NEO single για τους SAVIORSKIN ("Iconoclast" μέσα από το επερχόμενο άλμπουμ "Invicta Mori")

 




NEO single για τους SAVIORSKIN ("Iconoclast" μέσα από το επερχόμενο άλμπουμ "Invicta Mori")

https://www.youtube.com/watch?v=XZcvZuW_WIw





Όλα δεν έχουν νόημα.

Πώς κάποιος εξηγεί ένα τέτοιο μηδενιστικό όραμα, μια αντίφαση μέσα του;

Οι SaviorSkin υπάρχουν χωρίς την επίφαση του βάθους και στερούνται νοήματος.Μια αντιδραστική μονάδα που υπηρετεί τα βασικά.

Αυτό είναι οι Saviorskin, μια μπάντα που δεν χρειάζεται να πιστεύετε ότι υπάρχει.


  Δισκογραφία – Ολοκληρωμένα άλμπουμ:

Remnants of Broken Idols (2019)  

Omnipotence of the Absolute (2020)  

Invicta Mori (2023)  

Τρέχουσα εταιρεία: Horror Pain Gore Death Productions (HPGD)  

Τρέχον line-up:  

Somnus Mortem – Φωνητικά, κιθάρες, μηχανορραφίες 

Fredrick Austin – Lead κιθάρες

Spike the Percussionist – Ντραμς 

Για τους οπαδούς των Amorphis, Godflesh, Katatonia, Morgion, Novembers Doom, Paradise Lost, Fear Factory,  SWANS, Winter and Samael.


 https://saviorskin.bandcamp.com/

https://www.facebook.com/saviorskindoom








ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΜΠΑΣΟΥΡΗΣ "Ηχόχρωμα - Ποίημα από τη συλλογή " Θλιμμένα ηλιοτρόπια"

 


Ηχόχρωμα


Ένα σύμπαν
σε πέντε γραμμές
κι εφτά σύμβολα.
Κι εγώ ένα μικρό
και ταπεινό
κομμάτι του.

Ένας φθόγγος
της κοσμικής συμφωνίας
που συνεχώς μεταβάλλεται
κι αλλάζει όνομα,
ύψος και διάρκεια
πέρα απ’ τα όρια του χρόνου
και του χώρου.

Ένα ηχόχρωμα
μέσα στο ασπρόμαυρο,
που άλλοτε διαφεύγει
απ’ τα στεγανά
κι άλλοτε αλλοιώνεται
με την υποχώρησή του.

Ατελής τελεία
σε αρμονία τέλεια,
διαπερνά παραφωνίες,
ακούει μέσα από παύσεις,
μαθαίνει μέσα απ’ τη σιωπή,
απελευθερώνεται
κι αποσυμβολίζεται
μέσα από εφτά σύμβολα
και πέντε γραμμές,
μετουσιώνεται
και γίνεται
ένα σύμπαν.


Τίτλος: Θλιμμένα ηλιοτρόπια
Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Μπασούρης
Είδος: Ποιητική συλλογή
Εκδόσεις «Κούρος»
2022

Η συλλογή “Θλιμμένα ηλιοτρόπια” είναι μία σύνθεση σκέψεων, που εκτείνονται σε βάθος χρόνου δύο περίπου δεκαετιών. Μικρές ιστορίες που ξεδιπλώνονται μέσα από τις λέξεις. Μικρές περιπλανήσεις με φόντο την αναζήτηση, τη φυγή, την απώλεια. Στου χρόνου το αδιάκοπο διάβατα στιχουργήματα έγιναν πινελιές που συνέθεσαν ένα ποιητικό πορτρέτο. Με μια βαλίτσα στο χέρι ο μικρός διαβάτης κάνει τα πρώτα του βήματα στον άγνωστο, μεγάλο δρόμο που απλώνεται μπροστά του. Στο διάβα του πολλούς ανθρώπους συναντά, αποκτά εμπειρίες, δημιουργεί αναμνήσεις. Ο έφηβος που έγινε, πια, ενήλικος στρέφει το βλέμμα του πίσω, για να αντικρίσει και πάλι στο βάθος του δρόμου το μικρό εκείνο παιδί, να του θυμίζει τον προορισμό του, μια πυξίδα στο ταξίδι του.







Poems by Beatriz Saavedra Gastélum (México)


Beatriz Saavedra Gastélum - México


Mexicana. Maestra en letras por la Universitat de Barcelona, España. Es escritora, investigadora, poeta, ensayista y académica. Doctorada por el Instituto Mexicano de Líderes de Excelencia (2018). Directora del Centro de Estudios sobre la Mujer en la Academia Nacional de Historia y Geografía (ANHG) y directora del Festival Internacional La mujer en las letras de la ANHG UNAM. Codirectora de la Editorial Floricanto, A.C. Ha publicado 13 libros de poesía, en México, Argentina y España, y un libro de ensayo, Anatomía del Erotismo en Griselda Álvarez. Dirige el Taller de Creación Literaria “Alicia Reyes” en la Capilla Alfonsina (INBAL), y es directora del ciclo de conferencias “La poética de la inteligencia” en el Museo de la Mujer (UNAM). Coordina el programa poéticas de la inteligencia en “Mujeres a la tribuna” IMER.

She's Mexican. Master in letters from the University of Barcelona, ​​Spain. She is a writer, researcher, poet, essayist and academic. PhD from IMELE (2018). He has published 16 poetry books and 2 essay books. Director of the Center for Women's Studies and the International Festival of Women in Letters at the National Academy of History and Geography UNAM. Co-director of Editorial Floricanto. Coordinates the Literary Creation Workshop at La CapillaAlfonsina INBAL. His poetry has been translated into Nahuatl, English, French, Chinese, Polish, German and Greek.


NAUFRAGIO

Todo el que muere tiene la razón,
asalta el hierro
las dimensiones posibles.
Tregua angustiosa
en el rincón de la memoria.

La realidad se atasca,
habita
cosas cotidianas gastadas.

El temor de las noches era cierto,
un rumor,
piedad terrible
espacio que me niega.

Yo hubiera pensado
en mi cuerpo cubierto por cristales.

Ahora en la ventana
un olor a bestia
húmeda,
a punto de morir
devora el cielo con su cráneo,

como si conociera el fondo
de la intemperie
su tristeza.


SHIPWRECK

Everyone who dies is right
storm the iron
possible dimensions.
agonizing truce
in the corner of memory.

reality gets stuck
inhabits
worn everyday things.

The fear of the nights was true,
arumour,
awful mercy
space that denies me.

I would have thought
in my body covered by crystals.

now in the window
a beastly smell
wet,
near to death
devours the sky with its skull,

likei know the bottom
of the weather
his sadness.


🌼

ANTES DE IRTE

Puede ser que esté cansada
y los hilos del viento
me desnuden
susurrando la llovizna de espectros.

Acostumbrada al silencio,
intimido al azar bajo la mesa
y me tumbo sobre tu sombra
para amortiguar mis golpes de incertidumbre
sobre la almohada quieta
de los años.


BEFORE YOU GO

I may be tired
and the threads of the wind
undress me
whispering the drizzle of specters.

accustomed to silence,
random bully under the table
and I lie on your shadow
to cushion my blows of uncertainty
on the quiet pillow
of the years.


Beatriz Saavedra Gastélum México
Telefono: Cel. 5527378598

 Also published there https://homouniversalisgr.blogspot.com/








ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΑΥΛΩΝΙΤΗ ( "Ανέλκυση Ελπίδων" & " Η ηδονή του αγέννητου")

 





ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΗΤΤΑ " ΝΕΜΕΑ!"

 


Πόλη μου πολυθρύλητη στα πέρατα του κόσμου, Νεμέα νύμφη του νερού, του Ασωπού η κόρη, στα χώματά σου τα ιερά, αντίκρισα το φως μου! Τρανή Φλιούντα ξακουστή, του Αη Γιώργη πόλη, με τον πετρόκτιστο ναό, βυζαντινό μνημείο να στέκει στο κατώφλι σου, σε ζηλευτό σημείο! Στου Πολυφέγγους τα γκρεμνά κρέμετ' η Παναγιά σου και σε κοιτάει με στοργή, απ' την καρδιά του βράχου! Φλίας, ο γιος του Διόνυσου ήταν ο ιδρυτής σου, το δράμα το σατιρικό γεννήθηκε στη γη σου! Στους λόφους σου ιερουργούν ορθοί οι Αη Λιάδες και ευλογούν με θυμιατά τις εύφορες κοιλάδες! Εδώ Τιτάνων γέννημα τ' ανίκητο λιοντάρι, του Όρθρου και της Χίμαιρας, της Ηρας το καμάρι, τον πανικό στο διάβα του και την τρομάρα σπέρνει! Ο Ηρακλής το κυνηγά κι απ' το λαιμό το πιάνει το πνίγει με τα χέρια του, τη λεοντή του βγάνει. Τα δάχτυλά του μάτωσαν απ' την σφοδρή την πάλη! Κι ως τρέχει αίμα θεϊκό και βάφει τα σταφύλια, χρώμα γεννιέται ρουμπινί, της οικουμένης ζήλια, το αγιωργίτικο κρασί, μέθη, σαγήνης χάδι ανάσταση αισθήσεων και θάνατος του Άδη! -Ο λέων κείτονταν νεκρός στο δοξασμένο χώμα κι αρπάξαν τότε οι θεοί στον ουρανό το σώμα, μ' άστρα χρυσά το κέντησαν και με το που βραδιάσει να λάμπει στο στερέωμα να το τηράει η πλάση και τον ημίθεο ποτέ κανείς να μην ξεχάσει!- Επτά 'πί Θήβας στάθηκαν εδώ να ξαποστάσουν. Τροφό του γιου του βασιλιά Λυκούργου συναντάνε. Ζητούν να πιουν τα άλογα κι αυτοί να ξεδιψάσουν. Κι η Υψιπύλη η Λημνιά ξεχνά χρησμό Πυθίας: του βασιλέα το παιδί, προτού να περπατήσει απαγορεύετ' αυστηρά τη γης να την πατήσει. Σε λίκν' απ' αγριοσέλινα το βρέφος το αφήνει και την πηγή Αδράστεια στους ξένους πάει και δείχνει. Κι ως να γυρίσει πάλι εκεί που το 'χε αφημένο, βρίσκει το νήπιο νεκρό και φιδοδαγκωμένο. Κι ευθύς ο Αμφιάραος, το όνομα τ' αλλάζει Τον ονομάζει Αρχέμορο, το βλέπει και τρομάζει. Γιατ' ήταν οιωνός κακός, του όλεθρου σημάδι. Θεσπίζει για τη μνήμη του τους Νέμεους αγώνες και ο Οφέλτης ζωντανός θα μείνει στους αιώνες. Με τις πλαγιές τις λιόφυτες, τις ασημοντυμένες πατρίδα μου βασίλισσα του μύθου και του οίνου, με τα βουνά και τις κορφές τις πευκοφυτεμένες. Στους αμπελώνες σου κυλά νέκταρ του παραδείσου! Τι κι αν Νεμέα πάει να πει νομή και βοσκοτόπι, εδώ 'ναι που μεγαλουργούν κάθε λογής ανθρώποι. Αγρότες, επιστήμονες, τεχνίτες, κτηματίες τηρούν με φλόγα στην καρδιά άσβεστες τις εστίες. Οινοποιοί που κουβαλούν μες στην ψυχή τον ήλιο, τη φήμη σου διέδωσαν σε όλη την υφήλιο! Κάθε σου τόπος και χωριό, θαμμένη ιστορία, Αρχαιολόγων έρωτας, του Μίλερ η λατρεία! Λιόντι, Πετρί και Γαλατάς, το Κούτσι με τ' Αηδόνια ολόγυρά σου στέκονται σαν ανθισμένα κλώνια! Μες στα πλατάνια τα ψηλά και στα ξανθά τα στάχυα, στων Αηδονιών τη ρεματιά με τα τρεχούμενα νερά, με τάφους μυκηναϊκούς σε λαξευμένα βράχια -μπροστά στη ρίζα της πλαγιάς-νεκροταφείο στέκει! Της ιστορίας ο γραφιάς, εγκώμιο σου πλέκει! Ναός του Νέμειου Διός στην πόλη την αρχαία, πιο δίπλ' Αρχαίες Κλεωνές, με τη θεσπέσια θέα! Στο θαυμαστό το στάδιο, ξυπόλητη βαδίζω, ονόματα των νικητών στις πέτρες ψηλαφίζω. Την Τσούγκιζα και τους Ληνούς κάθομαι κι αγναντεύω Γελάω σα μικρό παιδί, μεθάω και χορεύω! Μύθοι και θρύλοι ζωντανοί, σταφίδες με αλώνια ανάμεσα σε κίονες αντέξανε στα χρόνια! Στα Δερβενάκια σαν περνώ σκύβω και γονατίζω, στον Άη Σώστη περπατώ, στο χάνι του Ανέστη Φωνή του γέρου του Μοριά, ακούω και δακρύζω. "Πελοποννήσου ομφαλέ", της Κορινθίας κλέος στα σωθικά του σε βαστά εκείνος που μισεύει! Σ' αυτόν τον τόπο τον τρανό κανείς δεν περισσεύει! Πάμε αδέλφια μιά γροθιά όλοι να ενωθούμε, να τον σηκώσουμε ψηλά, όλοι μαζί μπορούμε! ® Κατερίνα Πήττα



Η φωτογραφία είναι από https://www.protothema.gr/










"Dazzling Love"Poem by Maki Starfield ( Japan)

 


Maki Starfield

Poet, painter and translator.Born in Ehime, Japan, 1972. MA from Sophia University, studying International business management and TESOL in Canada. She recently has published in the second poetry collection, In Love A Sound.



Dazzling Love


Beautiful love stays with me

Like a pure mother's breast

 

Born in the mists of love

My fingers, my nape, my breast and my crotch get wet

Then dreamy colored petals open

 

Love is overflowing and overflowing

Filling my face with your smell

I will keep sucking your love

 

When I am the sea, you will float like dust invisible;

Flame of your color

Swaying

The wave’s mirror



魅力的な愛

 

 

美しい愛がわたしと一緒にいる

純粋な母親の胸のように

 

愛の霧に生まれた

わたしの指、うなじ、胸、そして股間は濡れる

それから夢色の花びらが開く

 

愛がとてもあふれている

わたしの顔はあなたの匂いで満たされ

あなたの愛を吸い続ける

 

わたしが海だと、あなたは浮かぶだろう

目に見えないほこりのように

あなた色の炎

揺れている

波の鏡


maki










ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Πίνακας: Odysseas Anninos



1. Δύο κόκκινα πέταλα...

Δύο κόκκινα πέταλα του πάθους φιλιά,
στόμα γλυκό, πορφυρό τριαντάφυλλο, προσμονή νωχελικιά.
Ένα σύννεφο αίμα καυτό,
να κινείται με μυστήριο, να ψιθυρίζει " σε αγαπώ ".

Δροσερό νερό, πηγή από ρόδινες μυρωδιές,
όπως αναδεικνύονται, καμπύλες αρωματικές.
Και ένας δράκος να βγάζει φλόγα, λάβα αληθινή,
να γλύφει τα θέλω, να πυρπολεί το κορμί.

Δροσούλα από έρωτα να στάζει στο σώμα,
να πυροδοτεί ανάγλυφα την σάρκα,
να ανοίγει τα σαρκώδη μικρά χείλη, αληθινή φλόγα.
Φιλί, φιλί καυτό στο στόμα.

Και τα αγκάθια να πεθαίνουν,
να θέλουν να μπηχτούν, να γίνουν αίμα σταγόνα.
Να μυρίσουν αχόρταγα, να γλύψουν ασύστολα,
να κρυφτούν σε κάθε μελένια επιφάνεια, μέχρι το γιόμα.
Σε αγαπώ ακόμα...

Τόσο κόκκινο χύθηκε από τη σάρκα,
έγινε καρδιά που χτυπά,
ένα Ρόδο της αυγής που μιλάει ψιθυριστά,
που κατακτά πορφυρόλαμπρα κάστρα στην αμμουδιά.
Δύο πουλιά πάνε να κοιμηθούν αγκαλιά.
16-12-2017


Painting: Kyriakos Fragkozidis


2.Αθρόες καμπύλες

Γυμνό σπουργίτι να φτερουγίζει η καρδιά,
μια θάλασσα ατέλειωτη να δροσίζει τα μοίχια όσα και να τυραννά.
Καμπύλες να διεγείρουν το μυαλό,
να ανταρτεύουν της σάρκας τον κάθε σφυγμό και χιλιοστό.
Τακ τακ τυραννικό.

Αθρόες οι αισθήσεις, χαμένες ,
σε όλες τις καμπύλες στροβιλισμένες.
Κύκνοι ονειρικοί, ανάσα, μάγμα και φιλί.
"Άραγε σε ποιο σύννεφο να κρατηθώ,
σε ποια γη να ριζώσω,
σε πιο νερό να δροσιστώ?!"

Και η σάρκα να σφυροκοπά,
λάβα που χύνεται σε περιβόλια τορνευτά.
Αθρόες καμπύλες να την πυροδοτούν,
άγκυρα κρυμμένη σε ένα ταξίδι του απείρου πριν ολοκληρωτικά χαθούν.

"Σε αυτή τη ρόγα να δροσιστώ
και λίγο πιο πέρα κουρασμένος μετά τον πόθο να αποκοιμηθώ.
Και να χαθώ, να χαθώ μέσα στα φτερά της,
στα κύματα όπως χτυπούν πάνω στην καρδιά της.
Να τραγουδίσω για μακρινά ταξίδια,
για ότι έχασα, ότι με λύπησε ,
για αγέρα, μποφόρια, καταιγίδες και αερικά που είδα. "

"Αχ βρε Αντάρη θέλω να φιλήσω τον λαιμό της,
στο στήθος σαν άλογο να σκύψω ,
να αγγίξω το μέτωπό της.
Να χαϊδέψω αυτή τη γραμμή στη πλάτη της επάνω,
να δω όλα τα βαθιά του απείρου,
σταλιά σταλιά νερό στης ερημιάς μου το άνυδρο.
Και να ζήσω, να ξεδιψάσω,
άτι ελεύθερο την ύπαρξή μου να γειάνω."

"Και ίσως....
Ίσως πω και το αγαπώ.
Δεν θέλω να πληγώσω, ούτε να πληγωθώ.
Χάνομαι, σκιρτώ..."
Χέρια και ψυχές σε ένα χορό.

24-1-2023

Painting: Konstantinos Damalas


3 Μου λείπεις...

Ήταν αυτή η γάργαρη σιωπή,
ήταν αυτό το άλικο,
κόκκινα χείλη από προσμονή.
Ίσως ήταν αυτό το φωτεινό που μου φτερούγιζε την καρδιά,
ίσως...
ίσως αυτό το φυλλομουρμουρητό όπως ο αγέρας σου χάιδευε τα μακριά μαλλιά...
Και ζωγράφιζε την σιωπή.
Πράσινη με δέντρα ψηλά να μου στηλιτεύουν το κορμί.
Και μέσα στο φως να σιγοψιθυρίζω...
"Μου λείπεις ".

Το πήρα μαζί μου αυτό το κόκκινο,
πάνω στην σάρκα μου, μέσα στα χέρια μου.
Να μου θυμίζει τα παλιά,
ψήγματα και εικόνες μέσα στο νου σε λιβάδια όλο χαρά.
Και το δάκρυ ακόμα έγινε φύλλα και πουλιά,
να με συντροφεύουν όταν η λήθη πάει να με αγκαλιάσει αποπλανητικά.
Μία να κρυώνω, μία να φλέγομαι αληθινά,
μέσα σε καμίνι που η φλόγα να καταπίνει κάθε χτύπο οριστικά.
Αλλά...
Γάργαρη σιωπή,
μέσα στο άλικο των χειλιών σου,
θύμηση και ηδονή.

Το πινέλο και τα χρώματα εσύ,
ο καμβάς εγώ,
να σε αναμένω μέσα στα σκοτάδια της καρδιάς,
πίνακας να γίνω ζωγραφιστός.
Ζωγράφισε με, δώσε μου πνοή,
σχημάτισέ με , δώσε μου φως,
κάνε την ανατροπή.
Και ο χρόνος τρέχει, και περνά...
Χάνεται φιδογυριστά, πλέκει και κεντά.

25-1-2023

Πίνακας: Αντώνης Αλεβιζοπουλος


4 Κοιλάδα των ναών


Ω δακρύβρεχτό μου στέρνο,
κάμποι τορνευτοί.
Αγέρας της ερήμου,
βλάση δωρική.

Σιρόκο και υγρασία,
άμμος και ύστερο φιλί.
Γλυκό που είναι το γιόμα,
πέτρα και ναοί.

Πού είσαστε?! Σας γυρεύω...
Εγώ η μαυρομάτα στα λευκά.
Πυρά και κρασί φιλεύω,
νερό και της γης τα αγαθά.

Μια νίκη, μια θάλασσα θαλασσιά,
ματόχαντρα σας φέρνω και θαλασσινά πουλιά.
Και καρτερώ...Και προσμένω...
Κόμπο σε σχοινί θαλασσινό.
Και τις αντίπερα όχθες σαϊτεύω
με όλο το καθάριο το νερό.

Άτεγκτη κυρά και ουράνια,
μάτια και άστρα της ψυχής,
καρδιά μου ξελογιάστρα,
σε ότι επιτάσσεις και ποθείς.

Και προσμονώ...Και γυρεύω...
Παράλια ειρηνικά.
Λαούς χωρίς διχόνοια,
σπαρτά ,λάδι και ελιά.

Και αυτή η ανάσα η καυτή.
Λάβα και καυτό υφάδι,
βελονιά από πονηρή κλωστή.
Και ο αγέρας με τραντάζει
πάνω στης ομόνοιας την πέτρα τη ζεστή.

Ω γλυκιά μου μνήμη,
κρυμμένη σε μαίανδρους και χρησμούς,
ζωντάνεψε τη σκέψη,
διώξε της ομίχλης τους εμπαιγμούς.

Σιρόκο και υγρασία,
πτυχές πάνω στο θρόισμα το λευκό,
χέρια σαν ικεσία,
πέτρα από του Ακράγαντα τον ναό.
20-11-2022

Painting: Petros Lardas

5 "Θα με αποζητείς "


Για ένα δάκρυ νερό να πιω την θάλασσα,
σε ένα καράβι χωρίς πανιά,
σε μια φουρτούνα την καρδιά λαχτάρησα,
πονηρά αμπάρια με στολίδια και χρυσαφικά.

Πάνω στην ξέρα της ερήμου ναυάγησα,
άτια άγρια να μου θυμίζουν αλήτικα φτερά,
για ποια Αστάρτη στα Κυθέρεια βάθη χάθηκα,
για ποια ιέρεια νοστάλγισα τα δικά της φιλιά.

Και λυσσομανούσαν τα στοιχειά,
θηλυκή σάρκα πάνω στου καρχαρία τα φτερά.
Να πέφτει άγρια και να αψηφά,
ηνία να παίρνει και να κονταροχτυπά.

Θάλασσα καρδιά, έρημος μυστική,
χάνομαι στο βλέμμα σου,
αποζητώ το φιλί.
Μάγισσα και ουρανός,
σάρκα, χάδι και αδάμαστος καλπασμός.

Για ποιό πόλεμο σου δώσανε τα λάφυρα στα πόδια σου μπροστά?
Για ποιό βλέμμα, για ποιά ματιά, ποιό χαμόγελο,
ποιά πυρκαγιά?

Καλπάζω μέσα στα σύννεφα και μονολογώ,
για μια Εύα, μια Λίλιθ χάνομαι μέσα στο ρυθμό.
Κάρβουνο το βλέμμα, ανάσα καυτή,
πότε αλάτι, πότε ζέστη να σε λιώνει στην στιγμή.

Και εσύ πλανεύτρα να καλείς?
Σάρκα να στάζει , υγρασία και φωνή.
"Θα με αποζητείς".
Πότε Εύα, πότε Λίλιθ,
πότε άγια ,πότε του έρεβους κυρία.
"Θα με αποζητείς "...

Και ο ύπνος βαρύς και βαθύς.
Να χάνεσαι μέσα στην μυρωδιά της,
κομπολόι σπασμένο χωρίς ήχο να σταθείς.
Άλαλη η στιγμή, άλαλα τα γιατί,
μόνο ο ήχος της θάλασσας
και η ανάσα από την έρημο την καυτή.
Διψώ...Διψώ...

Θάλασσα καρδιά, έρημος μυστική,
χάνομαι στο βλέμμα σου,
αποζητώ το φιλί.
Πλεονεκτικά και άγρια,
παθιασμένα και υγρά.
Απύθμενα τα θέλω,
λατρευτικά τα γιατί.

Σε αποζητώ...
Θα με αποζητείς...
28-1-2023

Painting: Petros Lardas

(Ο πίνακας εμπνευσμένος από το ποίημα. ΓΥΝΑΙΚΑ.. Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.. Καββαδίας, Μικρούτσικος, ελαιογραφία)