ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΤΖΟΥΝΗΣ "Η απαλοιφή του όλου"

Logan-Zillmer  photography

Μέρα με τη μέρα η διαίρεση γιγαντώνεται.

Το αποτέλεσμα συρρικνώνεται, ο παρονομαστής μεγαλώνει.

Το ακέραιο αθροίζεται με ακέραιο και το αποτέλεσμα είναι δεκαδικός αριθμός.

Τα μυστικά πολλαπλασιάζονται με φόντο τον εαυτό τους, πνίγουμε τα ουσιαστικά,
άρτος σε Μυστικό Δείπνο τα τοξικά.

Γεμίσαμε μονάδες μέσα στις μονάδες.

Το άθροισμα πρέπει λέει να είναι πάντα 1.

Το 1 και 1 κάνει 1,5 πιά και το 1 τείνει την χείρα στο 0.

Οι κατέχοντες μεγαλώνουν τη μονάδα και δεν χορταίνουν.

Οι κατεχόμενοι τη μικραίνουν για να νοιώθουν ότι τους φτάνει.

Γεωμετρικά διογκώνεται το κενό, το όλον απαλείφει σιγά σιγά τον εαυτό του..

Κ.Ντζούνης

ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πίνακας: Agnieszka Cymerman

 

Μελιτοφόρος Ιδ

Οι μνήμες τριγυρνούν στα παλιά 

και όσο τα χρόνια περνάνε 

κάνεις βουτιά όλο και πιο βαθιά. 

Πότε φουρτούνες και κατακλυσμοί,

πότε βράχια, νησίδες και αδιόρατοι συνειρμοί.

Είναι αυτό το γκρίζο και μουντό,

είναι αυτό το παγερό από τον βαθυστόχαστο εγωισμό. 

Είναι μια ηλιαχτίδα από το γέλιο της ψυχής, 

ένας παφλασμός ,ένα κύμα από τον έρωτα της ζωής. 

Και εσύ αρμενίζεις με ορθάνοιχτα πανιά,

αλλά οι Θεοί σου πλέκουν νέα δεδομένα στα επόμενα λεπτά. 

Και η καρδιά???!!!

Α...Ναι η καρδιά...

Αν δεν χαθεί στο βυθό,  

αν δεν γίνει πετράδι από ηφαίστειο ενεργό,

αν δεν γίνει σύννεφο στη βροχή, 

πουλί να πετάει μανιασμένα στου αγέρα τη ριπή... 

Θα γίνει ένα λουλούδι δίπλα στην ακροθαλασσιά,

μια να χαϊδεύει τον ήλιο και μια να τσαλαβουτά στα θαλασσινά νερά...

Μια να την ταλανίζει της τραμουντάνας η πυγμή 

και μια να την θαμπώνει του ηλιάτορα το καυτό χάδι και φιλί. 

Ολόγλυκο και πικρό, καυτό, δροσερό, χαρούμενο και ζοφερό...

Θελκτικό και αποκρουστικό, ξινό, στυφό αλλά και αληθινό .

Άσπιλο το κάθε λεπτό που σου χαϊδεύει το στέρνο και σου δίνει τον χτύπο που λέει: ΖΩ

Πού και πού σου δίνει και μια κλωτσιά ,

εκεί στο στομάχι ή μια μπουνιά να σε φέρει στα συγκαλά.

Και εσύ αρμενίζεις ή τραβάς κουπί , 

κάνεις σχέδια και κοιτάς τον ουρανό,

ερμηνεύεσαι απο την πυξίδα και τη λογική, 

αλλά οι Μοίρες άλλα έχουν για εσένα γράψει και σκαρφιστεί. 

Θάλασσα και στεριά, 

μνήμες, σκέψεις, παφλασμοί 

και λουλούδια στην ακροθαλασσιά ,

όλα αυτά να αγναντεύουν το κάθε δάκρυ και γάργαρο γέλιο στη ψυχή 

και να προσδοκούν στα χείλη το φιλί και ένα βλέμμα από αγάπη αληθινή.

20-8-2021

Painting: Μηνάς Αληφραγκης

Μελιτοφόρος Ιε

Τον αγαπούσε τον γαμπρό του ο κυρ Γιάννης...

Από μικρό παιδί τον γνώριζε, ξυπόλητο αλάνι.

Τον είχε πλέον σαν δικό του παιδί, 

πειραχτήρι αλλά με ψυχή βρεφική. 

Τον καμάρωνε και τον άκουγε που του εξιστορούσε για τα χρόνια του τα παιδικά 

και μια αίσθηση χαρμολύπης του άφηνε στο στόμα και ένα " φτερούγισμα " μέσα στο στέρνο βαθιά. 

Τον έβλεπε που "ταξίδευε" με την ονειροπόλα ματιά,

άραγε ο νους που τριγύριζε ,σε ποιά εικόνα μέσα στη καρδιά;!

Αυτό το μυαλό έκανε μεγάλα ταξίδια. 

Σε ολάνθιστους κάμπους αλλά φτώχεια και πείνα. 

Να ' χεις χάσει τον πατέρα από μικρός, 

χαμένος αυτός χρόνια ,

με ένα ποτήρι κρασί πάντα γεμάτο, όλο το βιος. 

Ναι ...ναι γιατί είχε χάσει τον μεγάλο του γιο.

Και ήταν ο μικρός μέσα στην αράδα από τα παιδιά, 

το ψωμί λιγοστό, 

αλητάκι μέσα στις αλάνες, πόδια γυμνά. 

Και ξύλο, ξύλο πολύ...

Πιο πολύ από τον μεγάλο αδερφό του, 

για να τον "συνετίσει " , 

να του δείξει ζωή τι πάει να πει.

Νερό να πλυθεί δεν ήθελε να δεί.

Μόνο να τρέχει, να παίζει και να κάνει σκανδαλιές από το βράδυ έως το πρωί. 

Να τον κυνηγούν οι αδερφές του για να "ευπρεπιστεί " αλλά αυτός να κλέβει τα λεμόνια του γείτονα και να πειράζει τον κυρ Κώστα με το παντοπωλείο, που τον είχε συγγενή. 

Μεγάλη παρέα, μεγάλες ζαβολιές.

Και ο αγώνας στο μεσημεριανό τραπέζι ποιος θα φάει τις πολλές μπουκιές. 

Και η μάνα εκεί,  σαν γερακίνα,  δίκαιη στην μοιρασιά,  να ταΐσουν την πείνα που είχαν στο στομάχι, 

ανήμερα θεριά. 

Αλλά τι ωραία που ήταν η ζωή!

Κλάμα αλλά και γέλιο μαζί!

Καθόταν και κοιτούσε το φεγγάρι από ψηλά 

και έλεγε άλλη μια ημέρα,  

ας με έχει ο Θεός καλά!

Πάντα η θεία Σοφία όμως θα του έκανε τηγανητά αυγά 

και ας παραπονιόταν ο γιος της ότι τον μικρό τον προσέχει πιο πολύ από όλα τα άλλα παιδιά. 

Ήταν μια αγελάδα που του είχε αγάπη πολλή, 

μόνο σε αυτόν καθόταν να την αρμέξει, 

να βγάλει γάλα από τη θηλή. 

Ίσως καταλάβαινε ότι είχε καλή καρδιά 

και ας ήταν ζιζάνιο αληθινό, 

βαφτισμένο μέσα στη σκανδαλιά και στη βουή από μικρό. 

Γιατί ναι ...!!!Έκανε σαν μέλισσα όταν έβλεπε γύρη πάνω στον ανθό. 

Και ταξίδευε με το φεγγάρι, ανοιχτά πανιά, 

έδενε και σχοινιά στα πιο ψηλά δέντρα να το βλέπει όλο και πιο κοντά...

Γιατί οι στέγες ήταν χαμηλές 

και τα δέντρα σαν Κύκλωπες αγαθοί προσφέρανε στοργή και για παιχνίδι αγκαλιές και κρυψώνες για πειρατές. 

Ήταν σαν γατί, αίλουρος και όλο ζωή. 

Μόνο ο ξάδερφος του ο Σπύρος τον έβαζε με το ζόρι να κάνει μαθηματικά, γιατί δεν τον άφηνε να διαβάσει για το πολυτεχνείο και έκανε όλο σαματά. 

Μόνο στα Μαθηματικά ήταν καλός.

Έπιανε τις μύγες και τις σούβλιζε στο μάθημα ,

πασχαλινά αρνάκια σε καλαμάκια γυριστές.

Δεν του άρεσε να κάθεται πολύ, 

ήθελε να τρέχει με τα πόδια, με τον νου και τη ψυχή. 

Αλλά τα χρόνια περνάνε, ρυάκι, ποτάμια και νεροποντή. 

Ήλιος, λουλούδια, φεγγάρια,

να αναπολείς την κάθε στιγμή. 

Αχ βρε Νικόλα...!!!

Τον αγαπούσε τον γαμπρό του πολύ...

Του έδωσε μια εγγόνα , παρεάκι και αγκαλιά ζεστή. 

"Μελίνα, έλα να μου δώσεις ένα φιλί...

Θα πάμε στον Σταθμό για σουβλάκια και κούνια μέχρι το πρωί!!!"

Γιουπιιιιιι!!!!!!!!!!

"ΠΑΠΠΟΥ  ΣΕ  ΑΓΑΠΩ  ΠΟΛΥ"!!!

22-8-2021

Πίνακας: Πηνελόπη Καπετανουδη

Μελιτοφόρος Ι στ

Μια αβυσσαλέα δύναμη να σε σπρώχνει στα πελάγη,

ανοιχτά τα πανιά,  φουρτούνες και κάβοι.

Να σε τινάζουν οι αγέρηδες και τα μανιασμένα τα υδάτινα θεριά 

και εσύ να λες " Πάω κόντρα γιατί η ζωή θέλει λεβεντιά "

Αψύς και κοφτερός , ασίκικος και σθεναρός,

βουνίσιος το βράδυ και κλειστός, 

πουλί με ανοιχτά φτερά στου ήλιου το βιος. 

Και έχει ο Θεός...

Αόρατος αλλά υπαρκτός.

Να το έχεις νιώσει στο πετσί σου μέσα στη ζωή, 

να το έχεις βιώσει σταγόνα σταγόνα στο ποτήρι από το κόκκινο κρασί. 

Κρασί που γίνεται αίμα στις φλέβες και κοχλάζει ,

γιατί η ζωή είναι σκληρή και αυτό τίποτα δεν το αλλάζει. 

Ένα μαϊστραλι να σου χαϊδεύει τα φτερά, 

να σου γειάνει από τους χτύπους τα ορθάνοιχτα φτερά. 

Και εσύ να πετάς...Όλο και πιο ψηλά...

Και να αγναντεύεις...

Άτρακτοι, αχτίδες ,σύννεφα και καταιγίδες να τιθασεύεις και όλα να τα γράφει η βαθιά σου ματιά. 

Να γίνονται γραμμές πάνω στο σώμα από τη ριπή, 

αλλά αυτό που δεν φαίνεται πιο πολύ είναι η νηνεμία ή η καταιγίδα που έχεις μέσα στη ψυχή. 

Και να πετάς δυνατά. 

Θέλει πείσμα και νεύρα γερά αλλά και καρδιά. 

"Πάρε με από το χέρι...Ας "πετάξουμε " κοντά κοντά...

Να νιώσω την αθωότητα της ψυχής σου ,

να γυρίσω πίσω στα παλιά...

Μικρό παιδί και εγώ να παίξω και να γελάσω δυνατά..."

Μελίνα μου γλυκιά. 

Πίνακας: Βησσαρίων Γκεκόπουλος

Μελιτοφόρος Ιζ

 Χέρι- χέρι, μια παλάμη, μια αγκαλιά. 

Βήμα- βήμα, ένα χαμόγελο πλατύ, μια ζεστή ματιά. 

Μια ευθεία δρόμος και μετά γραμμές, 

τσαφ τσουφ το τραίνο πάνω στις ράγες από άλλες εποχές. 

Ένας σταθμός που είχε σωπάσει από μηχανές, 

μόνο μυρωδιές για σιελογόνους αδένες και παιδικές φωνές. 

Κούνιες και τραμπάλες και χαλίκι χοντρό...

"Πέτα με πιο ψηλά!!!! Μέχρι τον ουρανό!!!"

Και πάρα πέρα το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, με τον Αι Παντελεήμονα να ψιθυρίζει προσευχές μιας ζωής.

Δέντρα, πράσινο και ο κάμπος ολοχαρής...

"Καλησπέρα κυρ Γιάννη με τη μικρή δεσποινίς!"

Αχ Θεέ μου και τα τζίτζικια είχαν γιορτή ...

Ζ ζ ζ ζ ζ ο χρόνος είναι μεγάλος εγωιστής!!

Σέρνει εικόνες και μυρωδιές, 

γεύσεις, αισθήσεις,

 που γαργαλούν πονηρά τις μνήμες του χτες. 

Από το βράδυ ως το πρωί, μια αγκαλιά δρόμος, 

ένα ποτήρι δροσερό νερό της σκέψης πηγής...

Και τρέχει, τρέχει πάνω στις γραμμές 

και σταματάει σε ένα σταθμό που σου θυμίζει εικόνες παλιές. 

Πότε χαμόγελο, πότε πληγή, 

αλλά κάνει το στήθος να ανεβοκατεβαίνει και να ηχεί σαν τραίνο που τρέχει ευθύς. 

Τσαφ τσουφ ο χρόνος κλίνει το μάτι και γίνεται καπνός...

Αλλά...

Τακ τακ η καρδιά που από τη μνήμη δεν ξεθωριάζει , με ένα απλό έναυσμα πίσω σε ξαναγυρνά δυστυχώς ή ευτυχώς...

Τσαφ τσουφ...Πρόσω ολοταχώς!!!!!

27-8-2021

Painting: Rena Vamvatsouli

Μελιτοφόρος Ιη

Είναι ο αγέρας που σου χαϊδεύει το αυτί, 

που σε γυρίζει πίσω στα χαμηλά τα σπίτια και την πολύχρωμη αυλή...

Είναι η μυρωδιά από το γιασεμί που σου γαργαλάει το ρουθούνι αφοπλιστικά,

που σου ξεδιπλώνει τις μνήμες μέσα στις πτυχές του χρόνου, μαγικά.

Είναι αυτό το πλουμπάγκο που θυμίζει αιθέριο ουρανό, 

που σου αγκαλιάζει την πέτρα και σου μυρίζει λιβάνι και μύρα, 

μυστικιστικά λόγια για το μυαλό και αιχμηρά λατρευτικό στον ήλιο το  πρωινό..!!

Είναι οι τριανταφυλλιές, τα γαρύφαλλα και οι ορτανσίες ...

τα κοράλλια και τα σκυλάκια σε περιπετειώδεις αλληλουχίες...

Τα καναρίνια μέσα στο τεράστιο κλουβί, 

με τις ρόδες, τις κούνιες και τις μπανιέρες σαν ξενοδοχείο σε πεντάστερη ξενοδοχειακή δομή. 

Τα φύλλα από το μαρούλι να κρέμονται ως ορεκτικά

και να πάνε βόλτα όλα,μέσα στην αυλή ,

σαν πάγκος από χίλια δυο καλούδια και διακοσμητικά. 

Είναι αυτή η μπιγκόνια που φιλοξενούσε ολόκληρα σμήνη μελισσών 

και τα παλιά τσιμεντένια παχνιά με τους μεταλλικούς κρίκους, 

εκεί που παλιά συνωστιζόντουσαν οι μεγαλομάτες οι αγελάδες, 

που είχαν γίνει γλάστρες για θεσπέσια , μυρωδάτα φυτά και άνθη λογιών λογιών...

Και ο κισσός στην μάντρα να είναι γεμάτος από πουλιά, 

πουρνό πουρνό τραγουδούσαν όλα γλυκά και μελωδικά ...

Χρώμα και φύση και ουρανός...

Με το νυχτολούλουδο  και τα αστέρια να έχουν την τιμητική τους και τα βατράχια να κοάζουν στον κάμπο το μακρινό...

Γιατί είχε ακόμα καθαρό ουρανό που έβλεπες τα άστρα το βράδυ 

και τον Αντάρη στο Νοτιά να σου κάνει συντροφιά με των Πλειάδων το ολόγλυκο σκοπό  και χάδι. 

Και να ταξιδεύεις μέχρι το πρωί,

να κοιμάσαι με τα νυχτοπούλια 

και το θρόισμα του ευκαλύπτου μέσα στη βραδινή  σιγή ...

Και να μυρίζεις νοτισμένη γη...

Ένα αστέρι να πέφτει στον ουρανό 

και ο χρόνος τραίνο που τρέχει χωρίς γυρισμό...

28-8-2021

Ο ΗΛΙΟΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

…Έβλεπα τον ήλιο που ανέβαινε

και δε μου ’λειπε η ελπίδα.

Μα όλο και μ’ έδιωχναν

απ’ το φως της ημέρας

οι άνθρωποι…

Ν.Βρεττάκος

Ελληνικό καλοκαίρι, Γιώργος Σταθόπουλος

Νικηφόρος Βρεττάκος - Περιφρόνηση

Και τις αχτίδες σου, ήλιε, θα σ’ τις επιστρέψω.
Στου σύμπαντος τον οργασμό θα ζεσταθώ,
θα ‘χω εξοφλήσει πια στη γη κάθε μισθό –
και τις αχτίδες σου θα σου τις επιστρέψω.

Τίποτα λογαριάζω πως δεν σου χρωστώ.
Μέσα στον τάφο μου το σώμα θ’ αντιστρέψω
και τις αχτίδες σου θα σου τις επιστρέψω,
στη σκληρή πλάκα μου διαθλώντας σου το φως.

Από τη συλλογή Κατεβαίνοντας στη σιγή των αιώνων (1933) του Νικηφόρου Βρεττάκου 

Claude Monet – Impression, Sunrise (1872)

Νικηφόρος Βρεττάκος - Ο χορός του κορυδαλλού

Μου βάσταξες τις σκαλωσιές του ήλιου
– ώσπου αναλήφθηκα.
Είδα τον κόσμο από το ύψος του τελευταίου φωτός.
Είσαι συ, που με βοήθησες ν' ανακαλύψω λοιπόν
πως ο κ ό σ μ ο ς... γυρίζει έξω απ' τη νύχτα.
Πως ο ά ν θ ρ ω π ο ς είναι ένα σύστημα ήλιου.
Πως όλα τα κύτταρά μου είναι λίμνες...
που αναδίνουνε Φως.
Κι είσαι συ που με βοήθησες
ν' ανακαλύψω πως τ' αστέρια είναι πεντάγραμμα,
πως τ' αυτιά δεν ακούν, πως δε νιώθουν τα δάχτυλα
τη μωβ απόχρωση της πέτρας όταν δύει ο ήλιος.
Και πως ο Ή λ ι ο ς αυτός...
είναι ο Μέγας ε ξ ο υ σ ι ο δ ο τ η μ έ ν ο ς
του στερεώματος,
να 'ναι ο πανταχού παρών – σ' όλα τα βάθη του.

Απόσπασμα 

......................................................................

H ανατολή-η άνοδος του ήλιου, Francois Boucher

Γιάννης Δάλλας [Ήλιος αργυραμοιβός]

(απόσπασμα από το ποίημα «ΤΑ ΠΑΡΘΕΝΙΑ»)

Ο ήλιος
είναι ένα νόμισμα
που καίγεται
δούναι λαβείν δεν ξέρει
ο ημερήσιος αργυραμοιβός.
(από το «Σύγχρονη ερωτική ποίηση», Καστανιώτης)

The White Sun  by Farah Faizal

Νίκος Εγγονόπουλος - Μπολιβάρ

(απόσπασμα)

[…]

αντιστροφή
(the love of liberty brought us here)

τ’ άροτρα στων φοινικιών τις ρίζες
κι ο ήλιος
που λαμπρός ανατέλλει
σε τρόπαι’ ανάμεσα
και πουλιά
και κοντάρια
θ’ αναγγείλη ώς εκεί που κυλάει το δάκρυ
και το παίρνει ο αέρας στης
θαλάσσης
τα βάθη
τον φριχτότατον όρκο
το φρικτότερο σκότος
το φριχτό παραμύθι:
Libertad

The sower, Vincent Van Gogh

Οδυσσέας Ελύτης - Ο ήλιος ο ηλιάτορας

(απόσπασμα)

ΑΦΗΓΗΤΗΣ

Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας
ο πετροπαιχνιδιάτορας
από την άκρη των ακρώ
κατηφοράει στο Ταίναρο
Φωτιά “ναι το πηγούνι του
χρυσάφι το πιρούνι του.

[…]

ΑΦΗΓΗΤΗΣ

Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας
ο πετροπαιχνιδιάτορας
λίγο το στόμα του άνοιξε
κι ευθύς εμύρισε άνοιξη
Τα δέντρα κελαηδήσανε
τα ζωντανά σουνίσανε
κι οι άνεμοι χρωματιστούς
γεμίσανε χαρταετούς.

Ο ΗΛΙΟΣ

Τι να σας πω γυναίκες τι να μη σας πω
παρηγοριά κι αλήθεια που να μην ντραπώ
Μόνο να σας ακούω πότε θλίβομαι
πιάνω τα σκοτεινά στα νέφη κρύβομαι
Πότε μα το Θεό περηφανεύομαι
βάζω τα κόκκινα μου και πορεύομαι
Στα χώματα όπου η ρίζα μ” αφουκράστηκε
γύρισε τ” άνθος κι από μένα πιάστηκε
Με το φαρμάκι δένει κόμπο στα κρυφά
το γιατρικό που σώζει κι όλ” η ομορφιά
Το φως όπου σηκώνω και τον έρωτα έννοια σας 

μήτ” εγώ δεν τα “χω απλέρωτα
Μέσα μου ρίχνει ο χρόνος ασταμάτητα
του κόσμου όλα τα βρόμικα και τ” άπλυτα 

Κι όσον καιρό κρεμιέμαι πάνω απ” τα νερά
κι όσον περνώ στα μακρινά τα Τάρταρα
Τυραγνίες ζηλοφθονίες φόνους παιδεμούς
τ” αλέθω για τους χρόνους τους μελλούμενους
Τ” αλέθω τα γυρίζω και τα πάω στη γη
που “δωσε το σκοτάδι φως για να το πιει
Κουράγιο περιστέρες και ανεμώνες μου
Οι ωραίες κι οι συντροφιαστές κι οι μόνες μου
Όπου μαυρίλα κλώθεται και γνέθεται
Ήλιοι μικροί γενείτε κι όλο αλέθετε
Σ” ευλογημένη μέρα βγάζει το κακό
σε δημοσιά πλατιά το στενοσόκακο
Κι είναι στη σκοτεινιά και στην ερήμωση
όπου ριζώνει κι ευωδιάζει η θύμηση
Ρίζα πικρή μου ρίζα και κρυφή πηγή
δώσε την περηφάνια πάρε την οργή
Σ” όλα τα σπίτια σ” όλα τα παράθυρα
δάφνες και κουμαριές και φοινικόκλαρα
Σ” ένα μακρύ τραπέζι κόκκινο κρασί
νέοι και γέροι κι άντρες ξεμανίκωτοι
Πάρτε μεράκι φλόγα λόγο μάλαμα
πάρτε μικρό λαγούτο πάρτε μπαγλαμά
Ν” αρχίσει το τραγούδι ν” ανεβεί ο καημός
να πάρει και να δώσει ο νους κι ο λογισμός
Τι με το «χα» και με το «νο» και με το «νται»
όλα του κόσμου τ” άδικα ξε-χά-νο-νται.

Κόκκινος ήλιος, Χουάν Μιρό

Ο. Ελύτης - Πίνοντας ήλιο κορινθιακό

Πίνοντας ήλιο κορινθιακό
Διαβάζοντας τα μάρμαρα
Δρασκελίζοντας* αμπέλια θάλασσες
Σημαδεύοντας με το καμάκι
Ένα τάμα* ψάρι που γλιστρά
Βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει*
Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται
Ν' ανοίγει.

Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε* τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.
Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται

* δρασκελίζοντας: πηδώντας, τρέχοντας από πάνω * τάμα: τάξιμο, εδώ μεταφορικά * αποστηθίζει: μαθαίνει απέξω * αρδεύουνε: ποτίζουν

Olive Trees and Yellow Sky - Vincent van Gogh

Ο. Ελύτης - Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ

Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου!

Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Της Ασίας αν αγγίζει από τη μια της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά
στον αιθέρα στέκει να και στη θάλασσα μόνη της!

Και δεν είναι μήτε ξένου λογισμός και δικού της μήτε αγάπη μια
μόνο πένθος αχ παντού και το φως ανελέητο!

Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό τα γυρίζω πίσω απ’ τον Καιρό
τους παλιούς φίλους καλώ με φοβέρες και μ’ αίματα!

Μα ’χουν όλα τα αίματα ξαντιμεθεί κι οι φοβέρες αχ λατομηθεί
και στον έναν ο άλλος μπαίνουν εναντίον οι άνεμοι!

Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου!

Morning Sun, 1952 -Έντουαρντ Χόπερ

Κ. Π. Καβάφης - Ο ήλιος του απογεύματος

«Την κάμαρην αυτή, πόσο καλά την ξέρω.
Τώρα νοικιάζονται κι αυτή κ’ η πλαγινή
για εμπορικά γραφεία. Όλο το σπίτι έγινε
γραφεία μεσιτών, κ’ εμπόρων, κ’ Εταιρείες.

A η κάμαρη αυτή, τι γνώριμη που είναι.

Κοντά στην πόρτα εδώ ήταν ο καναπές,
κ’ εμπρός του ένα τουρκικό χαλί•
σιμά το ράφι με δυο βάζα κίτρινα.
Δεξιά• όχι, αντικρύ, ένα ντολάπι με καθρέπτη.
Στη μέση το τραπέζι όπου έγραφε•
κ’ η τρεις μεγάλες ψάθινες καρέγλες.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι
που αγαπηθήκαμε τόσες φορές.

Θα βρίσκονται ακόμη τα καϋμένα πουθενά.

Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι•
ο ήλιος του απογεύματος τώφθανε ώς τα μισά.

…Aπόγευμα η ώρα τέσσερες, είχαμε χωρισθεί
για μια εβδομάδα μόνο … Aλλοίμονον,
η εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή.»

Van Gogh sunflowers

Νίκος Καρούζος -  [Ο ήλιος]

(από το ποίημα «Κατέβηκε τη φύση κι ανέβηκε την πράξη»)

Ο ήλιος είναι διχασμός και πόλεμος, είναι κ’ εχθρός των άστρων
είναι σα γέροντας με τη φωτιά γενειάδα χωρίς άνεμο
και στον ουράνιο αγρό πηγάδι για τις φλόγες
έρωτας στην ανατολή κι αγάπη προς τη δύση
το αίμα που τον απειλεί χάνεται στο σκοτάδι.
Σπαραγμένη μέρα σαν τον Πενθέα σαν τα σφάγια
τι να τον κάνουμε τον ήλιο μέσ’ στο αίμα
και τα χαράματα γιατί μονάχος να τ’ αποστηθίσω;
Φτωχά και τρίφτωχα μάτια
γυρεύω τον Πατέρα πέρ’ απ’ το φωστήρα
και δεν έχει μάτια κανένας
ούτε τα δέντρα που ’ναι πιο σοφά κι απορεμένα
φωνάζω στις γάτες ο Πόνος φωνάζω στα σκυλιά
μήπως εκείνα βλέπουν τίποτα
κι όλα τα ζώα που σύντυχα βαθιά τα ρώτησα μήπως εκείνα
κι όταν ένα ελάτι βουνίσιο αγριεύει στο ψήλος θα τυφλώνεται
και πάλι ο ήλιος περιγελαστής αόμματος με το μπαστούνι μαύρο
ή τραπεζίτης του πυρός μιλώντας τη γλώσσα μας
ο φωτοδότης και κάτοχος του χρυσίου.
(Νίκος Καρούζος, Τα ποιήματα, τ. Α’, Ίκαρος)

Red Sun Over Paris, Marc Chagall

Νίκος Καρούζος - Εκέκραξα

Ήλιε πατρίδα μεγάλη
εσύ ο πλωτός Όνειρος και των πτηνών ευτυχία
των δεινών ο ασσύριος
και στην έρημη γη το μεθυσμένο χόρτο
δράστης της ωραιότητας ο ποιητής.

Τα πάθη μʼ έχουν εύρει στην καρδιά
μέρες και νύχτες είμαι ο σωματικός που λιώνει
σε λαμπερά ποτάμια σε μαύρες φωνές
αγγίζοντας την ηλιόλουστη Ελένη
και μʼ ενʼ αγγελικό σπαθί
τον άρτο της χαράς έχω μοιράσει.
Εδώ είναι σκοτάδι κι όνειρο βαθύ
πέρα της άλλης νύχτας τα μαλάματα. 

Rising sun on the plaza by Giorgio De Chirico ...

Κ. Καρυωτάκης - Κυριακή

«Ο ήλιος ψηλότερα θ’ ανέβει σήμερα που ‘ναι Κυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει μια θημωνιά στο λόφο εκεί…
Τώρα καμπάνες που χτυπάνε είναι ο θεός αληθινός.
Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε και μεγαλώνει ο ουρανός.
Άσε τον κόσμο στη χαρά του κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
σαν τραγουδάκι χαρωπό, ένα τραγούδι του θανάτου.» 

Πάουλ Κλέε Το Κάστρο και ο Ήλιος

΄

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ - Κορίτσι μου σαρακηνό

«Κορίτσι μου σαρακηνό και σβέλτο,
ο ήλιος που δένει τους καρπούς,
που σφίγγει το στάρι μες στα στάχια,
που ακονίζει τον αθέρα του σίδερου,
έπλασε και το έκπαγλο κορμί σου και τα πάμφωτα μάτια σου,
έπλασε και το στόμα σου με το νερένιο χαμόγελο.
Σκοτεινός, νυχτερινός ο ήλιος νανουρίζεται στους βοστρύχους
της αράπικης χαίτης σου, όταν ανοίγεις εσύ την αγκάλη σου.
Παίζεις με τον ήλιο σα να είναι ρυάκι που κυλάει
κι εκείνος σου αφήνει στα μάτια σου δυο σκούρους νερόλακκους.
Κορίτσι μου σαρακηνό και σβέλτο,
τίποτα εδώ δεν με οδηγεί κοντά σου.
Σα πάντα σου με διώχνουνε μακριά, σαν σε καταμεσήμερο.
Είσαι η αλλοπαρμένη νιότη της μέλισσας.
η μέθη των κυμάτων, η ρώμη του καρπισμένου σταχιού.
Η έρημη καρδιά μου σ’ αναζητάει, χωρίς βαρκούλα και πανί.
το αγαπάω εγώ το έκπαγλο σώμα σου,
τη γλυκιά, την απαλή φωνή σου.
Σαρακηνή μου πεταλούδα εσύ, θωπευτική και άτρεπτη
σαν τα γεννήματα και σαν τον ήλιο, σαν παπαρούνα και σα νερό.»

Angel Moon by Nik Helbig

Τόλης Νικηφόρου - χειμωνιάτικος ήλιος, 2

πέρα εκεί στην άκρη τ’ ουρανού

φωτολάμπει ο Πύργος του Ήλιου

και το θάμπωμα του νου.

Αντρειωμένα βασιλόπουλα,

το καθένα δόξα ενός λαού,

βγήκαν σε κυνήγι απίστευτο,

και σταμάτησαν αυτού.

Ήρθεν ο Ήλιος, ήρθε ο δράκοντας,

ήρθε ο γίγαντας ο αλύπητος·

τρισαλιά του όποιου σιμώνει

πέρα εκεί στην άκρη τ’ ουρανού…

Και ήρθεν ο Ήλιος με τα μάγια του,

και τα βασιλόπουλα λιθώνει!

✳

Ούτε γαλανό, ούτε πράσινο,

ίσκιος ούτε, ούτε πνοή·

μόνο ολόγυρα ένας θάνατος

από φως κι από αστραπή.

Και στον πύργο μέσα κι έξω,

σαν από τεχνίτη στυλωτοί,

στέκονται, αγαλμάτων κόσμος,

των ρηγάδων οι βλαστοί.

Από τα βαθιά σβησμένα μάτια

κάτι κάτι σα ματιά

πολεμάει για να προβάλει.

Σα να καρτερούν οι λιθωμένοι

κάποιο απάντεχον αρμένισμα

πέρα από του κόσμου τ’ ακρογιάλι.

και ήρθες αποπέρα, λυτρωτής,

κι έφεξε ώς κι ο πύργος του Ήλιου

από φως μιας νέας αυγής.

Ξέρεις το κροντήρι που ανασταίνει,

και να τό βρεις πας, και αργοπατείς·

πυργοφύλαχτο είναι το κροντήρι

με το νάμα της ζωής.

Και το δράκοντα δαμάζεις,

και το νάμα παίρνεις της ζωής,

και τα βασιλόπουλα ραντίζεις,

και τα βασιλόπουλα ξυπνάς·

και σαν ήλιος πιο γιγάντιος,

καθώς φεύγεις, ξεχωρίζεις!

 Frida Kahlo Sun and Life

Οκτάβιο Πας - Ηλιόπετρα.

{...}

        γραφή φωτιάς επάνω στον νεφρίτη,
  άνασσα των φιδιών, σχισμή στον βράχο,
  στήλη του ατμού, πηγή μέσ' απ' την πέτρα,
  αυλή του φεγγαριού, αετοράχη,
  σπέρμα γλυκάνισου, θανάτου αγκάθι
  ελάχιστο που δίνει αθάνατα άλγη,
  ποιμένισσα κοιλάδων υποβρύχιων,
  επόπτρια μες στην κοιλάδα του Άδη,
  λιάνα πιασμένη απ' τους γκρεμούς του ιλίγγου,
  φυτό που αναρριχάται όλο φαρμάκι,
  λουλούδι ανάστασης, ζωής σταφύλι,
  κυρά της αστραπής και της φλογέρας,
  βραγιά των γιασεμιών, στο τραύμα αλάτι,
  μπουκέτο ρόδα στον τουφεκισμένο,
  σελήνη της αγχόνης, χιόνι Αυγούστου,
  γραφή θαλάσσης πάνω στον βασάλτη,
  πάνω στην έρημο η γραφή του ανέμου,
  μια διαθήκη του ήλιου, ρόδι, στάχυ,

  όψη καμένη, καταφαγωμένη,
  όψη εφηβική, κατατρεγμένη,
  χρόνια φαντάσματα, κύκλιες ημέρες
  που σ' ίδια αυλή οδηγούν, στον ίδιο τοίχο,
  καίει η στιγμή, κι είναι μια όψη μόνο
  οι όψεις οι διαδοχικές της φλόγας,
  ένα όνομα όλα τα ονόματα είναι,
  όλα τα πρόσωπα είναι ένα μόνο,
  μονάχα μια στιγμή όλοι οι αιώνες,
  και πάντα στους αιώνες των αιώνων
  θα φράζουν του αύριο την οδό δυο μάτια,

μετάφραση-επίμετρο Κώστας Κουτσουρέλης

Vladimir Kush - Sunrise by the Ocean

Ζακ Πρεβέρ - Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ & 

Διονύσης Σαββόπουλος - Ήλιε-Ήλιε αρχηγέ

Πολλοί λίγοι γνωρίζουν ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος εμπνεύστηκε το τραγούδι του «Εγερτήριο», που είναι πιο γνωστό με τον τίτλο «Ήλιε-Ήλιε αρχηγέ», από το παρακάτω ποίημα του Ζακ Πρεβέρ που μιλάει για το «σύντροφο ήλιο που τον κλέβει τ’ αφεντικό»…. 

Ζακ Πρεβέρ - Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ

Μπρος στης φάμπρικας την πύλη
ο εργάτης άξαφνα σταματά
τον τράβηξε η καλοκαιριά απ’ το μανίκι
κι όπως γυρνάει
και κοιτάει τον ήλιο
ολοκόκκινο ολοστρόγγυλο
χαμογελώντας στο μολυβένιο του ουρανό
του κλείνει φιλικά
το μάτι
Λοιπόν σύντροφε Ήλιε
δε σου φαίνεται
ηλίθιο
τέτοια μέρα να τη δίνεις
στ΄ αφεντικό; 

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Πυρκαγιές: Στο ίδιο έργο θεατές "

  «Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που τολμάει να ανάψει φωτιά και να ζήσει μαζί της. Ο λόγος: μόνο αυτός έμαθε πώς να τη σβήνει»

(Henry Van Dyke, Αμερικανός ποιητής)

 

Οι πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού δεν ανέδειξαν μόνον το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής (φαινόμενο θερμοκηπίου…) αλλά αποκάλυψαν και τις χρόνιες αδυναμίες του ελληνικού κράτους στην πρόγνωση – πρόληψη και αντιμετώπιση τέτοιων ακραίων φαινομένων. Η ζωντανή μετάδοση της καταστροφικής μανίας της φωτιάς προκαλεί δέος, φόβο, ανησυχία αλλά και οργή και αγανάκτηση. Κι αυτό γιατί κάθε καλοκαίρι λειτουργούμε ως «θεατές στο ίδιο έργο». Οι λίγοι που επιχαίρουν σε αυτό το έργο είναι οι «παραδοσιακοί» εχθροί της χώρας μας ή κάποιοι αρρωστημένοι πυρομανείς.

Δεν είναι λίγοι, όμως, κι εκείνοι που αντιμετωπίζουν τέτοια φαινόμενα με μία φιλοσοφική διάθεση που τροφοδοτεί τις υπαρξιακές μας αγωνίες και τον προβληματισμό μας για τη θέση του ανθρώπου απέναντι στη δύναμη των φυσικών νόμων. Πολλές ερωτήσεις και λίγες απαντήσεις.

Όμηροι της φύσης;

Μπροστά στην αδυναμία του ανθρώπου να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους φυσικούς κινδύνους (για άλλους βέβαια ανθρωπογενείς) τίθεται με έμφαση το ερώτημα: Είμαστε τελικά όμηροι των δυνάμεων της φύσης ή θύματα της δικής μας αβελτηρίας; Το ερώτημα αυτό σε άλλους γεννά μία μοιρολατρική διάθεση και στάση ζωής και σε άλλους προκαλεί μία έντονη διάθεση αυτοκριτικής ως βασικής προϋπόθεσης αυτογνωσίας (προσωπικής και εθνικής).

Οι θεωρητικοί της πρώτης άποψης πρεσβεύουν – ίσως με κάποια μελαγχολία – πως ο άνθρωπος είναι «αιχμάλωτος» της γεωγραφίας του τόπου που ζει και πως οι αντοχές του απέναντι στη δύναμη της φύσης είναι περιορισμένες. Αρνούνται την αποτελεσματικότητα του τεχνικού πολιτισμού και κυριαρχούνται από μία μηδενιστική διάθεση προς αυτόν. Είναι αυτοί που πιστεύουν πως το οικοσύστημα έχει τη δική του «λογική» λειτουργίας και υπακούει σε μία άκαμπτη φυσική τελεολογία.

Οι υπέρμαχοι της δεύτερης στάσης διατείνονται πως ο ανθρώπινος πολιτισμός προκαλεί τα ακραία φαινόμενα. Ο άνθρωπος στο όνομα του υλικού κέρδους θυσιάζει το φυσικό περιβάλλον προκαλώντας έτσι δυσλειτουργίες στο οικοσύστημα. Η ανθρώπινη ευθύνη απολυτοποιείται και οι ειδικοί αναζητούν τρόπους διεξόδου από το βασίλειο του καταναλωτικού ναρκισσισμού. Είναι η αισιόδοξη εκδοχή απέναντι σε όσους διακηρύσσουν τη μικρότητα του ανθρώπου απέναντι στις φυσικές δυνάμεις.

Τα προβλήματα

Οι πυρκαγιές, ωστόσο, συνιστούν μία θλιβερή πραγματικότητα για την Ελλάδα με πολλαπλά προβλήματα. Προβλήματα που εκτείνονται σε διάφορα επίπεδα που ακυρώνουν τις προσπάθειες της χώρας για μια πορεία ανάπτυξης.

Τα οικολογικά προβλήματα είναι εμφανή, αφού τα δάση - οι πνεύμονες μιας χώρας- μετατρέπονται σε στάχτη με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικολογική ισορροπία.

Τα οικονομικά προβλήματα δεν αποδυναμώνουν μόνον τους πυρόπληκτους αλλά «ματώνουν» και την ελληνική οικονομία που υποχρεώνεται αντί για την εκπόνηση αναπτυξιακών προγραμμάτων να επουλώνει πληγές.

Εξίσου οδυνηρά είναι και τα προβλήματα σε ανθρώπινο επίπεδο αφού η απώλεια σπιτιών και περιουσιών από τη μανία της φωτιάς συσσωρεύουν πόνο, δυστυχία, απόγνωση και απογοήτευση.

Απόρροια των παραπάνω προβλημάτων είναι και η επώαση ενός κλίματος αμφισβήτησης τόσο προς το κράτος όσο και προς τους πολιτικούς του εκφραστές. Αυτή η πολιτική αμφισβήτηση επωάζει άλλες αντικοινωνικές συμπεριφορές (ανομία, απολιτικοποίηση…) που αποδυναμώνουν τον κοινωνικό ιστό.

Η παρουσία και ενεργή δράση στο χώρο των πυρκαγιών πολλών εθελοντών καθώς και η εκδήλωση ενός κύματος κοινωνικής αλληλεγγύης προς τους πυρόπληκτους συνιστούν τα μόνο αναμφισβήτητα παρήγορα φαινόμενα. Πάντοτε οι «κρίσεις» αναδεικνύουν και τη θετική πλευρά ενός λαού.

Ο υβριδικός πόλεμος

Στον κύκλο των προβληματισμών για τις συνεχείς και «οικοκτόνες» πυρκαγιές ανήκει και η αναζήτηση των αιτιών τους. Οι ειδικοί αποδίδουν τα αίτια στην κλιματική αλλαγή και στην υπερθέρμανση του πλανήτη και προειδοποιούν πως τέτοια φαινόμενα θα εμφανίζονται συχνότερα και εντονότερα στο μέλλον. Ωστόσο πολλοί είναι κι εκείνοι που θεωρούν πως οι πυρκαγιές είναι έργο εμπρηστών (ημεδαπών και αλλοδαπών).

«Υπάρχουν πολλοί Ηρόστρατοι που βάζουν φωτιά στους ναούς όπου λατρεύεται το είδωλό τους» (Νίτσε)

Πυρομανείς και σύγχρονοι «μικροί Νέρωνες» ή Ηρόστρατοι προκαλούν με τις ενέργειές τους την οικολογική καταστροφή με ό,τι αυτή συνεπάγεται για όλο το φάσμα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Πολλοί μιλούν ακόμη και για «πολιτιστικό πλήγμα», αφού κινδυνεύουν και πολιτιστικά μνημεία (Ολυμπία…).

Προκαλεί, όμως, θλίψη και ανησυχία αν δεχτούμε ότι μια χώρα είναι όμηρος των πυρομανών ή κάποιων «ξένων» σαμποτέρ. Ο ακήρυχτος «υβριδικός πόλεμος» είναι πιο επικίνδυνος από τον συμβατικό και συνοδεύεται από τον αργό θάνατο της χώρας μας…

Το επιτελικό κράτος

Απέναντι στις πυρκαγιές το επιτελικό κράτος αυτοδιαψεύστηκε ή για την αντιπολίτευση αυτογελοιοποιήθηκε. Κι αυτό γιατί οι διαβεβαιώσεις περί πρόληψης κι ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων αποδείχτηκαν κενές περιεχομένου και με αρκετή δόση πολιτικού κομπασμού. Φαίνεται πως τέτοια φαινόμενα είναι δύσκολο να αντιμετωπισθούν, χωρίς οι φλόγες να πάρουν το «μερίδιο» που τους ανήκει.

Το επιτελικό κράτος όφειλε να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες στο θέμα των πυρκαγιών πριν αυτές εκδηλωθούν κατά τους θερινούς μήνες και όχι να κομπάζει περί ετοιμότητας των αρμοδίων υπηρεσιών. Κι αυτό γιατί η δασοπροστασία και η δασοπυρόσβεση είναι δύσκολο έργο και απαιτεί την συνδρομή ευρύτερων δυνάμεων και όχι μόνον του κρατικού μηχανισμού.

Η πολιτική διαχείριση…

Μία άλλη παράμετρος που αναδείχτηκε από τις πυρκαγιές ήταν και η πολιτική διαχείρισή τους. Η κυβέρνηση διακήρυξε πως επιχειρησιακά έκανε το καλύτερο δυνατό και αυτό το στήριξε στο γεγονός ότι δεν υπήρξε απώλεια ανθρώπινης ζωής, όπως συνέβη παλιότερα σε άλλες πυρκαγιές. Αυτό συνιστά μία «επιτυχία» αλλά δεν μπορεί να κρύψει την καταστροφή δασών, ζώων και ανθρώπινων κατοικιών – περιουσιών.

Η αντιπολίτευση – εκτός από κάποιες ακραίες φωνές – δεν επένδυσε πολιτικά ούτε εκμεταλλεύτηκε πολιτικά τις πυρκαγιές. Ο αντιπολιτευτικός λόγος κινήθηκε σε γενικές γραμμές σε ήπιους τόνους. Φαίνεται πως η τραγωδία στο Μάτι δίδαξε πολλά σε πολλούς. Τους έκανε σοφότερους και στην αντιμετώπιση (επιχειρησιακά) των πυρκαγιών και στην πολιτική εκμετάλλευση. Εξάλλου στις δύσκολες στιγμές αξιολογούνται θετικά οι προτάσεις και όχι οι πολιτικοί αφορισμοί.

Οι φραστικές χυδαιολογίες που διακινήθηκαν μέσω διαδικτύου και όσοι τις αναπαρήγαγαν υποδηλώνουν το πολιτικό ήθος και τον ηθικό ξεπεσμό ενός κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Οι ύβρεις και τα συνθήματα δεν είναι επιχειρήματα και υπονομεύουν τη δημοκρατία και τον πολιτικό πολιτισμό. Πολλοί ήταν εκείνοι που για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας χαίρονταν για την αδυναμία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει γρήγορα κι αποτελεσματικά τις πυρκαγιές παραβλέποντας την προσπάθεια και τον αγώνα κάποιων συμπολιτών (πυροσβέστες, αστυνομία…) για την κατάσβεσή τους. Κάπου ακούστηκε και το σύνθημα «Μια βροχή μάς σώζει».

Εκκενώστε....

Η αυτομαστίγωση, όμως, και η πολιτική μεμψιμοιρία δεν λύνουν προβλήματα. Προέχει ως λαός και χώρα να συνειδητοποιήσουμε πως η πρόληψη είναι η αποτελεσματικότερη μέθοδος αντιμετώπισης των ακραίων φαινομένων. Χρειάζεται η θεσμική θωράκιση των δασών με ειδικό νόμο και η προβολή τους ως εθνικό κεφάλαιο. Γιατί τα δάση είναι η ατομική και εθνική μας περιουσία και η διαφύλαξή τους προαπαιτεί την καλλιέργεια της ατομικής και εθνικής – συλλογικής ευθύνης.

Αυτή τη χώρα την έχουμε όλοι μαζί και όλοι μαζί φροντίζουμε για τη διάσωσή της. Διαφορετικά ο πριονισμός του εθνικού πλούτου (δάση…) μάς οδηγεί στον εθνικό αφανισμό. «Αυτή τη χώρα ή μαζί τη σώζουμε ή μαζί θα χαθούμε». Ας μην κάνουμε πραγματικότητα κάποιες μελαγχολικές προβλέψεις του τύπου «Πεθαίνουμε ως χώρα» ή την παραλλαγή του «Εκκενώστε» σε «Εκκενώστε τη χώρα».

 

*** Σχετικό Κείμενο

 * Ηλίας Γιαννακόπουλος " Οικοκτονία.Ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας"

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/