Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας ( 26 Φεβρουαρίου 1906 - 3 Σεπτεμβρίου1994 )

 

Ο Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας (26 Φεβρουαρίου 1906 - 3 Σεπτεμβρίου1994) ήταν σημαντικός Έλληνας ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης, εικονογράφος, συγγραφέας και ακαδημαϊκός. Διετέλεσε καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και ιδρυτικό μέλος του ελληνικού τμήματος της "AICA" (Association Internationale des Critiques d’Art, Διεθνής Ένωση Κριτικών Τέχνης).

Ο Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Φεβρουαρίου 1906. Πατέρας του ήταν ο καταγόμενος από τα Ψαρά αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού Αλέξανδρος Χατζηκυριάκος. Μητέρα του η Ελένη Γκίκα, της γνωστής οικογένειας Γκίκα, η οποία είχε εγκατασταθεί στην Ύδρα. Ο μικρός Νίκος βρισκόταν κάθε καλοκαίρι στο νησί και αυτή η διαμονή του επηρέασε την καλλιτεχνική του δημιουργία. Οι γονείς του, με την παραίνεση του σχολείου του, στο οποίο είχε απαλλαγεί από το μάθημα της ιχνογραφίας λόγω εξαίρετων επιδόσεων, αντιλαμβανόμενη το ταλέντο του νεαρού τον έστειλε να μαθητεύσει αρχικά κοντά στον Βασίλη Μαγιάση (1917) και, το 1921, στον Κωνσταντίνο Παρθένη.

Σπίτια της Αθήνας

Το 1922 ολοκληρώνει τις εγκύκλιες σπουδές του στο Λεόντειο Λύκειο και αρχικά εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1923 εγκαταλείπει τη Σχολή και την Αθήνα, μετοικώντας για σπουδές στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στη Σορβόννη, παρακολουθώντας μαθήματα γαλλικής και ελληνικής φιλολογίας και αισθητικής. Το 1923 συμμετέχει σε ομαδική έκθεση στη γκαλερί Salon des Independants. Τον επόμενο χρόνο εγγράφεται στην Academie Ranson, όπου παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής, με καθηγητή τον Ροζέ Μπισιέρ (Roger Bissiere) και χαρακτικής με καθηγητή το Δημήτρη Γαλάνη, συμμετέχοντας παράλληλα σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις. Η πρώτη ατομική του έκθεση οργανώνεται το 1927 στην Galerie Percier στο Παρίσι. Το 1928 εκθέτει για πρώτη φορά στην Αθήνα, από κοινού με τον γλύπτη Μιχάλη Τόμπρο στη γκαλερί "Στρατηγοπούλου".  Την ίδια χρονιά καλείται να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, την οποία ολοκληρώνει το 1929. Όταν απολύεται νυμφεύεται την ποιήτρια Αντιγόνη Κοτζιά και αναχωρούν μαζί για το Παρίσι.

Το 1930 συμμετέχει στην έκθεση που οργανώνεται στο Salon des Surindépendants στο Παρίσι και στην έκθεση της ομάδας "Τέχνη 1930" στο Ζάππειο Μέγαρο της Αθήνας. Στις εκθέσεις αυτές συμμετέχει και το 1931. Το 1932 δημοσιεύει στο περιοδικό "Πολιτεία" άρθρο σχετικό με τα ιταλικά σχέδια του Μουσείου του Λούβρου. Συμμετέχει εκ νέου στην έκθεση του Salon des Surindépendants.

Το 1933 διοργανώνει στην Αθήνα το 4ο Διεθνές Αρχιτεκτονικό Συμπόσιο, στο οποίο συμμετέχουν μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως οι Λε Κορμπυζιέ, Φερνάν Λεζέ, Κριστιάν Ζερβός κ. ά. ενώ συμμετέχει με γραπτά του, σχετικά με την αισθητική, στο περιοδικό "Σήμερα", το οποίο εκδίδουν οι Μιχάλης Τόμπρος και Κώστας Ουράνης. Το 1934 εκθέτει στην Gallerie des Cahiers d' Art του Παρισιού πίνακες και γλυπτά του, ενώ συμμετέχει σε διεθνείς εκθέσεις τόσο στο Παρίσι όσο και στη Βενετία. Το 1935 εκθέτει 61 πίνακές του στη Λέσχη των Καλλιτεχνών, μαζί με έργα του Τόμπρου και του Μιχαήλ Γουναρόπουλου. Εκδίδεται από τον Ανατόλ Γιακοβσκί (Anatole Jakovski)  λεύκωμα με έργα χαρακτικής 23 κορυφαίων καλλιτεχνών, όπως οι Πάμπλο Πικάσσο, Τζιόρτζιο ντε Κίρικο, Αλμπέρτο Τζιακομέττι, Βασίλι Καντίνσκι κ. ά. στο οποίο περιλαμβάνει έργα του.

Αυτοπροσωπογραφία

Την ίδια χρονιά ξεκινά νέα δραστηριότητα: Μαζί με τους Δημήτρη Πικιώνη, Σωκράτη Καραντινό και Τ. Κ. Παπατσώνη, με τους οποίους συνδέεται φιλικά, εκδίδει το περιοδικό "Το Τρίτο Μάτι". Ο Γκίκας την επόμενη τριετία ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, μεταξύ Αθήνας και Ύδρας. Σχεδιάζει τα κοστούμια θεατρικών παραστάσεων, όπως του έργου "Όπως Αγαπάτε" τουΟυίλλιαμ Σαίξπηρ (Θέατρο "Κοτοπούλη") και του έργου "Η Ζήλια του Μπαρμπουγιέ" του Μολιέρου ("Νέα Δραματική Σχολή" Σ. Καραντινού, 1938). Άρθρα του σχετικά με την τέχνη και τη ζωγραφική εμφανίζονται σε ελληνικά περιοδικά (Τέχνη καιΝέον Κράτος). Το 1938 συμμετέχει στην Πανελλήνια Έκθεση Χαρακτικής στο Ζάππειο μέγαρο και το 1939 συμμετέχει σε έκθεση ζωγραφικής στον ίδιο χώρο με δύο έργα του, ένα από τα οποία είναι ο πολύ γνωστός πίνακάς του Το μεγάλο τοπίο της Ύδρας. Ο Λώρενς Ντάρελ και ο Γιώργος Κατσίμπαλης τον φέρνουν σε επαφή με τον Χένρι Μίλερ. Οι δύο άνδρες συνδέονται με στενή φιλία, ο Γκίκας φιλοξενεί τον Μίλερ στο σπίτι του στην Ύδρα και κάνουν μαζί εκδρομές στους Δελφούςκαι την Ελευσίνα. Για τη σχέση αυτή θα εκδώσει, το 1991, το βιβλίο "Ν. Χ. Γκίκας – Χένρυ Μίλλερ. Χρονικό φιλίας".

Το 1940 με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου επιστρατεύεται και υπηρετεί στο Μηχανικό. Με τη λήξη του πολέμου η Αρχιτεκτονική σχολή του ΕΜΠ προκηρύσσει θέση καθηγητή. Ο Γκίκας θέτει υποψηφιότητα και το 1941 εκλέγεται καθηγητής της Σχολής. Στη θέση αυτή παραμένει μέχρι το 1958.

Κατά τις δεκαετίες του 1950, του 1960, του 1970 και του 1980 πραγματοποιεί πολυάριθμες εκθέσεις στο Λονδίνο, τοΠαρίσι, το Βελιγράδι, τη Στοκχόλμη, την Οττάβα, το Σινσινάτι, τη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, το Σαιντ-Ετιέν και, φυσικά, την Αθήνα. Εικονογραφεί βιβλία και σχεδιάζει κοστούμια για πολλές παραστάσεις. Το 1970 η Ακαδημία Αθηνών του απονέμει το "Αριστείο Καλών Τεχνών" και το 1972 τον εκλέγει τακτικό της μέλος στην έδρα των Εικαστικών Τεχνών. Το 1979 παρουσιάζεται στην British Academy of Film and TV International TV Festival ταινία του Βασίλη Μάρου, με θέμα τη ζωή του Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα. Στην Αθήνα κυκλοφορούν τα βιβλία του Ελληνικοί Προβληματισμοί (1982), Ανίχνευση της Ελληνικότητας (1984) και Γέννηση της Νέας Τέχνης (1987). Το 1982 εκλέγεται επίτιμος διδάκτωρ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 1987 επίτιμο μέλος της βρετανικής "Royal Academy of Arts" και το 1991 επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνεχίζει να εκθέτει τόσο στην Αθήνα όσο και στην Άνδρο αλλά και στο εξωτερικό. Τελευταία έκθεσή του το 1994 (μικρογλυπτική και κόσμημα).

Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ)

Απεβίωσε στην Αθήνα, στην οικία του της οδού Κριεζώτου, στις 3 Σεπτεμβρίου 1994.

Ο Καλλιτέχνης και η Σύζυγός του 

Έργο

Εκτός από τη ζωγραφική, όπου είχε μεγάλη και πολύ σημαντική παραγωγή, ο Γκίκας ασχολήθηκε με τη γλυπτική, τη χαρακτική, τη σκηνογραφία και την εικονογράφηση βιβλίων αλλά και την κριτική τέχνης. Συνέγραψε βιβλία, άρθρα και μελέτες για την Αρχιτεκτονική και την Αισθητική, καθώς και δοκίμια για την ελληνική τέχνη. Η Ύδρα των παιδικών του χρόνων έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής του, καθώς του επέτρεψε να συνδυάσει στοιχεία γεωμετρικού κυβισμού, αρχιτεκτονικής και φωτός. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι επηρεάστηκε βαθύτατα από το έργο του Ματίς, αλλά σημαντική ήταν, επίσης, η επίδραση των Μπρακ και Πικάσσο.

Ο Οδυσσέας Ελύτης αφιέρωσε εκτενές άρθρο στον καλλιτέχνη: «Η σύγχρονη ελληνική τέχνη και ο ζωγράφος Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας», Αγγλοελληνική Επιθεώρηση, τεύχος 11, τομ. 2ος, Αθήνα, 1947. Η παρουσία του Γκίκα ως κριτικού τέχνης είναι ένα κοινό σημείο με τον Ελύτη, αφού δημοσίευσε αρκετά κείμενα για Έλληνες ποιητές, για εικαστικούς καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες, Έλληνες και ξένους.

Αρχαίες μορφές, 1967

Έργα του καλλιτέχνη βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, στη Δυτική Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και σε πολλά μουσεία του εξωτερικού. (Musée d’art moderne, Παρίσι Tate Gallery Λονδίνο, Metropolitan Museum of Art, Νέα Υόρκη). Το 1986 ο Γκίκας επιλέγει 46 έργα του και τα δωρίζει στην Εθνική Πινακοθήκη. To Oπωροπολείο ο Απόλλων, του 1939, ένα από τα 46 έργα της δωρεάς του στην Εθνική Πινακοθήκη, παρουσιάζει το χώρο του Οπωροπολείου με αισθητική και σχεδιαστική κομψότητα, ρεαλισμό και αφαίρεση, παιχνίδι με τις κλίμακες, μοναδική κινητικότητα τα οποία το τοποθετούν στο κίνημα του αναλυτικού κυβισμού. Η ρυθμική αρχιτεκτονική οργάνωση της σύνθεσης, η ταυτόχρονη παράθεση διαφορετικών επιπέδων, η έντονα χρωματική διαφοροποίηση, η μεθοδικότητα στην παρουσίαση γεωμετρικών σχημάτων, αποτυπώνει και καταγράφει τη δημιουργική προσφορά του για την μεταμόρφωση της ακαδημαϊκής ελληνικής τέχνης σε μοντέρνα. Ο Α. Προκοπίου κριτικός εκείνης της εποχής, σχολιάζοντας στο έργο του Γκίκα τη σχέση του μοντερνισμού και ελληνικής τέχνης γράφει: "Κρατώντας από τον κυβιστικό ορθολογισμό την αρχιτεκτονική και ρυθμική οργάνωση της σύνθεσης, το παιχνίδι της ισορροπίας των σχημάτων και χρωματικών αξιών, το στυλιζάρισμα των μορφών και τη μουσική των τοπικών χρωμάτων, ο Χατζηκυριάκος - Γκίκας φτάνει από το δρόμο της ζωντανής και λαϊκής Ελλάδας στην παράδοση της αρχαϊκής ελληνικής τέχνης."Το 1991, δωρίζει ολόκληρη την προσωπική του συλλογή, μαζί με το σπίτι της οδού Κριεζώτου, στο Μουσείο Μπενάκη. Η οικία του μετατράπηκε σε μουσείο πριν το θάνατό του, διασκευασμένη από τον ίδιο και με τα δωμάτια να παραμένουν όπως ήταν όταν τα χρησιμοποιούσε.

Σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες της εποχής του.  https://el.wikipedia.org/

  Σύνθεση σε δύο κλίμακες, 1939

 Σωρός απο ογκόλιθους

 Ύδρα με χαρταετούς, 1980

 Greaco Roman

 O ουρανός, 1966

 Plane trees, 1969

Scattered Houses

 Still life with vegetables

 Αθηναϊκό μπαλκόνι, 1955

 Αντιφεγγίσματα, 1936

 Αποψη δάσους, 1974

 Ατέλειωτη μάνδρα

 Βραδυνές αναπολήσεις, 1959

Γλέντι στο ακρογιάλι, 1931

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Έντουαρντ Έστλιν Κάμινγκς ,Edward Estlin Cummings, ( 14 Οκτωβρίου 1894 – 3 Σεπτεμβρίου 1962 )

Ο Έντουαρντ Έστλιν Κάμινγκς ( Edward Estlin Cummings, 14 Οκτωβρίου 1894 – 3 Σεπτεμβρίου 1962 ), αναφερόμενος σχεδόν πάντα ως Ε.Ε. Κάμμινγκς (E.Ε. Cummings, με τα δύο αρχικά «Ε» να γράφονται συχνά πεζά κατά το ύφος κάποιων ποιημάτων του ως e e cummings), ήταν Αμερικανός ποιητής, ζωγράφος, δοκιμιογράφος, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Το σώμα του έργου του περιλαμβάνει περί τα 2.900 ποιήματα, 2 αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα, 4 θεατρικά έργα και αρκετά δοκίμια, όπως και πολυάριθμα σχέδια και ζωγραφιές. Είναι κυρίως γνωστός ως μία εξέχουσα φωνή στη μοντερνιστική ποίηση του 20ού αιώνα.

Ο Ε.Ε. Κάμινγκς γεννήθηκε στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης και ήταν γιος δύο πιστών Ουνιταριανών Χριστιανών, του Έντουαρντ Κάμινγκς και της Ρεμπέκα Χάσγουελ Κλαρκ. Ο ίδιος ο ποιητής ανέπτυξε έτσι μία τάση προς το υπερβατικό που τον συνόδευσε σε όλη του τη ζωή. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, ο Κάμινγκς μετακινήθηκε προς μία σχέση με τον Θεό μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις με τους συνανθρώπους του.

Ο Ε.Ε. Κάμινγκς ήθελε να γίνει ποιητής από παιδί και έγραφε ποίηση καθημερινά από τα 8 μέχρι τα 22 του χρόνια, εξερευνώντας διάφορες φόρμες. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και ανέπτυξε ενδιαφέρον για τη μοντέρνα ποίηση, η οποία περιφρονούσε τη συμβατική γραμματική και συντακτικό με στόχο μία δυναμικότερη χρήση της γλώσσας. Μετά την αποφοίτησή του εργάσθηκε για έναν έμπορο βιβλίων.

Το 1917 ο Κάμινγκς εγγράφηκε στο Σώμα Τραυματιοφορέων Norton-Harjes μαζί με τον φίλο και συμφοιτητή του Τζων ντος Πάσος. Εξαιτίας ενός διοικητικού μπερδέματος, ο Κάμινγκς δεν ενσωματώθηκε σε μονάδα ασθενοφόρου επί πέντε εβδομάδες, διάστημα κατά το οποίο παρέμεινε στο Παρίσι. Ερωτεύθηκε την πόλη και θα επέστρεφε σε αυτή κατά την υπόλοιπη ζωή του.

Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας τους στο Σώμα Τραυματιοφορέων, έστελναν επιστολές στους δικούς τους που προσέλκυσαν την προσοχή της στρατιωτικής λογοκρισίας, καθώς εξέφραζαν ανοικτά αντιπολεμικές απόψεις: Ο Κάμινγκς μιλούσε για την «έλλειψη μίσους» του για τους Γερμανούς. Στις 21 Σεπτεμβρίου 1917, μόλις 5 μήνες μετά την έναρξη της υπηρεσίας του, ο Κάμινγκς και ένας φίλος του (ο Γουίλιαμ Σλέιτερ Μπράουν) συνελήφθηκαν από τον γαλλικό στρατό ως ύποπτοι «κατασκοπείας και ανεπιθύμητων δραστηριοτήτων». Κρατήθηκαν επί τρεισήμισυ μήνες σε ένα στρατόπεδο κρατουμένων, το Dépôt de Triage στην κωμόπολη Λα Φερτέ Μασέ της Νορμανδίας, όπου στεγάζονταν με άλλους κρατούμενους σε ένα τεράστιο δωμάτιο. Ο πατέρας του απέτυχε να τον απελευθερώσει δια της διπλωματικής οδού και τον Δεκέμβριο του 1917 έφθασε να γράψει ένα γράμμα στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Γούντροου Ουίλσον. Ο Ε.Ε. Κάμινγκς απελευθερώθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1917 και ο Μπράουν δύο μήνες αργότερα. Η εμπειρία του Κάμινγκς ως κρατούμενου χρησίμευσε ως βάση για το μυθιστόρημά του Τεράστια σάλα (The Enormous Room, 1922), για το οποίο ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ έγραψε: «Από όλα τα έργα των νεανίσκων που ξεπήδησαν από το 1920 και μετά, ένα βιβλίο επιζεί: Η Τεράστια σάλα του e e cummings... Αυτοί οι λίγοι που κάνουν τα βιβλία να ζουν δεν μπόρεσαν να υποφέρουν τη σκέψη του θανάτου του.»

Αυτοπροσωπογραφία, περ. 1920

Ο Κάμινγκς επέστρεψε στις ΗΠΑ την Πρωτοχρονιά του 1918. Αργότερα το ίδιο έτος τον πήραν στον κανονικό στρατό, όπου υπηρέτησε στη 12η Μεραρχία, στο Φορτ Ντέβενς της Μασαχουσέτης, μέχρι τον Νοέμβριο 1918.

Ο Κάμινγκς επέστρεψε στο Παρίσι το 1921 και παρέμεινε εκεί για δύο χρόνια προτού γυρίσει στις ΗΠΑ. Η ποιητική συλλογή του Τουλίπες και καμινάδες (Tulips and Chimneys) εκδόθηκε το 1923 και η επινοητική χρήση της γραμματικής και του συντακτικού είναι ήδη εμφανής σε αυτή. Το περιεχόμενο περιορίσθηκε κατά πολύ από τον εκδότη του. Μαζί με τα 41 ποιήματα (XLI Poems, 1925) έδωσε στον Ε.Ε. Κάμινγκς τη φήμη ενός «αβάν γκαρντ» ποιητή.Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1924 ο ποιητής μετακόμισε και από τότε ζούσε στη διεύθυνση 4 Patchin Place, στο Γκρήνουιτς Βίλατζ, τη συνοικία των «κουλτουριάρηδων» στη Νέα Υόρκη.

Από το 1925 ως το 1939 ο ποιητής επισκέφθηκε το Παρίσι μερικές ακόμα φορές, ενώ ταξίδεψε και σε πολλά άλλα μέρη της Ευρώπης, συναντώντας μεταξύ άλλων και τον Πάμπλο Πικάσο. Την άνοιξη του 1931 ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση, διηγούμενος τις εμπειρίες του στο έργο του Ειμί (ΕΙΜΙ (I am), 1933). Ταξίδεψε επίσης ως τη Βόρεια Αφρική και το Μεξικό, ενώ εργάσθηκε ως δοκιμιογράφος και προσωπογράφος για το περιοδικό Vanity Fair (1924–1927).

Το 1926 οι γονείς του ποιητή είχαν ένα τροχαίο δυστύχημα: Ο πατέρας του σκοτώθηκε και η μητέρα του τραυματίσθηκε σοβαρά. Ο Κάμινγκς περιέγραψε το συμβάν ως εξής στη σειρά «εγώ: 6 μη-διαλέξεις» που έδωσε στο Χάρβαρντ το 1952 και το 1953:

Μία ατμομηχανή έκοψε το αυτοκίνητο στη μέση, σκοτώνοντας τον πατέρα μου ακαριαία. `Οταν δύο φρεναδόροι πήδησαν από το σταματημένο τρένο, είδαν μία γυναίκα να στέκει, ζαλισμένη αλλά όρθια, δίπλα σε μία στραπατσαρισμένη μηχανή με αίμα να τρέχει από το κεφάλι της (όπως με πληροφόρησε ο μεγαλύτερος)... ...Αυτοί οι άνθρωποι πήραν την εξηνταεξάχρονη μητέρα μου από τους βραχίονες και θέλησαν να την οδηγήσουν προς ένα κοντινό αγροτόσπιτο. Αλλά τους ξέφυγε, βάδισε κατευθείαν ως το σώμα του πατέρα μου και είπε σε μία ομάδα τρομοκρατημένων θεατών να το καλύψουν. Κι όταν αυτό είχε γίνει (και μόνο τότε), τους άφησε να την απομακρύνουν.

Ο θάνατος του πατέρα του άσκησε μία βαθιά επίδραση στον ποιητή, που εισήλθε σε μία νέα περίοδο της καλλιτεχνικής ζωής του, αρχίζοντας να εστιάζει πάνω σε σημαντικότερες πλευρές του βίου στην ποίησή του.

Το 1952 το Χάρβαρντ προσέφερε στον Ε.Ε. Κάμινγκς μία τιμητική θέση ως επισκέπτη καθηγητή. Οι διαλέξεις της έδρας Charles Eliot Norton που έδωσε το 1952 και το 1953 εκδόθηκαν αργότερα υπό τον τίτλο i: six nonlectures («εγώ: 6 μη-διαλέξεις»).

Ο Κάμινγκς πέρασε την τελευταία δεκαετία της ζωής του ταξιδεύοντας, δίνοντας διαλέξεις και αναπαυόμενος στη θερινή του κατοικία, που την ονόμασε Joy Farm («Αγρόκτημα της Ηδονής»), στο Σίλβερ Λέικ του Νιου Χάμσαϊρ. Πέθανε από εγκεφαλική συμφόρηση σε ηλικία 67 ετών στο νοσοκομείο της γειτονικής κωμόπολης Νορθ Κόνγουέι του Νιου Χάμσαϊρ.. Η σορός του αποτεφρώθηκε και η τέφρα του τάφηκε στο Κοιμητήριο Φόρεστ Χιλς της Βοστώνης.

Τα χειρόγραφά του φυλάσσονται σήμερα στη Βιβλιοθήκη Houghton του Χάρβαρντ και στο Κέντρο Harry Ransom του Πανεπιστημίου του Τέξας στο `Ωστιν.

Ο Ε.Ε. Κάμινγκς έκανε δύο σύντομους γάμους, αλλά η μακροβιότερη σχέση του ήταν εκτός γάμου. Ο πρώτος του γάμος, με την Ιλέιν Ορ (Elaine Orr), ακολούθησε έναν έρωτα που υπήρχε από το 1918, όταν εκείνη ήταν παντρεμένη με τον Σκόφηλντ Θάυερ, έναν από τους φίλους του Κάμινγκς στο Χάρβαρντ. Εκείνα τα χρόνια ο ποιητής έγραψε ένα μεγάλο μέρος της ερωτικής του ποιήσεως. Απέκτησαν μία νόθα κόρη μαζί, τη Νάνσυ, που γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1919. Η Νάνσυ υπήρξε το μοναδικό παιδί που απέκτησε ποτέ ο Κάμινγκς.

Η Ιλέιν χώρισε τον Θάυερ και στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Κάμινγκς στις 19 Μαρτίου 1924. Ωστόσο, τρεις μήνες αργότερα βρίσκονταν ήδη σε διάσταση και πήραν διαζύγιο εννέα μήνες μετά, καθώς η Ιλέιν άφησε τον ποιητή για χάρη ενός πλούσιου Ιρλανδού τραπεζίτη, με τον οποίο έφυγαν στην Ιρλανδία παίρνοντας μαζί τους και τη Νάνσυ. Σύμφωνα με τους όρους του διαζυγίου ο Κάμινγκς είχε την επιμέλεια της Νάνσυ για τρεις μήνες κάθε χρόνο, αλλά η Ιλέιν αρνιόταν να συμμορφωθεί. `Ετσι, ο Κάμινγκς δεν ξαναείδε την κόρη του μέχρι το 1946. Αργότερα η Νάνσυ παντρεύτηκε τον πιανίστα και συνθέτη Τζόζεφ Γουίλαρντ Ρούζβελτ, εγγονό του Προέδρου των ΗΠΑ Θεοδώρου Ρούζβελτ.

Ο Κάμινγκς νυμφεύθηκε τη δεύτερη σύζυγό του, την Αν Μίνερλυ Μπάρτον (Anne Minnerly Barton), την Πρωτομαγιά του 1929. Χώρισαν τρία χρόνια αργότερα.

Το 1932 ο Κάμινγκς συνάντησε τη Μάριον Μόρχαουζ (Marion Morehouse), μοντέλο και φωτογράφο. Δεν είναι γνωστό αν τέλεσαν ποτέ ιδιωτικό γάμο, ωστόσο έζησαν μαζί μέχρι τον θάνατο του ποιητή. Η Μάριον πέθανε στις 18 Μαΐου 1969 και τάφηκε δίπλα στον τάφο του ποιητή.

Σύμφωνα με τα όσα γράφει στο Ειμί, ο Κάμινγκς ενδιαφερόταν ελάχιστα για την πολιτική μέχρι το ταξίδι του στη Σοβιετική `Ενωση το 1931, μετά το οποίο μετατοπίσθηκε προς συντηρητικές απόψεις σε πολλά πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Παρά τη ριζοσπαστική και μποέμικη κοινωνική του δημόσια εικόνα, υπήρξε οπαδός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.

Το έργο του 

Ποίηση

Παρά την οικειότητα του Ε.Ε. Κάμινγκς με το ύφος αβάν-γκαρντ (επηρεασμένο από τη συλλογή Calligrammes του Απολλιναίρ, σύμφωνα με μία παρατήρηση της εποχής), μεγάλο μέρος του έργου του είναι αρκετά παραδοσιακό. Πολλά από τα ποιήματά του είναι σονέτα, έστω και αν συχνά έχουν μία αντισυμβατική χροιά. Σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιεί τη φόρμα των στίχων των μπλουζ και ακροστοιχίδες. Θεματικά η ποίηση του Κάμινγκς ασχολείται συχνά με τον έρωτα και τη φύση, όπως και με τη σχέση του ανθρώπου ως ατόμου με τις μάζες και με τον κόσμο. Επίσης, τα ποιήματά του περιέχουν συχνά σε αφθονία το στοιχείο της σάτιρας.

Αν και οι ποιητικές φόρμες και τα θέματά του παρουσιάζουν εκλεκτική συγγένεια με τη ρομαντική παράδοση, ολόκληρο το έργο του Κάμινγκς παρουσιάζει μία ιδιαίτερη ιδιοσυγκρατική σύνταξη. Πολλά από τα δυνατότερα ποιήματά του δεν περιέχουν καινοτομίες στην ορθογραφία ή τη στίξη, αλλά μόνο συντακτικές.

Εκτός από τις επιδράσεις από σημαντικούς μοντερνιστές, όπως τη Γερτρούδη Στάιν και τον Έζρα Πάουντ, ο Κάμινγκς στα πρώιμα έργα του άντλησε από τους εικονιστικούς πειραματισμούς της Έιμυ Λόουελ. Αργότερα, η παραμονή του στο Παρίσι τον έφερε σε επαφή με το Νταντά και τον υπερρεαλισμό, αντανακλάσεις των οποίων βρίσκονται στο έργο του. Από ένα σημείο και ύστερα, άρχισε να στηρίζεται στον συμβολισμό και στην αλληγορία, εκεί όπου προγενέστερα χρησιμοποιούσε την παρομοίωση και τη μεταφορά. Στα ύστερα έργα του χρησιμοποιεί σπανίως συγκρίσεις με αντικείμενα που δεν αναφέρονταν προηγουμένως μέσα στο ποίημα, επιλέγοντας να χρησιμοποιήσει ένα σύμβολο. Σύμφωνα με μία κριτική, για τον λόγο αυτό η μεταγενέστερη ποίησή του είναι «συχνά πιο φωτεινή, πιο συγκινητική και πιο βαθιά από την προγενέστερη.»Ο Κάμινγκς αρέσκεται επίσης να ενσωματώνει εικόνες από τη φύση και τον θάνατο στην ποίησή του.

Παρότι μέρος της ποιητικής του δημιουργίας είναι σε ελεύθερο στίχο (χωρίς ομοιοκαταληξία ή [[Μέτρο (ποίηση)|μέτρο), πολλά ποιήματά του διαθέτουν μία αναγνωρίσιμη δομή σονέτου 14 στίχων, με ένα περίπλοκο σύστημα ομοιοκαταληξιών. Κάποια έχουν μία οργιαστική «τυπογραφία», με λέξεις, τμήματα λέξεων ή σημεία στίξεως διεσπαρμένα στη σελίδα σε διάφορες θέσεις της, που συχνά δεν «βγάζουν νόημα» μέχρι που να διαβαστούν μεγαλοφώνως, οπότε το νόημα ξεκαθαρίζει, όπως και το αίσθημα του ποιητή. Ο Κάμινγκς, που ήταν και ζωγράφος, καταλάβαινε τη σημασία της οπτικής παρουσιάσεως και χρησιμοποιούσε την τυπογραφία για να «ζωγραφίσει μία εικόνα» σε μερικά του ποιήματα.

Μετά το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του Τεράστια σάλα, το πρώτο τυπωμένο έργο του Κάμινγκς ήταν η ποιητική συλλογή Τουλίπες και καμινάδες (Tulips and Chimneys, 1923). Αυτό το έργο υπήρξε η πρώτη γνωριμία του αναγνωστικού κοινού με τη χαρακτηριστική του εκκεντρική χρήση της γραμματικής και της στίξεως.

Μερικά από τα γνωστότερα ποιήματα του Κάμινγκς περιέχουν λίγη ή και καθόλου παράδοξη τυπογραφία ή στίξη, αλλά πάντα φέρουν το ιδιαίτερο στιλ του, ειδικά στην ασυνήθιστη (χαρακτηριζόμενη και ως ιμπρεσιονιστική) σειρά των λέξεων:

anyone lived in a pretty how town

(with up so floating many bells down)

spring summer autumn winter

he sang his didn't he danced his did

Women and men (both little and small)

cared for anyone not at all

they sowed their isn't they reaped their same

sun moon stars rain

(Από το ποίημα "anyone lived in a pretty how town", 1940)

Η γραφή του συχνά δεν ακολουθεί τους συμβατικούς συνδυαστικούς κανόνες που γεννούν από τις λέξεις τυπικές προτάσεις της αγγλικής (π.χ. "they sowed their isn't").

Επίπροσθέτως, κάποια από τα ποιήματα του Κάμινγκς περιέχουν σε μέρος ή στο σύνολό τους, σκόπιμες ανορθογραφίες, ενώ αρκετά ενσωματώνουν φωνητικές γραφές που αποσκοπούν στο να αναπαραστήσουν συγκεκριμένες διαλέκτους. Ο Κάμινγκς επινοούσε επίσης σύνθετες λέξεις, όπως στο ποίημα "in Just" Ο κριτικός λογοτεχνίας R.P. Blackmur έχει σχολιάσει ότι η γλώσσα του είναι «συχνά ακατανόητη επειδή αγνοεί την ιστορική συσσώρευση σημασίας των λέξεων, την οποία αντικαθιστά με ιδιωτικούς προσωπικούς του συνειρμούς».

Πολλά ποιήματα του Κάμινγκς είναι σατιρικά και θίγουν κοινωνικά ζητήματα, αλλά έχουν μία ίση ή και ισχυρότερη ροπή προς τον ρομαντισμό: πάλι και πάλι τα ποιήματά του εξυμνούν τον έρωτα και την αναγέννηση στη φύση.

Ο Κάμινγκς δεν δίστασε να συγγράψει και παιδικά βιβλία. Αξιοσημείωτο παράδειγμα της πολύπλευρης ικανότητάς του είναι μία εισαγωγή που έγραψε για μία συλλογή του κόμικς στριπ Krazy Kat.

Θεατρικά έργα

Ο Κάμινγκς δημοσίευσε συνολικά 4 θεατρικά έργα. Το τρίπρακτο HIM ανέβαστηκε για πρώτη φορά το 1928 στη Νέα Υόρκη. Τα δύο βασικά πρόσωπα του έργου είναι ο Him («Εκείνος»), ένας θεατρικός συγγραφέας, και η Me («Εγώ»), η φιλενάδα του. Ο Κάμινγκς είπε για το αντισυμβατικό αυτό έργο:

Χαλαρώστε και δώστε στο έργο μια ευκαιρία να διαδηλώσει το περιεχόμενό του. Σταματείστε να αναρωτιέστε «με τι έχει να κάνει» — όπως πολλά παράξενα αλλά και οικεία πράγματα, της ζωής συμπεριλαμβανομένης, αυτό το έργο δεν «έχει να κάνει», απλώς «είναι». . . . Μην προσπαθείτε να το απολαύσετε, αφήστε αυτό να προσπαθήσει να απολαύσει εσάς. ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΤΕ, ΑΦΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ ΕΣΑΣ."

Το Anthropos, or the Future of Art (`Ανθρωπος, ή το μέλλον της Τέχνης) είναι ένα σύντομο μονόπρακτο. Το έργο αποτελείται από έναν διάλογο ανάμεσα στον «Ανθρωπο», το βασικό πρόσωπο, και τρεις «υπανθρώπους» ("infrahumans"), κατώτερα πλάσματα.

Το Tom, A Ballet είναι ένα μπαλέτο βασισμένο στο μυθιστόρημα Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά. Περιγράφεται σε μία σύνοψη και περιγραφές των 4 «επεισοδίων» του, που δημοσιεύθηκαν το 1935. Δεν έχει ποτέ ανεβεί στη σκηνή.

Το Santa Claus: A Morality (= Αη-Βασίλης: Μία ηθική) είναι πιθανώς το πιο επιτυχημένο θεατρικό έργο του Κάμινγκς. Είναι μία αλληγορική χριστουγεννιάτικη φαντασία σε μία πράξη και 5 σκηνές. Το έργο εμπνεύσθηκε ο συγγραφέας από τη μοναχοκόρη του Νάνσυ, την οποία συνάντησε το 1946 μετά από δεκαετίες. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Χάρβαρντ The Wake. Στο έργο πρωταγωνιστούν ο Αη-Βασίλης, η υποθετική οικογένειά του (η Γυναίκα και το Παιδί), ο Θάνατος και ο `Οχλος. Στην αρχή του έργου η οικογένεια του Αη-Βασίλη έχει αποσυντεθεί εξαιτίας της δίψας της για γνώση (Επιστήμη). Ωστόσο, μετά από μία σειρά συμβάντων, η πίστη του Αη-Βασίλη στη δύναμη της αγάπης και η απόρριψη από αυτόν του υλισμού τον οδηγεί στην επανένωση με τη Γυναίκα και το Παιδί.

Γραφή του ονόματος

Εκδότες του Cummings και άλλοι έχουν μιμηθεί την αντισυμβατική ορθογραφία των ποιημάτων του γράφοντας το ονοματεπώνυμό του με πεζά τα αρχικά γράμματα και χωρίς τελείες, αλλά η κανονική ορθογραφία υποστηρίζεται από τους φιλολόγους και προτιμάται από τους Αμερικανούς εκδότες του σήμερα. Ο ίδιος ο ποιητής χρησιμοποιούσε αμφότερες τις γραφές, αλλά συχνότερα υπέγραφε με κεφαλαία τα αρχικά γράμματα Στις 27/2/1951 ο Κάμινγκς γράφει στον μεταφραστή του στη γαλλική D. Jon Grossman ότι προτιμούσε τη χρήση κεφαλαίων αρχικών για τη γαλλική έκδοση των έργων του. Ο Friedman πιστεύει ότι στις σπάνιες περιπτώσεις που ο Κάμινγκς υπέγραφε με τα αρχικά γράμματα πεζά, πιθανώς το έπραττε ως σημάδι ταπεινότητας και όχι ως ένδειξη ότι αυτή ήταν η προτιμώμενη από αυτόν γραφή για γενική χρήση από όλους.

https://el.wikipedia.org

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

αν καθετί συμβεί από όσα είναι αδύνατο να γίνουν

αν καθετί συμβεί από όσα είναι αδύνατο να γίνουν
αν καθετί συμβεί από όσα είναι αδύνατο να γίνουν
(και καθετί είναι σωστότερο
απ' όσο τα βιβλία
μπορούσαν να προτείνουν)
ο πιο ανίδεος δάσκαλος σχεδόν θα το 'βρει
(με μια τρεχάλα
σάλτο
γύρω εμείς κάνουμε το αντίθετο του όχι)
τίποτα δεν είναι κάτι όπως ένας
ένας δεν έχει ένα γιατί ή διότι ή μολονότι
(και τα μπουμπούκια ξέρουν περισσότερο
απ' όσο τα βιβλία
δεν ακμάζουν)
ένας είναι κάτι το παλιό να είναι καθετί νέο
(με ένα τι
ποιο
γύρω εμείς πάμε απ' το ποιος)
ένας είναι το καθεκαθετί οπότε έχουμε ότι

ότι κόσμος είναι ένα φύλλο ότι δέντρο είναι ένα κλαδί
(και τα πουλιά έχουν τραγούδι πιο γλυκό
απ' όσο με βιβλία
μπορεί να διδαχθεί)
ότι το εδώ είναι πέρα κι ότι το συ είναι ένα ειμί
(με ένα κάτω
πάνω
γύρω πετάμε απ' την αρχή)
το για πάντα δεν ήτανε παρά ποτέ έως τώρα

τώρα εγώ αγαπώ εσένα κι εσύ αγαπάς εμένα
(και τα βιβλία έχουνε κλείσει περισσότερο
απ' όσο τα βιβλία
μπορούν να είναι κλεισμένα)
και βαθιά μες στο ψηλά που όλο πέφτει μοναχά
(μ' ένα ξεφωνητό
καθένας
γύρω εμείς πάμε απ' το παν)
κάποιος υπάρχει που καλεί ποιός είμαστε εμείς

εμείς είμαστε το καθετί λαμπρότερο ακόμα κι από τον ήλιο
(είμαστε καθετί σπουδαιότερο
απ' όσα ίσως
να σημαίνουν τα βιβλία)
είμαστε καθεκαθετί πιο πάνω απ' όσο εκτιμάμε
(με μια στροφή
τίναγμα
ζωντανοί είμαστε ζωντανοί)
είμαστε θαυμάσιος ένας επί ένα

Μετάφραση Μαρία Θεοφιλάκου
https://www.vakxikon.gr/

✾    ✾    ✾    ✾

Αφού το συναίσθημα έρχεται πρώτο

Αφού το συναίσθημα έρχεται πρώτο
αυτός που προσέχει έστω και λίγο
τη σύνταξη των πραγμάτων
απόλυτα ποτέ του δεν θα σε φιλήσει'
Απόλυτα να 'μαι τρελός
τώρα που η Άνοιξη είναι εδώ τ
ο αίμα μου αποδέχεται,
και τα φιλιά είναι καλύτερη μοίρα απ' τη σοφία
στ' ορκίζομαι κυρία σε όλα τα λουλούδια.
Μην κλαις
Η καλύτερη χειρονομία του μυαλού μου
αξίζει λιγότερο απ' το πετάρισμα των βλεφάρων σου
που λέει είμαστε ο ένας για τον άλλο:
ύστερα γέλασε, γέρνοντας στα χέρια μου
γιατί η ζωή δεν είναι παράγραφος
κι ο θάνατος νομίζω δεν είναι παρένθεση

www.doctv.gr

✾    ✾    ✾    ✾

Δείτε  περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

J.R.R Tolkien- Ο πρωτοπόρος της σύγχρονης φανταστικής λογοτεχνίας

 ..Πόσες φορές έχουμε δει ένα εξαιρετικό έργο συγγραφέα να γίνεται γνωστό από μία πολύ καλή ταινία; Στην εποχή μας δυστυχώς εντυπωσιαζόμαστε απ τις πραγματικές εικόνες και όχι απ τη μαγεία των λέξεων που ενεργοποιεί τη φαντασία. Κάπως έτσι γνωρίσαμε τον J.R.R Tolkien...

Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν

Ο Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν (John Ronald Reuel Tolkien) (1892-1973) ήταν εξέχων και διαπρεπής Άγγλος φιλόλογος και συγγραφέας. Έγινε ευρέως γνωστός το 1954, όταν εκδόθηκε Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, το πιο διάσημο βιβλίο του, το οποίο μαζί με τα συναφή Σιλμαρίλλιον και  το Χόμπιτ ξεκίνησαν ουσιαστικά ένα λογοτεχνικό είδος, την φανταστική λογοτεχνία στη σύγχρονη εποχή. Τα βιβλία αυτά διαδραματίζονται σε έναν φανταστικό κόσμο επινόησης του συγγραφέα, που πολύ συχνά ονομάζεται "Μέση Γη" ο οποίος είναι ένας κόσμος που παρομοιάζει τη Μεσαιωνική Ευρώπη, όπου όμως η μαγεία υπάρχει και πέρα από τους ανθρώπους υπάρχουν και φυλές άλλων μυθικών πλασμάτων. Εκτός από μυθιστορήματα, έχει γράψει και ορισμένες μελέτες πάνω στα παραμύθια και αρκετές ποιητικές συλλογές.

Ο Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν, πρωτότοκος γιος του Άρθουρ Ρούελ Τόλκιν και της συζύγου του Μέιμπελ, γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1892 στο Μπλουμφοντέιν (Blœmfontein), τότε πρωτεύουσα του Orange Free State, μέρος της σημερινής Νότιας Αφρικής. Η οικογένεια βρισκόταν στη Νότια Αφρική λόγω μιας θέσης στην τοπική τράπεζα που είχε προσφερθεί στον Άρθουρ, και την οποία θεώρησε ευκαιρία. Το ζευγάρι παντρεύτηκε στην Νότια Αφρική το 1891. Το 1894 γεννήθηκε ο πρώτος αδελφός του Ρόναλντ (όπως τον φώναζαν), ο Χίλαρι (Hilary). Το κλίμα της νότιας Αφρικής φαίνεται πως είχε κακή επίδραση στην υγεία των δύο παιδιών (που ήταν 2 ετών και μηνών αντίστοιχα), και το 1895 η Μέιμπελ με τους γιούς της επέστρεψε στην Αγγλία, στο σπίτι της μητέρας της σε ένα μικρό χωριό κοντά στο Μπέρμιγχαμ (Birmingham).

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Ρόναλντ στο Blœmfontein, είχαν ως αποτέλεσμα η αγγλική εξοχή να του φανεί παράδεισος, όπως δήλωσε ο ίδιος στην διάσημη συνέντευξη του 1971:

“Αν το πρώτο σου Χριστουγεννιάτικο Δέντρο ήταν ένας μαραμένος ευκάλυπτος, και είχες συνηθίσει να ενοχλείσαι από την ζέστη και την άμμο - τότε, το να βρεθείς, πάνω στην ηλικία που η φαντασία αναπτύσσεται, σε ένα ήσυχο χωριό του Γουόργικσερ, νομίζω γεννά μια ιδιαίτερη αγάπη για αυτό που μπορεί να ονομαστεί Κεντρική Αγγλική εξοχή, βασισμένη σε καλό νερό, πέτρες, φτελιές και μικρά, ήσυχα ρυάκια και τα λοιπά, και φυσικά τον αγροτικό κόσμο γύρω σου...”

Ο Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν στην επιχείρηση συγγραφής των μυθιστορημάτων του έπρεπε να δημιουργήσει μια πραγματική αίσθηση των όσων έγραφε γι’ αυτό και έπλασε από την αρχή μια καινούργια γλώσσα και το αλφάβητό της όπου ήταν η γλώσσα της φυλής των ξωτικών. Ονομάστηκε Κουένυα και θεωρούνταν η Υψηλή Γλώσσα ανάμεσα στους Ανθρώπους και χρησιμοποιούνταν στα επίσημα έγγραφα του Νούμενορ, και στα ονόματα των Βασιλέων. Μόνο όταν έπεσε H Σκιά και οι Νουμενοριανοί έγιναν εχθροί με τα Ξωτικά, απαγορεύτηκε ακόμα μια φορά, και από τότε οι Βασιλείς έπαιρναν τα ονόματά τους στην Αντουναϊκή γλώσσα και καταδίωκαν όσους τη μιλούσαν. Οι Πιστοί όμως τη χρησιμοποιούσαν κρυφά. 

Κουένυα- η γλώσσα των ξωτικών.

Εκτός αυτού, εφόσον η Μέση Γη δεν ήταν υπαρκτό μέρος, έπρεπε να δώσει έναν χάρτη για την αναφορά των περιοχών της έτσι ώστε να κατατοπιστούν οι αναγνώστες των μυθιστορημάτων του. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αν ο χάρτης της Μέσης Γης προβάλει  την επιφάνεια της Γης, και εάν γίνει σωστός παραλληλισμός μεταξύ των πιο εμφανών κλιματολογικών, βοτανολογικών και ζωολογικών ομοιοτήτων, τότε το Σάιρ θα συμπέσει με τις ηπιότερες περιοχές της Αγγλίας, η Γκόντορ θα συμπέσει με την Ιταλία και την Ελλάδα, η Μόρντορ με τις ερήμους της Τουρκίας και της Μέσης Ανατολής, η Νότια Γκόντορ και η Εγγύς Χάραντ με τις ερήμους της Βόρειας Αφρικής, το Ροβάνιον με τα δάση της Γερμανίας και τις στέππες της Νοτιοδυτικής Ρωσίας, και ο Παγωμένος Κόλπος του Φορόχελ με τα φιόρντ της Νορβηγίας.

Ο χάρτης της Μέσης Γης

Χόμπιτ, Εκεί και Ξανά Πίσω

Το πρώτο έργο, του Τολκιν απ την ιστορία της Μέσης Γης ήταν το Χόμπιτ ή αλλιώς, Εκεί και Ξανά Πίσω… Είναι μια νουβέλα φαντασίας και δημοσιοποιήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου το 1937, το οποίο πήρε πολλά βραβεία…Συνδυάζοντας την ομορφιά της άγριας φύσης με την αντίθεση της ήρεμης φύσης στην ίδια Γη καθώς και τους τόσο διαφορετικούς κατοίκους της, που τους αποτελούσαν τα μυθικά όντα Χόμπιτ, Ξωτικά, Νάνοι, Ορκς, Δράκοι ,Μάγοι Τρολλς και ο μοναδικός Γκόλουμ, μας κάνει να ταξιδεύουμε στην μυθική και γεμάτη συγκινήσεις Μέση Γη, αναζητώντας το άγνωστο και τους θησαυρούς της.

    Στο βιβλίο αυτό, περιγράφεται η ιστορία των Νάνων, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι στο «Μοναχικό Βουνό». Σκάβοντας στο εσωτερικό του, βρήκαν διάφορα πλούτη, όπως χρυσός, και ασήμι. Όμως ο πλούτος έγινε φανερός σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Μέσης Γης, ώσπου ένας δράκος εν ονόματει Σμαγκ, θα επιτεθεί στην πόλη τους καταλαμβάνοντας την. Οι νάνοι διωχτήκαν και από κει και έπειτα, το είδος τους περιπλανιόταν… Έπειτα από πολλά χρόνια και καιρούς, μια παρέα Νάνων, αποτελούμενη από 13 μέλη σπουδαίων πολεμιστών με εξαιρετικά χαρίσματα, ενώνεται για να πάρει πίσω την πατρίδα και τα πλούτη τους. Με την βοήθεια του Γκάνταλφ του Γκρίζου Μάγου και ενός μικρού Χόμπιτ, του Μπίλμπο Μπάγκινς, θα προσπαθήσουν να νικήσουν τον τρομερό Δράκο… Στην ιστορία συναντάνε πολλούς κινδύνους όπως Ορκ, Τρολλς, αλλά και φυσικά εμπόδια όπως τα χιονισμένα βουνά του Βορρά…Στον δρόμο τους θα συναντήσουν τα Ξωτικά που θα τους βοηθήσουν στο δύσκολο εγχείρημά τους παρά την παλαιά κόντρα τους…

Ο Άρχοντας  των  Δαχτυλιδιών

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (The Lord of the Rings) είναι ένα μυθιστόρημα φαντασίας. Η ιστορία του βιβλίου αρχίζει σα συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου του Τόλκιν, του Χόμπιτ, αλλά εξελίσσεται σε μια πολύ μεγαλύτερη ιστορία. Γράφτηκε κατά διαστήματα ανάμεσα στο 1937 και το 1949, αν και το μεγαλύτερο του μέρος δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκδόθηκε αρχικά σε τρεις τόμους το 1954 και το 1955, προς ενόχληση του Τόλκιν, που σκόπευε να το εκδόσει σε ένα μόνο τόμο. Έχει από τότε επανεκδοθεί πολλές φορές και μεταφραστεί σε τουλάχιστον 38 γλώσσες, κάτι που το καθιστά ένα από τα πιο δημοφιλή λογοτεχνικά έργα του 20ου αιώνα. Η επιρροή του στην τελική διαμόρφωση του ύφους και των συνηθισμένων μοτίβων της λογοτεχνίας φαντασίας υπήρξε καταλυτική.

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού

Στην Δεύτερη Εποχή της Μέσης Γης, οι δημιουργοί της Μέσης Γης μοιράζουν 19 μαγικά δαχτυλίδια. Τα 7 τα χαρίζουν στα ξωτικά, τα 3 στους νάνους και τα 9 στους μεγάλους βασιλείς  των ανθρώπων. Αργότερα όμως,ο Σάουρον κατασκευάζει ένα ακόμα, το Ένα Δαχτυλίδι που ελέγχει όλα τα υπόλοιπα. Το κατασκευάζει με σκοπό να κατακτήσει την Μέση Γη και να την εξουσιάσει. Η Τελευταία Συμμαχία των Ξωτικών και Ανθρώπων σχηματίζεται για να αντιμετωπίσουν τον Σκοτεινό Άρχοντα και κατά τη διάρκεια μιας μάχης, ο πρίγκιπας Ισίλντουρ κόβει τα δάχτυλα του Σάουρον και έτσι τον χωρίζει από το Δαχτυλίδι. Επειδή όμως η ζωτική δύναμη του Σάουρον συνδέεται με το Δαχτυλίδι, ο Σκοτεινός Άρχοντας δεν καταστρέφεται τελείως και ο  Ισίλντουρ διεφθαρμένος από την δύναμη του Δαχτυλιδιού, αρνείται να το καταστρέψει. Κάποια στιγμή αργότερα, ο Ισίλντουρ σκοτώνεται από Ορκ (οι στρατιώτες του Σάουρον) και το Δαχτυλίδι χάνεται μέσα στο ποτάμι. 

Χιλιάδες χρόνια αργότερα, το δαχτυλίδι θα βρεθεί από το Χόμπιτ Σμίγκολ, ο οποίος παθαίνει εμμονή με αυτό. Τελικά, το Δαχτυλίδι εγκαταλείπει τον Σμίγκολ, που μέσα στα χρόνια έχει μεταμορφωθεί σε ένα πλάσμα με το όνομα Γκόλουμ κάτω από την επιρροή του Δαχτυλιδιού, και ανακαλύπτεται από τον Μπίλμπο Μπάγκινς, ένα Χόμπιτ από το Σάιρ.

Εξήντα χρόνια μετά, στα 111α γενέθλιά του, ο Μπίλμπο αφήνει το Δαχτυλίδι στον ανιψιό του, τον Φρόντο Μπάγκινς και φεύγει μακριά. Εν τω μεταξύ, ο μάγος Γκάνταλφ ο Γκρίζος πηγαίνει μέχρι την Μίνας Τίριθ(η πόλη των βασιλέων στη Γκόντορ όπου βασιλεύουν οι άνθρωποι) για να βρει απαντήσεις για το μαγικό δαχτυλίδι του Μπίλμπο. Ο Γκάνταλφ επιστρέφει και λέει στον Φρόντο να φύγει από το Σάιρ άμεσα μαζί με το Δαχτυλίδι. Μαζί του παίρνει τον Σαμγουάιζ Γκάμτζι τον καλύτερό του φίλο. Ο Γκάνταλφ πηγαίνει στο Άιζενγκαρντ να μιλήσει με τον μάγο Σάρουμαν τον Λευκό που αποκαλύπτει στον Γκάνταλφ ότι οι Νάζγκουλ (οι εννιά βασιλιάδες των ανθρώπων που είχαν πάρει τα μαγικά δαχτυλίδια αλλά τους διέφθειραν και έγιναν υπηρέτες του Σάουρον) έφυγαν από την Μόρντορ (την πόλη του Σάουρον) για να πάρουν το Δαχτυλίδι. Ο Γκάνταλφ επιχειρεί να προειδοποιήσει τον Φρόντο, αλλά ο Σάρουμαν, ήδη διεφθαρμένος από την δύναμη του Σάουρον, αιχμαλωτίζει τον Γκάνταλφ. Τότε ο Σάρουμαν εκτελεί τις διαταγές του Σάουρον και διατάζει τους Ορκ του Άιζενγκαρντ(ο πύργος του λευκού μάγου) να φτιάξουν όπλα και να παράγουν ένα νέο είδος Ορκ διασταυρωμένα με τελώνια, τους Ουρούκ-χάι.

Ενώ ταξιδεύουν προς το Μπρι, οι Φρόντο και Σαμ θα προσθέσουν στην παρέα τους τα Χόμπιτ Μέρι και Πίπιν. Φτάνοντας στο Μπρι  γνωρίζουν έναν άντρα που φέρει τον τίτλο "Γοργοπόδαρος", που δέχεται να τους οδηγήσει στο Ρίβεντελ. Συνεχίζουν το ταξίδι και τη νύχτα δέχονται επίθεση από τους Νάζγκουλ,ο ένας καταφέρνει να τραυματίσει τον Φρόντο σοβαρά. Κυνηγημένος από Νάζγκουλ, ο Φρόντο βρίσκεται τώρα κάτω από την φροντίδα της Άργουεν κόρη του ξωτικού βασιλιά Έλροντ που βασιλεύει στο Σχιστό Λαγκάδι (μια πόλη των ξωτικών) και φτάνουν στο Ρίβεντελ, όπου και θεραπεύεται από τον Έλροντ.

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών - Η Συντροφιά
του Δαχτυλιδιού.

Στο Ρίβεντελ, ο Φρόντο βρίσκει τον Γκάνταλφ, που του εξηγεί τι συμβαίνει και ότι το Δαχτυλίδι μπορεί να καταστραφεί μόνο στο Βουνό του Χαμού(στη Μόρντορ), όπου και σφυρηλατήθηκε. Ο Φρόντο προθυμοποιείται να πάει το Δαχτυλίδι στο Βουνό συνοδευόμενος από τους Χόμπιτ φίλους του, τον Γκάνταλφ και τον Γοργοπόδαρο,( που αποκαλύπτεται ότι είναι ο Άραγκορν, απόγονος του Ισίλντουρ και νόμιμος διάδοχος του θρόνου της Γκόντορ). Στην παρέα θα προστεθεί το Ξωτικό Λέγκολας, ο Νάνος Γκίμλι και ο Μπόρομιρ, γιος του Κυβερνήτη της Γκόντορ. Όλοι μαζί σχηματίζουν την Συντροφιά του Δαχτυλιδιού.  

          

Κάποια στιγμή ο Γκάνταλφ εγκαταλείπει τους φίλους του αφού παρασύρεται στην άβυσσο μετά από πάλη με έναν αρχαίο δαίμονα  τον Μπάλρογκ και η συντροφιά ταξιδεύει μέχρι την κοντινότερη πόλη των ξωτικών.

Μετά από μια επίθεση του Μπόρομιρ, ο Φρόντο αποφασίζει να πάει στη Μόρντορ μόνος του αφού το δαχτυλίδι αποτελεί κίνδυνο για την Συντροφιά. Οι υπόλοιποι δέχονται επίθεση από τους Ούρουκ-χαι με αποτέλεσμα ο Μπόρομιρ να τραυματιστεί θανάσιμα και τα χόμπιτ Μέρι και Πίπιν να αιχμαλωτιστούν. Ο Φρόντο αρχίζει να απομακρύνεται προς τη Μόρντορ όταν ο εμφανίζεται ο Σαμ και επιμένει να τον πάρει μαζί του. Ο Φρόντο τον δέχεται και μαζί ξεκινούν το ταξίδι της καταστροφής του Δαχτυλιδιού

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Ανρί Ρουσσώ - Henri Rousseau ( 21 Μαΐου 1844 - 2 Σεπτεμβρίου 1910 )

 

Αυτοπροσωπογραφία του Ανρί Ρουσσώ

Ο Ανρί Ρουσσώ (Henri Rousseau, 21 Μαΐου 1844 - 2 Σεπτεμβρίου 1910) ήταν Γάλλος ζωγράφος του Μεταϊμπρεσιονισμού.Ήταν γνωστός ως «Le Douanier» (Ο Τελώνης) λόγω του επαγγέλματός του. Ήταν αυτοδίδακτος και έγινε γνωστός από τα υψηλής ποιότητας έργα του

Αυτοπροσωπογραφία

Ο Ανρί Ρουσσώ γεννήθηκε στις 21 Μαΐου 1844 στην πόλη Λαβάλ της Γαλλίας. Ήταν μέτριος σε πολλά μαθήματα του σχολείου, είχε όμως κλίση στη ζωγραφική και στη μουσική. Το 1868, μετά τον θάνατο του πατέρα του, μετακόμισε στο Παρίσι για να υποστηρίξει τη χήρα μητέρα του και δούλεψε ως κυβερνητικός υπάλληλος. Την ίδια χρονιά, ο Ρουσσώ παντρεύτηκε την Κλεμάνς Μπουατάρντ, με την οποία απέκτησαν 9 παιδιά και η οποία πέθανε το 1888. Το 1898 ξαναπαντρεύτηκε τη Ζοζεφίν Νουρί. Άρχισε να ζωγραφίζει συστηματικά στα 40 του, ενώ στα 49 του χρόνια αποσύρθηκε από τη δουλειά του για να ασχοληθεί με τη ζωγραφική.

Μερικά από τα έργα του απεικονίζουν ζούγκλες, παρόλο που εκείνος δεν είχε πάει ποτέ σε ζούγκλα. Λέγεται πως πήρε την έμπνευσή του από εικονογραφημένα βιβλία και βοτανικούς κήπους στο Παρίσι.

Ο πόλεμος, 1894,

Η κοιμισμένη τσιγγάνα, 1897

Ο γάμος, 1905

Το πεινασμένο λιοντάρι επιτίθεται στην αντιλόπη, 1905

Η γητεύτρα των φιδιών, 1907,

Οι ποδοσφαιριστές, 1908, 

Η καρότσα του μπαρμπα Junier, 1908

Το Τελωνείο

Απόγευμα Καρναβαλιού

Ξάφνιασμα

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Ασημάκης Πανσέληνος ( 1903 - 1 Σεπτεμβρίου 1984 )

 

Ο Ασημάκης Πανσέληνος (1903 - 1 Σεπτεμβρίου 1984) ήταν Έλληνας λογοτέχνης, δοκιμιογράφος, πεζογράφος, ποιητής, κριτικός, δημοσιογράφος και πολιτικός. Αποτέλεσε έναν από τους εκπροσώπους και τους κορυφαίους διανοητές της γενιάς του ’30.

Ο Ασημάκης Πανσέληνος, γιος του εμπόρου υφασμάτων Ιωακείμ και της Μυρτώς το γένος Βελισσαρίου, γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, όπου πέρασε τα παιδικά και γυμνασιακά του χρόνια. Σπούδασε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1929 και εργάστηκε ως δικηγόρος. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του προσκάλεσε στη Μυτιλήνη, από κοινού με το Βασίλη Αρχοντίδη, τον Γιάννη Ψυχάρη, γεγονός που χαιρετήθηκε από τους κατοίκους του νησιού ως πρωτοποριακή πνευματική κίνηση. Στη δικτατορία του Μεταξά συνελήφθη για αντικαθεστωτική δράση (από κοινού με τους Ν.Καρβούνη, Κ.Βάρναλη και Γ.Κορδάτο) και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου εντάχτηκε στην Αντίσταση και κλείστηκε από τους ιταλούς και τους άγγλους στις φυλακές Αβέρωφ και το Χασάνι αντίστοιχα. Μετά το τέλος του Εμφυλίου διετέλεσε βουλευτής Λέσβου (1950-1951) με το κόμμα της ΕΛΔ. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1921 με τη βράβευση ενός πεζογραφήματός του σε διαγωνισμό του περιοδικού του Θεόδωρου Θεοδωρίδη (Ντορή Ντόρου) Μυτιληνιός, στο οποίο δημοσίευσε στη συνέχεια στίχους και πεζά, ενώ ακολούθησαν δημοσιεύσεις του, με διάφορα ψευδώνυμα, σε έντυπα όπως ο Ελεύθερος Λόγος (1921), η Καμπάνα (1923-1924), ο Ταχυδρόμος (1925), η Λεσβιακή Μούσα (1925-1927) και οι Λεσβιακές Σελίδες (1925). Συνεργάστηκε επίσης με τους Νέους Πρωτοπόρους (από το 1931), τα Νεοελληνικά Γράμματα (μετά το 1936), τη Μάχη (από το 1945) την Πολιτική, τα Ελεύθερα Γράμματα (1945-1947) κ.α., όπου δημοσίευε λογοτεχνικά κείμενα, άρθρα και κριτικά δοκίμια, ενώ το 1946 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Μέρες οργής. Γνωστός ωστόσο έγινε κυρίως μέσα από το αυτοβιογραφικό πεζογράφημα Τότε που ζούσαμε (1974), στο οποίο παρουσιάζεται η κοινωνική και πολιτική κατάσταση της Ελλάδας από την προπολεμική περίοδο ως την εποχή του εμφυλίου. Στα ίδια πλαίσια κινήθηκε και πεζογράφημά του με τίτλο Νερά και χώματα και άλλα πολλά.

Εργογραφία

(πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις)

Ι.Ποίηση

• Μέρες οργής. Αθήνα, Γλάρος, 1945.

• Ταξίδια με πολλούς ανέμους· Προλογικό ποίημα Θρασύβουλου Σταύρου. Αθήνα, Κέδρος, 1964.

• Το καφενείο του άλλου δρόμου· Σχέδια Γιάννη Καλαντίδη. Αθήνα, Ίκαρος, 1972.

ΙΙ.Πεζογραφία - Ταξιδιωτικά κείμενα

• Τότε που ζούσαμε· Επιμέλεια Γιώργου Βακιρτζή. Αθήνα, Κέδρος, 1974.

• Στη Μόσχα με τα νιάτα του κόσμου. Αθήνα, Δίφρος, 1962.

• Νερά και χώματα και άλλα πολλά· Επιμέλεια Γιώργου Βακιρτζή. Αθήνα, Κέδρος, 1977.

• Η Κίνα η δική μου. Αθήνα, Κέδρος, 1983.

ΙΙΙ.Δοκίμια – Αυτοβιογραφικά κείμενα 

• Μέρες από τη ζωή μας. Αθήνα, Κέδρος, 1957.

• Η παράξενη φιλία μας με τον Γιώργο Θεοτοκά. Αθήνα, ανάτυπο από το περιοδικό Η Συνέχεια, 1973.

• Άγγελος Σικελιανός ή τα πολιτικά πρόσωπα των θεών. Αθήνα, Κέδρος, 1981.

• Συνέντευξη με τον εαυτό μου. 1984.

ΙV. Μεταθανάτια έκδοση

• Φύλλα ημερολογίου (1941-1943). Αθήνα, Κέδρος, 1993.

http://www.ekebi.gr/

Ο Ασημάκης Πανσέληνος (δεξιά) με το φίλο του Αλέκο Α. στη Μυτιλήνη, σε ηλικία 26 ετών . 

“Ναβάγια της ζωής” έχει γράψει αυτοσαρκαστικά στο πίσω μέρος της φωτογραφίας, 

σε προκλητική «μαλλιαρή»

πηγή φωτογραφίας https://tsak-giorgis.blogspot.com/

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΕΙΟΝ

Πάνω στην ξύλινη έδρα καθισμένοι,
μια γνώμη, μια καρδιά ευχαριστημένη,-
τρεις ομοιόμορφοι, ήσυχοι ανθρωπάκοι
κι ο εισαγγελέας, με Φαίρμπανξ μουστακάκι!

Ένας εργάτης κάθεται στον μπάγκο,
από ένα σπάγγο κρέμεται ο Χριστός
κι απ’ το Χριστό κρεμιέται, δίχως σπάγγο,
το Καθεστώς!

«Εσύ ήσουν αρχηγός στην απεργία;»
«Αυτό για μένα θα ήτανε τιμή».
«Και τι σας φταίει το Κράτος κι η Θρησκεία»;
«Βοηθούν όσους μας κλέβουν το ψωμί»!

Ο πρόεδρος είναι μάνα στη δουλειά του
κι είναι αυστηρός στα ήθη και στους τρόπους,
κοιτάει το νόμο μέσα απ’ τα γιαλιά του
και μέσα από το νόμο τους ανθρώπους.

«Δυο χρόνια φυλακή και δυο εξορία»!
Και τον ακούει ο εργάτης καθιστός,
κλαίει μια γριούλα με ήμερη πικρία,
μειδιά κάτου απ’ τη σκόνη του ο Χριστός,

Πάνω στην ξύλινη έδρα καθισμένοι,
μια γνώμη, μια καρδιά ευχαριστημένη,
δικάζουνε τον κλέφτη, τον αλήτη
κι απέ παίρνουν το τραμ και πάνε σπίτι.

Τρων και μιλάν για το Άδικο με πάθος,
διδάσκουν τα παιδιά τους ηθική,
βέβαιοι αυτοί πως είναι κατά βάθος,
πιο τίμιοι απ’ όσους κλειουν στη φυλακή.


ΕΞΩΣΙΣ ΔΥΣΤΡΟΠΟΥΝΤΟΣ ΜΙΣΘΩΤΟΥ

Δεν είναι παγωνιά δεν είναι ζέστα,
είναι μονάχα της καρδιάς το ψύχος
κι οι δικαστές κι οι νόμοι και τα ρέστα
χωρίζονται απ’ τον άνθρωπο με τείχος

κι όπου ζωή σημαίνει απανθρωπία,
ο νόμος λέει τη φτώχεια «δυστροπία».

Παράτα τη ζωή και δες το νόμο·
ήρθε ο κλητήρας με ρυθμό γοργό
και της πετάει τα πράματα στο δρόμο
-χρωστούσε πέντε νοίκια η Μαριγώ-

τα φίδια έχουν φωλιές, τ’ αγρίμια, οι λύκοι
κι οι άνθρωποι έχουν σπίτια με το νοίκι.

Χειμερινή λιακάδα του Φλεβάρη
κι ο κόσμος ζει σ’ αιώνια αποκριά
όσο που να ’ρθει ο μπόγιας να την πάρει
σ’ έν’ άσυλο, νετάρισε η γριά,

η γριά μέσα στο βιος που της ανήκει
μια χύτρα, μια στρωμνή κι ένα καθίκι.

Χειμερινή λιακάδα του Φλεβάρη
και σκα η ζωή και στο ξερό κλωνάρι,

σκέπει τα πάντα ελληνική πληρότης,
κοιμάται η γριά σε στρώμα μαλακό
κι η Άνοιξη κουνάει τον πισινό της
σαν παραστρατημένο θηλυκό.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΜΑΤΣ

Εικοσιδυό λεβέντες και μια μπάλα
τις ώρες της δουλειάς και της σχολής μας
με ιδανικά τις γέμισαν μεγάλα,
να φτιάξουν, λέει, το μέλλον της φυλής μας.
Πόδια στραβά, στραβά μυαλά και χέρια,
κωλοπηδούν να πιάσουνε τ’ αστέρια!

Ορμούν, χτυπούν και κουτουλούν σα βόδια,
να βρουν το νόημα της ζωής στην πάλη,
όλο τους το μυαλό πήγε στα πόδια
και λες κλοτσούν πια τ’ άδειο τους κεφάλι
και ζουν κι αυτοί κι ο λαός μια καταδίκη
ανάμεσο στην ήττα και στη νίκη.

Νοικοκυραίοι φτωχοί μαγαζατόροι
κινούν νωρίς τ’ απόγεμα σα λύκοι,
της ζωής οι νικημένοι με το ζόρι
της νίκης ν’ απολάψουν τ’ αλκολίκι
και κλειουν σ’ ενός μαντράχαλου τα σκέλια
του κόσμου την αρχή και τη συντέλεια.

Κι ύστερα χουγιαχτό, βουή και χτύπος
και δεν έχει προβλήματα η ζωή,
καλά που ’ναι κι ελεύτερος ο τύπος,
για να μαθαίνει ο κόσμος το πρωί
πόσο κλοτσάει με νόηση ένα χαϊβάνι
κι η Λίζα η Τέιλορ έρωτα πώς κάνει.

Στείρα καρδιά και δύναμη τυφλή,
παράγουν ήρωες μαζικά στους τόπους,
ω κι αν βρισκόταν δυο άνθρωποι δειλοί,
να σώσουν απ’ τους ήρωες τους ανθρώπους
που ζουν σ’ ενός πολέμου μες στη δίνη,
για να ξεσυνηθίζουν την Ειρήνη.

Κι ω να βρισκόταν και στον κόσμο μια άκρη
που η χλαλοή του ματς να μην τη σκιάζει
να υπάρχει μια χαρά και μες στο δάκρυ
κι ένας καημός στων κοριτσιών το νάζι,
της Κυριακής χρυσή να πέφτει η εσπέρα
χωρίς κραυγή πολέμου και φοβέρα.

Διαβάστε περισσότερΑhttps://homouniversalisgr.blogspot.com/