Short story by Vu Thao Ngoc from Vietnam


 


Short story by Vu Thao Ngoc from Vietnam


Her brief biography:

Writer Vu Thao Ngoc, a prose author who has won many specialized literary awards. She is especially successful in the field of literature on the topic of workers and women with a soft voice, rich in emotions and literary images. During her writing career so far, she published 27 literature works including novels, poetry collections, short stories, critical essays and literature for children. Among them, the most impressive works are "Sun Valley" - a collection of short stories, "Moss and Stone" - a collection of poems, "Three Men" - a novel, "The furnace light" - a novel, and several other literature works.


The kitting woman by Vu Thao Ngoc

(Translated into English by Khanh Phuong)

There are more than a dozen old dormitories nestled under a big banyan tree at small alley. The banyan tree must have had a long life because its stem that is not hugged by two people. Its roots have also dropped to cling to the soil and form new stems that are as big as a field plow. The alley with more than a dozen temporary houses belongs to an old shipyard.

At present, the shipyard has been moved, the row of houses remains because it is nestled in the back village, naturally become an indispensable part of theunspoilt coastal settlement. The house at the end of the alley near the oldest banyan tree, its owner is a knitting woman. Her name is Tan, the name is also sweet and tender, Nguyen Thanh Tan. After that, she has a name to call that is not confused with anyone that everyone in the area calling by the age, from the time as “sister”, then “aunt”, then to “grandmo” knitting Tan.

Her figure is small, she suffers from chronic asthma, so her neck always is wrapped by a moss-colored scarf. Angled face. If don't look closely, one will think her age of around seventy years old. But it turned out that she is only a little over fifty. The face is rough, the thin lips are always pursed, the eyes are opaque without light ray but are very sharp. She had been stayed in the last room for a long time. It is heard that some of the younger brothers left, giving the room to the older sister. The room was moldy by the time. It contains all the sadness, and her joy.

From time to time one heard the male cat's creepy howl over there. Then stop. She rarely goes far. If not wrong, she just went through this long alley of more than a dozen dormitories dating from the sixties, old and dilapidated. Her path only is from the beginning of the alley with the spontaneous market of the dormitory, then stopped.

Tan also studied well when she was a child, but due to a fever, she had a convulsion when ten years was old, her limbs crinkled, fortunately her parents took good care of her with good medicine, so now she is not so disabled.Her steps are difficult with chronic asthma made her weak all the time. One arm and one leg on the same side are also atrophied. Everyone said, fortunately she was still alive, but she became attached to whole life as a sick person. What to eat, what to do with her are also unanswered questions. When her parents were still alive, she and her two younger brothers were always pampered. Then they all grew up, went to school, got married, having children, only she holds the loneliness of illness.

She found joy herself in knitting scarves and sweaters when her mother took her to a career center in the district. There are many jobs at the center, but she is only suitable for knitting. Because she knows her hands can only do that work. Later, she had many works to take care of her life. She thanked her mother for her long-term vision. If her mother did not lead her to this work, it would be difficult for her to take care of her life.

So from that day on, she taught herself, tinkered with each needle, and when it became a profession, she had a lot of creativity for that work. Her products are ordered by many people. The whole year she was busy with the orders for customers. The whole neighborhood therefore called her a knitting woman. In that small room, she and her two younger brothers were born. That room contained the joyful childhood of the three children, welcomed two sisters-in-law and in turn their parents welcomed first grandsons.

And in turn, when her parents returned to the distant world, that room was filled with priceless memories of her warm family that she always kept and never wanted it to disappear from this earth. She took care of her grandchildren, all was taken care by her. When they grew up, their parents could afford to live on their own, so they followed their parents to another places, they left a room at the end of the alley to her.

What to do, they have to go. She knows how it ends...

Only the youngest brother's family remained with her a little longer. Shethought, maybe he still needs her looking after his two children. Then, they grow up a bit, they will go too. She tried to keep her heart at peace with the room at the end of the alley. Well, never mind, they stay, she is happy, if they go, she will take care of herself, can't blame them. This room in the past was poor and spacious enough for a family of five or six people, but now life is much better, she alone is too cramped. Must be content with the present, she always told herself.

But one day, the youngest brother held his sister's weak hands, his eyes filled with tears, he said. “Mom told me to look after you until you "go", she told me and said, whoever this house belongs to, that person must take care of you. But you know, sister-in-law just doesn't suit to you. The grandchildren love you, but your sister-in-law doesn't like you. It's hard for me to say in the middle. Moreover, the children still have to study. If staying in here, it is difficult for them to develop up.

And their grandmother's house is ready to give them high-class apartment for their grandchildren and your grandchildren to enjoy. What do you think. What do you need, you tell me. I won't leave you”.

He cried loudly. She just held his hands tightly. Tears welled up in her eyes. But her smile was as bright as a flower, and she told her brother about leaving this room as if she had finished knitting a hat, nothing to be worried. Her brother cried.She laughed although knew it was going to happen like this, just didn't think it would happen so soon. She suppressed her voice and said affectionately to her brother “don’t worry. I am okay, this room is more than enough for me. You just take good care of your wife and children, don't worry about me, knitting keeps me to live healthy”.

And the beautiful day also came, his family moved. Luxury apartment across the street. Before leaving, her sister-in-law also told:

-Elder sister, because of the children's learning conditions, we had to move away from you. I think, then you will also get old and weak… Or you close the door here, come live with your grandchildren and us, we are still together and we are not ridiculed by the neighbors for leaving you.

- Well, thank you sister-in-law. I'm used to it here, and I have to worship our parent on death anniversary.

- Well, I also know, where the children are, the parents stay there. You just come with us. There is a separate room for all…

-No, I'm used to it here, don’t worry. If I need anything, I will call you, if not, that's okay. Don't worry, I have a good life.

-But …

-It's okay, I say I'm living well, you guys can rest assured

The youngest brother heard his wife saying that and also joined in a sentence followed. She knew that. She swallowed her tears.

-Sister, sister-in-law just said, you don't agree to come with us, so if we don't come back and forth with you in the time of need, don't blame us.

- Yes, you know. I said I lived a good life. You can rest assured to do business, raise your children well, I'm happy. Their school worksare huge, don't worry that I am alone. I still have knitting work, I'm still busy with customers asking for this pattern, that pattern, I'm busier than you guys, rest assured go there, don't worry about me.

Seeing that she was so decisive, the youngest brother and his wife leaving quietly. They walked out of that alley, her heart filled with memory of her parents. She cried. Cold tears fell on knitted hands that had dark age spots. Long and short woolen yarns, red and blue ones followed with her tears falling like rain. That night she thought that it was the saddest night of her life. Even though she knew it was going to happen to her, sooner or later.

It was late winter at that time. That year, it poured more bitter cold than in previous years. She received many goods and could not knit all. That winter, her hair was as white as the white wools rolled under her feet. The winter she always remembered. The winter, she was forever separated from her brothers’ family, alone in a room filled with memories of the old days of her parents and brothers. That winter gave her a sense of loss. And she suddenly pressed her dry lips to hold back the tears. She suppressed the torment of memory for the affections and humiliation left by her parents.

Fortunately, that winter, so many people ordered, she knitted and crocheted all night, and the winter sadness also followed the cold waves. She forgot that winter. Forgot she once had a warm family. There used to be small happiness in the tiny room that contained so many of her hopes for a large biological family. She had hoped that no one would be able to part from this room because all the children were attached, loved each other, glued to each other, could not be separated.

She knew they wouldleave, they would leave her. She can't and would never be able to keep their families from staying with her in this cramped room. Her brothers are successful in everything, they have everything to spare. She thinksbecause of her that they have to go back to this room, because of her, they have to come back to this place. It should have been, without her, they'd be freer. They would sell this room off.

They move to other places that are much better, and they will forget what belongs here. Everything will go on without a trace. She still here, she still in this room, no matter what, they still have to remember to the place where their parents raised them. They can't leave, because she is still there everyday as the memory treasure keeper. The place where they had been attached to their loving childhood, where they were cherished like treasures, where they were sublimated from the care of their parents. So, if without her, well, if without her, surely, that room wouldn't exist anymore…thinking of that, she suppressed a sigh.

Once, her close brother came back to burn incense for her parents said “Sister, it is only in this house that I burn incense for parents, then I feel calm. Although the altar is old, the altar for parents is too small compared to the whole big room in my house. Hey, sister. Please stay and burn incense toour parents”. He bit his lip and cried and turned to walk out of the alley. It left a boundless space for her. The rolls of wool of different colors at her feet seemed to tangle together. The colors of wool rolls also made her dizzy.

Did not know how long she fell in that pile of woolen rolls. In that delirium she called her parents many times. In that delirium, the colors confused her eyes, making her eyelids seem to be closed, unable to open. Did not know how long she cried. And when she woke up, she knew the kind neighbor had helped her regain consciousness. Later, she knew that the person came to the room at the end of the alley to call her to a meeting of the neighborhood group. He kept calling but no one answered the door, so he called a few neighbors to help.

She wakes up and is grateful for kind neighbors.She swore to herself to try. Forget loneliness. Forget the pain always surrounds her. Forget about the siblings who still exist across the street. She will forget everything to live her life. And she suddenly realizes, for a long time she had been too dependent on them, dependent on unprecedenteddoctrines, and then got herself into that noose with no way out.

At present, definitely have to get out. Just like the tangled woolen rolls she have tountangle so many times to knit and crochet. She swore to her heart that she would not be subject to these and other tangles. She knits again. Scarfs, shirts, woolen hats of all colors, enough to fill the corner of the room. Orderers do not have to wait longer.

She goes out to the alley less often. There is a new apartment complex in front of the dormitory area. More people came. The life of the dormitory area is more vividly because many people, the market the front of her house has also become a big market with many goods. She receives more orders. One afternoon, due to the cool weather, she brings a bag of wool to the corner of the apartment block where the maid women of that area used to sit and chat, which she often came while knitting and chatting for fun.

Sitting in this corner gossiping to realize that the society is still in the same sad and happy scenes. She suddenly realized that she is still happy. There is nothing to be sad about. She already has a name Tan knitting that the whole apartment knows. They're new here, but they already know her. One person told the other and she is busy with all kinds of knitting clothes for the children and the old woman. Her work has no season.

Her fingers seeme to be concavedparroting. Her hands are also firmer because of constant work. She feels content with herself. She is content with her choice. Time goes so fast. Her hair is grayer, lost and thinner. Her eyes are also blurred. The color of wool makes her got astigmatism. Her room full of wool and the products she made. Her kitting fingers are so skilled that it does not even need to look at. It still hooks orderly one yarn to the other...

 



ΣΟΦΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ "Ποινή "

 


Την έκλεψε
Ο Πάρης την ωραία Ελένη
Ο Γιάννης Αγιάννης λίγο ψωμί
Ο καθένας την ανάγκη του
Λαθροχειρία ταχυδακτυλουργική
Εγώ να κλέβω ειδύλλια
Ανάτριχα τραγούδια των πρώτων ερώτων
Την ποινή μου εκτίοντας σε κρυψώνα
Να τ’ ακούω χωρίς να τολμώ να τραγουδήσω
Σαν την Καλυψώ που απόφαση το πήρε το νυφικό στη θάλασσα να πνίξει .


Η εικόνα είναι από   https://pixabay.com/








Παρουσίαση του βιβλίου «Αδιέξοδοι καιροί», του συγγραφέα Κωνσταντίνου Λίχνου, στον Ιανό.


 Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του βιβλίου «Αδιέξοδοι καιροί», του συγγραφέα Κωνσταντίνου Λίχνου, στον Ιανό.


Ο IANOS και οι Εκδόσεις Γράφημα, διοργάνωσαν την Παρασκευή 25 Νοέμβρη, την παρουσίαση της νέας συλλογής διηγημάτων του Κωνσταντίνου Λίχνου με τίτλο «Αδιέξοδοι καιροί», που κυκλοφορεί υπό την αιγίδα του Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης.

Τα διηγήματα καταδεικνύουν θέματα, που περιγράφουν τον βαθύ προβληματισμό του συγγραφέα για τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας, και η συγκεκριμένη έκδοση, αποτελεί συγκέντρωση βραβευμένων διηγημάτων του συγγραφέα (συνολικά δεκαπέντε), που γράφτηκαν μεταξύ 2017 και 2022.

Για το βιβλίο μίλησαν:

- Αντώνης Ε. Χαριστός, Φιλόλογος, Συγγραφέας, Πρόεδρος του Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης.

- Γεράσιμος Δενδρινός, Συγγραφέας.

- Χρήστος Μιάμης, υπ. Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας.

Ο Χρήστος Μιάμης, μεταξύ άλλων, υπογράμμισε: «Η λογοτεχνική γραφή του Κωνσταντίνου Λίχνου, δεν φοβάται να αναμετρηθεί με την κοινωνική ζωή και την πολιτική πραγματικότητα, δεν αναχωρεί, αλλά εισχωρεί μέσα στο κοινωνικό ζήτημα και προσπαθεί να το αναδείξει σε όλες του τις πλευρές. Ο κων/νος Λίχνος, συνομιλεί με την εποχή του, με την γνήσια αγωνία του λογοτέχνη που αναζητά τρόπους της ανθρώπινης χειραφέτησης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο».




Βίντεο παρουσίασης: https://www.youtube.com/watch?v=nx04LUP0X6A&t=3s


 


Βιογραφικό σημείωμα:

Ο Κωνσταντίνος Λίχνος, πτυχιούχος Μηχανικός Πληροφορικής & Επικοινωνιών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας. Είναι συνεργάτης των εκδόσεων «Γράφημα», Αντιπρόεδρος του Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, και επικεφαλής του τμήματος Πεζογραφίας αυτού. Συντάκτης Πεζογραφίας, Δοκιμίων και Ποίησης στο «Λογοτεχνικό Δελτίο», έντυπη φιλολογική ύλη τριμηνιαίας κυκλοφορίας.

Τα τελευταία χρόνια διακρίθηκε σε πολυάριθμους πανελλαδικούς και παγκόσμιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς (στις κατηγορίες του δοκιμίου, του διηγήματος, του παραμυθιού, της νουβέλας και του μυθιστορήματος), ενώ δοκίμια και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και συμπεριλήφθηκαν σε ανθολογίες, από τους εκδοτικούς οίκους: «Σύγχρονη Εποχή», «Άπαρσις», «Κέφαλος», «Διάνοια» και «Γράφημα».

Τον Αύγουστο του 2022 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Γράφημα, και υπό την αιγίδα του Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, η συλλογή διηγημάτων του «Αδιέξοδοι καιροί», ενώ τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άπαρσις το παραμύθι: «Ανοσοήρωες εναντίον Μικροβλαβερούληδων» (το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Κοινωνικής προσφοράς στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό καλλιτεχνικής έκφρασης του ΕΔΔΥΠΠΥ, στα πλαίσια της Πανελλήνιας Εκστρατείας για τα Εμβόλια και τα αντιβιοτικά). Το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο www.Dialogos.gr, κέρδισε το Α’ βραβείο στην κατηγορία του μυθιστορήματος, στον 2ο Πανελλαδικό Διαγωνισμό Πεζογραφίας «Κέφαλος» και το «Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς» του απένειμε το Ειδικό Βραβείο Πεζογραφίας «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης», για το σύνολο των διακρίσεων, το έργο και την ενεργή του παρουσία στα γράμματα, στη διανόηση και στη σύγχρονη πνευματική δραστηριότητα.

Το Διήγημά του «Οι πορτοκαλιές» εκδόθηκε το 2018 από τον Εκδοτικό οίκο Σύγχρονη εποχή και το διήγημά του «Επιδημική κρίση», από τον εκδοτικό οίκο Άπαρσις το 2019 στο συλλογικό έργο «Διηγήματα του εγκλεισμού». Το Διήγημά του «Ο άνθρωπος με τη φωτογραφική μηχανή», εκδόθηκε στην αντιπολεμική ανθολογία με τίτλο: «Της Ειρήνης το βλέμμα». Tο Διήγημά του «Το καπηλειό», εκδόθηκε στο Συλλογικό τόμο Ιστορικών Διηγημάτων του Φιλολογικού Ομίλου Θεσ/κης «Κάποτε στην Ελλάδα», από τις εκδόσεις Γράφημα. Τον Απρίλιο του 2022, μαζί με άλλα δυο μέλη του Φιλολογικού Ομίλου Θεσ/κης (τον Αντώνη Χαριστό και τον Γιώργο Ορφανίδη), συνέγραψε το θεωρητικό μελέτημα: «Μανιφέστο - Δυο σχολές του Ρεαλισμού», το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γράφημα. Toν Αύγουστο του 2022, επιμελήθηκε και έγραψε τον Πρόλογο για το Επετειακό ανθολόγιο με τίτλο: «100 χρόνια Σμύρνη», εκδόσεις «Διάνοια», στο οποίο συμμετείχε και με το Διήγημά του : «Οι πρόσφυγες θα πάρουν το ψωμί μας».



























Βιβλιοπαρουσίαση Δίγλωσσης Ποιητικής Συλλογής «ΠΡΕΛΟΥΔΙΑ-PRELUDES» Ποίηση: Γιώργος Λουτσέτης Μετάφραση: Ιφιγένεια Φόστερ-Στεφάνου



Βιβλιοπαρουσίαση
Δίγλωσσης Ποιητικής Συλλογής
«ΠΡΕΛΟΥΔΙΑ-PRELUDES»
Ποίηση: Γιώργος Λουτσέτης
Μετάφραση: Ιφιγένεια Φόστερ-Στεφάνου
Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2022
Ώρα: 17:30 – Είσοδος Ελεύθερη
Ζώγια (Βιβλίο-τσάι & συμπάθεια)
Αλ. Σβώλου 54 – Θεσσαλονίκη
Τηλ: 2310243459


Η «Ζώγια», το “Nest Studio & Productions” και ο ιστότοπος “e-musa.gr” παρουσιάζουν τη δίγλωσση ποιητική συλλογή «Πρελούδια-Preludes», του συνθέτη και πιανίστα Γιώργου Λουτσέτη, σε μετάφραση της Ιφιγένειας Φόστερ-Στεφάνου και εξώφυλλα από την Μαρία Σπανουδάκη.

Με τη μουσική να αποτελεί την κύρια καλλιτεχνική του έκφραση, ο συγγραφέας διοχετεύει στο ποιητικό του περίγραμμα μια νέα έκφανση των πηγών έμπνευσής του.

Η «Ύπαρξη», η «Φύση», ο «Έρωτας», η «Ωραιότητα» και το «Σύμπαν», ως πέντε πυλώνες της ζωής, αποτυπώνονται στο μεστό και λιτό λόγο των ποιημάτων της έκδοσης, με την μετάφραση στην αγγλική γλώσσα να μετουσιώνει την επιθυμία του συγγραφέα να διαβαστούν και να επικοινωνηθούν δίχως σύνορα.

Υποστηρίζοντας την ισότιμη πρόσβαση όλων στη γνώση και τη μάθηση, οι συντελεστές του βιβλίου παραχωρούν 1€ από εκατό αντίτυπα που θα αγοραστούν (από την αρχική κυκλοφορία της έκδοσης - Δεκέμβριος 2020), για τις ανάγκες του οργανισμού «Διαβάζω για τους άλλους».

Συντελεστές της παρουσίασης:

ΟΜΙΛΗΤΡΙΑ

Ευμορφία Καλύβα (Ποιήτρια – εμπνεύστρια του ιστότοπου e-musa.gr)

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ

Αντώνης Σαμιωτάκης (Ποιητής – Ιδρυτής του Πειραματικού Μουσείου Λογοτεχνίας)
Γιόλα Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου (Καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας
Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)





ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ «ΠΡΕΛΟΥΔΙΑ»


Ιφιγένεια Φόστερ-Στεφάνου (Ιστορικός τέχνης – μεταφράστρια του βιβλίου)







ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ

Θέατρο «Μετά τα φυσικά» (ως συνέχεια της πρώτη ομάδας του Φυσικού του Α.Π.Θ.)

Στο πιάνο θα βρίσκεται ο Γιώργος Λουτσέτης, συνθέτης και συγγραφέας του βιβλίου.




Στοιχεία επικοινωνίας:

Nest Studio & Productions: gluznest@gmail.com / 6948481525











Γιώργος Λουτσέτης – Καλλιτεχνικό βιογραφικό



Ο Γιώργος Λουτσέτης γεννήθηκε στην Αθήνα, κατάγεται από την πόλη της Ιεράπετρας και είναι πατέρας ενός παιδιού.
Σπούδασε πιάνο στην Αθήνα, και ξεκίνησε, επίσημα, την καλλιτεχνική του διαδρομή το 1996.
Η μουσική του παρουσία ξεκίνησεμε την πενταετή συνεργασία, ως συνθέτης, με τη Θεατρική ομάδα του Φυσικού τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1996-2000).
Με την παραπάνω Θεατρική ομάδα, συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Πανεπιστημιακών Θεατρικών Ομάδων στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκου και στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Θεάτρου της Ιθάκης.
Έχει σκηνοθετήσει και συμμετάσχει, είτε ως σολίστ, είτε συνοδεύοντας στο πιάνο και το τραγούδι επαγγελματίες ερμηνευτές, σε συναυλίες και μουσικές παραστάσεις στα Χανιά, την Ιεράπετρα, την Κέρκυρα, τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και την Ελευσίνα, το Ηράκλειο, τα Μάλια, τη Σητεία, την Πάτρα, τις Βρυξέλλες.
Στο έργο του υπάρχουν αυτόνομες πιανιστικές συνθέσεις, μελοποιημένοι στίχοι υπό τη μορφή λαϊκών και έντεχνων τραγουδιών, καθώς και μελοποιημένα ποιήματα.
Απαριθμεί μια σειρά διαφορετικών προσωπικών παραγωγών, συνδυάζοντας το λυρικό με το κοινωνικό τραγούδι, θέτοντας τη Μουσική σε διάλογο με άλλες μορφές τέχνης, όπως ο Λόγος, αλλά και με άλλες μορφές επικοινωνίας.
Όπως, για παράδειγμα, στην παράσταση «Κι εκείνος που σωπαίνει θα χαθεί», όπου αλληλεπιδρούσε το τραγούδι και ο Λόγος, με το Θέατρο Σκιών του Νίκου Μπλαζάκη (2010-2013).
Όπως και σε εκείνες τιςπαραστάσεις στις οποίες υπήρχε ταυτόχρονη διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα, από την Κάλλι Ρουμελιώτου (2014-2017).
Η πιο πολυμορφική παραγωγή του υπήρξε η παράσταση «Της Ιθάκης το ωραίο ταξίδι… (σε 3 πράξεις)», η οποία βασίστηκε και μορφοποιήθηκε πάνω σε τρεις στίχους της «Ιθάκης» του Κωνσταντίνου Καβάφη, και στην οποία συνδυάζονταν το τραγούδι με τον θεατροποιημένο λόγο, η κινηματογραφική μουσική με την Ποίηση και τις κινήσεις σκιάς, και όλα μαζί λειτουργούσαν μέσα στην οπτικοποίηση, η οποία ακολουθούσε την πλοκή της παράστασης (2015-2017).
Έχει συμμετάσχει με σύνθεση μουσικής και ερμηνεία στις παρουσιάσεις τριών ποιητικών συλλογών:
της Λίλιαν Μπουράνη (Ερώματα-2012) -της οποίας έχει μελοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του πρώιμου στιχουργικού της έργου- της Κατερίνας Παπαδάκη και Σμαράγδης Τζιτζικαλάκη (Ανεμώνες Αλκυόνη-2018) και της Ευμορφίας Καλύβα (Εκμαγείων μου «σπαράγματα»-2019).
Συνεργάστηκε με την Φιόρη-Αναστασία Μεταλληνού (Αστροφυσικός-Υπεύθυνη επικοινωνίας της Επιστήμης στο Κέντρο Επισκεπτών του Εθνικού Αστεροσκοπείου, στο Θησείο) στη μουσικοποιητική παράσταση με αστρονομικό περιεχόμενο «Στα μονοπάτια των αστεριών», η οποία έκανε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη και ταξίδεψε στην Αθήνα, την Κέρκυρα, τη Σητεία και τα Χανιά (2009-2014).
Συνέθεσε την «Σουίτα για πιάνο - συνομιλίες», κατά παραγγελία του συλλόγου «Συνομιλώντας με τον Μινωικό Πολιτισμό», η οποία παρουσιάστηκε στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου, στο Ηράκλειο, και στη συνέχεια με την ομώνυμη έκθεση στα Μάλια και τα Χανιά (2014-2015).
Συνεργάστηκε με τον Dr Gareth Owens στην ηχογράφηση της ερμηνευτικής απόδοσης της γραφής του Δίσκου της Φαιστού στο σημείο που βρισκόταν η πολυετής μελέτη του το 2016 -η μελέτη και η συνεργασία συνεχίζονται.
Συμμετείχε μαζί με μέλη του Συλλόγου Φίλων Αστρονομίας Κρήτης στην καλλιτεχνική εκδήλωση που έγινε στην αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις Βρυξέλλες, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Έτους Πολιτιστικής Κληρονομιάς, με πρωτοβουλία του κ. Γιώργου Γραμματικάκη (2018).
Συνεργάστηκε για τρεις συνεχόμενες χρονιές (2017-2018-2019) με την έκθεση «Οινοκρητικά», στα Χανιά, στη μουσική σύνθεση αλλά και τη διοργάνωση των παράλληλων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων.
Συνεργάστηκε με τις εθελοντικές ποδηλατικές/εκπαιδευτικές αποστολές του Spin the wheel - Ποδήλατο με νόημα (2017 και 2018), για την ενίσχυση με εκπαιδευτικό και αθλητικό υλικό των σχολείων στο Μαλάουι της Αφρικής. Δόθηκαν ισάριθμεςπαραστάσεις προς υποστήριξη των αποστολών.
Το 2013, βρέθηκε από την πρώτη στιγμή του κλεισίματος της ΕΡΤ στον προαύλιο χώρο της ΕΡΑ Χανίων, διοργανώνοντας καλλιτεχνική παράσταση διαμαρτυρίας, η οποία ενεργοποίησε κι άλλους καλλιτέχνες να συμπράξουν προς αυτό το σκοπό.
Ηποιητική συλλογή του «Πρελούδια» κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2020, είναι η πρώτη του δίγλωσση ποιητική έκδοση, στα ελληνικά, σε απόδοση στην αγγλική γλώσσα από την μεταφράστρια και ιστορικό τέχνης Ιφιγένεια Φόστερ-Στεφάνου, με εξώφυλλα από την Μαρία Σπανουδάκη.
Τον Ιούλιο του 2022 έγινε παρουσίαση αλληλεγγύης του βιβλίου στην Ιεράπετρα, με όλα τα έσοδά του να προσφέρονται στη φιλανθρωπική οργάνωση “Creteforlife–Η Κρήτη δίνει ζωή”.
Σε εξέλιξη είναι νέα του σχέδια, όπως η μουσική παράσταση "Crossroads (the journey)" (σε συνεργασία με την Νένια Στεφάνου) η οποία ολοκληρώθηκε το 2020 και σταμάτησε λόγω μέτρων covid-19.
Επίσης,το μουσικό έργο "Beyond the horizon", με πρωτότυπες πιανιστικές συνθέσεις, το οποίο βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της παραγωγής.







ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Ιδιωτικότητα: Κλείνουμε την πόρτα στον big brother"

  «Όλα τα ανθρώπινα πλάσματα έχουν τρεις ζωές: τη δημόσια, την ιδιωτική και τη μυστική».(Γκαμπριέλ Μαρκές)

 

Όλοι λίγο πολύ νιώθουν ότι βρίσκονται σε μία εμπόλεμη ζώνη. Δεν αγωνιούν μόνο για την επιβίωσή τους από τις «σφαίρες» του εχθρού, αλλά αναζητούν τρόπους προστασίας και της ιδιωτικής τους ζωής. Στον ολοένα και περισσότερο διασυνδεδεμένο και on line κόσμο μας είναι δύσκολο να προστατεύσεις εκείνο το κομμάτι της ζωής σου που συνιστά το απόλυτο της ελευθερίας σου. Η ιδιωτικότητα απειλείται και τα στοιχεία που την συνθέτουν τείνουν να γίνουν δημόσια «εικόνα» και «ανάγνωσμα».

 


Ο «Μεγάλος Αδελφός» και η άμετρη «ηδονοβλεψία» τείνουν να καταργήσουν το προσωπικό μας «άσυλο» και να σκυλεύσουν  ό,τι ιδιωτικό και απόρρητο υπάρχει σε αυτό. Οι ιδιωτικές στιγμές θυσιάζονται στο βωμό της εμπορευματοποίησης και των πολιτικών σκοπιμοτήτων. «Τα εν οίκω μη εν δήμω» των αρχαίων παραβλέπονται και όλοι – κράτος και ιδιωτικά συμφέροντα – συμπεριφέρονται ως βίαιοι εισβολείς παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου και ηθικής ευπρέπειας.

Η σκύλευση των «ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων» προπαγανδίζονται ως διακονία του εθνικού συμφέροντος και της κοινωνικής ευνομίας και ευταξίας. Οι σύγχρονοι «ψηφιακοί βιαστές» της ιδιωτικότητάς μας τείνουν να εμφανίζονται ως απελευθερωτές μας αλλοιώνοντας την σημασία των λέξεων για να δικαιολογήσουν τις παράνομες και ανήθικες πράξεις τους – όπως από παλιά είχε επισημάνει ο μέγας αναλυτής της ψυχής των ανθρώπων, Θουκυδίδης. Το βασικό τους επιχείρημα εδράζεται στο διάτρητο «δόγμα» τους πως στην δημοκρατία όλα είναι «δημόσια» και «κοινά». Μία περίεργη, πράγματι αντίληψη για το περιεχόμενο της σύγχρονης δημοκρατίας ή της μετα-δημοκρατίας.

Η καταγραφή και η ανάδειξη όλων εκείνων των παραμέτρων που συνθέτουν το θετικό φορτίο της ιδιωτικότητας θα καταδείξει και την ανάγκη περιφρούρησης με κάθε τρόπο – νομικά και θεσμικά – της ιδιωτικής μας σφαίρας. Το απαραβίαστο της ιδιωτικής μας ζωής θεωρείται «εκ των ουκ άνευ» της ελευθερίας και της δημοκρατίας μας.

Η ιδιωτικότητα  ως άντρο της ελευθερίας μας

Η ιδιωτικότητα και η ελευθερία της προσωπικότητας βαδίζουν παράλληλα, αλληλοτροφοδοτούνται και αλληλονοηματοδοτούνται και αυτό γιατί η ελευθερία ως η σημαντικότερη ρήτρα – συνιστώσα του δικαίου υπάρχει κι εμπλουτίζεται από το απαραβίαστο της προσωπικής ζωής. Η αυτογνωσία, η επικοινωνία με τον «ένδον» κόσμο μας, η αυτονομία, η διαφορετικότητα, η μοναδικότητα και η αυθεντικότητά μας ανθοφορούν μόνον μέσα στα πλαίσια μιας ελεύθερης και απόρρητης «ιδιωτικής» ζωής. Το «πρόσωπο» και η «ταυτότητά» μας διαμορφώνονται σε εκείνες τις συνθήκες όπου απουσιάζουν οι μηχανισμοί χειραγώγησης και ο φόβος του στιγματισμού.

Ιδιωτικότητα και εσωτερική ισορροπία

Το αίσθημα της ασφάλειας και της ψυχικής ευεξίας και αρμονίας, πυρηνικά στοιχεία της εσωτερικής ισορροπίας, πραγματώνονται και βιώνονται ως θετικές στιγμές μόνο στο πλαίσιο της προσωπικής «μυστικότητας» και του σεβασμού της ιδιωτικότητας: Το άτομο στοχεύει στον αυτοπροσδιορισμό και στην ευδαιμονία μακριά από τα αδηφάγα και κακόβουλα βλέμματα των άλλων και τους κρατικούς παρεμβατισμούς. Τα εσωτερικά δώματα της ψυχής μας είναι αυτά που επωάζουν την εσωτερική μας ισορροπία γιατί διευκολύνουν την εσωτερική επικοινωνία και υφαίνουν το πλαίσιο της αναγκαίας αυτογνωσίας. Η ιδιωτικότητα μειώνει το άγχος, την ντροπή και τις ψυχοφθόρες ενοχές λειαίνοντας έτσι το έδαφος για την συναισθηματική ισορροπία.

 


Ιδιωτικότητα και Δημοκρατία

Η δημοκρατία, όχι μόνον ως πολίτευμα αλλά και ως βιοθεωρία και τρόπος ζωής, είναι συνυφασμένη με αρχές και αξίες που διαποτίζουν την δημόσια δράση του ατόμου – πολίτη αλλά και τον ιδιωτικό του χώρο. Η ανεκτικότητα, ο σεβασμός της ιδιαιτερότητας και η εξασφάλιση της ελευθερίας στις επιλογές συνιστούν τα βάθρα μιας δημοκρατίας αλλά και της ανεμπόδιστης έκφρασης της ιδιωτικότητας. Ένα άλλο στοιχείο που συνδέει την δημοκρατία με την ιδιωτικότητα είναι και ο αποκλεισμός κάθε κοινωνικής διάκρισης στον χώρο των προσωπικών επιλογών, όπως: Ιδεολογικές – πολιτικές πεποιθήσειςθρησκευτικές αποδοχέςσεξουαλικές προτιμήσειςπολιτιστικές διαδρομές… Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει την συλλειτουργία και ισορροπία ανάμεσα στην δημόσια και ιδιωτική σφαίρα του ανθρώπου – πολίτη.

Η εκ του αντιθέτου απόδειξη

Η αξία της ιδιωτικότητας για τον άνθρωπο και την δημοκρατία καθίσταται πιο εναργής όταν περιγράφουμε τα «συμπτώματα» από την παραβίαση και την σκύλευσή τους από κρατικούς μηχανισμούς και ιδιωτικά συμφέροντα.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο «το πρόσωπο αφήνεται γυμνό, ευάλωτο και τίθεται σε διακινδύνευση ο πυρήνας της αυτονομίας του και της ταυτότητάς του. Η απώλεια της ιδιωτικότητας μπορεί να επιφέρει μία σειρά από αρνητικές για το υποκείμενο συνέπειες, οι οποίες κυμαίνονται από την τάση του προσώπου να υιοθετήσει μία πιο κομφορμιστική μορφή ζωής, να περιορίσει την διαφορετικότητα, την ατομικότητα, την έκφραση και την δημιουργία του, μέχρι την απώλεια του αυτοσεβασμού, την κοινωνική περιθωριοποίησηαπομόνωση ή στιγματισμό, την οικονομική του ζημία, την ανασφάλεια ή έκθεσή του σε διακρίσεις εξαιτίας ταυτοτικών του χαρακτηριστικών (εργασία), την εκμετάλλευση ή την χειραγώγησή του», (Χριστίνα  Ακριβοπούλου).

Η παραδοξότητα

Η σύγχρονη κοινωνία και το δικαιϊκό μας σύστημα αναπνέουν και ζουν σε μια πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από μία λογική παραδοξότητα με πολλά στοιχεία οξύμωρου σχήματος. Από τη μια πλευρά, δηλαδή, η ιδιωτικότητα αναγνωρίζεται ως μείζον ανθρώπινο δικαίωμα και κατοχυρώνεται από το ανάλογο νομοθετικό πλαίσιο. Από την άλλη, όμως, ασκείται μία ισχυρή πίεση για πληροφόρηση στο όνομα της δημοκρατίας και του κριτικού ελέγχου της συμπεριφοράς τόσο της εξουσίας όσο και των μεμονωμένων πολιτών. Αυτό, ωστόσο, οδηγεί στην «νομιμοποίηση» της παραβίασης της ιδιωτικής ζωής πολιτικών και ιδιωτών – πολιτών. Ενισχυτικές στην παραπάνω αντιφατικότητα είναι και οι διατάξεις – ρυθμίσεις τόσο της συνθήκης του Μάαστριχτ όσο και η συνθήκη του Σένγκεν. ένα απρόσωπο κι ανεξέλεγκτο ηλεκτρονικό αρχείο δρα άλλοτε προστατευτικά κι άλλοτε περιοριστικά της ατομικής ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

 


Το κράτος – Ο «μεγάλος αδελφός»

Πρώτο το κράτος στο όνομα κάποιων «εθνικών συμφερόντων» παραβιάζει «νόμιμα» την ιδιωτική ζωή των πολιτών και συμπεριφέρεται ως ο «μεγάλος αδελφός» του Όργουελ. Οι ηλεκτρονικές τράπεζες πληροφοριών παραβιάζουν βάναυσα την ιδιωτική ζωή των πολιτών και χρησιμοποιούν τα διάφορα στοιχεία είτε προς εκφοβισμό των πολιτών είτε για την επιβολή της πολιτικής ή κομματικής επικυριαρχίας. Το κράτος – φύλακας ή εγγυητής της ελευθερίας μας και της ιδιωτικότητάς μας καθίσταται ο πιο σκληρός βιαστής των ατομικών μας δικαιωμάτων. Δίκαια, λοιπόν, επανέρχεται στην επικαιρότητα το παλιό σύνθημα «ποιος θα μάς φυλάξει από τους φύλακες».

Η αδηφαγία των ΜΜΕ

Στον χορό της καταπάτησης του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή έχουν μπει εδώ και καιρό τα ΜΜΕ. Με αρωγό την σύγχρονη τεχνολογία και στο όνομα της μέγιστης τηλεθέασης ή ακροαματικότητας εισβάλλουν βίαια στην προσωπική ζωή των πολιτών δημοσιοποιώντας ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Προσωπικές στιγμέςιδιαιτερότητες και προτιμήσεις παντός είδους (θρησκευτικές, ερωτικές…) προσφέρονται ως έδεσμα σε ένα κοινό που εθίζεται στην ηδονοβλεψία. Δεν λείπουν και οι περιπτώσεις που η έκθεση προσωπικών δεδομένων λειτουργούν ως πίεση για πλουτισμό κάποιων επιτήδειων που υπηρετούν «δήθεν» το δικαίωμα στην ελεύθερη πληροφόρηση. Όταν, όμως, η ιδιωτική ζωή μας χρησιμοποιείται ως εμπόρευμα τότε πρέπει να ορίσουμε από την αρχή το περιεχόμενο της ηθικής και της δημοκρατίας μας. Κι αυτό είναι αναγκαίο να γίνει γιατί υπάρχει ο κίνδυνος στο όνομα της «δήθεν» ελεύθερης ροής των πληροφοριών να συναινέσουμε στο ρέκβιεμ – τέλος της ιδιωτικότητας.

Η ηδονοβλεψία της κοινωνίας

Η ευθύνη της παραβίασης της ιδιωτικότητας βαραίνει εξίσου και το αδηφάγο κοινό που τρέφεται με την έκθεση των προσωπικών στιγμών των ανθρώπων. Η απουσία αισθητικής, η μικροπρέπεια και η νοσηρή περιέργεια πολλών ανθρώπων δρα πολλαπλασιαστικά και ενισχυτικά σε όλους εκείνους που χρησιμοποιούν την ιδιωτικότητα ως προνομιούχο χώρο για πλουτισμό και επαγγελματική ανέλιξη.

Δεν λείπουν, βέβαια, και οι περιπτώσεις που κάποιες ομάδες ανθρώπων συναινούν στην έκθεση της προσωπικής τους ζωής στο όνομα της επαγγελματικής αναρρίχησης ή της κοινωνικής αναγνωρισιμότητας. Η μαζική κουλτούρα και η πολιτιστική ευτέλεια επωάζουν την απενοχοποίηση της σκύλευσης της ιδιωτικότητάς μας. Οι πολίτες εθίζονται στον ανούσιο σχολιασμό της ιδιωτικής ζωής των άλλων (ηθοποιών…), αρέσκονται στην θέαση – ακρόαση – ανάγνωση γαργαλιστικών λεπτομερειών από την ιδιωτική ζωή των άλλων με αποτέλεσμα τον αποπροσανατολισμό τους από τα ζέοντα προβλήματα της ζωής τους και της κοινωνίας.

Το οχυρό της  ιδιωτικότητας

Πολλοί είναι εκείνοι που βεβαιώνουν πως ζούμε την εποχή της δικαίωσης των εφιαλτικών προβλέψεων του Όργουελ «1984». Άλλοι άδουν τον επικήδειο της ιδιωτικότητας κι ας επικαλούνται την «πολιτική ορθότητα» και το δημοκρατικό ήθος της κοινωνίας μας. Δεν λείπουν και οι παραδοσιακοί που στον κίνδυνο ψηφιοποίησης της προσωπικής μας ζωής διεκδικούν ένα άλλο «habeas corpus» για την περιφρούρηση της ιδιωτικότητάς μας.

 

 

Το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής ως ατομικής αξίας και κοινωνικής αρετής συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο του νέου ανθρωπισμού του αιώνα μας. Το άβατο της προσωπικής μας ζωής είναι το τελευταίο οχυρό μας. Πριν καταφύγουμε κι αναζητήσουμε την βοήθεια ενός πνευματικού άβαταρ για την εξέλιξη ή διάσωση του ανθρώπου, θα πρέπει πρώτα εμείς ως άτομα και κοινωνία να δράσουμε με «λογισμό και φαντασία», με θέληση κι αποφασιστικότητα για τον ιερό χώρο της Ιδιωτικότητάς μας.

«Άστρα, κρύψτε τις φωτιές σας!

Μην αφήσετε κανένα φως να δει τους σκοτεινούς και τους

κρυφούς μου πόθους».(Σαίξπηρ)

 

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/ 






ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ "Ο κύριος Θωμαΐνος"

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο κύριος Θωμαΐνος
της Βασιλικής Γεωργίου
Εκδόσεις Φίλντισι
ISBΝ 978 618 5456 95 5
Σελ. 108
Διάσταση 14Χ21
Τιμή 13 ευρώ +ΦΠΑ


Κυκλοφόρησαν οι ιστορίες του αξιολάτρευτου κυρίου Θωμαΐνου, Ο κύριος Θωμαΐνος και η Σκιά του και Ο κύριος Θωμαΐνος και ο Μαραμένος Φίλων.

Σε μια χώρα μακρινή, τη Χρωματζαλία, κάθε σπίτι έχει την καπνοδόχο του που τη στολίζει ένα κοκόρι στην κορυφή της.
Ο καπνοδοχοκαθαριστής αυτής της χώρας, με την καπελαδούρα του, φέρνει τα πάνω κάτω μόνο με μια σφυρίχτρα. Το ελάττωμά του (μάλλον το κόλλησε από τα κοκόρια των καπνοδόχων) είναι να κοκορεύεται συνεχώς, κι αυτό θα το πληρώσει χάνοντας μια σπάνια φιλία.
Πόσο την απογοήτευσε, χωρίς να το σκεφτεί, τη φίλη του τη Σκιά!
Ένα πλήθος χαρακτήρων κυκλοφορεί γύρω από τον πανύψηλο κύριο Θωμαΐνο, προσφέροντας στους αναγνώστες αμέτρητα συναισθήματα, εκπλήξεις και ανατροπές.
Το βιβλίο γράφτηκε για να ονειρευτούν περισσότερο όσοι ονειρεύονται, όπως ο Μαραμένος Φίλων, ταξιδευτής ακούραστος, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να φτάσει στη Χρωματζαλία.
«Να μπορούσαν τα καπέλα να καταβρόχθιζαν τις κακές σκέψεις των ανθρώπων!», εύχεται ο Θωμαΐνος μας που τώρα κατασκευάζει καπέλα.
Η εικονογράφηση είναι της Νανάς Παπαδοπούλου.


Βιογραφικό της Βασιλικής Γεωργίου:

Σε μια πόλη μες την ομίχλη, τις λάσπες του χειμώνα και τα ποδήλατα της άνοιξης, κάνω το 1964 τα πρώτα μου άταχτα βήματα στους δρόμους τις Καρδίτσας.

Ένα γιορτινό πρωινό, κάτω από το κρεβάτι μου, βρίσκω ένα βιβλίο με όμορφο περιτύλιγμα. Τα μάτια μου αστράφτουν, καθώς διαβάζω και καταπίνω λαίμαργα τις σελίδες του παραμυθιού «Η βασίλισσα του χιονιού», παρ’ ότι το βιβλίο που έχω αγαπήσει πιο πολύ είναι «Τα ασημένια πατίνια». Τα βιβλία του σχολείου ήταν τόσο άχαρα μπροστά σ’ αυτά.

Αυτός ο έρωτας με τα παραμύθια, άργησε να εκδηλωθεί, αφού σχολεία, σπουδές, σεμινάρια, και ξανά σπουδές με κρατούσαν προσγειωμένη. Σαν ανταλλάξαμε όμως όρκους αιώνιας αγάπης και σεβασμού, τα μολύβια μου δεν σταμάτησαν να γράφουν παραμυθοϊστορίες. Τόποι αλλοτινοί, χαρακτήρες περίεργοι άλλοτε φιλικοί κι άλλοτε με παραξενιές, τοπία δροσερά, κάνουν το ταξίδι μου μαζί τους συναρπαστικό.

Ονειρεύομαι πως μια μέρα και οι μεγάλοι θα διαβάζουν παραμύθια, τότε ο κόσμος θα αλλάξει και οι καμινάδες δεν θα βγάζουν πια μαύρο καπνό.

Α, μην το ξεχάσω, πολλά από τα παραμύθια μου τα υπογράφω ως Κίκα.

Επικοινωνία βιβλίου: zoi triadafullidh, zoi.masoura@hotmail.com



Εκδόσεις Φίλντισι
Ξανθίππου 123, Παπάγου, 15669
Τηλ.: 210 6540170
www.filntisi.gr info@filntisi.gr




PAINTERS DRES Live @Upper Athens Bistro

 


PAINTERS DRES

Οι Painters Dres σας καλωσορίζουν στον ανανεωμένο και μαγευτικό χώρο του

Upper Athens Bistro.

Μετά από την επιτυχημένη σειρά καλοκαιρινών εμφανίσεων τους στα πιο γνώριμα στέκια

της πόλης ήταν ολοφάνερο πως θα επιστρέψουν γεμάτοι ενέργεια συνεχίζοντας με τα ίδια

ποιοτικά standards να ανεβάζουν τα dΒ διάθεσης ακόμη ψηλότερα.

Τα επόμενα Σαββατόβραδα θα συναντιούνται στο πιο hot σημείο της πόλης

οι  ξέφρενοι ρυθμοί τής  Rhythm 'nBlues με αναφορές στους

Muddy Waters, Howlin Wolf , The Beatles, Jimi Hendrix, 

Ray Charles, B.B.King, Elmore James,

στην μοναδική vintage ατμόσφαιρα του Upper με την bistro αισθητική του!

Το Saturday night live Party μόλις ξεκίνησε!

*Guest φυσαρμόνικα : Ιάκωβος

Line up:

Δημήτρης Ζωγράφος : Κιθάρες, φωνή

Νίκος Ζωγράφος : Τύμπανα

Γιώργος Ντρες : Μπάσο

 

 

https://www.facebook.com/PaintersDres