ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ - " Η νύχτα στο πάρκο" του θεάτρου Νο

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η νύχτα στο πάρκο του Θέατρου Νο. Θεατρικό αναλόγιο από τους θεατρίνων θεατές.

Μια ιστορία παρμένη από τους Μύθους του Θεάτρου Νο, μεταφρασμένη το '78 από τη βραβευμένη συγγραφέα Μαίρη Μιχαλάτου , από το βιβλίο της Ιαπωνικοί μύθοι , θα παρουσιάσουν σε μορφήσύγχρονου αναλογίου οι Θεατρίνων θεατές 4 Τετάρτες , από τις 11 Μαΐου.

Η ομάδα συνηθίζει κάθε Άνοιξη να μας διηγείται μια ιστορία , με τη μορφή αναλογίου.

Συγκεκριμένα:

Η νύχτα στο πάρκο, εμπνευσμένη από το θέατρο Νο.

Θεατρίνων Θεατές.

μετάφραση :Μαίρη Μιχαλάτου.

επιμέλεια παρουσίασης :Γιώργος Λιβανός.

κοστούμια :VaniaAkexadrovna.

επικοινωνία :Ζωή Τριανταφυλίδη.

Παίζουν:

ΠέπηΟικονομοπούλου

Γιώργος Λιβανός

Σωτήρης Αντωνίου

Ζωή Τριανταφυλλίδη

& στο πιάνο η

Νίκη Γκουντούμη.

Από 11 Μάη, 4 Τετάρτες στις 21.00 μ.μ.

στο Studio Κυψέλης

Σπετσοπούλας 9 και Κυψέλης, Κυψέλη

Διάρκεια παράστασης 60 λεπτά.

Γενική είσοδος : 5 ευρώ.

Κρατήσεις-Πληροφορίες :210 8819571

Θέατρο Νο (ιαπ.:能Nō) ή Νογκάκου (能楽Nōgaku) αποτελεί παραδοσιακό είδος ιαπωνικού δράματος. Η λέξη Νο σημαίνει «ταλέντο, δεξιότητα».

Το θέατρο Νο αναπτύχθηκε μαζί με το κιόγκεν και εμφανίστηκε τον 14ο αιώνα. Έχει τις ρίζες του στο θρησκευτικό τελετουργικό, αλλά εξελίχθηκε μέσα από αριστοκρατικές και λαϊκές μορφές τέχνης. Το θέατρο Νο άντλησε στοιχεία από το σαρουγκάκου (sarugaku), που περιλάμβανε παντομίμα, ακροβατικές επιδείξεις, χορό συνδυασμένο με τελετουργίες Σίντο. Επίσης, το θέατρο Νο επηρεάστηκε από το ντενγκάκου (dengaku), που περιελάμβανε χορούς, που συνδέονταν με το θερισμό. Οι παραστάσεις επιχορηγούνταν από ναούς και είχαν ως σκοπό να ψυχαγωγήσουν και να παρουσιάσουν θρησκευτικές διδασκαλίες. Η αισθητική του θεάτρου Νο επηρεάστηκε από τον Ζεν βουδισμό όπως και άλλες Ιαπωνικές τέχνες (π.χ. η ανθοδετική, η τέχνη του τσαγιού, το χαϊκού, η ιαπωνική καλλιγραφίακ.α). Συνήθως ασχολείται με αρχέγονους μύθους ,το θείο και το ανθρώπινο, την πάλη , τον έρωτα, τη ζωή & το θάνατο.

Νέο βιβλίο: Ηλίας Γιαννακόπουλος "Σκέψης εγκώμιον"

 

Πιστέψτε εκείνους που ψάχνουν την αλήθεια και αμφισβητήστε εκείνους που τη βρήκαν. — Αντρέ Ζιντ

         Η αναζήτηση, η αποκάλυψη και αποδοχή της αλήθειας συνιστούν προϊόν όχι μόνον μιας επίπονης προσπάθειας, αλλά και μιας συνειδητής εσωτερικής απόφασης να προσαρμόζεσαι σε ό,τι αποδεικνύεται και όχι σε ό,τι κολακεύει τις αναπόδεικτες βεβαιότητές σου. Να επιλέγεις το μονοπάτι του αναστοχασμού όταν ένα επιχείρημα ή μία άλλη λογική ερμηνεία πείθει περισσότερο ή φωτίζει μία άγνωστη πτυχή της πραγματικότητας.

     Χρήσιμο εργαλείο σε όλα τα παραπάνω και ευχάριστο «συνοδοιπόρος» ο δοκιμιακός λόγος. Κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο γραμματειακό είδος δεν στοχεύει αποκλειστικά στην πειθώ, αλλά και στην πρόκληση θετικών συναισθημάτων κατά την ανάγνωσή του. Κινείται δηλαδή στο μεταίχμιο Επιστήμης και Λογοτεχνίας.

    Η συνθετότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, τα αναπάντητα ερωτήματα για το νόημα της ζωής και η πολυπλοκότητα της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας — με πολλά στοιχεία «αταξίας» — αποτελούν τον προνομιακό χώρο του δοκιμιακού λόγου του παρόντος βιβλίου. Η φιλοσοφία, η ψυχολογία, η γλώσσα, η πολιτική, η θρησκεία, ο άνθρωπος, η Ελλάδα, η βία, οι «προτάσεις ζωής» κι ένα πλήθος άλλων θεμάτων συνθέτουν το νοηματικό ιστό του βιβλίου. Στόχος δεν είναι η απόλυτη απόδειξη ή η επιβολή μιας θέσης αλλά η πρόκληση να δούμε κάποια «αυτονόητα» και δεδομένα με «άλλη ματιά».(Κείμενο από το οπισθόφυλλο της έκδοσης.)

     *** Το βιβλίο (456 σελίδες) δομείται σε 21 ενότητες με ποικιλία θεμάτων (Φιλοσοφία,Ψυχολογία,Γλωσσολογία,Πολιτική,Θρησκεία,Ελευθερία,Σκέψη,Εθνικά, Κοινωνία,Άνθρωπος,Κορονοιός...). Στα  61 κείμενα του βιβλίου αναλύονται θέματα σύγχρονα,αλλά και παραδοσιακά που επηρεάζουν την σύγχρονη σκέψη και συμπεριφορά του ανθρώπου.

 

Ο Ηλίας Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στην Πιαλεία Τρικάλων το 1953. Είναι φιλόλογος, πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγητής σε σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης. Συνταξιοδοτήθηκε το 2010. Συμμετείχε με κείμενά του στο βιβλίο Η δυναμική του επιχειρήματος. Έχει εκδώσει το βιβλίο ΙΔΕΟπολις (Εκδόσεις Λιβάνη), ενώ κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Λόγος και Πράξη, Νέα Παιδεία, Τα Εκπαιδευτικά, Σύγχρονη Εκπαίδευση και Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης. Άρθρα του έχουν φιλοξενηθεί στις εφημερίδες Τα Νέα, Η Εφημερίδα των Συντακτών, Η Αυγή. Σήμερα αρθρογραφεί στις τοπικές εφημερίδες των Τρικάλων Η Έρευνα, Πρωινός Λόγος, Τα Μετέωρα και παλιότερα στα Τρικαλινά Νέα μέσα από τις στήλες «Ιδεοδρόμιο» και «Σκέψης Εγκώμιον». Τα τελευταία χρόνια άρθρα του φιλοξενούνται σε διάφορα σάιτ των Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Βόλου, Τρικάλων και Βέροιας. Είναι ιδιοκτήτης του ιστολογίου ΙΔΕΟπολις. Τα άρθρα του επικεντρώνονται σε θέματα που άπτονται της Φιλοσοφίας, της Ψυχολογίας, της Κοινωνιολογίας και της Γλώσσας.

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/

ABDULLOH ABDUMOMINOV - Thieves of time (Story)

 

My name is Doniyor. My neighbor Abdullah and I have become close friends. One day we couldn't find any any way to have fun. We had no goal. We didn't know what to do. When we were making something from a piece of wood, my father suddenly woke up. His eyes were half open when hesaid: “ Hey, thieves of time! Are you wasting your time?” I didn't understand the meaning of my father's "time thieves" at all. I wanted to ask, but he fell asleep. My friend Abdullah also asked “Are we thieves?" When daylight came, he went into his house. I also fell asleep from exhaustion. But I remembered that I was late for school, so I quickly washed my face and drank tea in a hurry. I do not remember what I ate.. I thought I would be late for school, but class had not yet begun. As soon as I arrived, the teacher came in. We all greeted the teacher with respect “ My dear students! I am overjoyed to see you. My joy is boundless.“ Just as our teacher was explaining the subject to us, one of my classmates came in and said,"Teacher, I'm sorry I'm late today." “Doniyor, don't be late anymore., the teacher said.“This time I forgive you, but next time I will punish you.” “Dear students,” the teacher said, “you must build a new Uzbekistan, and at the same time justify the trust of your parents, ready to give their lives for you. If you become famous, I will be proud to say on the street that I taught this student, “ shesaid. These words of my teacher had a special effect on me and increased my self-confidence. Various whispers began in the classroom. "Will you come to my birthday tomorrow?" I heard also those words. It was clear that our teacher also heard these words. "Time thieves," said the teacherHer sharp gaze at the students was marked by regret. "Thieves of time". I had heard these words from my father while I was playing with my friend. That's why I was not surprised to hear them. My classmates were stunned. Doniyor, trembled with fear, as if I, his friend Abdullah, ,had committed a crime. “Doniyor, why are you trembling?” the teacher asked. “You called us thieves, didn't you? After all, aren't those who steal punished?“ “Time thieves are punished by time itself. By doing so, you are hurting yourself. “ the teacher said. “Teacher, I do not understand the meaning of this sentence at all. Please tell us about the theft of time.” “Usually, those who steal are punished,” said the teacher. “Time thieves are no exception. True, the thief of time is not punished. He is not even accountable before the law. But wasting your time now is tantamount to stealing your time, your future. If you spend all your time in science, you will save time and become a mature person in the future. Ohh, my friend Abdullah and I are the thieves of our future. Doniyor thought. These words of the teacher inspired Doniyorm andat that moment, he realized what a "time thief" was. He even came to our house in a hurry: “Anvar, are you there? Starting today, I can say that I understand the value of time. “Yes, Abdullah, you understand, now we are not stealing our time, we are just following the path of knowledge. In the future, we will be among the mature people mentioned by my teacher. I agree with you. Don't waste your time! I will always remember that it is a trophy!

Author: Abdumominov Abdulloh Pupil of school No. 102, Shayhantahur district, Tashkent, Uzbekistan. Age: 13

https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Carpe "Κανονικότητα..."

Αφεθήκαμε σε χέρια βάναυσα
να ορίζουν τις ζωές μας.
Γίναμε άνθρωποι της συνήθειας,
μακριά της
η επιβίωση αδύνατη.
Δε μας ρώτησε ποτέ κανείς,
υπακούμε σ' αυτά
που άλλοι αποφασίζουν για μας,
σ 'αυτό που λέγεται κανονικό,
μια πιθανή ελευθερία
που μέσα της συνωστίζονται
όλες μας οι στερήσεις.
Οι ανθρωποθυσίες συνεχίζονται
στο βωμό της επανάληψης.
Ζούμε όσα μας επιτρέπουν οι κανόνες.
Ξυπνάς το πρωί ,
κοιτάς το μετρητή του χρόνου
η κανονικότητα ξαναρχίζει.
Οι αλυσίδες σπάνε
εγκαταλείποντας
την άφεση
στο έλεος και στις ορέξεις
του κάθε παρανοϊκού "μέντορα".
Για τους υπόλοιπους
οι αλυσίδες θα σφίγγονται
όλο και περισσότερο
η κανονικότητα θα συνεχίζεται...
ήταν κάποτε ωραία
την εποχή των ονείρων.

Carpe.

Η φωτογραφία είναι από https://www.volosday.gr/

Poems of Nguyen Dac Lap – Vietnamese poet

 

i.Flowers on desert

Once the whole desert blossomed

Colorfulness fluttered on the sand

Then five years, ten years, sometimes a whole lifetime

Again flowers blossomed

Seeds of faith

Though the wind and sand buried

                     and time may no longer remember

It is still...

 

ii.Monument of Nguyen Trai

Day after day, the sun shines from the East

Night after night, the moon shines the world

 

Standing in the Southern sky

Via the sunshine

Via the rain

Via the two dimensions of fierce time

His heart still caused the sharp pain for the world

"Everything, everywhere are all clear

People’s heart is extremely dangerous"*

 

--------------------

* Poem by Nguyen Trai (Nguyen Trai is a great hero of Vietnam)

 

iii.A monk and a blind toothpicks seller

 

In midst of a street

         The monk in cassava robe

                     Raised his hands for blessing

The blind man with a bunch of toothpicks and a broom

                       gray hair

                                groped to find the way

Randomly met each other

                        then each one went onhis direction

Silently

                  They were looking for something very true

A sound resounded

                          in the midst of their hands....

                     

iv. Sudden poem

 

The earth is warming up, people’s love is cooling down

Lonely human life

 

Memories flying away

Suddenly alone in midst of living days.

 

The old tree falling down to the pillar of time

Smiling white hair

 

A heavy tree carrying many branches

A hug of that time burdening the tree at present

Some people making misery to others

Because they cannot stand on their own, they have to rely on others

 

While living but not tolerating each other

When dying with pain in the grave.

 

The forest is still there but you are a different person

You are the same, how many times falling leaves?

 

Then knowing, the tree is harder than the sky

The sun is like fire, still smiled, still happy.

 

Sunshine likes a grumpy old lady

In late afternoon, it's a little bit sunny

 

The tree speaks to the earth by buds

The wind speaks to the sky by flying clouds.

 

There's no way in the sky

White clouds among white clouds

To the flying direction as the way

One bird wing, one dot

Then merging in midst of clouds at the end of the sky...

 

v. The sonata in bus

 

The city moving noisy

Traffic jam, waiting cars

Suddenly singing voice from the bus speaker

Relief and dear "Moonlight” sonata

Sometimes as slow as moonlight

 

Sometimes as immense as river to the sea

Passengers suddenly forgot everything

Wandering into the dreamland....

Not knowing where it is

"Moonlight” as wave overflowing again

 

(*"Moonlight” sonata by Beethoven)

 

vi. In maternity room after giving birth

 

Silent! The flowers blooming

Silent! Young shoots sprouting small branches

Be silent, sis please

Be silent, bro please

Baby is sleeping

As good sleeping in the mother belly....

 

A young father

Downing ear to listen to his baby breath

Besides his wife as a drooping leaf

After the rain...

 

Be gentle, wind

Be gentle, rain

And cease the storm, sea...

 

Welcome Christmas angels.

 

vii. In emergency room

 

Writhing People...

Trying to anchor in fragile lives

By transferring lines

And serous drops.

 

Like fires that burned out its climax

Lighting up again

All love sending to their living people...

Last minute on earth

 

Eyes open, look at the life for the last time

...Suddenly a clear blue sky...

 

 Nguyen Dac Lap – Vietnamese poet Brief biography

Hometown: Tan Uoc, ThanhOai, Hanoi

Now living in Ha Dong District, Hanoi

Member of Vietnam Writers’ Association

Member of Hanoi Writers’ Association

Published literature works

Strange land - Poetry - National Culture Publishing House -1995

Premonition – Poetry – Youth Publishing House -2000

Desert flower – Poetry – Writers’ Association Publishing House -2004

City - Poetry – Writers’ Association Publishing House -2008

Standing cloud – Poetry – Writers’ Association Publishing House - 2011

The Voice of Time – Poetry – Writers’ Association Publishing House -2018

Literary Awards

- Nguyen Trai Art and Literature Prize in Ha Tay Province, 3^rd (2001-2005)

- Second prize of Ha Tay poetry contest (2006-2007)

- Medal for the cause of Vietnamese literature and art

Confession: “I write about my experiences in life. Striving to write well, honestly towards the noble humanity".

 

 

ΣΟΦΙΑ Δ. ΝΙΝΙΟΥ «Λαμπρή»

 

Μέρες Λαμπρής
Δεξαμενή λύπης η θάλασσα κι ο κόσμος
Έβρεχε χωρίς σταματημό
<>
Οι πεταλούδες κρυμμένες στην κοιλάδα
είχαν σμίξει με τα φύλλα της λεύκας
Κάθε καρδιά με μια ψυχή στην αγκαλιά της
σκέπη λευκή και φωτεινή
στου χρόνου τα περάσματα
κσι στου καιρού τις καταιγίδες
<>
Οι πασχαλιές μονάχες κι ανθισμένες στις αυλές
σκορπίζαν μάταια το άρωμά τους
Τι να το κάνουν τα χελιδόνια;
Γκρεμίσαν οι φωλιές τους.
Τι να το κάνουν τα μελίσσια;
Καήκαν οι κυψέλες.
<>
Ο Επιτάφιος γυρνούσε
από γειτονιά σε γειτονιά
κι από σπίτι σε σπίτι
Η Σινδόνη μυρωμένη
αγκάλιαζε τρυφερά τα παιδιά της
Τ' ανάπαυε και τ' ασπαζόταν
και σφούγγιζε τις πληγές τους
Το αίμα τους θερμό
έρρεε χωρίς σταματημό
<>
Οι μυροφόρες έρραιναν
μ' αγάπη κι άνθη
δάκρυα και μύρα
μαχητές και άμαχους
<>
Ο χάρος ντροπιασμένος
δάκρυζε κι αυτός
Πάσχιζε να καταλάβει
ποιος τους έβγαλε στον Αχέροντα
χωρίς να τον ρωτήσει
Βούλιαξ' η βάρκα για τον άλλο κόσμο
Μαυρίσαν τα νερά κι οι πύλες κλείσαν
<>
Πώς να χωρέσουν
τα παιδιά και τις μανάδες;
<>
Μα στης Λαμπρής την ώρα
Φως αναστάσιμο
Ανέσπερο Φως
στις εκκλησιές κλεισμένο
έσκισε τα σκοτάδια
και μπήκε στις καρδιές
<>
Εσπερινές καμπάνες
ηχήσαν την Αγάπη
ν' αναστηθεί ο Άνθρωπος

Ποίημα και φωτογραφία - Σοφία Δ. Νινιού

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - Ευτυχία και Πνευματικότητα: Παράλληλη πορεία

  Δεν μπορείς να ταξιδέψεις στην ευτυχία. Δεν μπορείς να την κατακτήσεις, να την κερδίσεις ή να την καταναλώσεις. Η ευτυχία είναι μία πνευματική εμπειρία…».(Denis Waitley)

Στο λεξιλόγιό μας υπάρχουν έννοιες που τα λεξικά αδυνατούν να προσδιορίσουν με ακρίβεια το περιεχόμενό τους. Ωστόσο αυτές τις λέξεις – έννοιες τις χρησιμοποιούμε τακτικά γιατί παραπέμπουν σε μία επιθυμητή και προσδοκώμενη κατάσταση. Στο σημείο αυτό ανιχνεύεται η πρώτη παραδοξότητα και εγείρεται το απότοκο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν το υποκείμενο να προσδένεται στο όραμα μιας θετικής κατάστασης (ψυχολογικής, πνευματικής, ηθικής…) με τη βοήθεια της λέξης που το νοηματικό της φορτίο δεν είναι σαφές; Η εξήγηση είναι μία. Ο καθένας βιώνει σε φαντασιακό επίπεδο την επιθυμητή κατάσταση αδιαφορώντας αν η γλωσσική αποτύπωσή της, δηλαδή η λέξη, μπορεί να αποδώσει με καθαρότητα το βίωμά του. Εξάλλου όλοι γνωρίζουν πως το σημαίνον (ήχος, εικόνα…) και το σημαινόμενο (έννοια, ιδέα, αντίληψη) τα διέπει μία αυθαίρετη σχέση. 

Στην κατηγορία αυτών των λέξεων ανήκουν και η Ευτυχία καθώς και η Πνευματικότητα. Η επιλογή αυτών των δύο λέξεων στοχεύει στην καταγραφή της σχέσης μεταξύ τους στο βαθμό που μπορεί να οριοθετηθεί με σαφήνεια το περιεχόμενό τους. Μία γρήγορη περιδιάβαση στο χώρο των λεξικών θα μάς έδινε τα παρακάτω γνωρίσματα του νοηματικού πεδίου των δύο αυτών όρων.

Ως Ευτυχία ορίζεται το αίσθημα εσωτερικής πληρότητας του ανθρώπου και ό,τι ακολουθεί αυτό το αίσθημα. Η ετυμολογία της λέξης Ευ+τύχη (τυγχάνω) πολύ λίγο μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση και κοινή αποδοχή του περιεχομένου της. Κι αυτό γιατί την ευτυχία άλλοι την κατατάσσουν στο συναίσθημα και στο βίωμα. Άλλοι τη θεωρούν ως στόχο ή ουτοπική κατάσταση. Άλλοι τονίζουν πως η ευτυχία είναι περισσότερο στιγμές και λιγότερο μία μόνιμη ή διαρκής κατάσταση. Για τον Καντ ως ευτυχία ορίζεται:

«Η ικανοποίηση όλων των κλίσεών μας τόσο σε έκταση, δηλαδή σε πολλαπλότητα, όσο και σε ένταση, δηλαδή σε διάρκεια».

Η έννοια της Πνευματικότητας παρουσιάζει κι αυτή μεγάλα προβλήματα στην σαφή οριοθέτηση του περιεχομένου της αφού αλλάζει συνεχώς. Έχουν δοθεί πάμπολλοι ορισμοί ανάλογα με τη σκοπιά που εξετάζει κανείς την έννοια. Άλλοι θεωρούν πως η πνευματικότητα συνδέεται με την αναζήτηση ενός νοήματος ζωής. Άλλοι τονίζουν την επίτευξη μιας εσωτερικής αρμονίας και ισορροπίας. Κάποιοι άλλοι επισημαίνουν το στοιχείο τη αυθυπέρβασης. Ίσως για κάποιους η πνευματικότητα να είναι η αναγκαία κατάσταση (πνευματική – ηθική) για την μέθεξη με το θείο. Η πνευματική, ψυχολογική, κοινωνική και ηθική διάσταση της έννοιας την καθιστούν δυσερμήνευτη και γι’ αυτό δεν μπορεί να χωρέσει σε έναν ορισμό. Κι αυτό γιατί:

«Το πνευματικό ταξίδι δεν είναι ένα ταξίδι ανακάλυψης αλλά

ένα ταξίδι αποκατάστασης. Είναι ένα ταξίδι ανακάλυψης

της εσωτερικής σου φύσης».(Billy Gorgan)

Η σχέση Ευτυχίας και Πνευματικότητας

Η πνευματικότητα, λοιπόν, με όποια σημασία κι αν την εκλάβουμε συνιστά τον αναγκαίο όρο για την πραγμάτωση της Ευτυχίας. Βέβαια, κάποιοι άλλοι θα αντιτείνουν πως η πνευματικότητα μπορεί να συνιστά την αναγκαία «αιτία» για την βίωση της ευτυχίας αλλά δεν είναι και «επαρκής» σύμφωνα με τους κανόνες ενός «τέλειου» επαγωγικού συλλογισμού.

Ωστόσο θα πρέπει να τονιστεί πως η πορεία του ανθρώπου προς την πνευματικότητα, ως μία προσπάθεια αυθυπέρβασης δεν είναι και τόσο ακύμαντη. Προσκρούει πάντα σε πολλά εμπόδια που παρεμβάλλονται τόσο από το εξωτερικό περιβάλλον όσο κι από το εσωτερικό. Τα εμπόδια αυτά αντανακλούν την αντιφατικότητα της κοινωνίας μας, όπως γλαφυρά την απέδωσε ο Χόρχε  Μπουκάϊ στο έργο του «Ο δρόμος της Πνευματικότητας».

Με οδηγό, λοιπόν, τις επισημάνσεις του Χόρχε Μπουκάϊ θα δοθούν οι παράπλευρες απώλειες που επιφέρουν οι αντιφατικότητες της ζωής μας στην κατάσταση της πνευματικότητας και κατ’ ακολουθίαν της ευτυχίας 

Οι αντιφατικότητες

α.«Ζούμε σε κτίρια πιο ψηλά… αλλά μια ζωή χωρίς βάθος»

Ο σύγχρονος άνθρωπος και ιδιαίτερα αυτός των μεγαλουπόλεων βιώνει το οδυνηρό αίσθημα της απώλειας νοήματος ζωής. Η καθημερινότητα επιβάλλει τους γρήγορους ρυθμούς ζωής, την παροδικότητα και το επιφανειακό. Από την άλλη πλευρά η υλιστική αντίληψη ζωής με τον άκριτο καταναλωτισμό οδηγούν στην αποβιταμίνωση κάθε πνευματικού στοιχείου της ζωής μας. Η ρηχότητα, όμως, και η επιπεδότητα της ζωής μας δεν μπορούν να αναιρεθούν από τα απρόσωπα και τερατώδη κτίρια που εγκλωβίζουν την ύπαρξή μας στα στενά πλαίσια μιας παράλογης και απάνθρωπης οικιστικής αρχιτεκτονικής. Το ύψος, δηλαδή, των κτιρίων – ως μία κακοσχεδιασμένη αντίληψη φυγής προς το υπερπέραν – προκαλεί ίλιγγο και μάς απογυμνώνει από κάθε γνήσιο και γήϊνο στοιχείο της ύπαρξής μας.

β.«Έχουμε περισσότερους ειδικούς… και λιγότερες λύσεις»

Η ανάγκη για εξειδίκευση επέβαλε την εξουσία των ειδικών και των τεχνοκρατών σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Αποτέλεσμα αυτής της εξουσίας η παραίτησή μας από κάθε προσπάθεια για εξεύρεση εκείνης της λύσης που θα μας αναδείξει ως πρωταγωνιστές της ζωής μας. Αφεθήκαμε στη γνώμη των ειδικών ακόμη και σε θέματα που αφορούν λεπτές και προσωπικές πτυχές της ζωής μας. Έτσι αναδύθηκε ένας ιδιαίτερος «κρετινισμός» που μάς καθοδηγεί ως κοινωνικά και πολιτικά όντα. Κι ενώ πιστεύαμε πως η γνώση των ειδικών θα υποδείκνυε και τις ανάλογες λύσεις σε ένα πλήθος προβλημάτων, με απογοήτευση διακρίνουμε μία αδυναμία να επιπλεύσουμε στις φουρτούνες της ζωής. Βρήκαμε το δέντρο, αλλά χάσαμε το δάσος. Ο άνθρωπος είναι μία ολότητα συμπαντική και όχι μόνο μία «ειδική» περίπτωση. 

 

γ.«Υψώνουμε τις σημαίες της ισότητας, αλλά κρατάμε τις προκαταλήψεις»

Η εποχή μας και οι κοινωνίες μας επαίρονται για την θεσμοθετημένη ισότητα αλλά αδιαφορούν ή διάκεινται εχθρικά απέναντι σε ό,τι θρυμματίζει τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις μας. Διατυμπανίζουμε την ισότητα δικαιωμάτων αλλά είμαστε καχύποπτοι και ειρωνικοί απέναντι στο διαφορετικό και στην «άλλη άποψη». Αυτοπαρουσιαζόμαστε ως προοδευτικοί και υπερασπιστές της αλλαγής, αλλά δεν θέλουμε να αποκοπούμε από τις κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές και πνευματικές μας προκαταλήψεις. Γινόμαστε σημαιοφόροι της ισότητας αλλά την ίδια στιγμή αρνούμαστε να παραχωρήσουμε οποιοδήποτε δικό μας «κεκτημένο». Βαθιά ριζωμένοι στις αναχρονιστικές μας προκαταλήψεις προπαγανδίζουμε την ισότητα χωρίς ίχνος αυτογνωσίας αλλά με μεγάλη δόση υποκρισίας…

Ο Χαράρι για την ευτυχία

Για το ανέφικτο της ευτυχίας ο Ισραηλινός συγγραφέας Yuval Noah Harari δίνει μία άλλη διάσταση, αφού συνδέει την ευτυχία με τις αντικειμενικές συνθήκες και τις προσδοκίες μας:

«Ο χόμο σάπιενς δεν μπορεί ποτέ να είναι ικανοποιημένος. Η ανθρώπινη ευτυχία εξαρτάται λιγότερο από τις αντικειμενικές συνθήκες και περισσότερο από τις προσδοκίες μας. Οι προσδοκίες, ωστόσο, έχουν την τάση να προσαρμόζονται στις υπάρχουσες συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων των συνθηκών στις οποίες ζουν οι άλλοι. Όταν τα πράγματα βελτιώνονται, οι προσδοκίες μας μεγαλώνουν και, συνεπώς, ακόμα και με τεράστιες βελτιώσεις στις συνθήκες μπορεί να μείνουμε το ίδιο ανικανοποίητοι όπως και πριν. Αν η καθολική βασική υποστήριξη έχει στόχο να βελτιώσεις τις αντικειμενικές συνθήκες του μέσου ανθρώπου το 2050, έχει αρκετές πιθανότητες να πετύχει. Αν, όμως, ο στόχος της είναι να κάνει τους ανθρώπους αντικειμενικά πιο ικανοποιημένους με τη μοίρα τους και να προλάβει την κοινωνική δυσαρέσκεια, μάλλον θα αποτύχει».

 

 * Xρήσιμα Βιβλία

       ** 1."Ο δρόμος της Πνευματικότητας",Χόρχε  Μπουκάι

   2." 21 μαθήματα για τον 21ο αιώνα ",Yuval Noah Harari

ΑΠΟ https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/