KATRE –“So was the Life” από το επερχόμενο άλμπουμ ”Behind The Resilience”

 

So was the Life – video 

Δείτε το εδώ 

 

Οι Katre είναι ένα instrumental post-rock/metal σχήμα με έδρα το Βερολίνο. 

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2014 και πήρε το όνομά του από την αρχαία αραβική λέξη «katre» που σημαίνει «σταγόνα». 

Μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή πτυχή των Katre είναι ότι αφηγούνται ιστορίες με τα τραγούδια τους και δημιουργούν concept albums. 

Το ντεμπούτο album τους «Encounters», κυκλοφόρησε το 2017 μέσω της Fluttery Records. 

Το «Behind the Resilience», το 2ο στούντιο album του σχήματος  αφηγείται μια ιστορία μεταναστών. 

Το άλμπουμ θα είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες από τις 30 Σεπτεμβρίου 2021.

Στο άλμπουμ συμπεριλαμβάνεται και το κομμάτι “So was the Life”.

 

Official links 

                    

FIND US

https://www.facebook.com/AngelsPRmusicPromotion/ 

https://www.instagram.com/angelsprmusicpromotion 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ "Η Ερατώ"

Francois Boucher - Erato ,the muse of love-poetry

Από του φεγγαριού την κοντινή τη στράτα
ως και τις απάνω γειτονιές των άστρων,
χοροστάσι στήσανε οι μάγισσες της νύχτας,
νεράιδες αγγελόμορφες και νύμφες ασπροφορούσες.

Στο ξέφωτο, βγήκαν σεργιάνι οι κρυφοί καημοί,
στεναγμοί και ψίθυροι ακούστηκαν τραγούδι,
ένα φιλί και μια αγκαλιά της ψυχής η ανασαιμιά,
κύκλος ιερού χορού η ζωή και κράτημα χεριού.

Στο γλυκοχάραμα κι ως της αυγής τα μάγια,
χάριτες καλόμοιρες και μούσες παινεμένες,
γιορτάσι ονείρων λάμπρυναν και ομορφιές κεντούσαν,
προσήλιο βλέμμα η χαρά, φτερούγισμα το γέλιο.

Πεζοπορούσα στους καιρούς και μάντευα στους χρόνους
τον ερχομό τ’ ανέλπιστου, τ’ ανίσκιωτο της μοίρας,
να έρθει η μούσα καλοτύχισμα , συνταίριασμα να φτάσει
απ’ τα περβόλια τ’ ουρανού στης γης το πανηγύρι.

Κόκκινο φέγγισμα η ανατολή, αντίλαλος μελωδίας,
τον έρωτα υμνολογούσε η Ερατώ και σμίλευε τους πόθους,
το σκλαβωμένο νου λευτέρωνε και ευτύχιζε καρδιές,
να είναι οι μέρες ποίηση και μουσική οι νύχτες.

Γιώργος Αλεξανδρής

ΘΟΔΩΡΗΣ ΜΠΕΛΙΤΣΟΣ - Κριτική στο βιβλίο της Μαριάνθης Σπύρη: "Με γέννησε ο Ταΰγετος, με άγγιξε η Αμερική"

 Από την ανέχεια στην καταξίωση

Μαριάνθης Σπύρη:

"Με γέννησε ο Ταΰγετος, με άγγιξε η Αμερική"

Καλαμάτα 2021

Ένα καλαίσθητο, λιτό βιβλιαράκι 116 σελίδων, με τον πιο πάνω τίτλο, που είδε το φως πρόσφατα στην Καλαμάτα, έφτασε στα χέρια μου. Συγγραφέας η Μαριάνθη Σπύρη (Σκιά) από την Παλιόχωρα Αβίας, μόνιμη κάτοικος του χωριού της εδώ και αρκετά χρόνια, στην πρώτη εκδοτική της απόπειρα. Καταπιάστηκε με αυτή τη συγγραφή για να τιμήσει την μεγάλη προσπάθεια που έκανε ο σύζυγός της, ο Αριστείδης Νικ. Σπύρης από την ορεινή Αλαγονία του Ταΰγετου, να ξεφύγει από τη φτώχια. Τη συνεχή πάλη και τον διαρκή αγώνα του να ξεπεράσει τις αντιξοότητες και τα εμπόδια, τα οποία του επιφύλαξε η μοίρα, πρώτα για να σταθεί στα πόδια του, στη συνέχεια να βοηθήσει την οικογένειά του και εν τέλει να κατακτήσει το αμερικάνικο όνειρο ως μετανάστης στη Νέα Υόρκη, πετυχαίνοντας αξιοζήλευτη οικονομική πρόοδο. Και παράλληλα να καταφέρει το όνειρο κάθε μετανάστη, που δεν είναι άλλο από το νόστο, την επιστροφή στην πατρίδα, όχι μόνο ως επιτυχημένος οικονομικά αλλά και ως οικογενειάρχης.

Ο Άρης (Αριστείδης) σημαδεύτηκε άσχημα από τη μοίρα πριν ακόμα χρονίσει. Ο πατέρας του υπήρξε θύμα της τραγικής εμφύλιας διαμάχης που ταλάνισε την πατρίδα μας τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, στην οποία συχνά οι προσωπικές έχθρητες βαφτίζονταν πολιτικές κι αντιστρόφως. Από μικρός αναγκάστηκε να βγει στο μεροκάματο για να δώσει ένα χέρι βοηθείας στη μάνα που δούλευε σαν άντρας και στην αδερφή του. Αξιοποιώντας την ευφυΐα του αφενός και την εργατικότητά του αφετέρου κατάφερε πριν ακόμα πάει φαντάρος να έχει ένα σταθερό μεροκάματο δουλεύοντας σε μαγαζί στην Καλαμάτα. Παράλληλα απέκτησε την πείρα της πραγματικής ζωής καθώς από πολύ ενωρίς γνώρισε στο πετσί του την εκμετάλλευση και την αδικία από άπονα αφεντικά που είχε στις πολλές δουλειές που άλλαξε: εργάτης στις ελιές, λατζέρης, πωλητής, αχθοφόρος, μπακαλόγατος, σερβιτόρος, ακόμα και λογιστής!

Βλέποντας πως δούλευε χωρίς μέλλον, αποφάσισε να πάει λαθραίος στις ΗΠΑ, όπου έγινε πιατάς σε ελληνικό εστιατόριο, όπως πολλοί νεαροί μετανάστες αλλά λίγους μήνες αργότερα τον έπιασαν και απελάθηκε. Έχοντας διαπιστώσει πως αν δουλεύεις και δεν είσαι σπάταλος, στις ΗΠΑ υπάρχουν ευκαιρίες, έφυγε ξανά, έκανε εικονικό γάμο για να γίνει νόμιμος και με τη δουλειά και το επιχειρηματικό του δαιμόνιο, από πιατάς έγινε μάγειρας κι από μάγειρας εστιάτορας κι επιχειρηματίας. Αγάπησε την Αμερική για τις ευκαιρίες που του έδωσε αλλά στα όνειρά του πάντα ταξίδευε στον Ταΰγετο. Τα δάση, τα νερά και την άγρια ομορφιά του επιβλητικού βουνού της γενέτειράς του δεν τα ξέχασε ποτέ. Βόηθησε την οικογένειά του, έκανε μια συρμαγιά, αναζήτησε και βρήκε ένα κορίτσι από την πατρίδα για να φτιάξει οικογένεια και τελικά επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα ώστε τα παιδιά του να μεγαλώσουν εδώ, χωρίς ποτέ να χάσει την επαφή με την Αμερική, όπου επέστρεψε για λίγα χρόνια μετά το σεισμό της Καλαμάτας το 1986.

Στο βιβλίο περιγράφονται με γλαφυρότητα και ρεαλισμό οι σκληρές συνθήκες (οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές) που επικρατούσαν τις δεκαετίες του '40, '50 κι '60, που ανάγκαζαν τους νέους να μεταναστεύουν. Αν και το κίνητρο της συγγραφής ήταν καθαρά προσωπικό, εντούτοις η συγγραφέας καταφέρνει να συγκινήσει και τον αδιάφορο αναγνώστη, τόσο με την συναισθηματική γραφή της, όσο και με την διαθεματική προσέγγιση. Σε πρώτη ανάγνωση το κείμενο είναι στένα προσωπικό-οικογενειακό. Όμως, αν ο αναγνώστης παραβλέψει τις λεπτομέρειες και αγνοήσει τα πρόσωπα, τότε ξεπροβάλλει ανάγλυφα μια ευρύτερη εικόνα, καθώς η ιστορία του Άρη εντάσσεται στο γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο της εποχής.

Η έκδοση είναι γενικά καλαίσθητη. Το εξώφυλλο κοσμεί μια όμορφη φωτογραφική σύνθεση που παραπέμπει στις δυο πατρίδες, την Αλαγονία και τη Νέα Υόρκη. Επίσης, στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν δέκα σελίδες με 22 φωτογραφίες εποχής από την περιπετειώδη ζωή του Άρη Σπύρη. Η επιμέλεια του κειμένου από την Ιωάννα Σταθάκη έχει γίνει με προσοχή, ακρίβεια και με σεβασμό στο συγγραφικό ύφος. Βασική εκδοτική παράλειψη είναι η απουσία περιεχομένων. Επίσης, υπάρχουν κάποια λάθη στις λεζάντες των φωτογραφιών και σε κάποια τοπωνύμια κι ονόματα προσώπων, κυρίως στα αμερικάνικα, τα οποία ξέφυγαν από τον εκδοτικό επιμελητή. Αλλά οι αβλεψίες αυτές δεν κυριαρχούν και δεν προδίδουν την συνολική εικόνα του βιβλίου. Οι πιο πολλοί αναγνώστες δεν θα τις προσέξουν καν.

Ο Άρης Σπύρης και η συγγραφέας Μαριάνθη Σπύρη (Σκιά).

Σκιαγραφώντας το έργο, θα σταθώ σε δυο στοιχεία που το χαρακτηρίζουν, κατά τη γνώμη μου.

Το πρώτο είναι πως το αφήγημα το γράφει μεν η Μαριάνθη αλλά το διηγείται ο Άρης. Η συγγραφέας, καίτοι πρωτόπειρη, επέλεξε την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, με αποτέλεσμα το κείμενο να έχει μορφή αυτοβιογραφίας. Πρόκειται για μια δύσκολη και ριψοκίνδυνη συγγραφική τεχνική, διότι η συγγραφέας δεν υποδύεται έναν φανταστικό χαρακτήρα, στη θέση του οποίου βάζει τον εαυτό της. Υποδύεται ένα υπαρκτό πρόσωπο και μάλιστα πολύ κοντινό της. Γνωρίζει μεν την ψυχοσύνθεση και τον χαρακτήρα του καθώς ζουν μαζί αγαπημένοι σχεδόν πέντε δεκαετίες αλλά προφανώς δεν ήταν εύκολο να μετατρέψει τις αναμνήσεις του συζύγου της σε βιωματικό αφήγημα. Δεδομένου, μάλιστα, πως στον κύριο όγκο του έργου (περίπου στο 75% του κειμένου) αναφέρεται στη ζωή του Άρη πριν γνωριστούν και δημιουργήσουν οικογένεια.

Όπως ομολογεί στον πρόλογο: "...με υπομονή κατόρθωσα κάτι που στην αρχή φαινόταν αδύνατο. Να ξαναζωντανέψω μέσα στην ψυχή και στο μυαλό του την ιστορία του, τη ζωή του, τα όνειρά του". Η συγγραφέας έχει επίγνωση της δυσκολίας αλλά παρά την απειρία της καταφέρνει να κερδίσει αυτό το συγγραφικό στοίχημα. Έχει δημιουργήσει ένα εξαιρετικό, αυτοβιογραφικής μορφής, αφήγημα, στο οποίο έχει καταφέρει να εντάξει πολλά δικά της λυρικά και συναισθηματικά στοιχεία, τα οποία γνωρίζουμε τόσο από τις ανέκδοτες ποιητικές της προσπάθειες, όσο κι από την ενασχόλησή της με τη ζωγραφική και γενικότερα με τα πολιτιστικά δρώμενα ως μέλος του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου παλιότερα. Με λίγα λόγια, με τη γραφή της καταφέρνει ώστε η αφήγηση του Άρη να δείχνει ξεκάθαρα πως είναι δικιά της συγγραφική δημιουργία.

Το δεύτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει το έργο, έχει να κάνει με το συγγραφικό ύφος, το οποίο έχει μια ειλικρίνεια κι έναν ρεαλισμό, που κάποιες φορές φτάνει μέχρι την περιγραφή προσωπικών στιγμών. Η συγγραφέας, με την άδεια του βιογραφούμενου προφανώς, δεν ωραιοποιεί ούτε κρύβεται θα έλεγα. Παραθέτει τα γεγονότα, τα ερμηνεύει ή τα δικαιολογεί με επιχειρήματα, αλλά δεν τα αποκρύπτει. Άλλωστε το δηλώνει στον πρόλογο: "Τον βοήθησα να θυμηθεί... και χωρίς φόβο και πάθος να ξαναπερπατήσει στης ζωής του τα μονοπάτια". Δεν διστάζει να αναφερθεί ακόμα και σε έκνομες ή στα όρια της νομιμότητας δράσεις, σε ερωτικούς δεσμούς, στον εικονικό γάμο και σε διάφορες λεπτομέρειες που κάποιος άλλος θα τις κρατούσε κρυφές.

Ο ρεαλισμός, κατά την άποψή μου, είναι η αμερικάνικη επιρροή που έχει το ύφος της συγγραφής, κάτι που δεν είναι απρόσμενο, αφού οι συντελεστές του έργου έχουν ζήσει αρκετά χρόνια στις ΗΠΑ. Πάντως, δεν συνιστά προσβολή για κανέναν, ούτε επιχειρείται κάποιου είδους ρεβάνς, όπως συναντάμε σε άλλα παρόμοια έργα, στα οποία ο απολογισμός συνδυάζεται με πομπώδεις αποκαλύψεις απωθημένων. Άλλωστε, όσοι γνωρίζουμε το ζεύγος, βρίσκουμε και στο βιβλίο την ευγένεια και την αξιοπρεπή στάση ζωής που τους διακρίνει σε όλο τον βίο τους.

Πέρα από τα λογοτεχνικά του χαρακτηριστικά, το βιβλίο περιέχει πρωτογενές υλικό, αξιοποιήσιμο από μελετητές των συνθηκών που εξανάγκασαν πολλούς νέους να φύγουν μετανάστες κατά τις δύο πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, καθώς κι από ερευνητές που ασχολούνται με τις συνθήκες που συναντούσαν οι νέοι Έλληνες μετανάστες στις χώρες υποδοχής. Για το λόγο αυτό νομίζω πως έχει θέση στις βιβλιοθήκες των πανεπιστημιακών σχολών κοινωνικής ανθρωπολογίας π.χ. του Πάντειου, του Πανεπ. Ιωαννίνων, του Παν. Αιγαίου (Μυτιλήνη) και φυσικά στις δυο βιβλιοθήκες της Καλαμάτας (Λαϊκή Βιβλιοθήκη και Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη), λόγω εντοπιότητας.

Τα συγχαρητήρια μας στην συγγραφέα που μας έκανε κοινωνούς της αξιοθαύμαστης πορείας του αγαπητού Άρη από την ανέχεια στην κοινωνική και την οικονομική καταξίωση. Ελπίζουμε πως το πρωτόλειο αυτό συγγραφικό εγχείρημα θα έχει συνέχεια, μιας και όπως φαίνεται η Μαριάνθη Σπύρη έχει την ευαισθησία αλλά και την ικανότητα να πλάθει όμορφες αφηγήσεις και ασφαλώς υπάρχουν θέματα, τοπικά ή γενικότερα, με τα οποία μπορεί να καταπιαστεί.

Θ. Μπελίτσος, Παλιόχωρα Αβίας, 10 Σεπτέμβρη 2021.

https://belitsosquarks.blogspot.com/

ΚΑΤΙΝΑ ΜΕΤΣΙΟΥ "Το τίποτα που πλέει ευτυχισμένο"

 

ΚΑΤΙΝΑ ΜΕΤΣΙΟΥ : Το τίποτα που πλέει ευτυχισμένο

Εκδότης  : ΦΙΛΝΤΙΣΙ

Αριθμός σελίδων : 70

Σειρά : ΠΟΙΗΣΗ

Χρονολογία Έκδοσης : Σεπτέμβριος 2020

Διαστάσεις : 21x14

ISBN : 139786185456238

Περιγραφή βιβλίου

Για την Κατίνα Μέτσιου η ποίηση είναι τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας ενός βαθύτερου και πιο αποκρυσταλλωμένου βλέμματος.

Η δεύτερη ποιητική συλλογή της «Το τίποτα που πλέει ευτυχισμένο», η οποία έχει λάβει ήδη ως ανέκδοτη ποιητική συλλογή το βραβείο «ΠΙΝΔΑΡΟΣ» στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης Κ.Π. Καβάφης 2018 της International Art Academy, περιλαμβάνει πενήντα ένα ποιήματα με τα οποία «μέσα από μια σκοτεινή διαδρομή ελπίζει στο φως».

Η θεματολογία τους προέρχεται από ό,τι την ευαισθητοποιεί από την καθημερινότητα, ό,τι την συγκλονίζει από τα τρέχοντα, ό,τι θέλει με τον τρόπο της να σχολιάσει.

Τέσσερα ποιήματα της συλλογής:

Tatã

Ανέβα Ζώγα στο βουνό, τα χιόνια έχουν λιώσει

και η φλογέρα μοναχή ακόμα περιμένει.

Λέει τραγούδια σιγανά, στα βλάχικα μιλάει,

να σου θυμίζει η ζωή τι γρήγορα διαβαίνει.

Τα προβατάκια σου λειψά θα τα 'φαγεν ο λύκος,

βελάζουν και το 'μολογούν, κλαίνε κι αναστενάζουν.

Μα δεν μπορούν την μοίρα τους κι αυτά να την αλλάξουν,

από το λύκο στο χαμό κι απ’ τον χαμό στη λήθη.

Ξεκίνα όμως Ζώγα μου κι από τον Άδη γύρνα

τι είν' η πίκρα μου πολλή το κρίμα μου μεγάλο.

Στον ύπνο μου να σε θωρώ σαν να 'σαι 'δώ μαζί μας,

να σου ζητώ εγώ νερό, κι εσύ να μην μου δίνεις.

ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΑ

Δεν σκέφτηκα ποτέ αυτές οι μεγάλες σακούλες σκουπιδιών τι περιέχουν.

Αυτές οι μεγάλες σακούλες σκουπιδιών μας περιέχουν.

Ξέρω, με βδελυγμία τις βγάζουμε έξω για να ξεφορτωθούμε το περιεχόμενο τους.

Αυτό που μας περίσσεψε, αυτό που λερώσαμε, αυτό που ζήσαμε εν τέλει.

Σκουπιδοδείκτης ευμάρειας θα μου πεις...μα τώρα μετρά την αποσύνθεση μας.

Σε κάποιον εφιάλτη είδα την σακούλα να ανοίγει και να επιστρέφουν

εντός μου

τα απορρίμματα.

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΛΑΙΝΕ ΚΡΥΦΑ

Απόμερα.

Στους διαδρόμους των νοσοκομείων.

Ανεπίτρεπτα.

Συνήθως στους δικούς τους ώμους

πρέπει να κλάψουν οι εναπομείναντες.

Μα το χειρότερο όλων, οι άντρες κλαίνε βουβά.

Φουσκώνει η καρδιά τους από την υγρασία,

και ξεφλουδίζει αργά και σταθερά

ΑΔΕΡΦΙΑ

Μ' ένα μελάνι προς το γκρι τους ουρανούς διαβάζω κι η θάλασσα απέναντι μεταξωτή απόχη.

Θρόισμα δέντρου προς τα δω μ' αναπαμός κανένας, ξυπόλητο και άπλυτο το δάσος κατεβαίνει.

" Είναι πουλιά τ' αδέρφια μου που πιάστηκαν στο δίχτυ, ποιος τ' ορίζει δεν νογώ μα γυρισμό δεν έχει. Έχει μονάχα πόνο δώ, ξεριζωμό και στάχτη".

Αντίκρισαν τα μάτια μου το δάσος να λυγάει, στα δυό να κόβοντ' οι κορμοί κ' αλαλαγμοί τριγύρω.

Ρώτησα και τον διπλανό "βαρύς δεν είν' ο θρήνος"? "Θα'ναι ανέμου βουητό, ανθρώπου φαντασία", εκείνος αποκρίθηκε και έστρεψε τα μάτια.

Όμως το ξέρει η καρδιά, βαρύς δεν είν' ο θρήνος, είναι το κρίμα μας βαρύ, καλοκαιριού παγίδα.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι Οικονομολόγος, εργάζεται και μένει στην Ακράτα Αχαΐας. Ποιήματα της έλαβαν βραβεία και διακρίσεις σε Πανελλήνιους και Διεθνείς Ποιητικούς Διαγωνισμούς. Έχουν επίσης συμπεριληφθεί σε συλλογικές εκδόσεις και λογοτεχνικά περιοδικά. Έχουν εκδοθεί τα βιβλία της:

«Κανείς δεν μίλησε για γιατρειά», 2014, εκδόσεις Carpe Librum

«Το τίποτα που πλέει ευτυχισμένο», 2020, εκδόσεις Φίλντισι.

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Χατζιδάκηςvs Θεοδωράκης: Δύο μουσικοί μύθοι σε μία σχέση απώθησης και ταύτισης"

 

ΙΔΕΟπολις

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com

ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ

Χατζιδάκηςvs Θεοδωράκης: Δύο μουσικοί μύθοι σε μία σχέση απώθησης και ταύτισης

«Από την Κρήτη πήρε την επική μεγαλοστομία και την λεβεντιά που σφραγίζει τους ρυθμούς του. Από τα νησιά του Αιγαίου πήρε της χάρη τους και τη λεπτεπίλεπτη δεξιοτεχνία του… Από τη Βόρεια Ελλάδα τους βαθείς αναστεναγμούς της μουσικής του… Η επανάσταση χωρίς ταλέντο είναι για να κοιμάσαι ασφαλώς και όχι για να λιθοβολείς…» (Μάνος Χατζιδάκης)

Κάπως έτσι παρουσίασε τον Μίκη θεοδωράκη στο Γ΄ πρόγραμμα ο «άσπονδος» φίλος του Μάνος Χατζιδάκης. Μία παρουσίαση που ίσως ανατρέπει τον μύθο για την αντιπαλότητα που χαρακτήριζε τις σχέσεις των δύο κορυφαίων μουσικών. Οι μύθοι πάντοτε εμπεριέχουν μία αλήθεια απλοϊκή και σχηματοποιημένη. Μεταφράζουν και προβάλλουν τη διαφορά ως αντιπαλότητα, ακραίο ανταγωνισμό ή εχθρότητα. Κάπως έτσι βίωνε ο Έλληνας τις σχέσεις του λυρικού Χατζιδάκη και του εκρηκτικού Θεοδωράκη. 

 

Σε όλα τα παραπάνω προστέθηκαν και τα διάφορα επίθετα που βάθαιναν τις διαφορές και το «χάσμα» των δύο τιτάνων της νεοελληνικής μουσικής. Ο λυρικός και μελωδικός Χατζιδάκης ενάντια στον πομπώδη, επικό και εκρηκτικό Θεοδωράκη. Ο δεξιός Χατζιδάκης και ο αριστερός Θεοδωράκης. Ο αριστοκράτης και εκφραστής της αστικής τάξης Χατζιδάκης και ο λαϊκός Θεοδωράκης. Ίσως η «μουσική σύγκρουση» των δύο ανδρών για τη μουσική απόδοση του ποιήματος του Γ. Ρίτσου, του «Επιταφίου» (1960) να επέτεινε ή να εκκόλαψε τους παραπάνω χαρακτηρισμούς.

Φαίνεται, όμως, πως ο Έλληνας αρέσκεται σε τέτοιου είδους διαχωρισμούς γιατί βαθιά νιώθει την ανάγκη να αποκτήσει μία ταυτότητα με την ένταξη ή ταύτισή του με έναν από αυτούς. Είναι ο εύκολος δρόμος της δόμησης μιας ταυτότητας. Γνωστοί είναι αυτοί οι διαχωρισμοί και οι διαζεύξεις και ανιχνεύονται σε πολλά επίπεδα: Όπως Δεξιός – Αριστερός ή Συντηρητικός – Προοδευτικός στην πολιτική, Παναθηναϊκοί – Ολυμπιακοί στο ποδόσφαιρο, Πατριώτες (εθνικόφρονες) – Προδότες (ανθέλληνες) σε θέματα εθνικά, Βουνίσιοι (στεριανοί) – Θαλασσινοί (νησιώτες) και πολλά άλλα. Όλες αυτές οι διαζεύξεις βρήκαν έκφραση και στις μουσικές προτιμήσεις και διευκόλυναν το μύθο της αντιπαλότητας μεταξύ των δύο μουσικών μας, του Χατζιδάκη και του Θεοδωράκη.

Χατζηδάκια μ’, Θεοδωράκια μ’…

Ο Νιόνιος, ο γνωστός Διονύσης Σαββόπουλος, με το στίχο αυτό θέλησε κάπως να ειρωνευτεί αυτόν τον ανταγωνισμό όχι μόνον των δύο μουσικών αλλά και των θαυμαστών τους. Υπόρρητα καυτηρίαζε – αν και τους θαύμαζε και τους δύο – τον μουσικό ηγεμονισμό των Χατζιδάκη και Θεοδωράκη.

Ωστόσο αυτός ο ανταγωνισμός των δύο πυλώνων της νεοελληνικής μουσικής δεν «γέννησε»τέρατα κακοτεχνίας ούτε δίχασε την νεοελληνική κοινωνία. Απεναντίας παρήγαγε μουσικά αριστουργήματα που συνόδεψαν και θα συνοδεύουν τα μουσικά ακούσματα όλων μας και στο μέλλον. Αυτός ο ανταγωνισμός ήταν και ο μουσικός μας πλούτος. Από διαφορετική ιδεολογική αφετηρία και με διαφορετική μουσική αρματωσιά ο καθένας βάδισε το δικό του μουσικό δρόμο και δημιούργησαν έργο που απάλυνε τις ψυχές μας αλλά και ενεργοποίησε την κρυμμένη επαναστατικότητά μας.

Την δεκαετία του 1960 η Αθήνα ευτύχησε να παρακολουθεί δύο μουσικά έργα σε θέατρα της πρωτεύουσας με μουσικούς πρωταγωνιστές τους δύο «δίδυμους πύργους» της μουσικής μας. Πρόκειται για την «Όμορφη Πόλη» του Θεοδωράκη και την «Οδό Ονείρων» του Χατζιδάκη. Οι συγκρίσεις με σημερινές θεατρικές και μουσικές παραστάσεις μόνο με μελαγχολία μάς πλημμυρίζουν. Δίκαια πολλοί παραπονούνται κραυγάζοντας το «Πώς φτωχύναμε έτσι;». Το παράπονο γίνεται πιο ηχηρό έως σπαρακτικό όταν σκεφτεί κανείς πως και οι δύο αποθανόντες μουσικοί μελοποίησαν έργα μεγάλων ποιητών μας (Ελύτης, Ρίτσος, Σεφέρης, Αναγνωστάκης, Γκάτσος, Λειβαδίτης…).

 

Το διονυσιακό στοιχείο…

Ωστόσο η «Η Μαγική Πόλις» ένωσε τους δύο μουσικούς και αυτή η μουσική συνεργασία – συνάντηση θεωρείται ιστορική, αφού υπάρχουν έργα που όλοι τραγουδήσαμε, όπως: «Είμαι αητός χωρίς φτερά» (Χατζιδάκης) και το «Γελαστό Παιδί» (Θεοδωράκης). Αυτή η «συνάντηση» μπορεί να αποδυνάμωσε το μύθο περί αντιπαλότητας των δύο μουσικών, ωστόσο οι Έλληνες εξακολουθούσαν να ζουν με το μύθο αυτό γιατί τους βοηθούσε να ερμηνεύουν και να αντιλαμβάνονται ευκολότερα κάποια πράγματα.

Το βαθύτερο περιεχόμενο, όμως, των σχέσεων των δύο μουσικών και της μουσικής τους ταυτότητας ανέδειξε η συμμετοχή – συμπαρουσία τους σε μία συναυλία στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης στις 5 Αυγούστου 1984. Στο πρόγραμμα προηγήθηκε ο Χατζιδάκης και τα δημοσιεύματα της εποχής αναφέρουν πως ο λυρικός μουσικός απαίτησε από το κοινό άκρατη ησυχία. Το κοινό υπάκουσε και εξακολούθησε να είναι σιωπηλό ακόμη και όταν στη σκηνή ανέβηκε ο Θεοδωράκης.

Τότε, σύμφωνα πάντα με τα δημοσιεύματα, ο εκρηκτικός Μίκης βλέποντας το κοινό ήσυχο πήρε το μικρόφωνο και είπε: «Τώρα θα περάσουμε στο διονυσιακό μέρος…». Το κοινό άρχισε να εκδηλώνεται με ενθουσιασμό που έγινε ακόμη μεγαλύτερος όταν στο τέλος της συναυλίας οι δύο μουσικοί βγήκαν μαζί και χαιρέτισαν το κοινό.

Έτσι σύμφωνα και με τα συμφραζόμενα του Θεοδωράκη οι δύο μουσικοί ήταν οι εκφραστές του δίπολου: Απολλώνειο πνεύμα (Χατζιδάκης) – Διονυσιακό πνεύμα (Θεοδωράκης). Εξάλλου η ίδια η ζωή εμπεριέχει το σχήμα αυτό σύμφωνα και με τη βασική θέση του Ηράκλειτου «Παλίντονος αρμονία». Οι αντιθέσεις κτίζουν την πρόοδο και ενεργοποιούν τις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου.

Inmemoriam…

Αποκαλυπτική, ωστόσο, είναι η γνώμη που έτρεφε ο Θεοδωράκης για τον μεγάλο του «αντίπαλο» Μάνο Χατζιδάκη. Οι επιφανειακές έριδες – όπως θέλουν οι μύθοι – δεν έσβηναν την αλληλοεκτίμηση των δύο μουσικών. Ειδικότερα, ο Θεοδωράκης είχε πει για τον Χατζιδάκη:

«Σε όλη τη διάρκεια της συνύπαρξής μας υπήρχε ταυτόχρονα απώθηση και ταύτιση, απαξίωση (απόρριψη, κριτική) και εκτίμηση, σκεπτικισμός και θαυμασμός, πολεμική και συνεργασία. Στο βάθος δεν φταίγαμε εμείς, αλλά τα γονίδιά μας, που είχαν μεταξύ τους τόσο βαθιές αντιθέσεις και ταυτόχρονα μιας ανεξήγητη αμοιβαία έλξη. Τουλάχιστον εγώ σπάνια αρνήθηκα τόσο πολύ, αλλά και θαύμασα ακόμα πιο πολύ έναν άνθρωπο», (Πήγήiefimerida).

 

Γιάννης Καραχισαρίδης "Η μυστική ενότητα των αντιφάσεων - Ο ανεπίκαιρος τρόπος να παρατηρούμε τον κόσμο"

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η μυστική ενότητα των αντιφάσεων

Ο ανεπίκαιρος τρόπος

να παρατηρούμε τον κόσμο

του Γιάννη Καραχισαρίδη

Λιανική τιμή: 15 ευρώ +ΦΠΑ

Σελ. 436

ISBN: 978 618 5456 26 9

Το επίκαιρο είναι ένα κομμάτι της πραγματικότητας, όταν την παρατηρούμε στο μικροσκόπιο και το ανεπίκαιρο είναι η πραγματικότητα από τηλεσκόπιο.

Ο συνδυασμός τους μας βοηθάει να βλέπουμε ταυτόχρονα το δέντρο και το δάσος.

Από μακριά να μη ξεχνάμε τα δέντρα κι από κοντά να μην ξεχνάμε το δάσος.

Γιάννης Καραχισαρίδης

Το έργο του Γιάννη Καραχισαρίδη είναι δουλεμένο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη, σε ένα πνευματικό αμόνι, στο οποίο σφυρηλατούσε ακατάπαυστα, επί έντεκα χρόνια, το βιβλίο που έρχεται σήμερα στο φως της δημοσιότητας με τον τίτλο: «Η μυστική ενότητα των αντιφάσεων». Επιμέρους τμήματα, ως αυτοτελή κείμενα, είχαν δημοσιευτεί στο iporta.gr.

Η τελευταία λέξη μπήκε τον Απρίλιο του 2020. Ήταν η στιγμή που ο Γιάννης Καραχισαρίδης άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στην οθόνη του υπολογιστή.

Πάνος Μπιτσαξής

Στην περιπέτεια της ζωής και του θεάτρου, εάν κάνει κανείς τον απολογισμό του, ίσως σταθεί σε λίγους ανθρώπους, που τους θυμάται με πραγματική συμπάθεια ή αγάπη. Ο Γιάννης Καραχισαρίδης για μένα είναι, σίγουρα, ένας απ’ αυτούς.

Δημήτρης Καταλειφός

Στο βιβλίο, διαιωνίζεται το αποτύπωμα του Γιάννη Καραχισαρίδη, όπως αξίζει σ’ έναν σπάνιο παρατηρητή, διανοητή του κόσμου. Η βαθιά, αναλυτική, διεισδυτική και συναισθηματική σκέψη του Γιάννη απέχει από κάθε μονομέρεια. Αυτό και μόνο καθιστά το βιβλίο του ένα αληθινό διαμάντι σε χαρτί.

Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1955. Απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών (τάξη ΄74) και στη συνέχεια του Οικονομικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Σπούδασε θέατρο στις σχολές του Πέλου Κατσέλη και του Λεωνίδα Τριβιζά. Σκηνοθέτησε περίπου 70 θεατρικές παραστάσεις και 6 όπερες, στις κρατικές σκηνές, στα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ και στο ελεύθερο θέατρο. Ειδικεύτηκε στο πολιτιστικό μάνατζμεντ.

Από το 1976 συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα και ελεύθερους θιάσους σε έργα Αριστοφάνη, Σαίξπηρ, Γκολντόνι, Μολιέρου, Λόρκα, Ντάριο Φο, Ξενόπουλου, Κορρέ, Κορομηλά κ.ά.

Το καλοκαίρι του 1977υπέγραψε τη σκηνοθεσία στις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη με την Άννα Συνοδινού, στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Την άνοιξη του 2000 οργάνωσε και σκηνοθέτησε τη συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας με την αγγλόφωνη παράσταση «Follow the fellow who follows a dream». Έγραψε σενάρια και σειρές και σκηνοθέτησε ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και δημοσίευσε άρθρα με θεωρητικές αναλύσεις για το θέατρο σε λογοτεχνικά περιοδικά.

Έφυγε από τη ζωή 25 Απριλίου 2020.

Επικοινωνία βιβλίου: Ζωή Τριανταφυλλίδη.

Εκδόσεις Φίλντισι

Ξανθίππου 123, Παπάγου

Τηλ.: 210 6540170

www.filntisi.gr info@filntisi.gr

'

ΑΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ ( 20 Οκτωβρίου 1854 - 10 Νοεμβρίου 1891)

 

Αρκετά είδα. Το όραμα αντάμωσα σε όλους τους αιθέρες.

Αρκετά πήρα. Βόμβος των πόλεων , το βράδυ και στον ήλιο και πάντα .

Αρκετά γνώρισα . Τις στάσεις της ζωής .

Ω Βόμβοι και οράματα .

Ξεκίνημα μέσα σε καινούργιες αγάπες και θορύβους!

Εκλάμψεις, μετάφραση: Αλέξης Ασλάνογλου, εκδόσεις Ηριδανός

Ο Αρθρούρος Ρεμπώ, είναι ένας από τους κύριους εκπροσώπους του συμβολισμού, με σημαντική επίδραση στη μοντέρνα ποίηση, παρά το γεγονός πως εγκατέλειψε οριστικά τη λογοτεχνία στην ηλικία των 20 ετών. Μέχρι πρόσφατα ο Ρεμπώ είχε χαραχθεί στη μνήμη του αναγνωστικού κοινού ως μία αέναη εφηβική μορφή, καθώς όλα τα μετέπειτα πορτρέτα του έδειχναν τη θολή απεικόνιση του. Έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο καταστρεπτικές και λυτρωτικές παρουσίες στον πολιτισμό του 20ού αιώνα, παρά το γεγονός ότι έως και το θάνατό του δεν ήταν γνωστός παρά στους κύκλους της αβάν-γκαρντ.

Mme Vitalie Rimbaud
Η μητέρα του ποιητή .

Γεννήθηκε στη Γαλλία στις 20 Οκτωβρίου 1854. Θεωρείται ο πρώτος ποιητής που επινόησε μια επιστημονικά πειστική μέθοδο μεταβολής της φύσης της ύπαρξης, ο πρώτος που βίωσε την περιπέτεια της ομοφυλοφιλίας του ως μοντέλο κοινωνικής αλλαγής, αλλά και ο πρώτος που αποκήρυξε τους μύθους από τους οποίους εξαρτάται ακόμα η φήμη του. Μέχρι και την ηλικία των 20 χρονών, όταν αποφασίζει να εγκαταλείψει τη λογοτεχνία, είχε ταξιδέψει σε δεκατρείς διαφορετικές χώρες και είχε ζήσει ως εργοστασιακός εργάτης, παιδαγωγός, επαίτης, λιμενεργάτης, μισθοφόρος, ναυτικός, εξερευνητής, έμπορος, λαθρέμπορος όπλων, αργυραμοιβός και, για ορισμένους κατοίκους της νότιας Αβησσυνίας, ως μουσουλμάνος Προφήτης. 

Ο Ρεμπώ χαρακτηρίστηκε από τον Αλμπέρ Καμύ ως ο «ποιητής της εξέγερσης, και μάλιστα ο σημαντικότερος απ' όλους». Μετά το θάνατό, ο συμβολιστής, σουρεαλιστής, μπίτνικ ποιητής, ένθερμος επαναστάτης, στιχουργός της ροκ, πρωτοπόρος ομοφυλόφιλος και εμπνευσμένος ναρκομανής, ο Ρεμπώ χρησιμοποιήθηκε από 4 γενιές καλλιτεχνών της αβάν-γκαρντ ως έξοδος κινδύνου από το χώρο των συμβάσεων. «Όλη η γνωστή λογοτεχνία είναι γραμμένη στη γλώσσα της κοινής λογικής - εκτός από εκείνη που έχει γράψει ο Ρεμπώ», είχε δηλώσει ο Πωλ Βαλερύ,.

Φωτογραφία του Ρεμπώ
στο Χαράρ της Αιθιοπίας
(περ. 1883).

Το έργο και η ζωή του Ρεμπώ επηρέασαν κατά τρόπο εντυπωσιακό συγγραφείς, μουσικούς και καλλιτέχνες που είδαν τη ζωή του ως αναπόσπαστο μέρος του έργου: τον Πάμπλο Πικάσσο, τον Αντρέ Μπρετόν, τον Ζαν Κοκτώ, τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ, τον Μπομπ Ντύλαν και τον Τζιμ Μόρρισον, για τον οποίο έχει ειπωθεί ότι δεν πέθανε, αλλά ακολούθησε τα βήματα του Ρεμπώ στην Αιθιοπία. 

Πολλά έχουν γραφτεί για τη ζωή του Γάλλου ποιητή, πολλά περισσότερα τουλάχιστον από τον αριθμό των ποιημάτων που δημοσίευσε. Η επιστολή του Ρεμπό προς τον Πωλ Ντεμενύ, στις 15 Οκτωβρίου του 1871, συνιστά ένα από τα σημαντικότερα κείμενά του, με αντικείμενο το ρόλο της ποίησης, όπως τον αντιλαμβανόταν ο ίδιος. Σύμφωνα με τον Ρεμπό, ο αληθινός ποιητής αποτελούσε ένα είδος προφήτη, ικανό να διαμορφώσει μία νέα πραγματικότητα, εφευρίσκοντας το άγνωστο. Ως χρέος του, αντιλαμβανόταν τη γνωριμία με τον εαυτό του, την καλλιέργεια του μυαλού και της ψυχής του, ώστε τελικά να δημιουργήσει μία «οικουμενική γλώσσα». 

Ο ποιητής, κατά τον Ρεμπώ, θα γινόταν «προφήτης» μέσω μίας «μακράς, απέραντης και λελογισμένης απορρύθμισης όλων των αισθήσεων», υπονομεύοντας συστηματικά την καθιερωμένη και συμβατική λειτουργία τους.

Paul Verlaine, Arthur Rimbaud

Η συμβίωση του Ρεμπώ με τον ποιητή Πωλ Βερλαίν ήταν αρκετά προβληματική. Μάλιστα, έπεται από έντονη διαφωνία των 2 εραστών, ο Βερλαίν, σε κατάσταση μέθης, πυροβόλησε και τραυμάτισε τον Ρεμπό στο αριστερό του χέρι, πάνω από τον καρπό. Για την πράξη του καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 200 φράγκων, που αποτελούσε τη μέγιστη δυνατή ποινή. Έφυγε από τη ζωή στις 10 Νοεμβρίου του 1891 σε ηλικία 37 ετών.

Στην επιτύμβια πλάκα του τάφου του αναγράφεται εκτός από το όνομα, την ηλικία του και την ημερομηνία θανάτου του, η φράση «Προσευχηθείτε για αυτόν». Μετά το θάνατό, του η αδερφή του Ιζαμπέλ Ρεμπώ είδε, έντρομη, τις εφημερίδες να παρουσιάζουν τον αδελφό της ως έναν πρόστυχο ομοφυλόφιλο τρομοκράτη. «Πόσο πιθανό είναι ένα αγόρι μεταξύ δεκαπέντε και δεκαέξι ετών να υπήρξε ο κακός δαίμονας του Βερλαίν, που ήταν κατά έντεκα χρόνια μεγαλύτερός του;» αναρωτιόταν. 

Μέχρι πρότινος, ο Ρεμπώ είχε χαραχθεί στη μνήμη του αναγνωστικού κοινού ως μία αέναη εφηβική μορφή, καθώς όλα τα μετέπειτα πορτρέτα του έδειχναν τη θολή απεικόνιση του. Όμως μια ασπρόμαυρη καρτ-ποστάλ του 1880, που βρέθηκε τυχαία σε ένα παλαιοπωλείου του Παρισιού έφερε στο φως για πρώτη φορά, τόσο καθαρά, το πρόσωπο του ποιητή στην ενήλικη ζωή του.

http://tvxs.gr/

Πίνακας του Ανρί Φαντέν-Λατούρ. Διακρίνεται ο Πωλ Βερλαίν (πρώτος από αριστερά) και δίπλα του ο Αρθούρος Ρεμπώ (δεύτερος από αριστερά).

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ 

Οι Εκλάμψεις (Les Illuminations, 1873-75)

Παραμύθι

Ένας πρίγκηπας είχε θιγεί γιατί δεν είχε ποτέ του ασχοληθεί με κάτι έξω από την τελειότητα των χυδαίων γενναιοδωριών. Προέβλεπε εκπληκτικές επαναστάσεις του έρωτα, και υποψιάζονταν τις γυναίκες του ότι μπορούσαν κάτι καλύτερο από την ευπροσηγορία τούτη πλουμισμένη από ουρανό και πολυτέλεια. Ήθελε να δει την αλήθεια, την ώρα της ουσιαστικής λαχτάρας και της ικανοποίησης. Είτε αυτό υπήρξε μια απόκλιση από την ευσέβεια είτε όχι, το θέλησε. Κατείχε τουλάχιστον μιαν αρκετά πλατιά ανθρώπινη εξουσία.

Όλες οι γυναίκες που τον είχαν γνωρίσει δολοφονήθηκαν. Τι λεηλασία στο πάρκο του περιβολιού της ομορφιάς! Κάτω από την σπάθη, τον ευλόγησαν. Δεν παρήγγειλε καθόλου καινούριες. — Οι γυναίκες ξαναφάνηκαν.

Σκότωσε όλους αυτούς που τον ακολουθούσαν, μετά το κυνήγι ή τις οινοποσίες.

— Όλοι τον ακολουθούσαν. 

Διασκέδασε σφάζοντας τα ζώα πολυτελείας. Πυρπόλησε τα παλάτια. Εφορμούσε πάνω στους ανθρώπους και τους τεμάχιζε. — Το πλήθος, οι χρυσαφένιες στέγες, τα ωραία ζώα υπήρχαν ακόμη. 

Μπορεί κανείς να εκστασιάζεται στο χαλασμό, να ξανανιώνει από την θηριωδία! Ο λαός δεν μουρμούρισε. Κανείς δεν προσέφερε την συνδρομή των βλεμμάτων του. 

Κάποιο βράδυ κάλπαζε περήφανα. Ένα Πνεύμα φάνηκε μίας άφατης ομορφιάς, ακόμη και ανομολόγητης. Από την φυσιογνωμία και την στάση του έβγαινε η υπόσχεση ενός έρωτα πολλαπλού και περίπλοκου! μιας ευτυχίας ανείπωτης, σχεδόν ανυπόφορης! Ο Πρίγκιπας και το Πνεύμα εκμηδενίστηκαν πιθανόν μέσα στην ουσιαστική υγεία. Πως θα μπορούσαν να μην πεθάνουν απ' αυτήν; 

Μαζί λοιπόν πέθαναν. 

Αλλά ο Πρίγκιπας αυτός απεβίωσε, στο παλάτι του, σε μια συνηθισμένη ηλικία. Ο Πρίγκιπας ήταν το Πνεύμα . Το Πνεύμα ήταν ο Πρίγκιπας. 

Η σοφή μουσική παραμελεί την λαχτάρα μας. 

Εκλάμψεις, μετάφραση: Αλέξης Ασλάνογλου, Εκδόσεις Ηριδανός 

http://users.sch.gr/

****

Πρωινό Μέθης

Ω Αγαθό μου! Ω το Ωραίο μου! Φανφάρα βάναυση όπου δε σκοντάφτω καθόλου! Στρεβλή μαγική! Ουρά για το ανήκουστο έργο και για το θαυμαστό σώμα, για πρώτη φορά. Αυτό άρχισε κάτω από τα γέλια των παιδιών, θα τελειώσει από αυτά. Το δηλητήριο τούτο θα μείνει σε όλες τις φλέβες μας, ακόμα και όταν, καθώς η φανφάρα στραφεί, θα παραδοθούμε στην παλιά δυσαρμονία. Ω τώρα, εμείς τόσο άξιοι για αυτά τα μαρτύρια. Ας μαζέψουμε με θέρμη αυτή την υπεράνθρωπη υπόσχεση καμωμένη στο πλασμένο σώμα μας και στην ψυχή μας, αυτή την υπόσχεση, αυτή την παραφροσύνη. Η κομψότητα, η γνώση, η βιαιότητα! Μας υποσχέθηκαν να θάψουν στη σκιά το δέντρο του καλού και του κακού, να εξοστρακίσουν τις τυραννικές εντιμότητες, για να οδηγήσουμε τον πολύ αγνό μας έρωτα. Αυτό αρχίνησε με μερικές αηδίες και αυτό τελείωσε, μην μπορώντας να μας αρπάξει αμέσως από αυτή την αιωνιότητα, αυτό τελείωσε με ένα σκόρπισμα αρωμάτων.

Γέλιο των παιδιών, διακριτικότητα των σκλάβων, αυστηρότητα των παρθένων, φρίκη των μορφών και των εδώ αντικειμένων, να είστε καθηγιασμένοι με την ανάμνηση αυτής της αγρυπνίας. Να που τελειώνει με αγγέλους φλόγας και πάγου.

Μικρό ξενύχτι μεθυσιού, άγιο! όταν αυτό δε θα ήταν παρά για τη μάσκα που μας χάρισες. Σε βεβαιώνουμε, μέθοδε! Δεν ξεχνούμε ότι δόξασες χθες την καθεμιά από τις ηλικίες μας. Έχουμε πίστη στο δηλητήριο. Ξέρουμε να δίνουμε τη ζωή μας ολάκερη κάθε μέρα.

Νάτη η εποχή των Δολοφόνων.

Εκλάμψεις, μετάφραση: Αλέξης Ασλάνογλου, εκδόσεις Ηριδανός

http://users.sch.gr/

Δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/