ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ "Θα μάθεις"
ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Για έναν κόσμο καλύτερο… μ.Κ.*"
Αυτό είναι το στοίχημα. Αν θα φτιάξουμε έναν κόσμο όπου θα μπορούν να ζήσουν όλα τα παιδιά του θεού ή αν θα γκρεμιστούμε στο σκοτάδι. Ή θα αγαπήσουμε αλλήλους ή θα πεθάνουμε»
(Λίντον Τζόνσον, 1960)
Το δίλημμα του Λίντον Τζόνσον που τέθηκε στην προεκλογική εκστρατεία των Η.Π.Α. το 1964 επανέρχεται ως αδήριτη αναγκαιότητα κάτω από το βάρος και τον τρόμο που έσπειρε η πανδημία του Κορονοϊού. Ένας ιός στάθηκε ικανός να αποδομήσει παραδοσιακές βεβαιότητες, να ανατρέψει ακλόνητες αλήθειες, να διαψεύσει κίβδηλες απολυτότητες και να καταδείξει τα στενά όρια της επιστήμης.
Από την άλλη πλευρά, όμως, θέρμανε τις συζητήσεις για την ευθύνη της παγκοσμιοποίησης στη διάδοση του κορονοϊού, ανέδειξε τις επιπτώσεις της οικολογικής καταστροφής, αποκάλυψε την κενότητα των πάσης φύσεως ιδεολογιών απέναντι στις παράπλευρες απώλειες του ιού και αποβιταμίνωσε την κούφια δύναμη κάποιων πολιτικών ηγετών.
Ωστόσο τα χιλιάδες θύματα – νεκροί του φονικού κορονοϊού προκάλεσαν προβληματισμό για την απρονοησία του Π.Ο.Υ., την ανετοιμότητα των εθνικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και την απογοήτευση από την απουσία μιας διεθνούς συνεργασίας πάνω στα ανθρωπιστικά προβλήματα που αναδύονται.
Η απουσία διεθνούς αλληλεγγύης
Η πλανητική πορεία του κορονοϊού και η «δημοκρατικότητά» του (μολύνθηκαν όλες οι χώρες) αντί να συσπειρώσουν την ανθρωπότητα για την υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής αποτέλεσαν πηγή και αφορμή για άγονες συνωμοσιολογίες κι εθνικούς ανταγωνισμούς. Όλοι τώρα προσβλέπουν στην επόμενη μέρα που θα φανερώσει ποια χώρα ή ηγέτης θα επιπλεύσει και θα κυριαρχήσει.
Κι ενώ σε διαπροσωπικό και κοινωνικό επίπεδο αναπτύχθηκαν συμπεριφορές ανθρωπιστικής αλληλεγγύης, σε επίπεδο εθνών – κρατών τα παραδείγματα τέτοιων συνεργασιών και αλληλοβοήθειας σπανίζουν. Η ανθρώπινη αλληλεγγύη δεν στάθηκε ικανή να πυροδοτήσει και την διεθνή αλληλεγγύη. Οι μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης που λειτουργούσαν πάνω στα μυθεύματα και τα ιδεολογήματα της ενοποίησης του γήινου χώρου απενεργοποιήθηκαν, μόλις τα οικονομικά δεδομένα δεν εξασφάλιζαν το ποθητό κέρδος. Ηγέτες από την άλλη πλευρά θυσίασαν στην «ανοσία της αγέλης» ανθρώπινες ζωές στο όνομα της μη – κατάρρευσης της οικονομίας.
Η κοινή ανθρώπινη μοίρα λησμονήθηκε, το εφήμερο της ανθρώπινης ζωής θεωρήθηκε ως στοιχείο «ήσσονος σημασίας» και ο κοινός πανανθρώπινος βηματισμός υποτιμήθηκε ως άμυνα απέναντι στα εσχατολογικά ερωτήματα που ανακίνησε η πανδημία. Όλα συμβαίνουν ως εάν δεν άλλαξε τίποτα κι ας είχε προειδοποιήσει από παλιά ο Βούδας πως «τρεις βασικές πραγματικότητες του σύμπαντος είναι: ότι όλα αλλάζουν διαρκώς, τίποτα δεν έχει μια μόνιμη ουσία και τίποτα δεν είναι απόλυτα ικανοποιητικό».
Η συνεργασία ως ανθρωπολογικός νόμος
Η ανθρωπότητα κατέδειξε – όχι μόνο σε ειρηνικές περιόδους αλλά και σε εποχές κρίσης (κάθε μορφής) – πως η πρόοδος και η παγκόσμια ευημερία προέκυψαν μέσα από πράξεις συνειδητής συνεργασίας που αδιαφορεί για το τοπικό, υπερακοντίζει το εθνικό και διακονεί το παγκόσμιο και πανανθρώπινο.
«Αυτό που έδωσε στο Homo Sapiens το προβάδισμα σε όλα τα άλλα ζώα και μας έκανε κυρίαρχους στον πλανήτη δεν ήταν η τυπική μας ορθολογικότητα, αλλά η ασύγκριτη ικανότητά μας να σκεφτόμαστε μαζί σε μεγάλες ομάδες» (Harari, 21 μαθήματα για τον 21ο αιώνα).
Η αντιμετώπιση ενός κοινού και αόρατου εχθρικού ιού προϋποθέτει κοινό μέτωπο και συστράτευση της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας, την πολιτική βούληση των ηγετών και την ενεργοποίηση των πολιτών. Αν όλα αφεθούν στην «αόρατη χείρα» της οικονομίας και στο φονταμενταλισμό της αγοράς υπάρχει ο κίνδυνος δημιουργίας νέων στρωμάτων φτώχειας και πεινασμένων.
Και αντί οι ηγέτες των Η.Π.Α. και Κίνας να επιδίδονται σε αλληλοκατηγορίες για την προέλευση του ιού, αντί κάποιοι άλλοι να εξαντλούνται σε δαιμονολογίες του τύπου πως ο κορονοϊός είναι το πρόσχημα για την άκριτη αποδοχή συστημάτων παρακολούθησης και περιορισμού των ανθρωπίνων ελευθεριών (5G) και αντί κάποιοι να επενδύουν στην αγωνία και το φόβο των λαών θα ήταν προτιμότερο να συσκέπτονται και να συνεργάζονται.
Θα μπορούσε, δηλαδή, να εκδηλωθεί ένας «παγκόσμιος εθελοντισμός» με στόχο την ανακούφιση των πτωχότερων ή τη δημιουργία ενός πλέγματος ασφάλειας και προστασίας από απροσδόκητες φυσικές καταστροφές ή υγειονομικές κρίσεις.
Σε ένα άλλο επίπεδο κοινής δράσης και προβληματισμού θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης τα θέματα της κλιματικής αλλαγής, το καταναλωτικό πρότυπο ζωής, το περιεχόμενο της ευτυχίας, το είδος της ανάπτυξης, το νόημα της ζωής, η αποανάπτυξη και βέβαια η παιδεία ως εργαλείο διαμόρφωσης του νέου ανθρώπου – πολίτη. Για το Χαράρι τα σχολεία πρέπει να διδάσκουν μόνο τέσσερα πράγματα: «κριτική σκέψη, επικοινωνία, συνεργασία και δημιουργικότητα».
Η σύγκρουση των πολιτισμών
Βέβαια κάποιοι άλλοι στην υγειονομική κρίση διαβλέπουν έναν υπόγειο πόλεμο των πολιτισμών που τείνει να δικαιώσει τη γνωστή θεωρία του Χάντιγκτον περί «σύγκρουσης των πολιτισμών». Γι’ αυτούς ο φόβος μπροστά στον κορονοϊό όχι μόνο θα φέρει λαούς, κράτη και έθνη κοντά αλλά θα πυροδοτήσει νέες διενέξεις. Κι αυτό γιατί σύμφωνα και με τον Ισραηλινό στοχαστή Χαράρι:
«Όπως ακριβώς στη φύση τα διαφορετικά είδη παλεύουν για επιβίωση σύμφωνα με τους ανελέητους νόμους της φυσικής επιλογής, έτσι και σε όλη την ιστορία οι πολιτισμοί συγκρούονται επανειλημμένα και επιβιώνουν οι ισχυρότεροι».
Αν οι παραπάνω θέσεις ισχύουν – και δεν ανήκουν στα λογικά σφάλματα – ο κορονοϊός θα λειτουργήσει ως επιταχυντής ραγδαίων οικονομικών εξελίξεων, πολιτικών αλλαγών και επανανοηματοδότησης μιας σειράς από πλήθος θέματα που μας είχαν βυθίσει στην μακαριότητα της βεβαιότητας για ένα καλύτερο «αύριο».
Οδηγός μας σε όλα τα παραπάνω μία παράφραση γνωστής θέσης του Μπουκάϊ: «Η κρίση θα περάσει… Το κακό θα είναι να μην διδαχτούμε τίποτα από αυτή».
Επιμύθιο
Στο δυστοπικό τοπίο του κορονοϊού και στις ταλαντεύσεις της παγκοσμιοποίησης χρειαζόμαστε ως άτομα και διεθνή κοινότητα τη συνδρομή τόσο της «νοημοσύνης» όσο και της «συνείδησης».
Να βρούμε ένα άλλο νόημα ζωής και ύπαρξης. Να δημιουργούμε νοήματα μέσα «από τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις επινοήσεις μας». Η ζωή μας έχει πολλές ασυνέχειες και υπακούει σε ένα γραμμικό κοσμικό δράμα (αρχή – μέση – τέλος).
Μπορούμε να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι και αλληλέγγυοι στους άλλους. Να κάνουμε έναν κόσμο λίγο καλύτερο.
Κάποτε ρώτησαν ένα σοφό γέροντα τι είχε μάθει για το νόημα της ζωής. «Έχω μάθει» απάντησε «ότι βρίσκομαι στη γη για να βοηθώ τους άλλους ανθρώπους. Αυτό που δεν έχω καταλάβει ακόμα είναι γιατί βρίσκονται οι άλλοι εδώ».
*μ.Κ. (μετά Κορονοϊόν)
v ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ (Διαδίκτυο και blog ΙΔΕΟπολις)
Ηλία Γιαννακόπουλου:
1. «Ο κορονοϊός αποδομεί την παγκοσμιοποίηση»
2. «Ο κορονοϊός και η επιστροφή στο έθνος – κράτος»
3. «Κορονοϊός – φόβος και δυστοπία»
4. «Ζωή και θάνατος: Δίδυμες δυνάμεις»
5. «Λοιμός και Κορονοϊός: Βίοι Παράλληλοι»
https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/
ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΤΑΜΑΝΙΔΗΣ - ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Τα χνάρια στην παραλία
δεν τα έσβησε η άμμος
Έμειναν βαθιά χαραγμένα
να θυμίζουν την άνοιξη
πούχες φέρει στη καρδιά μου,
τον ήλιο που μου δώρισες
να λιάζω τα όνειρά μου.
Πέρασαν τόσα κύματα
κι΄ όμως μείνανε να παλεύουν
με την απεραντοσύνη της θάλασσας
με τη δύναμη της αλμύρας
με την εγκατάλειψη που άνθισε
κάποιο λιόγερμα στη καρδιά μου,
την ώρα που τα δυο
μαργαριταρένια κοχύλια
πούχες στη θέση των χειλιών σου
μούπαν αντίο!
Κι΄ έμεινα μόνος να μετρώ,
καθισμένος στη μικρή γεφυρούλα
της έρημης ακτής,
το πηγαινέλα των κυμάτων
αγκαλιά με το φεγγάρι.
Το φεγγάρι που τόσο είχες λατρέψει,
καθώς ζωγραφίζονταν
-μια τόσο δα στάλα-
στην αγκαλιά της ήρεμης θάλασσας.
Ο χρόνος έγινε χειμώνας,
οι μέρες νύχτες
και οι νύχτες θλιβερές, αξημέρωτες
Αντίο. . . .
**********
ii.
Τούτο το βράδυ το φεγγάρι
είχε στα μάτια του
ένα πελώριο χαμόγελο
ΙΙ
Εικόνες έρχονται, φεύγουν
παρελάσεις, πόλεμοι,
μάνες πάνω σε νεκρά παιδιά.
Κοιτάξτε, φώναξε κάποιος,
το φεγγάρι χαμογελά
ΙΙΙ
Αυτό που όλοι νομίσανε για χαμόγελο
ήτανε ο θάνατός μου
ΙV
Την ψυχή μου την έστησα
ακόμα μια φορά
-αλήθεια πόσες;-
στον τοίχο της εκτέλεσης
V
Κανείς δεν πρόσεξε το αίμα
που έσταζε η καρδιά μου,
σαν το μαχαίρι βολεύτηκε
ανάμεσα στα φύλλα της.
΄Ολοι πρόσεξαν τα δάκρυά μου!
VI
Βιολιά, φυσαρμόνικες, νταούλια.
Παίζουνε!
**********
iii.Ο γυρισμός!
Νεκροί στρατιώτες τραγούδαγαν
στο σταυροδρόμι της ζωής
και του θανάτου.
Τα πουλιά δεν αγνάντευαν τον ουρανό
Aφουγκράζονταν την ανάσα του θανάτου.
Τα βήματά μας δεν ακούγονταν!
Τον θόρυβο τον έκρυβαν
στις τσέπες των σακακιών τους οι νεκροί.
Οι σημαίες, μπαλώματα στα ρούχα μας.
Τα κοντάρια τους καρφωμένα στις καρδιές μας.
Οι συζητήσεις σταμάτησαν.
Ο θάνατος μας νίκησε!
ΕΛΕΝΗ Θ.Π. ΛΟΥΚΑ "Του πεπρωμένου σκάλες"
Ανηφοριές ,κατηφοριές έχει η ζωή μεγάλες
κύκλους διαγράφουν οι στιγμές
όμορφες ,γκρίζες κι άλλες
του πεπρωμένου σκάλες
Όταν η λύπη σου χτυπά
απρόσκλητη την πόρτα
δοκιμασία που ζητά
υπομονής τη ρότα
Πολλών σου στόχων το βουνό
απότομο κι οδυνηρό
θα το ανεβείς πολλές φορές
μα στην κορφή οι ανταμοιβές
Το κέρδος κάθε συμφοράς
είν’ της σοφίας ο καμβάς
μιας δύναμης το εύρος
και της ψυχής το σθένος
Απ τα καλά αντλείς χαρές
τις νίκες σου περγαμηνές
στον κομπασμό να μην σταθείς
τις προσφορές να ευγνωμονείς
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΑΛΑΣ "ΜΑΝΑ"
το στοργικό σου χέρι να ασπαστώ,
πήρα την εικόνα σου και σε προσκυνώ.
Αν και λείπεις, η παρουσία σου είναι εδώ.
Αλλά στην εκκλησιά σαν βρέθηκα
τη μεγαλοβδομάδα,
κερί άναψα στο εικόνισμα για σένα.
Να σε κρατεί ευτυχισμένη η Παναγιά.
Μάνα μου τα χρόνια διάβηκαν
χωρίς εσένα,
τις συμβουλές σου θυμάμαι,
δεν ξεχνώ, όσο κι αν μεγάλωσα.
Και κάθε χρόνο στη γιορτή σου,
τέτοια μέρα μάνα μου, μου λείπεις,
λέω και σ’ αναζητώ!
Γιάννης Κοκκάλας 8 του Μάη 2021
Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Γ. ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ «Μητρική στοργή» |
Μάνα!.. Δε βρίσκεται
λέξη καμία
νάχει στον ήχο της
τόση αρμονία,
σαν ποιος να σ’ άκουσε
με στήθος κρύο,
όνομα θείο;
Παιδί από σπάργανα
ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας
γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο
που τ’ αγκαλιάζει
και μάνα κράζει.
Στον κόσμο τρέχοντας
ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα
βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας,
Μάνα μου! Λέει,
Μάνα! Και κλαίει.
Της νιότης φεύγουνε
τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται
με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του,
σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.
Και πριν την ύστερη
πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται
τα κρύα του χείλη,
και με το μάνα μου!
πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.
Gustan Klimt |
Στέλιος Σπεράντσας "Η μανούλα"
Ποιός την κούνια μας κουνάει,
όταν είμαστε μικράκια;
Ποιός χαμογελά στο πλάι
και γλυκά μας λέει λογάκια
και τον ύπνο προσκαλεί;
Η μαμά μας η καλή!
Τα μαλλιά μας ποιός χτενίζει;
Ποιός μας καμαρώνει, αλήθεια;
Ποιός παιχνίδια μας χαρίζει;
Ποιός μας λέει τα παραμύθια
στη φωτίτσα μας σιμά;
Η γλυκιά μας η μαμά!
Κι όταν κάποτε ένα στόμα
κάτι με θυμό μας λέει,
κι όταν παρακούμε ακόμα,
ποιός πονεί και σιγοκλαίει
κι έχει πίκρα στην καρδιά;
Πάντα η μάννα μας, παιδιά!
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ "Ο αποχαιρετισμός της μάνας"
Μισεύεις για την ξενιτιά και μένω μοναχή μου,
σύρε παιδί μου στο καλό και σύρε στην ευχή μου.
Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,
για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη.
Τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ’ ό,τι αγγίζεις
και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίζεις.
Να πίνεις και να ξεδιψάς και να ‘ναι αυτό γεμάτο,
σα να ‘ναι η βρύση από ψηλά κι εσύ να ‘σαι από κάτω.
Εκεί, παιδί μου, που θα πας, στα μακρινά τα ξένα,
δίχτυα πολλά κι οξόβεργες θα στήσουνε για σένα.
Παιδί μου, αν εμένανε πάψεις να με θυμάσαι,
με δίχως βαρυγκώμηση συχωρεμένος να ‘σαι.
Κι αν πάλι το φτωχό καλύβι μας, ντροπή σου φέρνει,
ωστόσο και πάλι θα ‘μαι πρόθυμη, συχώρεση να δώσω.
Μ’ αν την πατρίδα απαρνηθείς που τη λατρεύουμε όλοι,
να ‘ναι η ζωή σου, όπου κι αν πας, αγκάθια και τριβόλοι.
Πάμπλο Πικάσο - Μητέρα και παιδί |
Άγγελος Βλάχος - Η καρδιά της μάνας
Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.
Τρέχει ο νιος, τη μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.
Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
- Εχτύπησες, αγόρι μου; και κλαίει!
Πάμπλο Πικάσο - Μητέρα και παιδί |
Κική Δημουλά "Το μικρό μου παιδί"
Το μικρό μου παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι.
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο
στον τοίχο τ’ ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.
Ο Θεός απόρησε
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά
να κατεβαίνει τρέχοντας
της φαντασίας μου τη σκάλα
και να έρχεται σε μένα.
Κι εγώ κάθομαι τώρα
και μαλώνω αυστηρά
το μικρό μου παιδί,
ενώ κλέβω κρυφά
τον χυμένο επάνω του ήλιο.
Πάμπλο Πικάσο - Μητέρα και παιδί |
Ιωάννης Πολέμης «Η Μάννα»
Ο Δήμος ο σκληρόκαρδος
με χέρια αφορεσμένα,
κτυπά και δέρνει αλύπητα
Ως που μια μέρα η δύστυχη,
μες του καημού το βάρος,
πικρά τον καταράστηκε:
- Που να σε κόψει ο Χάρος!
Το λόγο δεν απόσωσε
να κι η κατάρα πιάνει,
να τον κι ο Χάρος πούρχεται
με κοφτερό δρεπάνι.
Τα κόκκαλά του τρίζουνε
τα μάτια αλλοιθωρίζουν,
τα παγωμένα χνώτα του
του λιβανιού μυρίζουν.
- Κυρά, το Χάρο εφώναξες;
εμένα λένε Χάρο
πούναι τον, μάννα, πούναι τον
το γυιο σου να τον πάρω;
- Παράκουσες, κυρ Χάροντα,
μα τη ζωή του Δήμου!
Εγώ για μένα σ’ έκραξα,
όχι για το παιδί μου!
Κωνσταντίνος Ιατράς - Μητέρα και κόρη |
Marc Chagall |
Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης "Στην Μητέρα του"
(1874, Λυρικὸ ποίημα ἀφιερωμένο στὴ μάνα του )
“Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽ ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι
ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽ ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.
Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽ ἀφρισμένη,
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.
Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽ ἀράξω
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.
Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽ ἀγναντέψω.
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.
Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ µαύρη
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁ πόλεος δὲν θά ᾽βρει.
Κι ἐκείνη μ᾽ ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη:
Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ γεννήθης
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες
ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες”.
Van Gogh |
ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ «Της μητέρας μου »
Μητέρα μου· παιδί σου ἐμὲ πιστὸ
μὲ ἀφήνει ἡ κάθε μέρα ποὺ διαβαίνει.
Σὲ μὲ τὸ πρόσωπό σου εἰκονιστὸ
καὶ μέσα μου ἡ ψυχή σου φωληασμένη.
Δὲ σ᾿ ἔνοιωσα πρὶν νὰ σὲ χωριστῶ
μὰ ἡ θύμησή σου ἀκέρηα ποὺ μοῦ μένει,
μοῦ δείχνει ἐμένα, ἐκεῖ νὰ ἐξιλαστῶ
γιὰ πάντα θλιβερὴ μετανοιωμένη.
Πιστὸ παιδί σου. Τὴ μαρτυρικὴ
ζωή σου ζωή μου νὰ τὴ νοιώσω
Μητέρα μου καλή, πονετική.
Καὶ στὸν κρυφὸ καημό σου, νὰ μὴ δοῦν
τὸ πόνο σου ὅσοι ἀγάπαγες, νὰ δώσω
καὶ γὼ τὰ σπλάχνα μου – ἄνθη νὰ μαδοῦν …
Ιακωβίδης Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/ |
4ος Διεθνής Λογοτεχνικός Διαγωνισμός «200 χρόνια Λευτεριάς και Ελληνισμού»
4ος Διεθνής Λογοτεχνικός Διαγωνισμός «200 χρόνια Λευτεριάς και Ελληνισμού»