ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Το Γήϊνο Πεπρωμένο μας…"

«Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η Γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη Γη. Αυτό το γνωρίζουμε. Όλα τα πράγματα είναι συνδεδεμένα, όπως το αίμα που ενώνει την ίδια οικογένεια. Όλα τα πράγματα αλληλοσυνδέονται»

Κανείς δεν διανοείται να σκεφτεί πως ο Αρχηγός των Ινδιάνων γνώριζε Φυσική, Αστρονομία ή άλλες επιστήμες όταν απαντούσε στον Μεγάλο Αρχηγό των Λευκών (Φράνκλιν Πηρς, Πρόεδροςτων Η.Π.Α.) το 1854 για την πώληση της Γης τους. Η απάντηση του αρχηγού μιας φυλής Ινδιάνων συνιστά έναν προφητικό«ύμνο» και μια διακήρυξη για το φυσικό περιβάλλον. 

Η βασική επισήμανση των Ερυθρόδερμων κινείται σε δύο επίπεδα: Στο πρώτο επίπεδο ανατρέπεται η βασική ανθρωποκεντρική αντίληψη αιώνων, πως ο άνθρωπος είναι το κέντρο του σύμπαντος και όλα οφείλουν να υπηρετούν τις επιθυμίες του. Η θέση του ανθρώπου – Ιδιοκτήτη της Γης αποδομείται και αντί αυτής προβάλλεται η αντίθετη άποψη. Ο άνθρωπος «ανήκει στη Γη». Από το ανθρωποκεντρικό, δηλαδή, περνάμε στο Γεωκεντρικό σύστημα.

Στο δεύτερο επίπεδο επισημαίνεται η αλληλεξάρτηση όλων των επί μέρους στοιχείων που συνθέτουν την συμπαντική τάξη. Ο άνθρωπος δεν είναι κάτι ξεχωριστό και «αυτοφυές» στοιχείο ή ένα τυχαίο συμβάν. Η ανθρώπινη ζωή αποτελεί μία από τις πολλές εκδηλώσεις της ιστορία της Γης. «Είμαστε ένα μέρος της γης κι εκείνη ένα μέρος του εαυτού μας», (Αρχηγός Ινδιάνων).

Γι’ αυτό φαίνεται ακατανόητη η πρόταση των Λευκών να αγοράσουν την Γη των Ινδιάνων:

«Πώς μπορείτε ν’ αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης; Η ιδέα μάς φαίνεται περίεργη…». 

Η ανθρωπική αρχή

Σύμφωνα με την αρχή αυτή το Σύμπαν δημιουργήθηκε και λειτουργεί με απόλυτη ακρίβεια και στόχευση, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρξει στη γη ζωή. Εισηγητής αυτής της αρχής θεωρείται ο Carter(1794) και σύμφωνα με αυτήν: «Οι θεμελιώδεις φυσικές σταθερές φαίνεται να είναι τέλεια προσαρμοσμένες, ώστε να ευνοήσουν την εμφάνιση της ζωής». Όλα, δηλαδή, συνέβησαν για να υπάρξει η ανθρώπινη ζωή. Όλα στην υπηρεσία ενός άκρατου τελεολογικού χαρακτήρα του σύμπαντος.

Με πιο απλά λόγια η ανθρωπική αρχή διακηρύσσει πως στη φύση κυριαρχεί μία απόλυτα συγκεκριμένη σκοπιμότητα: Η ύπαρξη συνθηκών και η λειτουργία κάποιων φυσικών νόμων κατάλληλων για να δημιουργηθεί και να υπάρξει ως ον ο άνθρωπος. Η ύπαρξη, λοιπόν, του ανθρώπου ερμηνεύει και το «κοσμικό γίγνεσθαι». Ο Hawking διατυπώνοντας το ερώτημα «Γιατί το σύμπαν είναι αυτό που είναι;» νομοτελειακά οδηγεί στην απάντηση «Αν δεν ήταν αυτό που είναι, εμείς δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε».

Οι παραπάνω θέσεις μάς οδηγούν στην παραδοχή πως ο άνθρωπος δεν συνιστά μία τυχαία ανωμαλία ή σύμπτωση, αλλά ότι είμαστε συνδεδεμένοι με το σύμπαν και προσαρμοσμένοι στη λειτουργία του. Αυτή η «κοσμολογική αρχή του ανθρώπου» μάς υπενθυμίζει τις υποχρεώσεις μας προς το οικοσύστημα και την παραίτηση από κάθε προσπάθεια για κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στο φυσικό περιβάλλον.

Η θεωρία της Γαίας

«Κάθε τι που συμβαίνει στη Γη συμβαίνει και στα τέκνα της Γης. Δεν είναι ο άνθρωπος που ύφανε το υφαντό της ζωής, είναι μόνον ένα νήμα του. Ό,τι κάνει στο υφαντό, το κάνει στον εαυτό του»

(Αρχηγός Ινδιάνων)

Συναφής με την παραπάνω «ανθρωπική αρχή» είναι και η «θεωρία της Γαίας». Σύμφωνα με αυτήν υφίστανται αμοιβαίες αλληλεπιδράσεις μεταξύ οργανικών και ανόργανων στοιχείων της γης. Αυτή αποτελεί ένα μοναδικό σύστημα που η λειτουργία του ερμηνεύει αλλά και προκαλεί τη γέννηση της ανθρώπινης ζωής. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή ο άνθρωπος ανήκει σε ένα μεγαλύτερο σύνολο. Η παρουσία αλλά και η εξέλιξή μας εξαρτάται όχι μόνο από το τι πράττουμε για το είδος μας, αλλά και από το πώς συμπεριφερόμεθα προς τη Γη ως σύστημα.

Κάθε, δηλαδή, αρνητική επέμβασή μας σε βασικούς νόμους του οικοσυστήματος θέτει σε κίνδυνο και την ίδια την επιβίωσή μας. Ο εισηγητής της «θεωρίας της Γαίας» Τζέϊμς Λόβλοκ έγραφε σχετικά: «Μία πολύπλοκη οντότητα η οποία περιλαμβάνει τη βιόσφαιρα της Γης, την ατμόσφαιρα, τους ωκεανούς και το έδαφος. Η συνολική δομή συνιστά ένα σύστημα ανάδρασης… το οποίο αναζητά το βέλτιστο δυνατό φυσικό και χημικό περιβάλλον για τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη».

«Διδάξτε στα παιδιά σας αυτό που διδάξαμε στα δικά μας, ότι η Γη είναι η μάνα μας. Ό,τι παθαίνει η Γη παθαίνουν και τα τέκνα της Γης. Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν στους εαυτούς τους»

(Αρχηγός Ινδιάνων) 

Η γεω-ηθική

Οι δύο παραπάνω θεωρίες – αρχές («Η ανθρωπική αρχή»/ «Η θεωρία της Γαίας») μάς υποχρεώνουν να συνειδητοποιήσουμε πως στο σύμπαν και στη Γη δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε όλοι ενωμένοι με τη Γη και το σύμπαν και υποχρεωμένοι να σεβόμαστε τους νόμους που διέπουν τη λειτουργία τους. Κάθε ανατροπή των σχέσεών μας με τους φυσικούς νόμους θα σημάνει και την καταστροφή μας ως είδος, είναι, λοιπόν, αναγκαίο σύμφωνα και με τον Εντγκάρ Μορέν:

«Να φανερώσουμε, να αποκαλύψουμε, μέσα και δια μέσου της διαφορετικότητάς μας, την ενότητα του είδους, την ανθρώπινη ταυτότητα, τις παγκόσμιες ανθρωπολογικές κατηγορίες».

Το πεπρωμένο μας είναι εγγεγραμμένο στη λειτουργία των νόμων που διέπουν το οικοσύστημα. Το γήϊνο πεπρωμένο μας και η γήϊνη ταυτότητά μας μπορούν να μάς κάνουν πιο ευαίσθητους και προσεκτικούς σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος. Η αειφόρος ανάπτυξη από σύνθημα μπορεί να γίνει ο νέος πολιτισμικόςορίζοντας που θα έχει ως κέντρο τον πλανήτη Γη και όχι τον άπληστο και αλαζόνα άνθρωπο.

Οι κοινωνικές αξίες που διαμορφώνουν τις ατομικές συμπεριφορές πρέπει να ανταποκρίνονται στη θέση πως προέχει το όλον (οικοσύστημα) και όχι η χωρίς «όρους και όρια»ανάπτυξη. Σε αυτό μπορεί να συμβάλει μία νέα Ηθική, Γεω-ηθική που θα εναντιωθεί στους νόμους της αγοράς και στο «αόρατο χέρι» της ελεύθερης οικονομίας.

 

«Πρέπει να εγκαταλείψουμε τους δύο κύριους μύθους της σύγχρονης Δύσης: την κατάκτηση της φύσης – αντικείμενο από τον άνθρωπο – υποκείμενο του σύμπαντος, το ψεύτικο άπειρο προς το οποίο στόχευε η αύξηση της βιομηχανίας, την ανάπτυξη, την πρόοδο»

(Μορέν, «Γη – Πατρίδα»)

Η οικολογική συνείδηση για τη διάσωση της Γης είναι αναγκαία προϋπόθεση, αλλά όχι και επαρκής. Χρειάζεται μία οικολογική εξέγερση – επανάσταση. Την πρώτη του 21^ου αιώνα και αυτό γιατί όπως επισήμανε και ο Sismondi:

«Την ισορροπία της φύσης μπορούμε να τη βελτιώσουμε στις λεπτομέρειές της, δεν μπορούμε όμως να τη μεταβάλουμε σε τίποτα το βασικό και θεμελιώδες, χωρίς να συμπαρασύρουμε στην καταστροφή και τους εαυτούς μας».

^­­­Χρήσιμα άρθρα και βιβλία:

1.     «Η Μητέρα – Γη: Γεω-ηθική», Ηλίας Γιαννακόπουλος, «ΙΔΕΟπολις», (εκδόσεις Λιβάνη), blog.

2.     «Να σώσουμε τη Γη – Πατρίδα», Ηλίας Γιαννακόπουλος, «ΙΔΕΟπολις», blog.

3.     «Οικολογικοποίηση της σκέψης».

4.     «Άνθρωπος και Γαία», Βασίλης Χλέτσος.

5.     «Γη – Πατρίδα», Εντγκάρ Μορέν.

hthttps://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/

VOID INN – single “Dead Of Night” από το άλμπουμ “End This Game”… +Οfficial Video 4K)

Void Inn - Dead Of Night (Official Video 4K)

(Δείτε το εδώ)

https://www.youtube.com/watch?v=wyH3--hIcQs

Το νέο μουσικό βίντεο, για το κομμάτι “Dead Of Night”, προέρχεται από το νέο άλμπουμ των Void Inn, με τίτλο “End This Game”, το οποίο κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του περασμένου έτους.

Το βίντεο γυρίστηκε από τον Branislav Pecaranin Bandzi και επεξεργάστηκε από τον Rebi.

Τα κοστούμια που φοράνε οι Void Inn σχεδιάστηκαν από Ugrcic design

Οι Void Inn ήθελαν να παρουσιάσουν την τρέχουσα κατάσταση εξαιτίας του covid 19, γυρίζοντας ένα βίντεο κλιπ για ένα αγαπημένο τραγούδι του κοινού, το “Dead of night”, μέσα σε ένα άδειο θέατρο.

Official links

WEBSITE www.voidinn.com

FB www.facebook.com/voidinn

INSTA www.instagram.com/voidinn

YOUTUBEyoutube.com/voidinn

Void Inn - Stay Young (Official Video)

https://www.youtube.com/watch?v=tLDIRI_Ykek

ΓΙΑΝΝΑ ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΥ - ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Ανάσταση

Αγγελάκια μαζεμένα,
τις λαμπάδες τους κρατούν
ψέλνουνε συγκεντρωμένα,
τουν Ιησού Χριστό υμνούν.

Εμείς σιωπηλοί κοιτάμε,
ξάστερο τον ουρανό,
τις ανάσες μας κρατάμε,
για το θαύμα το τρανό.

Την Ανάσταση αυτή,
περιμένουμε πολλοί,
τα καλά να μοιραστούμε,
όλοι να αγκαλιαστούμε.

Πάσχα κι ένα μυστικό,
στην καρδιά και το μυαλό,
ψιθυρίζει μια φωνή:
«Μόνο αγάπη Χριστιανοί!».

20/4/21


Πασχαλινά

Έθιμα Πασχαλινά,
νοσταλγώ κάθε φορά,
σ’εκκλησιά τα δειλινά,
να κρατάω τα κεριά.

Στο χωριό να πεταχτώ,
στο γρασίδι να ξαπλώσω,
το αρνί το σουβλιστό,
στο τραπέζι που θα στρώσω.

Τσουρεκάκι μυριστό,
στον ξυλόφουρνο να ψήσω,
κόκκινα αυγά σωρό,
με τους φίλους να τσουγκρίσω.

Της Ανάστασης το φως,
τη λαμπάδα μου ν’ ανάψει,
πάνω ο ουρανός λαμπρός
με βεγγαλικά ν’ αστράψει.

Ν’ ανταλλάξουμε ευχές,
για αγάπη και υγεία,
«Αληθώς Ανέστη» λες
κι όλοι νιώθουμε ευλογία!

20/4/2021

Γιάννα Καρανάσιου

Carpe "Προαίσθημα...."

Η σάρκα λυγίζει,
ένα προαίσθημα ζωής
αγναντεύει στο φεγγίτη.
Σε πολιτείες απόμακρες
χάνεται η προσμονή των ματιών.
Προσπερνώ τις αναστολές,
τα στήθη γέμισαν φως.
Θυμάμαι τους μορφασμούς
της καρδιάς όπως τεμαχίζεται
στη χούφτα μου.
Αποτινάζω τις σκονισμένες αγκαλιές.
Με μάτια μισάνοιχτα
αφήνομαι στις προθέσεις του μυαλού σου.
Ένας πίδακας ενθουσιασμού
περιλούζει την εσχατιά των κυττάρων μου.
Περιμένω με αγωνία
να προσεγγίσω
την ύψιστη έλξη της απόκρυφης αίγλης σου.

Carpe.

Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Η κόλαση… είναι οι άλλοι"

 «Πρέπει ή να χαθούμε μαζί, ή να τα καταφέρουμε μαζί. Διαλέξτε…»

(Σαρτρ)

Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στο τέλος του έργου του «Κεκλεισμένων των θυρών» (1944) διακηρύσσει εμφαντικά τη θέση «Η κόλαση… είναι οι άλλοι». Μια θέση που έμελλε να προκαλέσει ποικίλες συζητήσεις και να προβληματίσει έντονα τόσο τους φιλοσόφους όσο και τους κοινωνιολόγους. Το μονόπρακτο αυτό (Κεκλεισμένων των θυρών) «είναι μια συμβολική παρουσίαση της κόλασης με τη μορφή ενός γυμνού δωματίου, μέσα στο οποίο ζούνε τρεις άνθρωποι καταδικασμένοι για πάντα να δέχεται ο ένας την παρουσία του άλλου… εδώ αισθάνεται κανείς τα πρόσωπα να είναι μέσα στη φυλακή των ιδεών».

Ο Σαρτρ σε μια συνέντευξή του σε Αμερικανικό περιοδικό, ύστερα από την απονομή, (και την αποποίηση εκ μέρους του), του βραβείου Νόμπελ προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει τα συμφραζόμενα της φράσης «Η κόλαση είναι οι άλλοι». Ειδικότερα στην ερώτηση «τι εννοούσατε στο έργο σας «Κεκλεισμένων των θυρών» με τη φράση «η κόλαση είναι οι άλλοι»; Απάντησε ως εξής: «Οι άλλοι άνθρωποι αποτελούν την κόλαση από την άποψη ότι από τη στιγμή που γεννιέστε βρίσκεστε σε μια κατάσταση στην οποία είστε αναγκασμένοι να υποταχθήτε… Το μέλλον σας είναι αυστηρά προσχεδιασμένο, ένα μέλλον που τόφτιασαν άλλοι για σας. Δεν το δημιούργησαν άμεσα, αλλά αποτελούν ένα μέρος μιας κοινωνικής τάξης που κάνουν αυτό που είσθε. Όλα αυτά σωριάστηκαν πάνω σας από άλλους ανθρώπους κι η σωστή περιγραφή της υπάρξεως αυτής είναι κόλαση».

Η Ελευθερία… και οι άλλοι

Συνεκτιμώντας το βαθύτερο νόημα της εμβληματικής αυτής θέσης αλλά και τα άλλα έργα του εισηγητή του Υπαρξισμού εύκολα οδηγούμεθα στο μέγα θέμα της ελευθερίας του κοινωνικού ανθρώπου και τους τρόπους απελευθέρωσης του ανθρώπινου πνεύματος. «Ο άνθρωπος καταδικάστηκε να είναι ελεύθερος. Καταδικάστηκε γιατί δε δημιουργήθηκε μόνος του. Κι ωστόσο ελεύθερος, γιατί μιας και ρίχτηκε στον κόσμο είναι υπεύθυνος για ό,τι κάνει… ο άνθρωπος έχει την ευθύνη των παθών του», (Σαρτρ).

«Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι»

(Σαρτρ)

Αποτελεί, λοιπόν, κοινό τόπο η διαπίστωση πως ο άνθρωπος στοχεύει ασυνείδητα στην ελευθερία και την ευτυχία. Αυτά πραγματώνονται μέσα στην κοινωνία που την συνθέτουν τόσο οι άνθρωποι όσο και οι διαμορφωμένες σχέσεις – υφαίνεται ένα κλίμα ζωής όπου το άτομο ασφυκτιά και βιώνει τη συμπαρουσία του «άλλου» ως «κόλαση». Αυτό συμβαίνει, γιατί οι «άλλοι», οι συνάνθρωποι, περιορίζουν δραστικά την ελευθερία του υποκειμένου και το αναγκάζουν σε μια στάση ακούσια συμμόρφωσης και προσαρμογής. Οι άλλοι, δηλαδή, είναι φορείς συμφερόντων, ιδιαιτεροτήτων και απαιτήσεων, που συγκρούονται ή και εναντιώνονται στην επιθυμία του ατόμου να δράσει και να κινηθεί αυτόνομα.

Έτσι ο καθένας λειτουργεί ως ένας κύκλος που απειλεί τον κύκλο των άλλων δημιουργώντας ένα σκηνικό παραβίασης της ελευθερίας και του αυτεξούσιου του κάθε ατόμου χωριστά. Επιπρόσθετα οι «άλλοι» και η κοινωνία γενικότερα (θεσμοί, νόμοι, αξίες…) υποβάλλουν και επιβάλλουν κανόνες, πρότυπα και ιδεολογίες που στενεύουν την «αναπνοή» του ατόμου. Το τελευταίο, ωστόσο, αδυνατεί να νιώσει ελεύθερο να εκφραστεί, γιατί φοβάται τη σύγκρουση και την απότοκη κοινωνική απόρριψη.

Εξάλλου έχει ήδη υποστεί μέσα από την κοινωνικοποίηση μια πνευματική, κοινωνική και ηθική «λοβοτομή» που το καθιστά αιχμάλωτο των κοινωνικών επιταγών και ενός ακαθόριστου πλαισίου μέσα από το οποίο  αναδύεται «δεσποτικά» - τυραννικά το «δέον». Έτσι το υποκείμενο χειραγωγούμενο από αφανείς μηχανισμούς αλλά κι από προσωπικές και «διαφανείς» συμπεριφορές βιώνει τη φυλακή  των συρματοπλεγμάτων που οι άλλοι επέβαλαν στη ζωή του «χωρίς αιδώ». Και είναι οδυνηρό οι «άλλοι» - οι συνάνθρωποι να λειτουργούν ως «κόλαση». Οι άλλοι είναι οι αρνητές, ο ψηλός τοίχος, η αδιάφορη αγέλη, οι δεσμευτές μας.

«Η απουσία των άλλων είναι η κόλαση»

Ωστόσο, αργότερα, ένας άλλος Γάλλος, ο Ρ. Γκαρωντύ πρόβαλε με έμφαση – ίσως για αντιπερισπασμό – την αντίθετη άποψη «Η απουσία των άλλων είναι η κόλαση». Έκτοτε οι δυο θέσεις βαδίζουν παράλληλα και ερίζουν για την ορθότητά τους.

Η θέση του Γκαρωντύ μάς οδηγεί στην παραδοχή πως ο άνθρωπος συνιστά ταυτόχρονα μια μοναχική και μια κοινωνική ύπαρξη. Η πρώτη τον σπρώχνει μακριά από τους άλλους ανθρώπους, ενώ η δεύτερη στην αναζήτησή τους. Η πρώτη λειτουργεί ως κεντρομόλος δύναμη, ενώ η δεύτερη ως φυγόκεντρος. Ωστόσο, όσο κι αν η άποψη περί μοναχικότητας εδράζεται σε πραγματικά δεδομένα, φαίνεται πως η δεύτερη άποψη (κοινωνική ύπαρξη) είναι πιο στέρεα δομημένη. Κι αυτό, γιατί η έμφυτη κοινωνικότητα «ο άνθρωπος εστί φύσει πολιτικόν ζώον» (Αριστοτέλης) πιστοποιείται διαχρονικά και καθημερινά. Ο καθένας, δηλαδή, υπάρχει «ένεκεν των άλλων». Οι συνάνθρωποί μας αποτελούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο επωάζεται ο χαρακτήρας και η εξέλιξή μας.

«Είμαι μέσα στον κόσμο»

(Χάϊντεγκερ)

Οι άλλοι, δηλαδή, είναι τα κάτοπτρά μας και προσδιορίζουν την ύπαρξή μας, χρωματίζουν την ευτυχία μας και νοηματοδοτούν τη ζωή μας. Μπορεί κάποτε να φράζουν το δρόμο μας αλλά από αυτούς περιμένουμε την αναγνώριση και την καταξίωση. Και ο άνθρωπος έχει ανάγκη την αναγνώριση για την ψυχολογική επιβίωσή του και την εξέλιξή του. Όταν αυτή απουσιάζει, εξαιτίας της «απουσίας» των άλλων, η ζωή του και το ενδιαφέρον γι’ αυτή ατονεί. Νιώθει τότε «μόνος» με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ψυχικό του κόσμο. Νιώθει ανασφαλής κι αδύναμος. Η μοναξιά υφαίνει ένα πλέγμα αρνητικών συναισθημάτων που διαβρώνουν την ψυχική ισορροπία του ατόμου και το καθιστούν ανενεργό.

Κι αυτό συμβαίνει, γιατί λείπουν οι αντικειμενικές συνθήκες για επικοινωνία κι ανταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων. Ο άνθρωπος φοβάται τη μοναξιά, όχι γιατί απειλείται από κάτι εξωτερικό, αλλά γιατί αδυνατεί να κυριαρχήσει πάνω στην αρνητική δύναμη που αναβλύζει από τα έσω. Έτσι, όταν οι άλλοι – οι συνάνθρωποι απουσιάζουν τότε βιώνει την αδυναμία, τον τρόμο, την κενότητα και την αβεβαιότητα… την κόλασή του.

Οι άλλοι είναι… το πρόσωπό μας

Άμεσα ή έμμεσα, λοιπόν, οι θέσεις των Σαρτρ και Γκαρωντύ προοικονομούν τη συζήτηση για το modus vivendi της συνύπαρξης των ανθρώπων στις σύγχρονες οργανωμένες κοινωνίες, όπου οι «άλλοι» συμπλέκονται με το βίαιο, υπερτροφικό και ναρκισσιστικό εγώ μας.

«Ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του»

(Σαρτρ)

Στην κοινωνία μας μπορεί να πλεονάζουν οι «κάμερες ασφαλείας», αλλά λείπουν οι «καθρέπτες» που θα μπορούσαν να αντανακλούν την εικόνα μας. Στην κοινωνία δεν μπορούμε να είμαστε ή να μείνουμε μόνοι. Ο μοναδικός καθρέπτης – ίσως και ο πιο αληθινός – είναι τα βλέμματα των άλλων και η κριτική τους για μάς, έστω και αυστηρή ή άδικη. Γιατί στην κοινωνία είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε τον εαυτό μας μόνο μέσα από το βλέμμα και την κρίση των άλλων. Η ταυτότητά μας είναι οι «άλλοι».

Ζούμε σε έναν κόσμο άκρατης υποκειμενικότητας και μόνο η άποψη και το βλέμμα των άλλων θα μάς «βοηθήσει» να γνωρίσουμε το «πρόσωπό» μας. Γιατί οι άλλοι προκαλούν ή επικυρώνουν τους φόβους ή τις ελπίδες μας για την αξία μας. Αλλά κι εμείς για τους άλλους είμαστε οι αδίστακτοι κριτές. Άδικοι κι αυστηροί πολλές φορές. Η ζωή είναι μία διαρκής πάλη αντίθετων απόψεων, συμφερόντων και προθέσεων. Ο Ηράκλειτος και ο Εμπεδοκλής είδαν καθαρά την αέναη πάλη και την αναγκαία σύνθεση και ισορροπία. 

«Μόνο εσύ, εσύ που με μισείς, μπορείς να με σώσεις»

(Σαρτρ)

Η κοινωνία μπορεί να είναι ο «δήμιός» μας ή και ο «ελευθερωτής» μας. Είναι αυτή που αλλοτριώνει την σκέψη μας αλλά κι αυτή που τροφοδοτεί την ύπαρξή μας με νέες ιδέες και σκέψεις. Μπορούμε να την αγνοήσουμε, να την αποδεχτούμε ή να την αλλάξουμε… Αλλά αυτή θα είναι παντοτινά παρούσα. Διαφυγή δεν υπάρχει.  Η προσωπική ελευθερία είναι παράλληλη ευθεία με την προσωπική ευθύνη. Δεν βοηθάει να βάλουμε το κεφάλι στην άμμο, όπως η στρουθοκάμηλος, για να μη μάς βλέπουν τα «βλέμματα» των άλλων. Τους άλλους τους χρειαζόμαστε κι ας είναι η «κόλασή» μας.

«Όλα τα βλέμματα που με τρώνε… Λοιπόν, αυτό είναι η κόλαση. Δεν θα το πίστευα ποτέ. Δεν χρειάζεται η σούβλα. Κόλαση είναι οι άλλοι»

(Σαρτρ)

Μία ιστορία

Η παρακάτω ιστορία ίσως βοηθήσει στο πρόβλημα αυτό: Κάποτε δυο σκαντζόχοιροι για να γλυτώσουν από το πολύ κρύο αποφάσισαν τα κρύα βράδια να κοιμούνται μαζί, έτσι ώστε η αναπνοή και η θερμοκρασία του σώματος του ενός να ζεσταίνει τον άλλο. Έτσι κάνουν πολλά ζώα. Όταν, όμως, προσπάθησαν να κοιμηθούν μαζί είδαν πως αυτό ήταν δυσάρεστο, γιατί τα αγκάθια του ενός έμπαιναν στο σώμα του άλλου. Έτσι, πάλι κοιμόντουσαν χωριστά. Όταν, όμως, ήρθε το πολύ κρύο ξανασκέφτηκαν αυτό που επιχείρησαν παλιότερα. Τώρα, ωστόσο, οι σκαντζόχοιροι πιο έμπειροι από την πρώτη φορά, ήρθαν κοντά αλλά αφήνοντας και κάποιο κενό για να μην ενοχλούνται από τα αγκάθια.

Μόνον έτσι οι «άλλοι» θα γίνουν οι σύντροφοι, οι συνεργοί και οι δεσμοί μας και όχι η πληγή, η ανελευθερία και η κόλασή μας.

«Θέλω να διατηρήσω τον κόσμο όπως είναι, όχι γιατί μου φαίνεται καλός – αντίθετα τον θεωρώ άθλιο – αλλά γιατί ζω μέσα σ’ αυτόν και δεν μπορώ να τον καταστρέψω χωρίς να καταστραφώ μαζί του»

(Σαρτρ)

 https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/

Ο ΧΡΥΣΟΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

 Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα

είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.

Τάσος Λειβαδίτης

 Μινωϊκό Χρυσό σκουλαρίκι της βασιλικής νεκροπομπής των Μαλίων, στο Χρυσόλακκο, που παριστάνει δύο αντικριστές σφήκες.

Γιάννης Αγγελάκας -Ό,τι σου άξιζε…

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι
Κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς
Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια
Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις
Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις
Δίχως ποτέ να σου περάσει απ’ το μυαλό
Πως πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις

https://poiimata.com/

 

Μυκηναϊκός πολιτισμός  - Χρυσό δαχτυλίδι που βρέθηκε σε τάφο στην Τίρυνθα. Κατασκευασμένο το 1400 π.Χ. με την τεχνική ρεπουσσέ. Ζωόμορφοι προσκυνητές προσφέρουν αναθήματα σε μία καθιστή θεότητα. Η παράσταση αποδίδεται με εξαιρετική λεπτομέρεια.

Αρης Αλεξάνδρου - Κτήμα φυλακής

Κάθε αυγή και κάθε δύση
μαζεύω το χρυσάφι τ’ ουρανού
και το σφραγίζω
σε προφίλ
με το πραγματικό
τ’ αληθινό μου
πρόσωπο.
Με την ελευθερία μου
ένα χρυσάφι μη δεκτόν παρά τοις εμπόροις
πληρώνω κάθε νύχτα
το πρόσκαιρό μου
κτήμα τάφου.

http://www.poiein.gr/

Μυκηναϊκός πολιτισμός Περίαπτο με γυναικεία μορφή. Είναι κατασκευασμένο από χρυσό με την τεχνική της κοκκίδωσης. Του 14ου αι. π.Χ. Βρέθηκε σε τάφο των Μυκηνών, φιλοξενείται στο Αρχαιολογικό μουσείο της Αθήνας

 Πέτρος Βλαστός - Οι Κολχίδες

α΄ ποίημα

Αρμάτωσα τό μυθικό καράβι γιά ταξίδι

θεόταχτο καί πορφυρά πανιά άπλωσα καί η πλώρη

τίς στοιχιωμένες θάλασσες χαράκωνε καί γύρω

στήν κουπαστή κυκλόφεγγαν οι χάλκινες ασπίδες.

Αρμένιζα γι' απάτητες Κολχίδες καί είχα τάμα

ν' αρπάξω τή χρυσή προβιά τού Φρίξου από τό Δράκο,

μέσ' απ' τό χνώτο τής φωτιάς. Κι αψήφισα φουρτούνες,

τίς Συμπληγάδες τίς κακές, πίβουλες λάμιες κι όρνια,

καί σέ ακρογιάλι αξόρκιστο τή φυκιωμένη τέλος

άραξα Αργώ. Κι αντίκρυσα τό μαγικό χρυσάφι

μέσ' σέ ρουμάνι σκιαδερό καί γύρω του βιγλίζαν

άγρυπνα τέρατα, στρυφνά μυστήρια. Καί βοήθεια

λαχτάρησα−κι ώ! στό βαθύ τού Αιήτη τό παλάτι

τά τραγικά νά μέ κοιτούν τής Μήδειας είδα μάτια!

https://el.wikisource.org/

 Η περίφημη χρυσή μάσκα του Αγαμέμνονα. Πιθανόν το πιο αναγνωρίσιμο παγκοσμίως έργο με την τεχνική ρεπουσσέ. Βρέθηκε σε μυκηναϊκό τάφο (1600 π.Χ.) Από τα γνωστότερα εκθέματα του Αρχαιολογικού μουσείου της Αθήνας.

Νικηφόρος Βρεττάκος - Ο Αγρός των λέξεων

Όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο
λουλούδι, όμοια κ' εγώ. Τριγυρίζω
διαρκώς γύρω απ' τη λέξη.

Ευχαριστώ τις μακριές σειρές
των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή,
την τεμαχίσαν σε κρίκους, την κάμαν
νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως
το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κ' έγινε
Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια
κι άλλα κοσμήματα.
Με το νήμα
των λέξεων, αυτόν το χρυσό
του χρυσού, που βγαίνει απ' τα βάθη
της καρδιάς μου, συνδέομαι" συμμετέχω
στον κόσμο.
Σκεφτείτε:
Είπα και έγραψα, «Αγαπώ».
 http://www.myriobiblos.gr/

 Διάδημα με έκτυπη διακόσμηση Τάφος ΙΙΙ ταφικού κύκλου Α

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Mário de Sá-Carneiro - Η πτώση

Κι εγώ που είμαι βασιλιάς σ’ αυτήν την αταξία,
Εγώ, που ’μαι κυκλώνας, ποθώ να τη διορθώσω
Γυρίζω ώσπου να φύγω... Μου ξεγλιστράνε ωστόσο
Όλα μες την αχλή και μες στην υπνηλία.

Στα χέρια μου αν πέσει ψήγμα από χρυσό,
Γίνεται αμέσως ευτελές... το ρίχνω παραπέρα…
Πεθαίνω από τη χλεύη μου προς κάθε θησαυρό,
Πεθαίνω λόγω στέρησης, που παραπήρα αέρα.

Το χρώμα με λαμπρύνει, λόγω λιποθυμίας,
Τα χέρια τείνω από καρδιάς – τη σύσπασή τους δε νικώ!...
Και με περνώ από κόσκινο– σκέτο μηδενικό..
Ακόμη όμως με δονεί το φως της αγωνίας.

Να με νικήσω ατύχησα, να συντριβώ είμαι ικανός,
–Πτώση και νίκη ενίοτε το ίδιο είναι γεγονός–
Και όπως είμαι ακόμη φως, γοργά πισωπατώ,
Κορώνω μέχρι τέλους, με ιδανική οργή:
Κοιτώ τον πάγο αφ’ υψηλού, στον πάγο αυτό θε να ριχτώ...
.....................................................................................
Έπεσα...

Και μόνος απομένω, στον εαυτό μου πάνω έχοντας συντριβεί!...

Από τη συλ­λο­γή Dispersão (Δια­σπο­ρά). Ποί­η­μα γραμ­μέ­νο στο Πα­ρί­σι το 1913.

Χρυσό διάδημα Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

PAUL CELAN - Άσμα θανάτου/Φούγκα

Μαύρο γάλα της αυγής πίνουμε το βράδυ
το πίνουμε το μεσημέρι και το πρωί το πίνουμε το
πίνουμε τη νύχτα
πίνουμε και πίνουμε
φτυαρίζουμε έναν τάφο στους αιθέρες εκεί που άνετα
ξαπλώνεις
Ένας άνδρας μένει στο σπίτι παίζει με τα φίδια
γράφει
γράφει σαν σκοτεινιάζει στη Γερμανία τα χρυσά σου
μαλλιά Μαργαρίτα
το γράφει και βγαίνει απ’ το σπίτι και λάμπουν
τ’αστέρια
καλεί αυτός σφυρίζοντας τους Εβραίους του μπροστά
του τους βάζει να φτυαρίσουν έναν τάφο στη γη
μας προστάζει παίξτε τώρα για τον χορό

Μαύρο γάλα της αυγής πίνουμε τη νύχτα
σε πίνουμε το πρωί και το μεσημέρι σε πίνουμε
το βράδυ
πίνουμε και πίνουμε
Ένας άνδρας μένει στο σπίτι παίζει με τα φίδια
γράφει
γράφει σαν σκοτεινιάζει στη Γερμανία τα χρυσά σου
μαλλιά Μαργαρίτα
Τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτιδα φτυαρίζουμε έναν
τάφο στους αιθέρες εκεί που άνετα ξαπλώνεις

Φωνάζει αυτός σκάψτε βαθύτερα στο χώμα εσείς οι
άλλοι τραγουδήστε και παίξτε
Πιάνει το σιδερικό στη ζώνη το κουνά τα μάτια του
είναι γαλάζια
βαθύτερα βάλτε εσείς τα φτυάρια εσείς οι άλλοι
παίξτε συνέχεια για τον χορό

Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα
σε πίνουμε το μεσημέρι και το πρωί σε πίνουμε το
βράδυ
πίνουμε και πίνουμε
Ένας άνδρας μένει στο σπίτι τα χρυσά σου μαλλιά
Μαργαρίτα
Τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτιδα αυτός παίζει με
τα φίδια

Φωνάζει παίξτε πιο γλυκά τον θάνατο ένας
Πρωτομάστορας είναι ο θάνατος στη Γερμανία
Φωνάζει παίξτε πιο μπάσα τα βιολιά μετά ανεβείτε
σαν καπνός στον αιθέρα
να ‘χετε στα σύννεφα έναν τάφο εκεί που άνετα
ξαπλώνεις

Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα
σε πίνουμε το μεσημέρι ο θάνατος ένας Πρωτομάστορας
από τη Γερμανία είναι
σε πίνουμε το βράδυ και το πρωί πίνουμε και πίνουμε
ο θάνατος είναι ένας Πρωτομάστορας από τη Γερμανία
το μάτι του είναι γαλάζιο
ένας άνδρας μένει στο σπίτι τα χρυσά σου μαλλιά
Μαργαρίτα
ξεσηκώνει τα σκυλιά του εναντίον μας μάς χαρίχει
έναν τάφο στον αιθέρα παίζει με τα φίδια του και
ονειρεύεται ο θάνατος είναι ένας Πρωτομάστορας από
τη Γερμανία
τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα
τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτιδα

Απόδοση στα ελληνικά: Μαριγώ Αλεξοπούλου

https://www.poeticanet.gr/

Ενώτια Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

CAROL ANN DUFFY - Η ΩΡΑ

Ο έρωτας είναι ο ζητιάνος τού χρόνου, αλλά μία μόνο ώρα,
φωτεινή σαν νεόκοπο νόμισμα, κάνει τον έρωτα πλούσιο.
Είμαστε μια ώρα μαζί εδώ, δεν την ξοδεύουμε όμως για λουλούδια ή κρασί,
αλλά για ολόκληρο τον καλοκαιρινό ουρανό
και το χορτάρι για στρώμα.
Για χιλιάδες δευτερόλεπτα φιλιόμαστε ∙ τα μαλλιά σου
θησαυρός πάνω στο χώμα ∙ το φωτεινό άγγιγμα τού Μίδα
μετατρέπει τα μέλη σου σε χρυσάφι.
Ο χρόνος κυλάει αργά, γιατί εδώ είμαστε εκατομμυριούχοι,
καλοπιάνοντας τη νύχτα, έτσι ώστε τίποτα σκοτεινό
να μη βάλει τέλος στη λαμπερή μας ώρα,
κανένα διαμάντι να μη φωτίσει το φλέμα τού κούκου
που κρέμεται από το χορτάρι στο αυτί σου,
κανένας πολυέλαιος ή προβολέας να μη σε δει
καλύτερα φωτισμένη απ' ότι τώρα εδώ.
Ο χρόνος απεχθάνεται τον έρωτα,
θέλει τον έρωτα φτωχό ∙ αλλά ο έρωτας υφαίνει
χρυσάφι, χρυσάφι, χρυσάφι από άχυρο.

(Μεταφραστική δοκιμή: Νίκος Λάζαρης)

https://www.culturebook.gr/

Hilda Doolittle - Adonis

1.

Each of us like you
has died once,
has passed through drift of wood-leaves,
cracked and bent
and tortured and unbent
in the winter-frost,
the burnt into gold points,
lighted afresh,
crisp amber, scales of gold-leaf,
gold turned and re-welded
in the sun;

each of us like you
has died once,
each of us has crossed an old wood-path
and found the winter-leaves
so golden in the sun-fire
that even the live wood-flowers
were dark.

2.

Not the gold on the temple-front
where you stand
is as gold as this,
not the gold that fastens your sandals,
nor thee gold reft
through your chiselled locks,
is as gold as this last year's leaf,
not all the gold hammered and wrought
and beaten
on your lover's face.
brow and bare breast
is as golden as this:

each of us like you
has died once,
each of us like you
stands apart, like you
fit to be worshipped.

 Αργυρό ρυτό με επίχρυσα κέρατα και χρυσές ενθέσεις

Τάφος ΙΙΙ κύκλου Α ( Μινωϊκό)

Hilda Doolittle - Άδωνις

1.

Ο καθένας από εμάς όπως κι εσύ
Πέθανε κάποτε,
Έχει περάσει ανάμεσα απ' τον σωρό με τις φυλλωσιές του δάσους,
εκείνες τις φθαρτές και λυγισμένες,
τις βασανισμένες και αλύγιστες στο ψύχος του χειμώνα
με την φλόγα απ' το χρυσάφι
να λάμπει ξανά,
το τραχύ κεχριμπάρι, οι ζυγοί των χρυσόφυλλων
να γίνονται χρυσός στο φως του ήλιου
ο καθένας από εμάς όπως κι εσύ
πέθανε κάποτε,
ο καθένας από εμάς έχει διασχίσει ένα παλιό μονοπάτι στο δάσος
και βρήκε τα φύλλα του χειμώνα
πολύ χρυσαφένια από την φλόγα του ήλιου
που έκανε ακόμα και τα ζωντανά άνθη του δάσους
να φαίνονται τόσο σκοτεινά.

2.

Ούτε ο χρυσός στην πύλη του ναού
είναι τόσο χρυσός όσο αυτά
ούτε ο χρυσός που κοσμεί τα σανδάλια σου
ούτε το χρυσό μέταλλο
που λάξευσε τις κλειδαριές σου
είναι τόσο χρυσό όσο το κιτρινισμένο φύλλο
ούτε όλο το χρυσάφι που σφυρηλατήθηκε και κατεργάσθη
και σμιλέφθηκε στο πρόσωπο της αγαπημένης σου,
ούτε το μέτωπο και το γυμνό στήθος
είναι τόσο χρυσό όσο αυτό.

Ο καθένας από εμάς όπως κι εσύ
πέθανε κάποτε,
ο καθένας όπως κι εσύ
στέκεται στην άκρη, όπως εσύ
για να γίνει αντικείμενο λατρείας.

μτφ. Γιώργος Χαφιάν

https://www.poeticanet.gr/

 Χρυσό έλασμα με έκτυπη διακόσμηση

Οδυσσέας Ελύτης…Το χρυσό κλειδί


Εσείς του κόσμου οι σοφοί
για δώστε απάντηση σωστή.
Ποιος έχει το χρυσό κλειδί
όπου ανοίγουν οι ουρανοί;

Ένα κορίτσι το ‘χει
κι όποιος κι αν το παρακαλεί,
όχι του λέει όχι.

Βρε κορίτσι, βρε κορίτσι
μια ζωή την έχουμε.
Άνοιξέ μας άνοιξέ μας
άλλο δεν αντέχουμε.

Μάγισσες ρίχτε χαρτιά
και μελετήστε τα καλά.
Ποιος έχει το χρυσό κλειδί
όπου ανοίγουν οι ουρανοί;

Ένα κορίτσι το ‘χει
κι όποιος κι αν το παρακαλεί,
όχι του λέει όχι.

https://imaginistes.wordpress.com/

Κύπελλο Βαφειού

Νικος Καββαδίας  -  Γυναίκα

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

https://www.politeianet.gr/

Χρυσός κάνθαρος

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης - Λόγος και Σιγή

Αζά καν ελκαλάμ μιν φάντα, ασσουκούτ μιν ζαχάμπ. 

 ΑΡΑΒΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ


«Είναι χρυσός η σιωπή και άργυρος ο λόγος.»

Τις βέβηλος προέφερε τοιαύτην βλασφημίαν;
τις χαυνωθείς Ασιανός παραιτηθείς εις μοίραν
τυφλήν, βωβήν, τυφλός, βωβός; Ποίος οικτρός παράφρων
ξένος τη ανθρωπότητι, την αρετήν υβρίζων,
χίμαιραν είπε την ψυχήν, και άργυρον τον λόγον;
Το μόνον μας θεοπρεπές δώρημα, περιέχον
τα πάντα - ενθουσιασμόν, λύπην, χαράν, αγάπην·
εν τη ζωώδει φύσει μας ανθρώπινον το μόνον!
Συ όστις τον αποκαλείς άργυρον, δεν πιστεύεις
το μέλλον, λύον την σιγήν, μυστηριώδες ρήμα.
Συ εν σοφία δεν τρυφείς, πρόοδος δεν σε θέλγει·
με την αμάθειαν - χρυσήν σιγήν - ευχαριστείσαι.
Νοσείς. Είν' η αναίσθητος σιγή βαρεία νόσος,
ενώ ο Λόγος ο θερμός, ο συμπαθής, υγεία.
Σκιά και νυξ είν' η Σιγή· ο Λόγος, η ημέρα.
Ο Λόγος είν' αλήθεια, ζωή, αθανασία.
Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν - σιγή δεν μας αρμόζει
αφού εις το ομοίωμα επλάσθημεν του Λόγου.
Λαλήσωμεν λαλήσωμεν - αφού λαλεί εντός μας
η θεία σκέψις, της ψυχής άυλος ομιλία.

http://cavafis.compupress.gr/

Ξύλινη εξαγωνική πυξίδα με χρυσά ελάσματα. Μυκήνες, 16ος αι. π.Χ. Τα τοιχώματα της πυξίδας διακοσμούνται με επαναλαμβανόμενα θέματα: κυνήγι ελαφιού ή ζαρκαδιού από λιοντάρι μέσα σε τοπίο με φοινικόδεντρα, και σπείρες.

Μαριάνθη Πλειώνη - χαϊκού

Με μιαν αχτίδα
Θα θερίσει ο ήλιος
στάχυ χρυσάφι. 

https://www.fractalart.gr/

Δικτυωτό χρυσό κόσμημα κεφαλής με ανάγλυφη προτομή της Αρτεμης. Από τη Θεσσαλία. 3ος αι. π.Χ.

Ιωάννης Πολέμης - Ο χρυσός και το μάρμαρο

Λέγει ο χρυσός στο μάρμαρο :
- Στα πέρατα του κόσμου
ποιος ήλιος λάμπει ωσάν εμέ, ποιο φως έχει το φως μου;
Εγώ τον κόσμο κυβερνώ, την ευτυχία υφαίνω,
ποδοπατώ την εμορφιά, την ασχημιά ομορφαίνω.
Εγώ οδηγώ στα σκοτεινά του κλέφτη μου το χέρι,
εγώ ακονίζω του φονιά το δίκοπο μαχαίρι.
Εγώ αγοράζω την τιμή και την πουλώ στο δρόμο,
εγώ νικώ την αρετή, καταπατώ τον νόμο.
Περίσσες είν΄ οι χάρες μου, κ΄ η δύναμή μου μόνη
κρεμνίζει θρόνους απ΄ εδώ, θρόνους εκεί στηλώνει...
Εσύ τι κάνεις, μάρμαρο;
Και τ΄ απαντάει εκείνο :
- Εγώ σε τάφου σκοτεινιά την δύναμή σου κλείνω.

Ημερολόγιον Σκόκου, τόμος 15 (1900), σελίδα 86

https://www.sarantakos.com/

Χρυσός ναΐσκος διακοσμημένος με ένθετους ημιπολύτιμους λίθους, 3ος αι. π.Χ.

Γιάννης Ρίτσος: Το χρέος των ποιητών

{....} Πολλοί στίχοι είναι σαν αργυρές κλωστές
δεμένες στα καμπανάκια των άστρων –
αν τους τραβήξεις, μια ασημένια κωδωνοκρουσία δονεί τον ορίζοντα.

Πολλά ποιήματα βουλιάζουν μες στην ίδια τους τη λάμψη,
περήφανα ποιήματα∙ δεν καταδέχονται τίποτα να πουν.
Ξέρω πολλά ποιήματα που πνίγηκαν στο χρυσό πηγάδι τής σελήνης.

Ένα σωστό ποίημα ποτέ δεν καθυστερεί σε μια γωνιά τού ρεμβασμού.
Είναι πάντα στην ώρα του σαν τον συνειδητό, πρόθυμο εργάτη
είναι ένας έτοιμος στρατιώτης που λέει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.

Κάποτε οι ποιητές μοιάζουνε με πουλιά μες στο δάσος τού χρόνου,
οι άλμπατρος του Μπωντλαίρ, τα κοράκια τού Πόε,
κάποτε σα σπουργίτια μες στο χιόνι ή σαν αητοί ψηλά σ απόκρημνα Ιδανικά.

Υπάρχουν και ποιήματα όμορφα σαν τα πουλιά Γκλουχάρ –
το Μάη και τον Απρίλη πνίγονται μες στο ίδιο τους το ερωτικό τραγούδι
πνίγονται μες στη μελωδία τους και κουφαίνονται.

Το Μάη και τον Απρίλη τα χαράματα
μες στην κρυστάλλινη δροσιά τού δάσους
βγαίνουν οι κυνηγοί με τα ντουφέκια τους και τα γκλουχάρ δεν τους ακούνε.

Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, αδέρφια μου,
ας κρατάμε τ’ αυτί μας στυλωμένο στο γυαλί της σιωπής, –
τα βήματα του εχθρού και του φίλου μας μοιάζουν στο θαμπόφωτο του δάσους. Πρέπει να διακρίνουμε.{....}

Απόσπασμα

http://www.katiousa.gr/

Χρυσό βραχιόλι με μορφή φιδιού, 200 π.Χ.

ΔΙΑΒΆΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ :https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Η Ζωή Τηγανούρια σε Ιρανική δορυφορική τηλεόραση με αφορμή το «Επανάσταση 1821-Ζήτω η Ελευθερία»! [video] 🇬🇷

 

Με αφορμή το επετειακό τραγούδι «Επανάσταση 1821-Ζήτω η Ελευθερία» σε μουσική Ζωής Τηγανούρια, στίχους Τάσου Θεοδωρακόπουλου και την ερμηνεία του Μπάμπη Τσέρτου, η Ελληνίδα συνθέτιδα προσκλήθηκε στην Ιρανική δορυφορική τηλεόραση Symay Azadi από τους δημοσιογράφους & παρουσιαστές Masoud Farshchi και Μehran Samimi, στο τηλεοπτικό show για την Ιρανική Πρωτοχρονιά (21 Μαρτίου).

Δείτε εδώ:

(πατήστε [C] για Ελληνικούς ή Αγγλικούς υποτίτλους)

Βρείτε τη Ζωή στα Social Media:

Facebook
Twitter
Youtube Official Channel
Instagram
Youtube Fans Channel
Zoe's Official Website