Carpe "Απολήξεις..."



Τα κλειδιά της καρδιάς παραδόθηκαν

στο άτονο φως.

Σ' έναν κόσμο ανέραστο

αποσύρθηκαν οι αισθήσεις,

το άσβεστο πάθος,

τα ψήγματα της ζωής.

Ταριχεύω τα χάδια

και την τελειότητα των συναισθημάτων.

Στο παρόντα χρόνο

καταπίνω τις τοξίνες

των τραυμάτων της σάρκας.

Με διεγείρει το ρίγος του πόθου

σχηματίζει ξανά

στους κορμούς των δέντρων

τις αναταράξεις της καρδιάς.

Συνειδητά εγκαταλείπω

την αδράνεια,

η παραζάλη διαπερνά τους σπονδύλους.

Μια παρατεταμένη χειρονομία ηδονής

καλύπτει τις απολήξεις των νεύρων μου.

Carpe.








ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ "Πλάσμα"

Woman in Yellow, Dante Gabriel Rossetti 

Ένα κίτρινο φόρεμα
περιέχει το σώμα της
κι ένα μαύρο φουλάρι
το στολίζει
Θεέ μου, τι ομορφιά
πόσο γαλαντόμος ήσουν
όταν την έπλαθες
μάτια αμυγδαλωτά
και μαλλί σγουρό
πόσοι την έχουν αγαπήσει
μα αυτή είναι φειδωλή
δεν δίνει εύκολα
την αγάπη της
εγώ τι τύχη να ΄χω
που δεν είμαι αντάξιος της
μα δεν πειράζει
θα την αγαπώ από μακριά
μου φτάνει που τη βλέπω
ν΄ανασαίνει
να χαμογελά
κι ας μη μ΄αγαπάει.











ΛΙΛΙΑ ΤΣΟΥΒΑ "Το τραγούδι των Ινουίτ" Διηγήματα

 

Συγγραφέας : Λίλια Τσούβα
Εκδόσεις : βακχικόν
Χρονολογία : Μάιος 2021
Είδος  : Διηγήματα
Σελίδες : 72
Εξώφυλλο : Paul Gauguin (Harbour Scene, Dieppe, 1883)
ISBN : 978-960-638-248-2


Οπισθόφυλλο

Σ’ αυτό το βιβλίο οι αυλητές παίζουν μαγικούς σκοπούς και οι Σειρήνες πετάγονται από πίνακες ζωγραφικής. Εμφανίζεται ένα κορίτσι πάνω σ’ ένα μαύρο άλογο, ένα πέπλο θερινής ομίχλης σκεπάζει το Ενσινίτας. Στη φεγγαρόλουστη βεράντα του κόσμου ακούγεται το τραγούδι των Ινουίτ. Πεταλούδες από μακρινές περιοχές καθρεφτίζονται πάνω σε άνθη λωτού. Παραπονιάρικα φάντο ηχούν στην Κουίμπρα.

Ένα βιβλίο που υμνεί την ομορφιά της γης. Μικρές ιστορίες-ταξίδια στους πολιτισμούς των λαών. Συσχετισμοί στον τόπο και στον χρόνο. Η Λίλια Τσούβα ανεβαίνει σ’ έναν φτερωτό τροχό που κυλά. Περιπλανιέται σε πόλεις και χώρες του κόσμου. Επισκέπτεται ατόλες, συνομιλεί με κουλτούρες, αγωνιά για τον άνθρωπο και τη φύση. Το κολλάζ λέξεων και εικόνων μεταδίδει τη μαγεία της γεωγραφίας, στην εποχή που ο κόσμος τείνει να ομογενοποιηθεί. Η σκηνογραφία αναπαριστά τρόπους ζωής, επιχειρώντας να τους δώσει διάρκεια και αναδεικνύοντας τις νηματοειδείς συνδέσεις του κόσμου.

Βιβλίο γραμμένο με αγάπη για τη διαφορετικότητα των πολιτισμών και των ανθρώπων, για τα ζώα, τα πουλιά και τα φυτά του πλανήτη.


Διήγημα - Ματίλντα

Το ρολόι στον παλιό καθεδρικό ναό της Άουντε Κερκ χτύπησε πέντε. Η Ματίλντα γύρισε προς το μέρος της εκκλησίας. Στα αυτιά της έφτανε μια γλυκιά μελωδία από εκκλησιαστικό όργανο και στα μάτια της η λάμψη από τα βιτρό, καθώς το σκοτάδι αντικαθρέφτιζε το φως.
Δίπλα στο παράθυρο, στο μικρό τραπεζάκι, είχε αφήσει την κεραμική κούπα από μπλε φαγιάνς. Έπινε γάλα με καραμέλα, όπως κάθε απόγευμα. Ο ήλιος είχε δύσει από ώρα. Το μαύρο σύννεφο, που είχε απλωθεί από νωρίς στον ουρανό, είχε σκεπάσει ολόκληρη την πόλη. Οι φανοστάτες δεν είχαν ανάψει απόψε.
-Παράξενο, σκέφτηκε. Θα χάλασαν.
Οι λιγοστοί διαβάτες στο μικρό δρομάκι της πόλης Ντελφτ έτρεχαν να προλάβουν τη βροχή. Ο Μπέϊκερ, που είχε το στενό μανάβικο απέναντι από το σπίτι της, μόλις είχε κλειδώσει το μαγαζί του. Τον είδε με το ποδήλατο να ξεμακραίνει στο σκοτάδι.
Ο πάντα ήρεμος ποταμός Σχίι, απόψε έδειχνε ταραγμένος. Η Ματίλντα άφησε το σατέν ύφασμα που μεταποιούσε και έριξε μια ματιά στην πόρτα. Στο πρόσωπό της διαγράφηκε μια γκριμάτσα, σαν να ήθελε κάτι να αποφύγει. Κοίταξε προς την πλευρά του τοίχου όπου κρεμόταν η Δαντελού, μια ρωπογραφία του συντοπίτη της Βερμέερ.
Κούνησε το κεφάλι. Αγαπούσε την ολλανδική ηθογραφική ζωγραφική, με τις καθημερινές σκηνές. Από το παράθυρο είδε το ζεύγος Μάριτζ να ανοίγει την ομπρέλα και να χάνεται στο μισοσκόταδο.
-Βρέχει, μονολόγησε.
Βάδισε προς το άλλο άκρο του δωματίου. Η σόμπα ήταν κρύα και μαύρη. Έμεινε για λίγο να κοιτάζει τη μικρή φλογίτσα που θέριευε, καθώς πέταξε το στουπί με το πετρέλαιο και τα ξύλα άναψαν. Περίεργη ηδονή να παρακολουθεί τη φωτιά, όπως σκορπούσε το φως στο σκοτεινό δωμάτιο.
Κατευθύνθηκε προς την πολυθρόνα. Άκουσε έναν ψίθυρο και κοίταξε προς το παράθυρο. Στο λιγοστό φως διέκρινε ένα κοράκι.
Ο σιγανός θόρυβος την έκανε να στρέψει το κεφάλι.
-Μαργκρίτ;
Στο κέντρο του δωματίου βρισκόταν ένα κορίτσι. Στην αρχή το είδε να παίζει κουτσό. Τα αδύνατα ποδαράκια του πηγαινοέρχονταν με ευελιξία ανάμεσα στα μικρά τετράγωνα κουτάκια. Σιγοτραγουδούσε ένα παιδικό τραγούδι. Η φωνούλα του απλώθηκε λεπτή, μονότονη στο δωμάτιο.
Η Ματίλντα, χωρίς να το θέλει, τσίμπησε το δάχτυλο με τη βελόνα και έβγαλε μια κραυγή πόνου.
Δίπλα στο πιάνο είδε τον ζωγράφο να έχει στήσει το καβαλέτο και να ανακατεύει τα χρώματα.
Είχε νυχτώσει για τα καλά.
-Μαργκρίτ, μην γκρινιάζεις. Έλα να παίξουμε με τα ονόματα!» τον άκουσε να λέει. Ξέρεις τι σημαίνει το Ματίλντα, το όνομα της μητέρας σου; Πού να το φανταστείς πως σημαίνει ισχυρή μάχη!
- Το δικό σου, Μαργκρίτ, ξέρεις ότι σημαίνει μαργαριτάρι;
Όμως η Μαργκρίτ δεν απάντησε. Στα μάτια της η Ματίλντα διέκρινε το βλέμμα σφαγμένου ζώου. Ήταν ντυμένη στα λευκά. Με το ένα της χεράκι ακουμπούσε στο τραπέζι. Το άλλο έπεφτε στον γοφό. Τα μαγουλάκια της ήταν ρόδινα και τα μαλλάκια της χτενισμένα όμορφες μπούκλες.
-Μαμά, κρυώνω, την άκουσε να λέει.
Είχε χιόνι εκείνη τη βραδιά και οι άνεμοι σφύριζαν.
Άφησε το σατέν να πέσει στο πάτωμα. Γύρισε αργά το κεφάλι και κοίταξε το πορτρέτο στην άλλη πλευρά του τοίχου. Ήταν όμορφα φιλοτεχνημένο από τον ζωγράφο. Η αγαπημένη της Μαργκρίτ, λίγες μέρες πριν πεθάνει από πνευμονία. Το αγκάλιασε με το βλέμμα της.

Το διήγημα είναι δημοσιευμένο στο  https://frear.gr/


Βιογραφικά στοιχεία 


Η Λίλια Τσούβα σπούδασε Μεσαιωνική και Νεότερη Ελληνική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου Δημιουργικής Γραφής από το Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (MASTER). Διήγημά της απέσπασε βραβείο (Α' Πανελλήνιος Διαγωνισμός «Το Κοράλλι»), όπως και ποιήματά της (Η' Παγκόσμιος Διαγωνισμός της UNESCO και 1ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποιήματος «Το Κοράλλι»). Δοκίμια, ποιήματα και διηγήματά της φιλοξενούνται σε έντυπα περιοδικά και ηλεκτρονικές σελίδες. Έχει γράψει το βιβλίο Ο εξπρεσιονισμός στην ποίηση του Κ.Θ. Ριζάκη, Οκτώ προσδόκιμες θεάσεις (Εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα, 2020) και έχει συμμετάσχει στα συλλογικά έργα: 26 Βραβευμένα διηγήματα (Κοράλλι, 2019), Ανθολογία Η' Παγκόσμιου Διαγωνισμού της UNESCO (2019), Κι αν τα κτίρια μιλούσαν (Εκδόσεις Κέδρος, 2019), Φλέβες γραφής (επιμέλεια, Εκδόσεις Ρώμη, 2019), 150 Βραβευμένα ποιήματα (Κοράλλι, 2020).











Η Αίγυπτος του 19ου αιώνα μέσα από τον φακό των αφανών αδελφών Ζαγκάκη

 Δυο Έλληνες φωτογράφοι, άγνωστοι στο ευρύ κοινό, των οποίων τη ζωή καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου, δραστηριοποιήθηκαν στην ύστερη βικτωριανή Αίγυπτο.

Αναδημοσίευση από https://www.lifo.gr/


Δυο Έλληνες φωτογράφοι, άγνωστοι στο ευρύ κοινό, φωτογραφίζουν την Αίγυπτο σε μια εποχή που ούτε τα ταξίδια ούτε η τέχνη της φωτογραφίας ήταν προσιτά. Μέχρι το 1850 τα τουριστικά ταξίδια στην Αίγυπτο δημιούργησαν έντονη ζήτηση για φωτογραφίες ως αναμνηστικά. Μικρές ομάδες πρώιμων φωτογράφων, κυρίως γαλλικής καταγωγής, έφταναν στο Κάιρο και στην κοιλάδα του Νείλου για να επωφεληθούν από αυτή την ανάγκη.

Ανάμεσά τους και οι αδελφοί Ζαγκάκη, που ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τη ζωή και την επαγγελματική τους δραστηριότητα. Τίποτα δεν διευκρινίζεται με σαφήνεια από τις πηγές, οι οποίες πολλές φορές είναι αντικρουόμενες.

Σε αυτούς αναφέρεται ο Άλκης Ξ. Ξανθάκης, σε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του «Ιστορία της ελληνικής φωτογραφίας, 1939-1970» (εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 2008). Ας ξεκινήσουμε με πληροφορίες που πηγάζουν από αυτό, με μια μικρή επιφύλαξη πάντα για την ακρίβειά τους. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτή την πηγή, οι αδελφοί Ζαγκάκη κατάγονται από τη Μήλο. Ο μεγαλύτερος ονομάζεται Γεώργιος και ήταν ο πρώτος που ήρθε στην Αίγυπτο, περίπου το 1860, για να τον ακολουθήσει αργότερα και ο μικρότερος αδερφός του, Κωνσταντίνος. Τα αρχικά των ονομάτων που βρίσκονται σε πολλές φωτογραφίες τους, C και G., συμφωνούν με αυτήν την εκδοχή.

Το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητάς τους εξελίχθηκε στην Αίγυπτο, όπου είχαν δύο φωτογραφεία, το πρώτο στο Πορτ Σάιντ και αργότερα ένα ακόμα στο Κάιρο. Φωτογράφιζαν μνημεία, αρχιτεκτονική πόλεων, επαγγελματίες του δρόμου και γενικότερα την καθημερινή ζωή στις πόλεις ή στην ύπαιθρο, ενώ ταξίδεψαν αρκετό καιρό κατά μήκος του Νείλου, μέχρι το Αμπού Σίμπελ, αποτυπώνοντας τη ζωή και τα αξιοθέατα της Άνω Αιγύπτου. Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους είχαν μαζί τους μια δεύτερη άμαξα, διαμορφωμένη σε σκοτεινό θάλαμο, για την εμφάνιση των φωτογραφιών τους.

Οι φωτογραφίες τους, εκτός από τη μεγάλη εμπορική απήχηση στην τουριστική αγορά της Αιγύπτου, έχουν ακόμα ιδιαίτερη αξία στις σχετικές δημοπρασίες για συλλέκτες αλλά και για τους ιστορικούς που μελετούν την εποχή και τον τόπο.

Ο επαγγελματικός στόχος των αδελφών ήταν καθαρά εμπορικός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι φωτογραφίες τους υστερούσαν σε δημιουργικότητα, τέχνη και τεχνική ή ποιότητα. Εκμεταλλεύτηκαν τη θέση της έδρας τους στο Πορτ Σάιντ, στην είσοδο-έξοδο της διώρυγας, τον ναυτικό κόμβο απ’ όπου περνούσαν οι πλούσιοι περιηγητές της Ευρώπης και της Ανατολής, στους οποίους πουλούσαν τις φωτογραφίες τους, συνήθως μεγέθους 21 επί 28 εκατοστά, κολλημένες σε μεγαλύτερα χαρτόνια, ως σουβενίρ, για σύνθεση ταξιδιωτικών λευκωμάτων που ήταν στη μόδα εκείνη την εποχή.

Φελάχες κουβαλούν νερό.

Αιγύπτιος αρκουδιάρης

Ωστόσο, το 1888, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης είκοσι πέντε χρόνων βασιλείας του Γεωργίου του Β’, ταξίδεψαν ως την Αθήνα για να τη φωτογραφίσουν και να εκδώσουν ένα ελληνικό λεύκωμα, αφού πρώτα εξασφάλισαν τη χρηματοδότησή του με συνδρομές Αιγυπτιωτών κυρίως, οι οποίοι ήταν άλλωστε ο αγοραστικός τους στόχος. Δεν συνήθιζαν να συμμετέχουν στις ομαδικές φωτογραφικές εκθέσεις της εποχής, όπως άλλοι συνάδελφοί τους, έτσι ήταν άγνωστοι στο ελληνικό κοινό.

Το «Λεύκωμα Αθήνας - Εικοσιπενταετηρίς Βασ. Γεωργίου του Α'» εκδόθηκε άμεσα, με φωτογραφίες της Αθήνας και του Πειραιά. Το κατάστημά τους αναφέρεται ως Ανατολικόν Φωτογραφείον ή Φωτογραφείον Ανατολής.

Ο μεγαλύτερος αδελφός, Γεώργιος, λέγεται ότι πέθανε τη δεκαετία του 1890 και ο Κωνσταντίνος πούλησε το φωτογραφείο του Πορτ Σάιντ, μαζί με το αρχείο, σε φωτογράφους της πόλης, διατηρώντας το κατάστημα του Καΐρου ως τον θάνατό του, το 1912, οπότε και έκλεισε. Το υπόλοιπο από το τεράστιο αρχείο τους, όπου βρίσκονται και πολλές φωτογραφίσεις σε στούντιο, διασκορπίστηκε και καταστράφηκε. Στις αρχές του εικοστού αιώνα εκδόθηκαν από τρίτους πολλές επιχρωματισμένες εικόνες τους σε πόστερ.


Η Μητρόπολη των Αθηνών, 1878


Η οδός Σταδίου σημαιοστολισμένη για την 25η βασιλική επέτειο του Γεωργίου  του Α', 1878.

Αδιαμφισβήτητα ήταν από τους σημαντικότερους φωτογράφους της εποχής τους. Οι φωτογραφίες τους, εκτός από τη μεγάλη εμπορική απήχηση στην τουριστική αγορά της Αιγύπτου, έχουν ακόμα ιδιαίτερη αξία στις σχετικές δημοπρασίες για συλλέκτες αλλά και για τους ιστορικούς που μελετούν την εποχή και τον τόπο. Η δημιουργική φαντασία του μεγάλου και σπουδαίου τους έργου τους κατατάσσει ανάμεσα στους σημαντικούς φωτογράφους τοπίων και της καθημερινότητας του δέκατου ένατου αιώνα.

Οι αφανείς αδελφοί Ζαγκάκη αποτύπωσαν με τον φακό τους και έφεραν από τον σκοτεινό τους θάλαμο στο φως μερικές από τις καλύτερες φωτογραφικές στιγμές της ύστερης βικτοριανής Αιγύπτου. Μια άγνωστη Αίγυπτος από δύο άγνωστους Έλληνες φωτογράφους.

Το 2008 ο δρ. Μοχάμεντ Ουισάχνι, Αιγύπτιος καθηγητής Ουρολογίας και ιδρυτής του οργανισμού Οπτικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς, τύπωσε στη Γερμανία μια ιδιωτική αγγλόφωνη έκδοση, αφιερωμένη στους αδελφούς Ζαγκάκη, στην οποία περιγράφει πώς από τύχη έφτασε στα χέρια του πλήθος φωτογραφικών φιλμ κυρίως μεταξύ 1940 και 1990 και αποφάσισε να ιδρύσει τον οργανισμό για να διασώσει ανάλογα αρχεία. Τότε πολλοί παλιοί φωτογράφοι ή οι κληρονόμοι τους πρόσφεραν πρωτότυπα φωτογραφικά αρχεία.

Έτσι, ανάμεσα στις συλλογές που απέκτησε ήταν και οι πρωτότυπες γυάλινες πλάκες με τα αρνητικά των φωτογραφιών των Ελλήνων φωτογράφων του δέκατου ένατου αιώνα αλλά και ένα άλμπουμ με πλήθος φωτογραφιών τους, που αποδείχτηκε ότι ήταν αυθεντικές. («Zangaki, Greek Egyptian photographer 1860-1880», Visual Cultural Heritage 2008)




Αιγυπτιακό δείπνο

Μικροπωλητές στις Πυραμίδες

Αιγύπτιες φελάχες

Γυάλινες πρωτότυπες φωτογραφικές πλάκες

Είσοδος της γέφυρας Κασρ Ελ Νιλ



Δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/











ONISM – νέο single “The Crowd” από το επερχόμενο άλμπουμ "The Diary Of Fools"

 




Onism - The Crowd | Official Video (4K)
(Δείτε το εδώ)



Album: The Diary Of Fools (Release Date: July 1, 2021)
Track 4: The Crowd
Music & Lyrics: Onism
Mix & Master: Ilias Doumpakis

Directed by Theofilaktos Argirou
D.O.P.: Anriy Koloviskyy
Art Director: Maira Voultsou
Make-up Artist: Athina Dimitropoulou
Puppets by Antrala Puppet Theatre
Puppeteers: Sokrates Pappas, Olga Kitta
Theatrical Advisor: Katerina Vasileiou
Costume and Set Designer Assistant: Nefeli Avgerinou


Onism ονομάζεται το darkwave μουσικό project, που δημιούργησαν ο Lupe και η Luna τον Φεβρουάριο του 2020, και είναι η προσπάθεια δύο ανθρώπων να εκφράσουν την συνειδητοποίηση, ότι όλοι μας, ως ανθρώπινα όντα, είμαστε πεπερασμένοι, έχουμε ένα τέλος. Ο Lupe και η Luna γεννήθηκαν στην Αθήνα, είναι και οι δύο τραγουδιστές με σπουδές και δάσκαλοι φωνητικής, ενώ παίζουν και πιάνο. Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει ένα EP με τίτλο “Leyes”, και τρία singles, τα “The Sound Of Us”, “Past Internal” και “Heartbeat”, ήδη ανακοίνωσαν την κυκλοφορία και του πρώτου τους album με τίτλο "The Diary Of Fools".
Το album κυκλοφορεί επίσημα την 1η Ιουλίου 2021.

Μπορείτε να προπαραγγείλετε το "The Diary Of Fools" στο Bandcamp των Onism:


Στο "The Diary Of Fools" συμπεριλαμβάνεται και το τραγούδι “The Crowd”.
























ΚΑΙΤΗ ΛΙΑΝΟΥ - ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ "Ο χορός των λυγμών" Μυθιστόρημα

 


Καίτη Λιανού - Ιωαννίδου :Ο χορός των λυγμών
Εκδόσεις :Αγγελάκη
Ετος Εκδοσης :2021
Είδος : Μυθιστόρημα
σελίδες : 474
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-616-196-4


ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Τι είναι αυτό που εξουσιάζει την ψυχή των ανθρώπων και κάποιοι φτάνουν στο έγκλημα;
Μήπως ο τρόμος; Ένα ανεξέλεγκτο πάθος; Μήπως είναι εκείνη η κραυγή για το άδικο; Ο φθόνος μήπως; Το μίσος; Η τρέλα;
Άραγε υπάρχει απάντηση;

Η Γιολάντα Παρίση πρώην πολιτικός, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών και σύζυγος μεγαλοδικηγόρου της Αθήνας, βρέθηκε δολοφονημένη σε μια ερημική παραλία του Βόλου. Από τότε ξεκινά μια τρελή πορεία και ενώνει το παρελθόν με το παρόν. Τρομερά μυστικά που αποκαλύπτονται μέσα από την ροή των ετών και φτάνουν στην επιφάνεια συνθλίβουν στιγμές ζωής. Οι ήρωες αποφασισμένοι να μάθουν τις αλήθειες, κουβαλώντας βαρύ φορτίο, περνούν μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια του υπόκοσμου μέχρι, που παραδίδονται αμαχητί σε ένα κόσμο σκληρό που τους τυλίγει με το μαύρο του πέπλο και τους οδηγεί στο χάος. Και ύστερα; θα υπάρξει τρόπος διαφυγής; Και άραγε μπορεί κανείς να ξεχάσει; Μπορεί κανείς να σβήσει απ’ το μυαλό του το παρελθόν ή όλα παραμένουν σα φαντάσματα, τον στοιχειώνουν και τον κυνηγούν;
Μια σειρά από συγκλονιστικές μαρτυρίες και απρόβλεπτα γεγονότα που άλλα ξεριζώνουν αξίες, κομματιάζουν ζωές και άλλα ανυψώνουν την ψυχή στους αιθέρες συνθέτουν την συνταρακτική ιστορία μιας οικογένειας που παγιδεύεται μέσα σε ένα τρίγωνο θανάτου.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

….. Είχαν περάσει είκοσι λεπτά από την ώρα που η Τόνια είχε μπει σε εκείνο το σκοτεινό διάδρομο. Η υπομονή της Νάνση είχε τελειώσει. Διάφορες σκέψεις γέμιζαν με πόνο το μυαλό της. Ήθελε να σηκωθεί και να φωνάξει δυνατά το όνομα της, Τόνια…Τόνια…να μπει σε εκείνο το διάδρομο, να μάθει. Ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει όλα τα επακόλουθα μιας παράτολμης πράξης. Αισθανόταν να της σφίγγουν με μέγγενη το κρανίο της, να συνθλίβονται τα κόκκαλα της, να έρχεται το τέλος, άκουγε τις σάλπιγγες των αγγέλων, την αχλή των όπλων, τις φωνές των νεκρών. Θεέ μου τρελαίνομαι είπε από μέσα της. Άδειασε το ποτήρι με το ουίσκι, αισθάνθηκε τη γεύση του να κυλάει στο λαρύγγι της, να την καίει. Άπλωσε το χέρι της πάνω στο τραπέζι κι έγειρε το κεφάλι της. Ιδρώτας έσταξε απ’ το μέτωπό της. Μια ανατριχίλα διαπέρασε όλο της το κορμί. Που βρισκόταν; Γιατί εκεί; Ποιοι ήταν όλοι αυτοί; Διερωτήθηκε.Κι εκεί, μέσα στο σκοτάδι των φόβων της διέκρινε σαν σε οπτασία τη σιλουέτα της Τόνιας να βαδίζει προς το μέρος της. Σηκώθηκε όρθια, έκανε μερικά βήματα κι έπιασε τα χέρια της. Μπορούσε να δει, να αναπνεύσει, να νοιώσει τη σάρκα του άλλου. Ήταν ζωντανή. Ναι ήταν ζωντανή! Και μπροστά της ήταν εκείνη.

«Σ’ ακούω» της είπε….


Βιογραφικό

Η Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα αλλά κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη. Είναι απόφοιτη της Ελληνογαλλικής Σχολής Ουρσουλινών Σπούδασε μουσική, είναι υψίφωνος, κατέχει πτυχίο Ωδικής και Δίπλωμα Μονωδίας και Μελοδράματος. Απέσπασε δε Α’ Βραβείο κι έλαβε Αργυρό μετάλλιο.
Το 2005 άρχισε μαθήματα ζωγραφικής και αγιογραφίας. Έργα της έχει παρουσιάσει σε ομαδικές εκθέσεις. Την ίδια χρονιά μπαίνει δυναμικά στον χώρο της Λογοτεχνίας. Γράφει μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα.
Το 2008 από τις εκδόσεις Θέσις κυκλοφορεί το βιβλίο της με τίτλο «Η άλλη πλευρά του παραδείσου» το οποίο διασκευάστηκε από την ίδια σε θεατρικό. Το εξώφυλλο είναι έργο δικό της «Έκσταση» λάδι σε καμβά.
Το 2010 δημοσιεύεται το πρώτο της μικρό διήγημα με τίτλο «η επιστροφή» στην Φιλολογική Πρωτοχρονιά Εκδόσεις Μαυρίδη και αναδημοσιεύεται στο περιοδικό Λακωνικά και στην εφημερίδα Παλμός Γαλατσίου.
Τον Απρίλιο του 2012 δημοσιεύεται στα free-ebooksη ποιητική της συλλογή «Το γυάλινο δωμάτιο» το εξώφυλλο είναι έργο δικό της «Η κούκλα» λάδι σε καμβά.
Ο 2013 από τις εκδόσεις Όστρια κυκλοφορεί το λαογραφικό «Ελλάδα σ’ αγαπώ- Παράδοση και αναμνήσεις» βιβλίο συνεργασίας.
Το 2014 από τον ίδιο εκδοτικό οίκο το διήγημα «Χρυσές σελίδες» το οποίο διασκευάστηκε από την ίδια την συγγραφέα σε θεατρικό μονόλογο με τίτλο «Μια μέρα του Ιούνη».
Την ίδια χρονιά έλαβε μέρος με τρία ποιήματα της στην ποιητική ανθολογία «INTELLIGENTSIA» ο κύκλος των ποιητών (01) εκδόσεις Εντύποις.
Το 2015 από τις εκδόσεις Ωκεανός το μυθιστόρημα «Κοριός στο μαξιλάρι του προέδρου».
Το 2016 από τις εκδόσεις Όστρια το λαογραφικό «Συνάντηση με το παρελθόν».
Το 2017 από τις εκδόσεις Ωκεανός το μυθιστόρημα «Λίγο πριν ξημερώσει»
Το 2019 από τις εκδόσεις Αγγελάκη το μυθιστόρημα «Άρωμα σε μελανοδοχείο»
Είναι μέλος του Ομίλου για την Ουνέσκο Πειραιώς και Νήσων.


ΚΡΙΤΙΚΕΣ

*****
Η ασταμάτητη Καίτη Λιανού Ιωαννίδου συνεχίζει τα υπέροχα ταξίδια της με κάτι, εντελώς νέο και πρωτόγνωρο, τον Χορό των Λυγμών. Μια δολοφονία - μυστήριο, κρυμμένα μυστικά που σοκάρουν και μια απρόβλεπτη εξιχνίαση κάνουν αυτό το ταξίδι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ανάμεσα στην Αίγυπτο, τον Βόλο, την Αθήνα, μια γυναίκα, μια οικογένεια, ο θάνατος και οι αλήθειες «ζωντανεύουν» με την εξαιρετική πένα της Καίτης που …σου κόβει την ανάσα!
Μάνος Ελευθερίου
Εκπαιδευτικός, π. λέκτορας λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Ελσίνκι Φινλανδίας

*****

Ένας από τους πιο σημαντικούς σκοπούς της τέχνης είναι να βγάλει στην επιφάνεια τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής. Έτσι και στη λογοτεχνία ο άνθρωπος θα έρθει αντιμέτωπος με τους φόβους και τις εμμονές, τις αγάπες και τα μίση των ηρώων, ώστε να μπορέσει να ξορκίσει τους δικούς του φόβους, καθώς και τα φαντάσματα, που τον κυνηγούν.Αυτό ακριβώς, κάνει στο «χορό των λυγμών» η Καίτη Λιανού Ιωαννίδου. Ξετυλίγει μπροστά μας μια ιστορία, που αγγίζει τα όρια του θρίλερ και μας οδηγεί αριστοτεχνικά να παρακολουθήσουμε απνευστί την πορεία των ηρώων της, στην αναζήτηση των καλά κρυμμένων μυστικών της οικογένειάς τους. Η αναζήτηση της αλήθειας δε θα γίνει χωρίς εμπόδια.
Η Καίτη Λιανού Ιωαννίδου παίζει με τις αντοχές και την αγωνία τους. Το κάνει όμως με πολλή τρυφερότητα, παίρνοντας και μας από το χέρι, να τους ακολουθήσουμε στην πορεία τους. Μια πορεία επίπονη, που όμως θα ρίξει φως στην πιο σκοτεινή πλευρά της ζωής τους. Ίσως για να μας θυμίσει, ότι τόσο το φως, όσο και το σκοτάδι ορίζουν αναπόφευκτα την ανθρώπινη μοίρα.
Δημήτρης Κωτσής
Σκηνοθέτης- Σκηνογράφος

*****

«Συναρπαστικό, σκληρά αληθινό, με εξαιρετική ανάλυση χαρακτήρων κι ενδιαφέρουσα πλοκή. Τα μυστικά μιας οικογένειας, τα φαντάσματα του παρελθόντος, η σκληρή πραγματικότητα του υπόκοσμου και η ανακάλυψη της αλήθειας συνθέτουν ένα μυθιστόρημα που σε καθηλώνει με τις συνεχείς ανατροπές και τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα».
Τζίνα Πανδρούλα
Δημοσιογράφος

*****

Ποιος ορίζει και καθοδηγεί την ζωή μας; Η συγγραφέας Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου ανιχνεύει στο βιβλίο της- την προσωπικότητα του ατόμου, μέσα από τα δεινά και τα απρόοπτα των εξελίξεων της Ζωής. Χρονομετράει σελίδα-σελίδα, όλες τις μετεωρίσεις των προσωπικών του εκρήξεων, ανάμεσα στην Ζωή και τον Θάνατο και όλες τις κοινωνικές του διαστάσεις, της επιβίωσης, της αναζήτησης, της μοναξιάς, της όξυνσης των προβλημάτων και των προθέσεων του, όσο και της αγχωτικής-εν πολλοίς-αντιμετώπισης της Ζωής του.
Κώστας Καρούσος
Πρόεδρος Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

*****

Η συγγραφέας με το καινούριο ανατρεπτικό της αφήγημα αποκαλύπτει το ψυχολογικό προφίλ και την αθέατη πλευρά μιας φαινομενικά ήρεμης και προβεβλημένης αστικής οικογένειας. Με την ώριμα γραφή της ξεδιπλώνει την υπόγεια διαδρομή και τα μεγάλα μυστικά που συνοδεύουν τους πρωταγωνιστές της. «Ο χορός των λυγμών» είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, που κρατά τον αναγνώστη σε διαρκεί αγωνία και ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος.
Τάσος Πασπάλας
Συγγραφέας

*****

Η Καίτη Λιανού ξέρει να κεντά. Μόνο που αντί για βελόνι κρατά στα χέρια της γραφίδες που μεταμορφώνονται σε μάγισσες της σύνθεσης και της πλοκής, του ωραίου λόγου και των δυνατών καταστάσεων. Στα βιβλία της ποτέ δε ξέρεις τι καινούριο θα φέρει η κάθε σελίδα, τι εκπλήξεις και ποια τροπή θα πάρει η διήγηση, πως και που θα καταλήξει η ιστορία.Η ηρωίδα της είναι η αφορμή για μια περιπέτεια ανάγνωσης στον «Χορό των Λυγμών». Είναι ο φορέας που μέσα του κρύβονται οι περιστάσεις μιας ολόκληρης ζωής και που ξετυλίγονται μπροστά μας σαν την ροή ενός χειμάρρου που μας πλημυρίζει με ένταση και δύναμη παρασύροντας μας άνευ όρων. Όλοι οι ήρωες της είναι δικοί μας άνθρωποι, γνώριμοι, οικείοι. Οι καταστάσεις τόσο δυνατές που δεν θα θέλαμε να μας συμβούν.
Οι τόποι και οι εικόνες της, μια ελαιογραφία, στην οποία σχεδιάστηκε πινελιά την πινελιά, μια πολυσύνθετη ιστορία με αγωνία, πάθος, εκδίκηση αλλά και πόθο για την αλήθεια.Υπέροχο μυθιστόρημα που αξίζει από το χαρτί να περάσει στην «οθόνη»
Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης
Σκηνοθέτης – Παραγωγός

*****

Όπως κάθε φορά, η συγγραφέας Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου, καταφέρνει να μας ταξιδέψει με τη ρέουσα γραφή της, τα μυστικά και μυστήρια που έχει να μας αποκαλύψει, την έξαψη και τον εθισμό που προσφέρει με τα γραφόμενά της, καθώς μας εγκλωβίζει εκεί, μέχρι να μας αποκαλύψει όλη την εικόνα. Επιπλέον, καταφέρνει να μην επαναλαμβάνεται, προσφέροντας κάθε φορά και κάτι διαφορετικό: μια αισθηματική ιστορία, μετά μια κοινωνική μυθογραφία, μετά κάτι μεταφυσικό, τώρα ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ… μια ποικιλία γοητευτικών αφηγημάτων με κοινό παρονομαστή την ιδιότητα της πένας της: να αφουγκράζεται προσεκτικά τους χαρακτήρες της, να φωτίζει όλες τις πλευρές, να εμβαθύνει στις ιστορίες τους και να ξεδιπλώνει σελίδα τη σελίδα τις πτυχές τους.
Τζένη Κουκίδου
Αρχισυνταξία στο koukidaki.gr
Επιμέλεια κειμένων, κριτικός λογοτεχνίας

*****

Για άλλη μια φορά η Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου μας εντυπωσιάζει με το συγγραφικό της ταλέντο. Το τελευταίο της βιβλίο «ο χορός των λυγμών» είναι μια ιστορία που καθηλώνει από την αρχή μέχρι το τέλος! Πρόκειται για ένα θρίλερ με μυστήριο, πάθος, πλοκή, και μέσα απ’ την υπόθεση οι ήρωες αγγίζουν τον αναγνώστη και του δημιουργούν έντονα συναισθήματα μέχρι να ανακαλύψουν μαζί τους την αλήθεια. .
Άραγε πόση δύναμη κρύβει ο άνθρωπος μέσα του όταν ανακαλύπτει το ένοχο παρελθόν της οικογένειας του;
Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην συγγραφέα και πάντα επιτυχίες στο συγγραφικό της έργο.
Ελισάβετ Οικονόμου
Δημοσιογράφος, στιχουργός

*****

Στο νέο μυθιστόρημα της Καίτης Λιανού, το παρελθόν και το παρόν συνυπάρχουν και διαγράφουν μια δαιδαλώδη διαδρομή. Τα μέλη μιας οικογένειας ζητούν δικαίωση σε μια προσπάθεια καθορισμού της ταυτότητας τους.
Στοιχεία από το θέατρο του Λουίτζι Πιραντέλλο, όπου οι ήρωες πάσχουν, αγωνιούν και αναζητούν, την ψυχολογική τους ισορροπία, αλλά και στοιχεία από τις ταινίες του ‘Αλφρεντ Χίτσκοκ, όπου το σασπένς κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, καθιστούν το μυθιστόρημα«Ο Χορός των Λυγμών» ένα ταξίδι στο χρόνο που θα συναρπάσει και θα συνεπάρει τον αναγνώστη από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα του.
Σάββας Παρίτσης
Συγγραφέας, Σκηνοθέτης, Ηθοποιός

*****

Διαβάζοντας τα βιβλία της Καίτης Λιανού-Ιωαννίδου αισθάνομαι πως βρίσκομαι κάθε φορά στον χώρο που διαδραματίζονται οι ιστορίες. Από την πένα της ξεπηδούν αριστουργήματα που σε συγκινούν. Ο «χορός των λυγμών» είναι ένα από αυτά τα αριστουργήματα που σε καθηλώνουν από την αρχή ως το τέλος. Κάθε σελίδα του γίνεται κρίκος που συνδέει την αλυσίδα της ζωής, είναι η ψυχή που μιλά, που φωνάζει ή που βρίσκεται στην σιωπή. Είναι ένα βιβλίο που μας αγγίζει και μας γεμίζει από ποικίλα συναισθήματα.
Τα φαντάσματα απ’ το παρελθόν, τα πάθη, οι ενοχές, η σκληρή πραγματικότητα, ο πόθος, το άγνωστο, οι ανατροπές ενώνονται μεταξύ τους και αποτελούν μια συναρπαστική υπόθεση μυστηρίου.
Αγγελική Κολιού-Μουστακάτου
Ηθοποιός-αναγνώστρια








ΒΑΡΒΑΡΑ ΧΡΙΣΤΙΑ "Μήνα Ιούνιο"



Ίσως να δικαιούσαι ακόμη, έναν εξαίσιο έρωτα
ίσως και έναν πλου Λαύριο-Κέα,
(κατά προτίμηση, μήνα Ιούνιο
καθάριες θάλασσες, λίγα μποφόρια).

Όχι μεγάλες αποστάσεις πάντως,
να, ίσως «Σύβοτα–Παξοί»,
ή και ένα ταξίδι με το φέρρυ,
«Αίγιο-Άγιος Νικόλαος» ας πούμε,
-θαρρώ πως μπαίνει πάλι σε λειτουργία ηπαλιά γραμμή-
μπορεί κι αυτό να είναι ένα σημάδι,
μπορεί να είναι το σινιάλο για να μην παραιτηθείς.

Μικρά ή μεγάλα τα ταξίδια,
δεν έχει σημασία πια.
Το θέμα είν΄ να βάλεις το πόδι στο βαπόρι.
Να σε φυσήξει η θάλασσα στο μέτωπο.
Να αρμυρίσει η σάρκα κι η ψυχή σου.

Και μη φοβάσαι,
τα παλιά σκαριά
που ΄χουν περάσει - δυο και τρεις- από καρνάγια,
το δρομολόι το κατέχουνε καλά.

Βαρβάρα Χριστιά

ΦωτογραφίαΒαρβάρα Χριστιά