Ο Γλάρος
Δεν μ’ έλουσαν τα όνειρά μου απόψε αστέρια
δεν μ’ έντυσε η αγάπη σου πούλιες κι αυγερινούς
με ξύπνησαν φωνές απ’ τ΄ ανοιξιάτικα τα περιστέρια
μ’ αγκάλιασαν μυρτιές, σε κάτι εσπερινούς.
Δεν ήτανε της μοίρας μου στους δρόμους σου να γίνω φάρος
δεν ήμουν ένα απ’ τ’ άστρα σου τις νύχτες τις γλυκές
έγινα λίγο μοναχά, της ζήσης σου ένας γλάρος
μιας πεταλούδας ίσκιος σε ποθητές πηγές.
Δεν μ’ έφερε ο άνεμος στα πόδια σου ένα φύλλο
δεν μ’ έκανε η βροχή, ζωής νερό για σε, πηγή, κρουνό
Ήταν της μοίρας να γενώ ο ίσκιος σου στον ήλιο
ένα αστέρι π’ έλαμψε για σε στον ουρανό.
Μοιράσαμε το όνειρο, το θαύμα, την μαγεία
καλύψαμε τον ουρανό μ΄ αστέρια της ψυχής.
Και καρτεράμε την σκλαβιά να φέρει ελευθερία
λουζόμαστε στο ξέφωτο μιας κάποιας χαραυγής.
❤ ❤
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Έφερ’ ο άνεμος τραγούδι στη νυχτιά,
τραγούδι, άσμα των ασμάτων, ύμνο
σαν μελωδία αγγελική στη σιγαλιά
νανούρισμα γλυκό στον φευγαλέο ύπνο.
Γέμισαν νότες του μυαλού την ερημιά
χορδές, κιθάρες και γλυκόλαλα βιολιά.
Σύραν οι θύμησες χορό με τη φωνή της λύρας,
Τσιγγάνες, γυφτοπούλες θύμησες…
Οι μάγισσες της μοίρας.
Χόρεψε ο αγέρας τα κλαδιά της φοινικιάς
κλειδιά του σολ στον ουρανό τα μαυροπούλια,
τσιγγάνες, γύφτισσες με σύραν στον χορό
και γυφτοπούλες θύμησες μου φίλησαν τα χείλια.
Και μια μελαχρινή, μια γυφτοπούλα όμορφη, μικρή
κρατούσε στο χεράκι της και χτύπαγε το ντέφι.
Σεργιάνιζαν στον άνεμο πάθη, κορδέλες και καημοί
και το μικρό κορμάκι της το τύλιγε μια μέθη.
Τα ποδαράκια της κι αυτά λες με φτερά
μια κάποια στριφογύριζαν στον νου αγκάλη
στα γύφτικα τσαντίρια τα παλιά
γλέντι, τραγούδι φούντωνε, κραιπάλη.
Ω γυφτοπούλα θύμηση, να’ ταν να έγερνα ξανά
μες στα σγουρά σου τα μαλλιά να βρω τη λήθη
και να χορέψω εκεί με τα χρυσά φλουριά
π’ αγκάλιαζαν τα τρυφερά σου στήθη.
❤ ❤
ΜΗ ΠΥΡΟΦΑΝΙ Η ΜΝΗΜΗ
Βήμα το βήμα χάθηκαν
τα χρόνια απ’ τη ματιά μου,
βλέμμα το βλέμμα κι η θωριά
καθρέφτης μου του νου
τα μυστικά της ζήσης μου
χαμένα όνειρά μου
βήμα το βήμα τα ’συρε
στην άμμο του γιαλού.
Κύμα το κύμα κύλησε
κι η θλίψη σου για μένα
ανάρια σ’ εσπερινού το φως
θαμπή σαν χαραυγή
δεμένη μ’ ένα όνειρο
που δεν το βλέπει μέρα
γεννήθηκε παλιά και ζει
δεν λέει να ξεχασθεί.
Μη και με είδες στ’ όνειρο
ανατολής τ’ αστέρι;
μη μέσα στις βραχοτοπιές
μαζί με τις μυρτιές;
Μη σε κλωνάκι της ελιάς
κάτασπρο περιστέρι;
μη πυροφάνι η μνήμη μου
στις ακροθαλασσιές;
Σε μακρινή οροσειρά
σ’ ανατολής λημέρια
αντάμα μ’ άνεμο αυγής
και με δροσιά δρυμού
μια θλίψη κι ένα δάκρυ
σμίξανε στον αιθέρα
λες αγκαλιά ζεστή, γλυκιά
σ’ απόγνωση χαμού.
Γλαρόπουλο που πέταξε
στα βράχια και εχάθη
γλαρόπουλο της ζήσης μας
με τα χρυσά φτερά
γέμισ’ ο άνεμος φιλιά
απ’ τη χαμένη αγάπη
θαλασσοπούλια φίλησαν
τ’ ανήσυχα νερά.
Κύμα το κύμα κι η χαρά
Στη θάλασσα εξεχάσθη
σαν τα κοχύλια του γιαλού
την ήπιε η μοναξιά
κύμα το κύμα κι ο συρμός
μέσα στον νου εχάθη
κύμα το κύμα κι ο καημός,
κι απόμεινε η ερημιά.
❤ ❤
Μιλήματα του νερού
Την αγάπη μου έπνιξα θάλασσα
σ’ αμμουδιές, σε βαθιά ακρογιάλια
Τα όνειρά μου τα έπνιξα θάλασσα
κουρασμένη η καρδιά μου για άλλα
Μυστικά σου ψιθύρισα θάλασσα
και οι γλάροι τα πήραν μακριά μου
Στον αφρό την πικρία ελίκνισα
ανεμώνες νερού τα όνειρά μου
Στα βαθιά, τα ανήλια τα πλάτη σου
τη χαρά μου τα φύκια την κρύψαν
Η αλμύρα σου λες κι αποστείρωσε
την πληγή που ‘χε μείνει στα στήθια
Την αγάπη μου κοίμισα θάλασσα
με τραγούδια πουλιών και με ρείκια
Την αγάπη μου σου ‘δωσα θάλασσα
τις ελπίδες, τη θλίψη, την πίκρα
❤ ❤
Ευαγγελισμός
Τ’ ανθούλια που μου μάζευες
στις αγκαλιές των κάμπων
οι καμπανούλες των αγρών
οι κυκλαμιές των βράχων
Τα ρείκια και τα θύμαρα
τα κρίνα, τ’ ασφοδίλια
της μυγδαλιάς τα λούλουδα
οι πασχαλιές, τα γιούλια
Όλα, αγάπης κέρασμα
όλα, ονείρων μύρο
στην θύμηση εμείνανε
σαν Ευαγγελισμού ένα κρίνο!
❤ ❤
Σ’ αναζητώ
Σ’ αναζητώ στης γης κάθε γωνιά
σε κάθε θρόισμα γλυκό τ’ αγέρα
Σε ψάχνω στις σκιές
τα χρώματα του δειλινού
Σαν μιαν ακτίνα σε ζητώ
στα πλάτη του δικού μου
άναστρου ουρανού
Σ’ αναζητώ σαν μια δροσιά
στον ήλιο του μεσημεριού
Σε θέλω σαν την άνοιξη
την παγωμένη ώρα του χειμώνα
Στον άδειο τον αγρό
της ζήσης μου σε καρτερώ
Σαν μια μικρή του κάμπου
της ψυχής μου ανεμώνα
Τραγούδια θέλω να γεννούν
τα λόγια σου
Μπαλάντες στην πικρή
τη μοναξιά μου
Αγρός με παπαρούνες
η αγκάλη σου,
Να νανουρίζει στ’ όπιό της
τα όνειρά μου
❤ ❤
Ήλθες κι απόψε
Ήλθες κι απόψε στα όνειρά μου
σαν φωταυγή απ’ αστροφώς
να μου θυμίσεις περασμένα
μη κι απαλύνει ο καημός
Είχες χαθεί απ’ τη ματιά μου
ανήκες σ’ άλλους ουρανούς
σαν τον κομήτη στην καρδιά μου
απ’ άγνωστους μεσημβρινούς
Κι έφερες γλυκά στην υφή μου
και μια γαλήνη στην ψυχή
λες και σε τύλιξα μες στη ζωή μου
σ’ αγάπης μνήμη μες στη σιωπή
Είχες χαθεί απ’ τη θωριά μου
δρόμοι που σμίγουνε σε ουρανό
δεν είσαι δίπλα μου σιμά μου
μα πώς σε νιώθω, σε ποθώ!
Και με τυλίγεις λες σ’ αστέρια
και με ποτίζεις ουρανό
κι αν κάποια δάκρυα κυλάνε
πώς σ’ αγαπώ, πώς σ’ αγαπώ
Δεν σ’ ένιωσα ποτέ σιμά μου
μα ζεις για πάντα στη σιγή
σαν χόβολη για τα όνειρά μου
σαν χάραμα κι ανατολή
Μη με ξεχάσεις και μη φύγεις
για σένα σέρνομαι στη γη
μες στης ζωής μου τα αγέρια
είσ’ η πυξίδα κι η πνοή
Μ’ αγάπησες, μα δεν μου το πες
δρόμοι που σμίγουνε σε ουρανό
θέλω να γείρω να πλαγιάσω
τα όνειρά μου στον γιαλό
❤ ❤
Εποχές αγάπης
Αχνάρια αγάπης στον νου χαραγμένα
διαβαίνεις κι απόψε μακριά από μένα
ζητάς τη ματιά μου, το γέλιο, τη γλύκα
στα δόλια όνειρά μου κει μόνο σε βρήκα
Πού να ‘σαι γλυκέ μου, και πού να διαβαίνεις
μέσ’ στην καρδιά σου για πάντα με φέρνεις
Τ κι αν σε χώρα πια ξένη γυρίζω
του νου σου φυτίλια θυμάμαι δακρύζω
Σαν φεύγω απ’ όλα, σαν σβήνω μονάχη
η αγάπη σου καίει για πάντα στα βάθη
Τι κι αν το δείλι το λούλουδο κλείνει
μ’ αυγή και δροσούλα και πάλι ανοίγει
Στο κύμα κει πέρα, που βλέμμα λικνίζει
η αγάπη μας γέρνει και σε νανουρίζει
Τ᾽ αστέρι το βράδυ το φως που προβάλει
ματιάς μου το χάδι θαρρείς και στεγάζει
Κι ο κούκος που ψέλνει τη θλίψη του μόνος
θυμίζει πως πάντα της ζήσης ο πόνος
περνά και διαβαίνει, σαν χελιδόνι
τα δάκρυα ο χρόνος, ξανά τα στεγνώνει
Μέσ’ στην ομίχλη, της λίμνης παρτέρι
πέρασε, έφυγε το καλοκαίρι
Του φθινοπώρου οι πρώτες οι ψύχρες
δροσίζουν και πάλι τις άδειες μας νύχτες
Χειμώνας σαν φτάσει, Ω με συμφορά μου
στ’ ακροθαλάσσι γερνούν τα όνειρά μου
Στα χιόνια γραμμή ένα αστέρι διαγράφει
παγωμένη μια θλίψη στην καρδιά κουρνιάζει.
❤ ❤
Στο Επανιδείν
Ω ναι, θα ξανάρθεις
απ’ την θάλασσα πέρα
Σελήνης ασήμι
πνοή απ’ αγέρα
Φωτιά απ’ την άμμο
που ήπιε τον ήλιο
Ανέμου δροσούλα
απ’ ορέων σκιά
Ω ναι, θα ξανάρθεις
φωνή του πελάγου
Γραμμή επουράνια
σαν πέταμα γλάρου
Ανέμων φιλιά
σε βράχου σχισμή
Του ήλιου σφραγίδα
στην όμορφη γη
Ω ναι, θα ξανάρθεις
αετός στη φωλιά του
Και γεύση απ’ ελπίδα
Θεός στα όνειρά του
Ω ναι, σαν το στάχυ
ειρήνη του κάμπου
Ναι σαν το γιούλι
γαλήνη του νου
