν είν’ που ζήτησα ποτέ
τον ουρανό με τ’ άστρα.
Δεν εί’ που ζήλεψα ποτέ
πλούτη, βολή και κάστρα.

Μικρό δεντρί σαν ήμουνα,
ήξερα πού πατούσα.
Κλαδιά στον ήλιο άπλωνα·
τις ρίζες μου κοιτούσα.

Βαθιά τις ρίζες έμπηγα
γερά να με κρατάνε
να μη με πάρουν οι καιροί
μακριά να με πετάνε.

Φυσούσαν οι αγέρηδες
στης ζήσης μου το διάβα.
Ποτέ μου δε φοβήθηκα!
Βοριάς, νοτιάς μ’ ετράβα.

Μα ήρθαν ώρες και στιγμές
πολύ δυσκολεμένες,
που διόλου δεν αντέχονταν.
Μοιάζαν καταραμένες.

Βοριάς θεριό, το χτύπαγε
το δέντρο. Τρανταζόταν!
Μα κείνο πάλι άντεχε·
οι ρίζες του με σώσαν.

Καθήκον λέγανε τη μια
κι απαντοχή την άλλη.
Αγάπη λέγαν την τρανή,
στον κόσμο πιο μεγάλη.

Ευχαριστώ σας, ρίζες μου!
Ευχαριστώ σας τόσο!
Δεν έσπασα κι ας λύγισα.
Πώς να το ξεπληρώσω;


Βίντεο από την παρουσίαση










ΑΠΩΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ: ένα σχολικό project

 Το video που ακολουθεί αναφέρεται στην απώλεια της ζωής κατά τη διάρκεια του πολέμου, στην απώλεια των αγαπημένων συγγενικών προσώπων, στην απώλεια του ερωτικού συντρόφου, ακόμη και στην απώλεια της ....ποιητικής έμπνευσης. Βασίζεται στην εικονοποίηση ποιημάτων που περιέχονται στο σχολικό βιβλίο Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της γ' γυμνασίου. 

Καλή θέαση!








Παρουσίαση της δίγλωσσης ποιητικής συλλογής του Κώστα Βασιλάκου σε μετάφραση Παρασκευής Μόλαρη " Πιασμένοι από το χέρι - MAIN DANS LA MAIN"

 


ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ


Photo: Σαμπίνε Βάις | O άντρας που τρέχει, Παρίσι, 1953.

 Δρόμος 

Ήταν αυτή η ανατριχίλα που περόνιαζε το λαιμό, 
πίκρα και λύπη, 
λαρύγγι από κάρβουνο καυτό. 
Φίδι τεράστιο να παρακολουθεί, 
άρχοντας του κόσμου ,
με τη σοφία από τα πρώτα πεταρίσματα στη γη.

Και έβλεπε με την άκρη του ματιού, 
κάθε κίνηση ενός εκατοστού ,
με σαγήνη και βλέμμα μια παιδιού, 
μια αρπακτικού.
Και έγινε μια χαψιά, 
χάθηκε μέσα στο σώμα, έφαγε μέχρι και την ουρά. 
Και βγήκε χωρίς μια αμυχή, 
έγινε κορώνα στο κεφάλι,
φάρος να φωτίζει μέσα στην ομίχλη και το σκοτάδι. 

Τα δέντρα αποζητούσαν τα φύλλα τα θαλερά, 
έκαναν μικρές μετάνοιες, 
σφύριζαν μια δυνατά, μια σιγά. 
Μια μάνα χάιδευε με το βλέμμα το παιδί, 
του έλεγε τραγούδια,  
του μάθαινε τα πρώτα βήματα, τα λόγια, το φιλί.
Αχ τι αγάπη η μητρική...!
Καρδιά δοσμένη για μια ολάκερη ζωή. 

Να υφαίνει η καρδιά, 
να τηρά να μην χαθεί το γέλιο,
και η σκέψη να σε ακολουθεί σε κάθε διαδρομή και κακοτοπιά. 
Αγκαλιά στη μοναξιά και μπουφάν στη παγωνιά,
δρόμος για να βρεις στο αδιέξοδο μια διαφυγή, 
ήλιος να σε ζεστάνει, νερό να σε ξεδιψάσει, 
γη να σε ταΐσει ,αέρας να σε δροσίσει, 
ανάσα να σε ανδρώσει και αγάπη αληθινή να σε μεστώσει. 

Αυτά τα βήματα τρέχουν πολύ γοργά, 
δίνουν άσπρα μαλλιά, χαρακιές, 
αναμνήσεις,
δάκρυ και γέλιο πλάι πλάι, 
δίδυμα από την κοιλιά,
παρεϊστικο σεργιάνι. 
Και όσο περνά ο χρόνος πάντα θα αποζητείς
μέσα στο δρόμο ,
της μάνας τη ματιά, το φιλί, 
τη στοργή.
Αλίμονο για όσους δεν το έχουν γευτεί. 
Μόνο, μόνο μια αγκαλιά μπορώ να τους δώσω και σκέψη θετική. 

Είναι άγριος ο κόσμος αλλά και η λύκαινα τάισε με γάλα ένα μωρό, μια αυγή. 
Η φύση είναι σοφή, 
ο άνθρωπος μόνο ρέπει προς την καταστροφή,
και ο χρόνος είναι συγκεκριμένος και ο δρόμος χωρίς τέλος ,
ίσως και χωρίς αρχή. 
Δεν ξέρω...
Μητέρα φυλαχτό,
μια αγκαλιά 
μια σκέψη,
καρδιοχτύπι πάνω στο στέρνο, 
ζωή. 

13-5-2023


Photo: Παύλος Παυλίδης


Ακτή της κολάσεως 

Ήταν μια γροθιά στο στομάχι. 
Στη γη των καταραμένων ψυχών. 
Εκεί που η πέτρα σε πνίγει, 
εκεί που κλαίνε στα σπάργανα των παιδιών. 
Βουτιά καρφιά στη κόρα ,
κηλίδα αίμα στη ματιά,
ψυχή που μυρίζει καμμένη σάρκα,
δέρμα που κοκκινίζει στην οξειδωμένη σκουριά.
Και ο χρόνος αργά περνά. 
Μουράγιο και ανατριχίλα, 
καρνάγιο και ψύχρα σιωπηλή. 

Πιο βαθιά μπηγμένο το σκαρί, 
λάμα στο λαιμό, 
πόνο στη ζωή. 
Και αυτό το γέλιο το πικρό 
όπως η θάλασσα κατασπαράζει την κάθε μνήμη, 
σε κάθε κύμα,το κάθε λεπτό,
ένα απροσδιόριστο γέλιο πικρό και από αισθήματα πενιχρό, 
να σεργιανίζει εδώ και εκεί. 
Οι ψυχές των κατατρεγμένων πονούν, 
φωτιά στα αμπάρια, 
για λίγο φιλί της ζωής αιμορραγούν,
ζητάνε να πετάξουν στο αγέρι,
από τη κόλαση να ελευθερωθούν.

Και ο χάρος κραδαίνει το δικράνι, 
μια ρουφηξιά, μια μαντεψιά, 
άλλη μια ουλή στο σκαρί, 
γερμένο εκεί με σβησμένη ανάσα, 
στο πάτο συντρίμμι την ανάσταση να αποζητεί. 
Φόρα και δυναμίτης, 
γροθιά και ανάσα εκρηκτική ,
στη γη των καταραμένων ,
να ανταρτέψει η ψυχή που επαναστατεί. 
Και η ανάσα γίνεται πιο δυνατή 
και το αίμα βράζει,
κηλίδα μεγάλη που εξαπλώνεται σαν ριπή. 
Τα φαντάσματα γυρεύουν λύτρωση 
από κάθε αδικία, από κάθε πληγή. 
ΟΕεεεεε....Η μοίρα σας καλεί...

12-5-2023


Photo: Dimitris Milonas


Κύκλος 

Πάρε, πάρε αγέρα τις σπίθες μακριά, 
ανέμισέ της σαστίζοντας τη σάρκα ροδαλά, 
πέρα στων Πλειάδων την αγκαλιά 
και η καρδιά καρδιοχτυπά. 
Μέσα στο λουτρό των καραβίδων, 
μέσα στο χώμα των λουλουδιών, 
στην ανεξίτηλη μυρωδιά της μνήμης, 
πέρα στα κοάσματα των βατραχιών. 
Πατούσες και πόδια να πετάνε πάνω από την ομιλούσα την πυρά ,
κύκλος πάνω στου ανέμου τις φλόγες,
νερό στης ημισελήνου την ματιά. 
Και σβήνει η ματιά και χοροπηδά η καρδιά. 
Κουδουνίσματα και η γη γυρνά, 
πέρα στις στήλες του Ηρακλή, 
στου λέοντα τον βρυχηθμό,
στην κουκουβάγια τη σοφή. 
Και είναι εκεί στη γη του μανδραγόρα 
και στων λύκων τη φωνή. 

11-5-2023






Σελήνη μου εσύ 

Σελήνη μου εσύ, 
φίλη και σύντροφος των καλοκαιρινών παιδικών αναμνήσεων.
Μαγευτική, γλυκιά και μυστήρια.
Ένας δορυφόρος ζωής και λατρείας.

Εσύ που ρυθμίζεις την παλίρροια, 
αλλά και όλα τα ύδατα.
Αρχόντισσα των συναισθημάτων.
Ετερόφωτη Βασίλισσα της νύχτας,
περιτριγυρισμένη με τα διαμαντένια σου άστρα.

Ένα πάνλαμπρο διάδημα της Γης,
σκήπτρο της και κρυφός εξουσιαστής της ζωής της.
Νεραϊδένια και απόκρυφη.
Λαμπερή, μέσα στο σκότος!
Πραγματικός φάρος,  
ειδυλλιακή καρδιοκλέφτρα. 
9-5-2016

Photo: Beate Behnke

 Βουνοκορφές 

Μην με ρωτάτε τι νιώθω εγώ, 
αλητεύω στις βουνοκορφές 
με το χιόνι τραγουδώ. 
Με την παγωνιά αναθαρρεύω, 
χέρια γυμνά, ανάσα ψυχρή, 
με του βορειά τη δύναμη έχω αθάνατη ψυχή.

Είμαι ο άνεμος μέσα στο ασκί,
με την μπουρού φωνάζω μέσα στην σιωπή. 
Του Αστραίου και της Ηούς παιδί, 
ουράνια άστρα και καμπάνα με τεράστια βουή. 
Κρύσταλλο που αστραποβολίζει, 
πάγος διαμαντοστόλιστος που παιανίζει. 

Αγνοφόρετο λευκό πάνω στα δέντρα,
ονειρικό. 
Τα ζώα έχουν μαζευτεί ,πιο μικρά, 
να αντισταθούν στο παγωμένο άγγιγμα, 
να βρουν φαγητό μια σταλιά. 
Και εγώ κουδουνίζω όλο χαρά. 

Που και που καταβαίνω και πιο μακριά, 
περνάω από τα μήλα, τα σύκα, τα αχλάδια 
και τα χαϊδεύω γλυκά.
Δροσερά και πλουμιστά μέσα στον κήπο του Αλκίνοου, 
στα Ηλύσια πεδία τα ηρωικά. 

Κάτω από τις μυρτιές είναι των ηρώων οι ψυχές. 
Χαιρετώ τον Ζέφυρο και του δροσίζω τη πνοή και μετά ανεβαίνω υπερβόρεια στην πατρίδα μου ,
μέσα στα ολόλευκα που έχει ντυθεί.

Των ηρώων οι ψυχές, 
των ηρώων οι ψυχές...
Είναι σταγόνες λαμπερές, 
άστρα πάνω στις βουνοκορφές. 

31-1-2023