Οι VANENO είναι το αποτέλεσμα ενός ταξιδιού που ξεκίνησε το 2017 με χαμηλούς τόνους από τρεις φίλους που ήθελαν να τζαμάρουν παρέα. Οι Miguel Nunes (τύμπανα), Eduardo Cunha (κιθάρα) και António Tavares (κιθάρα). Αργότερα ο Pedro Fernandes (μπάσο) μπήκε στο συγκρότημα. ΤΟ Φθινόπωρο του 2019, η σύνθεση των 5 μελών της μπάντας έκλεισε με την άφιξη του Alexandre Fernandes για να αναλάβει τα φωνητικά καθήκοντα.
Το "Struggle Through Absurdity" σηματοδοτεί το ντεμπούτο EP για το πορτογαλικό συγκρότημα. Η ηχητική ταυτότητα αποτελείται από ισχυρές επιρροές sludge, αναμεμιγμένες με στοιχεία που θυμίζουν stoner και ακόμη και μερικά σημεία με doom and death αναφορές.
Η παραγωγή , η ηχογράφηση, η μίξη και το mastering του "Struggle Through Absurdity" έγινε από τον Pedro Mau (Kneel, Wells Valley) στο SinWav Audio και κυκλοφόρησε στις 27 Νοεμβρίου 2020 μέσω της Raging Planet.
Στο EP "Struggle Through Absurdity", συμπεριλαμβάνεται και το τραγούδι “Nightrider” για το οποίο κυκλοφόρησε και το official video του.
Onism ονομάζεται το darkwave μουσικό project, που δημιούργησαν ο Lupe και η Luna τον Φεβρουάριο του 2020, και είναι η προσπάθεια δύο ανθρώπων να εκφράσουν την συνειδητοποίηση, ότι όλοι μας, ως ανθρώπινα όντα, είμαστε πεπερασμένοι, έχουμε ένα τέλος. Ο Lupe και η Luna γεννήθηκαν στην Αθήνα, είναι και οι δύο τραγουδιστές με σπουδές και δάσκαλοι φωνητικής, ενώ παίζουν και πιάνο. Ο Lupe έχει ήδη κυκλοφορήσει το πρώτο solo album του υπό τον τίτλο “Burn” και τραγουδά στην gothic rock μπάντα Mosquito. Η πρώτη επίσημη κυκλοφορία των Onism είναι το “Leyes” EP, το περιλαμβάνει τέσσερα τραγούδια και κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή. Όλα τα τραγούδια γράφηκαν και ηχογραφήθηκαν από τον Lupe και την Luna στο ML Studio.
Mετά τις 2 πρόσφατες κυκλοφορίες τους, “The Sound Of Us” και “Past Internal”, σήμερα μας παρουσιάζουν το 3ο single τους με τίτλο “Heartbeat”.
Των παιδικών των χρόνων η χαρά Μια κούνια για το πέταγμα ψηλά Ονείρων και σωμάτων τα φτερά Που θαρραλέα κάνουν τα δειλά.
Η φτερωτή χαρά ζωγραφισμένη Στον αναμνήσεων καμβά, γιορτή Τα βάσανα και πόνους να γλυκαίνει Με βάλσαμο και μύρα ασορτί.
Άρρητη μνήμη στην αιώρηση Άνοιξη και χαρά Ανθεστηρίων Μιας μέθης βακχικής ιστόρηση Σε τελετές αχράντων μυστηρίων.
Σ΄ ειδώλια, σ΄υδρίες και ρυτά Αποτυπώματα αιώρων χνάρια Ανθρώπινης ανάσας που ζητά Ταξίδια σ΄ορατά κι αόρατα φεγγάρια.
Στ΄ανθρώπου το πανγήινο αντάμωμα Σε βρίσκω στίχο στη Μαχαμπαράτα Κοινή αιώρα σε λικνίσματα άμωμα Ερώτων άσματα σ΄εαρινή παράτα . Άτρωτη μαύρης τρύπας η αιώρηση Σκοινιά βαστούνε γη και ουρανό Η άνοιξη δεν είν΄αναθεώρηση Μετάξι μήτρας είναι πάντα ζωντανό.
Της Χρυσάνθης Κ. Συροπούλου
(Συλλογή «Ηλιοπερπατήματα»)
ΕΙΚΟΝΕΣ:
(Α) ΕΙΚΟΝΑ ΦΟΝΤΟΥ: Φωτογραφία από διαδύκτιο.
(Β) ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ: «Κορίτσι στην αιώρα»,Τζέσι Γουίλκοξ Σμιθ (Jessie Willcox Smith). Αμερική, Φιλλαδέλφεια, 1863 – 1935. Εικονογράφος. Μέλος του μουσικού συγκροτήματος “Red Rose Girls”.
(Γ) ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: «Οι κούνιες στο πατρικό μου σπίτι», 1968. Λεπτομέρεια φωτογραφίας από το προσωπικό μου αρχείο.
(Δ) ΑΓΓΕΙΟ: Ερυθρόμορφο αγγείο, αιώρα, σκηνή από τα Ανθεστήρια. 5ος αι. π.Χ. Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, Συλλογή Σερπιέρη.
Parfois nous étions silencieux et on s’aimait en silence tu te souviens?Parfois nous avons apprécié (les) notes de musique qui s'enfuyaient de papiers à musique donc ils pourraient respecter ce silence.
La musique de silence a eu l'habitude de nous amuser, allant par les tunnels de passion non avant qu'il n'ait été fatigué et soit devenu silencieux.
En silence, avec nos lèvres nous déplacions les rideaux, cassant les murs, cachant des malheurs.Silence.L'entendez-vous?
Sentez-vous la pulsation de son coeur,pouvez-vous le toucher et l'embrasser?La musique de silence me torture toujours et chaque tact, son son fiévreux, a été transformée dans le hurlement épouvantable.Le silence.
Ana Stjelja
❤❤
Η μουσική της σιωπής
Μερικές φορές ήμασταν σιωπηλοί και αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο στη σιωπή, Θυμάσαι; Μερικές φορές απολαμβάναμε αυτές (τις) μουσικές νότες που δραπέτευσαν από τα μουσικά χαρτιά, προς σεβασμό στη σιωπή. Η μουσική της σιωπής συνήθιζε να μας διασκεδάζει , περνώντας από τις σήραγγες του πάθους μέχρι να κουραστεί και σιωπήσει.
Μέσα στη σιωπή, με τα χείλη μας μετακινούσαμε τις κουρτίνες, σπάζοντας τους τοίχους, κρύβοντας ατυχίες. Σιωπή. Τον ακούτε; «Νιώσατε τον παλμό της καρδιάς του, μπορείτε να τον αγγίξετε και να τον φιλήσετε;
Η μουσική της σιωπής με βασανίζει ακόμα σε κάθε άγγιγμα, ο αδύναμος ήχος της, έχει μετατραπεί σε φοβερό ουρλιαχτό.Η σιωπή
Ana Stjelja(1982, Belgrade, Serbia). In 2012 she obtained her PhD (on the life and work of the Serbian woman writer Jelena J. Dimitrijević).
She is a poet, writer, translator, journalist, researcher and editor. She published more than 30 books of different literary genres. She is published inEnglish, Spanish, Portuguese, Slovenian, Farsi, Chinese, Arabic, Azerbaijani and Greek.
The Editor-in-chief of the Alia Mundi magazine for cultural diversity, online literary magazine Enheduana and Poetryzine, an onlinemagazine for poetry in English. In 2018 she established the Association Alia Mundi for promoting cultural diversity. She is a member of the Association of Writers of Serbia, the Association of Literary Translators of Serbia, the Association of Journalists of Serbia and the International Journalist Federation (IJF)
Ο Άγιος Γεώργιος (280/285 - 23 Απριλίου303), αποκαλούμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος, είναι από τους δημοφιλέστερους αγίους σε ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο. Η μνήμη του τιμάται στις 23 Απριλίου ή για τις Εκκλησίες που πηγαίνουν σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, όπου εάν η ημέρα συμπέσει πριν την Ανάσταση, μετατίθεται τη Δευτέρα της Διακαινησίμου. Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται Άγιος της Καθολικής, της Αγγλικανικής, της Ορθόδοξης, της Λουθηρανικής και της Αρμενικής Εκκλησίας.
Γεννήθηκε μεταξύ των ετών 280-285 μ.Χ., πιθανώς στην περιοχή της Αρμενίας, από τον Έλληνα Συγκλητικό, στρατηλάτη στο αξίωμα, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, Γερόντιο. Εκεί, σε ένα μοναστήρι της περιοχής, ο Άγιος δέχθηκε το Μυστήριο του Βαπτίσματος και έγινε μέλος της Εκκλησίας. Ο πατέρας του Αγίου, Γερόντιος, καταγόταν από πλούσια και επίσημη γενιά της Καππαδοκίας. Σε παλαιό χειρόγραφο αναφέρεται ότι γεννήθηκε στη Σεβαστούπολη της Μικρής Αρμενίας, αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και αργότερα έγινε χριστιανός. Η σύζυγός του ονομαζόταν Πολυχρονία, ήταν χριστιανή και καταγόταν από το γνωστό Λύδδα (Διάσπολη) της Παλαιστίνης. Όπως αναφέρουν οι πηγές, η οικογένεια του Αγίου, όταν εκείνος ήταν σε μικρή ηλικία, μετοίκησε στη Λύδδα, λόγω του θανάτου του πατρός του.
Σε νεαρή ηλικία ο Γεώργιος κατατάχθηκε στο ρωμαϊκό στρατό. Διακρίθηκε για την τόλμη και τον ηρωισμό του και έλαβε το αξίωμα του Τριβούνου. Λίγο αργότερα ο Διοκλητιανός τον έκανε Δούκα (διοικητή) με τον τίτλο του Κόμητος (συνταγματάρχη) στο τάγμα τον Ανικιώρων της αυτοκρατορικής φρουράς· «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπώς διαπρέψας του των σχολών μετά ταύτα πρώτου τάγματος κόμης κατ' εκλογήν προεβλήθη».
Το 303 μ.Χ., όταν άρχισαν οι διωγμοί του Διοκλητιανού, ο Άγιος Γεώργιος δε δίστασε να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, προκαλώντας το μένος του Διοκλητιανού, ο οποίος τον υπέβαλε σε σειρά βασανιστηρίων. Η πίστη του Αγίου γίνεται αφορμή να βαπτιστούν οι στρατιωτικοί Ανατόλιος και Πρωτολέων, Βίκτωρ και Ακίνδυνος, Ζωτικός και Ζήνωνας, Χριστοφόρος και Σεβιριανός, Θεωνάς, Καισάριος και Αντώνιος, των οποίων τη μνήμη εορτάζει η Εκκλησία στις 20 Απριλίου και η βασίλισσα Αλεξάνδρα, σύζυγος του Διοκλητιανού, μαζί με τους δούλους της Απολλώ, Ισαάκιο και Κοδράτο, των οποίων η μνήμη τιμάται στις 21 Απριλίου.
Ο Διοκλητιανός δεν το περίμενε και έφριξε με τη στάση του Γεωργίου. Τότε άρχισε για τον Άγιο μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων, αλλά και θαυμάτων, που έφεραν πολλούς ειδωλολάτρες στη χριστιανική πίστη. Αφού τον λόγχισαν, ξέσκισαν τις σάρκες του με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Έπειτα, τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Από όλα αυτά ο Θεός τον κράτησε ζωντανό και έγινε αιτία να εξευτελιστούν τα είδωλα και οι εκφραστές τους.
Ο Άγιος μαρτύρησε προσευχόμενος, «απετμήθη την κεφαλήν», την Παρασκευή 23 Απριλίου του έτους 303 μ.Χ. Κατά δε τον υπολογισμό του ιστορικού Ευσεβίου, και σύμφωνα με το μακεδονικό ημερολόγιο, αντιστοιχούσε στην Παρασκευή της Διακαινησίμου του Πάσχα. Κρυφά σήκωσαν οι Χριστιανοί το πάντιμο λείψανό του και το έθαψαν, μαζί με αυτό της αγίας μητρός του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή την επόμενη ημέρα. Ο πιστός υπηρέτης του Αγίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του Αγίου, παρέλαβε το άγιο λείψανο του Μάρτυρα, μαζί με αυτό της μητέρας του και τα μετέφερε στη Λύδδα της Παλαιστίνης. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οιΣταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση.
. Από την υμνογραφία της Ορθόδοξης Εκκλησίας κοσμείται με τα επίθετα «ο μαργαρίτης ο πολύτιμος», «ο αριστεύς ο θείος», «ο λέων ο ένδοξος», «ο αστήρ ο πολύφωτος», «του Χριστού οπλίτης», «της ουρανίου στρατιάς ο συνόμιλος».
Ο Άγιος στην Παράδοση
Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται προστάτης του Πεζικού και του Στρατού Ξηράς, ενώ είναι και ο προστάτης Άγιος της Αγγλίας. Επίσης, θεωρούταν Άγιος προστάτης των Σταυροφόρων και των Προσκόπων. Ως τροπαιοφόρος (στρατιωτικός) άγιος και ελευθερωτής συγκεντρώνει πολλές θαυμάσιες διηγήσεις και παραδόσεις, από τις οποίες η σπουδαιότερη είναι αυτή που μιλάει για το φόνο του δράκοντα και της σωτηρίας της βασιλοπούλας. Το θηρίο αυτό φυλούσε το νερό μιας πηγής κοντά στη Σιλήνα στη Λιβύη και το άφηνε να τρέχει μόνον όταν έβρισκε κάποιον άνθρωπο να φάει. Οι κάτοικοι της περιοχής όριζαν με κλήρο το θύμα του δράκοντα. Ολόκληροι στρατοί είχαν αντιταχθεί με αυτό το τέρας, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο κλήρος έφερε και τη σειρά της βασιλοπούλας, την οποία έσωσε ο Άγιος Γεώργιος φονεύοντας το δράκο.
Πρώτος τη βιογραφία του έγραψε ο Πάπας Γελάς στο Acta Sancti Georgii (496), ενώ ακολούθησε ο Άγιος Ανδρέας από την Κρήτη. Η συριακή Εκκλησία από τον 4ο αιώνα τον κρατούσε σε μεγάλη εκτίμηση. Λόγω της ιπποτικής του συμπεριφοράς, ο Άγιος Γεώργιος έγινε δημοφιλής στην Ευρώπη κατά το 10ο αιώνα, με αποτέλεσμα κατά το 15ο αιώνα η γιορτή του να είναι ίση σε σημασία και δημοφιλία με αυτή των Χριστουγέννων. Στο Συμβούλιο της Οξφόρδης το 1222, η ημέρα του Αγίου Γεωργίου κηρύχθηκε επίσημη αργία και το 14οαιώνα έγινε προστάτης Άγιος της χώρας. Είναι επίσης ο προστάτης Άγιος της Μόσχας, της Αραγονίας, της Γεωργίας και της Καταλονίας, ενώ μέχρι το 18ο αιώνα ήταν και της Πορτογαλίας. Ο Άγιος Γεώργιος, όντας προστάτης Άγιος της Αγγλίας και έφιππος, θεωρείτο από το σχετικό θρύλο και ως προστάτης Άγιος των ιπποτών της Στρογγυλής Τράπεζας.
Σε πολλά μέρη της ελληνικής επικράτειας ο μήνας Απρίλιος, που συμβαίνει να εορτάζεται η μνήμη του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Γεωργίου, ονομάζεται και "Αϊγιώργης", ή "Αϊγιωργίτης".
Χαρακτηριστικό επίσης είναι εκ της αρχαίας γνωστής παροιμίας η σύγχρονη σχετική, όπου ο Άγιος αντικατέστησε την Αθηνά: «Άγιε μου Γιώργη βόηθα με, κούνα και συ το χέρι σου».
Σημαντικότερα από τα ελληνικά έθιμα στη μνήμη του Αγίου είναι της Θράκης, όπου την παραμονή της εορτής μαζεύουν τσουκνίδες και τις βάζουν στην πόρτα του σπιτιού, γιατί "τη νύχτα λένε πως βγαίνει το "τζάντι" (= δαιμόνιο) και παίρνει το "ούρι" (= ευτυχία του σπιτιού)", καθώς και της Σύμης, όπου ομοίως την παραμονή ανάβουν φωτιές και πηδούν τραγουδώντας τον ακόλουθο στίχο: «έξω ψύλλοι και κοριοί και μεγάλοι ποντικοί» που είχε να κάνει με την καθαριότητα και το ασβέστωμα του σπιτιού που γίνεται την παραμονή.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Δημοτικά Ποιήματα
Α ) Άγιε μου Γιώργη, αφέντη μου και χρυσοκαβαλλάρη,
αρματωμένε με σπαθί και με χρυσό κοντάρι·
άγγελος είσαι στη θωριά κι άγιος στη θεότη·
παρακαλώ βοήθα με, άγιε στρατιώτη,
να λυτρωθώ από θεριό και Δράκοντα μεγάλο,
π’ ά δε του ’πγαίναν άνθρωπο κάθε πρωί και άλλο,
σταλιά νερό δεν άφηνε να κατεβεί στη Χώρα,
σα δε του ’πγαίναν άθρωπο πάντα την ίδιαν ώρα!
Μιαν κλήρωση εκάμνανε κι όποιου ήταν να πέσει,
έστελνε το παιδάκι του τού Δράκοντα πεσκέσι.
Ο κλήρος τότε έλαχε εις τη βασιλοπούλλα,
όπου την είχ’ η μάνα της μοναχορηγοπούλλα.
Κι ο βασιλιάς ως τ’ άκουσε, τούτο το λόγο είπε:
- «Το βιός μου όλο πάρετε και το παιδί μου αφήτε».
Εκεί σπαθιά συρθήκανε, μαχαίρια ακονισμένα:
- «Για δώσ’ μας το παιδάκι σου, για παίρνομε κι εσένα».
- «Στολίστε το παιδάκι μου και κάμετέ το νύφη
κι αμέτε το στο Δράκοντα, πεσκέσι να δειπνήσει».
Πιάνουν την και στολίζουν την απ’ το ταχύ ως το βράδυ
με δαχτυλίδια ολόχρυσα κι όλο μαργαριτάρι·
και παίρνουν την οι βάγιες της να πα’ να σεργιανίσει
και πάνε και τη δένουνε στου Δράκοντα τη βρύση·
στα μάρμαρα του πηγαδιού ρίξαν την αλυσίδα
κι εκειά την κατεβάσανε, άμοιρη κορασίδα!
Κι ο Αϊ Γιώργης το ’μαθε και τρέχει να τη σώσει
κι από το άγριο θεριό να τήνε ’λετευρώσει·
καβαλλικεύγει τ’ άλογο και το αντιποδίζει,
στα μάγουλα του πηγαδιού πηγαίνει και καθίζει.
- «Μην το φοβάσαι το θεριό κι εγώ δα το πεθάνω,
μα πρέπει πρώτα προσευχή εις το Χριστό να κάνω·
γονάτισε μαζί και συ Χριστό να προσκυνήσεις
μην τρέχουν τα ματάκια σου σα θολωμένη βρύση·
σε λίγην ώραν ήκουσε μια ταραχή μεγάλη
ήταν ο Δράκος που βγαίνε μέσ’ από το πηγάδι
- «έλα αφέντη, μην αργείς και το κοντάρι πιάσε
για να σκοτώσεις το θεριό, που λες πως δε φοβάσαι·
έλα - έλα αφέντη μου και το νερό αφρίζει
κι ο Δράκοντας τα δόντια του για μένα τ’ ακονίζει!»
Ο Αϊ Γιώργης τότε στάθηκε σα παραλογιασμένος
και τ’ άρματά του άρπαξε, ως ήταν μαθημένος·
γυρίζει στ’ ανατολικά και κάμνει το Σταυρό του
και το κοντάρι σήκωσε, μπήγει το στο λαιμό του·
την κονταριά που τού ‘δωκε, την τρώει μες το στόμα
κι αμέσως εξαπλώθηκε κατάχαμα στο χώμα.
Με μια μπαμπακερή κλωστή πιστάγκωνα το δένει
της κορασίδας τό ’δωσε, στη μέσα Χώρα μπαίνει.
- «Νά, βασιλιά, το τέκνο σου· ορίστε το παιδί σου
κι απέ τα φύλλα της καρδιάς δώκε του την ευχή σου».
- «Να ζήσεις, καβαλλάρη μου· πώς λένε τ’ όνομά σου,
ένα μεγάλο χάρισμα κάμνω της αφεντιάς σου;»
- «Γιώργης στρατιώτης λέγομαι, απ’ την Καππαδοκία·
σα θες να κάμεις τάξιμο, χτίσε μιαν εκκλησία
και βάλε και ζωγράφισε Χριστό και Παναγία·
στη δεξιά τους την πλευρά βάλ’ ένα καβαλάρη,
αρματωμένο με σπαθί και με χρυσό κοντάρι».
Εικόνα του αγίου Γεωργίου από τον Λίβανο.
Β) Ακούστε το τι γίνηκε σε τόπο ξακουσμένο εκεί ήτανε και φώλιαζε θεριό καταραμένο. Κι αν δεν του δίναν άνθρωπο να φάει πουρνό και βράδυ κανένανε δεν άφηνε νερό να πάει να πάρει. Γι' αυτό ερίχνανε λαχνό και όποιανου ήθελε πέσει θα στελνε το παιδάκι του, του δράκοντα πισκέσι. Έπεσε και του βασιλιά για τη βασιλοπούλα για να την φάει ο δράκοντας την όμορφη κορούλα. Κι ο Βασιλιάς με κλάματα εφώναζε: "Σταθείτε, όλο το βιό μου πάρτε το και το παιδίμ' αφήστε". Κι ο κόσμος αποκρίθηκε όλος με στόμα ένα "Ή δος μας το κορίτσι σου ή πέρνουμε εσένα"· Ο Άι-Γιώργης τα κουσε εις την Καππαδοκίαν στο γρήγορό του τ' άλογο ανέβηκε με βίαν. Βαρεί βιτσιά τ' αλόγου του στη βρύση κατεβαίνει κι εύρε την κόρη που στεκε σα μήλο μαραμένη. Για φεύγα παλικάρι μου, φεύγα μη φάγει κι σένα αυτό το άγριο θεριό που θα με φάει εμένα. Ησύχασε κορίτσι μου και μην παραφοβάσαι και του Κυρίου τ' όνομα πάντα να το θυμάσαι. Ξεπέζεψε και κάθησε ολίγο να ακουμπήσει όσο που νάβγει το θεριό απ' τη μεγάλη βρύση. Ευθύς πηδάει στ' άλογο με το κοντάρι τρέχει και από το στόμα του θεριού βρύση το αίμα τρέχει. Για πες μου παλικάρι μου πες μου τ' όνομά σου χάρισμα για να στείλω να πάγω να ετοιμάσω. Γεώργιον με κράζουνε απ' την Καππαδακία, κι αν θα μου στείλεις χάρισμα, χτίσε μου μια εκκλησία και μεσ' στη μέση ζωγραφιά, να έχει ένα καβαλάρη να κονταρεύει το θεριό μ' ένα βαρύ κοντάρι.”
Γ) Δευτέραν πούν της Καθαράς που κάμνουν την νομάδαν μες το καράβιν έμπηκεν την πρώτην εφτομάδαν τζαι τρείς ημέρες έκαμεν να ρέξει το βερούτιν ψουμίν νερόν έν ενεβρέθηκεν μέσα στην χώραν τούτην Ψουμίν νερόν είσιεν πολύν κάτω μακρά στο πλάτος τσιμέσα εκατόκεισεν ένας μεγάλος δράκος τζαι δεν τ'αφήνει το νερόν στην χώραν τους να πάει χα'ί'νιν του εκάμνασιν πόναν παιδίν να φάει να ξαπολήσει το νερόν στην χώραν για να πάει Άλλοι είχαν 'εξι τζαι οχτώ τζαι πέμπαν του τον έναν τσ' ήρτεν γυρίν τ'αφέντη μας τ'αφέντη βασιλέα είσιεν μιαν κόρην μονασιήν τσ'είσιεν να την παντρέψει θέλοντας τζαι μην θέλοντας του δράκου να την πέψει παντίς τσι η κόρη εν άγιος Χριστός τζ' απάκουσεν την τον Άη Γιώρκην νάσου τον που πάνω κατεβαίνει τζαι με την σέλαν την γρουσήν τζαι το γρουσόν αππάριν στέκεται συλλοήζεται πως να την σιαιρετήσει... Άη Γιώρκης -"για να την πώ μουσκοκαρκιάν,μουσκοκαρκιά έσιει κλώνους για να την πώ τρανταφυλλιάν,τρανταφυλλιά έσιει αγκάθκια ας την εσιαιρετήσουμεν σαν σιαιρετούμεν πάντα Άη Γιώρκης -" Ώρα καλή σου λυερή,ώρα κάλη τζαι γειά σου μούσκους τζαι ροδοστέφανα στα καμαρόφρυά σου! τσ' ίντα γυρέφκεις λυερή στου δράκου το πηγάδιν του δράκοντα του πονηρού να φκεί τζαι να σε φάει?" Πριγγίπισσα -"Αφέντη μου τα πάθη μας να σου τα πώ δεν φτάννω άθρωποι που την πείναν τους τρώσιν ένας τον άλλον έτσι έθελεν η τύχη μου,έτσι ήταν το γραφτόν μου μές την τζιοιλιάν του δράκοντα να κάμω το ταφκιόν μου" Νάσου ποτσιεί τον δράκονταν στην στράτα τσ' ανεβαίνει τσ' όταν τους είδεν τσ' ήταν τρείς κρυφές χαρές παθαίνει... Δράκος -"μπούκκωμαν τρώω τον άδρωπον,το γιώμαν την κοπέλαν, τζαι ως τα ηλιοβουττήματα άππαρον με την σέλλαν" Μιάν χατζιαρκάν του χάρισεν τσ' η πόλη ούλλη εσίστειν τζαι το σκαμνίν του βασιλιά έππεσεν τζαι τσακκίστειν φκάλλει που το δυσάχιν του μεάλον αλυσίδιν τζαι έπκιασεν τζαι ταπείνωσεν τσίν το μεάλον φίδιν... Άη Γιώρκης -"Τράβα το κόρη λυερή στην χώραν να το πάρεις για να το δούν αβάφτιστοι να πά να βαφτιστούσιν για να το δούν απίστεφτοι να πά να πιστεφτούσιν Άνταν τους βλέπει ο βασιλιάς κρυφές χαρές παθαίνει... Βασιλιάς -"Πκοιός είν'αυτός που μού 'καμεν τούτην την καλοσύνην να δώκω το βασίλειον μου τσ' ούλλον τον θησαυρόν μου να δώκω τζαι την κόρην μου τζαι να γενεί γαμπρός μου" Τζαι πολωήθειν ο Άγιος τζαι λέει τζαι λαλεί του... Άη Γιώρκης -" Έν θέλω το βασίλειον σου μήτε τον θησαυρόν σου μιάν εκκλησιάν να χτίσετε μνήμην τ' Άη Γιωργίου που έρκεται η μέρα του κοστρείς του Απριλίου
Ο Κωστής Παλαμάς στο «Μελέτες και άρθρα (1920-1926)» (Άπαντα, τ.12ος) γράφει στο άρθρο του με τίτλο «Άγιος Γεώργιος»
«Ο ελληνικότατος άγιος και από τα κατορθώματά του και από την εξωτερική του παράσταση, που πάνω της ζωγραφίζεται και σαλεύει η απριλιάτικη χάρη της πολυθεΐας, ο άγιος αυτός πόσα δεν υποβάλλει στη σκέψη μου σφιχτά συνταιριασμένα με τη θρησκεία μας και με την ποίησή μας, με τη λαογραφία μας και με την ιστορία μας, με το μοσχολίβανο του χριστιανικού συναξαριού και με την ευωδία του ειδωλολατρικού μύθου, και πόσα από τον ηλιογέννητο θεό της Ανατολής το Μίθρα, που του είναι και ο άγιος Γεώργιος μια μεταμόρφωσή του, ίσα με τον Καραϊσκάκη, τον κατ’ εξοχήν τροπαιοφόρον ήρωα μέσα στους άλλους φημισμένους πολέμαρχους του Ιερού Αγώνα μας, το συνονόματο του Αγίου που πολεμούσε κάτω από το λάβαρό του, με τη βοήθεια του φεγγοβόλου ίσκιου του, με της λατρείας του την επιβολή, και που ξεψύχησε ή στο μνήμα οδηγήθηκε ανήμερα της γιορτής του.
Μα σήμερα ο Άγιος Γεώργιος μου θυμίζει και με φέρνει να σταματήσω σε κάποιο θέμα που σχετίζεται με τη λογοτεχνία. Θα καταρτιζόταν ωραία μελέτη απάνω στα φανερώματα του αγίου, και στα παγκόσμια γενικά, και ξεχωριστά στο ελληνικό τραγούδι, και πώς αυτό το τραγούδι το εμπνέει. Δεν έχω τέτοια φιλοδοξία. Ό, τι μου κινεί τη σκέψη την ώρα τούτη είναι κάποιο ποίημα του Βέλγου ποιητή, Αιμίλιου Βεραρέν, που θα μπορούσα ελεύθερα να μεταφράσω τον τίτλο του «Όσα οράματα στα περπατήματά μου». Κ’ επιγράφεται «Άγιος Γεώργιος»…. Ο «Άγιος Γεώργιος» του Βεραρέν σημειώνει το σταθμό που μεταβιβάζει τον ποιητή από την πρώτη στη δεύτερη περίοδο του έργου του. Του αποκαλύπτεται ο άγιος, κι από τότε λες πως ο ποιητής ορκίζεται να περπατήσει κάτω από τη σκέπη του. Η ποίηση του Βεραρέν από σύμβολο μετουσιώνεται αγάλια αγάλια σε ποίηση ηρωική. Η ηρωολατρεία είναι το κορύφωμα στο ανέβασμα καθενός ποιητή που βλέπει προς τα ύψη:
“Νέος ήταν και ωραίος από πίστη, λέει στο αποκαλυπτικό τραγούδι του ο ποιητής, και τόσο χαμηλότερα έσκυψε προς εμένα, όσο μ’ έβλεπε να γονατίζω περισσότερο… Έβαλα στο χλωμό του περήφανο χέρι τα θλιβερά λουλούδια του πόνου μου…”».
Φωτεινή Βασιλοπούλου - Αγιώργης II Το βλέμμα τού Άγιου άγριο και γλυκό όπως άλλου κανένα. Καθώς χιμάει πάνω στ' άλογο κοντεύει να χυθεί τ' ασπράδι από το ξύλο. Στην όψη αυτού του καβαλάρη ολόκορμο παγώνει το στοιχειό.
Με το κερί στο χέρι οι πιστοί το απόκοσμο πριν προσκυνήσουν και τη ρώμη μένουν εκστατικοί στην απροσπέλαστη ομορφιά απ' την αγνότητα από τον γλυκασμό υπνωτισμένοι.
Πού νά 'ξεραν τις νύχτες πώς παλεύει το παιδί με δαίμονες, θεούς κι αγύρτες! Σε ποια θεριά καρφώνει τη ρομφαία του σε ποια αλώνια ξεψυχά ποια μάρμαρα ξανά το ανασταίνουν! Πριν απ' το χάραμα σ' άλλο κρεβάτι θα βρεθεί σε θαύμα νέο άλλο ένα σώμα ξένο θα αγιάσει.
Μα πώς νομίζεις βλέμμα απόχτησε ξεχωριστό τούτος ο Αγιώργης του αγιογράφου το μοντέλο;
Φ.Β.
ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ ΝΕΡΟ ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ, ΑΘΗΝΑ, ΜΑΪΟΣ 2019
Ρ. Μ. Ρίλκε - Άγιος Γεώργιος
Και τη νύχτα ολάκερη, γονατισμένη, τον φώναζε η ξαγρυπνισμένη, αδύναμη παρθένα: αυτός ο Δράκος, να, δεν ξέρω κι εγώ γιατί αγρυπνά.
Κι εφάνη μέσα απ’ τα χαράματα, στο άτι του πάνω, και του αστράφταν τ’ άρματα, και τον είδε θλιμμένη, στοιχειωμένη, ψηλά να θωρεί, γονατισμένη,
προς τη λάμψη, που αυτός ήταν. Τώρα λάμποντας ορμούσε μέσα απ’ τη χώρα, με υψωμένα τα χάμουρα, προς τον κίνδυνο τον ανοιχτό,
τρομερός, μα παρακαλετός. Γονατισμένη, πιότερο στη γη ‘χε πέσει, σφίγγοντας τα χέρια, να τη συμπονέσει, γιατί δεν ήξερε, πως υπήρχε αυτός,
που η αγνή της και πρόθυμη καρδιά απ’ το φως της θεϊκής συνοδείας τον τραβά. Στο πλευρό της πάλης του στεκόταν, καστέλλι, η προσευχή που προσευχόταν.
