Φωτογραφία: Makis Bitos
Και αφού κουράστηκε ο γέρο Χειμώνας
Και αφού κουράστηκε ο γέρο Χειμώνας,
περίμενε να έρθουν της Άνοιξης τα προικιά.
Λουλουδόσπαρτες ράχες, χρώμα,
κάμποι πολύχρωμοι, νερό να τρέχει άφθονο,
να κυλά.
Πουλιά, χελιδόνια, μυρωδιές εκκωφαντικές,
να πλημμυρίζουν τον κόσμο και όλες τις γειτονιές.
Το χιόνι εκεί ψηλά στο βουνό,
να περιμένει και αυτό καρτερικά να ποτίσει το χώμα,
να γίνει το καλύτερο αγαθό.
Αχ πώς λαμπυρίζει ο Ήλιος,
με τις ηλιοχαρούμενες βλεφαρίδες του,
κλείνει πονηρά το μάτι στα βουνά!
Και τα λουλούδια να τραγουδάνε με του ανέμου την συντροφιά.
Αγριολούλουδα, καμπανούλες, μέλισσες σε έναν σκοπό.
Να χορεύουν με τις βλεφαρίδες,
να φιλούν του Ήλιου τον ερχομό!!
Είναι το κάλεσμα της φύσης, το ερωτικό!
27-3-2017
Η ομορφιά της ψυχής σου
Η ομορφιά της ψυχής σου αταλάντευτη φιγούρα.
Στέκεσαι εκεί φάρος φωτοδότης, φρουρός,
ακριβοθώρητος αλλά Υπαρκτός.
Η ξαφνική σου συνάντηση δυσνόητη για πολλούς,
ακλόνητος υπερασπιστής και υποστηρικτικός.
Πόσες αρνήσεις δεχόσουν, πόσα πειράγματα,
εσύ εκεί, αν και μακρινός,
με τύλιγες σαν αόρατο
φυλαχτό,
η προσμονή μετέωρη στην αοριστία της,
η ύπαρξη σου αέρινη αλλά η πίστη σου ακράδαντη.
Ασάλευτα τα θέλω σου και αετοσφυρίλατα τα βάθη της ψυχής σου.
Δεν είσαι νικητής μου αλλά υποκινητής μου,
Λατρευτός φίλος για τα δικά μου μάτια,
πύρινος διαπραγματευτής της καρδιάς μου εσύ.
Σε κάθε αντίσταση περισσότερο τόλμη,
σε κάθε άρνηση περισσότερη υπομονή,
Και μόνος δικαστής ο χρόνος!!
2 2-4-2016
Έβαλα το πιο κόκκινο του πάθους
Έβαλα το πιο κόκκινο του πάθους,
να ζεσταθώ από τις ακτίνες σου,
να σου τραγουδήσω με του αγέρα τα γλυκοψυθιρίσματα,
να σου ταλαντωθώ ρυθμικά κάτω από το φως σου.
Να με διαπεράσεις και να με κάψεις
στου μεσημεριού το απάντεμα,
εκεί ψηλά στους λόφους της ιερής γης,
κάτω από τα αγάλματα και τους κίονες.
Τόσο εύθραυστο και αέρινο,
πορφυρό και ματωμένο.
Χνάρια ιστορίας πάνω μου,
άγγιγμα θεϊκό και δάκρυ της Άνοιξης καμωμένο.
Καθώς θα ερωτοτροπεί κάθε πεταλό μου με το περίσσιο σθένος σου,
Θα ανασταίνει ελπίδες και μνήμες σε κάθε κομμάτι γης,
θα αναστενάζει χάδι της φωτιάς, γυμνό κορμί μιας θεάς.
Ήλιε μου σε αγαπώ.
5-3-2017
Ατσάλι ματιά
Σαΐτα ματιά , διαπεραστική,
ατσάλι ψυχρή , διεισδυτική.
Τι να ξεφύγει, τι να κρυφτεί,
περνάει την πέτρα, δόρυ θανατερή.
"Την ζωή την έχω δει από ψηλά,
έχω ματώσει κοράκια πονηρά.
Έχω κλάψει, έχω γίνει ένα με τον ουρανό,
η καρδιά έχει αναπηδήσει από το συναίσθημα να είσαι δίπλα με τον ήλιο τον καυτό. "
Και είναι η ανάσα που βγαίνει κοφτή,
σαν χαρακίρι που σου κόβει την φωνή.
Και εκεί στην πέτρα που λάμπει από ψηλά,
να θωρείς ότι θα θρυμματιστείς για μια λάθος βουτιά.
Και συνεχίζεις,
συνεχίζεις ψηλά και κραταιά.
Νιώθεις την μοναξιά να καραδοκεί,
με του αγέρα αντιδράς την πνοή.
Αυτό το φτερό που λικνίζεται στο παγερό γιουρούσι,
που χαϊδεύει τη σκληράδα της πέτρας της αιχμηρής,
αυτή η σάρκα που τσιτώνει,
αυτή η ματιά που θεριεύει σε ότι δει καταγής.
Αυτό το δόρυ ,
που κόβει το θήραμα μέσα στης επιβίωσης το κουρνιαχτό,
αυτά τα ατσάλια που αρπάζουν με μιας το λουκούλειο γεύμα στον ουρανό...
Αυτή η καρδιά που μεθά στα βελάσματα της κραυγής,
που τρώει πάγο και φλόγα,
σε ένα γρήγορο ατένισμα της ζωής.
Σαΐτα ματιά,δύσπιστη και βουνίσια,
αστραπής και φλόγας,
θάλασσας και καταιγίδας βροντή,
είναι η ψυχή που φωνάζει ,
ελεύθερη ,άτεγκτη και δυνατή.
28-1-2023
Φωτογραφία: Vaso Mpania-limperopoulou
Ανοίξτε μου, ανοίξτε μου φτερά γερά
Ανοίξτε μου, ανοίξτε μου φτερά γερά,
με τον αγέρα πάω αντίθετα και ας λυσσομανά.
Παίρνω αγκαλιά τα σύννεφα,
χάνομαι μέσα από αυτά,
βουτώ μέσα στην θάλασσα,
με τα κύματα λέω μυστικά.
Φωνές, αντάρες, καρδιές,
ψυχές της ζωής,
κάτασπρες ριπές, μορφές,
με τον καιρό κουρσάρικες επιδρομές.
Της θύελλας και της βροντής φρουροί,
θιασώτες των ανθρώπινων πράξεων, αληθινοί.
Των καραβιών σύντροφοι καλοί,
του ήχου του θαλασσινού τραγουδοποιοί.
Το γαλάζιο οι φτερούγες μου να το σκίζουν
και με το μπλε να αρμενίζουν.
Φυσά, φυσά αγέρα αντέχω,εγώ αντίθετα πετώ,
έναν σκοπό κάθε μέρα τραγουδώ,
σε συμμορίες με τους αδελφούς μου μπλέκω.
Εχω θεό τον ουρανό και βασιλιά τον ήλιο τον φωτεινό.
Οι κεραυνοί δεν με πτοούν και οι αστραπές δεν με τηρούν.
Είμαι ο ίδιος σύννεφο και βροχή,
ηλιαχτίδα, αφρός της θάλασσας,
ελεύθερη πνοή.
Ένας αλήτης με δικό του σκοπό,
που αγναντεύω από άκρη σε άκρη κάθε της γης εκατοστό.
Το ένα πόδι μου κρατώ ψηλά,
από ένα αγκάθι που μπήκε και πιο βαθιά.
Πήρα όμως μάθημα γερό,
τον ήλιο και το φεγγάρι δεν κάνει μοναχός μου να κρατώ,
πρέπει να το μοιραστώ.
Χωρίς ψεύτικους ηρωισμούς και ακριβοθώρητους ενδοιασμούς.
21-1-2017
