Παρακολουθούμε ένα έργο πρωτότυπο, άκρως εγωκεντρικό, όπου οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μοιάζουν ανύπαρκτοι, που δεν είναι, απλώς ενδιαφέρονται πλέον να ζήσουν και σωπαίνουν.
Και ενώ βρέξαμε και το ψωμί μας στα δάκρυα, εκείνοι οι αδάκρυτοι, εξακολουθούν να έχουν πολυποίκιλα ενδιαφέροντα πλην ενός ,αυτό της ομολογίας της αλήθειας.
Και ενώ η προσέγγιση του θέματος γίνεται από πολλές γωνίες, θέλει προσοχή το έγκλημα, η πρωταγωνίστρια ,με τις μάταιες φιλοδοξίες σωπαίνει.
Είναι αξιοσημείωτη η ευγλωττία της, που με οδηγεί στα μονοπάτια των προσχεδιασμένων θανάτων, για να αντιληφθώ ότι πολύ συχνά η φαντασία μεγάλωνε τόσο, που να θεριεύει μέσα της η επιθυμία για δράση, για την κατάκτηση εκείνου του ονείρου, που την ήθελε επικεφαλής,αρχηγό,σε όλα ,σε όλους ,χωρίς καμιά αναβολή, χωρίς αιδώ, χωρίς συναίσθημα!
Είναι πολύ δύσκολο, στην γενικότερη κατανόησή του, ένα βιβλίο υποτιθέμενο! Ναι υποτιθέμενο για εμένα, για όλους εμάς ,που τώρα, ώρες ατέλειωτες, θέλουμε να ενώσουμε τα κομμάτια ενός τρομακτικού παζλ, να κάνουμε την κάθε πληροφορία εικόνα ,μήπως και καταφέρουμε να φτάσουμε σε ένα δυσερμήνευτο τέλος. Δυσερμήνευτο γιατί η συγγραφέας και ηρωίδα του βιβλίου εκφράζει τόσα ψυχολογικά συμφραζόμενα,μέσα στη βαριά εγωπάθεια, που εμείς θέλουμε να βρούμε την άκρη του νήματος για να μη χαθούμε στο λαβύρινθο της ηθελημένης ανισορροπίας. Εμείς, ύποπτα και καχύποπτα, περιμένουμε την εμφάνιση όλων εκείνων που το σενάριο θέλει να ζουν στη σιωπή, ετοιμάζοντας όμως τα βέλη τους .
Στην περίπτωση μας, η θέληση να προκαλέσω κακό, περιφρουρώντας όσο γίνεται τον εαυτό μου, να φλερτάρω καθημερινά με τη φθορά σε άλλο σώμα, προκειμένου να το οδηγήσω με επίγνωση στο θάνατο, έχουμε να κάνουμε με τη συνωμοσία του εαυτού, ο οποίος είναι ένοχος αλλά θα πρέπει να παρουσιάζεται σαν αθώος.
«Η κυνηγός και τα θηράματα!» Σκέφτηκα έναν τίτλο, για να μπορέσω να καταλάβω, πόσο η ψυχή και το πνεύμα μιας μάνας βλέπουν τα παιδιά σαν θηράματα και τίποτα παραπάνω.
Η κυνηγός όμως με προβληματίζει ως προς τον αριθμό των θηραμάτων, γιατί αν κυνηγάς για χρόνια σε όλες τις περιόδους, ενδεχόμενα να βλέπεις σαν θήραμα κάθε έναν αδύναμο στον οποίο φαντάζεσαι ότι εύκολα μπορείς να καταφέρεις κάτι από τα σχέδιά σου. Βλέπω και πολλά άλλα στο υποτιθέμενο βιβλίο που αναπάντεχα, θα εκπλήξουν τον αναγνώστη, μάλλον θα τον καταπλήξουν. Γιατί όπως το ταγκό θέλει δύο και τα παλαμάκια επίσης ,έτσι και στο έργο ,οι κειμενικές λεπτομέρειες θα μας οδηγήσουν κλείνοντάς το να αναφωνήσουμε: είμαστε τυφλοί μπροστά στην αποκτήνωση!
Ναι, γιατί δεν βάζει ο νους συνετού ανθρώπου,όσα ένα,όχι αρρωστημένο, αλλά όσα ένα διαβολικό μυαλό καταστρώνει.
Κλείνοντας,να τονίσω ότι μόνο υποτιθέμενο μέχρι σήμερα θα μπορούσε να είναι τούτο το βιβλίο, γιατί τους άγνωστους, ασύγγνωστους προορισμούς ,πώς να τους συλλάβει ανθρώπου νους;
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Φιλόλογος,συγγραφέας,ποιήτρια,κριτικός
Η φωτογραφία είναι από https://www.dreamstime.com/
