ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

«Η λύπη δεν υφαίνει ουράνιο τόξο αλλά τα χρώματα θερίζοντας συνθέτει ένα μεσίστιο γιατί που φτάνει δήθεν από μακριά επειδή ποτέ δεν έφυγε.»

Κώστας Παπαγεωργίου

Τοπίο με ένα ουράνιο τόξο – Peter Rubens

Νάνσυ Δανέλη - Ουράνιο τόξο.

Στην έρημη ακτή του φθινοπώρου
περπατώντας δίχως προορισμό
κάτω απ΄το μολυβένιο ουρανό

νερά κατηφόριζαν απ΄τα σύννεφα
πικρά νερά από τα μάτια

κι έσμιγαν τα νερά

στην ξαφνική νεροποντή
τα κύματα αλλόκοτα αγρίευαν
ο αέρας βούιζε οργισμένος

και μη μπορώντας να ξεχωρίσω
αν η καταιγίδα ερχόταν από μακριά
ή αν εγώ ήμουν εκείνη
που την είχε φέρει
δεν αναζήτησα άλλο καταφύγιο.

Αφέθηκα να μουσκεύω ως το μεδούλι

ως το τέλος της βροχής
ως τη σιωπή του ανέμου
ως το τέρμα του ορίζοντα

Νερό κατάντικρυ στον ήλιο
τον κρυμμένο
ως την απρόσμενη στιγμή
που ο ουρανός θα φανερώσει
το τόξο της απαντοχής

ως τη στιγμή που
θα κατηφορίζει η Ίριδα
ολόχαρη
σκορπίζοντας χρώματα

παπαρούνες
χλόη
κίτρινο φως
και πορτοκαλί
το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας
μενεξέδες
στους δρόμους του σούρουπου
τις βιολέτες του δειλινού.

κι ο ουρανός θα κατεβάσει
τη γέφυρα
ν΄ανηφορίσουν οι ψυχές
για τον παράδεισο.

Νερό κατάντικρυ στον ήλιο
ως τη στιγμή
που θα σκύψει ο ουρανός.

Girl and rainbow Painting by Boyan Dimitrov

Μαρία Κυρτζάκη - Το ουράνιο τόξο

[Ενότητα Ανίχνευση (1968-1971)]

Ψάχνοντας για οποιοδήποτε τόξο
«Το κυνήγι δεν τέλειωσε» είπες
Και τα μάτια χάθηκαν
Το μαύρο ανιχνεύοντας.
«Το ουράνιο τόξο» είπες και γαλήνεψα.
Περνούν οι μέρες
«Τα γεγονότα», είπες, «αναμφισβήτητα».
Κι όμως, σε άφησαν πίσω τα γεγονότα
Σε λησμόνησαν
Οι μέρες έγιναν χρόνια
Και τώρα πια είναι ζήτημα επιβίωσης
Τώρα μετράς στα πέντε σου δάχτυλα
Μετράς κι απορείς
Πώς έγινε, είπες, και σκούριασαν οι κλειδώσεις
Πώς έγινε
Και δεν φύσηξε άνεμος στην πλευρά μας
Δεν το παίξαμε το παιχνίδι μας
Δεν το παίξαμε
Δε γινόταν αλλιώς

Τα κιβώτια βαριά στη μεταφορά
Εύφλεκτα
Κι απορώ κι απορείς κι απορούμε
Στις οικογενειακές συγκεντρώσεις τα βράδια
Πώς η τόση αγάπη εξατμίστηκε
Πώς οι χαρταετοί έπαψαν –τρυπημένοι στο μέρος
της καρδιάς– το παιχνίδι

Από τη συλλογή Οι λέξεις (1973) της Μαρίας Κυρτζάκη

https://thepoetsiloved.wordpress.com/

Landscape with a Rainbow, 1915 by Konstantin Andreevic Somov

Τάσος Λειβαδίτης - ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

Οι νύχτες του χειμώνα μεγαλώνουν κλέβοντας τις έγνοιες της μέρας
ο ποιητής χάνεται για μια λέξη, οι εραστές για μιαν απάντηση
οι αιχμάλωτοι απελευθερώνονται μ’ ένα μονάχα πυροβολισμό
το ουράνιο τόξο είναι η παράξενη αλληλογραφία ανάμεσα σε δυο καταφρονεμένους

https://www.apotipomata.com/

RAINBOW by Leonid Afremov

D. H. Lawrence — Ουράνιο τόξο

Ακόμη και το ουράνιο τόξο έχει κορμί
φτιαγμένο από τις ψιχάλες της βροχής
και είναι μια αρχιτεκτονική αστραφτερών ατόμων,
ωστόσο δεν μπορείς ν’ ακουμπήσεις
το χέρι σου πάνω του,
ή μάλλον, ούτε και το νου σου.

Μετάφραση: Γιώργος Χ. Κουλούρης

https://dimartblog.com/

Jan Siberechts - Landscape with Rainbow

Χρήστος Ντάλιας - Ουράνιο τόξο

Είδα το Θεό μικρό
σε μια σταγόνα.
Και τίναξα τα χέρια παίζοντας
δίχως να το ξέρω
κάνοντας
ένα πλατύ ουράνιο τόξο.
Κι ακούμπησα στις άκρες του.

Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986) του Χρήστου Ντάλια

https://thepoetsiloved.wordpress.com/

The Puszta by Karoly, the Elder Marko

ΗΛΙΑΣ Δ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ - ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ

Αυτά τα δέντρα δε σηκώνουν άλλους ανθρώπους πάνω τους,
η φλούδα χάνει τον ήλιο,
εκείνοι οι βράχοι την αρμύρα δεν αντέχουν,
μισόκλειστα κρατούν τα μάτια τους
κι οσφρίζονται τα θέατρα που παίζει το πέλαγος.
Στον ορίζοντα αστράφτουν λαλιές κι εικόνες,
όμως η ανέμη ακόμη χορεύει το μάλλινο
κι οχτρεύει το γρήγορο συνθετικό κύκλο.
Τούτες τις φορές, οι φόρες που πήραμε έχουν άλλες ανάσες
εξόρυξαν ήχους που βαστούν, βαστούν μυρωδιές,
κύκλους από αλώνια στο νου, βουή τζιτζικιών
στην ελεύθερη σκέψη του παραθερισμού.
Αυτές οι μέλισσες χάρισαν όλη τη γλύκα τους να γιάνουμε,
εκείνα τ΄ αρμυρίκια ψήλωσαν
κι έσβησαν την άμμο απ΄ τον ορίζοντά τους,
γύραν στους λόφους, χάδι, άλλο άγγιγμα να δροσερέψουν.
Αυτά τα φύλλα πείσμωσαν, δεν πέφτουν φέτος
κρατούν το χρώμα τους ψηλά,
εκείνα τα νερά θυμήθηκαν τη νιότη τους και ξεχύθηκαν στα πόδια μας.
Αυτά τα γυαλιστερά σύμβολα ξέβαψαν, να γίνουν σύμβολα
τους πάει η αφαίρεση.
Αυτά τα χρώματα έρχονται κάτ΄ επάνω μας σχίζοντας το βαθύ γκρι.
Τι ευτυχία ν ΄ αντέχεις τη λάμψη τους,
να περνάει στο αίμα μας ουράνιο τόξο!

https://www.mcnews.gr/

Sky Study with Rainbow 1827 By John Constable

William Wordsworth - My Heart Leaps Up ή Το ουράνιο τόξο

Η καρδιά μου πηδά όταν βλέπω
Ένα ουράνιο τόξο στον ουρανό:
Έτσι ήταν όταν ξεκίνησε η ζωή μου.
Έτσι, τώρα είμαι άντρας.
Γι 'αυτό, όταν μεγαλώσω,
Ή άσε με να πεθάνω!
Το παιδί είναι πατέρας του ανθρώπου.
Και θα ήθελα οι μέρες μου να είναι
δεσμευμένες ο καθένας με φυσική ευσέβεια.

https://www.greelane.com/

Arctic Sunset with Rainbow by William Bradford

Μάνος Κοντολέων - Ο σπουργίτης και το ουράνιο τόξο

Ήταν κάποτε ένας σπουργίτης που ήθελε να γνωρίσει το ουράνιο τόξο. Ήθελε να δει από κοντά τα χρώματά του.

«Είναι πολύ μακριά το ουράνιο τόξο!» του έλεγε η σοφή κουκουβάγια. «Κι εσύ, τόσο μικρούλης που είσαι, θα κουραστείς και θα μείνεις στα μισά του δρόμου!»
Όμως ο σπουργίτης δεν άλλαζε γνώμη.
Κι έτσι ένα πρωί ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι.
Πέρασε μέσα από το μεγάλο δάσος. Είδε τα λιοντάρια, τις τίγρεις, τους ελέφαντες και τις μαϊμούδες.
«Πάω καλά για το μέρος που είναι το ουράνιο τόξο;» ρώτησε ένα χιμπατζή.
«Καλά πας!» του απάντησε εκείνος.
Μετά από το μεγάλο δάσος, ο σπουργίτης βρέθηκε στη μεγάλη θάλασσα. Είδε τα κύματα, είδε τα ψάρια, είδε τα καράβια, είδε και τους γλάρους.
«Για το μέρος που βρίσκεται το ουράνιο τόξο, από εδώ πάνε;» ρώτησε ένα δελφίνι.
«Ναι!» του απάντησε εκείνο.
Μετά από τη μεγάλη θάλασσα, ο σπουργίτης βρέθηκε στη μεγάλη έρημο. Είδε την άμμο να αστροποβολάει κάτω από τον ήλιο, είδε τα φοινικόδεντρα, είδε τις καμήλες.
«Θέλω να φτάσω στο ουράνιο τόξο. Καλά πάω;» ρώτησε ένα σκαθάρι.
«Καλά πας!» του απάντησε εκείνο.
Μετά από τη μεγάλη έρημο, ο σπουργίτης βρέθηκε στα μεγάλα βουνά. Είδε τα χιόνια, είδε τους αϊτούς, είδε τις αρκούδες, είδε τις δροσερές πηγές και τα πανύψηλα έλατα.
«Προς τα πού πέφτει το ουράνιο τόξο;» ρώτησε ένα σκίουρο.
«Εκεί!» του έδειξε εκείνος.
Και ο σπουργίτης –αν και είχε πια κουραστεί– πήρε κουράγιο και συνέχισε. Το καταλάβαινε πως πλησίαζε.
Και ναι! Μόλις πέρασε το τελευταίο βουνό, βρέθηκε στην πεδιάδα που κατοικούσε το ουράνιο τόξο.
Ήταν μια πλατιά πεδιάδα, γεμάτη από λουλούδια. Τα λουλούδια είχαν πάνω τους τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Υπήρχαν και μερικές λίμνες. Τα νερά τους είχαν χρώματα του ουράνιου τόξου. Υπήρχαν και πουλιά που τα φτερά τους είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Υπήρχε και το ίδιο το ουράνιο τόξο. Όμορφο που ήταν!
Ο σπουργίτης πήγε και κούρνιασε στην πιο χαμηλή μεριά του. Μπορούσε πια να ξεκουραστεί. Σήκωσε τα μάτια του προς τα επάνω. Ό,τι έβλεπε ήταν λουσμένο σε μαγευτικούς χρωματισμούς.
«Αχ, τι ομορφιά!» είπε ο σπουργίτης. «Άξιζε η κούραση!» κι έπειτα έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε.
Τα όνειρά του είχαν χρώματα του ουράνιου τόξου. Τόσο όμορφα όνειρα ήταν.
http://ebooks.edu.gr/

Joan of Arc by Annie Swynnerton

ΦΡΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ -ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ

Πίσω από κάθε καθρέφτη
είν’ ένα αστέρι νεκρό
κι ένα ουράνιο τόξο βρέφος
που κοιμάται.
Πίσω από κάθε καθρέφτη
είναι μια αιώνια γαλήνη
και μια φωλιά από σιωπές
που ποτέ δεν έφυγαν.
Ό καθρέφτης είναι η μούμια
της πηγής κλείνει
σαν όστρακο από φως
τη νύχτα.
Ό καθρέφτης
είναι μάνα-δροσιά
το βιβλίο που ανατέμνει
το λυκόφως, η ηχώ που έγινε σάρκα.
«Σουίτα των καθρεφτών» 1921

μετάφραση Τάκη Βαρβιτσιώτη

https://whenpoetryspeaks.blog/

Landscape with a Double Rainbow 1812 By John Constable

Μελισσάνθη - Κύκλοι
Μια σκάλα, εντός μου, στρέφεται όπως φίδι
που αδιάκοπα, η ψυχή μου, θ’ ανεβαίνει
—σε ύψη και βάθη αβυσσαλέα χαμένη—
μια σκάλα, εντός μου, στρέφεται όπως φίδι
σε κύκλους δαντικούς και δαχτυλίδι
Τις δυο της άκρες τόξο ουράνιο δένει
Μια σκάλα, εντός μου, στρέφεται όπως φίδι
που όλο η ψυχή μου ανεβοκατεβαίνει.
https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Arundel Castle, with Rainbow by William Turner

Lord Byron - The Bride of Abydos

Or, since that hope denied in worlds of strife,
Be thou the rainbow in the storms of life!
The evening beam that smiles the clouds away,
and tints tomorrow with prophetic ray!
https://publicdomainreview.org/
Das Zeichen des Bundes from the Genesis section of the Augsburger Wunderzeichenbuch (ca. 1552)

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ (13 Μαΐου 1883 - 19 Φεβρουαρίου 1962)

Ο κορυφαίος γιατρός με την παγκόσμια ακτινοβολία γεννήθηκε στην Κύμη Ευβοίας το 1883 και πέθανε το 1962 στο Μαϊάμι Φλώριδας.

Ο πατέρας του Νικόλαος Παπανικολάου ήταν γιατρός που άσκησε το επάγγελμα του για πολλά χρόνια στην Κύμη και διετέλεσε για αρκετό χρονικό διάστημα Δήμαρχος της πόλης και είχε επίσης εκλεγεί και Βουλευτής Ευβοίας και Καρυστίας.

Τα παιδικά του χρόνια ο Γεώργιος τα πέρασε στην Κύμη όπου και τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Κατόπιν οι γονείς του τον έστειλαν στην Αθήνα για να τελειώσει τις εγκύκλιες σπουδές.

Ο Γεώργιος Παπανικολάου στο Λονγκ ΄Αιλαντ

Είχε και ένα μεγαλύτερο αδελφό ο οποίος σπούδασε Νομικά. Σύμφωνα με την παράδοση και την πάγια συνήθεια, που ήταν πολύ ζωντανή την εποχή εκείνη στις ελληνικές οικογένειες, ο πρωτότοκος γιος έπρεπε ν' ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα. Μιας όμως και ο πρωτότοκος γιος ακολούθησε τη Νομική Επιστήμη, έμελλε να εκπληρωθεί η πατρική επιθυμία και η παράδοση από τον Γεώργιο ο οποίος έδειχνε και ιδιαίτερη κλίση στην ιατρική επιστήμη.

Σαν παιδί ο Γεώργιος Παπανικολάου ανατράφηκε σε ένα ιδιαίτερα θερμό και συναισθηματικό οικογενειακό περιβάλλον. Ο πατέρας του ήταν άνθρωπος δραστήριος και με έντονη προσωπικότητα, ενώ η μητέρα του, τα αδέλφια του και όλοι οι συγγενείς και φίλοι του έδειχναν ξεχωριστή αδυναμία στον σπάνια προικισμένο νέο, το Γεώργιο, ο οποίος είχε ήδη αρχίσει να ξεχωρίζει από τους συνομήλικους του για τα ψυχικά, φυσικά και πνευματικά του χαρίσματα.

Μετά την αποπεράτωση των γυμνασιακών του σπουδών γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1898, και έλαβε το πτυχίο του το 1904, σε ηλικία δηλαδή μόλις 21 ετών.

Καθώς ήταν φιλομαθής, και διακρινόταν από μικρός για τη μεγάλη του θέληση, κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Αθήνα, διεύρυνε την μόρφωση του με την εκμάθηση ξένων γλωσσών. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία, αλλά και το μεγάλο πάθος του, που ήταν η μουσική. Γι' αυτό ασχολήθηκε επί 8 οκτώ χρόνια με το βιολί, και όπως θα δούμε πιο κάτω, στα δύσκολα χρόνια της παραμονής του στην Αμερική, η γνώση αυτή του φάνηκε χρήσιμη.

Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή και πήρε το δίπλωμά του, ο Παπανικολάου επέστρεψε στην γενέτειρά του την Κύμη.

Επιστρέφοντας όμως εκεί, αναρωτιόταν γιατί έγινε γιατρός, αφού δεν ήθελε να ασκήσει το επάγγελμα. Καθημερινά έκανε ατελείωτους περιπάτους στους καταπράσινους λόφους της Κύμης, διαβάζοντας φιλοσοφία. Ο Καντ και ο Νίτσε ήταν εκείνοι που ικανοποιούσαν περισσότερο τις αναζητήσεις του. Η φιλοσοφική σκέψη του Νίτσε έπαιξε τον κύριο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του.

Ο Γεώργιος Παπανικολάου, ο οποίος στα νεανικά του χρόνια βίωσε τη σκληρή δοκιμασία και τη δραματικότητα του άτυχου πολέμου του 1897, προβληματίσθηκε από τα ιδεολογικά ρεύματα και επηρεάσθηκε από τις φιλοσοφικές θεωρίες των αρχών του 20ου αιώνα Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, το γεγονός ότι ο Παπανικολάου από το 1904, αριστούχος πτυχιούχος της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, είχε αποφασίσει να μην ασκήσει το ιατρικό επάγγελμα, προκειμένου να αποσυρθεί στην Κύμη, καλλιεργεί μονάχος τη γη του, διαβάζει φιλοσοφία και βιολογία, ασχολείται με τη γλώσσα και με το δημοτικισμό και προετοιμάζει καλύτερα το έδαφος για τις μεταπτυχιακές του σπουδές.

Ο πατέρας του γνωρίζοντας τον χαρακτήρα και τις ικανότητές του παιδιού του, την ολοφάνερη εξυπνάδα του και την έμφυτη τάση του προς την επιστημονική έρευνα, θυσιάζοντας τις οικονομίες του, έστειλε το Γεώργιο στα 1907 για ανώτερες σπουδές στη Γερμανία.

Επιλέγει τον κλάδο της Βιολογίας, που ανταποκρίνεται περισσότερο στα ενδιαφέροντά του και μεταβαίνει στην Ιένα πρώτο σταθμό της μετεκπαίδευσής του όπου θα παρακολουθήσει τα μαθήματα του καθηγητή Ερνέστου Χαίκελ, ινδάλματος των φοιτητικών χρόνων του. Το 1908 θα συνεχίσει τις σπουδές του στο Freiburg και τέλος στο Μόναχο, όπου το 1910 θα του απονεμηθεί ο τίτλος του Διδάκτορα της Φιλοσοφίας για την εργασία του «Περί των συνθηκών της διαφοροποιήσεως του φύλου των Δαφνιδών».

Η «γερμανική περίοδος» της ζωής του Γεώργιου Παπανικολάου υπήρξε και αυτή εποχή αναζητήσεων και φιλοσοφικού στοχασμού. Με τους φίλους του Αλέξανδρο Δελμούζο και Γ. Σκληρό, το γνωστό λογοτέχνη Κωνσταντίνο Χατζόπουλο, που επίσης βρισκόταν εκείνα τα χρόνια στη Γερμανία και τον Μ. Ζαβιτσιάνο, ο Γεώργιος Παπανικολάου συγκροτεί βραχύβια σοσιαλιστική ομάδα. Σταθερός υπέρμαχος του δημοτικισμού, που τότε ταυτιζόταν με ριζοσπαστικές αντιλήψεις για την πολιτική και την επιστήμη, δημοσιεύει ενυπόγραφο άρθρο στο αθηναϊκό περιοδικό «Ο Νουμάς» (φύλλα 319 έως 321 του 1908). Το εν λόγω άρθρο που έφερε τον τίτλο «Για τον εγωισμό και τους εγωιστάς» αποτελεί κατά κάποιο τρόπο απάντηση σε κείμενο που είχε δημοσιευθεί σε προηγούμενο φύλλο με τίτλο «Εγωισμός ή αγάπη;». Το άρθρο παρουσιάζει ενδιαφέρον διότι μαρτυρεί τις τότε αντιλήψεις και τις πνευματικές αναζητήσεις του μετέπειτα διάσημου ερευνητή. Γρήγορα όμως και αφού γνώρισε διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα αποφασίζει να αφιερωθεί στη βιολογική έρευνα, την οποία θα καταστήσει σκοπό της ζωής του. Γράφει ο ίδιος στον πατέρα του: «Δεν είμαι πλέον ονειροπόλος. Η επιστήμη με άρπαξε από τα χέρια του Νίτσε. Πατώ απάνω σε έδαφος στερεό...».

Δεν του αρκούσε να ασκήσει το ιατρικό επάγγελμα, αλλά ήθελε να στραφεί στην επιστημονική έρευνα, επηρεασμένος από τις θεωρίες των Ιμμάνουελ Καντ, Φρήντριχ Νίτσε, Αρθουρ Σοπενχάουερ και Γιόχανν Βόλφγκανγκ Γκαίτε και από το βιβλίο του Ερνστ Χαίκελ για «το αίνιγμα του σύμπαντος».

Όταν γύρισε στην Ελλάδα (1910), ο Παπανικολάου διαπίστωσε ότι οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για τα μελλοντικά του σχέδια. Αμέσως μετά το γάμο του με την Ανδρομάχη Μαυρογένη, αποφάσισε να φύγει πάλι για το εξωτερικό, διευκρινίζοντας στους γονείς του πως «το ιδανικόν μου δεν είναι να πλουτίσω, ούτε να ζήσω ευτυχής αλλά να εργασθώ, να δράσω, να δημιουργήσω, να κάμω κάτι τι αντάξιον ενός ανθρώπου ηθικού και δυνατού» Πρώτος σταθμός της επιστημονικής Οδύσσειας του Παπανικολάου το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του Μονακό, όπου έλαβε μέρος σε μία από τις ερευνητικές αποστολές του ωκεανογραφικού σκάφους «L' Hirodelle» (1911) του πρίγκιπα Αλβέρτου Α'.

Διακόπτει την παραμονή στο εξωτερικό για να συμμετάσχει στο Βαλκανικό πόλεμο του 1912, μετά τη λήξη του μεταναστεύει μαζί με τη γυναίκα του στις ΗΠΑ. Δύσκολες οι συνθήκες λόγω οικονομικών δυσκολιών, με αποτέλεσμα να εργαστούν και οι δυο σε ένα εμπορικό κατάστημα. Ο ένας πουλώντας χαλιά και η άλλη ράβοντας κουμπιά με αμοιβή 5 δολάρια την εβδομάδα. Τα προβλήματα τελειώνουν όταν ο Παπανικολάου διορίστηκε βοηθός του παθολογοανατομικού τμήματος του Νοσοκομείου της Νέας Υόρκης, ύστερα από μεσολάβηση του διάσημου γενετιστή του Πανεπιστημίου Κολούμπια Τ.Χ. Μόργκαν.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Οι τεράστιες επιστημονικές ικανότητες, αλλά και το ήθος του αφοσιωμένου ερευνητή δεν άργησαν να εκτιμηθούν και να καρποφορήσουν στο Ιατρικό Κολέγιο του Πανεπιστημίου του Κορνέλλ, στο οποίο εργάστηκε το διάστημα 1914-61, αποκτώντας όλους τους τίτλους της ακαδημαϊκής ιεραρχίας, χωρίς, όμως, να του δοθούν ποτέ διδακτικά καθήκοντα για να μπορεί να αφοσιωθεί στο ερευνητικό του έργο.

Στην αρχή της επιστημονικής σταδιοδρομίας του, αποφασισμένος να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις πειραματικές έρευνες τις οποίες είχε αρχίσει στη Γερμανία, ο Παπανικολάου μελέτησε πειραματικά το κολπικό επίχρισμα σε ινδικά χοιρίδια με ενθαρρυντικά αποτελέσματα. Ο Βενιζέλος προσπάθησε να τον πείσει να γυρίσει στην Ελλάδα, όπου θα του απονεμόταν τιμητικά ο τίτλος του καθηγητή της έδρας της Ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι σχετικές όμως διαπραγματεύσεις ναυάγησαν γιατί ο Βενιζέλος έχασε τις επόμενες βουλευτές εκλογές. Η δημιουργικότερη αλλά και σκληρότερη περίοδος των ερευνητικών του προσπαθειών ήταν η δεκαετία του 1920. Ήταν η εποχή που πραγματοποιήθηκαν και ευδοκίμησαν οι πρώτες κλινικοεργαστηριακές μελέτες του για τη διαγνωστική αξία της κυτταρολογικής εξέτασης του κολπικού επιχρίσματος στις γυναίκες.

Η πρωτοποριακή κυτταροδιαγνωστική μέθοδος του «Dr Pap» έγινε γνωστή με τις ιατρικές συντμήσεις «Pap smear» (επίχρισμα Παπανικολάου) και «Pap test» (δοκιμασία Παπανικολάου).

Ο Παπανικολάου, αφού εργάστηκε σκληρά επί μισό σχεδόν αιώνα στο Ιατρικό Κολέγιο του Πανεπιστημίου του Κορνέλλ - χωρίς να κάνει διακοπές, εκτός από ένα σύντομο επιστημονικό ταξίδι στην Ευρώπη, με τελικό σταθμό την Ελλάδα και την Κύμη (1957) - αποφάσισε παρά τα 78 χρόνια του να εγκαταλείψει τη Νέα Υόρκη και να εγκατασταθεί στο Μαϊάμι για να αναλάβει την οργάνωση και τη διεύθυνση του εκεί Καρκινολογικού Ινστιτούτου. Δεν πρόλαβε να το εγκαινιάσει ο ίδιος, λόγω του θανάτου του, αλλά ο φίλος του καρκινολόγος Τσαρλς Κάμερον.

Ο άνθρωπος, ο οποίος «χάρισε ζωή στις γυναίκες ολόκληρου του κόσμου» -όπως θυμίζει μια αναμνηστική πλάκα του Καρκινολογικού Ινστιτούτου που έχει μετονομαστεί σε «Ερευνητικό Καρκινολογικό Ινστιτούτο Γεώργιος Παπανικολάου»- ήταν πάντα ένας σιωπηλός αγωνιστής του πνεύματος και της επιστήμης, επίμονος και ατάραχος, ακούραστος και ταπεινός, ευγενής και αξιοπρεπής, ακόμα και όταν αδικήθηκε όπως στην περίπτωση του Νόμπελ Ιατρικής, για το οποίο είχε προταθεί από πολλούς Έλληνες και ξένους ερευνητές.

Το συγγραφικό έργο του Γεωργίου Παπανικολάου αποτελείται από 158 άρθρα και 5 συγγράμματα. Τα εν λόγω συγγράμματα, ιδιαιτέρως μάλιστα ο περίφημος Ατλας Αποφολιδωτικής Κυτταρολογίας, χάρη στη μεστότητα του κειμένου τους και την απαράμιλλη εικονογράφησή τους αποτελούν βιβλία-σταθμούς όχι μόνο για τον κλάδο της κυτταρολογίας, αλλά και για ολόκληρη την ιατρική βιβλιογραφία του 20ού αιώνα. Ο Παπανικολάου τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις. Το Πανεπιστήμιο Cornell, στο οποίο εργάστηκε συνεχώς επί μισό σχεδόν αιώνα και από το 1947 κατείχε τη θέση του καθηγητή της κλινικής ανατομικής, τον ανεκήρυξε το 1957 ομότιμο καθηγητή της ίδιας έδρας. Διετέλεσε επίσης σύμβουλος ιατρός (Consultant) του περίφημου Memorial Hospital της Νέας Υόρκης. Η Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών, η Ένωση των Αμερικανικών Ιατρικών Κολεγίων και η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία τού απένειμαν τιμητικά βραβεία. Το 1949 η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών ονόμασε τον Παπανικολάου επίτιμο διδάκτορά της, ενώ η Ακαδημία Αθηνών τον Νοέμβριο του 1957 τον ανεκήρυξε παμψηφεί επίτιμο μέλος της. Σημειωτέον ότι υπήρξε ο πρώτος στον οποίο απονεμήθηκε η ανωτάτη τιμητική διάκριση της Ακαδημίας Αθηνών. Μεταθανατίως του απενεμήθη και το Βραβείο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Διατηρούσε άρρηκτους δεσμούς με την Ελλάδα, ενδιαφερόταν για τα πολιτικά, τα πνευματικά και τα κοινωνικά ρεύματα και έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση στο εθνικό έργο του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Η γυναίκα του, Μάχη Παπανικολάου, προσπάθησε να συνεχίσει το έργο του στο Μαϊάμι μέχρι το θάνατό της (1982), πιστεύοντας ότι οι επιστήμονες γεννιόνται και ότι οι έρευνές τους καρποφορούν μέσα στα πειραματικά εργαστήρια. Για τούτο -όπως έγραψε αποκαλυπτικά η ίδια- «δεν υπήρχε για μέσα άλλη λύση από να τον ακολουθώ στο εργαστήριο, κάνοντας το δικό του τρόπο ζωής και δικό μου».

ΠΗΓΗ http://www.gpapanikolaou.gr/

https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΖΩΡΖ ΜΠΡΑΚ - Georges Braque (13 Μαΐου 1882 – 31 Αυγούστου 1963)

Ο Ζωρζ Μπρακ (Georges Braque, 13 Μαΐου 1882 – 31 Αυγούστου 1963) ήταν Γάλλος ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης και σκηνογράφος, από τις ηγεμονικές φυσιογνωμίες της εικαστικής δημιουργίας του 20ου αιώνα και ένας από τους θεμελιωτές του κινήματος τουκυβισμού μαζί με τον Πάμπλο Πικάσο.

Ο Μπρακ γεννήθηκε στο Αρζαντέιγ του Σεν-ε-Ουάζ (Seine-et-Oise) της Γαλλίας αλλά μεγάλωσε στην Χάβρη, όπου και σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών την περίοδο 1897 -1899. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι και το 1902 παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία Humbert, όπου γνωρίστηκε με τον Φράνσις Πικαμπιά.

Violin and Palette

Τα πρώτα έργα του Μπρακ χαρακτηρίζονται ως ιμπρεσιονιστικά αλλά σύντομα το ύφος του δανείζεται στοιχεία και από το κίνημα των φωβιστών, ιδρυτής του οποίου θεωρείται ο Ανρί Ματίς. Το διάστημα 1909-1911, εργάστηκε μαζί με τον Πικάσο πάνω στην ανάπτυξη του κυβισμού.Επιπλέον, ο Μπρακ είναι ο εμπνευστής της τεχνικής των παπιέ κολέ (κολλημένων χαρτιών ή αλλιώς κολάζ), με το έργο του Πιάτο του φαγητού και ποτήρι (1912). Η συνεργασία του με τον Πικάσο έληξε περίπου το 1914.

Κατά την περίοδο του Α' Παγκοσμίου πολέμου, ο Μπρακ πολέμησε και τραυματίστηκε σοβαρά. Μεταπολεμικά, συνέχισε να εκπροσωπεί το κυβιστικό ρεύμα, πάνω σε περισσότερο αφηρημένα στοιχεία, θεμελιώνοντας τον λεγόμενο συνθετικό κυβισμό. Παράλληλα με τη ζωγραφική, τα έργα του περιλαμβάνουν λιθογραφίες, χαρακτικά καθώς και γλυπτά.

Χαρακτηριστικά των έργων του

"Δεν υπάρχει στην τέχνη παρά ένα πράγμα που αξίζει: αυτό που δεν μπορεί να εξηγηθεί", υποστήριζε ο Ζωρζ Μπρακ. Γεωμετρικό λεξιλόγιο, αντιρρεαλιστικά χρώματα, άλλοτε ασκητικά άλλοτε έντονα, σχηματοποίηση των μορφών (άνθρωποι και νεκρές φύσεις με μουσικά όργανα), πολλοί πίνακες με θέμα τα πουλιά, υπαινικτικά, συμβολικά στοιχεία χαρακτηρίζουν την τέχνη ενός μεγάλου δημιουργού που άφησε την τελευταία του πνοή στις31 Αυγούστου του 1963 στο Παρίσι, σε ηλικία 81 ετών https://el.wikipedia.org/

Landscape near Antwerp (1906)

The Great Trees

Harbour in Normandy

Glass on a Table

Woman Reading

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Μπέντριχ Σμέτανα ( 2 Μαρτίου 1824 - 12 Μαΐου 1884 )

Ο Μπέντριχ Σμέτανα γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1824 στο Λιτομίσλ, στη βορειοανατολική Βοημία (σημερινή Τσέχικη Δημοκρατία). Ο πατέρας του Φράντισεκ, ήταν ο καλύτερος ζυθοποιός της περιοχής και ο Μπέντριχ ήταν το ενδέκατο από τα 18 παιδιά που απέκτησε από τρεις γάμους. Η Βοημία ήταν τότε μια επαρχία της πανίσχυρης αυστριακής αυτοκρατορίας και επίσημη γλώσσα ήταν η Γερμανική. Ο Μπέντριχ δεν άκουσε ποτέ την οικογένεια Σμέτανα να μιλάει Τσέχικα.

Όταν έδειξε το πρώιμο μουσικό του ταλέντο, ο πατέρας του, ερασιτέχνης βιολιστής, έγινε ο πρώτος του δάσκαλος. Στα πέντε του χρόνια, ο Μπέντριχ έπαιζε βιολί σε ένα κουαρτέτο. Έκανε την πρώτη δημόσια εμφάνισή του ως πιανίστας, σε μια τοπική συναυλία, σε ηλικία έξι χρονών.

Όταν ο Φράντισεκ διορίστηκε ζυθοποιός του Κόμη Τσέρνιν το 1831, μετακόμισε με την οικογένειά του στο Τζίντριχουβ Χράντεκ, 100 μίλια μακριά, όπου ο Μπέντριχ συνέχισε τα μαθήματα μουσικής με τον τοπικό οργανίστα. Οι πρώτες γνωστές συνθέσεις του Μπέντριχ είναι από αυτήν την περίοδο, όταν δηλαδή ήταν περίπου εννέα χρονών.

Το 1835 ο Φράντισεκ αγόρασε ένα κτήμα στην εξοχή. Η περιοχή ήταν διαποτισμένη από την ιστορία και τους θρύλους και ο νεαρός Μπέντριχ γοητεύτηκε από τις αφηγήσεις για τους Τσέχους ήρωες. Άκουγε επίσης τους εργάτες στο κτήμα να μιλούν Τσέχικα και πέρασε πολλά βράδια ακούγοντας τα τραγούδια τους και παρακολουθώντας τους χορούς τους.

Το 1839 ο πατέρας του εξασφάλισε στον 15άχρονο Μπέντριχ μια θέση σε ένα περίφημο σχολείο της Πράγας, αλλά ο Μπέντριχ θαμπωμένος από τη μεγαλύτερη πόλη της Βοημίας, παραμελούσε τις σπουδές του για να παρακολουθεί τις συναυλίες. Ο Φράντισεκ τον έστειλε σε ένα σχολείο στο Πίλσεν, σε κάποιο θείο του, με την καθοδήγηση του οποίου ήλπιζε ότι ο γιος του θα αποκτούσε μια καλή εκπαίδευση. Αλλά οι επιδόσεις του Μπέντριχ παρέμειναν μέτριες.

Τα μουσικά χαρίσματα του νεαρού Μπέντριχ βρήκαν εντούτοις θιασώτες στην καλή κοινωνία του Πίλσεν και συχνά τον καλούσαν να παίξει πιάνο στους χορούς. Παρόλο που δεν ήταν όμορφος, η ευχάριστη προσωπικότητά του κέρδιζε το θαυμασμό των νεαρών γυναικών. Το 1842 ο Μπέντριχ ερωτεύτηκε παράφορα μια παιδική του φίλη που είχε ξανασυναντήσει τον προηγούμενο χρόνο. Η Κατερίνα Κολάροβα ήταν μια ολοκληρωμένη πιανίστα και ο συνεπαρμένος 18άχρονος Μπέντριχ έγραψε για τους δυο τους ένα ντουέτο για πιάνο.

Το 1843 ο Μπέντριχ, αφού πέρασε τις εξετάσεις του, εγκατέλειψε το σχολείο. Ήταν βέβαιος ότι στην Πράγα τον περίμενε η επιτυχία. Η πατρική περιουσία είχε εξαντληθεί και ο Μπέντριχ είχε τόσο λίγα χρήματα που δεν του έφταναν ούτε για να νοικιάσει ένα πιάνο. Αλλά τα χρήματα δεν ήταν το μοναδικό του πρόβλημα. Η συνθετική του δραστηριότητα εμποδιζόταν από την παντελή έλλειψη μουσικής θεωρητικής κατάρτισης.

Το 1844 έπεισε τον διακεκριμένο δάσκαλο Γιόζεφ Προξ να τον διδάξει. Ο Μπέντριχ κατόπιν εξασφάλισε τη θέση του οικοτρόφου δασκάλου του πιάνου στην υπηρεσία του Κόμη Λέοπολντ Θουν. Άρχισε να παρευρίσκεται στις δεξιώσεις της αριστοκρατίας, όπου γνώρισε τον Μπερλιόζ και τον Σούμαν.

Αναθαρρημένος από τις νέες συνθήκες, προγραμμάτισε το 1847 μια σειρά ρεσιτάλ. Αλλά όταν στο πρώτο από αυτά έπαιξε σε μια σχεδόν άδεια αίθουσα, εγκατέλειψε την περιοδεία. Απελπισμένος - είχε φύγει από την υπηρεσία του Κόμη και δεν είχε εισοδήματα - έστειλε τα χειρόγραφά του στο Λιστ το 1848 ζητώντας να του βρει εκδότη και να τον χρηματοδοτήσει. Εντυπωσιασμός από το έργο του Σμέτανα, ο Λιστ εξέδωσε τη μουσική του τελικά το 1851 αλλά δεν του έστειλε χρήματα.

Το έτος 1848 ήταν το έτος μιας κρίσιμης καμπής. Παρά τον πυριφλεγή πατριωτισμό του ο Σμέτανα συνέχιζε να μιλά Γερμανικά και να συνθέτει σε αυτό το ύφος. Όταν όμως η επανάσταση ενάντια στην Αυστριακή κυριαρχία έφτασε στην Πράγα, κατέβηκε στα οδοφράγματα και ορκίστηκε να υποστηρίξει την εθνική ταυτότητα της χώρας του με τη μουσική του - άνοιξε μάλιστα και μια δική του μουσική σχολή. Παρόλα αυτά δεν έμαθε καλά την Τσέχικη γλώσσα πριν το 1861.

Στις 27 Αυγούστου του 1849 παντρεύτηκε το μεγάλο του έρωτα, την Κατερίνα και σύντομα απέκτησε τέσσερις κόρες. Πέθαναν όλες εκτός από μία, ανάμεσα στο 1854 και το 1856. Ως αποκορύφωμα αυτής της δυστυχίας, η Κατερίνα έπαθε φυματίωση και οι οικονομίες του Σμέτανα εξαντλήθηκαν. Έτσι όταν του πρότειναν μια θέση δασκάλου του πιάνου στο μακρινό Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, εγκατέλειψε την Πράγα, τον Οκτώβριο του 1856.

Τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται για το Σμέτανα. Τα ρεσιτάλ του είχαν απήχηση και η μουσική σχολή του, δύο μήνες μετά την άφιξή του είχε υπεράριθμους μαθητές. Η οικογένεια φαινόταν να έχει ριζώσει στο Γκέτεμποργκ, αλλά το καλοκαίρι του 1858 η φυματίωση της Κατερίνα επιδεινώθηκε και ο Σμέτανα ένιωσε ότι δε θα αντέξει άλλον έναν κρύο χειμώνα στο βορρά. Είχε δίκιο. Στις 19 Απριλίου του 1859, σε μια στάση στη Δρέσδη, του μεγάλου ταξιδιού της επιστροφής στην πατρίδα, η Κατερίνα πέθανε.

Ο Σμέτανα συντετριμμένος από τον πρόωρο θάνατο της γυναίκας του αφοσιώθηκε στη σύνθεση. Συμφώνησε με την πρόταση του Λιστ να παρακολουθήσει μια σειρά συναυλιών στη Λειψία προτού τον επισκεφθεί στη Βαϊμάρη, όπου πρωτοπαρουσίασε το Τρίο για Πιάνο.

Ο Σμέτανα ξεπέρασε τη θλίψη του και το Σεπτέμβρη επέστρεψε στη Σουηδία, όπου αρραβωνιάστηκε τον ίδιο μήνα την Μπετίνα Φερντινάντοβα, την οποία παντρεύτηκε τον επόμενο Ιούλιο. Το 1860 ήταν περίοδος πολιτικών αλλαγών για τη Βοημία. Η παρακμή της Αυστριακής αυτοκρατορίας ευνοούσε την ανεξαρτητοποίηση του Τσέχικου έθνους και ο Σμέτανα ήθελε να λάβει ενεργό μέρος στον αγώνα. Εγκατέλειψε τη Σουηδία κι έφτασε στην Πράγα το Μάιο του 1861.

Ο Σμέτανα υποδέχτηκε με χαρά την είδηση πως το Προσωρινό Θέατρο της Πράγας θα ανέβαζε στο εξής τσέχικες όπερες και άρχισε να πειραματίζεται στο νέο ύφος. Αλλά το τσέχικο κατεστημένο τον θεωρούσε πολύ ριζοσπαστικό και έτσι έχασε αρκετές σημαντικές ευκαιρίες.

Με την πρώτη του όπερα, Οι Βρανδεμβούργοι στη Βοημία, το 1866, διέψευσε την προηγούμενη αδιαφορία των κριτικών. Η όπερα είχε άμεση επιτυχία και τον καθιέρωσε μέσα σε μια νύχτα, ως τον κατεξοχήν Τσέχο συνθέτη.

Ο Σμέτανα διορίστηκε προϊστάμενος διευθυντής του Προσωρινού Θεάτρου παρά τις αντιδράσεις των πολεμίων του. Μέχρι το 1872 έγιναν πολλές προσπάθειες να εκτοπιστεί αλλά είχε αφοσιωμένους υποστηρικτές μεταξύ των οποίων και το νεαρό συνθέτη Ντβόρζακ κι έτσι διατήρησε τη θέση του.

Bedřich Smetana Among his Friends, 1865; oil painting by František Dvořák

Το 1874 η υγεία του Σμέτανα κατέρρευσε. Το έλκος, τα προβλήματα με το λαιμό του και τα εξανθήματα στο σώμα του, επιβεβαίωσαν την ύπαρξη σύφιλης. Η ασθένειά του δηλώθηκε για την περιέργεια του κοινού ως "νευρικός κλονισμός" και του συστήθηκε απόλυτη ανάπαυση. Ο Σμέτανα ανάρρωσε αλλά η ακοή του είχε καταστραφεί. Ο συνθέτης έχασε εντελώς την ακοή του τον Οκτώβριο του 1874 αφού προηγουμένως υπέφερε το βασανιστήριο του αφόρητου, αδιάκοπου βουίσματος στα αυτιά.

Η κατάσταση του Σμέτανα δεν του επέτρεπε να συνθέτει πάνω από μια ώρα κάθε φορά και αδυνατούσε να συγκεντρωθεί. Αυτός και η Μπετίνα άφησαν το διαμέρισμά τους και πήγαν να μείνουν με την παντρεμένη κόρη τους έξω από την Πράγα.

Το 1882 ο Σμέτανα έπαθε άνοια. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τις συνθέσεις του. Εξακολουθούσε να παράγει έργο, όπως το Κουαρτέτο Εγχόρδων αρ.2 στις αρχές του1883, αλλά η φθορά συνεχίστηκε. Άρχισε να έχει παρακρούσεις κι έπρεπε να τον προσέχουν για να μην αυτοκτονήσει. Τον Απρίλιο του 1884 κλείστηκε σε ένα άσυλο ανιάτων στην Πράγα, όπου πέθανε στις 12 Μαΐου. Έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος αληθινός Τσέχος συνθέτης.

(Orbis Publishing Limited, μετάφραση: Γιάννης Χαραλαμπίδης)

http://peri-texnon.blogspot.gr/

https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΟΥΜΒΕΡΤΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ - ΠΙΝΑΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

Ο Ουμβέρτος Σ. Αργυρός (Καβάλα, 1882 ή 1884 – Αθήνα, 1963) ήτανΈλληνας ιμπρεσιονιστής ζωγράφος.

Γεννήθηκε στην Καβάλα ενώ η οικογένεια του καταγόταν από τη Νιγρίτα.Σπούδασε από το 1900 ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δάσκαλους τους Νικηφόρο Λύτρα και Γεώργιος Ροϊλό και αποφοίτησε με άριστα το 1904. Αργότερα έλαβε υποτροφία και συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου από το 1907 ως το 1911. Παρέμεινε στην Γερμανίαμέχρι το 1929 πραγματοποιώντας ταυτόχρονα μεγάλο ταξίδι εκπαιδευτικού χαρακτήρα στην Ευρώπη, την Ελλάδα και τη Μέση Ανατολή.[2] Το 1929επέστρεψε στην Ελλάδα και εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, ενώ αργότερα διετέλεσε υποδιευθυντής και τρεις φορές διευθυντής της.

Στο εργαστήριό του, μαθήτευσαν πολλοί μετέπειτα σημαντικοί Έλληνες καλλιτέχνες, όπως οι Βλάσης Κανιάρης, Φώτης Ζαχαρίου, Τηλέμαχος Κάνθος,Χρήστος Καπράλος, Γιώργος Μανουσάκης, Γιάννης Μόραλης, Νίκη Καραγάτση, Νίκος Νικολάου, Θωμάς Φανουράκης, Γιάννης Σπυρόπουλος, κ.ά.

Κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, έλαβε εντολή από την κυβέρνηση Μεταξά να πάει στο μέτωπο ως επίσημος πολεμικός εικονογράφος, μαζί με τον γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ. Από την επίσκεψή του στο μέτωπο, δημιούργησε 32 πίνακες που απεικονίζουν το Έπος του 1940 και που σήμερα στολίζουν το Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας. Το 1952, η Ακαδημία Αθηνών τού απένειμε το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και το 1959 τον εξέλεξε τακτικό της μέλος.

Κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του διαδρομής έλαβε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Γερμανία, Μπιενάλε της Βενετίας τα έτη 1934 και 1936, κλπ) ενώ το 1925 παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στην αίθουσα του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσού. Πέθανε στην Αθήνα το 1963. Προτομή του υπάρχει στο Δημοτικό Πάρκο της Καβάλας ενώ η διώροφη οικία του αγόρασε στις Σέρρες λίγα χρόνια πριν το θάνατο του, αποτελεί αξιοθέατο της πόλης.Έργα του βρίσκονται σε διάφορα μουσεία και ιδρύματα όπως η Εθνική Πινακοθήκη, η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας κλπ.

Ο Αργυρός ανήκει στη σχολή των ιμπρεσιονιστών.Κατά τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του καταπιάστηκε με θέματα μυθολογικού και συμβολικού περιεχομένου ενώ τα επόμενα χρόνια δημιούργησε έργα με προσωπογραφίες, εικόνες της καθημερινότητας, γυμνά και εσωτερικούς χώρουςhttps://el.wikipedia.org/