Κυκλοφόρησε η εικονογραφημένη νουάρ νουβέλα του εικαστικού Γιάννη Βακιρτζή.
40 πρωτότυπα σχέδια υπηρετούν μια σκοτεινή υπόθεση, ενδιαφέρουσας πλοκής, που διαδραματίζεται σε μια παραθαλάσσια ελληνική, επαρχιακή πόλη.
Με όλα τα χαρακτηριστικά του νουάρ: ονειρική, παράξενη, ερωτική, αμφίσημη και σκληρή, η νουβέλα συντηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, με όλες τις ανατροπές, που επιφυλάσσει, μέχρι την τελευταία σελίδα.
Πινελιές εικαστικής οπτικής και λογοτεχνικής διάθεσης προσθέτουν στο τελικό αποτέλεσμα του βιβλίου.
Η γέφυρα του ποταμού έμοιαζε να είναι η γέφυρα του κόσμου, καθώς το φως του
ήλιου γινόταν ολοένα και πιο χρυσό, ώσπου άρχισε να χάνεται, σκαρφαλώνοντας στα
σπίτια, για να καταλήξει σ’ ένα θαμπό
κόκκινο, που έσβησε τελικά στις κορυφές των υψηλότερων κτηρίων.
Το ζευγάρι έμενε εκεί, έως ότου τα φώτα της πόλης άρχισαν να ανάβουν και οι
αντανακλάσεις τους στα ήσυχα νερά έφτασαν να αναμειχθούν για τα καλά με αυτές
από τ’ άστρα και το φεγγάρι.
Η ρόδα, από το κοντινό πάρκο του φεγγαριού, κατάφωτη από χρωματιστές
πυγολαμπίδες, γύριζε σαν φλεγόμενη βάτος.
Στη μία όχθη του ποταμού είναι τα κτήρια
της καινούργιας πόλης. Η άλλη προσφέρει ένα διαφορετικό τοπίο, δρομάκια της
παλιάς πόλης ανακατεμένα, στην αρχή της μόνο, δίπλα στην όχθη, με πιο
καινούργια. Λίγα φανάρια φωτίζουν, εκεί που διασταυρώνονται οι δρόμοι.
Συνθήματα γραμμένα. Ένα κλειστό μαγαζάκι, που πουλάει πέταλα και κουδούνια για
τα πρόβατα. Οι τοίχοι γδαρμένοι σαν από κάποιο μεγάλο ζώο, που αόρατο κάνει
βόλτες στην πόλη.
Βιογραφικό: Ο Γιάννης Βακιρτζής γεννήθηκε στον Πειραιά το 1957, από οικογένεια ζωγράφων. Πρώτη ατομική έκθεση 1980, Αίθουσα Τέχνης Πειραιά. Από τότε μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει πάνω από 40 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό.
Ενώ είχε εισαχθεί στους ηλεκτρολόγους μηχανολόγους στο Ε.Μ.Π., τα παράτησε, για να αφοσιωθεί στη ζωγραφική, ενώ παράλληλα έκανε σπουδές μουσικής και αρχιτεκτονικής χώρου.
Σπούδασε στην ΑΣΚΤ, τελείωσε με άριστα, και υποτροφία στην τέχνη του βιβλίου, συνέχισε με ελεύθερες μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό.
Σημαντικότερες παρουσίες του έργου του: Richard Gray gallery, New York και MOMA Μuseums Contemporary Αrt, με το βίντεο τέχνης «Vanito».
Στο έργο του έχουν αναφερθεί επιφανείς προσωπικότητες: Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν, Ελένη Βλάχου, Bassam Taufik Μαρίνα Κανακάκη, Έπη Τρίμη κ.α
Έργα του βρίσκονται: Μουσείο Μπουζιάνη, Εθνική Πινακοθήκη, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Μουσείο Πολεμικού Ναυτικού, Αρχιεπισκοπή Πειραιά, Gray Gallery New York, Place des minimes de la vile de Lyon, Μουσείο Βορρέ κ.α.
Βραβεύσεις: Το 1971, βραβείο σε ομαδική έκθεση, που διοργάνωσε η Νομαρχία Πειραιά. 1973 για την απεικόνιση της Καινής Διαθήκης σε διαγωνισμό, που ξεκίνησε από την Επισκοπή του Πειραιά. Το 1974 και 1975 κέρδισε βραβεία σε διαγωνισμό του Αρχηγείου Ναυτικού. Το 2000 από το Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών για βιβλίο του (ΟΕΔΒ) σχετικό με τα εικαστικά.
Πρόσφατες εκθέσεις του: Μάρτιος 2020, Palazzo ca Zanardi, Βενετία, συμμετοχή με το art video «music and body», μια μουσική σύνθεση, που έγραψε και εκτελεί στο πιάνο σχεδιάζοντας γυμνά σώματα, που αιωρούνται.
2020, art Quid, συμμετοχή στη διεθνή έκθεση του Βερολίνου.
2020, Μάρτιος, Πινακοθήκη Γρηγοριάδη. «Μορφές και Μετασχηματισμοί».
2021, έκθεση με τίτλο αναζητήσεις στην Αυστρία Atelier Perchtoldsdorf.
2021, Μάιος, art gallery Epsilon, με το «μαύρο κίτρινο», μια παλαιότερη ενότητα έργων, που εκτέθηκαν για πρώτη φορά.
2021, συμμετοχή στα «Απρεπή» του Μουσείου Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου Κρήτης.
2021, επιλέχθηκε το βίντεό του «The bridge of the wold», να προβληθεί στην Μπιενάλε της Ουρουγουάης.
Ο Μπενβενούτο Τσελίνι (Benvenuto Cellini, 3 Νοεμβρίου 1500 - 13 Φεβρουαρίου 1571) ήταν Ιταλός χρυσοχόος, γλύπτης, ζωγράφος, σχεδιαστής, στρατιώτης και μουσικός, ο οποίος έγραψε επίσης μία διάσημη αυτοβιογραφία. Πολλά έργα του εκτιμήθηκαν και του χάρισαν μεγάλη φήμη, όπως το τεραστίων διαστάσεων γλυπτό, που απεικονίζει τον Περσέα να κρατά το κεφάλι της Μέδουσας και κοσμεί την Πιάτσα ντε λα Σινιορία της Φλωρεντίας. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους της Ιταλικής Αναγέννησης, όχι μόνο για το έργο του αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο έδειχνε να απολαμβάνει τη ζωή.
Παρά το γεγονός ότι πιθανότατα μολύνθηκε από σύφιλη, αλλά και το ότι ορισμένοι πλούσιοι επιχειρηματίες της εποχής επιχείρησαν ανεπιτυχώς να τον δολοφονήσουν, ο Τσελίνι πέθανε διάσημος σε ιδιαίτερα μεγάλη για την εποχή ηλικία 71 ετών.
Περίφημη είναι η αυτοβιογραφία του, που αποκαλύπτει τον εριστικό του χαρακτήρα, την περιπετειώδη του διάθεση και την μεγάλη ιδέα που είχε για τον εαυτό του (La vita di Benvenuto di Maestro Giovanni Cellini, Fiorentino, scritta per lui medesimo) ― ελλην. μετάφρ. Γ.Λεωτσάκος, "ΑΓΡΑ"
Ο γλύπτης είναι ο ήρωας της όπερας του Εκτόρ Μπερλιόζ Benvenuto Cellini (1838)
Η φιλοξενία του Αβραάμ, το πιο φημισμένο έργο του Αντρέι Ρουμπλιόφ
Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ ( 1360 - 17 Οκτωβρίου 1428) θεωρείται ο κορυφαίος Ρώσος αγιογράφος του Μεσαίωνα.
Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του. Δεν ξέρουμε ούτε πού γεννήθηκε, ούτε ποιο ήταν το κοσμικό του όνομα, καθώς το όνομα «Απόστολος Ανδρέας» του δόθηκε όταν εκάρη μοναχός στη Μονή της Αγίας Τριάδας. Η πρώτη αναφορά στο όνομά του γίνεται το 1405 σε ένα έγγραφο, το οποίο αναφέρει ότι ανέλαβε την εικονογράφηση του Ναού του Ευαγγελισμού στο Κρεμλίνο μαζί με το Θεοφάνη τον Έλληνα και κάποιον μαΐστορα Πρόχορο. Αναφερόταν εκεί τελευταίος, και λόγω ηλικίας και λόγω αρχαιότητας.
Λέγεται ότι το 1408 ανέλαβε, μαζί με το συνεργάτη του Δανιήλ, την αγιογράφηση του Ναού της Αναλήψεως στο Βλαντίμιρ και από το 1425 ως το 1427 του καθολικού της Μονής του, της Αγίας Τριάδας ή Αγίου Σεργίου. Τέλος, μετά το θάνατο του συνεργάτη του Δανιήλ ήρθε στη Μονή Ανδρόνικωφ στη Μόσχα, όπου ανέλαβε την αγιογράφηση του καθολικού. Θεωρείται ότι πέθανε κατά τη διάρκεια αυτής της εργασίας στις 17 Οκτωβρίου 1428 (η ημερομηνία αμφισβητείται, άλλες πηγές αναφέρουν την 29η Ιανουαρίου του 1430).
Το 1988, ανακηρύχθηκε άγιος από τη Ρωσική Εκκλησία ως Άγιος Ανδρέας ο Εικονογράφος και η μνήμη του τιμάται στις 4 Ιουλίου.
Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ υπήρξε ο επιφανέστερος Ρώσος αγιογράφος και θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Το έργο για το οποίο αναγνωρίζεται ως ένας από τους κορυφαίους Ορθόδοξους αγιογράφους, είναι η εικόνα της Αγίας Τριάδος, η οποία είναι το αριστούργημα της ρωσικής εικονογραφικής τέχνης. Η εικόνα της Αγίας Τριάδος, γνωστή ως «Φιλοξενία του Αβραάμ», διακρίνεται για τη σύνθεση, το ρυθμό, το φωτισμό, την αρμονία, την καθαρότητα και την απλότητα.
Αισθητικές κρίσεις για το έργο του είναι δύσκολο να διατυπωθούν με βεβαιότητα, καθώς τα έργα που του αποδίδονται (εκτός του ότι η πατρότητά τους είναι αμφίβολη) έχουν υποστεί επιχρωματώσεις από μεταγενέστερους, καθώς τα υλικά που χρησιμοποιούνταν εκείνη την εποχή στη Ρωσία δεν ήταν ανεξίτηλα. Σε κάθε περίπτωση διακρίνονται σαφείς επιδράσεις από το έργο του Θεοφάνη του Έλληνα, αλλά θεωρείται ότι έχει πάει ακόμη παραπέρα από το Θεοφάνη, αναφορικά με την απεικόνιση της πνευματικότητας στις μορφές.
Η τεχνική του συνδυάζει ασκητισμό και αρμονία κατά το βυζαντινό πρότυπο. Τα έργα του διακρίνονται από ηρεμία και γαλήνη και θεωρούνται πρότυπο ορθόδοξης εικονογραφίας.
Η γέννηση του Χριστού, 1405
Η Βάπτιση, Ναός του Ευαγγελισμού 1405
Η Θεοτόκος του Βλαδιμίρ, περί το 1405
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, Ναός του Ευαγγελισμού 1405
To Platforms Project 2020-21 – Independent Art Fair θα παρουσιαστεί φέτος, από τις 21 έως τις 24 Οκτωβρίου 2021 στον Εκθεσιακό χώρο «Νίκος Κεσσανλής» της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, TK 182 35 Αγ. Ιωάννης Ρέντης), με ένα πλούσιο και πολύπλευρο πρόγραμμα ομιλιών, βίντεο και περφόρμανς από τις συμμετέχουσες ομάδες.Στη διεύθυνση του πρότζεκτ είναι η Άρτεμις Ποταμιάνου και ο Μιχάλης Αργυρού. Την καλλιτεχνική επιμέλεια του Platforms Project 2020-21 έχει ηΆρτεμις Ποταμιάνου.
Η διεθνής έκθεση Platforms Project για ένατη συνεχόμενη χρονιά, έχει ως αντικείμενο την από κοινού αναζήτηση λύσεων σε σύγχρονα εικαστικά ερωτήματα και την ενδεικτική χαρτογράφηση της εικαστικής δράσης, όπως αυτή παράγεται σήμερα στο πλαίσιο ομαδικών πρωτοβουλιών νέων καλλιτεχνών στο διεθνές περιβάλλον της τέχνης.
Τα έτη 2020 και 2021 το Platforms Project δημιούργησε λόγω της πανδημίας, μία διαδικτυακή έκθεση το Platforms Project NET που λειτούργησε τον Μάιο του 2020 και 2021 αποτελώντας όχι απλώς μία διαδικτυακή εξέλιξη του Platforms Project- Independent Art Fair αλλά ένα ψηφιακό τόπο συνάντησης και δικτύωσης καλλιτεχνικών ομάδων από όλο το κόσμο, δίνοντας την ευκαιρία στο ευρύ φιλότεχνο κοινό, να έρθει σε επαφή με τα έργα και τους καλλιτέχνες των ομάδων. Ήταν η πρώτη διαδικτυακή φουάρ στην Ελλάδα και η δεύτερη στο κόσμο. Το Platforms Project Net 2021 επισκέφθηκαν θεατές από 82 χώρες και είχε περισσότερες από 315.000 προβολές. Το κανάλι youtube του Platforms Project έλαβε τις ίδιες μέρες πάνω από 10.000 προβολές.
Στο Platforms Project 2020-21 θα συμμετέχουν 54 πλατφόρμες από 24 χώρες, και με περισσότερους από 800 καλλιτέχνες, δημιουργώντας ένα παγκόσμιο network.
Στο Platforms Project 2020-21 θα παρουσιαστούν πλατφόρμες-ομάδες καλλιτεχνών:
ABC Gallery (Ρωσία), ACEY Europe (Ελλάδα, Κύπρος), AMV (Καναδάς), ArtCode (Ελλάδα), ARTIA GALLERY(Ελλάδα ), artplatform |elsewhere (Ολλανδία), ASSOCIATION THÈÂTRE DIONYSOS ET APOLLON (Ελλάδα, Γαλλία, Καναδά, Χιλή, Ρωσία, Σλοβενία, Αργεντινή, Βραζιλία, Βενεζουέλα, Η.Π.Α.), ATHENS STREET ART FESTIVAL (Ελλάδα), Αυτοβιογραφικά Συστήματα / Autobiographical Systems (Ελλάδα), Bcademie (Ολλανδία ), BEASTON Projects (Μ. Βρετανία), Binary art group (Κύπρος), Bureau d'art et de recherche, Roubaix (Γαλλία), Cable Depot (Μ. Βρετανία), Come alone (Ελλάδα, Γαλλία), Cube Art Editions (Ελλάδα), CYBORG/ASMA (Ελλάδα), DAS ESSZIMMER – space for art+ (Γερμανία) , D.E.U.S (Ελλάδα & Βέλγιο), ΔΙΠΟΛΑ-DIPOLA (Ελλάδα), Ed Video (Καναδάς), EN FLO (Ελλάδα), EULENGASSE (Γερμανία), Five Years & Darling Pearls & Co (Μ. Βρετανία), Fragments of truth + LaLa Art Group (Ελλάδα), Future Scenarios (Ολλανδία & Ελλάδα), GREYLIGHT PROJECTS (Ολλανδία & Βέλγιο), ID:I GALLERI (Σουηδία), IFAC Arts ( Η.Π.Α), IN VIVO (Ελλάδα), ITSONLYARTS (Ελλάδα), JAW (Μ. Βρετανία), Κ4+1 project (Ελλάδα ), Kaktos Project (Ελλάδα ), ΚΟΙΝΩΝΩ Τhe Tinos Gathering (Ελλάδα), ΚαλλιέργειαΚαλλιέργεια - CultivationCultivation (Ελλάδα ), Kunsthalle Graz - association for contemporary art (Αυστρία), Kunsthallekleinbasel (Ελβετία), Lab for Arts (Ελλάδα), METAPOLIS (Ελλάδα), ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΣ | META-FRASTES (Ελλάδα), Mnky Bizz Group (ΗΠΑ), Museum of Forgetting/TILT platform (Σουηδία , Ελλάδα), MUU Galleria (Φιλανδία), ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ - ORIZONTAS GEGONOTON (Ελλάδα), Penelope's webs (Ελλάδα), personal identity (Ελλάδα), Pow Wow (Ελλάδα), Project 2 (Ελλάδα), Rhythm Section (Αυστραλία, Κίνα, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Ολλανδία, Ουκρανία), rosalux (Γερμανία), Sans Titre, Tourcoing (Γαλλία), SHELTER Artists Run Space (Τουρκία), TIDAL FLOW ART (Ελλάδα), Topp & Dubio (Ολλανδία), Y@oldnursery (Ελλάδα )
Παράλληλα με την παρουσίαση της έκθεσης του Platforms Project 2020-21, θα πραγματοποιηθούν ομιλίες, περφόρμανς και workshops. Το Platforms Project δεν αποτελεί μια απρόσωπη εκδήλωση αλλά μια εικαστική κοινότητα γεμάτη ενέργεια, φρεσκάδα, δίνοντας χρόνο και τόπο παρουσίασης σε μία εναλλακτική τέχνη που δεν θα μπορούσε να εκφραστεί αλλού.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Ωράριο Platforms Project 2020-21:
Άνοιγμα έκθεσης: Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2021 και ώρα 16.00 – 22.00
Διάρκεια Έκθεσης: Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2021 έως Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2021
Ώρες λειτουργίας:
Πέμπτη 21 Οκτωβρίου, 16.00 – 22.00
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου έως Κυριακή 24 Οκτωβρίου, 12.00 – 21.00
Ο Κώστας Ανδρέου υπήρξε πολύ γνωστός γλύπτης, ζωγράφος και χαράκτης, ιδιαίτερα στο εξωτερικό, όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, αναπτύσσοντας διεθνή καριέρα.
Γεννημένος στο Sao Paolo της Βραζιλίας (1917) από έλληνες γονείς, είχε εγκατασταθεί με την οικογένεια του στην Αθήνα, το 1925 όπου παρέμεινε μέχρι το 1945, για να επιστρέψει μετά από τη από το 2002 έως το τέλος της ζωής του
Από την παιδική του ηλικία, ο Κώστας Ανδρέου, διακρίθηκε για το ταλέντο του στη ζωγραφική και επεξεργασία του μαρμάρου. Είχε φοιτήσει αρχικά στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών (1934), διακόπτοντας τις κατοπινές σπουδές του, για να πάρει, αρκετά πρώιμα, ενεργό μέρος στην Αντίσταση κατά των Γερμανών.
Η πρώτη του επιτυχημένη παρουσία στο χώρο της τέχνης, γίνεται με τη συμμετοχή του στην Πανελλήνια έκθεση του 1942, όπου επισημάνθηκε και επιβραβεύτηκε από τους κριτικούς της εποχής.
Το 1945 έφυγε με την περίφημη αποστολή του Γαλλικού Ινστιτούτου (μαζί με άλλους μετέπειτα γνωστούς ανθρώπους του πνεύματος και των τεχνών), με υποτροφία από την Γαλλική Κυβέρνηση μετέβη στο Παρίσι προκειμένου να φοιτήσει στην εκεί Σχολή Καλών Τεχνών και στα Εργαστήρια των διάσημων τότε καλλιτεχνών Gimont (Ζιμόντ) και Janiot (Ζανιώ). Κατά την περίοδο εκείνη, παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Πανεπιστημιούπολη του Παρισιού, για το γαλλικό, αλλά και το διεθνές κοινό, το οποίο τον υποδέχθηκε με ενθουσιασμό.
Από το 1947 μέχρι το 1954, υπήρξε συνεργάτης του Le Corbusier, στις αρχιτεκτονικές μακέτες υλοποιώντας τρισδιάστατα το περίφημο Le Modulor, συνεχίζοντας παράλληλα την φιλοτέχνηση των γλυπτών του σε ορείχαλκο, τα οποία αποτέλεσαν τις πρώτες επιτυχημένες απόπειρες ένταξης της έννοιας του χώρου, στη φόρμα τους. Επισημαίνεται ότι από τα μέσα ήδη της δεκαετίας του ’50, διακρίνονται επίσης τόσο η ποιότητα, όσο και η πρωτοτυπία των ζωγραφικών του έργων. Το 1961, δημιούργησε και τα πρώτα του χαρακτικά, ενώ από το 1966 άρχισε παραλλήλως να πραγματοποιεί σκηνικά και κουστούμια για την Όπερα, όπως π.χ., για τον “Δον Κιχώτη” που ανέβηκε στο Θέατρο της Bourges (Μπούρζ). Έκανε ακόμη σκηνογραφικά και ενδυματολογικά έργα για παραστάσεις που ανέβηκαν στις Θεατρικές Σκηνές του Bordeaux (Μπορντώ), της Toulon, ενώ το 1973 συνεργάστηκε με το Γιάννη Ξενάκη στα σκηνικά και στα κοστούμια του έργου του «Νύχτες», με χορογραφία Efrati (Σύγχρονο Θέατρο, Παρίσι).
Το 1967 ο Κώστας Ανδρέου, παρουσίασε τα «αεροστατικά» του γλυπτά, που θεωρούνται ευρηματικά και εντυπωσιακά, όχι μόνο για την εποχή τους, καθώς διατηρούν έντονο το ενδιαφέρον τους ακόμη και σήμερα.
Το 1982 ανατέθηκε στον Κώστα Ανδρέου η Προεδρία για τη Γλυπτική, στο «Φθινοπωρινό Σαλόνι» του Παρισιού και το 1988 ο καλλιτέχνης τιμήθηκε με το βραβείο Antoine Pevsner, που ακόμη και σήμερα δίνεται με αυστηρή επιλογή και σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
Το 2000 του απονεμήθηκε, εκ μέρους του Γαλλικού κράτους, η διάκριση της Λεγεώνας της Τιμής. Το 2001 του απονεμήθηκε επίσης ο τίτλος του Commandeur για την Τάξη των Γραμμάτων και των Τεχνών, ενώ το 2005, (και πάλι από το Γαλλικό κράτος), του απονεμήθηκε ο τίτλος του Officier των Γραμμάτων και των Τεχνών, που δίνεται μόνο σε καλλιτέχνες διεθνούς κύρους.
Με το έργο του Κώστα Ανδρέου έχουν ασχοληθεί σημαντικοί έλληνες και κυρίως ξένοι θεωρητικοί και κριτικοί τέχνης, ενώ αριθμούν πολλές δεκάδες τα βιβλία και τα άρθρα που έχουν γραφεί για την πολυδιάστατη εικαστική του προσφορά.
Ο Κώστας Ανδρέου εκπροσώπησε το Γαλλικό κράτος στη Biennale της Αμβέρσας (Βέλγιο, 1953). Έλαβε επίσης μέρος στη Biennale της Ολλανδίας (1956), στην Α΄ Biennale Ζωγραφικής και Γλυπτικής Νέων Καλλιτεχνών (Παρίσι, 1957), στη Biennale Χαρακτικής (Λουμπλιάνα Γιουγκοσλαβίας, 1963), στα Παναθήναια της Γλυπτικής που διοργανώθηκαν στην Αθήνα το 1965. Πήρε μέρος στη Biennale της Βενετίας (1966), καθώς επίσης στη Biennale Γλυπτικής της Ιταλίας (1975) και στην Triennale Γλυπτικής της Γαλλίας (Παρίσι, 1978 και 1995).
Με πρωτοβουλία του ίδιου του καλλιτέχνη, δημιουργήθηκε το 2004, το Ίδρυμα Κώστα Ανδρέου, το οποίο θα αναλάβει να διαδώσει ευρύτερα την σημασία των έργων του στην γλυπτική, στην ζωγραφική και στην χαρακτική, ενώ σύμφωνα με την θέληση του δημιουργού, το Ίδρυμα αυτό, κάθε 3ετία, θα βραβεύει, με διεθνή Κριτική Επιτροπή, ταλαντούχους νέους καλλιτέχνες.
Στην Ελλάδα τα έργα του έχουν παρουσιαστεί σε αρκετές εκθέσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι εκείνη της Δημοτικής Πινακοθήκης του Δήμου Αθηναίων, του Τελλογλείου Ιδρύματος της Θεσσαλονίκης, ενώ εκκρεμεί μια μεγάλη και αντιπροσωπευτική του έκθεση από το Μουσείο Μπενάκη. Συνολικά ο καλλιτέχνης έχει παρουσιάσει έργα του σε περισσότερες από 70 ατομικές και 150 ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό.
1. Το περιοδικό: «Κέφαλος - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» και ο εκδοτικός οίκος: «Εκδόσεις Κέφαλος» προκηρύσσουν τον 1ο Πανελλήνιο Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό «Κέφαλος».
2.Οι κατηγορίες του διαγωνισμού είναι δύο:
α. Ζωγραφική
β. Φωτογραφία
3. Στην κατηγορία της ζωγραφικής μπορείτε να συμμετάσχετε με ένα έργο σας, ανεξαρτήτου τεχνοτροπίας και με ελεύθερο θέμα. Θα πρέπει το έργο να τα φωτογραφίσετε και να μας το στείλετε σε μία φωτογραφία υψηλής ευκρίνειας (.jpeg).
4. Στην κατηγορία της φωτογραφίας μπορείτε να συμμετάσχετε με μία έως δύο φωτογραφίες υψηλής ευκρίνειας (.jpeg) και με ελεύθερο θέμα, είτε σε μία είτε και στις δύο από τις εξής υποκατηγορίες: α. Έγχρωμη Φωτογραφία και β. Ασπρόμαυρη Φωτογραφία.
5. Στο διαγωνισμό μπορούν να συμμετάσχουν:
1. Ενήλικες από 18 ετών και άνω
2. Μαθητές Λυκείου
6. Μπορείτε να στείλετε τα αρχεία του έργου ή των έργων σας μόνο μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή του wetransfer.com (για μεγάλα αρχεία) στο email: kefalos.texnes@gmail.com σε μορφή ψηφιακήςεικόνας (.jpeg) μέχρι τις 10 Ιανουαρίου 2022. Μαζί να αποσταλούν σε ένα αρχείο word ή pdf τα εξής στοιχεία: ονοματεπώνυμο, ηλικία, διεύθυνση, email, τίτλος έργου, διαστάσεις (για τη ζωγραφική), τεχνοτροπία (για τη ζωγραφική) και έτος πραγματοποίησης.
7. Θ' απονεμηθούν:
Στην κατηγορία ενηλίκων από 18 ετών και άνω: τρία βραβεία, τρεις έπαινοι και τρεις τιμητικές διακρίσεις.
Όσοι δεν διακριθούν θα λάβουν τιμητικό έπαινο για τη συμμετοχή τους ως αναμνηστικό.
Στην κατηγορία μαθητών λυκείου: τρία βραβεία και τρεις έπαινοι.
Όσοι δεν διακριθούν θα λάβουν τιμητικό έπαινο για τη συμμετοχή τους ως αναμνηστικό.
8. Μέλη της κριτικής επιτροπής ορίζονται οι εξής:
Νίκος Κοτταρίδης, Εικαστικός, Καθηγητής, Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών Κύπρου, Κάτοχος Μεταπτυχιακού στη Θεολογία της Εικόνας.
9. Τα αποτελέσματα θ' ανακοινωθούν το αργότερο μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Απριλίου του 2022.
10. Η τελετή απονομής θα πραγματοποιηθεί σε ανοιχτό χώρο στην Αθήνα τον Μάιο ή τον Ιούνιο του 2022, ανάλογα με το πότε θ' αρθούν τα περιοριστικά μέτρα για το καλοκαίρι. Όλα τα διακριθέντα έργα και τα έργα που θα επιλέξει η επιτροπή από τα μη διακριθέντα, θα παρουσιαστούν εκείνη την ημέρα στην καλλιτεχνική έκθεση που θα πραγματοποιηθεί στο χώρο της απονομής.
Ο Νίκος Εγγονόπουλος (21 Οκτωβρίου 1907 - 31 Οκτωβρίου 1985) ήταν Έλληνας καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους της γενιάς του '30, ενώ αποτέλεσε και έναν από τους κύριους εκφραστές του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το έργο του περιλαμβάνει ακόμα μεταφράσεις, κριτικές μελέτες και δοκίμια.
Ο Νίκος Εγγονόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας του καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού της εκεί, η οικογένεια Εγγονόπουλου αποκλείστηκε από το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το καλοκαίρι του 1914. Ο Εγγονόπουλος πέρασε τα μαθητικά του χρόνια (1919-1927) εσωτερικός σε σχολείο του Παρισιού. Στην Αθήνα επέστρεψε το 1927 για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στο 1ο Σύνταγμα Πεζικού. Απολύθηκε το 1928 και εργάστηκε ως το 1930 ως μεταφραστής σε τράπεζα και ως γραφέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, παρακολουθώντας παράλληλα μαθήματα σε νυχτερινό Γυμνάσιο. Από το 1930 ως το 1933 εργάστηκε ως σχεδιαστής στη διεύθυνση Σχεδίων Πόλεως του Υπουργείου Δημοσίων Έργων. Στο μεταξύ (1932) γράφτηκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Κωνσταντίνο Παρθένη, ενώ παράλληλα φοίτησε στο εργαστήριο του Φώτη Κόντογλου και γνωρίστηκε με το Γιάννη Τσαρούχη και τον Δημήτρη Πικιώνη. Το 1934 μετατέθηκε στην Τοπογραφική υπηρεσία του Υπουργείου και ένα χρόνο αργότερα μονιμοποιήθηκε. Το 1941 πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο και αιχμαλωτίστηκε από τους Γερμανούς σε στρατόπεδο εργασίας, από όπου δραπέτευσε και επέστρεψε στην Αθήνα με τα πόδια. Το 1945 αποσπάστηκε ως βοηθός στην έδρα Διακοσμητικής και Ελευθέρου Σχεδίου του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, όπου το 1956 έγινε μόνιμος επιμελητής και εγκατέλειψε τη θέση του στο Υπουργείο. Ένα χρόνο αργότερα διορίστηκε επιμελητής της έδρας Γενικής Ιστορίας της Τέχνης.
Εγγονόπουλος (αριστ) με τονΚόντογλου (κάτω) ντυμένοι μοναχοί τη δεκαετία 1930-40
Το 1964 παραιτήθηκε από το Πολυτεχνείο, επέστρεψε όμως τρία χρόνια αργότερα, καθώς εκλέχτηκε έκτακτος μόνιμος καθηγητής στην έδρα Ελευθέρου Σχεδίου και το 1969 τακτικός καθηγητής στην έδρα Ελευθέρου Σχεδίου και εντεταλμένος στην έδρα Γενικής Ιστορίας της Τέχνης. Η ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία έληξε το 1973, όταν συμπλήρωσε το όριο ηλικίας και αποχώρησε από το Πολυτεχνείο, όπου το 1976 ανακηρύχτηκε ομότιμος καθηγητής. Παντρεύτηκε δυο φορές, το 1950 τη Νέλλη Ανδρικοπούλου με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Πάνο, και το 1960 την Ελένη Τσιόκου, με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Εριέττη. Ο Νίκος Εγγονόπουλος υπήρξε λογοτέχνης, μεταφραστής, ζωγράφος, αγιογράφος και σκηνογράφος. Η πρώτη του εμφάνιση στον καλλιτεχνικό χώρο πραγματοποιήθηκε το 1938 με την παρουσίαση ζωγραφικών έργων του στα πλαίσια της έκθεσης Τέχνη της Νεοελληνικής Παραδόσεως. Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε στίχους του στο περιοδικό Κύκλος του Απόστολου Μελαχρινού και εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν, ενώ συνεργάστηκε ως σκηνογράφος στην παράσταση του έργου του Πλαύτου Μένεχμοι στο θέατρο Κοτοπούλη. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές Κλειδοκύμβαλα της σιωπής (1939), Επιστροφή των πουλιών (1946), Έλευσις (1948), Εν Ανθηρώ Έλληνι Λόγω (1956) [για την οποία τιμήθηκε το 1958 με το Πρώτο Βραβείο Ποιήσεως του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας], Η Κοιλάδα με τους ροδώνες (1978). Δημοσίευσε ποιήματα, θεωρητικά κείμενα και μεταφράσεις (από ποιήματα των Μαγιακόφσκι, Λωτρεαμόν, Λόρκα, Μπωντλαίρ, ντε Κίρικο, Πικάσσο, Τζαρά) στα περιοδικά της εποχής (Νέα Γράμματα, Τετράδιο, Κύκλος, Υπερρεαλισμός, Ο Ταχυδρόμος, Πάλι, Ευθύνη, Ζυγός, Σπείρα, Cahiers du sud, London magazine, Manna κ.α.), πήρε μέρος σε εκθέσεις ζωγραφικής στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Ρώμη, Οττάβα, Μόντρεαλ, Βανκούβερ, Βρυξέλλες, Σαν Πάολο κ.α.) και συνεργάστηκε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις ως σκηνογράφος (του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος, του θεάτρου Κοτοπούλη κ.α.). Το 1979 τιμήθηκε για δεύτερη φορά με το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως, ενώ για το ζωγραφικό του έργο είχε τιμηθεί με το παράσημο Χρυσούς Σταυρός του Γεωργίου του Α’ (1966).
Σε νεαρή ηλικία
Τιμήθηκε επίσης με το Παράσημο Ταξίαρχου του Φοίνικος. Έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά ουγγρικά και μελοποιήθηκαν από το Νίκο Μαμαγκάκη, τον Αργύρη Κουνάδη, το Μάνο Χατζιδάκι. Ο Νίκος Εγγονόπουλος πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε συνθήκες οικονομικής ανέχειας. Πέθανε το 1985 από ανακοπή καρδιάς. Είχε προηγουμένως υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση που του στοίχισε το ένα του πόδι. Η καλλιτεχνική δημιουργία του Νίκου Εγγονόπουλου τοποθετείται στην πρωτοπορία του ελληνικού υπερρεαλισμού, στα πλαίσια της οποίας έδρασε σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Βασικά χαρακτηριστικά του έργου του αποτέλεσαν η ιδιότυπη χρήση της δημοτικής γλώσσας και οι συμβολικές μορφές του, μέσω των οποίων πρόβαλε το αίτημα για μια ελληνοκεντρική υπερρεαλιστική ποίηση και μια νέα έκφραση της ελληνικότητας.
Εργογραφία
(πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) 1
Ι.Ποίηση
• Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν. Αθήνα, Κύκλος, 1938.
• Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής. Αθήνα, Ιππαλεκτρύων, 1939.
• Bolivar · Un poemia Griego. Καράκας, Junentud Griega de Venezuela - Editorial Arcadia, 1981. (μετάφραση Miguel Castillo Didier)
ΙΙ.Πεζογραφία- Δοκίμιο - Τέχνη
• Ελληνικά Σπίτια. Εικονογραφημένη έκδοση του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, 1972.
• Ο Καραγκιόζης · Ένα ελληνικό θέατρο σκιών. Αθήνα, Ύψιλον/Βιβλία, 1980.
• Πεζά κείμενα· Με δύο έγχρωμους πίνακες. Αθήνα, Ύψιλον/Βιβλία, 1987.
• Η κοιλάδα με τους ροδώνες. Αθήνα, Ίκαρος, 1978.
ΙΙΙ.Συγκεντρωτικές εκδόσεις
• Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν - Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής. Αθήνα, Ίκαρος, 1966.
• Ποιήματα Α΄ · Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν - Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής. Αθήνα, Ίκαρος, 1977.
• Ποιήματα Β΄ · Η επιστροφή των πουλιών - Έλευσις - Ο Ατλαντικός - Εν ανθηρώ Έλληνι λόγω. Αθήνα, Ίκαρος, 1977. 1. Για τις μεταφράσεις έργων του Εγγονόπουλου στα αγγλικά και την ελληνική δισκογραφία Εγγονόπουλου βλ Connoly D., «Παράρτημα · Έργα του Εγγονόπουλου σε αγγλική μετάφραση» και Μπαγέρης Δημήτρης, «Ν.Εγγονόπουλος: Από Τα Κλειδοκύμβαλα της σιωπής στα κλειδοκύμβαλα των συνθετών», Διαβάζω381, 1/1998, σ.155-156 και 140 αντίστοιχα.
Απ’ τα λίκνα στ’ αστέρια, απ’ τις μήτρες στα μάτια,
corazón,
Όπου απόγκρημνοι βράχοι και ηφαίστεια και φώκιες,
corazón,
Όπου πρόσωπο σκούρο, και χείλια πλατειά, κι ολόλευκα δόντια,
corazón,
Ας στηθεί ο φαλλός, και γιορτή ας αρχίση, με θυσίες ανθρώπων, με χορούς,
corazón,
Μέσ’ σε σάρκας ξεφάντωμα, στων προγόνων τη δόξα,
corazón,
Για να σπείρουν το σπόρο της καινούργιας γενιάς,
corazón.
(Αποσπάσματα )
Μπολιβάρ
Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν. Ι
Αλβανοί χορεύοντες σκέπτονται να στρέψουν προς νέες διευθύνσεις τις ενέργειές τους, εις τρόπον ώστε τα παιδιά να μην καταλάβουν τίποτες από τις πικρίες και τας απογοητεύσεις της ζωής. Να μην καταλάβουν τίποτες πριν από τον καιρό τους. Πάντως οι σκέψεις αυτών των Αλβανών δεν περνούν πέρα από τους σκαρμούς των παραθύρων. Κι' αυτό διότι Ιταλός τις, ακούων εις το όνομα Γουλιέλμος Τσίτζης, και επαγγελλόμενος τον επιδιορθωτήν πνευστών οργάνων, προσπαθεί να εξαπατήση τους μελλονύμφους, εφαρμόζων σε παλαιού συστήματος ραπτομηχανήν Σίγγερ τέσσερα χουνιά, εκ των οποίων τα δύο γυάλινα και τ’ άλλα δύο καμωμένα από ένα οποιονδήποτε μέταλλο. Να μην ταραχθή κανείς: η εικών αύτη είναι η μόνη που εβοήθησε τον αποθανόντα αόμματο φαροφύλακα να ανακαλύψη το μυστικόν του φρέατος.
Από τη συλλογή Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν (1938)
Ο Καβάφης - 1939
Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο
“Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου να διέκρινε άραγε των ροδόδεντρων την αρμονία; Όχι – όχι – μιαν απέραντη ηθικολογία δε θα βοηθήσει να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο
να ελπίζεις – να ελπίζεις πάντα – πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους – που τους ρημάζει η τρομερή “ευκολία” – θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους που τους διέπει καλοσύνη – πόθος ευγένειας – ηρεμία ίσως όχι πολλές – ίσως να ‘σαι άτυχος: καμία – τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία
άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζονται πως κάνουν κάτι σύ σκέψου – τώρα πια – με τι γλυκιά γαλήνη προσμένεις να ‘ρθ’ η ώρα να ξαπλώσεις στο παρήγορο του θάνατου κρεβάτι.”
Ποιητής και η μούσα 1939
ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΧΑΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΔΩΡΗΤΡΙΑ ΠΟΘΟΥ ΚΑΙ ΓΑΛΗΝΗΣ
αφού το θέλεις γυναίκα αρμονική κι’ ωραία έτσι καθώς ένα βράδυ του Μαϊού ετοποθέτησες απλά κι’ ευγενικά μιαν άσπρη ζωντανή γαρδένια ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια μέσα στο παλιό — ιταλικό μου φαίνεται — βάζο με παραστάσεις γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών έλα πέσε στα χέρια μου και χάρισέ μου — αφού το θέλεις — τη θλίψη του πρασίνου βλέμματός σου την βαθειά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πλεγμένη μέσα στα μακρυά μαλλιά σου τη σποδό του υπέροχου σώματός σου
Αργώ
ΚΗΠΟΙ ΜΕΣ’ ΣΤΟ ΛΙΟΠΥΡΙ
το λευκό σώμα αυτής της γυναικός φωτίζονταν εκ των έσωθεν μ’ ένα φως τόσο λαμπρό ώστε εδέησε να πάρω τη λάμπα και να την ακουμπήσω χάμω στο πάτωμα που να μπορέσουνε οι σκιές των δύο τόσο ευγενικών μας σωμάτων να προβληθούν στον τοίχο με μίαν ιερατικότητα βιβλική η λάμπα έκαιε συνεχώς — η πηγή του πετρελαίου είτανε ανεξάντλητη — όλη τη νύχτα την ακόλουθη μέρα κι’ όλη την επόμενη νύχτα χάμω στο πάτωμα πάνω στα πλούσια στοιβαγμένα χαλιά τα ωραιότερα φρούτα τα λαμπρότερα λουλούδια — όπου επικρατούσαν οι πικροδάφνες άσπρες και ρόδινες — η ατμόσφαιρα — συμβολική — από ένα κίτρινο : ένα κίτρινο χρυσό
Μακέτα σκηνικών για το έργο «Καίσαρ και Κλεοπάτρα»
Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ
Μακρυνές συναυλίες, οπάλινες σπίθες, του πρώτου σπιτιού μας μέσ’ στη λαύρα του θέρους,
Στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια,
Θ’ ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ’ αχιβάδες και κάστρα
Που βουβά παραστέκουν σ’ όσ’ αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες
Αυλακώνουν μ’ αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες,
Θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων, στων νερών τις πλεκτάνες που τα ζώσανε κύκνοι,
Μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα, και πόθο που λες πάει να σβύση κι αποτόμως γυρεύει
Ν’ ανεβή πιο ψηλά, να γκρεμίση, να σπάση, παραθύρια ν’ ανοίξη, να φωνάξω, να κλάψη,
Να ρημάξω, ν’ αράξη, να σκιστή, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά,
Περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, τ’ αρβανίτικο χώμα,
Κι όπου φτάση, αν φτάση, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία σε ανύδρους εκτάσεις,
Τροπικούς και πηγάδια θα διαβή, ως να φέξη η αυγή η πλανεύτρα μ’ άυλων Κούρδων κραιπάλη,
Ν’ αγοράση κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια, ως να σύρω τα πέπλα που κρατά η σελήνη,
