ΕΥΑ ΚΑΡΑΦΑΝΤΑΛΟΥ " 13 κόκκινα τριαντάφυλλα"
Εύα Καραφάνταλου : 13 κόκκινα τριαντάφυλλα
Εκδόσεις: 24γράμματα / Γεώργιος Δαμιανός
Τόπος και Χρονολογία έκδοσης: Αθήνα, Ιούνιος 2022
Σελίδες: 188
Διάσταση Σελίδας: 14x21cm
ISBN: 978-6182-014486
Δύο άνθρωποι που ήταν γραφτό να είναι μαζί στη ζωή, αλλά τελικά κατάφεραν να είναι μαζί στον θάνατο.
Το απόσταγμα του βιβλίου είναι ότι δεν υπάρχει τέλος, πάντα υπάρχει μια νέα αρχή έστω και με άλλη μορφή. Η συγγραφή υπήρξε αποτέλεσμα μιας έντονης ανάγκης της συγγραφέως να εκφράσει με δημιουργικό τρόπο τις ανησυχίες της, για το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο και να δοθεί μια άλλη διάσταση στη ζωή και τον θάνατο.
Αποσπάσματα από το βιβλίο
Η Ισμήνη είχε σηκωθεί πάνω, είχε σκουπίσει τα δάκρυά της και τον είχε κοιτάξει με τέτοια έκπληξη. Με ορθάνοιχτα μάτια και την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο κοίταζε τον παππού στο στόμα σαν να περίμενε τον οδηγό να βγει μαγικά με σκάλα από τον λαιμό του. «Και ποιος είναι;» είπε. «Πού θα τον συναντήσω, παππού;» Ο παππούς έσκυψε στο αυτί της κι απάντησε:
«Αυτό θα είναι το μικρό μας μυστικό. Κάθε φορά που θα έρχεσαι εδώ, θα τον βλέπεις!»
Ο χρόνος φάνηκε σαν να σταμάτησε. Η Ισμήνη έμεινε ακίνητη κοιτώντας τα καστανά αμυγδαλωτά μάτια του Γιάννη. Γύριζε το κεφάλι μία αριστερά και μία δεξιά, λες και προσπαθούσε να ανακαλύψει κάθε πτυχή του προσώπου του. «Τι όμορφος που είναι!» σκεφτόταν. «Τα λακάκια, το χαμόγελο του, αυτή η χαρακιά στην έκφραση που δείχνει πόσο πολύ έχει χαμογελάσει στη ζωή του! Η φωνή του είναι σαν γλυκιά μελωδία που γαργαλάει τα αυτιά μου!
Ο Γιάννης ένιωσε θαυμασμό. Πρώτη φορά στη ζωή του γνώριζε έναν άνθρωπο ξεχωριστό, τόσο έξυπνο ώστε να τον ιντριγκάρει και να θέλει να τον φλερτάρει· να θέλει να ακούσει το έξυπνο φλερτ της, και, αντίστοιχα, ο ίδιος να μην κάνει το σαχλό φλερτ που έκανε στη Λεπτοκαρύα.
Έμεινε αμίλητη για λίγα λεπτά κοιτάζοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Γιάννης προσπάθησε να την πλησιάσει, να της αποσπάσει την αλήθεια, άλλα εκείνη δεν ήθελε. Κάθισε απέναντί της, σταύρωσε τα χέρια του και περίμενε. Η Ισμήνη δεν άντεξε για πολύ. Όταν ήθελε να πει κάτι, δεν μπορούσε να κρατηθεί· ξεπηδούσαν οι λέξεις με ορμή από το στόμα της, πολλές φορές πιο γρήγορα από τις σκέψεις της. Αποφάσισε να του μιλήσει.
Τα δύο παιδιά απέμειναν να κοιτάζονται, έχοντας στη σκέψη του ο καθένας τις δικές του ανησυχίες, περιμένοντας τον επόμενο χρόνο για να μάθουν τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά ο ένας του άλλου. Η μαγεία τους τύλιξε! Ήταν υπέροχα εκεί! Ο Ορέστης ξεπρόβαλε από το μονοπάτι. Είδε τα δύο παιδιά να αγναντεύουν το άπειρο του σύμπαντος, κάθισε λίγο μαζί τους, τράβηξε φωτογραφίες τα σύννεφα και μια με τον Γιάννη και την Ισμήνη. Για εκείνο δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο, είχε βρεθεί πολλές φορές εκεί κυνηγώντας τα κατσίκια του.
Μετά από λίγο πήραν τον δρόμο της επιστροφής περήφανοι για τον άθλο τους, ευτυχισμένοι για όσα έζησαν και με μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον. Τότε η Ισμήνη διαπίστωσε τη δύναμη της υπόσχεσης. Δεν υπήρχε κανένα τέλος, δεν υπήρχε κανένας αποχαιρετισμός. Αυτό που υπήρχε τελικά ήταν ένα διάλλειμα, μια προσωρινή διακοπή και μια προετοιμασία για τον επόμενο χρόνο που θα ξαναβρίσκονταν. Η απογοήτευση για το τέλος αντικαταστάθηκε από την ελπίδα για τη νέα αρχή και τη συνέχεια τον επόμενο χρόνο. Η κατηφόρα ήταν πολύ πιο εύκολη. Όλα αυτά που τους βάραιναν, όλες οι ανησυχίες είχαν μείνει πίσω στα σύννεφα. Αυτό που είχαν πλέον ήταν μια φωτογραφία και μια υπόσχεση,για την οποία θα προετοιμάζονταν έναν ολόκληρο χρόνο!
—Κι εγώ αυτό κάνω, προσπαθώ τουλάχιστον, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Όταν οι μεγάλοι μαλώνουν και χωρίζουν, τα παιδιά είναι τα εξιλαστήρια θύματα. Πρέπει να διαλέξουν τον μπαμπά ή τη μαμά, να ακούν τον έναν να κατηγορεί τον άλλο, κι αυτά να είναι στη μέση χωρίς να μπορούν να το αποφύγουν ούτε να κάνουν κάτι γι’αυτό! Δεν ζητάνε τη γνώμη σου, αλλά σε βάζουν ανάμεσα. Γιατί πρέπει να μπαίνουν τα παιδιά στη διαδικασία να διαλέξουν; Γιατί από μόνοι τους δεν καταλαβαίνουν πόσο ψυχοφθόρο είναι αυτό για εμάς; Πώς μπορώ να πάψω να αγαπώ κάποιον που μέχρι χτες με φιλούσε και μου έλεγε καληνύχτα, με πήγαινε στις δραστηριότητες,του έλεγα τα μυστικά μου, τον φώναζα μπαμπά; είπε, κι ένας καταρράκτης δακρύων πετάχτηκε από τα μάτια της.
Η Ισμήνη έτρεξε και την αγκάλιασε, την άφησε να ξεσπάσει.
—Έχεις δίκιο, Σαββίνα, απόλυτο δίκιο, αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Αν οι γονείς μας δεν είναι ευτυχισμένοι μαζί, το καλύτερο είναι να χωρίσουν. Όμως, τα παιδιά είναι και των δύο, κι ίσως τελικά αυτό μόνο μπορούμε να κάνουμε εμείς τα παιδιά, να τους πείσουμε ότι πρέπει να παραμείνουν κι οι δύο γονείς.
—Ισμήνη, ο Γιάννης αυτοκτόνησε! Αύριο είναι η κηδεία. Γι’ αυτό σε πήρα, για να προλάβεις να πας!
—Τι είναι αυτά που λες! Πώς είναι δυνατόν να αυτοκτόνησε ο Γιάννης;
Μόνο ένας λυγμός κατάφερε να βγει πριν εκείνη πέσει στο πάτωμα μες στο κλάμα. Το κινητό εκσφενδονίστηκε στην άκρη του κρεβατιού κι έκλαιγε κι αυτό.
Ο Ορέστης δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο, ήθελε να ξεσπάσει κι εκείνος. Έκλαιγε η Ισμήνη και φώναζε:
«Είναι άδικο! Γιατί; Πώς είναι δυνατόν;» Έκλαιγε απαρηγόρητος και φώναζε κι ο Ορέστης: «Έχασα τον φίλο μου, τον αδερφό μου!» Ο χρόνος είχε σταματήσει.
Η Ισμήνη κατηγορούσε τον εαυτό της γιατί δεν πρόλαβε να πάει να τον δει. Πάντα θα αναρωτιόταν πώς ήταν. Γιατί δεν επέμεινε περισσότερο να μιλήσουν μετά το τελευταίο μήνυμα; Πόσο διαφορετικά σκεφτόταν τα πράγματα τώρα, τώρα που ο χρόνος δεν υπήρχε, τώρα που το αύριο χάθηκε για πάντα, τώρα που το μόνο που είχε από αυτόν ήταν μια φωτογραφία, στην οποία ήταν δεκατεσσάρων ετών πάνω στον Λουγκά. Πώς το άφησε να συμβεί αυτό; Το τηλέφωνο έπαψε να κλαίει, ο Ορέστης έπρεπε να βρει το κουράγιο να πάει στη Λεπτοκαρύα για να αποχαιρετήσει τον καλύτερό του φίλο.
Έπεσε σε λήθαργο· δεν ήξερε αν κοιμόταν ή αν ήταν ξύπνια. Αυτό που έζησε ήταν τόσο πραγματικό και ταυτόχρονα τόσο τρομακτικό. Το δωμάτιο σκοτείνιασε όσο ποτέ άλλοτε, η κουρτίνα άρχισε να κουνιέται, ακούστηκε ένας ήχος σαν ουρλιαχτό, τόσο διαπεραστικός που το κορμί της Ισμήνης ταρακουνήθηκε, το μυαλό της τρόμαξε και την ωθούσε να ξυπνήσει, αλλά η ψυχή της έλεγε: «Όχι, θα του μιλήσω τώρα!» Μια τρύπα εμφανίστηκε δίπλα από την κουρτίνα κι αναδύθηκαν κόκκινοι σταλακτίτες, τόσο κόκκινοι που ήταν σαν να έσταζε αίμα από τις κορυφές τους. Το μυαλό της Ισμήνης τρελαινόταν, δεν μπορούσε να δεχτεί αυτό το υπερφυσικό συμβάν, αυτό το κακό που ερχόταν μες στο άλλοτε ηλιόλουστο παιδικό δωμάτιο.
Η Ισμήνη ψέλλισε: «Όλα τα δαιμόνια της κόλασης θα έρθουν απόψε στον ύπνο μου!». Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή, ο φόβος μούδιασε το κορμί της. Ανατρίχιασε ολόκληρη, δεν μπορούσε να κουνηθεί.
Αντιλαμβανόταν ότι κάτι κακό συνέβαινε, ότι μπορεί να κινδύνευε. Φοβόταν ότι με την επιμονή της να μιλήσει στον Γιάννη μπορεί να έδωσε φτερά σε κάτι που δεν έπρεπε να δραπετεύσει, αισθανόταν ότι μπορεί να προκάλεσε ακόμα και τον ίδιο τον διάβολο.
Το πρωί ήρθε γρήγορα. Ο δρόμος της επιστροφής ήταν πιο ανάλαφρος. Η επίσκεψή της είχε φέρει σε όλους τη λύτρωση, την αποδοχή. Για ακόμα μια φόρα ήταν ο Γιάννης που έκανε την Ισμήνη να βλέπει διαφορετικά τη ζωή, να εκτιμάει την κάθε στιγμή! Πλέον, είχε μπει στην ιδιοσυγκρασία της ένα ρητό που είχε ακούσει, αλλά ποτέ δεν του είχε δώσει την πρέπουσα σημασία, «ποτέ μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα». Ίσως αύριο να μην έχεις πια την ευκαιρία. Και κάτι άλλο –εξίσου σημαντικό– που της άλλαξε την προσωπικότητα και καθόρισε το μοτίβο της μετέπειτα ζωής της: «Είναι προτιμότερο να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες». Το ακολουθούσε ευλαβικά σε όλη την υπόλοιπη ζωή της, αυτό ήταν που την έκανε παρορμητική.
Καραφάνταλου Ευανθία
Σαγγαρίου 5 , Νέα Ιωνία Βόλος ,38445 , 6982513309, e.kyriazakou@gmail.com
Προσωπικά στοιχεία
Ημερομηνία γέννησης 16/07/1983
Τόπος γέννησης Τρίκαλα
Οικογενειακή κατάσταση Έγγαμή με 2 τέκνα , ενός αγοριού 13 ετών και ενός κοριτσιού 3 ετών
Εκπαίδευση
Απόφοιτός Διοίκησης Επιχειρήσεων ,ΤΕΙ Λάρισας 2011
Απόφοιτος Οικονομικών Επιστημών ,Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας 2021
Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια στο τμήμα Εγκληματολογίαςτου ΕΑΠ - Οικονομικό έγκλημα στον δημόσιο τομέα 2022
Συγγραφικό έργο: το πρώτο πόνημα μου.
Γλώσσες Αγγλικά
Χόμπι και ενδιαφέροντα Γυμναστική , διάβασμα, βόλτες
Carpe "Διαδρομή αναμονής..."
Η ζωή μονομαχεί
αφήνοντας στους δρόμους λουλούδια.
Ακροβατώ στο κενό
ξεφυλλίζοντας τα πεπραγμένα χρόνων.
Μια διαδρομή αναμονής
για ένα κόσμο που χάνεται στη σιωπή
των ματιών.
Ανεξήγητα απολαμβάνω
της καρδιάς τους παλμούς,
η έκσταση διασπά
τη θολότητα των κενών ψυχών.
Σε κρατώ σφιχτά
μια ουσία εύφλεκτη
που κατακαίει
το λήθαργο των σωμάτων.
Προσπαθώ να γίνω ικανός
να κοιτάξω μέσα στο βλέμμα σου
όλες τις αποχρώσεις
των έντονων συναισθημάτων.
Η ψυχρότητα του κενού αποσυντίθεται,
εγκαταλείπω την επιφυλακτικότητα,
τον συγκρατημό,
που μολύνουν την αυτοδιάθεση σωμάτων και ψυχών.
Carpe.
Η φωτογραφία είναι από το https://www.pinterest.com.mx/
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΝΟΥΒΕΛΑΣ «ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥ » ΤΗΣ ΝΙΚΟΛΕΤΤΑΣ ΡΕΠΑΝΗ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Οι εκδόσεις Όστρια και η συγγραφέας Νικολέττα Ρεπάνη σας προσκαλούν στην παρουσίαση της πρώτης νουβέλας της με τίτλο « ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥ »την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου
στις 7μ.μ.
στο Αμφιθέατρο του Δημαρχειακού Μεγάρου του Δήμου Περιστερίου
(στάση μετρο Περιστέρι).
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Συντονίζει/Προλογίζει:
ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΛΕΤΑ : Συγγραφέας - Διανοήτρια
Χαιρετισμός από την Αντιδήμαρχο κα. ΜΑΙΡΗ ΤΣΙΩΤΑ ΜΑΡΚΟΥ της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος του Δήμου Περιστερίου
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:
ΧΡΥΣΑ ΝΙΚΟΛΑΚΗ : Κριτικός Λογοτεχνίας , Θεάτρου , Συγγραφέας , Θεολόγος
ΟΛΓΑ ΑΧΕΙΜΑΣΤΟΥ : Ποιήτρια
Αφηγητές:
ΒΑΛΕΡΙΟΣ ΝΑΤΣΚΕΜΠΙΑ : Λυρικός Τενόρος , Ηθοποιός , Λογοτέχνης
ΕΦΗ ΧΑΝΤΖΟΥΛΗ : Ηθοποιός , Λογοτέχνης
Ανάγνωση κριτικής του Λογοτέχνη κ. Κώστα Λιάκου από την ΕΥΣΤΡΑΤΙΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ
Μουσική :
ΑΡΕΤΗ ΚΟΚΚΙΝΟΥ : Κιθάρα , Μουσική επιμέλεια
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΚΟΠΟΥΛΟΣ : Ερμηνευτής
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
12/10/2022 7μ.μ.
Poems by Nguyen Cuong - Vietnam
Poet Nguyen Cuong
His brief biography:
Real name: Nguyen ManhCuong
Member of Hai Phong Writers' Association
He has published 4 literature books:
The smoke of deserted fields - Hai Phong Publishing House 2010
The old man writing poetry - Literature Publishing House 2015
Daily dreams – World Publishing House 2017
A lonely journey – World Publishing House 2019
His poems:
A tiny fluff
The tiny fluff
swaying in the breeze at the porch
A sparrow escaped the storm last night
this morning was hurried to leave
leaving a part of its body as a sign
Birds chirping outside
The hurrilylittle fluff
for nothing
still wanted to fly away...
🍁
A color dialogue
the life is white
I'm just a faint moonlight
the life is black
I’m a dim oil lamp
the life is a morning sunshine
I am a night dew on top of a grass
quietly flying with the wind
no scent no color
the hardship life, full of loss and pain
confused between real and unreal, good and evil,
flickering oil lamp
also needs a lightingheart
I walk among the enchanted crowd
being pushed and dragged to become a blind and deaf
the dialogue between black and white
what does that mean then...
🍁
Who are you?
I'm too old
to write love poems
but still
monologue in middle of the life
then my dear
who are you in the metaphorical world around me
you are not a lover
I'm not a nonsense singer
who are you
in a dark night dream
I imagine you are from the pain of humanity
the pain is still continuously flowing
rivers flow for years
to take me to heaven gate
where never meets again
whoever you are...
🍁
Morning coffee drops
Drop by drop
quietly falling in a morning coffee filter
a spoon lying face down
the feeling of a peaceful sky
Don't know how long I am sitting here
in the nightly accumulation and formation
every drop waiting for
every drop thinking
like silently counting the infinite leaving
then sipping myself
the last bitter taste sticking to the glass bottom
Every drop of dark coffee in the life taste
momentarily evoking the flow
is that me too
every morning sitting and filtering tears without words...
🍁
Dreaming a return dayin the rainy night
in the rainy night
missing the old house
did I forget to close the door when leaving in a hurry
the ragged wind and rain
the mossy bamboo roof for many years covering the human life
now the people are far away
cold and empty nights awaked
past months and years
fallen leaves on the dry porch
like wandering footprints to find the home
seeking some saved pictures
tonight, dreaming about my homeland
the darkness oversleeping on the moss wall
the memory is like stairs leading to an empty house
each step up breaking a piece of the full moon...
🍁
Poets and their roles
fans
what didthey know about the poet
when you were trying
to fulfill rolesof the life stage
it was just the roles
even though love anger happiness hate
can't change
the things all arranged in the daily script
you werechased by this guy
werepraised by others
like a strange dish to satisfy a craving
of the madly engrossed crowd
from dream illusions
you created ordinary people
to dialogue with the conscience
and declare war on all kinds of gods and demons
you flied away
like a white cloud
leaving raindrops on the arid ground
which seeds remembered your past ways...
🍁
Missing to my hometown
my hometown has been accreted over thousands of years
still alluvial still silver wave
still the eternal ships
whistling slowly tothe sea
all my life wandering in empty streets
shadows of the time shining on the rivers
rising tides heaving
heaving rough seas... heaving storms and thunderstorms
layers of people were born and fallen down
many people sailed to the dawn
has anyone ever reminisced?
a corner of the life anchored waiting
has anyone been separated sometimes
missing the sea far away through layers of rough waves
missing homeland through every salty breeze
in middle of the wide earth and sky, pity for the suffered grass
has anyone looked to the future?
the city shining with lights in the moving deep night
what dream brings me back to the old wharf
to find myself after thehuge changes...
🍁
The village
My village is dyed in the yellow sunshine
Bamboo leaves have fallen for thousands of years, filled with empty alleys
The water is calm, the small wood crosses
There are purple flowers waiting over there
My village is green forever
Round eyes through each small leaf
The idyllic song following the pupils’ wings
But bewildered whole life of flowers
But my hometown is in the depths of my soul
It is a heavy thatched roof, so sosad
It is a glimmer light of the late night separating
Through life is still lost forever
🍁
I and the words
You and I are far apart
mountains, hills, rivers and streams
jobs and ages
daily purification worries
But we share the same belief
in the words and magic power
when standing aside, it's enough to create a storm
I and you and every word
small and lonely like thousands of living beings in the life
visiting each other today
opening hearts to the earth and the sky
with what we are expecting
then separating
suddenly feeling like the words in a poem
thought incidentally but endlessly...
🍁
In a green world
which tree I don't know
first time seeing in the garden
it's like a dead old witness
I cut off a few branches
the core is still green
I don't know as if it hurts but I feel sorry
long winter
the shrivelled dry branches traced the purple sky
sad haiku poem
I go through the winter with many emotions
a part sending to the poetry
a part hiding somewhere quietly
and an early spring day
I suddenly see strong sprouts
popping up from all over the branches
I understand now
which tree is it
and why is that in a world full of quiet competition...
(Translated into English by Khanh Phuong)
NΕΟ βίντεο κλιπ για τους KiaRa ("Last Goodbye" από το άλμπουμ "Archangel")
NΕΟ βίντεο κλιπ για τους KiaRa ("Last Goodbye" από το άλμπουμ "Archangel")
Οι KiaRa είναι ένα symphonic metal συγκρότημα που ιδρύθηκε από την Anna KiaRa (τραγουδίστρια των Imperial Age) το 2019 ως solo project της και στη συνέχεια σχηματίστηκε στο πλήρες συγκρότημα όταν οι φίλοι και οι συνάδελφοι της Άννας στη μουσική σκηνή ενώθηκαν μαζί της.
Το μουσικό στυλ του συγκροτήματος βασίζεται στο κλασικό female fronted symphonic metal, αλλά συνδυάζει επίσης στοιχεία διαφορετικών υποειδών του metal όπως το symphonic black metal, το modern metal και το folk metal.
Το ντεμπούτο άλμπουμ "Storyteller" κυκλοφόρησε το 2020 και απέσπασε πολλές θετικές κριτικές από metal οπαδούς σε όλο τον κόσμο. Η παρουσίαση του «Storyteller» πραγματοποιήθηκε ως διαδικτυακή εκπομπή ροής λόγω του lockdown για τον COVID και αργότερα κυκλοφόρησε ως «Online Winter Show» σε DVD.
Το δεύτερο άλμπουμ "Archangel" πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 14 Οκτωβρίου 2022. Το συγκρότημα περιγράφει το άλμπουμ ως πειραματικό και πολύ πιο βαρύ από το προηγούμενο. Το πρώτο single από το άλμπουμ με τίτλο "Last Goodbye" κυκλοφόρησε στις 29 Σεπτεμβρίου. Το επίσημο βίντεο «Last Goodbye» θα δημοσιευτεί στις 7 Οκτωβρίου.
Links:
Instagram: https://www.
Patreon: https://www.patreon.
Telegram: https://t.me/Anna_
YouTube: https://youtube.com/
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΑΛΑΣ "9 του Οκτώβρη στο Μεσαίο Καρλόβασι"
Πιασμένοι απ’ το χέρι τότε,
πλημμυρισμένοι με έρωτα,
προσπεράσαμε αδιάφοροι,
μπροστά από μια προτομή.
Δεν κοιτάξαμε ποιον παρίστανε.
Όταν ξαναπεράσαμε, αντιληφθήκαμε
πως η προτομή ήταν του μεγάλου
αρχαίου παραμυθά!
Αποθανατίσαμε το δρόμο με τον Αίσωπο,
δίπλα από το στέκι των φοιτητών.
Ο Αίσωπος ήταν στολισμένος με κουτσουλιές
των ελεύθερων πουλιών.
Πιο πέρα βλέπαμε παλλαϊκά σπίτια,
μιας άλλης εποχής
με τους όμορφους κήπους
και τις αρχοντικές μαρμάρινες εμπατές,
να κρατούν συντροφιά
στο μεγάλο παραμυθά.
Και στην κοντινή ακρογιαλιά το Ρίτσο
να "βιγλίζει" το πέλαγο.
Και οι φοιτητοπαρέες να βολτάρουν
ανέμελα.
Η φωτογραφία είναι από https://farm5.static.flickr.com/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)