ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ "ΑΝΑΙΜΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ"

The Persistence of Memory by Salvador Dali 

Όνειρα σκαρφαλωμένα σε μνήμες αναιμικές,

χίμαιρες μαρμαρωμένες.

Διάψευση χαραγμένη σε ώρες ματαιωμένες,

ακινησία τυραννική των λησμονημένων ουρανών.

Καυτό γυαλί ο ήλιος στα μάτια των τυφλών,

τα σύννεφα γεμάτα βροχή και άνεμο,

με υγρό βλέμμα ψυχανεμίζονται τ’ αγάλματα τη μοναξιά των αιώνων.

Πετροβολούν οι μέρες την άσπλαχνη λήθη,

δικάζονται τ’ αγέννητα βρέφη

για τις αμαρτίες των καιρών.

Ματωμένες φλέβες στα πρόσωπα των αγγέλων,

ψωμί κι αλάτι μοιράζονται οι ψυχές

πριν ξεκινήσουν για τον κάμπο με τις αιώνιες σιωπές.

Σπασμένες οι πλάκες των αόρατων χρησμών,

τα ρολόγια γυρνούν σαν τρελά στα καμπαναριά

με τις αγιογραφίες της τυραννισμένης αθανασίας.

Κι ο ουρανός σταλάζει το ορφανεμένο αίμα του,

κι οι εντολές φριχτά σαλπίσματα στη σκοτεινιά των ερημωμένων ωκεανών.

Ιωάννα Αθανασιάδου

Νέο Promo: Φώτης Δεληνικόλας "Alma" LP Release (Instrumental Prog Metal)

Δελτίο Τύπου

New Promo: Φώτης Δεληνικόλας "Alma" LP Release (Instrumental Prog Metal)

Ο Φώτης Δεληνικόλας, (συνθέτης και κιθαρίστας, από την Αθήνα), έχοντας στο ενεργητικό του πολυάριθμα projects, συμμετοχές, μουσικά περάσματα και live εμφανίσεις ανά τον κόσμο, μας συστήνει την πρώτη προσωπική του δουλειά, που φέρει τον τίτλο "Alma".

Το "Alma", κυκλοφόρησε στις 28 Μάϊου και περιλαμβάνει 9 ορχηστρικές συνθέσεις, οι οποίες αφενός μεν διατηρούν έναν progressive metal χαρακτήρα, από την άλλη όμως, κάνουν πολύ έντονα περάσματα από διάφορα μουσικά είδη, πράγμα που αντικατοπτρίζει όλες τις επιρροές του καλλιτέχνη, από την αρχή της ύπαρξής του. Έντονα funk, jazz, rock & metal στοιχεία, δεμένα με ευφάνταστα riffs και εκτελεσμένα με απόλυτη τεχνική ακρίβεια.

Το "Alma", είναι – κατά κύριο λόγο - ένα έργο της καραντίνας, παρότι μέσα σε αυτό περιλαμβάνονται και συνθέσεις αρκετά παλαιότερες. Σε κάθε όμως περίπτωση είναι ένα αποτέλεσμα σκληρής δουλείας και πολλής αγάπης, που κατάφεραν να μετριάσουν για τον Φώτη, τη δυσκολία της εποχής βοηθώντας τον να την αντιμετωπίσει.  Με καθαρό το μυαλό του από κάθε τί περιττό, θέλησε απλά να εκφραστεί μέσω της μουσικής του.

 

Ως εκ τούτου, έχει καταφέρει ένα album, αλλά και μία κιθαριστική εκφραστικότητα γεμάτη με συναισθήματα. Ποικιλία συνθέσεων και μία φιλοσοφική προσέγγιση, ειλικρινώς αξιοθαύμαστη, καθώς όλες οι επιρροές του, διαφόρων ειδών μουσικής, όλων των χρόνων της διαδρομής του, έχουν βρει τη θέση και το ρόλο τους στο "Alma", πετυχαίνοντας τον αρχικό του στόχο: ένα album με ομοιόμορφο χαρακτήρα και δεμένο ως παραγωγή αποτέλεσμα.

Fotis Delinikolas | Seasons Author: Fotis Delinikolas https://www.youtube.com/watch?v=MdVDKkpVwRY

Οι συντελεστές του album είναι οι εξής:

Μίξη Dimitris Radis  mastering, Αποστόλης Σιώπης (Siopis Masters) στα πλήκτρα των κομματιών “Alma” και “Dualism” Pavlos Culturemidis, artwork Anastasia Konstantakou, στα γυρίσματα των βίντεο “Seasons” και “Dualism” Apostolos Liagkas, φωνή στο κομμάτι “Alma” Alex Simon Papaconstantinou, τζουράς στο κομμάτι “Brainwash” Stavros Chilas , ενώ όλες οι συνθέσεις και η μουσικές είναι του Φώτη Δεληνικόλα.

 

Fotis Delinikolas | Dualism Author: Fotis Delinikolas https://www.youtube.com/watch?v=BJCEZVB9OTQ

Alma Tracks

1. Brainwash

2. Alma

3. Chimera

4. Dualism

5. Raindrop

6. Run

7. Judas

8. Nexus

9. Seasons

 

Ακούστε το "Alma" μέσω Spotify

Αποκτήστε το μέσω Bandcamp

 

Το "Alma", κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες και εδώ μπορείτε να βρείτε όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορείτε να το ακούσετε!

ð  fotisdelinikolas.hearnow.com/

-----

Two poems of SharmilaPoudel - Poet from Nepal

 

MOTHER

What a lovely word mother

Nor can it be compared with anyone

Cannot be exchanged with anyone
What a sweet word mother

Mother to be the symbol of the goddess
Endure all your sorrows
Always worried about the family
A mother who forgets in the love of her child
A mother who blooms like a flowers
What a sacred word mother

A mother lives for her children
Mother keeps the pain in her heart
To make children happy
Mother smiles in front of everyone
What a warm word mother.

Mother is the pupil of the eye
Even though we are far from mother
Don’t forget your mother wherever you go
How fair is the word, mother

This earth is empty without a mother
Who gives advice without a mother?
Always take refuge in the mother
Lets always respect mother
What a respectful word mother

POET – SHARMILA POUDEL

❤ ❤

STRUGGLE

From the womb of the mother, it starts
To the last breathe one takes
Struggles to be good and successful
Persons never ends
One chapter closes, the other
one begins

Beginning to the end of life
Into uncountable struggles, one has to dive
Either young or old, poor or rich, animals or trees
All have to face it

Passing through struggles are difficult and painful
Worth it is those morals we get to be patience
and hopeful
Struggles, the part of everyone's life
Teaches us the meaning of real delight.

POET – SHARMILA POUDEL

❤ ❤

INTRODUCTION

Born 5 May 1989 is an Entrepreneur, Poet, Social Activist

Early Life and Education

SharmilaPoudel was born in Pokhara Nepal.

She started her schooling in Pokhara Nepal then higher study in India. she is a social worker, Educational person and she loves to help society, needy people who are in pain and doing struggle to achieve the goal. She is a psychology researcher too. Sharmila is a member of the International Relation Council. She loves to write a poem and she says that poetry is the mirror of society from where many readers and people can know the depth of life.

‘’let's change the world but start from yourself ’

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Μετα–δημοκρατία: Η δημοκρατία «αλλού»"

 «Με τον όρο «μεταδημοκρατία» εννοώ μια κοινωνία στην οποία όλες οι μορφές δημοκρατίας – εκλογές, κόμματα, κυριαρχία του νόμου, κριτική, διαμαρτυρίες – συνεχίζουν να λειτουργούν, αλλά στην οποία η πολιτική ενέργεια του συστήματος δεν καταναλώνεται σ’ αυτούς τους θεσμούς, καθώς έχει «χαθεί» μέσα σε μικρούς κύκλους των ελίτ, όπως οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί. Έτσι, ο όρος δεν ταυτίζεται με τις έννοιες της «μη δημοκρατίας» ή της «αντιδημοκρατίας»…», (ColinCrouch).

 

 

Τις τελευταίες δεκαετίες το λεξιλόγιό μας και ιδιαίτερα το πολιτικό εμπλουτίστηκε με όρους και έννοιες που αντανακλούν και τις αλλαγές που διαπερνούν το πολιτικό σύστημα και τους όρους άσκησης της πολιτικής και λειτουργίας της δημοκρατίας. Κυρίαρχες έννοιες μεταξύ άλλων η μετα–αλήθεια και η μετα–δημοκρατία. Έννοιες που χαρτογραφούν το πολιτικό πεδίο που τείνει να κυριαρχήσει στο μέλλον.

Η μετα–αλήθεια

Η «μετα–αλήθεια» (posttruth) ψηφίστηκε ως η λέξη της χρονιάς (2016). Είναι η «κατασκευασμένη» αλήθεια και συνιστά το τελικό προϊόν από το μείγμα της πληροφόρησης και της παραπληροφόρησης. Άλλοτε προστίθενται στοιχεία μιας εικονικής πραγματικότητας κι άλλοτε αποκρύπτονται με στόχο την πολιτική ποδηγέτηση του λαού. Ο όρος υπόρρητα δηλώνει πως δεν υφίσταται απόλυτη αλήθεια και πως οι εκδοχές της είναι πολλές. Το ερώτημα «και τι εστίν αλήθεια» δύσκολα απαντιέται. Έτσι ο καθένας – και ιδιαίτερα οι πολιτικοί – κατασκευάζουν τη δική τους αλήθεια και την προβάλλουν ως την καλύτερη εκδοχή.

 

Βέβαια η αλήθεια ορίζεται ως η σχέση ανάμεσα στη λέξη «λόγο» και την πραγματικότητα. Ωστόσο η περιγραφή και η κατανόηση της πραγματικότητας χρειάζεται τη «λέξη». Κι εδώ ακριβώς εδράζεται η μετα–αλήθεια. Ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιεί δικές του λέξεις για να αποδώσει την πραγματικότητα με αποτέλεσμα να κατασκευάζεται μία άλλη πραγματικότητα, άκρως υποκειμενική. Έτσι αυτός ο χωρισμός, η διάσταση ανάμεσα στα πράγματα και τις λέξεις συνιστά το υπόβαθρο της μετα–αλήθειας δικαιώνοντας τη θέση του Γοργία: «Ο γαρ μηνύομεν εστί λόγος, ο έτερός εστί των υποκειμένων», (Άλλο , δηλαδή, είναι το ίδιο το πράγμα και άλλο η λέξη που το αποδίδει)

Η μετα-δημοκρατία

Γεννήτορας του όρου μετα–δημοκρατία θεωρείται ο Βρετανός κοινωνιολόγος ΚόλινΚράουτς. Σύμφωνα, λοιπόν, με το νοηματικό φορτίο του όρου σε μια δημοκρατική κοινωνία φαίνεται να υφίστανται όλες οι βασικές λειτουργίες του πολιτεύματος, όπως τα κόμματα, οι εκλογές, οι νόμοι, η βουλή, ο πολιτικός διάλογος, ο αντιπολιτευτικός λόγος, ο συνδικαλισμός. Ωστόσο οι αποφάσεις και ιδιαίτερα οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από άλλα κέντρα, εξωθεσμικά και εν πολλοίς απρόσωπα, όπως: οικονομικές επιχειρήσεις, πολεμικές βιομηχανίες, κλειστές ομάδες «ειδικών», απρόσωπα και αδιαφανή κέντρα πληροφόρησης και σιγά – σιγά οι χειριστές των «αλγόριθμων» και της «τεχνητής νοημοσύνης».

Στη μετα–δημοκρατία η πολιτική υποχώρησε και την πραγματική εξουσία την ασκούν οι νόμοι της αγοράς και τα διάφορα οικονομικά συμφέροντα. Αυτή η γιγάντωση των αγορών στο όνομα μιας «οικονομικής αναγκαιότητας» -που προβάλλει ως φυσικός νόμος/νομοτέλεια – αποδυνάμωσε τις πολιτικές λειτουργίες και απονεύρωσε κάθε πολιτική σκέψη. Έτσι στη μεταδημοκρατία ανιχνεύεται μια αποπολιτικοποίηση και απο–ιδεολογικοποίηση των λειτουργιών της δημοκρατίας. Αυτή η δημοκρατική δυσανεξία αντανακλά και την υπολειτουργία της «πολιτικής κοινωνίας» αφού οι θεσμοί τυπικά λειτουργούν, αλλά η πραγματική εξουσία και οι καίριες αποφάσεις λαμβάνονται από εξωθεσμικά κέντρα χωρίς πολιτική νομιμοποίηση.

Στο πλαίσιο της μετα–δημοκρατίας η έννοια πολίτης έχει διαφορετικό περιεχόμενο, αφού έπαψε να είναι το υποκείμενο των πολιτικών διεργασιών ή δεν του δίνονται ευκαιρίες για παραγωγή πολιτικής σκέψης. Ο ΚόλινΚράουτς σημειώνει σχετικά: «Όλα τα συστατικά μέρη της δημοκρατίας επιβιώνουν, ωστόσο οι πολίτες περιορίζονται στον ρόλο παθητικών και χειραγωγημένων ατόμων». Ο πολίτης στη μετα–δημοκρατία διακρίνεται από έναν διάχυτο φαταλισμό και γι’ αυτό αρέσκεται στο ρόλο του θεατή, του οπαδού και του χειροκροτητή. Έτσι καθίσταται εύκολο θύμα της κολακείας των ισχυρών και των λαϊκιστών.

 

Τα γνωρίσματα – πληγές της μετα-δημοκρατίας

Αν μπορούσε κάποιος να συμπυκνώσει στο ελάχιστο τις «πληγές» της σύγχρονης δημοκρατίας, της μετα–δημοκρατίας θα κατέληγε στα τρία παρακάτω προβλήματα.

Ως πρώτιστο πρόβλημα – γνώρισμα της μετα–δημοκρατίας θα μπορούσε να θεωρηθεί η κυριαρχία των νόμων της αγοράς και η αυτονόμησή τους από την πολιτική. Τα οικονομικά φαινόμενα, δηλαδή, και οι συντελούμενες οικονομικές διεργασίες δεν καθορίζονται πλέον από την πολιτική και τους φορείς της, αλλά από διάφορα ιδιωτικά συμφέροντα που στοχεύουν στο μέγιστο δυνατό υλικό κέρδος. Έτσι το κοινωνικό συμφέρον υποχωρεί μπροστά στην απληστία του ιδιωτικού κέρδους αποδομώντας το βασικό υπόβαθρο της δημοκρατίας.

Τη φθοροποιό δύναμη των νόμων της αγοράς συμπληρώνει και η παραπληροφόρηση με την επιλεκτική διοχέτευση ψευδών ειδήσεων, των γνωστών fakenews. Ο πολίτης καθημερινά είναι εκτεθειμένος σε ένα χείμαρρο πληροφοριών που χαλκεύονται από ανθρώπους και συμφέροντα που ελέγχουν ασφυκτικά τους κρουνούς της ενημέρωσης. Οικονομικά συμφέροντα και πολιτικές επιδιώξεις μέσα από μία αγαστή συνεργασία – διαπλοκή ορίζουν το πλαίσιο και την εικόνα της πραγματικότητας. Ο ανυποψίαστος πολίτης υφίσταται μία λοβοτομή και ωθείται στην αποδοχή μιας ψευδούς εικόνας της πραγματικότητας. Έτσι χάνει την αυτοβουλία του, αφού η ελευθερία της σκέψης έχει μολυνθεί από τους ιούς των ψευδών ειδήσεων.

 

 

Στα γνωρίσματα – πληγές της μετα–δημοκρατίας θα μπορούσε να προστεθεί και η εκχώρηση πολλών εξουσιών στους ειδικούς και τους τεχνοκράτες. Παρατηρείται, δηλαδή, μία τεχνικοποίηση και υπερλογίκευση ή και εργαλειοποίηση της πολιτικής με αποτέλεσμα να κινδυνεύει το πολιτικό κριτήριο ως ύπατο κριτήριο αποφάσεων. Έτσι η πολιτική χάνει την αυτονομία της και τη δυνατότητά της να προκαλέσει ριζικούς μετασχηματισμούς στο σύστημα. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως αριθμοί κι έτσι ακυρώνεται το ανθρώπινο πρόσωπο της δημοκρατίας. Οι ειδικοί αντικαθιστούν τις αποφάσεις του λαού, χάνεται η συλλογικότητα και οι ευθύνες μετακομίζουν στην αυθεντία των ολίγων. Μπορεί, βέβαια, σύμφωνα και με τον Αριστοτέλη: «το ελέσθαι ορθώς, των ειδότων έργον εστί», (οι σωστές αποφάσεις, είναι έργο των ειδικών), αυτό όμως δεν μπορεί να είναι η αιτία και η αφορμή για την εκχώρηση όλων των εξουσιών στους ολίγους και τους ειδικούς.

Στα παραπάνω γνωρίσματα της μετα–δημοκρατίας θα μπορούσαν να προστεθούν συνοπτικά και τα ακόλουθα: Αδυναμία του πολίτη να παρακολουθήσει τις ραγδαίες εξελίξεις στο χώρο της «πληροφορικής επανάστασης», αδυναμία στην κριτική επεξεργασία των κοινωνικών μεταβλητών και δεδομένων, αδυναμία ή απροθυμία να σκέφτεται και να δρα συλλογικά, η εξιδανίκευση της ατομικότητάς του σε συνδυασμό με την αγελαία νοοτροπία του, η απουσία ιδεολογιών, ο λαϊκισμός και η συνθηματολογία και τέλος ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός σε συνδυασμό με το άγχος της υλικής επιβίωσης.

 

Να νομίζουμε ότι έχουμε…

Όλα αυτά μετατρέπουν τον πολίτη σε ένα άνευρο κύτταρο της δημοκρατίας που εκφυλίζεται σε ένα πολίτευμα εναλλαγής της εξουσίας και διαχείρισης της καθημερινότητας, αφού οι «σπουδαίες» αποφάσεις λαμβάνονται «αλλού». Κι αυτό είναι το πυρηνικό στοιχείο της μετα–δημοκρατίας και ιδιαίτερα της δυτικής δημοκρατίας. Δεν κινδυνεύει από εξωτερικούς παράγοντες (στρατό, δικτατορίες…) αλλά από έναν εσωτερικό εκφυλισμό.

Στο πολυθρύλητο «Τέλος των ιδεολογιών» και στη σκιά της «μελαγχολικής δημοκρατίας» η δημοκρατία απονευρώνεται, υποχωρεί και εκφυλίζεται, χωρίς αυτό να φοβίζει κανέναν, αφού λίγοι είναι αυτοί που συνειδητοποιούν την διολίσθηση της παραδοσιακής δημοκρατίας σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό της μετα–δημοκρατίας. Έτσι κανείς δεν αντιδρά γιατί επιφανειακά η δημοκρατία λειτουργεί και η απουσία της δεν είναι αισθητή.

 

 

Όλα αυτά θυμίζουν το διάλογο των τεσσάρων πρεσβευτών (Άγγλων, Γάλλων, Ρώσων, Αυστριακών) για την εκχώρηση συντάγματος ή όχι στους Έλληνες (Ιάκωβος Καμπανέλλης, «Το μεγάλος μας τσίρκο»):

«Να έχουμε δημοκρατία, αλλά στην ουσία να μην έχουμε, αλλά να νομίζουμε ότι έχουμε αυτό που δεν έχουμε…»

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/ 

ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πίνακας : Apostolos Holevas

Μελιτοφόρος (Δ)

30-4-2020

Μόλις είχε ανθίσει η νιότη,

μόλις η κόρη είχε πρωτοβγεί,

αμύγδαλο φρέσκο,

της γης και του ουρανού πνοή, 

ψίχα μαλακή από ολόφρεσκο ζυμωτό ψωμί. 

Ανώριμη και μικρή,

κύπειρος το σώμα της,

λωτοί στην ψυχή.

Και ο έρωτας πήγε να της μπήξει το βέλος σε μια χαραμάδα που μόλις είχε πρωτομπεί ο ήλιος ένα πρωί,

το ατίθασο χτύπο της καρδιάς να νιώσει,

το γλυκό μέλι στο φιλί. 

Κελαηδούσαν τα ακροβολάλητα τα αηδόνια

και η σκέψη φτερούγιζε πεταλούδα αχαλίνωτη πότε εδώ και πότε εκεί,

σκεφτόταν που να καθήσει,

τι στον κόσμο να πρωτογευτεί

και η καρδιά χτυπούσε στου μπούστου της την απλάδα όλο πυγμή. 

Ήλιοι στα μάτια, πόθοι στην καρδιά

και αυτή να ανταγωνίζεται τα αηδόνια σε τιτιβίσματα και γλυκολαλιά.

Τα μάτια λίμνες βαθιές,

που μέσα χανόσουν στον χρόνο,

χωρίς σκέψη, χωρίς ενοχές.

Και εκεί σαν ελάφι τρυφερό,

χαμένη στα θέλω και στης φύσης τον οργασμό,

ένιωσε να χάνεται από το μέταλλο το αιχμηρό.

Πόθος, πάθος και ζωή,

πόνος και χαρά σε έναν στίχο,

σε μια στροφή,

ξέπλεκα μαλλιά ανακατεμένα,

με άνθη και χώμα μυρωμένα,

η φύση είναι σε οίστρο και ροή.

Και εκεί παραδίπλα ένας νιος,

σαν Απολλώνιος Θεός,

ταύρος γερός και δυνατός,

από μυς και σάρκα,

αίμα να ρέει στις φλέβες σαν ποταμός.

Καταρράκτες τα χέρια του τα αποφασιστικά,

σίδερο και ατσάλι στο κορμί και στην ματιά,

πύρινο βλέμμα και μυαλό να τρέχει αβυσσαλέα στην κοπελιά.

Έρωτας, έρωτας με την φωτιά.

"Θα καείς...

Θα καείς..." 

Σιγοψιθύριζε ο αγέρας...

Μια στο νιο, μια στην κοπελιά.

Φλόγα στα μάτια, φλόγα στην ματιά,

πύρινη σάρκα,

αναψοκοκκινισμένα μάγουλα,

καυτή αγκαλιά.

Και ο ταύρος ρουθούνιζε άγρια,

ζωώδη και δυνατά.

Χτύπαγε το πόδι του με ντόρο στο χώμα,

σκληρά και ρυθμικά.

"Σσσσσσσσσ"

"Άκου, άκου, τα πουλιά,

σταμάτησαν να τραγουδούν από της έξαψης την πυρκαγιά."

Λάλησε ο Ζέφυρος σιγά

και έφερε μυρωδιές από λουλούδια,

από ιδρώτα και από γαρυφαλλένια μυρωδάτα φιλιά.

Ίσως και από κανέλα και από σανταλόξυλο, άρωμα βαρύ,

μαζί με θαλασσινό νερό και βροχή.

Ποτίστηκε το χώμα λίγο πριν ο ήλιος χαθεί.

Πίνακας : Vassilis Michailidis

Μελιτοφόρος (Ε)

3-5-2020

Σταγόνα, λεπτό και ο χρόνος έτρεχε ποτάμι δυνατό,

γλυκόπικρο και ξινό,

μα κάποιες φορές και απίστευτα νόστιμο και θεϊκό το κάθε δευτερόλεπτο στο κάθε εκατοστό.

Πόνος και χαρά σε κάθε μία σταυροβελονιά,

πλούσιοι και φτωχοί,

νέοι, γέροι, άγιοι και αρματωλοί

κάτω από τον ίδιο ουρανό,

πάνω στην ίδια γη.

Μόχθος και κρασί,

άδικο και αγώνας την κάθε στιγμή,

σε ένα ατέρμονο παιχνίδι για το δικαίωμα στην ζωή.

Τι να πρωτογευτείς, για τι να ζήσεις, τι να κάνεις, γιατί πραγματικά αξίζει να μοχθήσεις.

Και το λάδι έτρεχε πράσινο και γευστικό, με ψωμί ζεστό και χέρια με ρόζους και με ρυτίδες στο πρόσωπο και το λαιμό

από του αγέρα και των θεριών το αστείρευτο τρανταχτό.

Γιατί τραντάζονταν οι πέτρες και οι κίονες οι κουρμπαριστοί,

ατσάλια και ριπές που χτύπαγαν μαζί με της φύσης τη δύναμη αυτή τη γη,

και το βουητό έφτανε όλο και πιο μακριά,

γέννα που αγκομαχούσε να φέρει στον κόσμο την ελπίδα, την αγάπη, της ψυχής την ομορφιά.

Και η ψυχή δεν έκλαιγε ήθελε να γίνει δυνατή,

να πετάξει σαν αετός πάνω από τους κίονες, να μιλήσει για θάρρος, για πυγμή.

Και όταν έκλαιγε ήθελε να γίνει τρυφερή,

ευαίσθητη και δίκαιη,

να σκουπίσει το δάκρυ σε κάθε άλλη πονεμένη ψυχή.

Να, λένεεε...

Αυτό είναι ο άνθρωπος...

Μια πέτρα, μια ψίχα από ψωμί,

σε ζυγαριά να μετράει τον πλούτο που βγαίνει από αυτή. 

Και έβαλε τη μουσική, τη τέχνη,

το μεράκι στα χέρια και στο μυαλό,

για σμιλεύει την ευαισθησία, την τρυφερότητα, την ίδια τη καρδιά, το κάθε υπέρτατο αγαθό.

Και να αναπνέει ΕΛΕΥΘΕΡΑ πάνω σε βράχους και σε κατάρτια ψηλά,

να τραγουδάει για το παρόν, με το παρελθόν στα τρίσβαθα μυαλά.

Και εκεί, πάνω στους κίονες,

να αγναντεύει το μέλλον που έρχεται γοργά και να ελπίζει να δώσει καρπούς μόνο από τα δέντρα που μιλούν για ιδανικά.

Για αυτό τα δέντρα κοιτάνε ψηλά.

Χέρια, χέρια που ζητάνε όλα τα ουράνια και τα θεϊκά.

Να δώσουν τροφή αλλά και να πάρουν από τις ρίζες που έχουν χωθεί βαθιά.

Γιατί χωρίς ρίζες δεν μπορούν να αναπτυχθούν,

να παίξουν στις φυλλωσιές κρυφτό με τον ήλιο να αναρριχηθούν.

Με το πρώτο δυνατό αγέρι θα κοπούν,

θα γίνουν κλαδιά χωρίς αναπνοή,

θα χαθούν.

Ένας παππούς κάθησε κάτω από ένα δέντρο να ξαποστάσει, 

χρόνια στον μόχθο της επιβίωσης,

κάτω από το ίσκιο του να κάτσει.

Είχε γίνει νιος και πατέρας,

είχε ζήσει κακουχίες και καταστροφές,

αλλά χαιρόταν το κάθε λεπτό, της κάθε ημέρας.

Σιγοτραγουδούσε με τα μάτια μισόκλειστα σαν να ονειρευόταν,

αλλά το κάθε λεπτό το ζούσε και το σεβόταν.

Μα πώς περνάει ο χρόνος, μακρολογούσε και οι μέλισσες του βούιζαν και τις κοιτούσε.

"Σαν νέες κοπέλες είσαστε, γυναίκες με φτερά,

μέλι το φιλί σας, κεντρί κεντάτε στην καρδιά..."

Μάλλον θυμόταν τα παλιά...

Painting : Βιργιννια Μπακογιωργου

Μελιτοφόρος (ΣΤ)

6-5-2020

"Πόσο πολυλογούδες είναι αυτές οι μέλισσες, πόσο εργατικές!! Μου θυμίζουν την κυρά μου! Εκρηκτικές..."

Ο παππούς αυτά σκεφτόταν και αναλογιζόταν 

και ο ήχος από την πλάση σαν ψιθύρα να παίζει ερωτικά θροΐσματα ακουγόταν.

Με τις μέλισσες να τραγουδούν και να χορεύουν

και την Ελενθώ να δημιουργεί ωδίνες για της φύσης τους τοκετούς που πορεύουν...

Γεμάτη και στρογγυλή η γη,

έτοιμη με τα στήθη της να βυζάξει. 

Γάλα, νέκταρ και ζωή,

να τραφούν όλα τα στόματα, όλα τα ζωντανά,

στάχυα χρυσά, με καρπούς,

κρόταλα αληθινά.

Και οι ανεμώνες να λικνίζονται πονηρά,

κλείνοντας του αγέρα το μάτι και στα φτερωτά, 

για το μοίρασμα του πλούτου στην πρώτη τη σπορά.

"Πώς από τον έρωτα, πας στον τοκετό?? Αράδα αράδα τα χρόνια σε έναν κυκλικό χορό... Πόσο θα ήθελα να ζω αιώνια, να πίνω, να γλεντώ...

Να κάνω έρωτα στα αλώνια,

με το φεγγάρι να τραγουδώ...

Να ρίχνω νερό στα αυλάκια,

να ποτίζω τα δέντρα και να παίρνω καρπούς,

να κοιμάμαι τη νύχτα βλέποντας τους αστερισμούς...

Αλλά ο κόσμος πώς έγινε??!!

Ζωή με ακούς???!!! ..."

" Μέσα σε τσιμεντένια τείχη, μόνος με χίλιους γνωστούς...

Σαν πολύ ευαίσθητος έγινα...

Ίσως από τα γεράματα και τα άσπρα μαλλιά αλλά σοφός δεν αισθάνομαι,

έχω νεανική καρδιά...

Η φύση όμως εγκυμονή...

Φωνάζει για αγαθά, κοιλοπονή...

Κραυγάζει να πάω κοντά,

να σπαθίσω το γήρας,

να νιώσω νέος ξανά....

Αλλά αυτές εδώ οι μικρές με περιγελούν,

μου θυμίζουν ότι το σώμα και η καρδιά έχουν διαφορετικούς ρυθμούς...

Αχ καρδιά μου με ακούς??!!! "

Τα στάχυα σείστηκαν ρυθμικά και ο αγέρας του ανακάτεψε τα άσπρα του μαλλιά.

Ένα κοράκι φώναξε..." Κρα κρα "...

και κάτι πεταλούδες πέταξαν στριφογυριστά...

Λουλούδια και μυρωδιές,

μαργαρίτες κάτασπρες, ανθιστές...

Και ο ταύρος, νέος, γέρος ή παιδί,

έδειχνε τα κέρατα, έσκαβε τη γη...

Και το κελάρρυσμα της καρδιάς είχε γιγαντωθεί....

Αχ αυτή η Άνοιξη στην καρδιά και τη ψυχή...

Είναι τρελή και αδυσώπητα ζωηρή.

 

Μεθύσι, μεθύσι ζωηρό,

ποτάμι που ξεχύνεται, άγριο και δυνατό...

Η καρδιά έχει τον δικό της σκοπό...

Και οι μέλισσες την κέντριζαν όλο και πιο δυνατά,

την χτύπαγαν κατακούτελα και έτρεχε εξωφρενικά ...

Φώναζε, κραύγαζε,

ξεχυνόταν διθυραμβικά...

Πίνακας : Μιχάλης Μαγκάκης

Μελιτοφόρος (Ζ)

15-5-2020

Ξεπηδούσαν οι μνήμες,

χόρευαν οι σκηνές...

Ρυτίδες, χαμόγελα, δάκρυα και λακκάκια του χτες.

Και ένας αυλός πιο πέρα κένταγε εικόνες παλιές,

σαν μια αράχνη πάνω στο κλαδί του δέντρου, ύφαινε και φυλάκιζε αισθήματα, χαρές και πληγές.

Αλκυόνη την έλεγε τη γυναίκα του και γέλαγε το φυλλοκάρδι του...

Νια, άγουρο κεράσι,

έγινε μεγάλος αγώνας ποιος την σάρκα της θα πρωτοπιάσει.

Ροδαλή και σκληρή,

καρύδι που δεν έσπαγε σε κάθε της τριβή.

Και πείσμα...!! Τέτοιο πείσμα δεν είχε στην ζωή του ματαδεί...

Αλλά... Αλλά την αγάπαγε πολύ...

Ξεκάλτσωτη να πλένει και να σκουπίζει,

να ταΐζει τα ζώα, να θερίζει.

Τύλιγε το μαντήλι της στο κεφάλι

και ο ίδιος ο αγέρας μαζί της δεν μπορούσε να τα βάλει....

Ζζζζζζ.... Όλη την ημέρα...

Σκάφη, φασίνα και φτυάρι,

πόδια ξεκάλτσωτα και δυνατά,

χέρια δρεπάνια και ζωηρά

και η ματιά της να τον θερίζει χωρίς τελεία καμιά.

Αχ η δικιά του Αλκυόνη...!!! 

Ο αγέρας του την έφερε ξαφνικά,

να του δώσει ζέση στην ψυχή και την καρδιά...

Την ερωτεύτηκε μεμιάς...

Λαλιά, ματιά και στην καρδιά μεγάλος σεβντάς.

Σαν κάρβουνο στην θράκα,

σαν κάστανο σκληρό και γεμάτο γλύκα από μέσα,

άγριο με τερτίπια πολλά,

αφράτο και γευστικό στην κάθε του μπουκιά.

Δεν μπορούσε να παραπονεθεί...!! 

Της τραγουδούσε καμία φορά με την αυγούλα, πρωί, πρωί...

Ακόμα και τώρα που είχε πετάξει με ανοιχτά φτερά,

στα λιμάνια τα ουράνια, τα μακρινά, τα αγγελικά...Τι σου είναι η ζωή!! 

Γιατί η ψυχή της ήταν γαρδένια λευκή

και μοσχομύριζε

όπως τα λουλούδια που πότιζε με το σούρουπο στην ασβεστωμένη της αυλή.

Αεικίνητη και εργατική...

Δυόσμο, αρμπαρόριζα, ρίγανη και ηλιανθοί...

Το μόνο παράπονο που είχε μέσα του ήταν που δεν της άρεσε ο χορός,

ήτανε χορευταράς ο κυρ Γιάννης,

Κύριος αληθινός.

Παληκάρι όμορφο και ευθυτενές,

που στο χορό και στο γλέντι ήταν ο καλύτερος μπαξές.

Αχ... Βγήκε ένα παράπονο γλυκό,

από τα μύχια όσα της καρδιάς,

σαν παιχνίδι παλιό κουρδιστό, 

μιας παλιάς κοπιάς αρσενικό. 

"Αχ βρε χρόνε πως τρέχεις έτσι σαν τρελός,

μόνο παρωπίδες ξέρεις να φοράς και είσαι όπως λένε και γιατρός...

Πέταξε η Αλκυόνη μου με ανοιχτά τα φτερά,

άραγε σε τι λιμάνια είναι,

άραγε θα την δω ξανά??!!

Ένα παράπονο που μου κεντά τα σωθικά."

Τι αγέρας, τι σεβντάς,

τι χρόνος, τι ζευγάς...

Ασύστολα ορμητικός,

ταύρος αφηνιασμένος,

άμυαλος και νευρικός...

Αυτό είναι ο χρόνος!!!

Θεότρελος, χωρίς πυξίδα

με ρυτίδες και μνήμες για βιός. 

Μποφόρια και τρικυμίες,

νηνεμίες και ταξίδια ονειρικά

και ο άνθρωπος καπετάνιος ή ναυαγός, 

σε κάθε διαφορετική στιγμή και άλλη πορεία ξαφνικά...

Πίνακας : Olivia Afionis

Μελιτοφόρος (Η)

15-5-2020

Φωνές και χαχανίσματα γλυκά,

από μέλι της κηρήθρας στολισμένα.

Κοτσίδες στα χρυσά μαλλιά,

με φιόγκους και κορδέλες ηλιοποικιλτοπλεγμένα.

"Ελάτε, ελάτε να παίξουμε κρυφτό...

Ποιος τα φυλάει???

Όχι εγώ!!!"

Χεράκια λεπτεπίλετα και λουλουδένια,

κορμοί αιθέρινοι από άνθη καμωμένα.

Φουστάνι σαν ντάλια που καμαρώνει,

πόδια από δύναμη που γιγαντώνει.

Και ένα γέλιο να αχνοφέγγει πονηρό,

να γελάει το βλέμμα σε ένα ξεκαρδιστικό σκοπό.

" Ήρθα πρώτη. Αποφασίζω εγώ. "

"Μελίνα τι κάνεις εδώ??!!

Πού είναι η μαμά?!

Ξέρει ότι ήρθες τόσο μακριά?!"

Και ένα γέλιο να πλέκει στον αγέρα ξεκαρδιστικά...

"Καλέ παππού τι λόγια είναι αυτά!!!

Ένα βήμα είμαι από το σπίτι,

μια δρασκελιά...

Αχ παππού μου τα χρόνια σου είναι πολλά...

Και τα βλέπεις όλα διαφορετικά...

Έλα να σου δώσω μια αγκαλιά. "

" Παππού θέλεις να τα φυλάς εσύ??!!"

Και το βλέμμα να σπινθηρίζει πονηριά περισσή...

" Αχ γατούλα μου πονηρή!!

Θέλεις να βρεις το κοροϊδάκι γιατί κανένας άλλος δεν θέλει να μπει.

Για να δω την παρέα σου!!

Τι κάνετε παιδιά...??!! 

Έχετε οργώσει όλο τον κάμπο βλέπω και όλη τη γειτονιά...

Να ξέρετε ότι είσαστε ακόμα τυχερά...

Παίζετε δίπλα στο χώμα, στην φύση και στου καθαρού αγέρα τα προικιά... "

" Ζζζζζζ...

Η μελισσούλα μου η μικρή...

Μελινάκι μου έλα να σου δώσω ένα φιλί...

Να χαρείς τη νιότη όσο μπορείς ... Στο έχω πει...

Γουλιά, γουλιά να χαίρεσαι, την κάθε σου στιγμή... "

"Έλα παππού γρήγορα γιατί θέλω να παίξω.... Φιλί... "