Χώρος: Βρισκόμαστε στην Αθήνα
σε ένα τυπικό διαμέρισμα.
Οι θεατές βλέπουν μία σαλοτραπεζαρία με τα απαραίτητα έπιπλα. Εδώ και κει υπάρχουν καλαίσθητες διακοσμητικές πινελιές.
Αριστερά-όπως κοιτούν οι θεατές - υπάρχει μία βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία. Δίπλα της μία τηλεόραση
και πιο πίσω στη σκηνή ένα παράθυρο που βλέπει στο δρόμο.
Στο κέντρο της σκηνής υπάρχει
μία είσοδος μονίμως ανοιχτή που καλύπτεται με κρόσσια ή δύο κουρτίνες πιασμένες έτσι, ώστε να δημιουργούν ένα πέρασμα.
Οδηγεί στην κουζίνα(ευθεία) και τα υπνοδωμάτια (δεξιά).
Στο δεξί τμήμα της σκηνής βρίσκεται η πόρτα εισόδου στο διαμέρισμα.
Βασικά πρόσωπα :
Άννα : Μένει μόνιμα στο διαμέρισμα που είναι το πατρικό. Κοντεύει τα 50.
Αντρέας : αδερφός της Άννας.
Τον φιλοξενεί προσωρινά
Την περνάει γύρω στα 3 χρόνια.
Νίκος : γυιος της Άννας, ανιψιός του Αντρέα. Κοντεύει τα 25.
Άλκηστις : Ο ερωτικός δεσμός του Νίκου. 23 ετών.
Στεησυ (Αναστασία): Φίλη της Άννας.
1ο μέρος
Σβήνουν τα φώτα της πλατείας.
Ακούγεται το"in the air tonight"
με τον Phil Collins έως το 01:30.
Ανάβουν τα φώτα.
Στη σκηνή βρίσκεται ο Αντρέας σε αναπηρικό καροτσάκι και η Άννα η οποία ταχτοποιεί το χώρο.
ΑΝΤ. Άννα. Πιάσε μου λίγο τα τσιγάρα μου.
ΑΝΝ. Πιάστα μόνος σου!
Δε μας παρατάς λέω γώ, μαυτή τη βλακεία!
ΑΝΤ. Μα είναι δίπλα σου! Εκεί.
ΑΝΝ. Σου είπα παρτα μόνος σου.
(μπαίνει στην κουζίνα)
ΑΝΤ. Κοίτα να δεις!
(ξεφυσαει και σπρώχνει το καρότσι προς το τραπέζι)
(παίρνει τα τσιγάρα. Ανάβει.)
(μπαίνει ο Νίκος από την είσοδο της κουζίνας.)
Ν. Θείε! Πάλι τσιγάρο;
Ο γιατρός ήταν κατηγορηματικός!
ΑΝΤ. Μη μιλάς μικρέ!
Δεν ξέρεις εσύ.
Ν. Όλοι αυτό μου λέτε.
Δεν ξέρω και δεν ξέρω.
Κι εγώ σου λέω ξέρω καλύτερα από σένα!
ΑΝΤ. Τέλος πάντων.
Για λέγε κανένα νεότερο. Εσύ τα παρακολουθείς.
Ν. Τί νεότερο;
Τίποτα. Τα ίδια. Ο κόσμος κοντεύει να τρελαθεί. Όλοι πηγαινοέρχονται
χωρίς σταματημό. Επικρατεί χάος!
Χαμός γίνεται.
ΑΝΤ. Χαχαχαχαχα..
Ν. Γιατί γελάς;
ΑΝΤ. Ενστικτώδης αντίδραση.
Που ήσουνα το βράδι; Πάλι έξω;
Ν. Εννοείται. Και πάλι έξω θα βγω.
Πρώτα όμως θα φάω κάτι. Όλο και κάτι καλό θα υπάρχει..
(πηγαίνει να φέρει φαγητό από την κουζίνα)
ΑΝΤ. Να βγεις παιδί μου, να βγεις.
Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου..
στρωμένη ροδοπέταλα..
Ρόδινη..
Χαχα. Να βγεις.
Ν. Ωωωω.. δεν υποφέρεσαι πια ρε θείε!
Φοβερό το χιούμορ σου. Τί να σου πω..
Σήκω απαυτό το ηλίθιο καροτσάκι!
Κουνήσου. Κάνε κάτι.
Ασχολήσου με κάτι!
ΑΝΤ. Ηλίθιο καροτσάκι;
Σα δε ντρέπεσαι..
Ξέρεις πόσο κόσμο έχουν υπηρετήσει αυτά τα καροτσάκια;
Πόσοι άνθρωποι με αναπηρίες, έχουν περασει ολόκληρη ζωή πάνω σαυτά;
Αγενέστατος νεαρέ.
Ασεβής.
Ν. Εγώ είμαι ασεβής;
Εσύ είσαι! Που μπαστακώθηκες εκεί μιά χαρά άνθρωπος
και δε σηκώνεσαι να περπατήσεις καθόλου!
Τρείς βδομάδες τώρα.
Λίγο μετά την ανακοίνωση για τον αστεροειδή..
ΑΝΤ. Μια βδομάδα έμεινε ακόμα.
Υπάρχει κάποιος λόγος να κουραζόμαστε;
Να βαδίζουμε; Να τρέχουμε;
Για πού;
Ε;
Ν. Καλάαααα....
ΑΝΤ. Αντε μικρέ. Τρωγε εσύ και μετά δρόμο!
Αλήθεια πού θα πας;
Θα βρεις την Άλκηστη υποθέτω.
Πάλι θα έχουμε ερωτικές περιπτύξεις έ;
Χαχαχαχαχα.
Ν. Εεεεε! Άει παράτα μας επιτέλους!
Ό,τι θέλω θα κάνω!
Ό,τι και να γίνει, εγώ μέχρι τελευταία στιγμή θα ρουφάω τη ζωή ως το μεδούλι.
Ως το μεδούλι! Άκουσες;
ΑΝΤ. Αυτό να κάνεις.
Όμως, άσε με και μένα να κάνω αυτό που θέλω. Σύμφωνοι;
.................
Πιάσε τώρα το τασάκι.
Ν. Ορίστε.
ΑΝΤ. Δεν ανοίγεις λίγο τηλεόραση;
Ν. Τί να την κάνουμε;
ΑΝΤ. Να δούμε τίποτα νεότερο,
καμιά εξέλιξη.
Ν. Αφού σου είπα. Δεν υπάρχει κάτι. Ο αστεροειδής συνεχίζει την πορεία του ασταμάτητος.
Και είναι τεράστιος ανάθεμα τον!
Το ένα τρίτο του μεγέθους της γης..
Το διανοείσαι;
Και έρχεται καταπάνω μας!
Με χίλια!
ΑΝΤ. Πρόσω ολοταχώς!
Ξεκίνησε κι αυτός να κάνει ένα ταξιδάκι.
Δεν έχει αυτό το δικαίωμα;
Μόνο εμείς δηλαδή;
Μπαχάμες, Αιγαίο, χιονοδρομικά, κρουαζιέρες, Σελήνη, Άρης και δε συμμαζεύεται;
Είπε κι αυτός να έρθει κατά Γή μεριά.
Θα είχε ακούσει καλά λόγια φαίνεται..
Ν. Ναι. Έρχεται τις διακοπούλες του. Και του αρέσει το βόρειο ημισφαίριο. Συγκεκριμένα, οι Σκανδιναβικές χώρες.
Πάνω εκεί θα σκάσει.
Πάνω στα φιόρδ..
Για κανό καγιάκ..
Άσε μας ρε θείε!
Εξυπνάδες..
ΑΝΤ. Τί άλλο βλέπεις έξω που βγαίνεις;
Πώς αντιδράει ο κόσμος;
Ν. Απτή μία κόλλησες στο αναπηρικό καροτσάκι, απτην άλλη σε τρώει να μάθεις όμως.
Τι σε ενδιαφέρει;
ΑΝΤ. Έτσι ακαδημαϊκά ρωτάω.
Για χαβαλέ πιό πολύ..
Ν. Δεν έχει και τόσο χαβαλέ όμως.
Σου είπα. Επικρατεί πανικός.
Καθένας με την τρέλα του.
ΑΝΤ. Δηλαδή;
Ν. Χτες το βράδυ, καθώς γυρνούσα, στο στενό πριν το σινεμά, τρεις τύποι είχαν στριμώξει μια κοπέλα.
Προσπαθούσαν να τη βιάσουν.
Εκείνη ούρλιαζε.
ΑΝΤ. Και;
Ν. Τίποτα. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε.
Κάτι πιτσιρικάδες πίσω μου
γέλαγαν και λέγανε
"πάμε ρε μαλακες και μείς να πηδήξουμε"
Τους αγριοκοίταξα και το διαλύσανε.
Τέτοια σκηνικά.
ΑΝΤ. Εσύ τί έκανες;
Ν. Τί ήθελες να κάνω;
Τρεις με έναν;
Θα με μαχαίρωναν!
ΑΝΤ. Δεν κάλεσες την αστυνομία;
Ν. Ποια αστυνομία; Εξαφανισμένοι είναι.
ΑΝΤ. Μα εδώ στην τηλεόραση τους δείχνει να περιπολούν συνέχεια,
"το κράτος δεν πτοείται, μέχρι την τελευταία στιγμή θα υπηρετεί το καθήκον, ταγμένο στις επάλξεις των κοινωνικών αξιών", κάτι τέτοια λένε.
Ν. Ποιό καθήκον; Μαζεύονται στα αστυνομικά τμήματα και μπεκρουλιάζουν με κατασχεμένα ποτά. Σας δουλεύουν στην τηλεόραση..
ΑΝΤ. Α έτσι..
Να σου πω.. Αυτό θα ήταν και το πιό φυσικό.
Τί καθήκον και αηδίες. Σε μιά βδομάδα τελειώνουν όλα.
Δε θα μείνει κολυμπηθρόξυλο.
Ποιος κοιτάει το καθήκον..
Καλύτερα κλειδαμπαρωμένοι στο σπίτι τελικά. Απτό να μας σαπίσουν στο ξύλο, ή να σφαδάζουμε στους πόνους πεσμένοι σε κανένα χαντάκι,
καλύτερα να γνωριστούμε με το φίλο μας..
Πώς τον είπαμε;
Ν. Ποιόν;
ΑΝΤ. Τον αστεροειδή ντε! Πως τον έχουν ονομάσει; Το ξεχνάω.
Ν. Visitor 08
ΑΝΤ. Ά μπράβο.
Πωω.. Τί λες τώρα.. Να χαρώ εγώ επισκέπτη.
Ν. Έλα, κάτσε να φάμε παρέα.
Το φαΐ είναι τέλειο.
Φρικασέ που σου αρέσει.
ΑΝΤ. Φάε εσύ. Εγώ δεν πεινάω.
Ν. Μα έχεις μέρες να φάς.
ΑΝΤ. Δεν πεινάω σου λέω!
Ν. Μητέρα; Μητέρα!
(η Άννα βρίσκεται στην κουζίνα
εκτός σκηνής)
ΑΝΝ. Ναι, τι είναι;
Ν. Ο θείος δεν τρώει τίποτα.
Πόσο καιρό έχει να φάει κάτι;
ΑΝΝ. Παράτα τον. Χρυσό τον έχω κάνει.
Κουράστηκα πια.
Ν. Μα γιατί δεν τρως κάτι;
ΑΝΤ. Για ποιό λόγο;
Ν. Τί πάει να πει για ποιό λόγο;
Για να χορτάσεις την πείνα σου.
Για να ευχαριστηθείς.
Είναι πεντανόστιμο.
ΑΝΤ. Ωραία. Και μετά;
Ν. Τί και μετά;
ΑΝΤ. Θα φάω σήμερα, θα φάω αύριο, μεθαύριο..
Μετά;
Ν. Αντε πάλι.. Μετά βλέπουμε!
Δεν ξέρεις.
Μπορεί να αλλάξει κάτι.
Μπορεί να αλλάξει τροχιά.
Μπορεί να τον διαλύσουν.
Δεν ξέρεις!
ΑΝΤ. Δεν μπορούν. Θα το είχαν ήδη κάνει.
Δε γίνεται τίποτα.
Ν. Εεεεε. Όλο δε γίνεται τίποτα και δε γίνεται τίποτα!
Εγώ πάντως ξαναβγαίνω.
(μπαίνει η Άννα απτην κουζίνα. Φοράει ποδιά.Σκουπιζει ένα πιάτο)
Κάτσε παιδί μου. Πού πας πάλι;
Έξω είναι επικίνδυνα!
Κάτσε λίγο στο σπίτι μαζί μας..
Ν. Εδώ μέσα είναι επικίνδυνα.
Εδώ έχει σκάσει ήδη ο αστεροειδής.
Έξω, ο κίνδυνος τουλάχιστον είναι ζωντανός!
(παίρνει το μπουφάν του απτον καλογερο)
Γειά σας!
Τα λέμε!
(βγαίνει)
Ν. Πωπω νεύρο ο γυιος σου..
Ασυγκράτητος.
ΑΝΝ. (μαζεύει τα τραπέζι από το φαγητό του Νίκου. Πηγαινοέρχεται
στην κουζίνα)
Τί περίμενες ;Νέο παιδί.
Βράζει το αίμα του.
Σαν εσένα είναι; Που μούχλιασες;
Ν. Γιατί παρακαλώ;
Μια χαρά είναι η μούχλα. Τί έχει;
Καμιά φορά, να ξεχνιέσαι και να μουχλιάζεις είναι καλό.
Ξεχνάς ότι έτσι ανακαλύφθηκε η πενικιλινη;
ΑΝΝ. Ναι.. Θα σώσεις την ανθρωπότητα. Εσένα περιμένει να σωθεί..
Ν. Ώστε έτσι ε; Σε μεγάλη εκτίμηση έχεις τον αδερφό σου..
ΑΝΝ. Μωρέ τί μας λες..
Να σε βάλουμε και κυβερνήτη μήπως,
να μας κυβερνήσεις όλους, να προκόψουμε..
Ν. Γιατί όχι; Καλή ιδέα.
Ο πλανήτης ένα τεράστιο σαπιοκάραβο, που γέρνει
μιά δεξιά, μια αριστερά, έτοιμο να μπατάρει.
Και γω, ψηλά στην τιμονιέρα, με το τσιμπούκι μου κι ένα ξύλινο ποδάρι,
να κρατάω με το ένα χέρι το τιμόνι
και με το άλλο να ανακατεύω τη φουντωτή μου γενειάδα..
ΑΝΝ. Ααααα.. τώρα, σωθήκαμε.
Πάει το καράβι! Πάμε αδιάβαστοι!
ΑΝΤ. Ναι καλά. Είδαμε και με τους τιμονιέρηδες που έχουμε. Όλα πάνε πρίμα..
Κατά διαόλου!
Ευτυχώς που εμφανίστηκε αυτός ο αστεροειδής.
Μας γλυτώνει από πολύ χειρότερα.
Από πολύ χειρότερα..
ΑΝΝ. Ναι ε; Τί λες ρε παιδί μου..
Ωραίος κυβερνήτης.Μας λέει να φουντάρουμε ομαδικώς!
ΑΝΤ. Ομαδικώς ατομικως, ό,τι προτιμάει ο καθένας.
Πάντως να φουντάρουμε μπας και σώσουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας.
ΑΝΝ. Μωρέ μπράβο! Είσαι και ιδεολόγος..
Καπετάνιε του γλυκού νερού!
Πάρτο αλλιώς.
Μαζί μου μιλάς τώρα.
Τα παχιά λόγια, αλλού!
ΑΝΤ. Έλα αδερφούλα.. Μην τα παίρνεις σοβαρά..
ΑΝΝ. Πας να ξεγλυστρίσεις τώρα..
Σουπιά..
ΑΝΤ. Ε, όχι και σουπιά..
Μάλλον.. καλαμάρι που είναι και πιό νόστιμο.
Καλύτερα..
(χτυπάει η πόρτα)
ΑΝΤ. Ποιος να ναι;
ΑΝΝ. Μάλλον ο Νίκος.
Κάτι ξέχασε και ξαναγύρισε.
ΑΝΤ. Άνοιξε του.
ΑΝΝ. Κλειδιά έχει. Ας ανοίξει.
(φεύγει προς την κουζίνα).
(η πόρτα ξαναχτυπάει)
ΑΝΤ. Ωωωω. Μάλλον θα ξέχασε και τα κλειδιά!
Τώρα, περίμενε! Έρχομαι!
(ανοίγει την πόρτα)
(μπαίνουν μέσα δύο νεαροί με μασκες full face κρατώντας από ένα μαχαίρι)
(θα τους ονομάσουμε α και β)
(ο Α στρέφει το μαχαίρι του στο πρόσωπο του Αντρέα)
α. Μη βγάλεις άχνα!
ΑΝΤ. Τί γίνεται; Ποιοι είστε σεις;
α. Σσστ.. Σιωπή! Βγάλε το σκασμό!
β. Σε σακάτη πέσαμε;
Γαμω τη γκαντεμιά μου!
α. Μόνος σου μένεις εδώ;
ΑΝΤ. Εεε; Ναι.. Μόνος μου.
Ολομόναχος.
α. Όλο και καμιά οικονομία θα έχει στην άκρη. Να δούμε για τίποτα αναμνηστικά, τίποτα πράγματα αξίας.
β. Άτυχοι είμαστε! Άτυχοι, γαμω τη γκαντεμιά μου!
α. Πού φυλάς το χρήμα; Λέγε!
Λέγε γιατί θα σου σκίσω το λαιμό!
ΑΝΤ. Ωπα ωπα φίλε.. Σε μια βδομάδα θα έχουμε πεθάνει όλοι έτσι κι αλλιώς.
α. Εσύ ναι. Εμείς όχι!
Λεγε!
ΑΝΤ. Εντάξει εντάξει.. Ηρέμησε..
Να εκεί σε κείνο το συρτάρι στη βιβλιοθήκη.
Ό,τι έχω εκεί είναι.
Πάρτε τα και στην ευχή του Θεού.
(ψάχνει ο β)
β. Τί είναι αυτά; 70 ευρώ; Μας δουλεύεις;
ΑΝΤ. Αυτά είναι ό,τι έχω. Τί να τα κάνω τα περισσότερα; Αυτά για μία εβδομάδα είναι αρκετά.
α. Ανάπηρε.. Κόφτο! Δεν περνάνε αυτά σε μάς! Μίλα! Τα λεφτά!
ΑΝΤ. Ποιά λεφτά ρε παιδιά;
Τις αναπηρικές συντάξεις τις ξέρετε. Ψίχουλα. Από πού να μαζέψω; Με δουλεύετε;
α. Ψάξε το σπίτι! Ψάξε για οτιδήποτε πολύτιμο.
Εγω θα μείνω εδώ με το σακάτη.
ΑΝΤ. Όχι όχι, τί να ψάξει; Τίποτα δεν υπάρχει. Άδειο σπίτι..
α. Ώστε έτσι έ; Να μην ψάξει..
(εκείνη τη στιγμή μπαίνει η Άννα. Κρατάει μία κούπα στο χέρι)
ΑΝΝ. Τί είναι αυτή η φασαρία;
.. Χριστέ μου!
(της πέφτει η κούπα. Ο Β περνάει πίσω της και της βάζει το μαχαίρι κοντά στο λαιμό)
β. Μη μιλάς! Άχνα!
α. Να τα μας..
Ώστε μόνος σου είσαι έ;
(ρίχνει μια κλωτσιά στο καροτσάκι)
Παλιόπραμα! Κούτσαβλε!
Έχεις και το γκομενάκι εδώ έ;
ΑΝΤ. Ποιό γκομενάκι ηλιθιε;
Η αδερφή μου είναι!
(ο Α του ρίχνει μία δυνατή ανάποδη σφαλιάρα στο πρόσωπο)
α. Ηλιθιο να πεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη! Βλακόμουτρο!
(πηγαίνει προς την Άννα)
Για να δούμε εδώ την κυριούλα τώρα..
Εσύ θα είσαι η κυρία του σπιτιού, έτσι;
Πού είναι το χρήμα; Έ; Μίλα!
Δεν υπάρχει σπίτι χωρίς χρήμα αυτό τον καιρό!
Λέγε!
ΑΝΝ. Εντάξει.. εντάξει.. Εκεί στην κουζίνα. Πίσω απτην πιατοθήκη.
Έχει ένα συρτάρι κρυμμένο. . Εκεί είναι..
α. Πήγαινε να δεις.
(Ο β πηγαίνει και ψάχνει. Επιστρέφει)
β. Πέντε χιλιάρικα. Δεν είναι κι άσχημα. Νομίζω ότι τώρα έχουμε μαζέψει το ποσό.
ΑΝΤ. Δεν καταλαβαίνω ρε παιδιά. Γιατί το κάνετε αυτό; Για ποιό λόγο το κάνετε αυτό;
α. Χαχαχα. Τί νομίζεις ρε σακάτη;
Οτι θα μείνουμε όλοι εδώ πάνω να γίνουμε σκόνη; Χαχα. Που ζεις;
ΑΝΤ. Δηλαδή;
α. Τί δηλαδή; Γύρω στις 10.000 την έχουν ήδη κάνει για το διάστημα ..σε κάποιο.. πως το λένε αυτό ρε;
β. Πλανήτης Κέπλερ.
α. Α μπράβο. Όλη η αφρόκρεμα ήδη ταξιδεύει προς τα κει.
Υπάρχει όμως και ένα περιθώριο για άλλους 500.000.
ΑΝΤ. Τί 500.000;
α. 500.000 άτομα θα μεταφερθούν σε βάθος 80 χιλιομέτρων κάτω απτή γη.. στο... πέστο..
β. Στη λιθόσφαιρα.
α. Μπράβο σαυτο.
ΑΝΤ. Τί λες;
α. Αμέ! Εκεί υπάρχει ήδη έτοιμη πόλη που μας περιμένει.
Όλα οργανωμένα.
(μεσολαβούν κάποια δευτερόλεπτα σιωπής)
ΑΝΤ. Χαχαχα.. Χαχαχα.. Χαχαχα!
α. Τί γελάς σαν ηλιθιος ρε; Βλαμμένος είσαι;
ΑΝΤ. Αντε και είναι αλήθεια αυτό για την πόλη.
Νομίζετε ότι θα πάρουν εσάς;
Χάχα χαχα..
α. Αντε πάλι! Βγάλε το σκασμό!
(ρίχνει μία σφαλιάρα στον Αντρέα)
Έχουμε κάποιον που τα έχει κανονίσει όλα.
Του δίνουμε τα χρήματα και μας βάζει. Κατάλαβες;
ΑΝΤ. (με σοβαρό ύφος) Και τον πιστεύετε;
Απλώς θέλει τα χρήματα - ένας θεός ξέρει τί τα θέλει -.
Ποιος ξέρει σε πόσες ακόμα εκατοντάδες έχει πει το ίδιο πράγμα..
(επικρατεί για λίγο σιωπή. Ο Α και Β αλληλοκοιτάζονται)
Ο αστεροειδής είναι τεράστιος!
Η Γή θα διαρραγεί απτή σύγκρουση και θα βγει εκτός τροχιάς, ό,τι θα έχει απομείνει από αυτή..
Όλα στο ηλιακό σύστημα θα αλλάξουν θέση..
Καλά, σχολείο δεν πήγατε εσείς;
Ειδήσεις δεν παρακολουθείτε; Δεν ενημερώνεστε;
α. Μην τον ακούς. Τα λέει για να αφήσουμε τα λεφτά.
ΑΝΤ. Μωρέ τί με νοιάζει για τα λεφτά;
Αφήστε μονάχα κάνα κατοστάρικο.
Τα υπόλοιπα πάρτε τα.
(επικρατεί σιωπή για λίγο)
β. Λες να ναι όπως τα λέει ο τύπος;
α. (σκέφτεται για λίγο)
Ε και; Κι έτσι να ναι, τα λεφτά τα θέλουμε. Μέσα σαυτη τη βδομάδα, ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι..
β. Ωπα εντάξει. Το ξέρουμε το παρακάτω.
α. Με τόσα που έχουμε μαζέψει θα πηδήξουμε τις καλύτερες γκόμενες.
ΑΝΤ. Ναι μην παραλείψετε. Να μη χαθεί και το είδος..
α. Θα φάμε στα καλύτερα εστιατόρια, θα σνιφάρουμε την καλύτερη κοκαΐνη!
β. Μέχρι Πόρσε μπορούμε να αγοράσουμε.
Τσίτα τα γκάζια. Ζωάρα!
ΑΝΤ. Μπράβο παιδιά. Αυτές είναι ωραίες ιδέες.
Αντε στο καλό τώρα, να βάλετε το σχέδιο μπροστά.
α. Ωπα, ωπα φίλε,μη βιάζεσαι.
Ας ξεκινήσουμε από δω πρώτα.
Απτην κυριούλα..
Καλά κρατιέται για τα χρόνια της.
(την πλησιάζει. Ο Β ήταν ήδη κοντά της)
α. Προλαβαίνουμε να σου κάνουμε ένα παιδάκι μανταμίτσα; Ε; Τί λες;
Εγώ λέω προλαβαίνουμε.
(κανουν χειρονομίες και οι δύο. Της κρατάνε τα χέρια.
Αντιδράει)
ΑΝΝ. Κάτω τα ξερά σας ζώα!
Μη μ'αγγίζετε βρωμιάρηδες!
α. Έτσι βρίσε. Θα σου αρέσει καλύτερα έτσι.
ΑΝΝ. Ρε αντε στο διάολο παλιοτόμαρα!
Αφήστε με ήσυχη!
(έχουν στραφεί και οι δύο πάνω της.
Ο Αντρέας βάζει το χέρι του στο πίσω μέρος απτό καροτσάκι.
Υπάρχει εκεί μία θήκη από όπου τραβάει ένα περίστροφο. Σηκώνεται γρήγορα και το κολλάει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του α.)
ΑΝΤ. Κόφτο μικρέ! Κόφτο τώρα!
α. Καλά εσύ δεν είσαι..
ΑΝΤ. Κάνε πιο πέρα! Πέρα!
Και οι δύο!
(οπισθοχωρουν)
Τί λέτε να πεθάνετε τώρα;
Αυτή τη στιγμή;
Ε;
Με μία τρύπα στο κεφάλι;
α. Ωπα ωπα φίλε.. Ηρέμησε..
Μια πλάκα κάναμε.. Ηρέμησε..
β. Να πάρε τα λεφτά..
Δεν τα θέλουμε..
Μιά απλή πλάκα..
ΑΝΤ. Στρίβετε!
Τώρα!!
Δρόμο!!!
α. Φεύγουμε, φεύγουμε..
Δε χάθηκε ο κόσμος..
Κρατήστε τα λεφτά..
(πετάει τα χρήματα στο τραπέζι)
ΑΝΤ. Δρόμο! Ούστ!!
(οπισθοχωρουν και βγαίνουν.
Ο Αντρέας κλειδώνει την πόρτα)
Ούφφφφφ..
(η Άννα τον αγκαλιάζει)
ΑΝΝ. Αδερφέ μου! Σε ευχαριστώ!
Σευχαριστώ πολύ!
ΑΝΤ. Έλα ησύχασε.. Πέρασε τώρα.. Ησύχασε..
ΑΝΝ. Πού το βρήκες το όπλο;
ΑΝΤ. Έλα ντε;
Δεν είναι όπλο..
ΑΝΝ. Τί είναι δηλαδή;
(Το κρατάει προς τα πάνω και πατάει τη σκανδάλη. Ανάβει μία φλόγα στην κάνη)
ΑΝΤ. Πιστό αντίγραφο.
Αναπτήρας..
ΑΝΝ. Τρελέ..
ΑΝΤ. Θα μου πιάσεις τώρα τα τσιγάρα μου;
ΑΝΝ. Τί να σε κάνω..
(σβήνουν τα φώτα)
(ανάβουν τα φώτα χαμηλά. Στη σκηνή φωτίζει το φως της τηλεόρασης. Ο Αντρέας παρακολουθεί)
"Η ανησυχία διαρκώς φουντώνει σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η έκρηξη εγκληματικότητας δεν παρατηρείται πια μόνο στις αμερικανικές πολιτείες.
Έχει εξαπλωθεί παγκόσμια.
Κρούσματα έχουν λάβει χώρα ακόμη και στην Κίνα η οποία ήταν παραδοσιακά μία χώρα με πειθαρχημένους πολίτες.
Οι δολοφονίες και το πλιάτσικο αποτελούν παντού πλέον, καθημερινό φαινόμενο"
ΑΝΤ. Τα ίδια και τα ίδια.
Ανθρώπινο είδος..
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος.
(αλλάζει κανάλι με το τηλεκοντρόλ)
" - Αυτά είναι ανοησίες. Δεν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης.
- Μα κύριε καθηγητά, η NASA ανακοίνωσε ότι οι υπερδυνάμεις του πλανήτη, δέχτηκαν να τεθούν υπό την καθοδήγησή της και έχει εκπονηθεί σχέδιο ανατίναξης του αστεροειδούς.
- Επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για ανοησίες
- Γιατί το λέτε αυτό;
- Γιατί απλούστατα δε γίνεται να καταστραφεί ο αστεροειδής με συμβατικά ή πυρηνικά όπλα.
Πρέπει να γνωρίζουμε τη σύστασή του ώστε με την κατάλληλη ακτινοβολία να τον εκτρέψουμε από την τροχιά του.
Αυτό όμως είναι ακατόρθωτο. Δυστυχώς.
- Μα το Χαγιαμπούσα2 της Ιαπωνίας; Δεν υπάρχει κάποια ένδειξη από αυτό;
- Το Χαγιαμπούσα2 δεν κατάφερε να προσεδαφιστεί στον αστεροειδή.
Συνετρίβη ολοσχερώς.
- Πώς το γνωρίζετε αυτό;
Η NASA αναφέρει ότι έχει ήδη στα χέρια της τα πρώτα στοιχεία.
- Δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη ζωντανή μετάδοση της προσεδάφισης. Έτσι δεν είναι;
- Λόγω προβλήματος στις επικοινωνίες
- Όχι. Επειδή συνετρίβη και δε θέλησαν να το δείξουν ζωντανά. "
ΑΝΤ. (κλείνει επιδεικτικά την τηλεόραση)
Ωωωω.. μας ζάλισαν πιά!
Χειρότεροι συνομωσιολόγοι από τους επιστήμονες δεν υπάρχουν!
Αντε στο διάολο!
(μπαίνει η Άννα)
ΑΝΝ. Τώρα που ήρθα να δω την έκλεισες;
Γιατί βρίζεις;
ΑΝΤ. Γιατί δε θέλουμε να παραδεχτούμε τη μικρότητα και την ανικανοτητά μας.
Γιαυτό!
ΑΝΝ. Εντάξει ηρέμησε τώρα!
Υπάρχει κάποιο νόημα να συγχίζεσαι;
ΑΝΤ. Έλα ντε; Πέντε μέρες έμειναν.
Πρέπει να είμαι πολύ ηλίθιος τελικά.
ΑΝΝ. Δεν είσαι ηλίθιος. Φοβισμένος είσαι.
ΑΝΤ. Ποιός ;Εγώ;
ΑΝΝ. Εσύ φυσικά!
Όπως όλοι μας.
ΑΝΤ. Κάνεις λάθος! Καθόλου φοβισμένος δεν είμαι.
Ίσα ίσα. Είμαι ψύχραιμος και αποφασισμένος.
ΑΝΝ. Ναι, σε είδα. Γιαυτό αποσύρθηκες σαυτό το καρότσι και δεν τρως τίποτα.
ΑΝΤ. Λάθος! Απλώς αποδέχομαι τη μοίρα μου. Ξέρω ποιά είναι τα όρια
του δυνατού στους ανθρώπους. Δεν τρέφω ανόητες αισιοδοξίες και αυταπάτες!
ΑΝΝ. Κι όμως. Έχουμε δυνάμεις που ούτε μπορούμε να τις φανταστούμε.Κατω από τέτοιες καταστάσεις, ξυπνάμε, βρίσκουμε τον πραγματικό μας εαυτό.
ΑΝΤ. Δε διαφωνώ. Ο άνθρωπος είναι πάντα έτοιμος.. για το χειρότερο, την καταστροφή.
Βλέπεις τί γίνεται παντού.
Σ'όλο τον κόσμο.
Και λίγο πριν το τέλος, θα δεις ότι όλοι θα τρέξουν να σωθούν, μέσα στα λαγούμια τους, στα λαγούμια του εαυτού τους.
Έχει εκεί μέσα κάτι σπηλιές, κάτι κσταπακτές, κάτι βαθιές σκάλες
που δε φτάνει τίποτα να σε αγγίξει.
ΑΝΝ. Τέλος πάντων. Υπάρχει ακόμα καιρός. Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, να μην τα παρατάμε, ούτε να γινόμαστε θηρία.
Μπορεί κάτι να καταφέρουμε..
Ίσως..
Ίσως αν προσευχόμασταν όλοι μαζί.. όλος ο πλανήτης..
ΑΝΤ. Όλος ο πλανήτης;
Ανέκδοτα λες;
Εδώ είναι ο καθένας για τον εαυτό του. Ο σώζων εαυτόν σωθητω!
.. Και πού να προσευχηθούμε; Στον αστεροειδή;
Κύριε αστεροειδή..,συγνωμη κύριε επισκέπτα ήθελα να πω,
αν θέλετε, αν σας είναι εφικτό,
θα μπορούσατε να κάνετε λίγο δεξιά, ή λίγο αριστερά, δε μας πειράζει η κατεύθυνση
και μετά συνεχίστε το ταξιδάκι σας κι αφήστε και μας να συνεχίσουμε το δικό μας..
ΑΝΝ. Εεεε..όλα τα χλευάζεις πιά!
Όλα!
Ακόμα και τον ίδιο το Θεό. Το δημιουργό μας.
ΑΝΤ. Και το δημιουργό των αστεροειδών βέβαια εννοείς..
ΑΝΝ. Ωχ, παράτα με πιά!
Είσαι μηδενιστής. Δε σέβεσαι τίποτα! Είσαι..
ΑΝΤ. Ρεαλιστής.
Και δεν πρόκειται να σκύψω το κεφάλι, μπροστά στο συμπαντικό Χάος που με γέννησε.
Ας με σεβαστεί αυτό. Ας με σεβαστεί αυτό!
(επικρατεί σιωπή για λίγο)
(ακούγονται δυνατά βήματα)
Ν. Ανοίξτε! Ανοίξτε γρήγορα!
ΑΝΤ. Ο Νίκος!
(του ανοίγει. Μπαίνει με δύο σακούλες στα χέρια. Τις ακουμπάει στο τραπέζι)
Ν. Να πάρε. Αυτά μπόρεσα να μαζέψω.
ΑΝΝ. Τί είναι αυτά ; Γιατί τόσα λίγα; Δεν πήγες στο σούπερ μάρκετ;
Ν. Πήγα. Μόνο που έγιναν φασαρίες.
Μεγάλες φασαρίες..
ΑΝΤ. Δηλαδή;
Ν. Ήμουν στο διάδρομο με τα χαρτιά. Είχε πολύ κόσμο. Γεμάτο
Ξαφνικά, άκουσα πυροβολισμούς.
ΑΝΝ. Τί;
Ν. Πυροβολισμούς!
Έτρεξα να δω τί ήταν.
Ένας αστυνομικός είχε πέσει αιμόφυρτος στο διπλανό διάδρομο.
Λίγα εκατοστά απτό χέρι του, στο πάτωμα, είχε γλιστρύσει το περίστροφό του.
Γύρω απ το κεφάλι του υπήρχε μία λίμνη από αίμα.
Κάποιος τον είχε χτυπήσει με κάτι βαρύ.
Μάλλον με κάβουρα σιδερένιο απτό τμήμα των εργαλείων.
Άκουσα κάτι αλαλαγμούς στο βάθος.
Σαν Ινδιάνοι που πανηγύριζαν.
Σκέτη τρέλα.
ΑΝΝ. Ευτυχώς είσαι καλά. Δόξα τω Θεώ.
Ν. Κάτσε έχει κι άλλο. Δεν τελείωσε εκεί.
ΑΝΤ. Λοιπόν;
Ν. Κάποιοι που ήταν στα ταμεία, με τα καρότσια γεμάτα, έτρεξαν, έσπασαν τη τζαμαρία και βγήκαν χωρίς να πληρώσουν
Γινόταν ένας χαμός.
Άρχισαν όλοι να κατεβάζουν απτά ράφια ό,τι ήθελαν.
Ό,τι τους γυάλιζε στο μάτι.
Τα ποτά έκαναν φτερά σε λίγα δευτερόλεπτα.
Χαρτιά κονσέρβες όλα άφαντα.
Άλλοι έπαιρναν ρούχα και καλλυντικά. Τί τα θέλανε;
Ένας πήρε μιά κουρευτικη μηχανή για γρασίδι!
Χαχα. Τρέλα!
Μέσα σαυτό τον πανικό κατάφερα και μάζεψα αυτά.
ΑΝΝ. Για να δούμε τί έφερες;
(κοιτάζει μέσα στις σακούλες και ψαχουλευει)
Ζυμαρικά, κομπόστες, καρφίτσες-τι τις θέλεις τις καρφίτσες;
Ν. Θα τις άρπαξα κατά λάθος.
ΑΝΝ. Ψωμί κατεψυγμένο..
Γκαζάκια καμινετο..
ΑΝΤ. Μπράβο. Αυτά είναι τα καλύτερα.
Ν. Ναι. Έκανα αγώνα για να τα πάρω. Έριξα δυό τρεις μπουνιές, έφαγα και μία, αλλά εντάξει.
Νάτα!
ΑΝΝ. Τί λες; Κινδύνεψες για δύο χαζοπράματα;
Ν. Όχι και χαζοπράματα!
Όλα σημαντικά είναι.
Μπορεί να χρειαστούν.
ΑΝΤ. Τέλος πάντων. Δε θα ξαναπάς εσύ. Θα πάω εγώ την επόμενη φορά.
Ν. Μπα; Πώς κι έτσι;
Θα ξεκολλήσεις απτην καρέκλα;
ΑΝΤ. Ναι. Αν χρειαστεί θα ξεκολλήσω.
Ν. Δεν τελείωσα ακόμα Έχω και κάτι άλλο.
ΑΝΝ. Τί εννοείς; Τα είδα όλα.
Ν. Δεν είναι στη σακούλα.
ΑΝΤ Και που είναι;
(βάζει το χέρι του στη μέσα τσέπη του μπουφάν. Βγάζει ένα περίστροφο)
Ν. Εδώ!
ΑΝΤ. Τί είναι αυτό;
Το περίστροφο του αστυνομικού!
Μεσα στον πανικό το άρπαξα απτό πάτωμα και το έχωσα στη μέσα τσέπη!
ΑΝΝ. Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό παιδί μου! Τί το θέλεις; Τώρα θα σε
κυνηγήσουνε! Θα το ψάχνουνε!
Ν. Τί θα ψάχνουνε; Και ποιοί θα ψάχνουνε;
Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω, κανείς.!
Ούτε οργάνωση, ούτε αρχές, ούτε κανόνες, ούτε τίποτα!
Τέλεια είναι! Τέλεια!
ΑΝΝ. Πού το είδες το τέλεια;
Ν. Έτσι πρέπει να είναι η ζωή.
Έτσι είναι η πραγματική ζωή.
Νοιώθω αληθινά ζωντανός!
Κι αυτό εδώ..(δείχνει το περίστροφο) με κάνει να νοιώθω ακόμα πιό ζωντανός.
Μιά σφαίρα μόλις μακριά απτή ζωή και το θάνατο.
Μόνο που εγώ.. θα μείνω στη ζωή!
ΑΝΝ. Τί λες παιδί μου; Τρελάθηκες;
Έχεις χάσει το μυαλό σου;.
Ν. Όχι βέβαια.. Καθόλου δεν τρελάθηκα. Είμαι καλύτερα από ποτέ!
Ό,τι χρειάστηκε αιώνες να φτιαχτεί,
σε πέντε μέρες από τώρα, θα χαθεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Και γω, τώρα, θα ζήσω κάποια λεπτά που θα μοιάζουν με αιώνες!
Γειά σας!
Πάω να βρω την Άλκηστη.
Γειά σας!
(φεύγει)
(η Άννα πηγαίνει πίσω του και φωνάζει από την πόρτα)
ΑΝΝ. Νίκο! Νίκο!
Παιδί μου στάσου!
Γύρνα πίσω!..
(κλείνει αργά την πόρτα, καταρρεει σε μιά καρέκλα και κλαίει.
Ο Αντρέας σηκώνεται απτό καροτσάκι, την πλησιάζει και της χαϊδεύει το κεφάλι)
ΑΝΤ. Έλα τώρα Άννα.. Ησύχασε..
ΑΝΝ. (δακρυσμένη)
Τί θα κάνουμε Αντρέα;
Τί θα κάνουμε;
Γιατί να είναι έτσι τα πράγματα;
Γιατί να έρθουν έτσι;
Τί είναι αυτός ο εφιάλτης;
ΑΝΤ. Ειλικρινά δεν ξέρω Άννα..
Ειλικρινά, δεν ξέρω..
"Ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο. Πηγαίνουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή"
ΑΝΝ. Τώρα μας φώτισες!
Άσε μας ρε Αντρέα..
Μιά σωστή κουβέντα δεν μπορείς να πεις;
Εκεί που πρέπει, μιά σωστή κουβέντα..
ΑΝΤ. Δίκιο έχεις..
Ό,τι και να πεις, δίκιο έχεις..
Όταν δεν ξέρω τι να πώ, δανείζομαι αηδίες, τσιτάτα και φιλοσοφίες απτόν κάθε άσχετο..
ΑΝΝ. Τί σου φταίει ο Καζαντζάκης τώρα;
ΑΝΤ. Μου φταίει. Πως δε μου φταίει;
(πηγαίνει προς τη βιβλιοθήκη)
Κι αυτός κι όλοι αυτοί εδώ οι εξυπνάκηδες,
που αναλύσανε, που γράψανε, που σκεφτήκανε,
κατεβατά ολόκληρα!
Και δώστου βιβλία και δώστου διαλέξεις
και μιά κουβέντα παρηγοριάς δεν μπόρεσαν να αρθρώσουν.
Μιά κουβέντα παρηγοριάς!
ΑΝΝ. Σου φταίνε όλοι τώρα..
.... Ίσως αν ήταν εδώ ο Φάνης να ήταν καλύτερα. Να ήμασταν καλύτερα.
ΑΝΤ. Τί είπες τώρα; Ο Φάνης;
Αυτός δε θα καταλάβαινε αν τον χτύπησε αστεροειδής ή αν έπεσε πάνω σε κολώνα..
Αυτός δεν ξεχώριζε τη μέρα με τη νύχτα, συνέχεια τύφλα στο μεθύσι - κι απ αυτό πήγε τελικά - αυτός θα σε παρηγορούσε;
Άντρας σου ήταν βέβαια, καταλαβαίνω, αλλά μάλλον εσύ θα τον ντάντευες..
ΑΝΝ. Δεν ξέρω Αντρέα..
Τα έχω χαμένα...
Ίσως αν ζούσαν οι γονείς μας, ίσως αυτοί να ήξεραν καλύτερα.
ΑΝΤ. Μπορεί. Ευτυχώς όμως που έφυγαν
Ευτυχώς δεν το έζησαν αυτό..
ΑΝΝ. Που φτάσαμε θεέ μου..
Να λέμε ευτυχώς για τους γονείς μας, που πέθαναν..
Πού φτάσαμε..
(την ξαναπιάνουν τα κλάματα.
Ο Αντρέας την πλησιάζει)
ΑΝΤ. Έλα τώρα Άννα.. Σταμάτα..
Πάψε να σκέφτεσαι..
Ησύχασε..
Έλα...
.......
Δε βάζεις κάτι να φάμε;
(η Άννα σταματάει να κλαίει και κοιτάζει τον Αντρέα)
ΑΝΝ. Τί; Θα φας;
ΑΝΤ. Ναι αμέ! Πεινάω.
Βάλε να φάμε μαζί.
ΑΝΝ. Δόξα τω Θεώ.. Ο Λάζαρος αναστήθηκε..
Περίμενε. Πάω να φέρω.
ΑΝΤ. Αντε, περιμένω.
(η Άννα πηγαινοέρχεται)
ΑΝΤ. Πωπω, ωραία μυρίζει.
Τί είναι;
ΑΝΝ. Κοτόσουπα!
ΑΝΤ. Ωραία..
(κάθονται στο τραπέζι και ξεκινούν το φαγητό)
ΑΝΝ. Αντε. Καλή μας όρεξη!
ΑΝΤ. Τέλεια είναι. Τί έχεις βάλει;
ΑΝΝ. Καροτάκι, κολοκύθι, το ζωμό απτό κοτόπουλο και ρυζακι. Αυτά.
ΑΝΤ. Μπράβο. Γειά στα χέρια σου!
ΑΝΝ. Κάτσε ντε.. Πως ρουφάς έτσι;
ΑΝΤ. Γιατί; Έχουμε κάναν επίσημο καλεσμένο και δεν το πήρα χαμπάρι;
ΑΝΝ. Δεν έχεις κι άδικο..
Φάε εκεί πέρα να ευχαριστηθείς..
....... Πόσα τραπέζια ρε Αντρέα..
Πόσα τραπέζια έκανα σαυτο το σπίτι..
Κόσμος και κοσμάκης πέρασε από δω.
Πού είναι τώρα όλοι αυτοί;
Ούτε ένα τηλέφωνο.
Ένα μήνυμα!
Τί κάνεις Άννα; Τί κάνει ο Νίκος;
Πώς τα φέρνετε βόλτα;
Τίποτα.. Άφαντοι.
ΑΝΤ. Σου είπα. Ο καθένας έχει κλειστεί στο καβούκι του.
Κι άμα τύχει και πάρει καμιά απρόσμενη στροφή ο επισκέπτης,
ο 08, και μας τη χαρίσει,
να δεις πάλι κοινωνικότητες και χαιρετούρες και τηλέφωνα και τραπεζώματα και δε συμμαζεύεται.
Και δώστου πάλι κουτσομπολιό και υποκρισία και ζήλια και φθόνο..
Αααχχ.. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος Άννα. Δεν αλλάζει.
ΑΝΝ. Μήπως τα λες λίγο υπερβολικά;
ΑΝΤ. Γιατί τα λέω υπερβολικά;
ΑΝΝ. Γιατί όλα στραβά τα βλέπεις πια..
ΑΝΤ. Δηλαδή; Δεν είναι έτσι;
ΑΝΝ. Δηλαδή περιμένεις απτους ανθρώπους να είναι τέλειοι.
Γίνεται αυτό;
Δε γίνεται!
ΑΝΤ Δε γίνεται λες έ;
ΑΝΝ. Ε όχι βέβαια!
Έτσι εύκολο είναι;
Μπορεί να είναι απλό, όχι όμως
εύκολο.
Τί νομίζεις είναι η ψυχή του ανθρώπου;
ΑΝΤ. Τί είναι;
ΑΝΝ. Πες εσύ. Ορίστε.
ΑΝΤ. Που να ξέρω εγώ;
Δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτό το πράγμα.
Και να υπάρχει όμως, τί θα είναι;
Ένας καθρέφτης θα είναι.
Ένας καθρέφτης που δείχνει πάντα την αλήθεια, όλη την ασχήμια μας.
Γιαυτό και την έχουμε καταχωνιάσει και ψάχνουμε να τη βρούμε και προσποιούμαστε ότι την αναζητάμε τάχα..
ΑΝΝ. Ε όχι, δεν είναι έτσι.
ΑΝΤ. Και πως είναι;
ΑΝΝ. Ένα μπουμπούκι είναι η ψυχή του ανθρώπου.
ΑΝΤ. Ένα μπουμπούκι;
ΑΝΝ. Ναι, ένα μπουμπούκι.
Που θέλει να βρεθεί μαζί με άλλα,
να γεμίσουν οι κάμποι και οι κοιλάδες.
Γιαυτό οι άνθρωποι ζητάνε ο ένας τον άλλον,
γιαυτό θέλουν να είναι μαζί,
άσχετα αν μαλώνουν, αν πληγώνονται.
ΑΝΤ. Και τότε, γιατί θέλουν να είναι μαζί;
ΑΝΝ. Γιατί μόνο έτσι ανθίζουν.
Μόνο έτσι ανθίζουν οι ψυχές
και γίνονται όμορφα, κατακόκκινα τριαντάφυλλα
και πλημμυρίζουν τα χωριά και τις πόλεις.
ΑΝΤ. Εγώ πάντως, μόνο αγκάθια βλέπω Που τα είδες εσύ τα τριαντάφυλλα..
ΑΝΝ. Είναι γιατί δεν τους αφήνει η καχυποψία, γιατί φοβούνται..
Μην ξεχνάς, ότι το λουλούδι, από αγκάθι γίνεται.
ΑΝΤ. Σαυτο δεν έχεις κι άδικο.
Φοβόμαστε, συνέχεια φοβόμαστε.
Μήπως κάνουμε κάτι λάθος,
μήπως οι άλλοι μας παρεξηγήσουν,
μήπως δεν είμαστε εμείς οι έξυπνοι,
μήπως οι άλλοι είναι πιό όμορφοι,
μήπως γίνουμε αντιπαθείς,
μήπως δεν είμαστε αρκετοί,
μήπως, μήπως, μήπως..
Ααχχ..
Τόσες χιλιετίες πάνω στη Γή
και δεν καταφέραμε τίποτα.
Τίποτα!
(ξαφνικά ακούγεται μουσική)
ΑΝΝ. Τί είναι αυτό;
ΑΝΤ. Το ακούς και συ;
ΑΝΝ. Ε ναι. Θα πρέπει να είσαι κουφός για να μην το ακούς!
ΑΝΤ. Χάχα. Τρύπες είναι.
Κάποιος ακούει Τρύπες, στη διαπασών!
Για να δω..
(πηγαίνει στο παράθυρο. Το ανοίγει.
Η μουσική δυναμώνει.
Ακούγεται το
"πάρτι στο 13ο όροφο" από τις Τρύπες)
Ώ ρε τί γίνεται..
Είναι απτό απέναντι ρετιρέ.
Κάνουν πάρτι.
Πω πω κόσμος!
Του δίνουν και καταλαβαίνει..
(γυρνάει προς την Άννα. Αφήνει το παράθυρο ανοιχτό)
ΑΝΤ. Θυμάσαι που ήμασταν και μείς πιτσιρικάδες;
ΑΝΝ. Έ. Κάτι θυμάμαι και γω..
Δεν ήμασταν ακριβώς πιτσιρικάδες..
ΑΝΤ. Τίποτα δε θέλαμε να πετύχουμε. Τίποτα δε μας ένοιαζε.
Μόνο χτυπιόμασταν στο χορό και κατεβάζαμε μπύρες.
Θυμάσαι;
ΑΝΝ Κάτι θυμάμαι και γω..
(ο Αντρέας πηγαίνει πάλι στο παράθυρο)
ΑΝΤ. Εεε, εσύ εκεί.
Στο μπαλκόνι!
Φίλε!
Ναι, ναι εσύ!
Δυναμώστε λίγο τη μουσική!
Λέω δυναμώστε λίγο τη μουσική!
.... Έτσι μπράβο!
(στρέφεται προς την Άννα)
ΑΝΤ. Έλα να ξαναχτυπηθούμε!
ΑΝΝ. Τί λες μωρέ; Όρεξη που την έχεις..
ΑΝΤ. Έλα σου λέω ντε..
Δωστου να καταλάβει!
(αρχίζουν και χορεύουν ροκιές)
........
(ανοίγει η πόρτα. Μπαίνουν ο Νίκος με την Άλκηστη)
Ν. Εεεε.. τί γίνεται εδώ;
ΑΝΝ. Καλώς τους!
Ν. Τί κάνετε;
ΑΝΤ. Δε βλέπεις; Πάρτυ!
(ο Νίκος πηγαίνει και κλείνει το παράθυρο. Μειώνεται ο ήχος. Τώρα ακούγεται το "last train to London")
N. Τί πάρτυ και αηδίες!
ΑΝΤ. Άλλο πάλι και τούτο.
Καλά εσύ δεν έλεγες
να ζούμε,
να ρουφάμε τη ζωή,
κάτι τέτοια δεν έλεγες;
Ν. Ναι. Αλλά δεν εννοούσα αυτές τις αηδίες!
Ξεμωραθήκατε εντελώς ;
ΑΝΤ. Μπα; Μόνο εσύ δηλαδή έχεις δικαίωμα να περνάς καλά;
Εμείς δε μετράμε;
Ν. Δεν είναι αυτό..
ΑΝΤ. Ρε συ Άλκηστη. Πες και συ κάτι. Πολύ μοναχοφάης δεν είναι ο Νίκος;
Ν. Αφήστε την Άλκηστη.
ΑΝΝ. Γιατί; Αστην να μιλήσει.
Έχει και δική της φωνή.
Άλκηστη..
Ν. Αφήστε την. Δεν έχει όρεξη..
ΑΝΝ. Τί έγινε;
Ν. Έχει στραμπουλήξει το πόδι της.
ΑΝΝ. Για να δω!
(σκύβει και της πιάνει τον αστράγαλο)
ΑΛΚ. Αουτς!
(η μουσική που ακούγεται στο βάθος παύει εντελώς)
ΑΝΝ. Ωχ. Συγνωμμη! Πονάς ε;
ΑΛΚ. Ναι..
ΑΝΝ. Κάτσε στην καρέκλα και περίμενε.
Εχω ελαστικό επίδεσμο. Πάω να φέρω.
Ν. Πως είσαι;
ΑΛΚ. Πως θες να είμαι; Χάλια..
Ν. Έλα.. Εντάξει.. Πέρασε τώρα..
Ό,τι έγινε έγινε. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι.
ΑΝΤ. Τί έγινε ρε παιδιά;
(έρχεται η Άννα με τον επίδεσμο)
ΑΝΝ. Βγάλε το παπούτσι..
Έτσι μπράβο..
(κάνει την επίδεση)
Καλά, πως το στραμπούληξες;
ΑΛΚ. Πήδησα απτό παράθυρο.
ΑΝΝ. Ποιό παράθυρο;
ΑΛΚ. Του δωματίου μου.
ΑΝΝ. Απτον ημιόροφο;
ΑΛΚ. Ναι..
ΑΝΝ. Γιατί ρε παιδί μου;
ΑΛΚ. Γιατί..
ΑΝΝ. Ναι ;
Ν. Γιατί οι γονείς της δεν την άφηναν να φύγει.
ΑΝΤ. Δεν την άφηναν; Πως έτσι;
Αφού σε ξέρουν ένα χρόνο τώρα.
Κάθε μέρα μπαινοβγαίνεις στο σπίτι τους.
ΑΝΝ. Ε, και συ ρε Αντρέα.. Δεν καταλαβαίνεις;
Φοβούνται οι άνθρωποι μ'αυτά που συμβαίνουν έξω.
Λογικό είναι..
Δεσποινίς μου, δεν έπρεπε να το σκάσεις απτό παράθυρο..
Ν. Κι όμως έπρεπε!
ΑΝΤ. Να κι ο άλλος..
Ν. Τί να κι ο άλλος;
Αν δεν ερχόταν μαζί μου η Άλκηστη,
τώρα,
τη στιγμή που μιλάμε,
θα ήταν,
θα ήταν, νεκρή!
ΑΝΤ. Τί πράμα;
ΑΝΤ. Αυτό που άκουσες!
Οι γονείς της είναι τρελοί!
Για δέσιμο!
(η Άλκηστη βάζει τα κλάματα)
ΑΝΝ. Ηρέμησε κορίτσι μου..
Ηρέμησε..
Νίκο! Τί βλακειες είναι αυτές;
Ν. Βλακειες; Έδωσα μάχη για να την πάρω απτό σπίτι!
Είχαν μέρες τα υλικά και είχαν ήδη ετοιμάσει το δηλητήριο!
ΑΝΝ. Ποιό δηλητήριο Νίκο;
Άλκηστη ηρέμησε γλυκιά μου..
Ν. Το δηλητήριο του ομαδικού θανάτου.
Ακολουθούσαν τους "πριν το τέλος"
ΑΝΤ. Τους "πριν το τέλος"; Την παραθρησκευτική οργάνωση; Αυτούς τους τρελούς;
Ν. Αυτούς!
ΑΝΤ. Τί λες τώρα;
Πώς έμπλεξαν αυτοί εκεί;
ΑΛΚ. Όταν ανακοινώθηκε η τροχιά του Visitor 08, η πρόσκρουση με τη Γή, οι δικοί μου άρχισαν να τρελαίνονται.
ΑΝΝ. Τί λες κορίτσι μου;
ΑΛΚ. Τους έπιασε ένας φόβος που τους κυρίευσε στο τέλος. Τα είχαν χαμένα.
ΑΝΝ Τί φόβος;
ΑΛΚ. Ότι θα χάσουμε την ψυχή μας, ότι θα πεθάνει παντοτινά, οριστικά και κάτι τέτοια.
ΑΝΝ. Άλλο και τούτο πάλι..
Άκου να μπουν στους "πριν το τέλος"..
Εντάξει είχαν μία περίεργη θρησκοληψία οι γονείς σου,
αλλά δεν περίμενα να φτάσουν ως εκεί!
ΑΝΤ. Να πάμε μέχρι εκεί!
Μήπως τους προλάβουμε!
Ν. Ούτε να το σκεφτείς. Ήταν αποφασισμένοι. Θα σκότωναν οποιονδήποτε πήγαιναν να τους εμποδίσει. Άσε που τώρα (κοιτάει το ρολόι του) θα είναι ήδη νεκροί..
Είχαν καθορισμένη ώρα, όλα τα μέλη της ομάδας.
Κοντά στους 10.000 ανθρώπους..
ΑΝΝ. Ε ρε τρέλα..
Μη στενοχωριέσαι κορίτσι μου.
Είσαι εδώ τώρα. Έχεις εμάς.
Ξέρεις συμβαίνουν αυτά σε τέτοιες καταστάσεις.
Έχουν ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο οι.. αυτοχειρίες σ'όλο τον κόσμο..
Και θα αυξηθούν ραγδαία τις επόμενες μέρες..
ΑΝΤ. Θα πάρω τηλέφωνο την αστυνομία!
Δεν μπορεί!
Κάποιος πρέπει να πάει από κει..
(παίρνει τηλ. Καλεί αλλά δεν το σηκώνει κανείς)
Τιποτα. Κανένας..
Να πάρω την πυροσβεστική;
ΑΛΚ. (σηκώνεται απτην καρέκλα. Κάνει βόλτες)
Τί κάνω εδώ;
Πάω να τους βρω.
Η θέση μου είναι μαζί τους.
Έπρεπε να μείνω, να πεθάνω μαζί τους!
Δίκιο είχαν.
Πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημα μας στη Μοίρα!
Μόνοι μας να διαλέξουμε το θάνατό μας!
Τί δουλειά έχω εδώ;
(πηγαίνει προς την πόρτα)
ΑΝΝ. Στάσου! Στάσου κορίτσι μου!
(ο Νίκος μπαίνει μπροστά της. Την πιάνει απτα χέρια)
Ν. Άλκηστη! Θα μείνεις εδώ!
Τελεία και παύλα!
(σε πιό ήρεμο τόνο)
Σ'αγαπάω Άλκηστη..
Δε σου λέει τίποτα αυτό;
Αν είναι να πεθάνουμε, θα πεθάνουμε μαζί!
Δε σκέφτεσαι καθαρά τώρα..
Σε παρακαλώ..
ΑΛΚ. (φεύγει απτα χέρια του. Κάνει πάλι βόλτες στο δωμάτιο)
Κι όμως! Είχαν δίκιο!
Το είδαμε το θέλημα του Θεού.
Να μας διαλύσει όλους!
Να μας συνθλίψει κάτω απτή μπότα του!
Δίκιο είχαν οι δικοί μου.
Πρέπει να γίνουμε όλοι μάρτυρες της ελευθερίας!
Η θέση μου είναι μαζί τους!
ΑΝΝ. Ποιας ελευθερίας κορίτσι μου..
Της αυτοκτονίας θέλεις να πεις..
Ν. (την πλησιάζει. Ξαναπιάνει τα χέρια της)
Άλκηστη!
Παραλογίζεσαι τώρα!
Είσαι φορτισμένη..
Είναι φυσιολογικό..
Σε παρακαλώ..
Εγώ σ'αγαπάω..
Κοίταξέ με..
Κοίταξέ με!
Σου μιλάω!
Δε θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια..
Εχω ένα σχέδιο!
Εεεεε! Μ' ακούς; (την τρανταζει)
Εχω ένα σχέδιο σου λέω!
ΑΛΚ. (τον κοιτάζει)
Δηλαδή; Τί σχέδιο;
Ν. (συνεχίζοντας να την κοιτάει) Θείε!
Η Harley είναι στον ακάλυπτο έτσι;
ΑΝΤ. Ναι. Εκεί που την έχω.
Ν. Συντηρημένη, γυαλισμένη,
έτσι;
ΑΝΤ. Ε ναι. Ξέρεις πως την προσέχω.
Ν. Φέρε τα κλειδιά!
ΑΝΤ Τί τα θες τα κλειδιά;
Ν. Θα πάρω την Άλκηστη και θα φύγουμε..
Έτσι μωρό μου;
ΑΛΚ. Θα φύγουμε;
Ν. Ναι θα φύγουμε. Όπου τραβάει η ψυχή μας!
Που θες να πάμε;
Λέγε!
Πού θες;
ΑΛΚ. Δεν ξέρω.. δεν ξέρω..
Στην Ισπανία!
Προλαβαίνουμε;
Ν. Μωρέ με χίλια προλαβαίνουμε!
Έλα. Πάρε το σάκο σου.
Παίρνω και γω δυό πράγματα και φύγαμε!
(πηγαίνει στα μέσα δωμάτια.
Η Άλκηστη παίρνει το σάκο της και κάθεται στην καρέκλα. Επικρατεί σιωπή για λίγο,ακούγεται ο Νίκος που μαζεύει τα πράγματα)
ο Νίκος επιστρέφει με ένα μικρό σάκο)
Ν. Έτοιμοι!
Πάμε;
ΑΝΝ. Νίκο;
Μήπως.. να μείνετε εδώ μαζί μας;
Θα είναι πολύ επικίνδυνα..
Ν. Πιό επικίνδυνα απ'αυτό που έρχεται, δε γίνεται..
ΑΝΝ. Κι αν..
Κι αν..
δε σας ξαναδούμε;
(η φωνή της τρέμει)
Ν. Μητέρα.. πρέπει να κάνουμε αυτό το ταξίδι.
Μόνοι μας.
Στο άλλο ταξίδι, θα ξαναβρεθούμε.
Αυτό το ταξίδι όμως, πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας..
Φεύγουμε.
(αγκαλιαζονται όλοι. Η Άννα κλαίει.)
ΑΝΝ. Νίκο!
Στάσου.
Να σου δώσω μερικά χρήματα.
Ν. Καλή ιδέα. Κάποιοι τα μαζεύουν ακόμα, να τα κάνουν μασούρι.
Θα μας χρειαστούν..
(η Άννα πηγαίνει στην πόρτα. Ο Νίκος και η Άλκηστη έχουν μόλις αποχωρήσει. Την ανοίγει, στέκεται και κοιτάζει με το χέρι της στο χερούλι.
Την ξανακλείνει αργά.
Γυρίζει αργά και κάθεται ρίχνοντας το βάρος της στην καρέκλα)
ΑΝΝ. Πώς έγινε αυτό;
Μου λες;
Πώς;
(στρέφεται προς τον Αντρέα)
Είναι αλήθεια;
Συμβαίνει αλήθεια αυτό;
Μίλα!
(πιάνει απτους ώμους τον Αντρέα και τον ταρακουνάει)
Μίλα σου λέω!
(πηγαίνει προς τη βιβλιοθήκη)
Δεν μπορεί!
Τί τα χουμε μαζέψει όλα αυτά εδώ!
(πιάνει ένα δύο βιβλία, κοιτάζει το εξώφυλλο τους και τα πετάει κάτω)
Κάτι θα λέει εδώ! Κάτι θα εξηγεί!
Δεν μπορεί!
(Ανοίγει ένα)
"ανδρών επιφανών πάσα γή τάφος".
Νατος αυτός! Πρώτος και καλύτερος!
(πετάει το βιβλίο κάτω)
(πιάνει άλλο)
"Ο θάνατος δεν είναι τίποτα για μας.
Αυτός που αποσυντίθεται δεν έχει αισθήσεις για να το καταλάβει"
Άσε μας ρε φίλε!
Μας φώτισες!
Αντε από κει..
(πετάει κάτω το βιβλίο)
(ανοίγει άλλο)
"όλοι μας έχουμε χρέος να πεθάνουμε"
Εγώ όμως δε χρωστάω σε κανέναν.
Άει παράτα μας και σύ!
(παίρνει άλλο)
" μην αποστρέφεσαι το θάνατο, αλλά να ευαρεστείσαι.
Γιατί τον θάνατο τον θέλει κι αυτόν η φύση."
Άλλος ετούτος!
Μας λέει να ευχαριστιόμαστε κιόλας!
Ρε άει στον κόρακα όλοι σας!
Και σύ.. Και σύ...
(πετάει κάνα δυο βιβλία.
Ανοίγει ένα ακόμη)
"Η ζωή σταματάει να έχει νόημα, όταν χάσεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι αιώνιος.. "
(στρέφεται, κρατώντας το βιβλίο, προς τα πίσω)
(πηγαίνει προς την καρέκλα)
Ναι φίλε μου..
Έχεις δίκιο.
Κανείς δεν πρέπει να γνωρίζει πότε θα πεθάνει.
Κανείς!
(κάθεται στην καρέκλα κρατώντας το βιβλίο ανοιχτό στα πόδια της.
Συνεχίζει να μονολογεί)
Είναι μαρτύριο αυτό..
Μαρτύριο!
Και τώρα το περνάμε όλοι μας.
Όλοι!
(ο Αντρέας πιάνει ένα από τα πεταμένα βιβλία. Το ανοίγει)
ΑΝΤ. "Ουκ επ'άρτω μόνω ζήσεται ανθρωπος".
ΑΝΝ. Μακάρι!
Μακάρι να είναι έτσι!
ΑΝΤ. "Πάτερ! Εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου"
ΑΝΝ. Λες Αντρέα;
ΑΝΤ. Τί πράγμα;
ΑΝΝ. Λες να συναντηθούμε ξανά...
μετά;
Λες να συναντήσουμε τους γονείς μας;
ΑΝΤ (ανασαίνει βαριά)
Δεν ξέρω.. Δεν ξέρω τίποτα..
Κι αν είναι έτσι, ελπίζω να έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.
Ίσως και μεις.
Και μείς να είμαστε, μετά, καλύτεροι.
ΑΝΝ. Άσε μας ρε Αντρέα..
Καρφί δε μου καίγεται αν θα γίνω καλύτερη ή χειρότερη.
Εγώ θέλω μόνο να είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους.
Με το Νίκο μου..,
με σένα,
την Άλκηστη..
Με τους γονείς μας..
ΑΝΤ. (Ξεφυσαει)
(κάνει μία βόλτα στο δωμάτιο.
Σκύβει και πιάνει ένα άλλο βιβλίο)
" Μιά φορά μονάχα ζούμε.
Κι εσύ που αναβάλεις,
αναβάλεις τη χαρά
και πεθαίνεις απασχολημένος"
Αυτόν γιατί τον πέταξες;
Μήπως τα λέει καλά;
ΑΝΝ. Δηλαδή, τι καλά;
ΑΝΤ Μήπως αναβάλαμε συνέχεια τη χαρά;
Όλοι μας!
Όλοι μαζί!
Και τώρα κλαίμε σαν τα μωρά..
ΑΝΝ. Δεν ξέρω Αντρέα. Δεν καταλαβαίνω τί λές.
ΑΝΤ. Συνέχεια μες στις σκοτούρες και τη γκρίνια ήσουνα Άννα!
Ελάχιστες φορές σε είδα χαμογελαστή, από το γάμο σου κι έπειτα.
ΑΝΝ. Βέβαια! Μ'αυτόν που έμπλεξα!
Τον μπεκρούλιακα.. Το ρεμάλι!
Απτήν παρέα σου ήτανε.
Απτή δικιά σου παρέα!
ΑΝΤ. Σιγά μή μου πείς ότι στον φόρτωσα κιόλας!
Εσύ του την έπεσες!
Μόνη σου!
Σαν τρελή έκανες για αυτόν.
Έλα τώρα...
ΑΝΝ. Ναι..Εντάξει..
(σηκώνεται και κοιτάζει με βλέμμα απλανές)
Στην αρχή ήταν τέλεια.
Ήμασταν τρελά ερωτευμένοι. Ήμασταν συνέχεια μαζί.
Ταιριάζαμε.
ΑΝΤ. Ήσασταν μικροί.
Όλοι μικροί ήμασταν.
ΑΝΝ. Δεν έχει σημασία αυτό!
Σου λέω ταιριάζαμε.
Μετά ήρθε κι ο Νίκος..
Έτσι! Απροσδόκητα.
Χωρίς προγραμματισμούς, χωρίς τίποτα.
Ήταν τέλειο.
Καθαρή αγάπη.
ΑΝΤ. Ήσουν τυχερή.
Μέχρι ένα σημείο..
ΑΝΝ. Θυμάμαι,
με το Νίκο μωρό ακόμα,
είχαμε οργώσει όλη την Ελλάδα!
Με μιά σκηνή και sleeping bag.
Θεότρελοι ήμασταν!
Και ευτυχισμένοι.
.... Και μετά...
Όλα άλλαξαν..
(στρέφεται προς τον Αντρέα)
Ο Φανούλης μας... ερωτεύτηκε!
Ακούς ερωτεύτηκε..
Δηλαδή με μένα δεν ήταν ερωτευμένος;
Ή μήπως μετά με ξεερωτεύτηκε;
Ποιός;
Ο Φάνης!
Η φαλακρή τραγουδίστρια!
Τραγουδούσε και στο γκρουπ η φαλτσαδούρα..
Τραγουδούσε κι έπινε.
Έκανε και τίποτα άλλο;
Τραγουδούσε κι έπινε.
Κι όλες οι άπλυτες,
έτρεχαν πίσω του, γοητευμένες!
Και μαζί μ' αυτές
και γώ!
Αν είναι δυνατόν..
Ποιά;
Εγώ!
Πόσο ηλίθια..
ΑΝΤ. Άννα!
Σταμάτα τώρα!
Ακυρώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό,
τις επιλογές σου!
Ο Φάνης, ήταν άστατος και αλκοολικός, εντάξει·
όμως, αυτό που έλεγε το εννοούσε.
Το ξέρεις αυτό!
Και σ' αγαπούσε πραγματικά.
.......
(επικρατεί για λίγο σιωπή)
Και υπάρχει και κάτι άλλο,
που πρέπει να ξέρεις..
Πάντα ήθελε να στο πεί,
αλλά δεν έβρισκε το κουράγιο.
Δεν ήθελε να σε πληγώσει.
Ποτέ σου δεν ήσουν έτοιμη να το δεχτείς.. Έτσι έλεγε.
Και είχε δίκιο. Είσαι σκληρό καρύδι.
Και εγωΐστρια..
Άμα δε σου κάτσει κάτι
όπως το έχεις στο μυαλό σου,
σου φταίνε όλοι και όλα!
ΑΝΝ. Ποιά είναι αυτή; Εγώ;
ΑΝΤ. Ποιός, εγώ; Εσύ βέβαια..
Τώρα όμως, σε πέντε μέρες, τελειώνουν τα πάντα. Θα στο πώ να το ξέρεις.
ΑΝΝ. Τί είναι πάλι αυτό; Τί θες να μου πείς;
Πές το μας. Μ'έπρηξες!
ΑΝΤ. Εντάξει λοιπόν.
Ο Νίκος έχει άλλα δύο αδέρφια.
ΑΝΝ. Τί πράγμα;
ΑΝΤ. Ο Νίκος λέω. Ο γυιός σου!
Ο ανιψιός μου!
Έχει άλλα δύο αδέρφια.
Απ' τον πατέρα του.
ΑΝΝ. Τί αδέρφια δηλαδή;
ΑΝΤ. Αδέρφια, σάρκινα, πώς το λένε.. Με χέρια, μάτια, πόδια..
Ένα αγόρι στην Κρήτη και ένα κορίτσι στην Ξάνθη.
Και δεν τα γνώρισε ποτέ.
Δεν συναντήθηκαν ποτέ.
Επειδή εσύ, είσαι στραβόξυλο!
ΑΝΝ. Τί λές τώρα; Ποιά Ξάνθη και Κρήτη και Σεϋχέλλες; Τί μου λές;
ΑΝΤ. Αυτό που ακούς!
Στις περιοδείες με το γκρουπ,
όταν δεν τα πηγαίνατε καλά,
έκανε άλλα δύο παιδιά!
Το κατάλαβες τώρα;
..............................
ΑΝΝ. Άκου τί μαθαίνει κανείς,
λίγο πριν πεθάνει..
Άκου..
Και καλά, αυτές οι.. πώς να τις χαρακτηρίσω, μανάδες;
Πώς το δέχτηκαν αυτό;
Έναν πατέρα που να μην είναι δίπλα στο παιδί τους;
ΑΝΤ Τον έβλεπαν στις περιοδείες.
Σ'αυτές που εσύ απαξιούσες να ακολουθήσεις..
Κατέβαιναν όμως και ενδιάμεσα, στις πρόβες και βρισκόντουσαν.
Στις πρόβες.
Σαυτές που δεν πατούσες εσύ το πόδι σου;
Σαυτές.
ΑΝΝ. Να πάω να ακούσω τί;
Τους επαναστατημένους 40βάλε;
Τους αιώνιους έφηβους;
Ρε άντε στο διάολο!
Εκεί θα βράζει τώρα ο Φανούλης μου.
Πρώτο καζάνι πίστα!
Θα τους λέει και τα τραγούδια του.
Όσο για τα εξώγαμά του..
Σκόνη θα γίνουν κι αυτά,
όπως όλοι μας!
ΑΝΤ. Βλέπεις πόσο εγωίστρια είσαι;
Τί κακία κουβαλάς;
ΑΝΝ. Ρε δέ μας παρατάς και σύ!
ΑΝΤ. Αυτός σου εξηγήθηκε.
Σου ζήτησε διαζύγιο.
Εσύ δεν το έδινες.
Θυμάσαι;
..................
ΑΝΝ. Εντάξει λοιπόν Μεγάλε Αδερφέ..
Big brother!
Παντογνώστη..
Άκου τώρα
και τα δικά σου τα χαμπέρια!
ΑΝΤ. Ποιά χαμπέρια;
ΑΝΝ. Τις χαρμόσυνες ειδήσεις.
ΑΝΤ. Θα αρχίσεις τις κακίες πάλι;
ΑΝΝ. Όχι, όχι. Λάθος κάνεις.
Η αλήθεια δεν είναι κακίες.
Η αλήθεια είναι απλά αλήθεια.
ΑΝΤ. Τί εννοείς;
ΑΝΝ. Θα σου πώ τί εννοώ..
Πήγαινε με το μυαλό σου πίσω..
Πολύ πίσω.
Λίγο μετά τα 26..
ΑΝΤ. Ωραία. Και;
ΑΝΝ. Θυμάσαι τότε που άλλαζες συνέχεια "γκόμενες";
(αναπαριστά τα εισαγωγικά με τα δάχτυλά της)
Που την είχες δεί Δον Ζουάν και άρχων της γοητείας;
ΑΝΤ. Εντάξει, πέρασα κι απ'αυτή τη φάση.
ΑΝΝ. Ά μάλιστα. Και πώς πέρασες;
Μόνος σου;
ΑΝΤ. Τί εννοείς;
ΑΝΝ. Μόνος σου ή με παρέα πέρασες απ' αυτη τη φάση;
ΑΝΤ. Εντάξει, δεν ήταν και εκατοντάδες..
Τις περισσότερες μάλιστα,
τις ήξερες και σύ.
ΑΝΝ. Ναι.. Ήξερα κάποιες.
Και περνούσαν κι αυτές την ίδια φάση - όπως το λες - με σένα;
ΑΝΤ. Έ ναι. Τουλάχιστον απαυτά που συζητούσαμε, έτσι φαινόταν.
Δεν πίεσα καμία. Δεν ήταν και τίποτα μυξοπαρθένες εδώ που τα λέμε..
ΑΝΝ. Δεν έχεις ιδέα από γυναίκες αδερφούλη μου. Ιδέα.
Εντάξει λοιπόν. Εγώ θα σου πώ ένα όνομα, να δούμε ποιός έχει δίκιο.
ΑΝΤ. Τί όνομα;
ΑΝΝ. Αναστασία. Αυτό το όνομα.
ΑΝΤ. Αναστασία.. Αναστασία..
δε μου λέει τίποτα.
ΑΝΝ. Τότε Στέησυ. Στέησυ σου λέει τίποτα;
ΑΝΤ. Στέησυ.. Ναι! Η Στέησυ.
Φυσικά!
Πρέπει να ήμασταν μαζί..
γύρω στους 7-8 μήνες, νομίζω. Ναι κάπου τόσο..
Εκεί προς τα μέσα της δεκαετίας του '90.Καπου εκεί.
Ναι..
Και μετά.. ξαφνικά, εξαφανίστηκε.
Εντελώς! Από παντού!
Λες και άνοιξε η γή και την κατάπιε.
Περίεργο κορίτσι. Εκεί που πηγαίναμε μιά χαρά, χωρίς πίεση, χωρίς τίποτα, χαλαρά και άνετα,
εκείνη.. εξαφανίστηκε..
ΑΝΝ. Χαλαρά και άνετα έ;
ΑΝΤ. Ε ναι.. Ήταν η περίοδος τέτοια..
ΑΝΝ. Αυτά της έλεγες, έτσι;
Ήσουνα πολύ cool τύπος..
ΑΝΤ. Είπαμε, περάσαμε κι απ αυτή τη φάση.
ΑΝΝ. Ναι αλλά αυτή, σε έβλεπε διαφορετικά, το ξέρεις;
ΑΝΤ. Δηλαδή, τι διαφορετικά;
ΑΝΝ. Θές και ανάλυση; Ήθελε να παντρευτείτε, να κάνετε οικογένεια.
Ό,τι θέλει κάθε γυναίκα, ή,
σχεδόν κάθε γυναίκα·
αν και, αυτές που άλλα δείχνουν απέξω, κατά βάθος αυτό θέλουν.
ΑΝΤ. Μα δέ μου είπε ποτέ τίποτα.
Έλεγε ότι περνούσαμε καλά,
το θυμάμαι!
ΑΝΝ. Τί να πεί η καϋμενη..
Αφού αν άκουγες το παραμικρό για δέσμευση, για γάμο, για παιδιά,
έβγαζες καντήλες, έκανες σαν τρελός!
Ήσουν προοδευτικός βλέπεις, επαναστάτης, αντισυμβατικός
και άλλες τέτοιες τρίχες!
ΑΝΤ. Έλα τώρα ρε Αννα. Όλοι οι νέοι κάπως έτσι είναι..
Αντιδραστικοί.
ΑΝΝ. Όχι φίλε μου. Δεν είναι όλοι έτσι. Και δεν ήσουν και τόσο νέος..
Είχες τελειώσει το στρατό..
Απλώς, ήσουν ανώριμος.
Αυτό είναι όλο.
ΑΝΤ. Εντάξει. Βγάλε τώρα την κακία σου..
ΑΝΝ. Δεν είναι η κακία μου. Η αλήθεια είναι.
Και η Στέησυ δεν είχε αυτό το στυλ.
Σε ήθελε πραγματικά.
Γιαυτό και έφυγε.
Δεν μπορούσε να το ανεχτεί άλλο.
Ήταν αξιοπρεπής κοπέλα.
Έριξε το παιδί
και απομακρύνθηκε οριστικά.
ΑΝΤ. Το παιδί; Ποιό παιδί;
ΑΝΝ. Το δικό σου το παιδί!
Αυτό που της έσπειρες!
Άλλα ήσουν εσύ για παιδιά;
Αφού παιδί ήσουνα από μόνος σου!
Τί να κάνει η κοπέλα;
Έκανε έκτρωση και εξαφανίστηκε.
ΑΝΤ. Στάσου, στάσου λίγο. Εσύ από πού το ξέρεις αυτό;
ΑΝΝ. Από την ίδια. Δύο χρόνια μετά, έλαβα ένα γράμμα απτό Κάϊρο.
Δικό της γράμμα.
Εκεί τα εξιστορούσε όλα.
ΑΝΤ. Απ' το Κάϊρο;
Πού είναι αυτό το γράμμα;
Φέρτο μου. Το θέλω.
Πού είναι;
ΑΝΝ. Δεν υπάρχει. Μου ζητούσε αφού το διαβάσω να το καταστρέψω.
Και αυτό έκανα.
ΑΝΤ. Τότε γιατί το έστειλε;
Γιατί σε σένα;
Τί είναι όλο αυτό;
ΑΝΝ. Γιατί μου είχε εμπιστοσύνη.
Ταιριάζαμε. Με είχε κερδίσει ο χαρακτήρας της και της είχα ανοιχτεί και γώ τότε.
Και ήθελε σε κάποιον να μιλήσει.
Να τα πεί.
Να τα βγάλει από μέσα της.
Ξέρεις, οι άνθρωποι, κάποιες φορές
φτάνουν σε αδιέξοδο, σε απόγνωση..
Ξέρεις απαυτά;
Έχεις ακουστά αυτές τις λέξεις;
Έριξε το παιδί της εξαιτίας του αρνητισμού σου!
......... (επικρατεί για λίγο σιωπή)
ΑΝΤ. Μα.. μα αν μου τόλεγε,
θα το δεχόμουν. Θα χαιρόμουν!
ΑΝΝ. Αυτά τα λες τώρα. Ξέχασες ποιός ήσουν τότε..
Μήπως γιαυτό έμεινες μαγκούφης και μονάχος σου; Ε;
Μήπως το αίμα αυτού του παιδιού, μήπως η μοίρα αυτής της κοπέλας, σε κυνηγάνε;
Δύο γάμους έκανες και οι δύο αποτυχημένοι.
Και οι δύο σε άφησαν.
Και καθόλου παιδιά.
Τυχαίο;
Και νάσαι τώρα. Μαγκούφης και ολομόναχος..
Πάλι καλά να λες που σε περιμάζεψα.
Ένας θεός ξέρει πως θα καταντούσες..
......
ΑΝΤ. Ώστε με περιμάζεψες έ;
Δηλαδη, κάτι σαν καθήκον,
κάτι σαν λύπηση..
Κατάλαβα..
ΑΝΝ. Όχι, δεν το εννοούσα έτσι.
Δεν το είπα σωστά..
Που πάς;
ΑΝΤ. Πάω να μαζέψω τα πράγματά μου. Δεν μου αρέσει να με λυπούνται.
(πηγαίνει προς τα μέσα δωμάτια.
Η Άννα τον ακολουθεί χωρίς όμως να βγει εκτός σκηνής. Μιλάει δυνατά)
ΑΝΝ Αντρέα! Κόφτο!
Θα μεγαλώσεις ποτέ; Σε πέντε μέρες δέ θα υπάρχουμε!
Αντρέα!
Θα μεγαλώσεις επιτέλους;
Η αγάπη δεν είναι καθήκον!
Το καθήκον όμως, μπορεί να είναι και αγάπη!
Και με μας είναι!
Το ξέρεις καλά αυτό.
Είναι!
Αντρέα!
(ο Αντρέας επιστρέφει αργά με τα χέρια στις τσέπες.
Ξαναμπαίνει στη σκηνή)
ΑΝΤ. Και.. δεν έχεις νεότερα από τη Στεησυ;
ΑΝΝ. Τί νεότερα να έχω;
ΑΝΤ. Να.. πού είναι τώρα.. πως είναι.. τί κάνει..
ΑΝΝ. Έχουμε διατηρήσει επαφή.
Βγαίνουμε για καφέ, μιλάμε συχνά απτό τηλέφωνο.
Τώρα μένει εδώ, Αθήνα. Τα τελευταία 12 χρόνια. Σε μιά γκαρσονιέρα. Στου Γκύζη.
Μόνη της.
ΑΝΤ. Στου Γκύζη..
Δώδεκα χρόνια..
Και δεν είπες τίποτα;
ΑΝΝ. Σαν τί να πώ δηλαδή;
Να γυρίζω πίσω στους νεανικούς έρωτες;
Η ζωή προχωράει.
Ο καθένας παίρνει το δρόμο του.
Εσύ παντρεύτηκες..
Εκείνη αποσύρθηκε..
ΑΝΤ. Ο καθένας παίρνει το δρόμο του.. Σωστά..
Τίποτα δε μένει όρθιο στο πέρασμα του χρόνου.. Σωστά..
Δίκιο έχεις.. Δεν πρέπει να τα σκαλίζουμε αυτά. Δεν έχει νόημα..
ΑΝΝ. Εσύ το ξεκίνησες. Μην τα λες σε μένα..
Βοήθα τώρα να μαζέψουμε αυτά τα βιβλία.
(σκύβουν και μαζεύουν τα βιβλία)
ΑΝΤ. Τί σ'έπιασε και τα γκρέμισες όλα κάτω;
ΑΝΝ. Κουράστηκα Αντρέα..
Η σημερινή μέρα με κούρασε πολύ.
Μου φάνηκε σα να κράτησε εκατό χρόνια..
Εκατό αβάσταχτα χρόνια..
Κουράστηκα..
Θα πάω να ξαπλώσω..
Μάζεψε αν θες τα υπόλοιπα.
(πηγαίνει προς τα μέσα)
ΑΝΤ. Άννα!
ΑΝΝ. Τί είναι;
ΑΝΤ. Συγγνώμη..
ΑΝΝ. Για τί;
ΑΝΤ. Δεν ξέρω..
Για όλα.
Αν σε στενοχώρησα..
Συγγνώμη..
ΑΝΝ. Δε φταις σε τίποτα.
Αυτός ο καταραμένος αστεροειδής φταίει..
Αυτός..
Μην αργήσεις.
Έχει νυχτώσει για τα καλά.
ΑΝΤ. Εντάξει.
(φεύγει)
(ο Αντρέας μαζεύει και τα υπόλοιπα βιβλία. Στο μάτι του πεφτει το κινητό της Άννας.)
ΑΝΤ. Άφησε το κινητό της εδώ..
(το παίρνει στα χέρια του)
Μμμμμ...
Για να δούμε..
Για να δούμε στις επαφές..
Εδώ είναι.
Στεησυ.. Στεησυ.. Στεησυ..
Να το!
Εδώ την έχει!
(το ξαναφήνει και ανοιγοκλείνει τα δάχτυλά του)
Μμμμμμ...
Να την πάρω;
Όχι.. Τί νόημα έχει..
Θα την πάρω!
Τώρα!
(κάνει κλήση)
Ναι; Στέησυ εσύ;
Εεε.. Όχι, δεν είναι λάθος.
Ναι..Το κινητό της Άννας είναι.
Είμαι.. ο Αντρέας..
Ο Αντρέας..
Ο αδερφός της Άννας ντε!
Ναι! Αυτός ο Αντρέας..
Εεεε...
Όχι. Δε θέλω κάτι..
Ή μάλλον.. Κάτι θέλω..
Αφού σε πήρα.. κάτι θέλω.
Μιλούσαμε για σένα με την Άννα..
Ναί, καλά είναι.
Λίγο κουρασμένη..
Ξέρεις τί σκέφτηκα;
Δεν έρχεσαι από δώ, απτό σπίτι της;
Να βρεθούμε ντε..
Να τα πούμε από κοντά.
Τόσα χρόνια πια..
Να ιδωθούμε λίγο.
Μην το σκέφτεσαι..
Πέντε μέρες έμειναν. Έλα..
Θα έρθεις;
Έτσι μπράβο!
Ξέρεις τη διεύθυνση;
Ωραία..
Σε περιμένω!
(κλείνει το τηλέφωνο. Το ξαβαφήνει στο τραπέζι χωρίς να το κοιτάει)
(Τα φώτα χαμηλώνουν ελαφρά.
Βάζει ένα κονιάκ να πιει.
Ακούγεται το crystal ship των doors.
Έως το 01:28)
(χτυπάει η πόρτα)
(ο Αντρέας πηγαίνει να ανοίξει.)
ΑΝΤ. Στέησυ; Ήρθες;
ΣΤ. Ήρθα.
(ο Αντρέας μένει για λίγο να κοιτάει)
ΑΝΤ. Εεε.. πέρασε.. μη στεκόμαστε!
Πέρασε μέσα!
(η Στέησυ μπαίνει. Βγάζει την καμπαρντίνα της. Την παίρνει ο Αντρέας την κρεμάει στον καλόγερο.
Η Στέησυ κάνει μία βόλτα στο δωμάτιο. Κοιτάζει)
ΣΤ. Το σπίτι της Άννας! Δεν έχω έρθει ξανά.
Τόσες φορές μου είχε πει έλα και έλα και όλο κάποια άλλη φορά και κάποια άλλη φορά..
Να που ήρθα τελικά!
Πολύ όμορφα διακοσμημένο!
Φαίνεται το λεπτό της γούστο..
... Εδώ μένεις και συ;
ΑΝΤ. Ναι.. Το τελευταίο διάστημα.
Μετά το δεύτερο χωρισμό μου..
ΣΤ. Μάλιστα..
ΑΝΤ. Δεν άλλαξες καθόλου!
Ίδια είσαι!
ΣΤ. Ε όχι και δεν άλλαξα.
Και οι δύο αλλάξαμε.
Μεγαλώσαμε Αντρέα. Μεγαλώσαμε..
ΑΝΤ. Ναι έχεις δίκιο..
Μεγαλώσαμε..
ΑΝΤ. Θα πιείς κάτι;
ΣΤ. Εσύ τί πίνεις εκεί;
ΑΝΤ. κονιάκ.
ΣΤ. Όπως παλιά έ;
ΑΝΤ. Ναι, όπως παλιά. Είναι κάποια πράγματα που δεν αλλάζουν.
ΣΤ. Βάλε μου και μένα.
ΑΝΤ. Ωραία..
(βάζει σε ένα ποτήρι κρυστάλλινο)
Ορίστε!
Στην υγειά μας!
(τσουγκρίζουν)
ΣΤ. Δυνατό είναι..
ΑΝΤ. Ναι είναι πολλών ετών παλαιωμένο..
ΣΤ. Μένεις εδώ λοιπόν, μετά το δεύτερο χωρισμό..
ΑΝΤ. Ναι.. Δεν πήγαν καλά τα πράγματα..
ΣΤ. Η Άννα είναι διακριτική.
Δε μιλάει για σένα.
Ίσως δε θέλει να με φέρει σε δύσκολη θέση.
Μόνο που κάτι τέτοιο δεν ισχύει..
ΑΝΤ. Μάλιστα..
ΣΤ. Δύο γάμους και πάλι μόνος λοιπόν..
ΑΝΤ. Ναι.. Έτσι είναι..
ΣΤ. Σα να κάνεις κύκλους.
Γύρω απ τον εαυτό σου.
ΑΝΤ. Δεν το είχα σκεφτεί..
ΣΤ. Όταν κλείνει ο κύκλος όμως πρέπει να πας μπροστά. Όχι να γυρνάς πίσω.
ΑΝΤ. Εντάξει τώρα.. Άλλοι είναι καλοί στη γεωμετρία, άλλοι δεν είναι.
ΣΤ. Κι εσύ ήσουνα σκράπας ε;
ΑΝΤ. Ακριβώς..
ΣΤ. Χαχαχα
Κι εγώ το ίδιο, μη νομίζεις..
Μόνο που εγώ είμαι της ευθείας.
Όλο ευθεία!
Μη νομίζεις. Κι αυτό κουραστικό είναι.
ΑΝΤ. Και τι κάνεις; Πως τα περνάς;
ΣΤ. Σκοτώνω το χρόνο μου, όπως οι περισσότεροι.
ΑΝΤ. Δεν έκανες τίποτα;
Γάμο; Οικογένεια;
ΣΤ. Όχι.. Αυτά είναι για τους μικροαστούς..
Θυμάσαι τί λέγαμε;
ΑΝΤ. Ναι.. Θυμάμαι.. Έτσι λέγαμε..
Στέησυ..
Γιατί εξαφανίστηκες;
Γιατί δεν είπες τίποτα;
ΣΤ. Τί νόημα έχει τώρα αυτό;
ΑΝΤ. Έχει και παραέχει.. Αυτό το παιδί, ακόμα κι αν δε γεννήθηκε, μας δένει.
Έδεσε τις ζωές μας οριστικά.
Τις σφράγισε.
ΣΤ. Το έμαθες λοιπόν..
ΑΝΤ. Πριν λίγο. Έπρεπε να μου το πεις τότε.
ΣΤ. Και τί θα άλλαζε;
ΑΝΤ. Δεν ξέρω.. Μάλλον τίποτα..
Όμως.. Ποτέ δεν είναι αργά.
Όλοι δικαιούνται μία ακόμη ευκαιρία. Έτσι δεν είναι;
ΣΤ. Όχι δεν είναι έτσι.
Κάποτε έρχεται το αργά.
Μπορεί και να έρθει νωρίς,
μάλιστα. Πολύ νωρίς.
Το αργά και το οριστικά.
Κατάλαβες;
ΑΝΤ. Αν το ήξερα όμως.. Αν μου το είχες πει..
ΣΤ. Γιαυτό με καλέσεις εδώ;
ΑΝΤ Όχι όχι..
Αυτό ήταν η αφορμή.
Ξέρεις, πάντα ερχόσουν στο νου μου, χωρίς να ξέρω γιατί.
Ξεχνιόμουν για μεγάλα διαστήματα
και μετά πάλι το ίδιο.
Προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί, αλλά μου ξεγλύστραγε..
Και τώρα που είσαι πάλι εδώ, είναι ξεκάθαρο.
ΣΤ. Δηλαδή;
Δεν ήταν έρωτας με σένα.
Ηταν κάτι.. που δεν το βρήκα πουθενά αλλού.
Δεν περιγράφεται ακριβώς με λόγια, αλλά θα το πω.. οικειότητα.
Αισθανόμουν άνετα μαζί σου απτην πρώτη στιγμή!
Σα να ήμουν.. σπίτι μου..
ΣΤ. Όπως και γω.
Μόνο που εγώ, το είχα καταλάβει αμέσως.
ΑΝΤ. Όπως λέει εκείνο το τραγούδι των Cure.
"whenever I'm alone with you.."
ΣΤ. "you make me feel like I am home again.."
ΑΝΤ. Ναι..
ΣΤ. Ας τα αφήσουμε αυτά τώρα.
Βάλε να πιούμε κι άσε τα λόγια..
(της βάζει)
λίγο ακόμα..
Έτσι μπράβο.
(σβήνουν τα φώτα αργά. Ακούγεται το crystal ship των doors έως το 01 :28)
(αναβουν τα φώτα, όχι στο μάξιμουμ)
Ο Αντρέας και η Στέησυ χορεύουν μπλουζ αγκαλιά. Ο Αντρέας κρατάει στο χέρι του τη μποτιλια του κονιάκ και η Στέησυ το ποτήρι της.
Μπαίνει η Άννα με τη νυχτικια της)
ΑΝΝ. Τί γίνεται εδώ;
(χτυπάει τον Αντρέα στον ώμο.)
Εεε.. μιλαω! Τί γίνεται εδώ;
(ο Αντρέας ανασηκώνει το κεφάλι)
(σε κατάσταση ευθυμίας)
ΑΝΤ. Άννα; Σε ξυπνήσαμε;
ΑΝΝ. Τί με ξυπνήσατε; Ξημερώνει όπου να ναι!
Στέησυ; Εσύ είσαι;
ΣΤ. (σε κατάσταση ευθυμίας)
Εγώ! Γειά σου Άννα!
Είδες; Ήρθα τελικά!
ΑΝΝ. Τί κάνετε πρωί πρωί;
Το ρίξατε στο χορό;
ΣΤ. Δεν κοιμηθήκαμε καθόλου.
ΑΝΝ. Όταν σου έλεγα εγώ όλο όχι και όχι. Τώρα τσουπ!
να σου η Στέησυ!
ΣΤ. Χάχα.
ΑΝΤ. Θα μείνει μαζί μας. Σε πειράζει;
ΑΝΝ. Τί λες; Όχι βέβαια..
Καλώς ήρθες.. Τα αγαπητά πρόσωπα είναι πάντα ευπρόσδεκτα.
Τα πραγματικά αγαπητά πρόσωπα.
Φαίνεστε να χρειάζεστε επειγόντως καφέ.
Να φέρω;
ΣΤ. Ναι αμέ!
(φέρνει καφέ που υπάρχει έτοιμος στην κουζίνα)
(σερβίρει, πίνουν)
ΑΝΝ. Καλά, όλο το βράδυ ξάγρυπνοι είστε;
ΑΝΤ. Ναι. Είχαμε τόσα χρόνια κενό να καλύψουμε.
ΑΝΝ. Εντάξει; Τα είπατε;
ΣΤ. Λίγα πράγματα. Δεν πολυμιλούσαμε.
ΑΝΝ. Δε μιλούσατε;
ΣΤ. Σχεδόν καθόλου. Απλά κοιταζόμασταν.
ΑΝΝ. Μπράβο τα πιτσουνάκια!
Όλο το βράδυ ξενύχτι, χορός, λιγωμένο βλέμμα, κανονικοί teenagers δηλαδή..
ΑΝΤ. Εγώ πάντα ήμουν teenager.
ΑΝΝ. Ναι, αυτό το ξέρουμε..
Πίνετε καφέ τώρα,
μπάς και ξυπνήσετε..
... Πού είναι το κινητό μου;
Δεν ήταν στο υπνοδωμάτιο.
ΑΝΤ Εδώ είναι. Εδώ το άφησες.
ΑΝΝ. Α, εδώ το άφησα..
Μάλιστα..
Μήπως πήραν κανένα τηλέφωνο τα παιδιά;
Ο Νίκος;
Εδώ στο δικό μου... δε βλέπω τίποτα..
ΑΝΤ. Ούτε σε μένα πήρε.
Εντάξει, μην ανησυχείς.
Μια χαρά θα είναι οι δύό τους.
ΑΝΝ. Δεν μπορώ!
Θα τους πάρω εγώ.
Αλήθεια έχει σήμα;
Έχει ευτυχώς..
ΣΤ. Για μία δύο μέρες ακόμα θα έχει σήμα.
ΑΝΤ. Που το ξέρεις εσύ;
ΑΝΝ. Δουλεύει στις τηλεπικοινωνίες.
ΑΝΤ. Αλήθεια; Ούτε αυτό δε σε ρώτησα..
ΣΤ. Τώρα πια δεν πατάει το πόδι του κανείς.
Δουλεύουν όμως όλα στον αυτόματο.
Με φορτισμένες γεννήτριες.
ΑΝΝ. Κάτι είναι κι αυτό..
Τους παίρνω.
Θα κάνω βιντεοκληση..
Να.. Καλεί..
(σε οθόνη προβάλλεται η βιντεοπροβολή)
ΑΝΝ. Νίκο.. Νίκο!
Νατος! Τον βλέπω!
Νίκο! Άλκηστη! Γειά σας!
Ν. Γεια!
ΑΛΚ Καλημέρα!
ΑΝΝ. Είστε καλά;
ΑΛΚ. Τέλεια!
Ν. Ταξιδεύαμε όλο το βράδυ. Σε μερικές ώρες ήμασταν Ηγουμενίτσα.
Από κει προλάβαμε ένα τελευταίο καράβι και περάσαμε απέναντι.
Τώρα είμαστε στον Τάραντο. Στην Ιταλία.
ΑΝΝ. Όλο το βράδυ ταξίδι; Χωρίς ύπνο;
ΑΛΚ. Ναι! Έχουμε σκοπό να μην κοιμηθούμε καθόλου. Όσο αντέξουμε!
ΑΝΝ. Τί λέτε παιδιά μου. Τί κουταμάρες..
Ν. Άστα αυτά τώρα. Σα να παίρνει το μάτι μου το θείο. Ή κάνω λάθος;
ΑΝΝ. Ναι. Εδώ είναι.Νατος!
ΑΝΤ. Καλημέρα!
Ν. Καλημέρα θείε!
Έχετε πρωινό επισκέπτη βλέπω..
ΑΝΝ. Είναι μία φίλη του Αντρέα. Απτα παλιά..
Ν. Α ώστε έτσι.. Δεν κάθεται ήσυχος ο θείος..
ΑΝΝ. Ναι.. Τα θέλει ο κωλος του.
Ν. ΑΛΚ. χαχαχαχα.
Ν. Λοιπόν. Σε πολύ λίγο, θα ξεπροβάλει ο ήλιος εδώ στον Τάραντο.
Αυτή την εποχή μάλιστα βγαίνει κατευθείαν μέσα απτή θάλασσα.
Κοιτάξτε! Κοιτάξτε!
(πίσω από το Νίκο και την Άλκηστη απλώνεται η θάλασσα από οπου ανατέλλει ο ήλιος)
ΑΝΝ. Πωωω. Τέλειο είναι..
Ν. Λοιπόν. Σας αφήνουμε τώρα. Φεύγουμε για Παλέρμο κι από κει,
κατευθείαν Ισπανία!
ΑΝΝ. Σταθείτε λίγο.. Παιδιά..
Σταθείτε..
Ν. Γειααααά...
ΑΝΝ. Έκλεισαν..
ΣΤ. Ζήλεψα!
Θέλω να δω λίγο ήλιο.
(η σκηνή έχει φωτιστεί στο μάξιμουμ σταδιακά)
Άννα, έχει μπαλκόνι το σπίτι;
ΑΝΤ. Ποιό μπαλκόνι;
Έξω θα βγούμε.
Όλοι μαζί!
Έξω, βόλτα στον ήλιο.
Μπρος. Ετοιμαστείτε!
ΑΝΝ. Κάτσε ρε Αντρέα. Τι σ'έπιασε;
ΑΝΤ. Άντε ντε! Μουχλιάσαμε εδώ μέσα!
ΑΝΝ. Ποιός μιλάει. Ποιός μιλάει!
ΑΝΤ. Αντε. Βάλε κάτι πρόχειρο και φύγαμε!
Τέλος 1ου μέρους
2ο μέρος
(ακούγεται το in the air tonight maxi single με τον Phil Collins έως το 02:30)
(απο την πόρτα της εισόδου μπαίνουν στο διαμέρισμα η Άλκηστη, η Άννα και ο Αντρέας ασθμαίνοντας.)
ΑΝΤ. Γρήγορα, γρήγορα!
Μπείτε μέσα!
Μπείτε!!
(Ο Αντρέας ρίχνει μία τελευταία ματιά από την ανοιχτή πόρτα και την κλειδώνει.
Οι δύο σωριαζονται σε καρέκλες ή στον καναπέ)
ΑΝΤ. Ουφφ......
Τη γλυτώσαμε..
ΑΝΝ. Χριστέ μου! Τί ήταν αυτό το πράγμα;
Τρελάθηκε ο κόσμος εντελώς;
Με ποιό δικαίωμα το έκαναν αυτό;
Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα;
Κοίτα εδώ κατάσταση!
Κοίτα!
(δείχνει το ξηλωμένο της μανίκι και ένα σκίσιμο στη φούστα της).
Να μπούμε και μεις με το ζόρι σαυτό το μπουλουκι;
Ε όχι ρε φίλε!
ΣΤ. Λειτουργούν σαν όχλος.
Κυριαρχεί η τρέλα του φόβου,
του μεταφυσικού,που φτάνει στη μανία.
ΑΝΤ. Θέλω να πω κάτι..
Μή με κοροϊδέψετε..
Εμένα μου άρεσε αυτό το κυνηγητό..
Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει απτήν τρεχάλα,
πάντως ήταν ωραίο.
Όλες οι τρίχες στο κορμί μου ανασηκώθηκαν, το αίμα άρχισε να χτυπάει δυνατά μέσα στις φλέβες μου. Ήταν αναζωογονητικό!
ΑΛΚ. Ναι! Αλήθεια είναι!
Κάπως έτσι αισθάνθηκα και γω..
Αν ήμουν μόνη μου όμως,
θα τα είχα κάνει πάνω μου..
ΑΝΝ. Ε είστε τρελοί και οι δύο.Για δέσιμο!
ΑΝΤ. Πιό τρελοί απαυτούς,
δέ γίνεται!
ΑΝΝ. Τους είδατε; Ετρεχαν αίματα απτα γόνατά τους.
Τα έγδερναν πάνω στην άσφαλτο.
Χτυπιόντουσαν, τραβούσαν τα μαλλιά τους, μοιρολογούσαν,
τί ήταν όλο αυτό;
Να μπούμε και μεις σαυτό το παραλήρημα με το ζόρι!
Ευχαριστούμε, δέ θα πάρουμε..
Αν μας προλάβαιναν θα μας είχαν λιντσάρει. Θα μας είχαν κομματιάσει..
Να εξαγνιστούμε λέει για τις αμαρτίες μας..
Εμείς φταίμε για τον αστεροειδή..
για την την καταστροφή που έρχεται.
Τί φταίω εγώ κυρά μου; Εγώ μια βόλτα βγήκα να κάνω.
ΑΝΝ. Έκαναν λιτανεία εξαγνισμού.
Επιστροφή στο Μεσαίωνα.
Και πού είσαι ακόμα!
Εχουν να δούν ακόμα τα μάτια μας..
ΑΝΝ. Αντρέα. Άνοιξε λίγο την τηλεόραση.
ΑΝΤ. Να πάρε το τηλεκοντρόλ.
Είμαι πτώμα. Θα πάω να ξαπλώσω.
Στέησυ, θα έρθεις;
ΣΤ. Ναι. Δε με κρατάνε τα πόδια μου.
ΑΝΤ. Γεια σου Άννα. Θα τα πούμε μετά.
(η Άννα ασχολείται ήδη με την τηλεόραση)
Άννα;
Τέλος πάντων. Εμείς πάμε για ύπνο.
(αποχωρούν)
ΑΝΝ. Τίποτα.. Και δω τίποτα..
Καλά τί έγινε; Έκλεισαν ολα;
Ούτε τα κρατικά..
Άλλο και τούτο..
Να ένα τοπικό!
"Οι πληροφορίες πού δεχόμαστε είναι πλέον απο ιδιώτες πού μας ενημερώνουν για όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Απο τα δύο εναπομείναντα
παγκόσμια πρακτορεία, οι εικόνες πού φτάνουν στο σταθμό μας, είναι κοσμογονικές.
Εικόνες αποκάλυψης κυριολεκτικά.
Όλος ο δυτικός κόσμος καταρρέει.
Κάθε έννοια πολιτισμού και ανθρωπισμού έχει καταλυθεί.
Λίγο πριν την καταστροφή, η ανθρωπότητα γύρισε αιώνες πίσω και πλέον κυριαρχούν τα πρωτόγονα και άγρια ένστικτα.
Αν μπορούσαμε να κάνουμε μία συνολική προσέγγιση, οι πολίτες έχουν χωριστεί σε δύο κατηγορίες.
Σαυτούς πού έχουν κατακλύσει τους δρόμους,
τα πάρκα και τις πλατείες,
έτοιμοι για όλα, για κάθε είδους ακρότητα
και σ'αυτούς πού αποσύρονται σιγά σιγά, στα υπόγεια των
κατοικιών τους,
τα οποία έχουν μετατρέψει σε οχυρωμένα καταφύγια
με προμήθειες και σιδερένιες
αμπάρες.
Η πορεία τού αστεροειδούς..
... όταν.... αναμένεται..
κοντινό..
ΑΝΝ. Τί έπαθε; Μα τι έπαθε;
Πάει κι αυτό.
Δεν έχει σήμα.
Σταμάτησε κι αυτό!
(πατάει συνέχεια το τηλεχειριστήριο)
Τίποτα! Τίποτα!
Έκλεισαν όλα!
Καταραμένα!
Τώρα Τί θα κάνουμε;
Πώς θα ενημερωθούμε;
Πώς θα ξέρουμε τι γίνεται;
(σηκώνεται και κάνει βόλτες)
... Τα παιδιά..
Πού να είναι τώρα; Τί κάνουν;
Μα γιατί έφυγαν; Τί τα έπιασε;
Τί ώρα είναι;
Κοντεύει μεσημέρι!
Πρέπει να μαγειρέψω..
Δεν μπορεί να μείνει το σπίτι χωρίς φαγητό..
Τί κατάσταση είναι αυτή;
Κάτι πατάω.. Τί είναι αυτό;
Ορίστε! Κουμπιά!
Κουμπιά πεταμένα!
(τα μαζεύει)
Κι εδώ; Ένα τασάκι. Το τασάκι τού Αντρέα! Αν είναι δυνατόν..
(το σηκώνει).
Κι αυτή εδώ η καρέκλα, μες στη μέση.
Μές στη μέση!
(την σπρώχνει μέχρι τη γωνία)
Κοιτάξτε εδώ σκόνη στη βιβλιοθήκη.
Κοίτα σκόνη!
Ε όχι, δε θα το αφήσω έτσι..
Δε θα μας φάει η σκόνη εδώ μέσα!
Το ξεσκονόπανο.
Τώρα αμέσως!
Ή μάλλον.. όχι.
Πρέπει να μαγειρέψω πρώτα.
Κοντεύει μεσημέρι..
Σπίτι χωρίς φαγητό το μεσημέρι, δεν είναι σπίτι..
Δεν είναι σπίτι!
Πρώτα θα μαγειρέψω και μετά
γενική καθαριότητα!
Ναί! Έτσι πρέπει να κάνω!
Θα γυρίσουν τα παιδιά!
Έχουμε καλεσμένο!
Έτσι πρέπει..
Ναι.
Έτσι.
Πρέπει.
Πρέπει.. πρέπει.. πρέπει..
(πετάει πράγματα)
Μιά ζωή πρέπει!
Πρέπει να είσαι σωστή σύζυγος!
Πρέπει να σταθείς δίπλα στον άντρα σου..
Σε χρειάζεται..
Βέβαια.. Και το κέρατο σύννεφο!
Να σταθείς στο παιδί σου..
Μητέρα και πατέρας μαζί..
Ναί! Βέβαια!
Και τώρα έφυγε κι αυτός..
Κι αυτός με εγκατέλειψε..
Και η Άννα;
Πού είναι σε όλο αυτό;
Πού είναι;
Πουθενά. Πουθενά!
Σπατάλησα τα χρόνια μου.
Την ίδια μου τη ζωή!
Χάθηκα μέσα στα πρέπει..
Μέσα στα πρέπει..
Όχι, όχι όχι.
Δε θα περάσει έτσι αυτό..
Θέλω τη ζωή μου πίσω.
Μου χρωστάτε τη ζωή μου.
Θέλω τη ζωή μου πίσω, ακούτε;
Τέσσερις μέρες έμειναν. .
Τέσσερις μέρες..
Τί θα προλάβω;
Τί;
Να πλύνω τις κουβέρτες;
Να καθαρίσω τα μπαλκόνια;
Να ταχτοποιησω το πατάρι;
Τί θα πρωτοπρολάβω;
Τέσσερις μέρες..
Θέλω το χρόνο μου πίσω..
Το χρόνο μου πίσω!
Ακούτε;
(κλαίει)
...........
Πέρασε η ώρα..
Πώς χαζολογάω έτσι;
Πρέπει να μαγειρέψω.
Θα γυρίσει ο Φάνης απτήν πρόβα.Και μετά ο Νίκος απτό σχολείο. Θα πεινάνε..
Τί να φτιάξω;
Κάτι να τους αρέσει..
Να τους ευχαριστήσω..
Ναί! Παστίτσιο!
Έχω τα υλικά όμως;
Μήπως πρέπει να πάω να ψωνίσω..
Τί ώρα είναι..
Δεν έχω χρόνο..
Τέσσερις μέρες..
Δεν έχω χρόνο..
Θέλω χρόνο! Χρειάζομαι χρόνο!
Χρειάζομαι αέρα! Ποιος έκλεισε τον αέρα;
Γιατί κλείσατε τον αέρα;
Ποιός αποφασίζει χωρίς εμένα;
Ποιός; Εμένα με ρώτησε;
Με ρώτησε;
Περνάει η ώρα..
Ο χρόνος λιγοστευει..
λιγοστευει, σαν τον αέρα..
Λιγοστεύει..
(παίρνει βαθιές ανάσες.
Κάθεται σε μία καρέκλα)
(τα φώτα σβήνουν αργά)
............... ........................
(ανάβουν τα φώτα)
(η Στέησυ πηγαινοέρχεται στο σαλόνι.
Μπαίνει ο Αντρέας απο την είσοδο τής κουζίνας)
ΣΤ. Πώς είναι;
ΑΝΤ. Καλύτερα. Έφυγε η θολούρα απτό μυαλό της.
Έτσι λέει.
Και γω καλά την είδα..
Σα να συνέρχεται σιγά σιγά.
(μπαίνει η Άννα)
Ά νάτη! Σηκώθηκες;
ΣΤ. Καλώς την!
Πώς είσαι;
ΑΝΝ. Δεν ξέρω.. Περίεργα..
Αισθάνομαι.. κάπως πιό ανάλαφρη, πώς να το πώ..
Δεν ξέρω.. Και πεινάω.
Πεινάω πολύ.
Πόσες ώρες πέρασαν;
ΑΝΤ. Δύο μέρες.
ΑΝΝ. Πόσες;
ΑΝΤ. Δύο μέρες.
Δύο ολόκληρες μέρες,
κοιμόσουν, ξυπνούσες με παραμιλητό και ξανά το ίδιο.
ΣΤ. Πάω να σου φέρω φαγητό.
Μαγείρεψα.
ΑΝΝ. Δύο μέρες..
Τι έπαθα; Τρελάθηκα;
ΑΝΤ. Δε μου φαίνεσαι για τρελή..
Μάλλον επηρεάστηκες απο εκείνο εκεί το πλήθος, πού μας κυνήγησε.
Μάλλον.
Ταράχτηκες πολύ. Φαινόταν.
ΑΝΝ. Ίσως..
Πάντως, αισθάνομαι καλύτερα.
Πιό ανάλαφρη..
Σα να.. κουβαλούσα.. αλυσίδες.
Βαριές αλυσίδες, πού τώρα, δεν τις έχω πιά.
ΣΤ. (έχει φέρει το φαγητό)
Είδες; Το φιλοσόφησες κιόλας.
Έλα. Έφτιαξα σούπα.
ΑΝΝ. Ωραία..
Ο Νίκος;
Το παιδί Αντρέα!
Τί κάνουν τα παιδιά;
Επικοινώνησαν;
ΑΝΤ. Φυσικά και επικοινώνησαν. Χτες το απόγευμα.
Μιά χαρά είναι.
Ήταν στο Παλέρμο.
Θα έφευγαν για Ισπανία.
Μου είπαν ότι σου φυλάνε μία έκπληξη. Κάτι τέτοιο.
Δεν κατάλαβα καλά.
ΑΝΝ. Πάρτους τώρα!
Θέλω να τους δώ.
Πάρτους!
ΑΝΤ. Ο Νίκος είπε θα πάρει αυτός μόλις φτάσουν Ισπανία.
Είπε θα πάρει αυτός.
ΑΝΝ. Τέλος πάντων.
Δε ρώτησε για μένα;
ΑΝΤ. Ρώτησε βέβαια!
ΑΝΝ. Τί τού είπες;
ΑΝΤ. Ότι ήσουν κουρασμένη και μόλις είχες ξαπλώσει.
ΑΝΝ. Εντάξει.
Άστους να κάνουν τα δικά τους..
Να περάσουν ωραία όσο χρόνο απόμεινε.
Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και μεις.
Εγώ δηλαδή, γιατί εσείς, το πιάσατε το νόημα.
Το πιάσατε!
ΑΝΤ. Από τι βλέπω, έγινες εντελώς καλά..
(γελάνε και οι τρεις)
ΑΝΝ. Ωραία η σούπα σου Στεησυ. Μπράβο!
Τί νέα έχουμε;
Τί γίνεται μαυτό το διάολο
που πέφτει στο κεφάλι μας;
ΑΝΤ Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τίποτα. Δε βγήκα έξω καθόλου. Θέλαμε να είμαστε κοντά σου.
Τα κανάλια έχουν σιγήσει όλα.
Και το ραδιόφωνο παίζει μόνο μουσική. Τίποτα άλλο.
Ούτε ομιλητές, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε ειδήσεις,
τίποτα.
Τίποτα απολύτως!
ΑΝΝ. Το ίντερνετ λειτουργεί;
ΣΤ. Λειτουργεί. Αλλά το μόνο πού θα βρείς εκεί μέσα,
είναι την προσωπική τρέλα του καθενός.
Όλο βίντεο απο βανδαλισμούς,
απο σκοτωμούς, τίποτα προσευχές, άλλοι κάνουν την πλάκα τους, άλλοι κοροϊδεύουν,
σοβαρή ενημέρωση δεν υπάρχει. Ούτε εκεί. Τίποτα.
Το πιό προηγμένο μέσο, είναι και το πιό ηλίθιο.
ΑΝΝ. Μήπως να βγαίναμε μια βόλτα έξω; Να δούμε τι γίνεται;
ΑΝΤ. Καλύτερα όχι. Βραδιάζει όπου νάναι.
Θα είναι δύσκολα έξω.
Απρόβλεπτα.
Καλύτερα να μείνουμε εδώ που είμαστε.
ΣΤ. Θα ρίξω μια ματιά απτό παράθυρο!
(πηγαίνει στο παράθυρο. Το ανοίγει. Κοιτάζει έξω και κάτω)
Απόλυτη ησυχία..
Νεκρική σιγή!
Κυριολεκτικά!
Εδώ και κει κανένα φως αναμμένο στις πολυκατοικίες,
όμως, ελάχιστα.
Στο δρόμο δεν κυκλοφορεί ψυχή.
Ούτε αυτοκίνητα, ούτε περαστικοί..
Τίποτα! Τίποτα απολύτως!
Σιγά σιγά πέφτει το σκοτάδι..
Είναι απόκοσμα..
ΑΝΤ Όλοι έχουν μπει στο καβούκι τους.
Μαζεύτηκαν μέσα..
ΑΝΝ. Να δεις που όλοι έχουν κατέβει σε υπόγεια.
Το έλεγε μία δημοσιογράφος πριν δύο μέρες.
Μήπως πρέπει να κάνουμε το ίδιο και μεις;
ΑΝΤ. Εμείς δεν έχουμε υπόγειο.
Είναι παλιά η πολυκατοικία. Ούτε πυλωτή δεν έχουμε..
Θα μείνουμε εδω που είμαστε.
ΑΝΝ. Τα παιδιά! Θα πάρω τηλέφωνο τα παιδιά. Πού είναι το κινητό μου;
ΑΝΤ. Εδώ, εδώ είναι.
Έτοιμο, φορτισμένο.
ΑΝΝ. (ανυπόμονη) Να πάρω το Νίκο..
Τί γίνεται; Δέν εχει σήμα..
Τίποτα.. Νεκρό..
Γιατί;
Δεν έχει σήμα.
Καθόλου σήμα!
Αντρέα κοίτα το δικό σου.
Κοιτάξτε τα δικά σας!
ΑΝΤ. Το ίδιο.
ΣΤ. Και μένα..
ΑΝΝ. Γιατί ;Γιατί ;;
Θέλω να μιλήσω με το παιδί μου!
Θέλω να μάθω τι γίνεται!
ΑΝΤ. Ησύχασε Άννα!
Ησύχασε.. Μια χαρά θα είναι ο Νίκος..
Τον ξέρεις..
Μιά χαρά θα είναι..
ΣΤ. Υπάρχει κάτι που δέ δοκιμάσαμε ακόμα.
ΑΝΤ. Δηλαδή;
ΣΤ. Το ραδιόφωνο έχει βραχέα κύματα;
ΑΝΤ. Πού το θυμήθηκες;
Νομίζω έχει.
ΣΤ. Στις τηλεπικοινωνίες δουλεύω, το ξέχασες;
Έχουμε εκεί στην εταιρία, παλιά ραδιόφωνα αντίκες που πιάνουν βραχέα.
Έχεις εδώ τίποτα τέτοιο;
ΑΝΤ. Έχω ένα παλιό τρανζίστορ που δουλεύει με μπαταρίες. Έχουμε και μπαταρίες.
Πάω να το φέρω.
ΑΝΝ. Σκοτείνιασε πιά. Δεν ανάβεις το φώς Στεησυ;
ΣΤ. Φυσικά.
ΑΝΤ. Νάτο! Το βρήκα!
Για να δούμε..
(το τοποθετεί στο τραπέζι. Κάθονται τριγύρω. Στο κέντρο ο Αντρέας, αριστερά ή Αννα, δεξιά η Στεησυ)
Κάτι πιάνουμε εδώ..
Τι γλώσσα είναι;
ΣΤ. Σαν πολωνικά ακούγονται..
ΑΝΤ. Ξέρεις;
ΣΤ. Όχι δυστυχώς..
ΑΝΤ. Κάτι πιάνει, αλλά είναι πολύ μακρινοί σταθμοί..
Κάτι αραβικά ακούω..
"απο δω λοιπόν"
Ωπα. Περίμενε. Το προσπέρασα.
(κεντράρει τη συχνότητα)
"απο δω, απο τις κορφές του Παρνασσού.."
Να! Έλληνας είναι! Ερασιτέχνης!
ΑΝΝ. Σσσσσστ....
"όταν όλοι διάλεξαν το δρόμο προς τα κάτω, προς τα υπόγεια,
εμείς διαλέξαμε το δρόμο προς τα πάνω, προς τα ύψη.
Με φορητό εξοπλισμό, απ'τις κορφές του Παρνασσού,
θα μεταδίδουμε ζωντανά, φίλοι μας,
μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Θα κοιτάμε ψηλά.
Μείνετε μαζί μας..
ΑΝΤ. Δε λέει και τίποτα. Τα δικά του λέει..
"το τελευταίο μήνυμα του πρακτορείου NBC,
πριν σιγήσει οριστικά,
ήταν τα νέα δεδομένα για την τροχιά του Visitor 08.
Η ελάττωση της καμπύλωσής του,
μετα το πέρασμά του από το Δία,
τον φέρνει δυστυχώς,
ακόμα πιό κοντά.
Με βάση τα τελευταία δεδομένα που μετέδωσε το δίκτυο,
από στιγμή σε στιγμή,
ο αμείλικτος επισκέπτης,
θα είναι ορατός,
στον ορίζοντα της Γής μας..
στον ορίζοντα της ζωής μας..
(βάζει τραγούδι. Το when the music's over με τους doors)
ΑΝΝ. Αντρέα! Το παιδί!
Ο Νίκος! Τί κάνει τώρα;
Πού είναι;
Πού είναι το τηλέφωνο;
ΑΝΤ. Δεν έχουμε σήμα Άννα!
Δεν έχουμε σήμα!
ΑΝΝ. Πρέπει να μάθω τι κάνει!
Πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος!
ΑΝΤ. Δεν υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσουμε Άννα..
Δεν υπάρχει τρόπος.
Σε παρακαλώ..
Αυτή ήταν η επιλογή του!Μην το προσπερνάς αυτό. Πρέπει να το δεχτείς.
Θυμάσαι τί είπε;
Αυτό το ταξίδι πρέπει να το κάνω μόνος μου με την Άλκηστη.
Στο άλλο θα είμαστε μαζί.
Θυμάσαι τι είπε;
.......
"αγαπητοί μου φίλοι! Αυτό που αντικρύζω βαθιά στον ορίζοντα,
αυτή τη στιγμή,
δεν περιγράφεται με λόγια!
Μία χρυσή λάμψη,
εκτυφλωτική,
αρχίζει να απλώνεται απτή μία πλευρά του ουρανού,
ως την άλλη..
Ένα χρυσό πέπλο αρχίζει να μας σκεπάζει..
Όλα φωτίζονται..
Λαμποκοπάνε..
(ένα βουητό που δυναμώνει γρήγορα, τραντάζει το δωμάτιο.
Ακούγονται τα γυαλικά να τσουγκρίζονται μεταξύ τους)
(Τα φώτα σβήνουν)
ΑΝΝ. Αντρέα! Τον αναπτήρα σου γρήγορα!
Κράτα τον έτσι αναμμένο.
Πάω στην κουζίνα να φέρω κεριά.
(κάτω από το φως του αναπτήρα ο Αντρέας πιάνει το χέρι της Στεησυ)
(επιστρέφοντας η Άννα το βλέπει)
(ανάβει δύο κεριά)
(κάθεται και πιάνει κι αυτή το χέρι του Αντρέα και της Στεησυ. Κάνουν έτσι έναν κύκλο)
(Το βουητό δυναμώνει συνεχώς)
(μία χρυσαφί απόχρωση φωτός αρχίζει να καλύπτει το δωμάτιο, μπαίνοντας από το ανοιχτό παράθυρο)
ΑΝΝ. Χριστέ μου!
Ας προσευχηθούμε!
Ο καθένας από μέσα του.
Και σύ Αντρέα!
(σκυβουν ελαφρά τα κεφάλια τους)
"αγαπητοί μου φίλοι! Όσοι είναι στα ψηλά και όσοι είναι στα υπόγεια,
όσοι είναι στην απανεμιά των λιμανιών κι όσοι παραδέρνουν δίπλα στα βράχια,
όσοι βρίσκονται στην πρώτη θέση
και όσοι είναι λαθρεπιβάτες
στο βαγόνι με τις αποσκευές,
όλοι,
μα όλοι μαζί,
θα κάνουμε το ίδιο ταξίδι,
όλοι μαζί,
χωρίς καμία εξαίρεση,
το ίδιο ταξίδι.. "
(Το βουητό δυναμώνει ακόμα περισσότερο.
Μία χρυσή σκόνη μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο και αιωρείται σε όλο το σαλόνι)
" Νατος! Τώρα τον βλέπω καθαρά..
Το τελευταίο πράγμα που αντικρύζω στη ζωή μου,
είναι και το πιό όμορφο..
εδώ που βρίσκομαι, τα έλατα
ντύθηκαν χρυσά, φίλοι μου!
Μία πυκνή χρυσόσκονη σκεπάζει τα πάντα!
Το φως είναι εκτυφλωτικό!
(η μουσική σταματάει)
9,8,7,6,5,4,3,2,1
ΜΗΔΕΝ!
(οι Αντρέας Άννα και Στεησυ έχουν σηκώσει το κεφάλι και κοιτάζονται.
Σφίγγουν τα χέρια τους ακόμα περισσότερο)
..............................
(Το βουητό σβήνει αργά.
η χρυσή λάμψη μειώνεται χωρίς να χαθεί εντελώς
και παραμένει η χρυσή σκόνη)
"Ένα δύο,
ένα δύο τρία τέσσερα..
Με ακούει κανείς;
Με ακούτε;
Ακούτε;
Πέρασε!
Ακούτε;
Πέρασε!
Πέρασε ξυστά!
Με ακούτε αδέρφια;
Ο χρόνος σταμάτησε και ξανάρχισε απτην αρχή!
Ξανά απτό μηδέν προς τα μπρος φίλοι μου!
Όλοι μαζί!
Απτό μηδέν προς τα μπρος!
Ναιιιιιιιι!!!!!!!!!
(οι Αντρέας Άννα Στεησυ πετάγονται πάνω και αγκαλιάζονται σφιχτά)
ΣΤ. Ακούστε! Ακούστε!
Φωνές!
(πηγαίνει στο παράθυρο)
Όλοι έχουν ξεχυθεί στους δρόμους!
Αγκαλιάζονται και φιλιούνται.
Όλοι μαζί!
Τα πάντα έχουν καλυφθεί από μία χρυσή σκόνη.
Λες και το φεγγάρι, κατέβηκε στη Γή.
Λες και το φεγγάρι...
κατέβηκε στη Γή...
ΑΝΝ. Γρήγορα! Να κατέβουμε και μείς!
Θέλω να τους αγκαλιάσω όλους!
Όλους!
ΑΝΤ. Εγώ λέω να διαλέξεις κανέναν που σου αρέσει..
(γελάνε και οι τρεις μαζί)
ΑΝΝ. Μήπως έχει σήμα το κινητό;
Οχι ακόμα..
Εμπρός!
Πάμε!
Ο τελευταίος κλείνει την πόρτα!
ΑΝΤ. Όχι Αννα.Την πόρτα την αφήνουμε ανοιχτή.
Από δώ και πέρα, όλες τις πόρτες
τις αφήνουμε ανοιχτές!
(βγαίνουν)
(ανάβουν τα φώτα)
ΑΝΝ. Αντρέα για κοίτα το κινητό μου. Φόρτησε;
ΑΝΤ. Εδώ και ώρα. Είναι έτοιμο.
ΑΝΝ. Ωραία. Σε λίγο θα πάρει τηλέφωνο ο Νίκος.
Τί ώρα σου είπε;
ΑΝΤ. (κοιτάζει το ρολόι του.)
Τώρα. Από στιγμή σε στιγμή.
(η Άννα κοιτάζει ανυπόμονη το κινητό της)
(χτυπάει)
ΑΝΝ. Νάτος!
(προβάλλεται η βιντεοκλήση)
Ν. Γειά! Γειά σας!
ΑΛΚ. Γειά! (χαιρετάει ακριβώς πίσω απ τον Νίκο)
ΑΝΝ. Νίκο μου! Άλκηστη!
Σας βλέπω πεντακάθαρα.
(η μέρα είναι ηλιόλουστη)
Ν. Είδες μητέρα;
Είδες τελικά;
Θα κάνουμε πολλά ταξίδια απ'ότι φαίνεται. Όλοι μαζί..
ΑΝΝ. Ναι παιδί μου.. Ναί. Όλοι μαζί.
Ν. Σιγά σιγά όμως.. Δε βιαζόμαστε.
ΑΝΝ. Ναι εντάξει.
ΑΝΤ. Τί είναι εκεί Νίκο; Πού βρίσκεστε;
Ν. Πίσω μας κυλάει ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ!
Είμαστε στη Σεβίλη.
ΑΛΚ. Πώ! Πανέμορφα είναι!
Ν. Ναι. Είναι όντως.
Φτάσαμε εδώ με ωτοστόπ.
Γιατί.. θείε, σου έχω ένα δυσάρεστο
νέο.
ΑΝΤ. Τί πράγμα;
Ν. Η Harley..
ΑΝΤ. Ναί. Τί ;
Ν. Πάει. Δεν υπάρχει πιά.
Μας τη φάγανε στην Ιταλία.
Στο Παλέρμο!
ΑΝΤ Χαχα. Και γιαυτό σκας;
Θα κάνουμε ωτοστόπ.
Όλοι τώρα θα ταξιδεύουν με ωτοστόπ!
Ν. Ναι δίκιο έχεις.
Που λέτε, εκεί στο Παλέρμο,
μπορει να χάσαμε τη μηχανή αλλά η πόλη μας έκανε ένα άλλο δώρο.
ΑΝΝ. Δηλαδή; Τί δώρο;
Ν. Σε ένα απτα μικρά στενά του, συναντήσαμε αυτόν εδώ τον τύπο..
ΑΝΝ. Ποιόν; Δε βλέπουμε τίποτα.
Ν. Αυτόν. Τον βλέπετε;
ΧΡ. Γεια σας!
ΑΝΝ. Γεια σου και σένα..
ΑΝΤ. ΣΤ. Γειά..
ΑΝΝ. Ποιός είναι;
Ν. Είναι ο Christopher. O Χριστόφορος.
Είναι πλανόδιος μουσικός.
Τον ακούσαμε να παίζει
εκεί σε ένα στενό,
στο Παλέρμο.
Και τί έπαιζε λέτε;
ΑΝΝ. Τί έπαιζε; Πως να ξέρουμε;
Ν. Έπαιζε ένα τραγούδι του μπαμπά!
Ακούς μητέρα;
Ένα τραγούδι του μπαμπά!
Απ'αυτά που μας έπαιζε όταν ήμουν μικρός. Αυτά που δεν ηχογράφησε ποτέ.
ΑΝΝ. Μη μου πεις!
Ν. Ναι, σου λέω!
Είναι ο αδερφός μου ο Χριστόφορος.
Απτην Κρήτη, βρέθηκε στο Παλέρμο με την κιθάρα του!
Χαχα! Βρήκα τον αδερφό μου!
Νάτος!
ΧΡ. Γειά σας και πάλι!
ΑΝΝ. Γεια σου Χριστόφορε!
Καλώς σε βρήκαμε!
ΑΝΤ. ΑΛΚ. Γειάααα.
ΑΝΤ. Μπράβο Νίκο. Αυτό είναι φανταστικό!
ΑΝΝ. Σας περιμένουμε όλους μαζί!
Ν. Όχι ακόμα. Θα περάσουμε πρώτα από Θεσσαλονίκη.
Έχουμε και μία αδερφή ακόμα να βρούμε εκεί!
Χαμός!
Πολύ καρπερός ήτανε ο μπαμπάς
ρε μαμά!
ΑΝΝ. Ναι παιδί μου. Ήτανε πανάθεμα τον. Ήτανε!
Ν. Σας αφήνουμε τώρα..
Θα τα πούμε από κοντά.
Όχι γρήγορα..
Σε κάνα μήνα ίσως..
(γελάνε και οι τρεις στο σπίτι)
ΑΝΝ. Ναι παιδιά.. Μείνετε όσο θέλετε.. Περάστε ωραία.
Χαρείτε!
Ν. Ά κι ένα τελευταίο.
Τί έχω εδώ;
(βάζει το χέρι του στη μέσα τσέπη)
ΑΝΝ. Τί;
Ν. Τσά!
ΑΝΝ. Ωχ, το πιστόλι!
Το έχεις ακόμα μαζί σου;
Ν. Ναι.. αλλά δε χρειάζεται πια..
Ακούστε έναν ωραίο θόρυβο που κάνει..
(το πετάει πίσω του μέσα στον ποταμό. Ακούγεται ένας μικρός ήχος παφλασμού)
Γειά! Φιλιά!
Ν. ΑΛΚ. ΧΡ. (χαιρετούν κουνώντας τα χέρια τους)
Γειά!
..............................
(σβήνουν τα φώτα αργά.
ακούγεται το it's the end of the world as we know it με τους R. E. M.)
Τέλος.
Θοδωρής Κόντος
(Τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα)
