Και πάλι Μόνος
Κι αφού
Τον ψάλλανε
"αι γενεαί πάσαι" και "γλυκύ μου έαρ"
και Τον ξεπροβοδήσανε
λουλουδοστεφάνωτο
και μυρωμένο,
όλοι αποχώρησαν στα φωταγωγημένα σπίτια τους
κι η Εκκλησία απόμεινε
σκοτεινή,
θεοσκότεινη.
Μόνος του κείτεται
μέσα, νεκρός,
κι όλα τα περιμένουμε
έτοιμα απ'Αυτόν.
Μόνος να βγάλει την απέραντη νύχτα,
Μόνος Του να προσευχηθεί, Μόνος να σκίσει το σάβανό Του,
Μόνος να βρει την έξοδο
Μόνος μέχρι να αναστηθεί.
Και μόνο μια θορυβώδης συναυλία από βατράχια παραδίπλα,
κι ο γατούλης ο σπραϊτάκος
που ξεπρόβαλε
να πιεί νερό
Του κρατάνε συντροφιά,
ως Αύριο.
Πόσο κρατάει όμως αυτή η νύχτα;
Για μάς..
ένας ύπνος..
27/04/2019
Φωτογραφία : Θοδωρής Κοντός
Πέταξαν το ένα κομμάτι στη θάλασσα.
Τυλίχτηκε γύρω απ τον αφρό,
έπλεξε τα φύκια ακρόδεσμο
και βούτηξε βαθιά στο μανιασμένο κύμα.
Κι απτό βυθό ανέσυρε τα ονόματα όλα,
μαζί με όλα τα δάκρυα
που χύθηκαν και που δε χύθηκαν
για αυτά.
Και τα σεργιάνισε μεσοπέλαγα,
κάτω απτό λαμπρό ήλιο
να στεγνώσουν,
πριν τα εναποθέσει
Ένα προς Ένα στην ακτή.
Ο Νίκος, Ο Γιάννης, Ο Αντρέας,
Ο Στίβεν , O Ανουαρ, Η Ερμελίντα, Η Όλγα,
Ο Αφσίν...
Το δεύτερο, το πήρε ο αέρας.
Ταξίδεψε μέσα στα σύννεφα
και ρούφηξε όλη την πίκρα,
όλη την εξατμισμένη αλμύρα,
από των αιώνων τα δάκρυα.
Και ύστερα τα άφησε ελεύθερα, να πέσουν δυνατή βροχή,
και να ξεπλύνουνε
αυλές, παλάτια, ξέφωτα,
πλαγιές, βουνά και παραλίες,
και Πρόσωπα,
ώσπου όλα ανέπεμψαν
λαμπρότητα
κάτω απ τον αστραφτερό ήλιο.
Το τρίτο έμεινε στο χώμα και
ξεχάστηκε.
Σκεπάστηκε από χαλίκι
και από σκόνη, μέσα στο Χρόνο.
Θαμμένο βαθιά,
προσμένει και τυλίγει
τους νεκρούς σαβανωμένους,
μέχρι που, σαν μωρά,
μες στο λευκό του
φασκιωμένοι,
να το ανασύρουνε μαζί τους,
μέσα στης Δόξας τη χαρά.
Ένας προς Έναν.
Πίνακας : Thomas Blackshear "forgiven"
