Τίτλος :Ιχνηλάτηση του τέλους
Εκδόσεις :Στίξις
Έτος έκδοσης: 2021
Είδος: Ποίηση
Αρ. σελίδων: 105
Εξώφυλλο: Μαλακό
Διαστάσεις: 21χ13
ISBN: 978-618-5595-02-9
Δομείται σε τρεις ενότητες:
1. ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΤΤΟΥ
2. ΔΩΜΑΤΙΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ (ενίοτε και νοσοκομείου)
3. ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΑ ΟΥΡΑΝΟΥ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
(Από την ενότητα ‘’Αποδόμηση του περιττού’’)
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΑΡΟ
Με την προοπτική να ενωθούν κάποτε όλα τα ετερόφωτα αστέρια κι η θάλασσα να περιέχει μόνο πόσιμο νερό, έμεινα ασάλευτος στην άμμο κοιτάζοντας τους γλάρους. Ο αέρας γκρέμιζε τον ουρανό κι οι πλανήτες βουτούσαν στο μούχρωμα του δειλινού. Κάτι πινέλα έβαφαν το φεγγάρι κατάμαυρο, μετά το κλοτσούσαν τα αεροπλάνα. Τίποτα δεν σάλευε στο νερό, εκτός από τις ανάσες των ψαριών. Η μυρωδιά του Αυγούστου εισχωρούσε στην κυκλοφορία του αίματος, οι επερχόμενοι αποχωρισμοί ενέτειναν το αδιέξοδο της βραδιάς. Οι λαμαρίνες των παλιών πλοίων γυάλιζαν, καθώς αντανακλούσε πάνω τους το φωτοστέφανο του Αιγαίου. Τα πάντα σε αγαστή σύμπνοια κι η αιωνιότητα χορηγός τους.
Μην ανησυχείτε για μένα. Ότανη καμπύλη γραμμή του χρόνου διακτινωθεί στο ποίημα, όταν οι ορθές γωνίες της μνήμης διεισδύσουν στον στίχο, μόνο τότε θα είμαι έτοιμος να πληρώσω τα νοσήλια της αποψινής αγρυπνίας.Με λίγα εγκαύματα στα δάχτυλα και με μια ακρωτηριασμένη πανσέληνο.
☆
(Από την ενότητα ‘’Δωμάτιο ξενοδοχείου’’)
ΔΩΜΑΤΙΟ 209
Υπάρχουν πολλά ακόμη να γίνουν, όπως να δωρίσω ένα μπουκέτο ποιήματα στους φίλους μου τα ψάρια. Κι όταν πνιγούν από την υπερβολική ευαισθησία, να τα θάψω στο εσώφυλλο του βιβλίου. Μετά να κατηφορίσω στην πλατεία για την καθιερωμένη αγρυπνία. Με μια βιντεοκάμερα μαγνητοσκοπώντας το παρελθόν. Κι ανακόμη υπάρχω, το οφείλω στη μνήμη που δεν λέει να με εγκαταλείψει. Πόσες αλήθειες ειπώθηκαν στο παγκάκι αυτό, πόσα σκοτάδια χρειάστηκε να απαλλοτριώσω; Μυρίζουν τα δέντρα απώλειες: η νεότητα που εξόκειλε ξαφνικά, η υπερβατικότητα που έγινε ρεαλισμός. Σβήνουν όλα τα φώτα κι απομένει μόνο η Μαρία να κοιτάζει τα νεκρά ψάρια κι εγώ να της απαγγέλλω ποιήματα.
☆
(Από την ενότητα ‘’Υπολείμματα ουρανού)
Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν κυνηγάει πια ληγμένους έρωτες, το προϊόν πρέπει να είναι φρέσκο και αστραφτερό, με ακριβό περιτύλιγμα και να βρίσκεται τοποθετημένο στη βιτρίνα του καταστήματος, σε περίοπτη θέση. Να χαζολογάει αμήχανα, να συζητάει για τον καιρό, τους δαίμονες και το πλαστικό χρήμα, να μην έχει πολιτική άποψη, να συχνάζει σε κομμωτήρια, μουσεία και φιλανθρωπικά ιδρύματα, να κάνει ηλιοθεραπεία τα καλοκαίρια και σκι τον χειμώνα, να μη διατρέχει τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί κιτς, να συχνάζει σε αστικά σαλόνια με επιλεγμένους καλεσμένους, να προτιμά τις ηχηρές λέξεις, τις πληρωμένες εικόνες, τα εύληπτα νοήματα, να σνομπάρει τη μοναξιά των άλλων, να είναι δεινός ομιλητής με γνωριμίες και πολλά τηλέφωνα, να είναι περιζήτητος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να είναι τέλος πάντων αυτό που λέμε «έξυπνο προϊόν».
Μα εγώ δεν ήμουν ποτέ καλός στα περιτυλίγματα, το μόνο που ξέρω είναι να αραδιάζω χύμα τις λέξεις πάνω στο χαρτί.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
O Γιώργος Γκανέλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής Φιλολογίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Ανάπηροι δρομείς" (Στοχαστής, 2012), "Ο σκοπευτής της μνήμης" (Στοχαστής, 2013), "Χρεοκοπία ιδεών" (Στοχαστής, 2014), "Εκτός εαυτού" (Στοχαστής, 2015), "Υπό το μηδέν" (Στοχαστής, 2017), "Ωδίνες της Ποίησης" (Στίξις, 2018), ''Ακτινογραφία θώρακος'' (Θράκα, 2019) και "Το ημιτελές τελεσίγραφο" (2020). Συμμετέχει στα συλλογικά έργα "Το θέατρο στην ποίηση" (Momentum, 2017), "Ανθολογία ποιητών 2015-2017" (24 γράμματα, 2018), ‘’Τα ποιήματα του 2018’’ (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2019), "Τα υπογείως ανεωχθέντα" (Ρώμη, 2019), "Ποιήματα της κρίσης [2008-2018] (Ιωλκός, 2020), ‘’Όσα ο αφρός φλοισβίζει’’ (Ρώμη. 2020), ‘’Τα ποιήματα του 2019’’ (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2020) . Επίσης ανθολογείται στο ''Ποιητικό Ημερολόγιο'' (Ιωλκός) των ετών 2013-2020. Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από διάφορους συνθέτες.
