Ο Άλμπερτ Μπέρτελ Θόρβαλντσεν (19 Νοεμβρίου 1770 - 24 Μαρτίου 1844) ήταν Δανο-Ισλανδός γλύπτης.
Ο Θόρβαλντσεν γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη το 1770 (σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες, το 1768), γιος ενός Ισλανδού που εγκαταστάθηκε ως έμπορος στη Δανία. Μερικοί Ισλανδοί υποστηρίζουν πως ο Θόρβαλντσεν γεννήθηκε στην Ισλανδία.
Ο νεαρός Θόρβαλντσεν εισήχθη στη Βασιλική Ακαδημία Τέχνης της Δανίας (Det Kongelige Danske Kunstakademi) στην Κοπεγχάγη, όπου έλαβε όλες τις διακρίσεις καθώς και το μεγάλο Χρυσό Μετάλλιο. Γι' αυτό το λόγο του δόθηκε μια βασιλική χορηγία, που του επέτρεψε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Ρώμη, όπου έφτασε στις 8 Μαρτίου του 1797. Μιας και η ακριβής ημερομηνία της γέννησής του δεν κατεγράφη ποτέ, ο ίδιος γιόρταζε αυτή τη μέρα ως τα «Ρωμαϊκά γενέθλιά» του, για την υπόλοιπη ζωή του.
Η πρώτη επιτυχία του Θόρβαλντσεν ήταν ένα πρότυπο(μοντέλο) για ένα άγαλμα του Ιάσονα, το οποίο έλαβε ιδιαίτερους επαίνους από τον Αντόνιο Κανόβα, τον πιο διάσημο γλύπτη στην πόλη. Το 1803 του ανατέθηκε η αποτύπωση του προτύπου σε μάρμαρο από τον Άγγλο συλλέκτη έργων τέχνης, Τόμας Χοπ. Από εκεί και πέρα, η επιτυχία του Θόρβαλντσεν είχε διασφαλισθεί, και ο ίδιος δεν εγκατέλειψε την Ιταλία για 16 χρόνια.
Το 1819 επισκέφθηκε τη Δανία, όπου του ανατέθηκε η κατασκευή των υπερμεγεθών αγαλμάτων του Χριστού και των δώδεκα Αποστόλων, από το 1817 ως το 1829 για την ανακατασκευαζόμενη Vor Frue Kirke («Η εκκλησία της Κυράς μας» γνωστή και ως «Καθεδρικός Ναός της Κοπεγχάγης» από το 1922), η οποία είχε καταστραφεί κατά τη Μάχη της Κοπεγχάγης (1807). Τα σχέδια αυτά δεν ξεκίνησαν παρά μόνο μετά την επιστροφή του στη Ρώμη, και δεν τελείωσαν νωρίτερα απ'το 1838, χρονιά που ο Θόρβαλντσεν επέστρεψε στη Δανία.
Ο Θόρβαλντσεν πέθανε ξαφνικά στο Βασιλικό Θέατρο της Κοπεγχάγης στις 24 Μαρτίου του 1844. Κληροδότησε μεγάλο μέρος της περιουσίας του για την κατασκευή και λειτουργία ενός μουσείου στην Κοπεγχάγη το οποίο φέρει το όνομά του, ενώ κληροδότησε όλη τη συλλογή του από έργα τέχνης και καλούπια για την εσωτερική επένδυσή του. Ο Θόρβαλντσεν θάφτηκε στην αυλή αυτού του μουσείου, κάτω από ένα κρεβάτι με τριαντάφυλλα, κάτι που αποτελούσε προσωπική επιθυμία του.
Ο Θόρβαλντσεν ήταν ένας εξαίρετος αντιπρόσωπος της Νεοκλασικής περιόδου στη γλυπτική. Πολλές φορές συγκρινόταν με τον Αντόνιο Κανόβα, αν και ενσωμάτωνε στα έργα του την κλασική Ελληνική τεχνοτροπία περισσότερο από τον Ιταλό καλλιτέχνη.Οι στάσεις και οι εκφράσεις των αγαλμάτων του είναι πολύ πιο συγκρατημένες και επίσημες από αυτές του Κανόβα.
Thorvaldsens Museum
Μερικά από τα σημαντικότερα έργα του είναι:
Το μνημείο για τον τάφο του Πάπα Πίου του Ζ'.
Το Μνημείο του Λέοντος (1819), στη Λουκέρνη της Ελβετίας, εις μνήμην της Ελβετικής Φρουράς που υπερασπιζόταν τα Ανάκτορα του Κεραμεικού κατά τη Γαλλική Επανάσταση.
Το άγαλμα που αναπαριστά έφιππο τον Πρίγκιπα Γιόζεφ Πονιατόφσκι στην Βαρσοβία της Πολωνίας, στον περίβολο του Προεδρικού Παλατιού της Βαρσοβίας.
Το άγαλμα που αναπαριστά καθισμένο τον Νικόλαο Κοπέρνικο, επίσης στη Βαρσοβία
Το άγαλμα του Γουτεμβέργιου στο Μάιντς της Γερμανίας,
Το άγαλμα του Χριστού (Christus), που αναφέρεται και ως «Ο Χριστός του Θόρβαλντσεν», στον Καθεδρικό Ναό της Κοπεγχάγης
Ένα αντίγραφο της μπρούτζινης αυτοπροσωπογραφίας του Θόρβαλντσεν υπάρχει στο Σέντραλ Παρκ, της Νέας Υόρκης.
Ο Φραντς Πέτερ Σούμπερτ (Franz Peter Schubert, 31 Ιανουαρίου 1797 – 19 Νοεμβρίου 1828), ήταν Αυστριακός συνθέτης. Ήταν εξαιρετικά παραγωγικός σε όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Συνέθεσε περισσότερα από εξακόσια Λήντερ (Lieder, ρομαντικά τραγούδια) καθώς και πολλές συμφωνίες, σονάτες, έργα μουσικής δωματίου, θρησκευτικά έργα, μερικές όπερες και πολλά άλλα έργα.
Γεννήθηκε σε ένα προάστιο της Βιέννης στις 31 Ιανουαρίου του 1797. Ο πατέρας του, ο οποίος ήταν δάσκαλος μουσικής σε σχολείο, του προσέφερε τις πρώτες γνώσεις μουσικής. Στα 11, επειδή ήταν καλλίφωνος, εισήχθη στην Παιδική Χορωδία του Βασιλικού Παρεκκλησίου κατόπιν διαγωνισμού. Εκεί παρέμεινε μέχρι τα 13, και έμαθε επίσης βιολί και πιάνο. Κατόπιν άρχισε να μελετά σύνθεση με δάσκαλο τον Αντόνιο Σαλιέρι και παράλληλα σπούδασε παιδαγωγός στην Ανωτέρα Σχολή.
Από το 1814 ως το 1818 εργαζόταν ως δάσκαλος στο ίδιο σχολείο όπου δούλευε και ο πατέρας του. Το επάγγελμα αυτό βέβαια δεν τον ενδιέφερε καθόλου, ενώ αντίθετα είχε πάρει την απόφαση να ασχοληθεί με τη σύνθεση. Τα χρόνια αυτά ήταν τα πιο παραγωγικά του: συνέθεσε τότε πέντε συμφωνίες, τέσσερις λειτουργίες και όπερες και πολλά Λήντερ.
Από το 1818, όταν εγκατέλειψε το διδασκαλικό επάγγελμα, αφοσιώθηκε στη μουσική και ζούσε κυρίως με τη βοήθεια φίλων, που ζούσαν και αυτοί με μποέμ τρόπο, χωρίς ουσιαστικά άλλη πηγή εσόδων, εκτός από κάποια ιδιωτικά μαθήματα. Ο κόμης Εστερχάζι τον προσέλαβε εκείνη τη χρονιά για να διδάξει μουσική στις κόρες του. Από τότε ζούσε μόνιμα στη Βιέννη και από το 1820, όταν τα έργα του εκτελέστηκαν για πρώτη φορά δημόσια, είχε τις πρώτες επιτυχίες. Ιδιαίτερα δημοφιλείς ήταν οι μουσικές βραδιές, γνωστές ως "σουμπερτιάδες", στις οποίες συνόδευε στο πιάνο τον βαρύτονο Μίκαελ Φογκλ, κύριο ερμηνευτή των λήντερ του.
Οι συνθήκες ζωής του δυσκόλεψαν το 1823, όταν εκδήλωσε κάποιο αφροδίσιο νόσημα. Συγκεκριμένα διαπιστώθηκε ότι πάσχει από σύφιλη, ανίατη και θανατηφόρα ασθένεια εκείνη την εποχή. Αυτό το γεγονός του δημιούργησε κατάθλιψη και τον επηρέασε σημαντικά.
Πιθανολογείται ότι ακριβώς, αυτή η άσχημη ψυχολογική του κατάσταση τον εμπόδισε να ολοκληρώσει την 8η συμφωνία του, που έμεινε για πάντα γνωστή με το όνομα Ημιτελής.
Παράλληλα, για οικονομικούς λόγους αναγκάστηκε να ξαναεργαστεί ως δάσκαλος. Τα χρόνια περνούσαν με εναλλαγές ανάμεσα στην επιτυχία και τις δυσκολίες ως το 1828, όταν η ήδη κλονισμένη υγεία του επιδεινώθηκε από τυφοειδή πυρετό, που τον οδήγησε τελικά στο θάνατο, στις 19 Νοεμβρίου και σε ηλικία 31 ετών. Τα τελευταία του λόγια ήταν: ''ιδού, ιδού το τέλος μου''.
Οι εκδοχές για την φύση της νόσου που τελικά τον οδήγησε στο θάνατο διχάζονται. Οι περισσότεροι βιογράφοι αναφέρονται στον τυφοειδή πυρετό ή στον "κοιλιακό τύφο" (typhus abdominalis), συνήθη έκφραση της εποχής για τον τυφοειδή πυρετό σε αντιδιαστολή τον συχνό τότε στην Κεντρική Ευρώπη, εξανθηματικό τύφο. Την εκδοχή του τυφοειδούς πυρετού, που βασίζεται στην διάγνωση και την περιγραφή που έκανε ο θεράπων ιατρός του Rinna von Sarenbach, υιοθετούν οι Fenelon, Schonberg, Osborne και Kennedy. Αντίθετα με όλους αυτούς, ο Sams τείνει υπέρ της εκδοχής της συφιλίδος.
Στο μνημείο του Σούμπερτ, γράφει ο ποιητής Franz Grillparzer "Die Tonkunst begrub hier einen reichen Besitz,aber noch viel schonere Hoffnungen" (Η Τέχνη της Μουσικής ενταφίασε εδώ ένα πλούσιο απόκτημα,αλλά ακόμη ωραιότερες προσδοκίες.
Απόψεις για τον συνθέτη
Για πολύ καιρό επικρατούσε η άποψη ότι, ενόσω ζούσε, το έργο του έτυχε περιορισμένης εκτίμησης από το κοινό περισσότερες από 100 συνθέσεις του είχαν ήδη εκδοθεί. Στη Βιέννη όμως τότε μεσουρανούσε ακόμα ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, ο οποίος μάλλον επισκίασε το έργο του Σούμπερτ. Ο Σούμπερτ πάντως ήταν θαυμαστής του Μπετόβεν από το 1814, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε ο "Φιντέλιο". Και ο Μπετόβεν όμως είχε εκτιμήσει το έργο του Σούμπερτ και μάλιστα οι δύο συνθέτες συναντήθηκαν για μία και μοναδική φορά στις 19 Μαρτίου 1827. Λίγο καιρό μετά ο Μπετόβεν πέθανε.
Έως τα μέσα του 20ου αιώνα, η φήμη του εδραιωνόταν κυρίως στο ευφάνταστο, λυρικό και μελωδικό του στυλ, όπως αυτό εκφράζεται στα λήντερ του. Μια πληρέστερη εικόνα για τη σημασία του ως μείζονα δημιουργού του 19ου αιώνα διαμορφώθηκε μόνο στις τελευταίες δεκαετίες, όταν η οργανική του μουσική έγινε ευρύτερα γνωστή, χάρη στις εργασίες σημαντικών μουσικολόγων και στις ερμηνείες και ηχογραφήσεις των έργων του.
Εργογραφία
9 συμφωνίες
15 κουαρτέτα εγχόρδων
Κουιντέτο εγχόρδων "Η πέστροφα"
2 τρίο για πιάνο
Περίπου 20 σονάτες για πιάνο
6 Μουσικές στιγμές για πιάνο
8 Improptus για πιάνο
Φαντασία σε ντο μείζονα Ο Οδοιπόρος για πιάνο
πάνω από 600 Λήντερ, με σημαντικότερους τους κύκλους " Η Ωραία Μυλωνού" και "Χειμωνιάτικο ταξίδι"
Εγώ Του σκότους του πανάρχαιου εχθρός Του ήλιου του αιώνιου ιέρεια
Μοίρα σκληρή τού είναι μου Θύτης και θύμα της ψυχής μου Πάντα αναζητώ τη λύτρωση στους αρχαίους μύθους που τάχθηκαν φύλακες της θεϊκής προέλευσης
Εγώ Μαχήτρια Νικήτρια κι ηττημένη Ορθή στης ιστορίας τα σκοτεινά περάσματα
Προσδοκώ τον ηγήτορα του Φωτός να προσκυνήσω, παλεύοντας το έρεβος και τα πλάσματά του τ' απόκοσμα... Α.Ζ.
ARTIST : Victoria Stoyanova
ΑΠΕΝΑΝΤΙ
Εγώ Εσύ απέναντι Πόσα μίλια πρέπει να διασχίσω για να σ' αγγίξω; Φοβάμαι τη σιωπή Τρυπά αυθάδικα της καρδιάς μου τους νευρώνες Ορθώνεται γυμνή Αυτάρεσκα θαμπώνει τον δρόμο μου...
Εγώ Εσύ απέναντι Πόσο πρέπει να φωνάξω για ν' ακούσεις την αγάπη μου; Φοβάμαι τις κραυγές Ματώνουν άδικα της ψυχής μου τους ροδώνες Επιτίθενται ορμητικά Διαλύοντας κάθε μου προσπάθεια...
Εγώ Εσύ απέναντι Πώς να φτάσω στη ζωή σου;....Α.Ζ.
Στην όχθη της χαράς και Στην όχθη του πόνου Έστησα αυτί Να κατανοήσω.
Μετά από βαθιές σκέψεις Η εσωτερική φωνή μου Αποκάλυψε την αλήθεια.
Γέλιο και Δάκρυ η ζωή .
Ας απολαύσουμε τη ζωή Με τα παιχνίδια της.
"Το δάκρυ εξαγνίζει την ψυχή, Το γέλιο,ενώνει τους ανθρώπους".
Θ.Η.Οκτώβριος 2021
🍁
ii. Αφρική Μαγική
Αφρική, χώρα μαγική,
Πανέμορφη σ΄επλασε
Ο Δημιουργός.
Αιχμαλωτίζουν κάθε ψυχή
Τα όσα περικλείεις.
Μορφές, Χρώματα, σχήματα
Ηχητικές συγχορδίες.
Ζωϊκός και φτερωτός κόσμος.
Το κάλλος της φύσης σου
Και των ανθρώπων σου,
Σαγηνεύουν το πνεύμα.
Εκστασιάζουν την ψυχή.
Χαίρε Αφρική μαγευτική.
*****
Τιμητική Διάκριση(CERTIFICATE) έλαβε η ποιήτρια Θεοδώρα Κουφοπούλου Ηλιοπούλου, για την συμμετοχή της 30-31 Ιουλίου στο Φεστιβάλ Αφρικανικής ποίησης ,AFRICA POETRY,Mμε το ποίημά της Αφρική Μαγική.
Το FESTIBAL, διοργάνωσαν to INTERNATIONAL CULTURAL SALON ASSOCIATION TUNISIA, ME Dr.Morve ROSHAN K. UNITED KINCDOM
& Prof. ABDALLAN GASMI, σε συνεργασία με την πρόεδρο της Δ.Ε.Ε.Λ. κ.Αικατερίνη Μπατάλια Βλαχοπαναγιώτου.
🍁
iii. Κολοκοτρώνης
Όπως έλαμπεν ο ήλιος στα βουνά,
Στις κορυφές το χιόνι,
Έτσι ΄Ελαμπες και Συ,
Έτσι Λάμπεις
Θεόδωρε Κολοκοτρώνη.
Λαμπρός ο βίος σου Στρατηγέ.
Σάλπιγγα .
Φωτιά -ο λόγος σου
Καπετάνιε.
Κλέφτη, Λιόντα, Κουρσάρε.
Του γένους ελευθερωτή,
Δικαίως το φως σε καταλάμπει.
Δικαίως η αρετή,
Δοξασμένον σ΄ανεβάζει.
Ποιος θα το έλεγε παππού…
που να τάκουγε η καρδιά σου,
Ολούθε,
Θα έφτανε η αφεντιά σου.
Φάρος φωτεινός,
Tων ιδανικών διδάχος.
Αγάλλου η ψυχή σου
Γέρο του Μωριά.
Θόδωρε Κολοκοτρώνη.
Αγάλλου.
Ας μάθει η οικουμένη
Η μορφή σου,
Ανάσταση σημαίνει.
Το ποίημα " Κολοκοτρώνης"συμμετέχει στην Επετειακή Ανθολογία για τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση του 1821
Το Ανθολόγιο εξέδωσε η πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών,κ. Αικατερινη Μπατάλια Βλαχοπαναγιώτου.
🍁
iv. Εσύ φταις
Πνοή αγέρα.
Λάμψη,
Κι΄ όνειρο η ζωή.
Τι …κρίμα
Τ΄αγέρι,αν δεν ρούφηξες,
Τη λάμψη ,αν δεν κράτησες,
Τ΄όνειρο,αν δεν έζησες.
Εσύ φταίς.
************
C, est ta faute
Souffle du vent
Splendeur et reve
LA Vie.
Quel dommage !
Le vent si tu n` as pas aspire`
Le splendeur si tu n`as pas garde`
Le reve si tu n`as pas vecu.
C, est ta faute !
Theodora Coufopoulou-Iliopoulou
Το ποίημα " Εσύ φταις" συμμετέχει στην εγκυκλοπαίδεια χιλίων ποιητών από όλο τον κόσμο, μεταφρασμένο στα Γαλλικά.
Η εγκυκλοπαιδεια φέρει τον τιτλο "Κεριά Ελπίδας" όπως ονομάζουν τους ποιητές.
Εκδότης ο Δρ,Τυνήσιος ποιητής Abdallan Gasmi,σε συνεργασία με την πρόεδρο της Δ.Ε.Ε.Λ.,Αικατερίνη Μπατάλια Βλαχοπαναγιώτου.
Στο όμορφο Σπάθαρι της ορεινής Γορτυνίας-Αρκαδίας γεννήθηκα 1949.
Υπέροχοι αγρότες οι γονείς μου και πολυμελής οικογένεια.
Εκεί έβγαλα το Δημοτικό.Στην Αθήνα Γυμνάσιο και Λύκειο(Ε΄Θηλέων).
Από μικρή ήμουν αλαφροίσκιωτη.έτσι με αποκαλούσε η μάννα μου.
Ευαίσθητη πολύ.Αγαπη στη Φύση,στον Θεό,στη φιλοσοφία,και στον άνθρωπο.Με θύμωνε πολύ το άδικο. Πέντε χρόνων με πήραν οι γονείς μου και πήγαμε για θέρος στο σιταροχώραφο. μια ώρα με τα πόδια από το χωριό.
Εκεί κοιμηθήκα με τη νύχτα.πάνω σ΄ένα κιλίμι. Σκοτάδι πυκνό.φοβόμουν.άκουγα κάτι θορύβους,θες καμιά χελώνα, κανα νυχτοπούλι.Όταν βγήκε όμως το φεγγάρι τότε έφτιαξα τους πρώτους στίχους. ,Φώτα φεγγαράκι μου της νύχτας λιχναράκι μου,το σκοτάδι που με φοβίζει,το Φως σου το αφανίζει.Αυτό το Φως ορκίστηκα να διακονώ,με σεβασμό.
Κατόπιν εξετάσεων διορίστηκα Διοικητικός υπάλληλος στο ΙΚΑ.και έφυγα μετά εικοσαετία με ανήλικο παιδί.
Έγραφα πάντα στίχους και στοίβαζα στο συρτάρι.
Το 1985 πρωτοδημοσίευσα ένα μικρό κείμενο< Σαν παραμύθι> στο περιοδικό <ΚΑΙ> των Κωνσταντινουπολιτών.Σιγά,σιγά,προσεχτικά το 1994 κυκλοφόρησα τα πρωτόλεια ποιήματα. αυτοέκδοση φυσκά, Δροσοσταλιές.Συνέχισα με τις ποιητικές συλλογές Ζωή σε τραγουδώ,Στον κήπο της Ψυχής μου, Στοχασμών ευωδίες,Πορεία προς το Φως,το Λαογραφικό Ταξίδι στο Σπάθαρι,και το λαογραφικό Ο οικισμός μας Αγ.Κυριακή όπου διαμένουμε εδώ και 20 χρόνια.
Πρόσφατα από εκδόσεις Κατσιμίγα κυκλοφόρησα το νέο πνευματικό παιδί μου <ΙΣΤΙΟΔΡΟΜΩΝΤΑΣ>,Ποίηση-Αφήγηση.
Καλές οι γνώμες κριτικές για το έργο μου και ευχαριστώ όλα τα πνευματικά
πρόσωπα που έκαναν τον κόπο ,έσκυψαν στο έργο μου και μου έδωσαν χαρά .
Ποιήματά μου και χρονογραφήματα έχουν βραβευτεί.Τα βραβεία δίνουν ικανοποίηση και συγκίνηση για την προσπάθεια.Αυτό είναι.όχι ότι αν δεν βραβευθούν δεν αξίζουν.πρόσφατα διακρίθηκε το διήγημά μου το Τάμα της μάνας μου από το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού Μόσχας σε συνεργασία με την Δ.Ε.Ε.Λ.επίσης Γ΄βραβείο για το ποίημά μου Γυναίκες του Ζαλόγγου από τους φορείς ΕΠΟΚ και ΞΑΣΤΕΡΟΝ,στα πλαίσια αφιερώματος για το 1821.
Έχω συμμετάσχει σε ποιητικές βραδιές,συμπόσια,έχω παρουσιάσει πνευματικές προσωπικότητες και βιβλία ομοτέχνων μου.
Υπήρξα μέλος κριτικής επιτροπής διαγωνισμών ποίησης διηγήματος στην ΠΕΕΛ και στα <Βραυρώνια> της Ομοσπονδία Συλλόγων Αρτέμιδας Σπάτων με τον Σπύρο Αυλωνίτη.
Είμαι μέλος στην Δ.Ε.Ε.Λ, και παλιότερα ήμουν στην Ε.Ε.Λ
Ο Θεσσαλός τραγουδοποιός Γιάννης Αδάμος, παρέα με το μουσικό του σχήμα Ροζ Πένες, παρουσιάζει τον τρίτο κατά σειρά προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Κόσμε Γλέντα!».
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο album του τραγουδοποιού που όπως όλα δείχνουν είναι ο δίσκος ορόσημο στην καριέρα του.
Με ήχους και ρυθμούς παραδοσιακούς σε λαϊκούς και ρεμπέτικους δρόμους και στίχους του Γιάννη πραγματικές χαρακιές.
Ο δίσκος «Κόσμε Γλέντα!» κυκλοφορεί σε digipack CD με 4σέλιδο booklet με πολύ ιδιαίτερο artwork την εικονογράφηση του οποίου επιμελήθηκε ο Στέφανος Γιούνης.
Διατίθεται επίσης ψηφιακά σε όλες τις πλατφόρμες και streaming services!
Κυκλοφορείαπότην Final Touch, a Walnut entertainment label!
Γεννήθηκε στην πόλη Σαιν-Ντενί, κοντά στο Παρίσι όπου πέρασε τα πρώτα του χρόνια. Στο διάστημα 1907-1911 γράφτηκε στη Σχολή Κολμπέρ όπου πραγματοποίησε σπουδές, ωστόσο σε ηλικία περίπου 17 ετών προσβλήθηκε από φυματίωση και αναγκάστηκε να τις διακόψει. Για δύο χρόνια, διέμεινε σε σανατόριο στο Νταβός της Ελβετίας όπου τελικά θεραπεύτηκε και αμέσως μετά, το 1914 κατατάχθηκε στον στρατό.
Το 1917 παντρεύτηκε την Helena Deluvina Diarkinoff, περισσότερο γνωστή ως Γκαλά, με την οποία απέκτησε και μία κόρη. Την ίδια περίοδο δημοσίευε τα πρώτα του ποιήματα, αρχικά με τη συλλογή Το Χρέος και η Ανησυχία και αργότερα με τα Ποιήματα για την Ειρήνη (1918), τα οποία προκάλεσαν και το ενδιαφέρον του Ζαν Πωλάν, εκδότη της επιθεώρησης Spectateur. Παράλληλα, ο Ελυάρ γνωρίστηκε με τουςΑντρέ Μπρετόν, Λουί Αραγκόν και Τριστάν Τζαρά, με τους οποίους συμμετείχε αρχικά στο κίνημα του ντανταϊσμού και αργότερα του υπερρεαλισμού. Αποτέλεσε έναν από τους ιδρυτές της επιθεώρησης των υπερρεαλιστών Litterature καθώς και της μεταγενέστερης έκδοσης La Revolution Surrealiste. Παρέμεινε στις τάξεις της υπερρεαλιστικής ομάδας του Παρισιού μέχρι το 1938.
Κατά τη διαρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση, ως μέλος του κομμουνιστικού κόμματος.
Πέθανε το 1952 από καρδιακή προσβολή. Θεωρείται μέχρι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του υπερρεαλισμού.ΑΠΟ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Να ειπωθούν όλα
Το παν είναι να ειπωθούν όλα, και μου λείπουν οι λέξεις
Και μου λείπει ο καιρός, και μου λείπει το θάρρος
Ονειρεύομαι ξετυλίγω στην τύχη τις εικόνες μου
Εχω άσχημα ζήσει, κι έχω μάθει άσχημα να μιλώ καθαρά.
Να ειπωθούν όλα για τους βράχους, τη λεωφόρο και τα λιθόστρωτα
Τους δρόμους και τους διαβάτες τους τα λιβάδια και τους βοσκούς
Το χνούδι της άνοιξης και τη σκουριά του χειμώνα
Το κρύο και τη θέρμη συνθέτοντας ένα και μόνο καρπό
Θέλω να δείξω το πλήθος και κάθε άνθρωπο χώρια
Μαζί μ΄ ό,τι τον ζωντανεύει και ό,τι τον απελπίζει
Και κάτω από τις ανθρώπινες εποχές κάθε τι που φωτίζει
Την ελπίδα του και το αίμα του την ιστορία του και τη λύπη του
Θέλω να δείξω το τεράστιο πλήθος διαιρεμένο
Το πλήθος διαμοιρασμένο όπως σε κοιμητήριο
Και το πλήθος πιο δυνατό απ΄ τη σκιά του την ακάθαρτη
Έχοντας γκρεμίσει τους τοίχους του έχοντας νικήσει τ΄ αφεντικά του
Την οικογένεια των χεριών, την οικογένεια των φύλλων
Και το περιπλανώμενο ζώο χωρίς προσωπικότητα
Τον ποταμό και τη δροσιά γονιμοποιά και εύφορα
Τη δικαιοσύνη όρθια την εξουσία καλά φυτεμένη
(1951)
Απόδοση Παναγιώτης Φραντζής,με βάση τη μετάφραση του Σπύρου Τζουβέλη
Tout dire
Le tout est de tout dire, et je manque de mots
Et je manque de temps, et je manque d΄audace
Je rêve et je dévide au hasard mes images
J΄ai mal vécu, et mal appris à parler clair.
Tout dire les roches, la route et les pavés
Les rues et leurs passants les champs et les bergers
Le duvet du printemps la rouille de l΄hiver
Le froid et la chaleur composant un seul fruit
Je veux montrer la foule et chaque homme en détail
ΧΩΡΙΣ ΗΛΙΚΙΑ Πλησιάζουμε Μέσα στα δάση Πάρε το δρόμο του πρωινού Ανέβα τα σκαλιά της πάχνης
Πλησιάζουμε Είναι η καρδιά της γης σφιγμένη
Να ’ρθει στον κόσμο μια μέρα ακόμη
Θα πλατύνει ο ουρανός Είχαμε βαρεθεί Να κατοικούμε στα ερείπια του ύπνου Στη χαμηλή σκιά της ανάπαυσης Της κούρασης και της εγκατάλειψης
Η γης θα ξαναπάρει τη μορφή των ζωντανών σωμάτων μας Ο άνεμος θα μας υπομείνει Ο ήλιος και η νύχτα θα περάσουν μες στα μάτια μας Χωρίς ποτέ να τ’ αλλάξουν
Το σίγουρό μας διάστημα ο αγνός μας αέρας φτάνει Για να γεμίσει την αργοπορία που έσκαψε η συνήθεια Όλοι μαζί θ’ αράξουμε σε μια καινούρια μνήμη Και θα μιλήσουμε μαζί μια ευαίσθητη λαλιά
Ω αδερφοί μου αντίμαχοι που κρατάτε στα μάτια Τη νύχτα αναλυμένη και τη φρίκη της Πού να σας έχω αφήσει Με τα βαριά σας χέρια μες στο λάδι το νωθρό Μες στις παλιές σας πράξεις Με τόση λίγη ελπίδα που κι ο θάνατος Φαίνεται να ’χει δίκιο Χαμένοι μου αδερφοί Εγώ πηγαίνω προς τη ζωή έχω την όψη ανθρώπου Για ν’ αποδείξω πως ο κόσμος έγινε στ’ ανάστημα μου
Και δεν είμαι μόνος Χίλιες εικόνες από μένα πληθαίνουν το φως μου Χίλιες ματιές πανόμοιες ισοπεδώνουν τη σάρκα Να το πουλί το παιδί κι ο βράχος κι ο κάμπος Σμίγουν μαζί μας Γελά το χρυσάφι που έμεινε από την άβυσσο έξω Γυμνό νερό γυμνή φωτιά για μια εποχή μονάχα Έκλειψη δεν υπάρχει πια στο μέτωπο του κόσμου
* Χέρια από τα χέρια μας αναγνωρισμένα Χείλια με τα χείλια μας ενωμένα Οι πρώτες ανθισμένες ζέστες Παραστέκουνται το αίμα δροσερό Το πρίσμα ανασαίνει μαζί μας Εύφορη αυγή Στην κορφή κάθε χόρτου βασίλισσα Στην κορφή των μούσκλων στην αιχμή του χιονιού Του κυμάτου της ταραγμένης άμμου Της επίμονης παιδικής ζωής Έξω από όλες τις σπηλιές μας Έξω από τον εαυτό μας.
“Να κοιμάσαι με τον ήλιο στο ένα μάτι και με το φεγγάρι στο άλλο μ’ έναν έρωτα στο στόμα κι ένα ωραίο πουλί μέσ’ στα μαλλιά στολισμένη σαν τους κάμπους, σαν τα δάση, σαν τη θάλασσα στολισμένη και πεντάμορφη σαν το γύρο του κόσμου.
Να φεύγεις και να χάνεσαι μέσ’ απ’ τους κλώνους των καπνών και τους καρπούς του ανέμου πόδια πέτρινα με κάλτσες άμμου γερά πιασμένη από του ποταμού τους μυώνες
και μιαν έγνοια, τη στερνή, στην καινούρια σου όψη επάνω.”
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης
Η καμπύλη των ματιών σου
“Η καμπύλη των ματιών σου γύρο φέρνει την καρδιά μου Γύρος χορού και γλύκας Του χρόνου φωτοστέφανος νυχτερινό λίκνο και σίγουρο Κι αν όλα τα όσα έζησα δεν τα κατέχω πια Είναι γιατί τα μάτια σου δεν με θωρούσαν πάντα.
Φύλλα ημέρας και δροσιάς αφρός Του ανέμου καλαμιές ευωδιαστά χαμόγελα Φτερά σκεπάζοντας τον κόσμο φως Πλοία κατάφορτα ουρανούς και θάλασσες Κυνηγοί θορύβων και πηγές χρωμάτων
Μύρα που ξεπετάχτηκαν από της χαραυγής Το κλώσισμα το αδιάκοπο μες στ’ άχερα των άστρων Όπως η μέρα κρέμεται απ’ την αθωότητα Έτσι κι ο κόσμος κρέμεται απ’ τ’ αγνά σου μάτια Και ρέει στα βλέμματά τους όλο το αίμα μου.”
