Photo: Giorgos Tzitzikos
Πειρήνη
Ήταν ο χτύπος από την πέτρα
στου σούρουπου την ομορφιά,
πύλες που λυσσομανά ο αγέρας,
σύννεφα που κρύβονται στην σκιά.
Πειρήνη και νερό,
ασφόδελοι από του Σίσυφου το χέρι
στου Άδη τον γκρεμό,
ιέρειες του ναού χέρι χέρι σε ένα αλαφροΐσκιωτο χορό.
Ρίγη και αφουγκρασμοί,
άτι που αψηφά τους κανόνες
και ρίχνεται με πάθος στου αγέρα τη ψυχρή ριπή.
Και το ολόγιομο φεγγάρι σε λίγο θα πρωτοφανεί.
Είναι μια χρυσή κλωστή από της Αίγινας τα ηλιόλουστα μαλλιά
και ένα βλέμμα κάλεσμα μεστό από της Κούλουρης τη ζεστή ματιά.
Είναι οι κόλποι οι φιδίσια πλεχτοί,
το άστρο των άστρων μέσα στην αγκαλιά του Πήγασου έχει αναγεννηθεί και αναθρεφτεί.
Κελαρυστό ,υδάτινο και αγέρινο το χλιμίντρισμα στον ουρανό,
καλπασμοί πάνω στις κορυφές που σκίζουν τον ουρανό.
Η Θεά του Έρωτα έχει κοκκινίσει τα μάγουλα της από το κρασί
και έχει τα όπλα έτοιμα σε πόλεμο να ριχτεί.
Να γίνει ένα με την παγωμένη πανσέληνο
στο ηλιοστάσι των ευχών ,
να σπείρει λόγια αγάπης πάνω στο εύφορο χώμα στων σειρήνων το σεινυρμό.
Θέλει...Θέλει...
Θέλει να ζήσει, να μεθύσει, να πιεί, να ερωτευτεί.
Έτοιμη να πιεί νερό να ξεδιψάσει από την άκρατη ορμή.
Αυτή είναι η ζωή!
Πάνω στην βουνοκορφή τον χτύπο της καρδιάς των ανδρών να καλεί.
Όπως τα πέταλα χτυπούν στην πέτρα με βουή,
ατσάλι που χτυπά στη πυρά τα μηνίγγια σε ασύστολη ριπή.
Πέφτουν τα φρούρια και τα οχυρά,
μέλι που χύνεται η καρδιά,
ατσάλι λιωμένο που ασύδοτα σπαρταρά.
11-1-2022
Φωτογραφία: Χρυσούλα Τσολάκη
Ήταν σαν άχνη ζάχαρη η ηλιαχτίδα...
Ήταν σαν άχνη ζάχαρη η ηλιαχτίδα,
γλύκαινε και φώτιζε κάθε στιγμή.
Έπαιζε με τις σκέψεις και με τους χτύπους,
έπλεκε και κένταγε, έγραφε ευχή.
Όλα τα χρώματα σε ένα χορό
και το φεγγάρι αντάρτης σε ένα σκοπό.
Λείαινε και χάιδευε τα μαύρα μαλλιά,
περίμενε να έρθει η νύχτα, να δώσει φιλιά.
Σταλιές, σταλιές και προσευχές,
γέλια, δάκρυα και χαρές.
Και ένα μελτέμι ηλιοστάλαχτο, φεγγαρομυστικό, έπαιζε με το πρόσωπό της, έδινε ρυθμό.
Κάθε σταλιά και ένας χτύπος του ρολογιού.
Εποχές , χρόνια, σε ένα αφηνιασμένο καλπασμό του καιρού.
Πληγές, ψυχές, πουλιά ταξιδευτές
και ο χρόνος γυρίζει σε νέες ζωές.
Ποτάμι ανδρειωμένο, μια ήρεμο, μια αφηνιασμένο ο νους
και η καρδιά φύλλο που ριχνόταν χωρίς λογική στους δικούς του παλμούς.
Καταρράκτης κελαρρυστός, έρωτας, αγάπη, τυρβή, στροβιλισμός.
Ομόκεντροι κύκλοι οι σταλιές
όπως έπεφταν στα ήσυχα νερά της λήθης, αναταραχές.
Γύριζε στο χθες το μυαλό και ένα πετραδάκι τρικυμία και φουρτούνα ήταν να κάνει ικανό.
Χαμόγελο στα χείλη φωτεινό,
με το φεγγάρι και τον ήλιο για αρωγό,
την συννεφιά να προστατεύει
και την βροχή το δάκρυ της να ξεπλένει.
Ο χιονιάς να δίνει την δροσιά
και η Άνοιξη τις μυρωδιές από της φύσης τα κεντητά.
Έλικα γλυκιά είναι η ζωή
και ένα χέρι να σε αγκαλιάζει, μια ψυχή να σε αποζητεί.
Αυτό το δώρο που έχει δώσει ο Θεός,
ένα χαμόγελο που λειαίνει τον κάθε πόνο,
της θλίψης εχθρός.
Φύσηξε το αεράκι,
έστειλε από το φεγγάρι ένα φιλάκι.
Σε αγαπώ.... Σε αγαπώ....
Οι φεγγαροαχτίδες πάνω στην επιδερμίδα έχουν χορό.
Νερό, νερό και γη, αγέρας, φωτιά σε ένα φιλί.
Φίλησέ με...
Φίλησέ με πολύ.
5-4-2019
Aphrodite by William-Adolphe Bouguereau (detail)
The whispering of the silent thieves
The whispering of the silent thieves,
playing with the leaves and trees,
creatures making noise,
an owl with a strange sound in her voice,
hearing the wind, screaming to assist.
I see a man looking for his lovers smile.
Oh! Such a beautiful knight.
He is the spirit of the glorious night.
The man of December lives.
The guidance of the winter season,
the north wind reason.
So calmly noise, they are preparing for cold
and silent invasion of the winter troll and renovation.
The circle of the seasons goes on, as an expectation.
It's the time that stars are so bright,
they are giving with a moon a big fight,
who will sparkle more,
to give the night a tremendous, mysterious light.
A nightingale plays music,
hearing a woman's tenderness laugh so abusing.
She is the princess of the Knight,
the reason of the life in his eyes.
The one and only lady of the winter nights,
the woman who rules his heart,
who has his soul parts.
His mind in her hands and his heart in her heart.
North pole wind and cold breathtaking spirit,
winning the bet of the unfinished life, the beginning.
Drops of blood at the end.
She will betray him,
she will be the destroyer to their loves unfinished nest.
Drops of blood and cries,
like rain of the November's nights.
Oh my beautiful knight don't cry.
Life is go on.
A real princess is here,
an Afrodite' s child waiting for your love.
Sun, moon and the bad boy Ixion
be the helpers of your heart and light.
Don't cry.
The pain will leave.
Smile.
9-9-2016
Άρθουρ και Όλγα
Χεράκια μικρά , μάτια παραπονεμένα,
ψυχούλες με πόνο από ανθρώπινα χέρια χτυπημένα.
"Πονάω", "πεινάω ".
"Με ακούει κανείς??"
Λιμνούλες που τρέχουν, καθρέφτες ψυχής.
Απάνθρωπη κοινωνία χωρίς ίχνος ενοχής.
"ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ".
Φωνές στον αιθέρα, φτερά στην καρδιά,
οι ουρανοί τους δέχονται και μετράνε στο βιβλίο της ζωής τα ιερά.
"ΠΟΥ ΕΊΣΑΙ ΆΝΘΡΩΠΕ ??ΜΕ ΑΚΟΥΣ???"
Αγάπη, αγάπη...
Ξυπνήστε τους σοφούς!
Άραγε τι έχουν να πουν??
Χέρια μικρά με ειρήνης φτερά σε καλούν.
Με πόνο πετάνε οι ψυχές στην αγκαλιά των αγγέλων ,
θέλουν τη στοργή να γευτούν, να αναγεννηθούν.
Πού είσαι άνθρωπε?? Με ακούς??
Περιοχή συνημμένων
7-12-2021
Οι φεγγαροαχτίδες έπλεκαν τη λίμνη
Οι φεγγαροαχτίδες έπλεκαν τη λίμνη,
την έκαναν ασημένιο στο νερό στολίδι.
Άκουγες το θρόισμα του ανέμου,
χέρια ζευγάρια να χαϊδεύουν.
Φύλλα καρδιές να χτυπούν και να αντιπαλεύουν.
Οι πυγολαμπίδες όλο χαρά γεμάτες,
από τον αγέρα νύμφες αληθινές, φευγάτες,
έραναν τον ουρανό με μικρά πετράδια,
όπως ακουγόταν το χουχούτισμα από μια σοφή κουκουβάγια.
Δυο μάτια μαύρα, σάρκα από πόθο καυτή ,
χείλη φιλήδονα, μισάνοιχτα, ερωτικά, φωτιά υπόκωφη αληθινή
και ο χτύπος από την καρδιά να ανταρτεύει όλο και πιο πολύ.
Η Αφροδίτη είχε αρχίσει να υφαίνει της καρδιάς φτερά και λάβα εκρηκτική.
Έλα γλυκό μου της αγάπης πουλί,
έλα, έλα, σε περιμένω μέχρι του ουρανού την τελευταία αναλαμπή.
Όπως το φεγγάρι χορεύει πάνω στο γυμνό μου κορμί,
σταγόνες, στάλες από πυγολαμπίδες της έξαψης η ανυπόμονη ανταμοιβή.
Τα φύλλα από τον αγέρα είχαν κρυφτεί.
Τα κλαδιά γυμνά σαν χέρια,
εξερευνούσαν κάθε εκατοστό,
κάθε χτύπο, κάθε σκοπό...
Χτύπαγε, χτύπαγε δυνατά η καρδιά,
Κύκνος, θεός, ένα βλέμμα, μια ματιά.
Και οι ψυχές σπινθιροβολούσαν.
Οι κόρες των ματιών διαμάντια κένταγαν,
όπως γλυκομουρμούριζαν και μέχρι το φεγγάρι αντηχούσαν.
Αυτό είχε μείνει άφωνο να κοιτά
και με τις αχτίδες του άπληστα να φωτίζει τα γυμνά κορμιά.
Άκουγες, άκουγες από μακριά την Αφροδίτη να κρυφογελά,
γάργαρο νερό με του έρωτα το βέλος την σάρκα να διαπερνά.
Και οι αχτίδες έπλεκαν, έπλεκαν όλο και πιο πολύ,
έφταναν μέχρι το βυθό,
γέλιο γάργαρο, ανάσα και ψυχή.
10-10-2018
