ΠΑΝΟΣ ΚΑΛΟΥΔΑΣ "Η ΕΛΙΑ ΠΟΥ ''ΕΖΗΣΕ'' ΤΗΝ... ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ"

Η ΕΛΙΑ ΠΟΥ ''ΕΖΗΣΕ'' ΤΗΝ... ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

...Γράφει ο Πάνος Καλουδάς.

...Σίγουρα είναι μια από τις γηραιότερες ελιές στον κόσμο. Με ζωή που αγγίζει τα 2.500 χρόνια. Η περίφημη ελιά της Όρσας. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό στοιχείο που και αυτό, θα μπορούσε να είναι και σημείο αναφοράς για την Σαλαμίνα. Μια και η γηραιότερη αυτή ελιά, βρίσκεται στην περιοχή του Αιαντείου της Σαλαμίνας. Πριν από κάμποσο καιρό,το δένδρο αυτό χρονολογήθηκε από τους ειδικούς του Ινστιτούτου ''Klorane'' που αναζητούσαν για να βραβεύσουν, τα αρχαιότερα ελαιόδενδρα στην Ελλάδα.που υπολόγισαν την ηλικία του, πέρα των 2.500 ετών..Το 1987 ο Παναγιώτης Σαλτάρης, αναφέρει στο βιβλίο του, ''Αρβανίτικες ιστορίες και θρύλοι της Σαλαμίνας'' την ιστορία της Ελιάς της Όρσας.. Η Όρσα έζησε τον 17ο αιώνα και ως μοναδική προίκα, είχε την ελιά αυτή.. Η νέα αυτή κοπέλα, χάρη στης καρδιάς της τα σκιρτήματα, είχε ένα τραγικό τέλος. Γιατί, ενώ ήταν παντρεμένη ερωτεύτηκε έναν Τούρκο.

Ο σύζυγος της μόλις το έμαθε, την αποκεφάλισε και ήρθε στο νησί, με το κεφάλι της, μέσα σε ένα ταγάρι. Σύμφωνα με διηγήσεις γερόντων, με την πληροφορία να περνάει από γενιά σε γενιά,την Ελιά της Όρσας την είχε φυτέψει ένας μεγάλος βασιλιάς ο Στράτος. Ο φιλόλογος -Λαογράφος, Παναγιώτης Βελντανισιάν σε κείμενα του λέει, πως πίσω από το όνομα του Στράτου, κρύβονταν το όνομα του Τυράννου των Αθηνών Πεισίστρατου ο οποίος έδρασε τον 6ο π.χ. αιώνα. Κι ο οποίος έδωσε μεγάλη ώθηση στην αγροτική πολιτική Μοίρασε σπόρους και ρίζες ελιών στους αγρότες για να φυτέψουν. Έτσι, σήμερα, 2.500 χρόνια μετά, οι περαστικοί από το Αιάντειο, στέκονται μπροστά από το αιωνόβιο αυτό δένδρο και φωτογραφίζονται. Αυτό το δένδρο πού ''έζησε'', εκτός από την Ναυμαχία την γέννηση και διδαχή του Ιησού. Μα και τόσων άλλων σημαντικών γεγονότων. που διαδραματίστηκαν στα χρόνια αυτά. Εάν πάτε Σαλαμίνα αξίζει να το επισκεφθείτε.

Πάνος κάλουδας

Δημοσιογράφος

Στιχουργός

Two Poems by Maid Corbic from Bosnia and Herzegovina

 

PRAGUE, CENTER OF THE WORLD

I was happy in Prague.
Because I drank the best spirits

Meet a historical fact
Yes, Prague is a country of existence
Where people are very happy

I was a tourist one day.
But I felt like it every day.
I am their resident.

Because they are really good people.
Historical battles are shown
Where people with swords fought
For the history of his country

In all this, it is as if I find myself
Because the meaning of life is my existence.
Love was born in that wonderful time.
When no one cared, it wasn't

Prague is the centre of the world for me.
Because I feel free in it.
The reason for life is now more persistent
Because the Czech Republic is the land of peace and happiness



COLD WEATHERS

Winter has come
In a white coat
There's a man standing

That was me.
And I looked around
Austria is a country of cold

Rich in Mozart balls
Eight euros and much more
I was amazed by the garden
At Schoburn Castle

And everything is as if they are in a dream.
More than ever especially
Because I'm so happy
Why I meet people at night

Culture and Art
I appreciate everything about them
Because they are people
Similar menu

Cold but beautiful
Because the meaning of life is
To look forward to a new day
Coming to me

Austria is my dream
To experience it again
Because love is very clear
When I have what I want!

Maid Corbic from Tuzla, 22 years old. In his spare time he writes poetry that repeatedly praised as well as rewarded. He also selflessly helps others around him, and he is moderator of the World Literature Forum WLFPH (World Literature Forum Peace and Humanity) for humanity and peace in the world in Bhutan.

Also published there https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ - ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΚΟΚΚΙΝΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ & ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ Τ’ ΑΓΕΡΙ)

  ΚΟΚΚΙΝΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ

«Μην αμφισβητείς την ομορφιά,
αν τη βρεις,
θετική ενέργεια είναι
και ποτέ δε λέει ψέματα».

Άκου, τις γαλάζιες θάλασσες,
τις χρωματιστές ακρογιαλιές
με τα κόκκινα ηλιοβασιλέματα.
να φωνάζουν: «Σ’ αγαπώ».
Πες: «Ναι»

Κι αν βρεθείς πληγωμένος,
λυγισμένος απ’ τις κακουχίες,
τις αρρώστιες και τον πόνο.
Πες: «Όχι»

Με το ‘ναι’ και το ‘όχι’,
με αυτές τις πιο μικρές λεξούλες,
παίρνεις τις πιο μεγάλες αποφάσεις
και δίνεις απαντήσεις
στα πιο καθοριστικά διλλήματά σου.

Δεν άκουσες την καρδιά σου
και ξόδεψες τη ζωή σου
γιατί η λογική σου έλεγε
πως έτσι «έπρεπε» να κάνεις.

Άκου,
τις γαλάζιες θάλασσες,
τις χρωματιστές ακρογιαλιές
και τα κόκκινα ηλιοβασιλέματα
να ψιθυρίζουν:
«Σε όποιον αγγίξει την ψυχή σου
χάρισε τη δική σου».

Δες πως απλώνουν
με απαλότητα τα χέρια τους
για να σου σκουπίσουν τα δάκρυα,
μεταδίδοντας τη μαγεία της ομορφιάς
τη θαλπωρή του ονείρου
και την προσμονή της ελπίδας.

Η τρυφερότητα δεν είναι ανημποριά,
δεν είναι αδυναμία,
είναι αγάπη, αθωότητα και σθένος.

Άκου,
«Πάντα θα είμαστε εδώ», σου λένε,
«Υπομονή,
η ζωή σου χρωστά πολλές στιγμές
με τις γαλάζιες θάλασσες,
τις χρωματιστές ακρογιαλιές
και τα κόκκινα ηλιοβασιλέματα».

«Μην αμφισβητείς την ομορφιά,
αν τη βρεις,
θετική ενέργεια είναι
και ποτέ δε λέει ψέματα».

Πάντως είναι και κάτι δάκρυα
που προσπαθώντας να μην τρέξουν από τα μάτια σου
καταλήγουν να κόβουν σαν ξυράφια την ψυχή σου....

Τα βιβλία μου ασχολούνται κυρίως με την ελευθερία, την αγάπη, τον έρωτα, την κοσμογονία, τους αρχαίους πολιτισμούς κ.α

 ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ Τ’ ΑΓΕΡΙ

Στην άκρη της πλανερής κοιλάδας της ερημιάς
και δίπλα στην πελαγίσια μοναξιά,
αναβοσβήνοντας τα φανάρια του δρόμου του χρόνου,
μαραίνοντας τις ευωδιές και τα χρώματα των αναμνήσεων,
με σταύρωναν τα τραγούδια σου
με την τρυφερή κατάληξη:
«Είσαι ό,τι πιο πολύτιμο στη ζωή μου».

Στον ουρανό
ρόδα καιγόντουσαν χορεύοντας.

Στο ηλιοβασίλεμά μου
βουβά θρηνούσε ο Έσπερος
στάζοντας πόνο, δάκρυα κι αίμα.

Ατίθαση θύμηση,
ρίζωσες και θέριεψες,
έσκαψες στο στήθος μου πληγές.
Πού πας τέλος πάντων;
Τι αναζητάς εσύ, γεμάτη ρόδινους ίσκιους;
Τι γυρεύεις ανάμεσα στις ευωδιές και στα χρώματα;

Το αηδόνι του ξέφωτου
είχε πλέον σωπάσει.
Τα νεκρά φύλλα
έσπρωχνε πέρα δώθε στην άσφαλτο,
του νότου τ’ αγέρι.

Τα τελευταία σου απελπισμένα λόγια:
απόμακρες ισχνές και ραγισμένες φωνές,
λιοντάρια που ξέσχιζαν τα θύματά τους,
μ’ έριχναν μαζί με το μαγεμένο Φεγγάρι
στα νερά του πηγαδιού
και το αλαφιασμένο φως των αστεριών
κατρακυλούσε κάτω απ’ τα πόδια μου
σβήνοντας μια για πάντα απ’ τον ουρανό μου,
τα μυστικά του Θεού
και το έμβλημα της αιωνιότητας.

Αχ, αβάσταχτο βιολί του πόθου,
όσο δονούν το φως οι συγχορδίες σου,
όσο ανθίζουν οι μουσικές σου,
χαμένος στην άχρωμη ομίχλη
τόσο φθίνουν τα σύμπαντα
απ’ τους άπειρους ήχους
στης νύχτας το άβατο.

Στην άκρη της πλανερής κοιλάδας της ερημιάς
και δίπλα στην πελαγίσια μοναξιά,
αναβοσβήνοντας τα φανάρια του δρόμου του χρόνου
μαραίνοντας τις ευωδιές και τα χρώματα των αναμνήσεων,
με σταύρωναν τα τραγούδια σου
με την τρυφερή κατάληξη:
«Είσαι ό,τι πιο πολύτιμο στη ζωή μου».

Πόσο θα ήθελα να σε ξανανταμώσω
γεμίζοντας τις άδειες αμμουδιές των ονείρων μου,
ανάβοντας φωτιές ζωής
πάνω στα πολύχρωμα βότσαλα;

Πόσο θα ήθελα να ξαναγευτώ με κομμένη την ανάσα
το νάμα απ’ τα φιλιά σου,
το λάμπος απ’ το αντιφέγγισμα των άστρων στα μάτια σου,
το αισθησιακό ταλάντευμα του κορμιού σου
υπό τους ήχους της μουσικής των κυμάτων
και της αύρας της θαλάσσιας κιθάρας;

Πόσο θα ήθελα να ξαναπάρω όλες τις γεύσεις
μία απ’ την κόλαση
και μία απ’ τον παράδεισό σου;

ΡΟΔΙΝΗ ΑΝΟΙΞΗ - ΜΑΝΩΛΗΣ Α. ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Η φωτογραφία είναι από https://stringfixer.com/

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ " Μ’ ΑΓΑΠΑΕΙ; ΔΕ Μ’ΑΓΑΠΑΕΙ;"

Μαργαρίτα, τον ανείπωτο καημό, της προσμονής μου, θα σου ξομολογηθώ, σαν σε βλέπω μ’ ανοιγμένα τα φτερά. Φεύγεις; Πού πας κρεμασμένη όλο νάζι και καμάρι, λίγο πιο πάνω απ’ το χορτάρι; Τη μνήμη μου κεντά, μια άλλη μεταξένια ομορφονιά, σαν κι εσένα ζωγραφιά, με περίσσια τρυφεράδα, φροντισιά και χάρη. Κρυφοκλαίει το δειλινό, ξελογιάζει το μυαλό και η καρδιά μου σπαρταράει. Άκου τα τικ τακ, που κάνει το εκκρεμές του πόνου, σαν μου λέει, «Σ’ αγαπώ!» και θα το λέει, όσο ζω, τα ματόφυλλα σκορπάει, ένα ένα, τ’ ανθόφυλλα μαδάει και ρωτάει: Μαργαρίτα. Μ’ αγαπάει; Δε μ’ αγαπάει; Η θωριά της, σαν τ’ άστρα σ’ αφέγγαρη νυχτιά. Χλιμιντρά ο άνεμος δροσιά στο πρόσωπό της. Τα μαλλιά της, σημαία κυματιστή. Αντιστύλι τρυφερό είναι ο λαιμός της. Και τι όμορφη που είναι η αγάπη μου! Μαργαρίτα, αγαπώ. Μια απέραντη φωτιά με ’χει φλογίσει ως εκεί πάνω. Κι αν έχω μάτια, χωρίς αυτή, είναι σκοτάδι. Τι να τα κάνω; Στ’ άδυτα της ψυχής μου, ξύπνησαν, μαγικά μυστικά κι ανομολόγητα. Πάει καιρός τώρα, που έρχεται κοντά μου κουνιστή και λυγιστή, στα όνειρα τού ύπνου και του ξύπνιου μου. Κι όταν ανοίγω τα μάτια μου, τι είναι κι αυτό χαρά μου; Ένα τραγούδι λατρεμένο τη συνοδεύει, καθώς φεύγει κι όλο πάει, που αποπνέει θλίψη και πόνο κι όλο πάει, όπου στο παρελθόν βρεθήκαμε μαζί και η καρδιά μου τότε, σαν ένα ετοιμοθάνατο σπουργίτι σπαρταράει. Καβάλα στον μαΐστρο πάει μακριά μου, την ξεναγεί η θύελλα που φτιάχνει η ερημιά μου και την αναπολεί η σκέψη μου, εμπρός σ’ άδειο παραθύρι, προσμένοντας κάποια στιγμή, στη ζεστασιά της αγκαλιάς του χθες, ξανά, να γείρει. Σαν μαγεμένος, διπλοσκιές σ’ ακρογιαλιές ζητάω. Ψάχνω τα σημάδια απ’ τα βέλη που άφηνε πάνω στο κορμί της θάλασσας, αλλά και πάνω μου. Πονάω. Χωρίς αυτή, να ξέρεις, στις θλίψεις τις ανηφοριές παντοτινά θα σεργιανάω, το παρελθόν θα περιμένω πίσω να γυρίσει, σαν αετός που πέταξε πολύ ψηλά και πώς ν’ αντέξει, μάτια μου, να ξαναπερπατήσει; Τι είναι η θάλασσα, χωρίς το ακρογιάλι; Χωρίς την αγάπη μου, τι είναι το ακρογιάλι; Αν είχες μάτια αγάπης, μάτια μου γλυκά, θα έβλεπες, πόσο αγαπάω! Μαργαρίτα. Μ’ αγαπάει; Δε μ’ αγαπάει; Και τι όμορφη που είναι η αγάπη μου! Τα δυο στήθη της, δυο λόφοι, δυο εραστές, δυο ηφαίστεια που εκκρίνουν λάβα, δυο λωτοί, δυο βοτσαλένιες αμμουδιές, δυο πορφυρένιες στάλες, της αγάπης μέδουσες χωρίς ανιχνευτές, που κατευθύνει μια νεράιδα μ’ ανοιχτές αγκάλες. Και τι όμορφη που είναι η αγάπη μου! Μαργαρίτα, δεν μπορώ. Το στόμα της λουλούδι τρυφερό με κοραλλένια χείλη. Τα λόγια της κυματιστό, γάργαρο και διάφανο νερό που μπαινοβγαίναν σε κοχύλι, γεμίζοντας τα Σύμπαντα αρματωσιές, που αντί να έσβηναν φωτιές, φουρτούνιαζαν τη θάλασσα και μάτωναν το δείλι. Μα πώς; Θεέ μου, πώς; Το Καλοκαίρι και την Άνοιξη, πώς θέλεις να ξεχάσω; Πώς; Τα μάτια της φλογοληστές, που έκλεβαν το άσπιλο το φως από αστέρια, Ήλιο και Φεγγάρι, και το έριχναν στα μάτια μου μ’ ασημένιες και χρυσές κλωστές, μ’ έδεναν και μ’ έστελναν πάνω σε ηλιοβασιλέματα και ουράνιων τόξων ράγες, σαϊτιές καρδιακές, άλλοτε σε Παραδείσου στιγμές κι άλλοτε αδιάβαστο στον Χάρο να με πάρει. Μαργαρίτα, η Άνοιξη που έφερες, μπήκε στην καρδιά μου, ξύπνησε όσους σπόρους βρήκε εκεί κι άνθισαν όλοι μαζί, χαρά μου. Ξέρω ζητιάνους της αγάπης και του έρωτα, που στερηθήκανε μια ζωή λίγη στοργή και λίγο χάδι κι έφυγαν με μια πληγή, μες στην ψυχή, κι ένα παράπονο θλιμμένο, υστερόγραφο, στα χείλη αφημένο. Όταν σε κρατώ στα χέρια, Μαργαρίτα, ακριβή μου, είναι όλοι αυτοί μαζί μου, σκαφτιάδες της αγάπης και του έρωτα, προσμένοντας ανταμοιβή, κρατώντας το λουλούδι σου με προσμονή. Την ώρα που ένας μίσχος και λίγα πέταλα σκάνε δειλά δειλά, μυριάδες θλίψεις με τα δάκρυά τους τα ποτίζουν. Και μου βαθαίνει η αγκαλιά και με πληγώνουν μαχαιριές μες στα μπαρ των λιμανιών, σε καταγώγια μυστικά παραγγελιές από θαμώνες μεθυσμένους και μες στο ημίφως ζεϊμπεκιές και μες στην κάπνα που όλα γυρίζουν, με του έρωτα τα βέλη καρφωμένα στην καρδιά βαθιά, χορεύουν, παραπατούν και στροβιλίζουν. Όταν στου δειλινού τη σιγαλιά του αηδονιού ακούγεται το ερωτικό τραγούδι, τι κρίμα, πόσο λυπάμαι, όσους δεν άκουσαν ποτέ αυτό το σάλπισμα ζωής, όσους δεν έζησαν ποτέ αυτή τη χρωματοστόλιστη γιορτή, μόνο έτρεχαν σκυφτοί μια ζωή σαν ποντικοί πάνω σε πλοίο που ναυάγησε γεμάτο αιθαλομίχλη και οχλοβοή, για ένα ευρώ, ένα δολάριο, ένα ρούβλι, μια δραχμή. Και τι όμορφη που είναι η αγάπη μου! Μαργαρίτα. Μ’ αγαπάει; Δε μ’ αγαπάει; Ίσως το σήμερα ποτέ να μην ξανάρθει, γι’ αυτό απ’ το κρασί της μέρας αυτής πιες και πες, όνειρο ήταν κι αυτό κι εχάθει. Ξύπνα, αν θες να κάνεις πράξη τα όνειρά σου και βάλε οδηγό σου την καρδιά δίπλα στον νου, αν θες, καλύτερο το αύριο απ’ το χθες για να ’ρθει. Στον Αστερισμό του Κύκνου ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ της ΡΟΥΛΑΣ ΚΟΝΤΕΑ "ΤΗ ΛΕΝΕ ΕΒΙΝ"

 

                               ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

                   Ακαδημίας και Γενναδίου 8- 10678 ΑΘΗΝΑ

                      Τηλ: 2103834559 E-mail: eel@otenet.gr

 

Η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών και ο Θεατρικός Οργανισμός <<ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ>> του Χρήστου Μαραθιά,

                           Σας προσκαλούν

στην αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Ακαδημίας και Γενναδίου 8 Αθήνα 7ος όροφος στην παρουσίαση του

ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟΥ της ΡΟΥΛΑΣ ΚΟΝΤΕΑ μέλος ΕΕΛ

                       <<ΤΗ ΛΕΝΕ ΕΒΙΝ>>

Χαιρετίζει: Ο Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ  Κώστας Καρούσος                                                                        

σε σκηνοθεσία του ίδιου με πρόταση σκηνικών και κουστουμιών Παίρνουν μέρος με αλφαβητική σειρά οι ηθοποιοί:

                 ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ------ΚΛΑΙΡΗ ΛΑΟΥ

                              ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΡΑΘΙΑΣ

Φιλική συμμετοχή στις ηχογραφημένες φωνές με τη σειρά

 που ακούγονται ;

             ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΣΙΡΟΥ------ΧΡΥΣΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

                                ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΪΣΜΕΝΟΣ

 βοηθός σκηνοθέτη και επιμέλεια σκηνικών: ΧΡΥΣΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

 επιμέλεια ήχων και μουσικής: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΣΙΡΟΥ

 

                Ημέρες και ώρες παραστάσεων :

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου και Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2022

                     Έναρξη παράστασης: 20:00

                            Είσοδος ελεύθερη

 

                                              Για το Δ.Σ

Ο Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ                                     Γεν. Γραμματέας της Ε.Ε.Λ                

Κώστας Καρούσος                                         Γιώργος Μαρινάκης

ΓΙΑΝΝΑ ΒΛΑΧΟΥ " ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ "

 

Ατέρμονες σκέψεις πληγώνουν του παρελθόντος τη βουβή ευαισθησία. Οι τωρινές σκέψεις, αιφνίδιες νυχτερινές επισκέπτριες αναθεωρούν τις αβελτηρίες της νεότητος. Λάθη. Πάλι λάθη ανασύρω. Επιστρέφω στην πρωταρχική πηγή της λύπης. Ενοχλεί η αλήθεια που χαράζει της μνήμης τα αδιέξοδα μονοπάτια. Δεν έχει περιθώριο να αλλάξει πορεία το επιβεβλημένο. Μα κάποτε το απροσδόκητο επιβεβαιώνει την αλλαγή πορείας. Κάποτε η έγκαιρη μεταβολή στέλνει σωτήρια σημεία μιας καινούργιας έναρξης. Σωζει η σύναξη της μνήμης από το βέβαιο δυσχερές συμβάν, διασώζει την ευχερή έκβαση. Ίσως αύριο δεχτώ επίσκεψη κι από αναπάντεχες ελπίδες. ® Γιάννα Βλάχου

Πίνακας - Vladimir Mukhin

Από https://ilmondodimaryantony.blogspot.com/

ΣΟΦΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ "Ευψυχία"

 

Αποκοιμήθηκε πάνω στη λόχμη των μαλλιών της
Ολημερίς γήτευε αγρίμια
Τα αναζητούσε εκεί που συναντιέται το λιοντάρι με τον κατασπαρασσόμενο
Έμπαινε ορμητική στην παλαίστρα τόσο αγνή και θαρραλέα
Απειλητικά καλή για σαρκοβόρους βασιλιάδες
Που εκείνοι ,ως εκ θαύματος ,παρατούσανε οπλές και οδόντας
αμαρτίας και ειρήνευαν.

Αποκοιμήθηκε πάνω στη λόχμη  των μαλλιών της
Εκεί κρύβοντας οπλές και οδόντας και βρυχηθμούς
Μην ταραχτεί ο αρυτίδωτος ύπνος των παιδιών
Και ονειρεύτηκε τα λάφυρα της Βίας ουρές να γίνουν χαρταετών
Και να χαθούν για πάντα .Να γκρεμιστούν στα βράχια του Καυκάσου .

Πίνακας : Alberto Pancorbo

Από https://gr.pinterest.com/