i.Reminiscences
Two Poems by Dr Shalini Yadav from India
ΣΟΦΙΑ Δ. ΝΙΝΙΟΥ «Φοβήθηκα»
Φοβήθηκα
Όταν έμεινα μαζί του,
Έμεινα μονάχη
«Μη μιλάς!», μου έλεγε
«Μη μιλάς!», μου φώναζε
Κι έσκαγα
Πώς να πάψεις να μιλάς;
Πώς τη γλώσσα σου να δέσεις;
Τα φωνήεντα πώς να τα σβήσεις;
Να λιώσεις σαν κερί το σ και το ρο;
Με πόναγε η ανάσα
Με έκαιγε η αναπνοή
Ρουφούσα τον αέρα γουλιά-γουλιά
Κατάπινα την ψυχή μου
Κι οι λέξεις βυθίζονταν η μια μετά την άλλη στη σιωπή
Στη μαύρη άβυσσο του νου
Με τα παράθυρα κλειστά και τραβηγμένες τις κουρτίνες
Κατάπινε τη ζωή μου
Κι εγώ σιωπούσα
Έμεινα μαζί του και
σταμάτησα να μιλάω
Έμεινα μαζί του και
άρχισα να φοβάμαι
Άρχισα να φοβάμαι
σταμάτησα να μιλάω
και ήμουνα μονάχη,
όταν έμενα μαζί του
Σταμάτησα να μιλάω
κι άρχισα να κλαίω
να κλαίω, να κλαίω,
να κλαίω, να κλαίω
«Μα τι κλαις;»
με ρώτησε ο καθρέφτης.
«Είσαι η ομορφότερη!»
Μου το ’χε πει.
Το ’χα ξεχάσει.
«Μα τι κλαις;
Είσαι η καλύτερη!»
Μου το ’χε πει.
Το ’χα ξεχάσει.
«Μην κλαις!
Σ’ αγαπάω! Σ’ αγαπάω πολύ!»,
μου ’πε, μα το ’χα ξεχάσει.
Του χαμογέλασα.
Τον πήρα αγκαλιά.
Άνοιξα την πόρτα
κι έφυγα.
Δεν ήμουν μονάχη.
Ποίημα και φωτογραφία Σοφία Δ. Νινιού
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ - ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ
Με του Μαρτιού το καλωσόρισμα το γλυκό ,
το γνέψιμο το πρόσχαρο τ' Απρίλη και το γέλιο
και του Μαγιού τ' αγκάλιασμα και το φιλί ,
πήρε ο κόσμος φώτισμα και χρώμα ανατολής
κι απόδρασε στις αναμνήσεις και τις πεθυμιές
μέσα από του χρόνου τις πλατιές ρωγμές
που άνοιξε η καλότυχη αποζήτηση της φυγής,
στης άνοιξης την ομορφιά και της ζωής.
Μέσα από κοινές προκλήσεις και ιστορίες,
από εσπέριους μύθους και δοξασίες
και αλήθειες προσωπικές,θάρρητες και φοβίες
βρήκε ο κόσμος πεποίθηση και αντοχή
κι απόδρασε στη γνώση και την πίστη
να γίνει η εχέμυθη ευχή ομόδοξη φωνή,
η σύναξη άδολη μοιρασιά κι αλληλεγγύη
κι η πρόβλεψη βεβαιότητα και ευτυχία.
Με μνήμες βαθιές και άξιες παρουσίες,
συνάγωγη τη σκέψη σε ιδέες και πρακτικές
και τους καιρούς ορίζοντες μακράς διαδρομής,
τόλμησε ο κόσμος ανάγκες ν΄αφουγκραστεί
κι απόδρασε στην ενόραση της δημιουργίας,
ο στοχασμός να γίνει ευδόκιμη βουλή
η ύπαρξη, ανταύγεια θέωσης και σπονδή
ονείρων και οραμάτων, για μια αισιόδοξη αρχή.
Γιώργος Αλεξανδρής
Because - A Poem By James Tian
Because
The stars lit up the night,
Because loneliness is their demand.
The flowers grow in the soil,
Because smiling is their province.
The world is changeable,
But selflessness won’t be changed.
Like a kind of love out of instinct,
Is that maternal love just so kind !
Because of you,
I came to the world which’s colorful,
Because of you,
I can be free like a gust of wind.
Because of you,
I am a life with a soul,
Just because of you,
My world is a meaningful existence.
Night - A Poem By Lam Viet Tung (Vietnam)
Night
Night is as black as Chinese ink
From where the wind is blowing?
Soul pains rustle
Become dropped leaves in the deep night.
How many leaves must drop down?
Be exchanged for the dawning minute.
Night is as black as the burnt balsam
It swallows a phosphorous above the tomb.
The shout without response
Stupefied to insensibility into the night
Rains heavy or the soul cries
Black night is blacker.
There is a crazy beggar
He used the last mended old coat
Burnt to make a torch
The night gobbled it before burst into flames.
Night is as black as Chinese ink
Where the soul is drifting?
Made the whirlwind
Take the leaves to be interred into the deep forest.
(Holland, 11-1999.)
Lam Viet Tung (Vietnam)
Νίκος Αντ. Πουλινάκης " Σπείρα αναμάρτητων βλεμμάτων "
" Βιάζομαι " σας λέω.
Έτσι κι αλλιώς όλη μου η ζωή
κρέμεται από μια τόση δα κλωστή.
Πόσο θα ΄θελα ένα πρωινό
να με στήσει στα έντεκα βήματα
και να με εκτελέσει μια σπείρα αναμάρτητων βλεμμάτων.
Κι ύστερα με μια βαθιά υπόκλιση
να σωριαστώ καταγής σαν σπόρος.
Να με παρασέρνει το μπουρίνι.
Τίποτα να μην κόβει τη φόρα μου.
Και ξάφνου η ραχοκοκαλιά μου
μ΄ ένα εκκωφαντικό τρίξιμο
να γενεί κατοικίδιος κορμός που θα ξενυχτά
συλλογιζόμενος τα δικοτυλήδονα ανθοφόρα όνειρα
" Βιάζομαι " σας λέω.
Έτσι κι αλλιώς όλη μου η ζωή
κρέμεται από μια τόση δα κλωστή.
Πόσο θα ΄θελα ένα πρωινό
να νιώσω το εύθραυστο των αρτηριών μου
να μεταμορφώνεται σε καταδότη καρπό παραμυθένιο.
Και να ξαφρίζει με τρόπο την αγιαστούρα τ΄ ουρανού
προκειμένου να ραντίσει τα καταλασπωμένα εικονίσματα
μιας ξερακιανής κοκκινομάλλας ελπίδας
που αγωνίζεται φεγγίζοντας
τα ακαλημέριστα συνθήματα του κόσμου.
" Βιάζομαι " σας λέω.
Έτσι κι αλλιώς όλη μου η ζωή
κρέμεται από μια τόση δα κλωστή.
Νίκος Αντ. Πουλινάκης
ΣΥΛΙΑ ΧΑΔΟΥΛΗ - ΑΤΙΤΛΟ
της καταγωγής των γήινων τοπίων
Ανεξερεύνητοι εξευμενισμοί αποσύρονται ως δευτέρα πράξις
ατελών χρησμών στα αιθέρια δώματα του ουρανίου θόλου
Άγνωστη κείτεται η ενδοχώρα των πορφυρών ονείρων
Αιωρούνται στην Βασιλεία των ορατών και αοράτων μορφών και σωμάτων
Αγέννητες μορφές περιρρέουσας και ρευστής ύλης σωμάτων ίπτανται
σε τόπους μυστικιστικούς αναζητώντας την ζωογόνο πνοή της Αγνής Αγάπης.
Επιχρίσματα σιωπών και ανέγγιχτων προσδοκιών κυοφορούν
σπόρους ξένων σωμάτων
Ηχος ανέστιων ελεγείων από τα χείλη του σκονισμένου καθρέφτη του χρόνου σκιαγραφεί την μορφή της άτεγκτης Μοίρας
μοιράζοντας κλήρους ευμενών ονείρων στα πεδία αιμορραγουσών πληγών και ανθρωπίνων τραυμάτων
Εξωραϊσμός αισθήσεων και συναισθήσεων στην τοπογραφία ασαφών γήινων βημάτων
Λιτανείες ικεσιών της ροδοδάκτυλης Κόρης ενδεδυμένης με τον πάλλευκο
χιτώνα της ελπίδας και της προσμονής αναγέννησης
με μυστηριακές θυσίες της αιωνιότητος του Έρωτα
στην ευγονία και καρποφορία ευγενών συναισθημάτων
Αρχαία κρήνη των ικεσιών δροσίζει τα χείλη της Αγάπης
Λευκά περιστέρια ως σύμβολα εκπλήρωσης των πεπραγμένων ιδεών
μετουσιώνουν σε μύρο πορφυρών ρόδων τις κυτταρικές αρχέγονες καταβολές ως ιερούς χρησμούς στην εύφορη γη των προσδοκιών αναγέννησης
Ραίνουν τα σώματα στα πεδία των συμπαντικών γραμμών της γης των ανθρωπίνων
αποδιδοντας σπονδές στην αιωνιότητα της ύπαρξης της Αγνής και Αδολης Αγάπης.
Σ.Χ.
Φωτογραφία:Nina Karageorgiou