«Προσεγγίσεις μετά την απόσταση» | Κριτική από Κων/νος Λίχνος
Η νέα ποιητική συλλογή του Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, ενός βραβευμένου και καταξιωμένου ποιητής της Ρόδου, τιτλοφορείται: «Προσεγγίσεις μετά την απόσταση» (εκδόσεις Δωδώνη). Και είναι ακριβώς ένα μέτρημα της απόστασης -αλλά και μια απόπειρα άρσης αυτής-, αυτό που επιχειρούν να πραγματοποιήσουν τα 30 ποιήματα της συλλογής.
Της απόστασης ανάμεσα στον έρωτα για τη ζωή και την κινητικότητα, τη μοναξιά και τη μοναχικότητα, τα όνειρα και την οδυνηρή τους διάψευση· την αγεφύρωτη απόσταση, ανάμεσα στη ρωγμώδη διάβρωση που επιφέρει η άκαμπτη σιωπή της παραίτησης, και τη λυτρωτική επενέργεια της πράξης, που αναγεννά την ελπίδα. Την απόσταση, σε τελική ανάλυση, ανάμεσα στην μοναξιά της περίκλειστης ατομικότητας, και τη γαληνεμένη πληρότητα που προέρχεται από το ουσιαστικό αντάμωμα των ανθρώπων.
Η ΑΚΑΜΠΤΗ ΣΙΩΠΗ
Η άκαμπτη σιωπή των ανθρώπων
Διαπερνά τους ραγισμένους τοίχους
Σαν ακροβασίες που κόβουν την ανάσα.
Βλέπεις πετρώνουν κάποτε οι σιωπές
Εν μέσω φιλιών και αποστάσεων.
Κι όμως πάνω στην πιο σκληρή ανάσα
Του πληγωμένου πουλιού
Υπάρχουν κι αυτά τα λίγα
Που είναι προσανάμματα
Στο πέρασμα για τους ονειροπόλους.
Ο συμφυρμός των λέξεων
Τα τραγούδια των αιώνων
Η δυναστική τού νερού δύναμη
Στην πιο σύντομη ανημπόρια μας
Λειτουργούν όλα διαχωριστικά
Και συνηθίζουμε να βλέπουμε με τα αυτιά
Ν’ ακούμε με τα μάτια,
Έτσι ψιθυριστά
Με την επαύξηση των ερωτηματικών
Μέσα στην πιο βαθιά νύχτα
Αγνοώντας το καλοκαίρι.
Σκοτάδι πυκνό στη μνήμη απλώνεται
Κι ας περνάει πάνω απ’ τα μαλλιά μας
Ένας γαλαξιακός αιγιαλός
Με τα θραύσματα του ανέμου
Να συλλαβίζουν: ή ε-γώ δι-κός ή έ-να ψέ-μα.
Μας ταξιδεύουν οι ήχοι που ξεκολλούν
Απ’ το τίποτα κι απ’ τον ψευδάργυρο του χτες.
Τότε με πόδια μουσκεμένα και βήματα θολά
Απομακρυνόμαστε απ’ τη βασιλεία
Του λασπόνερου και της πράσινης χαλαζόπτωσης.
O ποιητής, πασχίζοντας να αναμετρήσει και να χαρτογραφήσει την Απόσταση (εσωτερική και εξωτερική, χωρική και χρονική -Το πρώτο ποίημα της συλλογής τιτλοφορείται: «Ο χρόνος ανέκφραστος»), ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι, εισδύει στα τρίσβαθα της ανθρώπινης ύπαρξης -δίχως ποτέ να αποκόπτει τον άνθρωπο από την κοινωνία που τον διαμορφώνει- και αξιώνει να αναδιατυπώσει -αλλά και να κομίσει απαντήσεις, όποτε είναι εφικτό- τα μεγάλα και διαχρονικά ερωτήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο.
Η γραφή -κυρίως σε α' ή γ' πληθυντικό πρόσωπο, σπανίως σε ενικό- αποπνέει ευαισθησία και ρομαντική μελαγχολία, βεβαρημένη από ερωτήματα, και καταδεικνύει σε κάθε στροφή, την αγωνία του ποιητή για εύρεση λύσεων και διεξόδων από τα σύγχρονα υπαρξιακά και κοινωνικά αδιέξοδα.
Οι μεταφορές και οι παρομοιώσεις, γεννούν εικόνες πλούσιες και ζωηρές, με τέτοια πλαστικότητα, που τις καθιστούν ικανές να μεταδίδονται στον αναγνώστη άμεσα και αβίαστα.
Συνολικά, πρόκειται για μια ποιητική συλλογή που αξίζει να διαβαστεί, και θα ήταν κρίμα να απουσιάζει από τη βιβλιοθήκη, όλων εκείνων, που μέσα στο αποξενωτικό περιβάλλον του καιρού μας, συνεχίζουν να αναζητούν τους συνανθρώπους τους και πασχίζουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους.
Λίχνος Κωνσταντίνος
Πεζογράφος ~ Μέλος του Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης
