"One Hundred Flower Wine" A Short story by Nguyen Nhuan Hong Phuong (Vietnam)

 

One Hundred Flower Wine
by Nguyen Nhuan Hong Phuong (Vietnam)
(Translated into English by Khanh Phuong)

I did not understand why since the day I came here, I came to this small coffee shop to satisfy my coffee addiction and leave my soul finding the inspiration? It seemed that it was born for those who are wandering, fragile and always like to live in the clouds and the wind like me. I cannot explain, but surely the first reason must be from the first sight, as if a love story begining at the first sight?

That's right!

That was a few days ago, when I and some artists went to the reality finding the inspiration. When the touring car crawled uphill and then turned around the corner. Suddenly, a valley filled with clouds, full of sunshine and wind appeared infront of our eyes. Like a giant picture with dotted strokes created by creation and human hands together. Looming in the middle of the mountains, thousands of clouds, old and new houses, with their own gothic, high and low, laid sloppy, drying in the sun, sometimes in the clouds, shadowed in the middle of the greenery, running along the long, winding road.

Some of the companions were indifferent, because they had come here many times. As for me, this was the first time. I lowered the windshield, poked my head out looking at the sky, the earth, inhaling the fresh, cold air that slowly penetrated into my skin.

The car rolled up a bend that was both steep, fast, and narrow. I suddenly saw her. No, that was not really. It seemed that at that time, you and she saw each other. (Perhaps that should be said for a meeting by chance).

She was wearing a red t-shirt, hands relied on a handrail. Her house had two floors, thatched with palm leaves, small and pretty, lying close to the foot of the mountain, next to it was a rig of wild convolvulus, hanging freely cool green lines and a bunch of purple flowers spreading their five petals as if waiting for something. I looked at her as if to ask, her eyes seemed to say that she would wait for…

That very afternoon when I arrived, from the coffee shopsinging a pre-war voice. Seeing me, she turned off the phone and went to the door to meet me: "What music do you want to listen to?". I deliberately teased: "Bethoven's music, 5th symphony entitled Destiny". Without answering, she turned to the counter, a minute later, the music was loud and clear.


0-1. The score was in herside, my poet's heart was overpowered. I picked up a cup of coffee and sipped it to cure my embarrassment. The gentle bitter taste melted quickly in the mouth, caressing on the tongue like reminding that a coffee lacked a companion. I turned around intending to ask the staff at the counter to bring me a pack of cigarettes, when I saw she had already brought out the pack of cigarettes that I wanted.

I was a bit surprised but didn't say anything. She sat down in the opposite chair, plucked the box with her fingernails, took a cigarette: "please smoke". "How do you know I like to smoke this kind of cigarettes?" I asked. She smiled and looked at the ashtray. The filterless I put in for a while ago, lying on the bottom, told her. I immediately understood and accepted.

The score was 0-2.

"Are you the owner of this coffee shop?" After asking, I realized that my question was meaningless. You asked again: "Yes, what's wrong?". – “No” – I replied, but then for some reason I continued to ask an even more meaningless question: “Is that girl standing in the counter your employee?”. "At this rate, I'm sure you'll question my husband and children!"

She glanced at me, smiled, and continued – “Is it necessary to ask such questions? In my opinion, you should only know the people in Mountainour Street, born to serve tourists from all over the world to come here, to find the wild taste of this ancient region. As for me, just know that you are the hundredth..." "Why the hundredth?" - I interrupted her. “There, ask again! Don't you remember the adage: Don't ask questions so you won't be listened the liar? If you want to know, it takes time.”

0-3. I lost again, the score went up. But the crazy heart of the poet persisted: “Time? I will still here until the end of the Cup. Will that be enough time?" . "That's okay!"- she said- "But have you ever bet on football?". - "Not yet. But if you want, I will." - "Okay, let you take a team, and mine is any!" – “What do you mean?”- “It means you only get to choose one team, and all of them are mine”- “Why are you so smart?”- “Don't you dare give in to a woman?”- She said, eyebrows arched like two tildes.

My pride rose: “Dare! But how to count to win or lose?"- "You win, I'll do whatever you want. As for me, there's one condition." She tilted her face and waited: "What condition?" “If I win, I will answer!” "What if..."- I hesitated because I suddenly remembered that the poet's emptywallet...She could read my mind: "It's not related to money, don’t worry!" - Maybe it's just a convolvulus flower...” –“If it's a flower, I'm willing to pick a flower forest and bring and put at your feet" - I let out a winged sentence. "That's it!, tomorrow when you come here to drink coffee, you have to choose your champion candidate". After saying that, she stood up because a guest came in.

I left, gathered some knowledgeable and passionate writers and poets to a meeting. After a while of arguing, all decided to vote for the Brazilian team to win the championship, with many words on how to flirt and overpower the "coffee shop owner".

The next day, I brought a book of poems with the betting team to her shop. She pushed me a cup of coffee and a pack of cigarettes, said "You chose the team that the whole world is on their side, I will surely lose!".

In response, I gave her a book of poems and tried to form a meaningful sentence: "To you, with all sincerity...". Holding the book of poems, sheseemed confused. "So you're a poet?" Looking into her eyes, knowing that she didn't believe me, I answered her with a nod of confirmation. Thoughts that she was easy to blame when knowing that I hid my identity from her. But no, she got up, went to the wine cabinet, brought a coffee pot, splashed with a soft blue liquid, and two glasses on the table. “One Hundred FlowerWine! - she introduced - Raise a glass to congratulate the beauty meeting the poet! Congratulations world cup, best wishes to the Brazilian team with the hope for your victory!"

I wrinkled the forehead, furrowed the brows, tried the brain to check in the dictionary of the wines I've drunk, known, seen, if any of them named One Hundred Flower Wine? Then the beauty tilted the pouring bottle. I was as if hypnotized, the wrist of the beauty was white, smooth, every time she rotated very well, skillfully manipulated, not even a drop fell out, two cups of wine poured into the glass were the same.

The beauty moved her fingers skillfully to raise the glass: "One hundred percent! Dear you" - The sentence from the mouth of the beauty that exuded as thin as mist from a distant ravine. I embarrassedly picked up the glass and stood up, the beauty shook her head: "Raise the glass in my style, dear you!" I obeyed that sweet command: spreading my fingers, clamping the glass and raised to the face: "Please!" The beauty shook her neck again, coddled that she did not agree: "Switch hands and then drink!" Then, the beauty actively wrapped her arm around my arm and pulled it closer. The two sides of the glasses touched, the beauty's head and my head were touched each other, with a pair of golden, curly hair hanging down to the side of the glass.

I looked up and saw her curved eyelasheswinking; in the core eyes, a soft ash color, its glittering as the night jewel, the fan-shaped beam of glittering. I was dull, confused as if the Tripitaka was captivated by the powerful magic of the White Bone Monster...

I tilted the glass intending to drink, the beauty whispered again: "Sip with small sips, dear you!" Flowing with the sound, the beauty's breath wafted a strange scent. I tried to hold my breath because afraid that the sizzling, suffocating smell of a smoker would take away that sweet scent, and suddenly I imitated the beauty taking small sips...

I am completely subdued by her tact. She offered me a special sky, special favor. The small table in the corner of the house, even though I have not come or been crowded, still no one sitting. As appointed, when I appeared, the Destiny symphony sounded. At night, I weighed that her favor towards me was a bit excessive. I became stupid when weighed, measured, and counted her emotions.

I laughed at my deluding. For a poet, there was nothing to worry about! A cup of coffee 7 thousand, a pack of cigarettes 15 thousand, the price was a little higher than in other regions, but it wasreasonable for the mountainous street that nearly two thousand meters higher than the sea level. After the drinking, I paid in full, she was equally fair, because the change she decided to return, then she took me home with a earnestly look and a thank sentence lighter than the mountain mist. If comparedto the ultimate, I felt that I was more winner if calculated more details.

Since the glass of wine celebrated the beauty meeting the poet, along with the thrill of football matches, she and I were closer. "My" Brazilian team passed the outer round one by one, although it was quite difficult, made me anxious to suffocate at times. But then it was over, on the screen "my" beloved team began to enter the semi-finals, and I was sipping the moments closer to victory. I was not afraid to pick flowers to put at her feet, but was afraid if lost, I would not get anything.

The reward she declared "you win, I will do whatever you want" stimulated my eagerness. And I believed I would win, just like the other “alien football” team believed they would become a world champion. Then… while they raised the championship cup, here, at the foot of Mountainous Street, in a lovely house, next to the beauty, I would have the right to choose my reward… Although I would not know what ask for me but just these thoughts, inspired, made the love of poetry in me overflowing with the desire to form a quartet, a sentence.

Mountainous Street in the afternoon, the purple sunset gradually covered the valley, flying romantic clouds, thousands of whispered pine trees... Nature was really romantic, naturally I found my soul relaxe, poetic mountains and forests, sitting next to the beauty, my heart suddenly fluttered, the poem gradually became more and more rhythmic... I appeared in the original form as the poet. With a sorrowful heart, overflowing inspiration, pressing, anxious hope that the love poetry was shined and uttered the jeweled words.

Not lying either, as the poet, it was my duty to turn the love of life into alive in poetry. And, in addition to writing poetry for her, I would also bring back to the artists in the group to enjoy. I imagined the innocent faces as if they wanted to swallow every word, every text, every idea, every sentence. Some people were silent after listening, praised, then comparing my poetry with Han Mac Tu's; they would rank my love poem on par with the famous love poems of the formal poet Xuan Dieu…

Thus, she was not only a beautiful and gentle coffee shop owner, but also a fairy who brought a light source to shine my poem soul so that I could freely swim…

But all hope was shattered, when the "alien" team broke up, leading to my disillusionment. On the day of the defeat, on time as I always came, at the end of the afternoon, limited customers, Duy Khanh's sad voice was down, replaced by a gentle, holyDestiny song. I sat down on the chair in the empty corner. She still welcomed me as always, even though she knew she was the winner.

Yes, I came to await for the final judgment of the winner.

I glanced at my "opponent": She was still as calm as a callous person in the betting industry. She opened the bottle of wine, and put in it a convolvulus purple flower.She handed over the glass: "Sincere condolences to the poet".

I trembled to handle the tilted glass, a few drops of wine spilled onto the table. I put down the glass, quietly used a rag to gently absorb the fallen drops of wine. When finished, she raised her glass and lightly touched the side of mine: "Drink it." In me was a gentle yeast, but the taste of alcohol on my tongue was no longer existed.

What's the taste of being a loser? On the TV screen, the voice of the MC was represented the scene of the Brazilian Samba dancing with broken wings, the drums keeping the beat muted, the stained tears on the sad faces...

As for me, I was sure at that time my face was as wrinkled as the rag in the hand of the beauty that had just been thrown."You lost!" – She finished drinking and then put the glass upside down on the table. I nodded: “I accept all your terms” – “You want it now?” "It's up to you, you're the winner!" –"No? not that easy? “Before execution, I want my sinner to have one last feast.” “Like a medieval execution?” "Then you'll know!" By this time, tomorrow you please come"

Well, the poet became a "sinner"

That day, at a party for "sinner", she took me upstairs, where there was a 29-inch screen. My seat was a multi-purpose wooden chair; Nest to the side, not too far and not too close, was a pale yellow rattan chair. When she dropped down, the curves of the chair bounced around to support her soft, provocative body. Did not know intentionally or not, she wore a red round neck shirt, which reminded me of the first time she and I met.

She was the thoughtful woman, the luxury party with wild meat in the highlands, flowers wine with light green color. If it weren't for that bet, and I wasn't a loser, I'd believe this was a beautician's party for the winning guest to return.

"Drink, dear you" she said, "My sinner". The criminal looked at her "I'm a bad drinker, can you tell a condition?" - She whispered "Don't rush me".

She poured the wine for me to drink more. The drunken yeast spreading, made me swaying like a boat lost between two streams. I forgot that I was defeated, returned to the blood of the poet. I looked at her passionately, she responded to me with her earthly basics. I was intoxicated, my soul was high… in the drunkenness I felt the love yeast – The final judgment of the winner, mixing the flesh. I understood that I was closer to her brink of all temptations… I accepted the “punishment with her” with “the butcher of love”.

It seemed that Flowers Wine yeast was not only stimulated the poet's inspiration to utter the words, but also stimulated the duty of yearning to return with wild, primitive instincts. My basic wanted to demand something from her that did not make sense. In my head, poetic rhyme flowing freely, but my body was extremely mundane, a hallucination gave me poetic inspirations, the reality compelled me to dig for sublime pleasures. I was free for my soul wandering, the desire were aroused earnestly.

I looked at her, she looked at me, in the narrow space, the fragile distance appeared an invisible magical power, my soul sublimated, my body on fire… The red shirt became thin meaningless, like a barrier that need to be removed for freedom… Like a wall of poverty that need to be broken down for flooded air..

I was ready to be the "sinner". With the same thought, my arms waved, my heart sobbed, my mouth mumbled begging. An unconscious plea but filled with a dream for release. If not, I'd probably go mad bycrampedness … My eyes were dull and hopeless, my gaze burning, filled with supplication. The complex struggle between man and beast. The light of wisdom was the human part, the fierce storm was the animal part. Each half demanded for itself a satisfying craving…

I was wavering in an endless confusion when she got up. The shirt loomed, gracefully, sometimes near, sometimes far, hovering, clinging. I struggled, she held out her hands for me to put my hand on it.Who lead whom, who lead whom did not mean anything now. Both of us entwined with each other, tried to reach the source of the thirsty, where the wild wind soothed the heat.

Fiery and ecstatic, I obediently was anephemera plunging into the shadow of the lanterns in the terrifying night. Lust turned into rage, sticking out his tongue to lick, his fangs, getting excited, bursted out for the final demand...

Suddenly there was a sound of plates falling. She panted: "Let it be!" After the careless sentence, she rubbed on me, rolled on the floor, the decorative patterns under the carpet twisted and dragged along with two crazy bodies...

The darkness outside was fallen, the narrow space, the dawn of love flashed. Hastily, I reached out my hand to open the last door…

"Stop you! That's enough!" – Her voice accompanied by the act of refusing to push me out of the body. "Wake up" she continued.

I hesitantly stood up. Her attitude frustrated me. Everything in my body was tense suddenly became mushy, as soft as the strings of an instrument slipping off the keyboard.

"What's wrong with you?" I asked, regretfully.She didn't answer, went to open the closet, took out the overcoat and put it on. "Go with me".I was about to ask but then held back. Let it be! I thought to myself, whereverit go!

Mountain Street, the night was deep and quiet, the lights on the roof of the valley were hidden in the thick fog, made me feel like thousands of stars lying at my feet. I looked up, the sky was black, the midsummer moon was floating like a leaf falling into the vast space.

At the top of the slope, she led me to the path. The narrow path could not walkparallel, the weak moonlight penetrating the thin leaves on the road surface. She used to the way, so walking pretty fast. I trailed behind. To a coniferous forest. The wind blew in waves, the forest waswaving, the sound choking, intermittently, like the sound of a lonely soul in the distance, near and far, echoing with the wind.

While walking, I wondered: “Where does she take me to and what does she intend to do? What kind of ghost, vampire... specializing to invite people who like to go into the deep forest and sucking their blood? Probably not- I thought to myself. If it was the ghost, how can it be so realistic? Haven't I been with her so fiercely, so madly? Or does she want to lead me to a quiet lawn, in the middle of a wonderful nature, where there is complete silence to satisfy the passion of sex?”

Suddenly, a lot of light and dark theories appeared in my head. Meanwhile, her shadow was like a ghost, sometimes hidden, sometimes visiblein the woods ahead.

At a slope, she stopped. Infront of my eyes, beside the empty stone, a graveyard appeared. Under the moonlight, the graves were cold, lonely, high and low, sloppy, scattered along the mountainside, each wild wind blowing from the deep valley.

I shivered and asked, “Why we are here?” – “This is my world!”

Oh my God! The cold words that came out of her mouth made the hairs on the back of my neck raising up. Although I used to be a warrior, even though I had been close to death many times in battles, I have never encountered this scene.

“This is a graveyard for people with AIDS” – She said as she dragged me into a narrow passage of the graves “Do you know when I first learned I had that disease, what I thought?"

I did not know how to respond, she continued: “Bored and desperate. After many sleepless nights, I swore to revenge, venting my anger on a hundred men. And… and tonight you're the last. When I put theflower in the bottle of wine, you were the hundredth, the end of a hatred…”

My whole body was so cold! Luckily I didn't have time…

"But why?..." - The question I choked on.

"Please don't think I'm holy. It's just because of the poems you gave me". I was surprised: "Because of my poetry?" - "Right! – I confirmed, in my whole life of prostitute, this is the first time I have been given poetry by someone without giving the money.” – “I don't understand?”…- “Do you know? All night I read your poems. I don't think there is such a stupid, dull person in this world right now. The love for the motherland and the love of the couple in the poems you wrote made me emotional.You gave me back the past innocent baby when I went to school, you leadme back to the village girl who first dated a village boy by the riverside... It's been a long, long time since then, you brought me again the feeling of desire to dedicate completely. Oh, if you wereonly a wretched man like many other damned men, throwing money and smearing my body with what their needs. As for me, joy and the feeling is the triumph of revenge."

She stopped talking, her hand holding mine was so hot, maybe she was too angry. Suddenly she took off my hand, turned her face to me: "I was originally a country girl. When I was sixteen years old, I followed my family up here to reclaim land. At that time, Mountain Street only had a few roofs, several dozen households living together. Not crowded, noisy, but peaceful and quiet…”

Her voice was suddenly so soft, light, the sound of moaning disappearing into the dark areas… Suddenly I saw a blur in the color of death, under the summer moon, in the abyss in front of me, a floating cloud, thin, the shape of a scarf waving in the wind...

“…You look, look…” – Her voice became choked, anxiously: “The people lying here are mostly playgirls. When they lived, they were beautiful, dignified, and modest young women. They wanted to have beautiful lives, but because of circumstances and irony fate did not allow them to live the way they wanted. Just like me!... Just like me!...

The bib-shape cloud melted, her words choked, she was on the verge of falling, I hurriedly stepped forward, stretched out my hands to support her slender back, a warm feeling spreading from her body, dispelling the shivered cold from me….


Brief biography


Writer NGUYEN NHUAN HONG PHUONG, Member of the Vietnam Writers' Association. Currently he lives in Vinh Phuc province.

The road to his literature is a tiredless journey with unlimited passion and constant efforts. He has published a large number of novels such as "Contradictory Echoes" (Award of the Vietnam Union of Literature and Arts Associations in 2006); “Bankruptcy”, “Fortunate”, “Out of God’s arms”, “Township”, “Foundation”…









Carpe "Ανάσα τελευταία..."



Με ξεκουράζει το φευγαλέο
άρωμα των λουλουδιών,
καλύπτει τα λάθη χρόνων
τις θυσίες των αθώων.
Οι σταγόνες των ματιών
μουλιάζουν τις ανέμελες ώρες.
Τα σύννεφα καλύπτουν
την απομίμηση ζωής γύρω μας.
Επιλέγω την ταχύτητα της ανάσας
καθώς φιλώ τα χείλη
που περιμένουν να υποκύψουν
στο σμίξιμο.
Σπαρταρούν τα χέρια
όταν ψηλαφίζω το σώμα
που κάποτε νεκρώθηκε
από την καθημερινή βιοπάλη.
Η ανατολή αρχίζει και τρεμοφέγγει
μια τελευταία ανάσα
ιχνηλατεί τη γυμνή σιλουέτα
αποσυνθέτει έναν τρόπο ζωής 
άρνησης συναισθημάτων.

Carpe.

Η φωτογραφία είναι από https://www.sakshi.com/








"The Art" A poem of Rezauddin Stalin from Bangladesh

 

The Art

Nope- I want something more Some well full cool water
As much alive as the kissy lips

I desire to go far-off
Drifted by a banana raft
I know neither Behula nor Laximdor there
We have to go by walking
On the breast of The Ganges Juggler Lilliputian lovebugs all-around

Don't be afraid
I am green and you are blue
You know well all the leaves are solid yellow
The flow of river water is stubborn black
Is the color of your eyes darker than this

I didn't dab kohl at hand-seen you In too many arts- in the way of The Ganges In the dark and light and curiosity of infinite
My fingers are tied in your blowzy fringe

No- I want some endless days
Descending from the loom of your eyewink
As much fetterless as an antique art

Rezauddin Stalin
Translated by Ashraf Chowdhury











NEΟ lyric video για τους RED ROLL ("Shrift" από το άλμπουμ "Another Way Of Silence")

 




NEΟ lyric video για τους RED ROLL ("Shrift" από το άλμπουμ "Another Way Of Silence")



RED ROLL  

A.W.O.S. – Another Way Of Silence  

Castel d’Aiano, Μπολόνια, Emilia Romagna, Ιταλία, Ευρώπη. Αυτή είναι η κλιμάκωση των Red Roll, ενός συγκροτήματος που γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη στα βουνά Appennines κοντά στη Μπολόνια. Μόλις υπέγραψαν συμφωνία διανομής με την "Universal Music" για το επερχόμενο άλμπουμ τους και πρόσφατα υπέγραψαν με τον μάνατζερ Andrea Dulio. Θα είναι σε περιοδεία στην Ιταλία και την Ευρώπη αυτό το καλοκαίρι.

 
- Όταν πρωτοχτύπησε η πανδημία, το συγκρότημα χτυπήθηκε σκληρά. Μας αφαίρεσε την ελευθερία, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας να εκφραζόμαστε. Δεν ήταν εύκολο να βρούμε έμπνευση, αλλά τελικά μας έφερε σε αυτό το άλμπουμ. Το «Another Way of Silence» είναι ένα παιδί αυτής της δύσκολης εποχής, ένα παιδί αυτής της σιωπής. Είναι ένα ώριμο άλμπουμ, ένα άλμπουμ όπου είμαστε γυμνοί μπροστά στον εσωτερικό μας κόσμο. Είναι ένα άλμπουμ που μας επέτρεψε να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρο: αυτό που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά, όταν παίζαμε ένα άλμπουμ με το λογότυπο της Universal -

Οι Red Roll γεννήθηκαν το καλοκαίρι του 2018 και σχηματίστηκαν από 4 ισόβιους μουσικούς: τον Passo (φωνητικά και κιθάρα), τον Leo (κιθάρες και φωνητικά), τον Cesi (μπάσο) και τον Jonny (ντραμς). Από εκείνη την ημέρα, γεννημένοι σχεδόν σαν αστείο, έπαιζαν ασταμάτητα και με το ένα βήμα μετά το άλλο βρήκαν τον τρόπο να βγάλουν τη μουσική τους εκεί έξω, παρά τους πρωτοφανείς καιρούς, γεμάτους περιορισμούς, ιδιαίτερα στην Ιταλία.

- Από την αρχή οι Red Roll ήταν μια διέξοδος για τα όνειρά μας, τις απογοητεύσεις μας, τον πόνο και τις ιδέες μας. Ήταν και είναι μια μεγάλη μαύρη τρύπα όπου το πιο αληθινό κομμάτι του εαυτού μας βρίσκει το σπίτι του-

Το πρώτο τους EP κυκλοφορεί τον Νοέμβριο του 2019, με 6 πρωτότυπα τραγούδια, υπό την ανεξάρτητη δισκογραφική στη Ferrara: “Resisto Distribuzioni”. Το σινγκλ «Call Me Mad» βρήκε γρήγορα επιτυχία φτάνοντας στον τελικό σε διάφορους διαγωνισμούς, συμπεριλαμβανομένου του Sanremo Rock, και συμμετείχε σε διάφορους ραδιοφωνικούς σταθμούς και εφημερίδες, συμπεριλαμβανομένου του Red Ronnie.

Χάρη σε αυτό το πρώτο EP ήρθαν σε επαφή με τον παραγωγό Pietro Foresti, που οδήγησε στο πρώτο τους πλήρες άλμπουμ. Ένας χρόνος σκληρής δουλειάς, γραφής και ανάλυσης – μια δημιουργική διαδικασία απαραίτητη για τον καθορισμό της μουσικής ταυτότητας των Red Roll, που έχει επιτύχει την πλήρη έκφραση της στο επερχόμενο άλμπουμ.

Τον Ιανουάριο του 2022 ξεκίνησαν ηχογραφήσεις στα στούντιο «Frequenze» στη Μόντσα.

Το άλμπουμ θα διανεμηθεί ψηφιακά από την Universal Music Italia και ο Andrea Dulio θα είναι ο μάνατζερ.

Το πρώτο single, “Messiah”, κυκλοφόρησε στις 27 Μαΐου και αυτό είναι το δεύτερο single από το άλμπουμ “Another Way Of Silence” που θα κυκλοφορήσει στις 23 Σεπτεμβρίου.

Περισσότερες από 30 συναυλίες στην Ιταλία και την Ευρώπη έχουν προγραμματιστεί για την προώθηση του άλμπουμ από το καλοκαίρι του 2022, ενώ ετοιμάζονται κάποιες ευκαιρίες ώστε να ανοίξουν για σημαντικές μπάντες..




 

 




ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ STUDIO Κυψέλης 2022 2023 Πρώτο Τρίμηνο!

 

Studio Κυψέλης

Σπετσοπούλας 9 & Κυψέλης, Κυψέλη
Τηλ: 210 8819571

Official Facebook Page:



ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ  STUDIO  Κυψέλης 2022 2023 Πρώτο Τρίμηνο! 
Το αγαπημένο θέατρο της Κυψέλης πιστό στο πολυμορφικό του πρόγραμμα ετοίμασε ιδιαίτερα σημαντικές παραστάσεις εξαίρετων έργων που θα τα παρουσιάσει με σημαντικούς και φέτος συντελεστές φιλοδοξόντας να διατηρήσει για ακόμαι μαι χρονιά τον τίτλο του αυθεντικού pocket theatre ( LIFO Oκτώβρης 2021) 

Με σταθερούς και καινούριους συνεργάτες έχει πολλούς άσσους να παρουσιάσει.

Γιάννης Σολδάτος, Μαίρη Μιχαλάτου, Λεία Βιτάλη, Άντα Χρηστίδου. Ιωακείμ Ιωακειμίδη, Αθανάσιο Αγγέλου , Γιάννη Τσιώμου, Κωνσταντίνο Μουτάφη αλλά και Osborne ,Wilde,  Genet , Strindberg στους συγγραφείς, και τους ΄Αγγελο Χατζή , Καίτη Ιμπροχώρη, Χαρά Μπακονικόλα, Πέπη Οικονομοπούλου,Γιώργο Λιβανό, Μίμη Πλέσσα, Θωμά Βούλγαρη,   Γιάννη Τσιώμου , Νίκο Γιάννακα, ΄Αντα Χρηστίδου, Νίκο Αβαγιανό , Νίκο Καραγιώργη, Μάνο Χατζηγεωργίου, Μάνο Πίτζη, Αγάπη Μανουρά, Σίμωνα Πάτροκλο,  Νανά Δόμβρου, Ιωακείμ Ιωακειμίδη, Ειρήνη Τσότρα, Γιώργο Καρατζά, Σωτήρη Αντωνίου κ.α. στους δημιουργούς , υπόσχονται πολλές εκπλήξεις.

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ:


ΟΚΤΩΒΡΗΣ : 


ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ 21.00 μ.μ.

Γιάννη Σολδάτου Ο ΓΛΑΡΟΣ ΕΦΥΓΕ ΜΕ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ Θεατρίνων Θεατές 
Για οκτώ συλλεκτικές παραστάσεις η  pop art  παράσταση, που συλλέγει  εξαιρετικές κριτικές και αρέσει πολύ! Ο Γιάννης Σολδάτος φτιάχνει ένα ιδιαίτερο κείμενο, για τους Θεατρίνων θεατές, στο οποίο στις πρόβες ενός θιάσου στην Αθήνα συναντιούνται οι ήρωες από το Γλάρο του Τσέχωφ & το Λεωφορείο ο πόθος του Ουίλιαμς και ξανασυστήνονται . Αυτή τη φορά μέσω των ηρώων που καλούνται να τους ερμηνεύσουν. Ζουν το σήμερα , πράττουν όσα δεν πρόλαβαν κι επιχειρούν ν' αλλάξουν την πορεία τους! Πάθη, συγκρούσεις , χιούμορ & ένα τελικό κείμενο, που ποτέ δεν φτάνει ,δημιουργούν τον καμβά στον οποίο η ομάδα των Θεατρίνων θεατές ,μέσω αυτοσχεδιασμών & του γραμμικού συμβολισμού, της μεθόδου που χρησιμοποιούν για τις δραματοποιήσεις των παραστάσεων τους! Μια ερωτική pop art ερωτική κωμωδία  επιστρέφει για να κλέψει τις καρδιές σας! Για 8 μόνο  παραστάσεις τον Οκτώβρη στο Studio Κυψέλης στις 21.00 μ.μ.! Εισητήρια 17 ευρώ κανονικό 12 ευρώ φοιτητικό , άνω των 65 10 ευρώ Αμεα & ανέργων 5 ευρώ ατέλεια ηθοποιών. 
 
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός-Γιάννης Σολδάτος Κινησιολογία: Σίμωνας Πάτροκλος Σκηνικά-κοστούμια :Δέσποινα Βολίδη Μουσικές επιλογές- οργάνωση παραγωγής-φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός Δραματολόγος :Χαρά Μπακονικόλα Βοηθός σκηνοθέτη :Χρίστος Χαλικιάς Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει η Μαρίνα σε μουσική Ν. Δανικα & στίχους Ζ. Χατζηφωτίου Φωτογραφίες -λήψεις :Βασίλης Θεοδώρου-Σάκης Γεωργιάδης Μοντάζ-Teaser :Αντώνης Μανδρανης Δημ.σχέσεις: Ζωή Τριανταφυλλίδη. Παίζουν Καίτη Ιμπροχώρη ,Γιώργος Λιβανός, Έφη Βενιανάκη, Σωτήρης Αντωνίου, Μάνος Τσιβιλής, Παναγιώτα Αβραμοπούλου ,Φαίη Χουλιάρα β' διανομή Μπλανς Μαρία Δρακοπούλου & σε video o Γιάννης Σολδάτος . 
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το ΥΠ.ΠΟ. 
Διάρκεια 90'
ΔΕΥΤΕΡΑ & ΤΡΙΤΗ 21.00 από 11 Οκτώβρη! 




Κάθε 15 μέρες : 
ΣΑΒΒΑΤΟ 22.30: 
ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΕ  
μια μουσική παράσταση με τραγούδια που αγαπήσαμε από τον ΝΙΚΟ ΑΒΑΓΙΑΝΟ και την ΝΑΝΑ ΔΟΜΒΡΟΥ με την ΝΙΚΗ ΓΚΟΥΝΤΟΥΜΗ στο πιάνο.

Διάρκεια 90'





ΝΟΕΜΒΡΗΣ :

 ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ  στις 21.00 μ.μ.

ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΕΥ του John Osborne από το μυθιστόρημα του Oscar Wilde, από τους Θεατρίνων Θεατές.  Ο άνθρωπος,  η εικόνα, η αιώνια νιότη, η γνώση , οι ηδονές & οι επιλογές που καθορίζουν. 
2ος χρόνος επιτυχίας για περιορισμένες παραστάσεις! 
Χαρακτηρίστηκε από κοινό και κριτικούς μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς γεμίζοντας το Studio Κυψέλης για 5 μήνες. παίχτηκε Sold out και το καλοκαίρι σε Festival και επιστρέφει για 12 συλλεκτικές παραστάσεις με τους ίδιους πρωταγωνιστές αλλα τον Αντρέα Ζαχαριάδη στο ρόλο  του Ντόριαν Γκρέυ! 

 Σκηνοθέτης: Γιώργος Λιβανός Μετάφραση: Θωμάς Βούλγαρης Δραματουργική επεξεργασία: Χαρά Μπακονικόλα Σκηνογραφία : Δέσποινα Βολίδη Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός Μουσική: Μίμη Πλέσσα Χορογραφία: Ειρήνη Τσότρα Δημόσιες σχέσεις: Ζωή Τριανταφυλλίδη
 Ερμηνεύουν: Γιώργος Λιβανός, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Χατζηγεωργίου, Μαρία Δρακοπούλου, Σωτήρης Αντωνίου, Γιώργος Καρατζάς Φιλική συμμετοχή: Αγάπη Μανουρά Στον ρόλο του Ντόριαν Γκρέυ ο  Αντρέας Ζαχαριάδης  Guest star ως Λαίδη Άγκαθα η Καίτη Ιμπροχώρη. Κάντε έγκαιρα κρατήσεις στο 210 8819571 
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το ΥΠ.ΠΟ. και είχε την υποστήριξη του ΟΠΑΝΔΑ.

Διάρκεια 120'




ΠΕΜΠΤΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  στις 21:00 μ.μ. Από 10 Νοεμβρίου 2022 και για 14 παραστάσεις
ΜΙΑ ΖΩΗ  του ΙΩΑΚΕΙΜ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ  από την  Art ‘n’ Soul events


Η αναπάντεχη συνάντηση δύο άγνωστων παιδιών, που εγκλωβίζονται –κυριολεκτικά και μεταφορικά- σε έναν απροσδιόριστο χωροχρόνο. Ποια κοινή μοίρα τα έφερε κοντά; Και τι τα χωρίζει; Η συζήτησή τους, πότε συγκρουσιακή και πότε τρυφερή ξεδιπλώνει ένα κοινό παρελθόν, το οποίο είναι ταυτόχρονα και διαφορετικό. Ένα παρελθόν που κουβαλάει συναισθήματα, πληγές, αγάπη, απόρριψη και απορίες... Ποιοι είναι τελικά οι δύο ήρωες; Και πόσο σύγχρονη η συνθήκη της αυτοανακάλυψης μέσω της γνωριμίας μας με τον αλλο;

Στην παράσταση «Μία ζωή» περνά από τον εξωστρεφή χαρακτήρα του show στην πιο εσωτερική γραφή και καταπιάνεται με θέματα που αφορούν και απασχολούν τους νέους της σύγχρονης εποχής, όπως η εσωστρέφεια και η απομόνωση, η δυσκολία σύναψης σχέσεων, η έλλειψη εμπιστοσύνης, που απορρέουν από παθογένειες, όπως ο εκφοβισμός και κάθε είδους ρατσιστικές απόψεις και συμπεριφορές και στερεοτυπικές αντιλήψεις.

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Ιωακείμ Ιωακειμίδης -Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Κελεσίδης Σκηνικά-κοστούμια: Θεανώ Τσαλόγλου - Βοηθός σκηνοθέτη: Σταυρούλα Θωμαδάκη- Σχεδιασμός οπτικοακουστικού υλικού: Κωνσταντίνος Κολάτσος- Παραγωγή: Art ‘n’ Soul events – Αρετή Ρασσά
Παίζουν: Ελένη Αβραμιώτη, Ιωακείμ Ιωακειμίδης

Πληροφορίες: 6944571563

*****

ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ 21.00 μ.μ.  

ΤΟ ΜΗΛΟ ή ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΛΗ του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΙΩΜΟΥ
Μετά τα χρόνια της Πανδημίας και μέσα στα χρόνια της Ενεργειακής κρίσης επιστρέφουμε για να αφηγηθούμε  ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΛH ή ΤΟ ΜΗΛΟ. Μια κωμωδία για τις σχέσεις των ανθρώπων , το παρόν και το παρελθόν, ειδικά δε το τελευταίο που τους ακολουθεί σαν σκιά,  κρίνοντας και καθορίζοντας το τέλος τους. Μια Ιστορλία απλή όσο και πολύπλοκη, όπως είναι όλων των ανθρώπων, που σε κάθε  κρλισιμη στροφή δύναται να δώσει μια απάντηση,  που αυτόματα όμως γεννάει μια καινούρια ερώτηση συνεχίζοντας αέναο το δίλημμα, που τέθηκε τότε  στο προπατορικό  αμάρτημα ανάμεσα στην Αδάμ, την Εύα και το Μήλο!
Κείμενο - σκηνοθεσία ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΩΜΟΥ σκηνικό - κοστούμια ΜΠΕΤΤΥ ΛΥΡΙΤΗ  Μουσική ΝΙΚΗ ΓΚΟΥΝΤΟΥΜΗ τεχνική υποστήριξη: Ιπποκράτης Βαφειάδης

Παίζουν : ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΩΜΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΛΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΡΑΘΙΑΣ κ.α.
Διάρκεια 100'




ΣΑΒΒΑΤΟ  18.30  & ΚΥΡΙΑΚΗ 21.00 μ.μ.

ΖΗΝΟΒΙΑ Η ΘΕΑΤΡΙΝΑ της ΑΝΤΑΣ ΧΡΗΣΤΙΔΟΥ , 
ένας μουσικός μονόλογος με την ΑΝΤΑ ΧΡΗΣΤΙΔΟΥ για την ιστορία μια μυθικής μορφής των μπουλουκιών της ζωής της και της καλλιτεχνικής της Ιστορίας.
Σκηνοθεσία- φωτισμοί Γιώργος Λιβανός μουσική ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ  σκηνικό - κοστούμια επιμέλεια κίνησης ΣΙΜΩΝΑΣ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ δημόσιες σχέσεις ΖΩΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ τεχνική υποστήριξη: Ιπποκράτης Βαφειάδης
Διάρκεια 90'




ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 

Κάθε ΠΕΜΠΤΗ 21.00 μ.μ.

...για ΔΥΟ! του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΟΥΤΑΦΗ
Σκηνοθεσία ΓΙΩΡΓΟΣ  ΛΙΒΑΝΟΣ  μουσική ΝΙΚΗ ΓΚΟΥΝΤΟΥΜΗ σκηνικό - κοστούμια ΜΑΡΙΑ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ - Studio KΥΨΕΛΗΣ δημόσιες σχέσεις ΖΩΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ τεχνική υποστήριξη: Ιπποκράτης Βαφειάδης
Διάρκεια 90'




ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ στις 21.00 μ.μ.

ΠΑΓΙΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ του Αθανάσιου Αγγέλου
Μια ιδιόμορφη μαύρη κωμωδία φιλοδοξεί να κερδίσει  και πάλι το κοινό της Αθήνας. Ο Γιώργος Λιβανός σκηνοθετεί και πάλι το νέο έργο του βραβευμένου Αθανασίου Αγγέλου, «Παγίδα για τα όνειρα», μετά την επιτυχία του «Κονιάκ μετά την καταιγίδα» που παίχτηκε sold out στο Studio Κυψέλης.
       Πρόκειται για μια περίεργη ιστορία ενός επιτυχημένου συγγραφέα που ζει κλεισμένος σ΄ έναν πύργο, βυθισμένος στο τέλμα ενός πλούσιου γάμου που του επιτρέπει τη δημιουργία. Αυτό το τέλμα έρχεται να ταράξει μια όμορφη γυναίκα που τον επισκέπτεται, τού προτείνει ένα περίεργο «deal» απελευθέρωσης και από εκεί ξεκινούν όλα. Στην ιστορία εμπλέκονται μια πλούσια σύζυγος, ένας bisexoual υπηρέτης, ένας στρατηγός και μια φιλόδοξη γραμματέας. Απρόβλεπτες καταστάσεις, έρωτας και ένα δίλημμα που αλλάζει τη ζωή του ήρωα

Σκηνοθεσία - φωτισμοί - μουσικές επιλογές: Γιώργος Λιβανός - σκηνογραφία: Έλλη Κόφφα - κινηματογράφηση: Αντώνης Μανδρανής - φωτογραφίες: Κώστας Βολιώτης - κοστούμια: Val De Lou - Επικοινωνία: Νατάσα Παππά -  τεχνική υποστήριξη: Ιπποκράτης Βαφειάδης
Πρωταγωνιστούν:
Γιάννης Τσιώμου, Ελένη Μπέη, Σωτήρης Αντωνίου, Μαρία Δρακοπούλου, Μάνος Τσιβιλής, Ζωή Τριανταφυλλίδη
Διάρκεια 120'




ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ  του Jean Gennet από τους ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ
Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00. Διάρκεια 120΄

Το υπέροχο έργο του Genet σε μια πρωτοποριακή εκδοχή από τους Θεατρίνων Θεατές. Το Μπορντέλο των Ψευδαισθήσεων ανοίγει και υποδέχεται τους θαμώνες του σε νύχτες λαγνείας ενώ έξω έχει ξεσπάσει η επανάσταση. Τι θα γίνει όταν οι ήρωες κλιθούν να πάρουν στην πραγματικότητα, τους ρόλους που  μια ζωή ονειρεύονταν ; Θα αντέξουν την έκθεση τους, στο Μπαλκόνι; Και μετα υπάρχει η επιστροφή

 Σκηνοθέτης: Γιώργος Λιβανός - Μετάφραση: Μαίρη Μιχαλάτου -  Απόδοση Λεία Βιτάλη Δραματουργική επεξεργασία: Χαρά Μπακονικόλα -  Χορογραφία: Άγγελος Χατζής  -κινημνατογράφηση Χάρης Παπαδόπουλος -  Σκηνογραφία : Δέσποινα Βολίδη - Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη - Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός  - Δημόσιες σχέσεις: Ζωή Τριανταφυλλίδη τεχνική υποστήριξη: Ιπποκράτης Βαφειάδης

 Ερμηνεύουν:Καίτη Ιμπροχώρη  Πέπη Οικονομοπούλου Γιώργος Λιβανός,  Νίκος Γιάννακας, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Πίτζης, Νίκος Καραγιώργης, Μάνος Χατζηγεωργίου, Αγάπη Μανουρά, Νίκος Χαλατζίδης  Μαρία Δρακοπούλου κ.α . 
Ζωντανά στο πιάνο η Νίκη Γκουντούμη. 

Κάντε έγκαιρα κρατήσεις στο 210 8819571 
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το ΥΠ.ΠΟ. 

Διάρκεια 120'






ΑΚΟΜΑ :

Θα φιλοξενηθούν στο φουαγιέ εκθέσεις θεατρικού κοστουμιού , παιδικό παιχνίδι και θα λειτουργήσει το πρώτο Winter theatre School και προβολές ταινιών και θεατρικών παραστάσεων στην αίθουσα Βίλμα Κύρου.

Στο δεύτερο τρίμηνο ετοιμάζονται και οι επαναλλήψεις των έργων Η ΚΑΡΕΝ ΣΤΟΟΥΝ ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ της Μαίρης Μιχαλάτου και Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ Του Θεάτρου ΝΟ και η ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ ΤΖΟΥΛΙΑ του Striendberg!

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ - ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ 210 8819571

...



ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - «Σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες»: Ο θάνατος και η κηδεία της Ελισάβετ Β΄

 Θανέειν πέπρωται άπασι».(Πυθαγόρας)

Μπορεί και πρέπει μία κηδεία ενός σημαίνοντος προσώπου, όπως της αποθανούσης βασίλισσας της Αγγλίας, να γίνει τηλεοπτικό θέαμα άρα και εμπόρευμα; Τεχνικά αυτό είναι εφικτό αλλά προσκρούει σε θέματα – εμπόδια ηθικής και πολιτικής ευπρέπειας προς την σορό της αποθανούσης. Μπορεί μία κηδεία να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο προπαγάνδας για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα καθημερινά προβλήματα; Eίναι επιτρεπτό μία κηδεία να λειτουργεί ως μηχανισμός αγιοποίησης της αποθανούσης βασίλισσας αλλά και μίας έμμεσης προβολής της αξίας και ανωτερότητας της βασιλείας ως μορφής πολιτεύματος;

Παρόμοια ερωτήματα σαν τα παραπάνω θα μπορούσαν να τεθούν πολλά. Ερωτήματα που συμπυκνώνουν την διαφωνία και ίσως την οργή πολλών από την υπερπροβολή της κηδείας της Ελισάβετ Β΄Tο περιφερόμενο φέρετρο της αποθανούσης για άλλους υποδηλώνει τον σεβασμό του λαού στον θεσμό και το πρόσωπο της πρώην βασίλισσας και για άλλους συνιστά μία προσβολή αφού αυτή η υπερπροβολή παραπέμπει σε ανάλογες ειδωλολατρικές εκδηλώσεις των αρχαίων. Εξάλλου δεν λείπουν κι εκείνες οι φωνές που υπενθυμίζουν πως ο καθένας στον κόσμο αυτό δικαιούται μια κηδεία «σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες» όπως εμφαντικά έγραψε ο ποιητής Ν. Καββαδίας.

Οι ερμηνείες

Βέβαια κάποιοι θα αντιτείνουν πως η αποθανούσα βασίλισσα δεν ήταν απλά ένας θνητός άνθρωπος αλλά ένα σύμβολο. Η πολυήμερη κηδεία και το περιφερόμενο φέρετρο αποτυπώνουν την ανάγκη πολλών ανθρώπων ή και ολόκληρου του λαού να ακουμπούν σε ένα σύμβολο. Κανείς δεν είναι τόσο δυνατός εσωτερικά ούτε ψυχολογικά αυτάρκης για να απελευθερωθεί από το βάρος των συμβόλων. Οι λαοί για λόγους ιστορικούς αναζητούν αυτά τα σύμβολα και τα ειδωλοποιούν. Η ειδωλολατρία είναι παρούσα και φανερώνει μία εσωτερική ανάγκη που δεν μπορεί να καλύψει ο ψυχρός ορθολογισμός της εποχής μας. Πάντοτε τα πρόσωπα ασκούσαν μία ιδιαίτερη γοητεία στους λαούς και ιδιαίτερα εκείνα που ήταν φορείς πολιτικής ή πολιτειακής εξουσίας.

Οι ενστάσεις και οι διαφωνίες για την κηδεία της Ελισάβετ καθίστανται πιο έντονες (ήδη σε κάποιο γήπεδο της Αγγλίας ακούστηκαν κάποια τέτοια συνθήματα…) όταν τεθεί το ζήτημα του πολιτικού ή κοινωνικού έργου της. Οι υπερασπιστές του βασιλικού θρόνου και της Ελισάβετ υπερτονίζουν πως εξασφάλισε για πολλές δεκαετίες την ενότητα και το γόητρο του αγγλικού λαού και της κοινοπολιτείας. Πέραν αυτού ουδέν. Όσοι εναντιώνονται σε όλες αυτές τις φιέστες της κηδείας καταγράφουν την ανυπαρξία κάποιου έργου με προοδευτικό ή ρηξικέλευθο χαρακτήρα. Η αποθανούσα, δηλαδή, δεν έπραξε κάτι που άλλαξε την μοίρα και την πορεία του λαού της ή της Ευρώπης ή του κόσμου.

«Τον γαρ ουκ όντα πας  είωθεν  επαινείν».(Θουκυδίδης)

Επισημαίνουν, δηλαδή, μία αναντιστοιχία και ασυμμετρία ανάμεσα στο έργο και στις κοστοβόρες τελετές της κηδείας της Ελισάβετ. Προς επίρρωση των παραπάνω οι διαφωνούντες με την υπερπροβολή των τελετών αυτών τονίζουν με έμφαση πως ο θάνατος ενός άλλου ηγέτη, του Γκορμπατσώφ, σχεδόν πέρασε απαρατήρητος στην χώρα του και με μικρή (δυσανάλογα με το έργο του) προβολή στις άλλες χώρες. Ο Γκορμπατσώφ δεν άλλαξε μόνον την τύχη – πορεία της χώρας του αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Ίσως θα πουν κάποιοι πως η υπερέκθεση της κηδείας της Ελισάβετ και η θαμπή εικόνα της κηδείας του Γκορμπατσώφ εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες που αισθητοποιούν τα πολιτικά και εθνικά (αν όχι και προσωπικά) κίνητρα της συγκυρίας.

Οι ενστάσεις

Δεν λείπουν, βέβαια, και κάποιες οξείες κριτικές που σκωπτικά επισημαίνουν πως οι «άνεργοι» του βρετανικού θρόνου (πρίγκιπες, δούκες…) γίνονται αντικείμενα μιας αναιτιολόγητης λατρείας που αγγίζει τα όρια της υστερίας. Τονίζουν πως πάντοτε η εξουσία και ο πλούτος «μαγεύουν» κάποιους και αποτελούν σημεία αναφοράς της δικής τους αδυναμίας και φτώχειας. Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων. Άνθρωποι που καταγγέλλουν και καυτηριάζουν την κάθε κυβέρνηση για αναλγησία στα φτωχά κοινωνικά στρώματα, υπομονετικά και όρθιοι περιμένουν ώρες για να προσκυνήσουν ή να δουν πρόσωπα που εκπροσωπούν την εξουσία και τον πλούτο.

Κάποιοι ερμηνεύουν το οξύμωρο και την αντιφατικότητα της παραπάνω συμπεριφοράς με ψυχολογικούς όρους και θεμελιώνουν την άποψή τους με αναφορά στην αρχαία τραγωδία. Κι αυτό γιατί οι μεγάλοι τραγικοί αρέσκονταν να περιγράφουν και να δραματοποιούν τα πάθη βασιλέων και των οικείων τους (Αγαμέμνων, Οιδίπους Τύραννος, Αντιγόνη, Εκάβη). Το ψυχικό υπόστρωμα των ανθρώπων παραμένει πάντα το ίδιο και είναι αυτό που εξηγεί την λατρεία των μαζών σε πρόσωπα που κατέχουν εξουσία και πλούτο. Άνθρωποι σκληροί κι αδιάφοροι στον πόνο του διπλανού τους συγκινούνται πολύ εύκολα με τα πάθη και τον πόνο των φορέων της εξουσίας.

Η οικονομική διάσταση

Την επιχειρηματολογία όσων αντιτίθενται στο θέαμα του «περιφερόμενου φερέτρου» ενισχύει και το ποσό που θα διατεθεί τόσο για την κηδεία της Ελισάβετ όσο και για τα παρεπόμενά της. Υπολογίζεται σε έξι (6) δισεκατομμύρια, ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Αποτελεί πρόκληση στους φτωχούς κι αδύνατους η διάθεση ενός τέτοιου ποσού χρημάτων που δεν υπηρετεί κάποιο φιλάνθρωπο έργο αλλά λειτουργεί ως μηχανισμός εξιδανίκευσης προσώπων και πολιτικών – πολιτειακών θεσμών.

Κάποια δημοσιεύματα προβάλλουν εμφαντικά μία προειδοποίηση του ΟΗΕ που υπολογίζει πως μισό εκατομμύριο παιδιά στην Σομαλία κινδυνεύουν από θάνατο λόγω υποσιτισμού«Είναι ένας εφιάλτης σε αναμονή», τόνισε ο Τζέιμς Έλντερ, εκπρόσωπος του ΟΗΕ. Ανάλογες διαπιστώσεις έγιναν και για άλλες αφρικανικές χώρες. Κι ενώ αυτά καταγράφονται ως «εφιάλτης» στην Αφρική, ο διεθνής τύπος και τα «ημέτερα» μέσα ενημέρωσης διαθέτουν ατελείωτες ώρες προβολής και αναλύσεων για την κηδεία μιας βασίλισσας που τιμάται ως «ημίθεος». Φαίνεται πως η τηλεθέαση και το εμπορικό κέρδος αποτελούν το μοναδικό κριτήριο των ΜΜΕ.

Ανάγκη για «μέτρο»

Κανείς δεν διανοείται ούτε κι επιτρέπεται να προσβάλει την μνήμη μιας βασίλισσας που αποτέλεσε σύμβολο για τον λαό της.

«Τον τεθνηκότα μη κακολογείν».(Πυθαγόρας)

Επειδή, όμως, χάθηκε το μέτρο στην προβολή της κηδείας και στον σχολιασμό της ζωής και της ενδυμασίας των μελών της βασιλικής οικογένειας, είναι φρόνιμο να ξαναβρούμε ως ΜΜΕ και αναγνώστες – θεατές το αρχαιοελληνικό μέτρο. Το πιο επικίνδυνο είναι να εθίζεις τους τηλεθεατές στο επιφανειακό, στο εφήμερο και στον ψεύτικο πόνο. Ο σεβασμός και η αγάπη σε ένα σύμβολο μπορούν να εκφραστούν και με άλλους τρόπους χωρίς να προκαλούν.

«Εκ γαίης γαρ πάντα και εις γην πάντα τελευτά».(Ξενοφάνης)

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως το γήινο σαρκίο μας και η άγονη ειδωλοποίηση ή αγιοποίηση κάποιων προσώπων είναι τα φθαρτά στοιχεία της ζωής. Εκείνο που μένει ως «δόξα αεί» είναι το έργο μας που υπηρετεί τον άνθρωπο και την πρόοδο. Όλα τα άλλα υπηρετούν σκοπιμότητες και αντιμάχονται την απλότητα και το «μέτρο». Ας αφήσουν, λοιπόν, και την βασίλισσα να έχει μια κηδεία

«σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες».

 ΑΠΟ https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/






CYANIDE4 -single “Perfect Sensation” από το άλμπουμ "AmaΛgamA"

 

“Perfect Sensation” 

(Δείτε το official music video εδώ) 

https://www.youtube.com/watch?v=dXQL8pqp9X4 



Οι Cyanide 4 είναι ένα Hard Rock/Glam Metal συγκρότημα που δημιουργήθηκε στην Αθήνα το 2008, 'αναμειγνύοντας' τις επιρροές τους που ποικίλλουν από την glam εποχή του Los Angeles της δεκαετίας του '80, μέχρι το νέο rock 'n' roll κύμα των Σκανδιναβικών συγκροτημάτων των ημερών μας. 

 

Το συγκρότημα δημιούργησε γρήγορα μια ισχυρή βάση θαυμαστών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, κυκλοφορώντας 3 άλμπουμ και κάνοντας πολλές ζωντανές εμφανίσεις, τόσο σαν headliners όσο και ως support σε καταξιωμένους καλλιτέχνες, όπως, π.χ.: Scorpions (x2), Bonfire (x2), W.A.S.P., Lizzy Borden, Crashdiet, Over The Rainbow, Ten, etc. 

 

Δισκογραφία: 

"Everyday is a Masquerade" [2012 - Perris Records (USA)] Streaming Link:  

"Nekyia" [2017 - Perris Records (USA)] Streaming Link:  

"AmaΛgamA" [2022 – Perris Records (USA)] Streaming Link:  

 

 

Από το άλμπουμ "AmaΛgamA" σας παρουσιάζουμε το single PerfectSensation


Official links 

https://www.instagram.com/cyanide_4officialhttps://www.youtube.com/user/Cyanide4band