NEΟ lyric video για τους HAND OF FATE ("Temptation" από το άλμπουμ "Messengers of Hope")

 




NEΟ lyric video για τους HAND OF FATE ("Temptation" από το άλμπουμ "Messengers of Hope")



Οι “ Hand of Fate” δημιουργήθηκαν το Δεκέμβριο του 2014.
Η σύσταση του γκρουπ έγινε σχεδόν μοιραία, αφού στην αρχική ύπαρξη των τριών από τα συνολικά 5 μέλη, προστέθηκαν τα άλλα 2 σχεδόν αυτόματα… σα να οδηγήθηκαν από τη συγκυρία της στιγμής.
Και επειδή μοιάζει να κινήθηκαν όλα τα νήματα των εξελίξεων από το «χέρι της μοίρας», προέκυψε και το όνομα του συγκροτήματος από αυτό το γεγονός!
Με κύριες επιρροές τους epic, symphonic, rock και metal ήχους, κινούνται μουσικά σε ένα ύφος Melodic Rock/Metal, αφουγκραζόμενοι την ανάγκη έκφρασής τους και προσαρμόζοντάς το στα δικά τους θέλω. Kύριος στόχος τους είναι η έκφραση μέσω του δικού τους χαρακτήρα, ύφους και δημιουργίας.
Το πρώτο album τους Messengers of Hope κυκλοφόρησε πριν από περίπου ένα χρόνο και είναι διαθέσιμο στο itunes, στο Spotify, στο Google Play, στο Amazon και σε άλλες ψηφιακές πλατφόρμες καθώς και σε φυσική μορφή – CD.
Το Σεπτέμβριο του 2019 μοιράστηκαν τη σκηνή με τον Gus G, στη συναυλία του στο Μύλο, στη Θεσσαλονίκη.
Στην παρούσα φάση, μετά από το αναγκαστικό κατά κάποιον τρόπο διάλειμμα των τελευταίων δύο ετών, δουλεύουν πάνω σε νέες ιδέες και σχεδιάζουν και ζωντανές εμφανίσεις.


Band lineup:  

Alexandra Anagnostopoulou: Vocals  

John Hatzidimos: Lead Guitar, programming  

Tasos Gerasimou: Rhythm Guitar, backing vocals  

Sotos Sofidis: Bass  

Teo Koutsos: Drums  

 

https://www.facebook.com/h.o.f.theband/ 

https://www.instagram.com/hand_of_fate_band 

https://www.youtube.com/channel/UCjHZsdCuKbgrbPXjgLFjhrw 

https://open.spotify.com/album/6r0kyutUu3420Df4bMZjAa 

https://handoffate.bandcamp.com/ 

 









Carpe "Απρόσμενη εμφάνιση..."



Προσποιούμαστε την ωραιότητα όλων,
τα ρήγματα στις ψυχές επεκτείνονται.
Προσπαθώ να συγκολλήσω τα διαλυμένα
μέρη του νου.
Ψάχνω διακαώς τις ακτίνες του ήλιου,
αντανακλώνται πάνω σ 'ένα κορμί
γεμάτα θρύμματα.
Σέρνομαι στο χωροχρόνο,
ξεπερνώ την πραγματικότητα
ζωγραφίζοντας ανάσες
στα υγρά παράθυρα.
Οι μορφές μας μισοφαγωμένες
κείτονται στο πηχτό σκοτάδι.
Σπάνια ευκαιρία οι φαντασιώσεις
κατασπαράσσουν την αδιέξοδη αθλιότητα.
Η απρόσμενη εμφάνισή σου
ακυρώνει τις αντιστάσεις.
Οι ακτίνες του ήλιου αντανακλώνται
στις συναισθηματικές μας αναταράξεις. 
 Η ζωή άρχισε ν 'ανθίζει στα παρτέρια της καρδιάς.

Carpe.

Εικόνα : Christian Schloe art











ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΛΛΙΑΡΟΣ "Δεν σηκώνουν άλλο φόβο οι εποχές"

 


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Δεν σηκώνουν άλλο φόβο οι εποχές
του Στέφανου Μαλλιαρού
ISBN: 978 618 5456 90 0
Σελ. 96
Διάσταση 17Χ24
Τιμή 12 ευρώ +ΦΠΑ


Κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του Στέφανου Μαλλιαρού. Στο Πρόλογο της έκδοσης γράφει η Λίνα Νικολακοπούλου:

Ο Στέφανος γράφει σαν να μην έχει χαλάσει οριστικά ο κόσμος γύρω μας. Ο δικός του πάντως ζεστός και ζωντανός εσωτερικός κόσμος είναι φανερό πως έχει τον πρώτο λόγο, όταν πιάνει το χαρτί και το μολύβι, ή το πληκτρολόγιο και το ποντίκι, την ώρα της επιθυμίας για δημιουργία, για πλεύση στο αχανές των συνειρμών, των προβολών του είναι του, του ζευγαρώματος των ήχων των καταλήξεων των στίχων.
Έχουμε συναντηθεί ζωντανά και ψηφιακά πολλές φορές εδώ και τρία χρόνια, τις Δευτέρες κάθε εβδομάδας, όσο κρατούσαν οι κύκλοι των μαθημάτων - αφορμών για βάθεμα των καταδύσεων, για εξέλιξη του ύφους, για βελτίωση της τεχνικής και ενίσχυση της απαραίτητης πειθαρχίας και αφοσίωσης που απαιτεί η τέχνη της γραφής.
Η ευκολία του στο μέτρο και στον ρυθμό ήταν από την πρώτη στιγμή εμφανής. Αυτό που με ικανοποιεί με την πάροδο του χρόνου όμως είναι η εξέλιξή του και η συνεχής προσπάθειά του να αποκτήσει προσωπικό ύφος. Κάτι που είναι το μεγάλο ζητούμενο των ανθρώπων που γράφουν. Σαν να λέμε, το δακτυλικό αποτύπωμα.
Στο πρώτο του αυτό βιβλίο συναντά ο αναγνώστης τα πρωτογενή θέματα που τον απασχολούν καθώς και τις ανταποκρίσεις του πάνω σε ερεθίσματα - θέματα που έδινα στα μαθήματα δημιουργικής γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο.

Λίνα Νικολακοπούλου


Βιογραφικό:

Ο Στέφανος Μαλλιαρός γεννήθηκε το 1983. Μεγάλωσε στον Άγιο Δημήτριο Αττικής και ζει στην Ηλιούπολη. Εισήχθη στο Τμήμα Πληροφορικής και Τη­λεπικοινωνιών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημί­ου Αθηνών. Αρκετά νωρίς όμως, εγκατέλειψε το αντικείμενο αυτό για να ασχοληθεί με τις μεγάλες του αγάπες, τη λογοτε­χνία και τη συγγραφή.
Από το 2019 παρακολουθώ­ντας σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο έχει αφιερωθεί στη στιχουργική και πολύ σύντομα ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει τα πρώτα του βήματα στο χώρο της ελλη­νικής δισκογραφίας...

Επικοινωνία βιβλίου: zoi triadafullidh, zoi.masoura@hotmail.com


Εκδόσεις Φίλντισι
Ξανθίππου 123, Παπάγου, 15669
Τηλ.: 210 6540170
www.filntisi.gr info@filntisi.gr







ΑΣΙΑ ΜΟΥ ΜΙΚΡΑ – Πέμπτη 6 Οκτωβρίου @ LUX

 

Μουσικοποιητική παράσταση βασισμένη σε κείμενα από το ομώνυμο βιβλίο του Ηλία Παπακωνσταντίνου. 

 

Το ποιητικό έργο  ΑΣΙΑ ΜΟΥ ΜΙΚΡΑ αποτελείται από ποιήματα, πεζό λόγο και στίχο.  

Εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Αγγελάκη – Αττικός και είναι αφιερωμένο στη μνήμη των προσφύγων από την Μικρά Ασία και τον βίαιο ξεριζωμό τους από τον μαγικό τόπο τους. 

 

Η αδικία και το δράμα του πολέμου και της προσφυγιάς δεν αφήνουν ασυγκίνητο  τον   διακεκριμένο λογοτέχνη Ηλία Παπακωνσταντίνου, στο σύνολο του έργου του.  

Μέσα από την ιδιαίτερη γραφή του στο συγκινητικό Ασία μου Μικρά εξετάζει τα τραγικά γεγονότα του ξεριζωμού μέσα από ένα πρίσμα πανανθρώπινο, αντιπολεμικό αλλά και έντονα πολιτικοποιημένο.  

 

Τα κείμενα διανθίζονται με μουσική και  γνωστά τραγούδια από τις ερμηνεύτριες Αργυρώ Καπαρού και Θέλμα Καραγιάννη και τους μουσικούς Γεωργία Τσολάκη στο βιολί, Αρετή Κοκκίνου στην κιθάρα και την μουσική επιμέλεια. 

 

Στην εκδήλωση θα ακουστούν, μεταξύ των άλλων, μελοποιημένα ποιήματα του Ηλία Παπακωνσταντίνου σε μουσική της Αρετής Κοκκίνου.  

 

Αφηγητές   η ηθοποιός Άννα Ψαρρά ( φιλική συμμετοχή) και ο συγγραφέας. 

 

 

ΧΩΡΟΣ:   LUX   Ψαρών 26 Μεταξουργείο    2105240888   ΕΝΑΡΞΗ 8.30μμ 

 

 

 




...








ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΧΟΝΤΗΣ "Θα σου πω ...πώς έζησε"

 



Παναγιώτης Αρχοντής : Θα σου πω ...πώς έζησε
Εκδότης ; ΔΙΑΝΟΙΑ
Χρονολογία Έκδοσης : Ιούλιος 2021
Αριθμός σελίδων : 236
Διαστάσεις : 21x15
ISBN : 139786185437305



Περίληψη

Στα άδυτα του Βατικανού, έναςνεαρός δόκιμος ιερέας βρίσκεται αντιμέτωπος με μια αποτρόπαια διαπίστωση. Οι απαγωγές των παιδιών σε παγκόσμια κλίμακα,, γίνονται όπλο στα χέρια των πιο αδίστακτων τρομοκρατών, στην ιστορία του πλανήτη.

Στόχος, η διάλυση του Δυτικού τρόπου ζωής και του μοντέρνου κοινωνικού συστήματος. Μέθοδος, η θανάτωση των παιδιών με συμβολικό τρόπο, προκειμένου να γκρεμιστεί και η θρησκευτική ασπίδα του Δυτικού πολιτισμού. Τόπος εκτέλεσης του τρομοκρατικού σχεδίου, ο τόπος που όλα ξεκίνησαν. Η Ελλάδα...

Οι τρομοκράτες έχοντας στα χέρια τους το παιδί της Προέδρου Δημοκρατίας της Ελλάδας, ξεκινούν την αιώνια πάλη του καλού και του κακού, αυτή τη φορά με πολύτιμο έπαθλο το μέλλον της ανθρωπότητας. Τα παιδιά...

Ο Νίκος, σωματοφύλακας της Προέδρου Δημοκρατίας της Ελλάδας. Η Άρτεμις, απόγονος των αρχαίων νυμφών και αμαζόνων. Η μοίρα τους φέρνει κοντά στα βουνά της Ελλάδας και ο έρωτας τους ενώνει. Με σύμμαχους μια πολιτικό ηγέτιδα, που θα ήθελαν πολλοί λαοί, ένα υψηλό στέλεχος της ΕΥΠ και τρεις ιερείς από διαφορετικά δόγματα, ξεκινούν την μάχη ενάντια στο χρόνο, για την επικράτηση του καλού ενάντια στο κακό.

Έναβιβλίο με 24 κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο ένα γράμμα. Η ιστορία ζωής, του Νίκου και της Άρτεμης... θα γίνει η αιτία για να ξαναγεννηθεί ένα κράτος και η ελπίδα στον κόσμο.

 
Βιογραφικό: 

Ο Παναγιώτης Αρχοντής γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδίτσα. Με καταγωγή από την Θάσο, περνάει τα παιδικά του καλοκαίρια στο όμορφο νησί της Μακεδονίας και ονειρεύεται να γίνει Αξιωματικός. Εισάγεται στη Σχολή Ευελπίδων και αποφοιτά το 1991. Έχει master στις Διεθνείς Σχέσεις και την εφαρμοσμένη Στρατηγική από το πανεπιστήμιο του Plymouth. Επίσης, πιστοποιητικό παρακολούθησης σπουδών στο Τμήμα Ανθρωπίνων Επιστημών του Harvard, με εξειδίκευση στην μελέτη της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας. Το πάθος του είναι η Ελλάδα, τα βιβλία και η θάλασσα. Μετά από 30 χρόνια υπηρεσίας αποτραβιέται στη Γαλλία, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Είναι παντρεμένος και έχει 2 παιδιά. Το “ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ…ΠΩΣ ΕΖΗΣΕ”, είναι το 2ο συγγραφικό έργο μετά το “ΕΒΡΟΣ”.






ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Ημέρα Τρίτης Ηλικίας: Το νόημα της ζωής (Όταν βλέπω…τότε νιώθω…) "

 «Σεβάσου τους ηλικιωμένους, όταν είσαι νέος. Βοήθησε τους αδύναμους, όταν είσαι δυνατός. Ομολόγησε τα λάθη σου, όταν είσαι λάθος. Γιατί κάποια μέρα θα είσαι κι εσύ ηλικιωμένος, αδύναμος και λάθος»

Αφότου η 1η Οκτωβρίου κάθε έτους καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα της Τρίτης Ηλικίας, οι ηλικιωμένοι βρίσκονται – έστω και για μια μέρα – στο προσκήνιο. Ακούγονται λόγια συμπάθειας και σεβασμού σε όσους ο χρόνος βαραίνει τους ώμους τους. Δεν λείπουν, βέβαια, και οι υπερβολές όσον αφορά το θαυμασμό προς τους ξωμάχους της ζωής, άσχετα αν αυτοί το μόνο που πέτυχαν στη ζωή τους ήταν απλά να επιβιώσουν, χωρίς να πετύχουν κάτι ξεχωριστό ή να αφήσουν κάτι δημιουργικό ως παρακαταθήκη στις επερχόμενες γενεές.

 

Τότε αυτόματα έρχεται στην επιφάνεια το φιλοσοφικό ερώτημα, αν ο σεβασμός και ο θαυμασμός είναι κάτι που οφείλουμε σε κάποια πρόσωπα (γονείς, δάσκαλοι…), θεσμούς (στρατός…) ή σύμβολα (σημαία...) ή αν κερδίζεται και υποβάλλεται από τα αντικείμενα του σεβασμού και του θαυμασμού.

H Τρίτη  Ηλικία στην αρχαιότητα

Οι αρχαίοι θεσμοθέτησαν τη Γερουσία ως νομοθετικό σώμα, δηλώνοντας έτσι εξ υπαρχής πως η γνώση, η σοφία και η εμπειρία ενυπάρχουν αξιωματικά στους ηλικιωμένους. Άρα ο σεβασμός στους ηλικιωμένους συνιστούσε ατομική αρετή και κοινωνική αξία. Για τους αρχαίους τα γηρατειά και η φρόνηση βάδιζαν παράλληλα. Κάθε παρέκκλιση από αυτό το σχήμα Γηρατειά = Σοφία προκαλούσε αρνητικά σχόλια

Γνωστή είναι η οργή του Κρέοντα προς τον Χορό, όταν αυτός με τα λεγόμενά του αντιτάσσεται στις πράξεις του («άναξ μη τι και θεήλατον  τούργον τόδε»– βασιλιά μήπως το έργο αυτό είναι και θεόσταλτο). Στο υβριστικό ξέσπασμα του Κρέοντα εμπεριέχεται όλη η αρχαία απαίτηση – θέληση οι γέροντες να είναι και φορείς γνώσης, φρόνησης και ορθού λόγου:

«Παύσαι, πριν οργής  καμέ μεστώσαι λέγων,/ μη ‘φευρεθής άνους τε και γέρων άμα...» (Πάψε, πριν με γεμίσεις με οργή μιλώντας, και μη φανείς ότι είσαι άμυαλος ενώ είσαι γέροντας) (Σοφοκλέους «Αντιγόνη»).

Η παράδοση, λοιπόν, είναι με το μέρος της Τρίτης Ηλικίας ως προς τον απαιτούμενο σεβασμό. «Γιατί ο σεβασμός δεν είναι κάτι που κερδίζεται λόγω επιδόσεων του προσώπου που σεβόμαστε. Ο σεβασμός πηγάζει από μια ιδιότητα, από κάτι που είναι, όχι από κάτι που κάνει το συγκεκριμένο πρόσωπο»(Γ.Ν. Σιδέρη, «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο…Γονείς θέλουν»).

Η ζωή είναι περιπέτεια

Ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι που αμφισβητούν την παραπάνω αντίληψη – την οποία θεωρούν άκρως συντηρητική – και αντιτείνουν το επιχείρημα πως ο καθένας αξιολογείται θετικά όχι από τα πόσα χρόνια έζησε αλλά από το «πώς» τα έζησε και τι πέτυχε. Η απλή, δηλαδή, επιβίωση δεν συνιστά από μόνη της «αξία».

Η ζωή είναι μια πάλη, μια κίνηση, μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με το άγνωστο, το ανέλπιστο, το τυχαίο και το «μοιραίο». Το αποτέλεσμα αυτής της πάλης στεφανώνει τους νικητές και όχι όσους συμβιβάστηκαν ή προσαρμόστηκαν στις ποικίλες «αναγκαιότητες» της ζωής.

«Ζω δεν σημαίνει αναπνέω, σημαίνει ενεργώ, σημαίνει χρησιμοποιώ τα όργανά μου, τις αισθήσεις μου, τις ικανότητές μου, όλα τα μέρη του εαυτού μου που μου δίνουν τη συναίσθηση της ύπαρξής μου. Ο άνθρωπος που έζησε περισσότερο δεν είναι εκείνος που μέτρησε περισσότερα χρόνια, αλλά όποιος ένιωσε περισσότερο τη ζωή».(Ρουσσώ)

Ζωή για το Ρουσσώ είναι η δημιουργία και η θέληση να αφήσουμε κάτι σε αυτούς που θα έρθουν. Ζωή είναι η τέχνη να μαθαίνω, να αποκτώ εμπειρίες και να αισθάνομαι ότι αποτελώ ακριβό κομμάτι αυτού του κόσμου.

Βέβαια κάποιοι θα υποστηρίξουν πως η φυσική επιβίωση συνιστά τον απόλυτο νόμο της φύσης και δεν υπακούει στις ηθικές ή κοινωνικές αξιολογήσεις. Γι’ αυτούς ζωή σημαίνει η σιγουριά, η διάσωση, η βεβαιότητα και η αποφυγή του πόνου και του φόβου. Και είναι πολλοί αυτοί που ακολουθούν αυτό το δρόμο: προσαρμόζονται, συμμορφώνονται και επιβιώνουν.

Η ζωή και οι κίνδυνοι

Για πολλούς, όμως, στοχαστές το βαθύτερο νόημα της ζωής του ανθρώπου βρίσκεται όχι στην αναζήτηση κι εξασφάλιση της «βεβαιότητας» αλλά στην πάλη με το άγνωστο και τον κίνδυνο. Μια ζωή, δηλαδή, περιχαρακωμένη στην ασφάλεια και στη σιγουριά της απόλυτης βεβαιότητας περιπίπτει σε τέλμα και χάνει κάθε στοιχείο ελευθερίας. Αντίθετα η διακινδύνευση της βεβαιότητας και η καθημερινή τριβή με τον κίνδυνο χαρίζει στη ζωή εκείνη τη φλόγα που φωτίζει τις μυστικές διαδρομές της ελευθερίας και της αυτοεπιβεβαίωσης.

Η ζωή, επομένως, προσμετράται ή και αποτιμάται ως θετικό στοιχείο μόνο στο βαθμό που συνειδητοποιούμε ότι μπορεί να τη στερηθούμε. Ο κίνδυνος είναι ταυτισμένος με τον πόνο, το φόβο, το μοιραίο, το απρόβλεπτο, την απώλεια και το θάνατο. Όλα αυτά δεν ορίζουν αρνητικά τη ζωή, αλλά συνυφαίνουν το «άλλο» κομμάτι της. Η διακινδύνευση της ζωής αισθητοποιεί την επιβεβαίωση της μοναδικότητάς της.

Μέσα από τον κίνδυνο ο άνθρωπος βιώνει συγκλονιστικά συναισθήματα που τον οδηγούν στη γνώση των απώτατων ορίων ανάμεσα στις δίδυμες δυνάμεις του κόσμου, τη Ζωή και το Θάνατο. Κι αυτό γιατί ο κίνδυνος ενεργοποιεί όλες τις δυνάμεις του ανθρώπου και προετοιμάζει τις προϋποθέσεις για την εξωτερίκευση όλων των θετικών στοιχείων του εσωτερικού του κόσμου. Η επιτυχία, η δράση, η κίνηση και η αλλαγή πολλές φορές εμπεριέχουν το στοιχείο του κινδύνου αλλά ταυτόχρονα νοηματοδοτούν και χρωματίζουν θετικά τη ζωή και τον πρωταγωνιστή της (ο άνθρωπος αγωνιστής).

Στο βαθμό, λοιπόν, που ο κίνδυνος εκφράζει την υπέρβαση του Εγώ και αναδεικνύει τον εσωτερικό πλούτο του ανθρώπου τότε μπορούμε να μιλάμε για τη συνδρομή του στην κατάκτηση ενός βαθύτερου νοήματος ζωής. Εξάλλου «Στην τέχνη του ζην, ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα ο καλλιτέχνης και το αντικείμενο της τέχνης του, είναι ο γλύπτης και το μάρμαρο, ο γιατρός και ο ασθενής», (Φρομ).

Κάθε φορά, λοιπόν, που συναντάς, διαλέγεσαι ή συνυπάρχεις με άτομα της λεγόμενης Τρίτης Ηλικίας, εύκολα οδηγείσαι στις παρακάτω σκέψεις:

Όταν βλέπω…τότε νιώθω…

  ● Όταν σκέπτομαι πως η ζωή που μας δίνεται ως δώρο δεν ξοδεύεται στη νιότη, ούτε λυγίζει στις κακουχίες του χρόνου, τότε νιώθω νικητής.

  ● Όταν βλέπω στα πρόσωπα των ηλικιωμένων τη θέληση να αντιπαλέψουν τη φθορά του χρόνου, τότε αισθάνομαι ένοχος για τις δικές μου φοβίες και την παραίτηση.

  ● Όταν συλλογίζομαι πως η ζωή καταξιώνεται από τα έργα που αφήνουμε και όχι τις μέρες που ξοδέψαμε στο άρμα του χρόνου απλά ζώντας, τότε νιώθω δικαιωμένος για όσα δημιούργησα.

  ● Όταν αντικρίζω πρόσωπα χαρακωμένα από το λεπίδι του χρόνου που, ωστόσο, δεν σκύβουν, ούτε παραπονιούνται από τη δυσμορφία αλλά στέκονται όρθιοι κι αποφασισμένοι, τότε αισθάνομαι σίγουρος για τις αντοχές μου.

  ● Όταν ακούω τους ηλικιωμένους να συμβουλεύουν και όχι να καταφεύγουν σε φλύαρες διδαχές, τότε σκέπτομαι πόσο άδικος ήμουνα, όταν τους περιφρονούσα με την αδιαφορία μου.

  ● Όταν βλέπω κάποιους να θέλουν να μένουν – ή να φαίνονται πάντα νέοι! – και για να το πετύχουν αλλάζουν το πρόσωπό τους, τότε νιώθω λίγο οργισμένος, γιατί διαβλέπω μια ασέβεια στην αναγκαιότητα – δικαίωμα να ζήσουμε και τα τρία στάδια της ηλικίας μας.

  ● Όταν μιλώ με νέους και διαβλέπω μια περιφρόνηση και απαξίωση στα γηρατειά, τότε συλλογίζομαι πόσο ανέξοδες και φθηνές είναι οι καταγγελίες του ρατσισμού και πόσο ευτυχής νιώθω που φρόντισα τους γονείς μου, όταν αυτοί απόκαμαν από την ασθένεια και το φορτίο του χρόνου. 

● Όταν θυμάμαι τα παραμύθια και τις ιστορίες του παππού μου και της γιαγιάς μου, νιώθω ξαφνικά απογοητευμένος από την αδυναμία μου να πω τα ίδια ή άλλα στα δικά μου εγγόνια.

● Όταν συζητώ με άλλους που ερίζουν, αν ο ήλιος είναι ομορφότερος την αυγή ή το βασίλεμα, τότε νιώθω πολύ αδύναμος για να υποστηρίξω το ένα ή το άλλο.

● Όταν μιλώ με ηλικιωμένους και δεν χρησιμοποιούν πολύ τον παρελθόντα χρόνο (αναμνήσεις…) αλλά τον «μέλλοντα», τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου αδαή σχετικά με τη θέληση και τη δύναμη κάποιων να «ζήσουν».

● Όταν παρατηρώ γύρω μου να πληθαίνουν τα γηροκομεία και οι οίκοι ευγηρίας δεν αισθάνομαι περήφανος για την κοινωνική μέριμνα προς τους ηλικιωμένους αλλά νιώθω ανήσυχος για την απουσία της οικογένειας. 

● Όταν βλέπω νέους δίπλα σε ηλικιωμένους με όλες τις διαφορές και αντιθέσεις (σώματος, ψυχής, ιδεολογίες…), τότε καταλαβαίνω την αναγκαιότητα της ισορροπίας του σύμπαντος και της ζωής που πηγάζει από τις συγκρούσεις και όχι από την επίπλαστη υποχρέωση σε κάποια εξουσία. Έτσι, νιώθω ικανοποιημένος για την κοσμογονική αρχή που πρόβαλε ο Ηράκλειτος, την «παλίντονον αρμονίην».

● Όταν ακούω τους ξωμάχους της ζωής με περισσή ειλικρίνεια να επαινούν τους νέους για τις ιδέες και τα επιτεύγματά τους, τότε αισθάνομαι χαρούμενος, γιατί αυτό σημαίνει πρόοδος.

● Όταν βλέπω τους νέους να συμβουλεύονται τους ηλικιωμένους αλλά και να βαδίζουν το δικό τους δρόμο, το «απάτητο μονοπάτι», τότε νιώθω υπερήφανος για τη νέα γενιά που γνωρίζει να ακούει το παλιό και πάνω σε αυτό να οικοδομεί το νέο. Η διαλεκτική του Έγελου στην απόλυτη εφαρμογή της.

Όποιες απόψεις, όμως, κι αν εκφράστηκαν για το νόημα της ζωής και τον απαιτούμενο σεβασμό προς τους ηλικιωμένους «Σεβάσου τους ηλικιωμένους, όταν είσαι νέος….», όλοι μας χρειαζόμαστε: Τα χαρακωμένα πρόσωπα των γερόντων, τις ιστορίες τους, τα όνειρά τους που διαψεύστηκαν, τις ατέλειωτες εξομολογήσεις τους για όσα έζησαν, τις υπερβολές τους, τα παραμύθια τους και βέβαια εκείνες τις λέξεις που μας φώτισαν και μας δίδαξαν.

 

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/ 





ΠΑΝΟΣ ΚΑΛΟΥΔΑΣ "Η ΕΛΙΑ ΠΟΥ ''ΕΖΗΣΕ'' ΤΗΝ... ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ"




Η ΕΛΙΑ ΠΟΥ ''ΕΖΗΣΕ'' ΤΗΝ... ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

...Γράφει ο Πάνος Καλουδάς.

...Σίγουρα είναι μια από τις γηραιότερες ελιές στον κόσμο. Με ζωή που αγγίζει τα 2.500 χρόνια. Η περίφημη ελιά της Όρσας. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό στοιχείο που και αυτό, θα μπορούσε να είναι και σημείο αναφοράς για την Σαλαμίνα. Μια και η γηραιότερη αυτή ελιά, βρίσκεται στην περιοχή του Αιαντείου της Σαλαμίνας. Πριν από κάμποσο καιρό,το δένδρο αυτό χρονολογήθηκε από τους ειδικούς του Ινστιτούτου ''Klorane'' που αναζητούσαν για να βραβεύσουν, τα αρχαιότερα ελαιόδενδρα στην Ελλάδα.που υπολόγισαν την ηλικία του, πέρα των 2.500 ετών..Το 1987 ο Παναγιώτης Σαλτάρης, αναφέρει στο βιβλίο του, ''Αρβανίτικες ιστορίες και θρύλοι της Σαλαμίνας'' την ιστορία της Ελιάς της Όρσας.. Η Όρσα έζησε τον 17ο αιώνα και ως μοναδική προίκα, είχε την ελιά αυτή.. Η νέα αυτή κοπέλα, χάρη στης καρδιάς της τα σκιρτήματα, είχε ένα τραγικό τέλος. Γιατί, ενώ ήταν παντρεμένη ερωτεύτηκε έναν Τούρκο.
Ο σύζυγος της μόλις το έμαθε, την αποκεφάλισε και ήρθε στο νησί, με το κεφάλι της, μέσα σε ένα ταγάρι. Σύμφωνα με διηγήσεις γερόντων, με την πληροφορία να περνάει από γενιά σε γενιά,την Ελιά της Όρσας την είχε φυτέψει ένας μεγάλος βασιλιάς ο Στράτος. Ο φιλόλογος -Λαογράφος, Παναγιώτης Βελντανισιάν σε κείμενα του λέει, πως πίσω από το όνομα του Στράτου, κρύβονταν το όνομα του Τυράννου των Αθηνών Πεισίστρατου ο οποίος έδρασε τον 6ο π.χ. αιώνα. Κι ο οποίος έδωσε μεγάλη ώθηση στην αγροτική πολιτική Μοίρασε σπόρους και ρίζες ελιών στους αγρότες για να φυτέψουν. Έτσι, σήμερα, 2.500 χρόνια μετά, οι περαστικοί από το Αιάντειο, στέκονται μπροστά από το αιωνόβιο αυτό δένδρο και φωτογραφίζονται. Αυτό το δένδρο πού ''έζησε'', εκτός από την Ναυμαχία την γέννηση και διδαχή του Ιησού. Μα και τόσων άλλων σημαντικών γεγονότων. που διαδραματίστηκαν στα χρόνια αυτά. Εάν πάτε Σαλαμίνα αξίζει να το επισκεφθείτε.









Πάνος κάλουδας
Δημοσιογράφος
Στιχουργός