Photo: Remo Biolcati Rinaldi
1 Ο ήχος του νερού
Τράνταζε ο ήχος.
Χτύπαγε με ορμή.
Πράσινο μέσα στη μεγάλη νύχτα,
φωνές και τρίγωνα να καλεί.
Ο χιονιάς είχε ξεχάσει στη γηραιά κόρη να φανεί.
Αστέρια δυνατά
και ένα νέο φεγγάρι καθιστό,
και το κέρας να καλεί να είναι γεμάτο
για όλο τον κόσμο και τον άνθρωπο τον φτωχό.
Η ορμή είναι μεγάλη μέσα στη ζέση της καρδιάς,
κρασί να τρέχει μέσα στα υψίπεδα της φωτιάς.
Και οι καμπάνες αντηχούν από μακριά.
Λένε να σταματήσει ο πόλεμος
γιατί θα έρθουν χειρότερα πολλά.
"Σταματήστε. Σταματήστε. "
Χτυπάνε με θυμό στο μέταλλο το βαρύ
αλλά το κέρδος και ο εγωισμός έχει για τα καλά εδραιωθεί.
Και το νερό έτρεχε με πυγμή,
χτύπαγε τα βράχια με επιμονή και υπομονή.
"Ποιό αίμα να ξεπλύνω?! Ποιά δάκρυα να δεχτώ?
Τι πόνο να ακούσω?? Τι τραγούδι να τραγουδώ?"
"Δεν ξέρω τι να πω?!!"
Τρέχει ο βορειανατολικός αγέρας,
τρέχει και πονά.
Πού είναι η αγάπη? Η γλυκιά η ζεστασιά??
Ξυπνήστε, ξυπνήστε τραγουδάει το νερό,
θέλω ηρεμία και έναν κάμπο όλο σπαρτά.
Ο ήχος του νερού χάιδευε τα αυτιά,
καμιά φορά και τα τραβούσε,
φώναζε και εκκωφαντικά.
"Σταματήστε τα άγρια ένστικτα γιατί η καταστροφή είναι κοντά ".
Το φεγγάρι του Αιγοκέρου ήταν καθιστό
και ο καπετάνιος στην θάλασσα έπρεπε να έχει το μάτι του ανοιχτό.
Να μην κοιμηθεί, να μην κιοτέψει,
πάνω στο τιμόνι ολημερίς και ολονυχτίς,
σε ότι δύσκολο να προστρέξει.
Να αφήσει ένα παράθυρο στην ελπίδα ανοιχτό.
Να αντέξει...
Να αντέξει...
Φίλεψε νερό να δροσίσει τη ψυχή.
Φίλεψε καρδιά και μυαλό,
φίλεψε αγέρα να καθαρίσει κάθε τι μιαρό.
Οι κόρες έχουν αρχίσει την προσευχή
και η Δέσποινα υφαίνει την τραγωδία να μην δει.
Ας γίνει η ταπεινότητα ορμή.
Ας γίνει το καθαρό μυαλό φάρος που ανάβει κάθε δύσκολη στιγμή.
Σε αγαπώ άνθρωπε με την ασύστολη και λαίμαργη λογική
αλλά παραπαίεις στον πόνο και τη καταστροφή.
"Γλυκό μου και λαλίστατο νερό,
κορυφές του κόσμου,
δέντρα και στάχυ στον αγρό.
Ψυχή και αστέρια,
φεγγάρι γιορτινό,
ας πριτανεύσει η λογική,
χαμόγελο και βλέμμα χαρωπό.
κάθε βελονιά και της ειρήνης αγαθό. "
27-12-2022
Φωτογραφία:Arlinda Laroshi
2 Περπατάω σιγά...
Περπατάω σιγά, μυρίζω τον αέρα.
Είναι η ώρα που βγαίνουν τα ξωτικά με του ανέμου την παρέα.
Είναι οι εποχές του καλοκαιριού, της θάλασσας η ώρα,
που κάθεσαι παράμερα και αγναντεύεις με τα δώρα.
Δώρα του ήλιου που πάει να κοιμηθεί και πριν να φύγει, τραγούδι θέλει να σου πει.
Αρχίζει να αλλάζει χρώματα μέσα στου ουρανού τον καμβά.
Από το κίτρινο το ανοιχτό, στο σκούρο κόκκινο, του πάθους τον ορισμό.
Σε σκουντά, σε τινάζει, την καρδιά ανατινάζει.
Παίρνει της μνήμης ζωγραφιές, χρώματα και εικόνες, απλά καθημερινές.
Παίρνει του πάθους κόκκινα φιλιά, και μάτια δυνατά και διεισδυτικά.
Παίρνει αγκαλιές, σαν σύννεφα φευγάτες, παίρνει και μια καρδιά στου ανέμου του τις στράτες.
Ένα γέλιο γάργαρο αφήνει να στο θυμίζει, της θάλασσας το πλατσούρισμα, να σε ταλανίζει.
Φεύγει σιγά σιγά, σαν Βασιλιάς κοσμοκράτορας που είναι
και δίνει χώρο στης νυχτιάς το διαμαντόμαυρο, το λάβρο.
Ένα φεγγάρι φωτεινό θα σου 'ρθει να σε προϋπαντήσει, να παίξει με την θάλασσα, ακόμα πιο πολλά να σου θυμίσει.
Τ' αστέρια λόγια της φωτιάς, πάνω μοιρασμένα,
να μην τα σκέφτεσαι όλα μαζί και δάκρυα βγουν τ' απωθημένα.
Διαμάντια, διαμαντάκια μικρά όμορφα λογάκια, με ασημόσκονη ζωγραφισμένα και στην καρδιά χρυσοκεντημένα.
Να φεύγει στης ώρας τον πηγαιμό και η ματιά προς τον ουρανό, να ψάχνει για σημάδια της ψυχής μαζί με όλες τις σκέψεις της ζωής.
Να θυμάσαι μια γλυκιά αγκαλιά, εδώ δίπλα στην ακροθαλασσιά.
Που είναι όμως μακριά, πολύ ψηλά με πλάσματα και ξωτικά,
αλλά κρατάνε τα κλειδιά μιας καρδιάς που τα αναζητά.
Photo: Lakis Lamprianides
3 Νομίζεις
Πάνω στην σάρκα που κόβεται βαθιά,
πάνω στο αίμα από τα καρφιά που είναι μέσα στην καρδιά,
πάνω στις φλέβες που εκρήγνυνται νάρκες και φωτιά,
υπάρχει ζωή, με ακούς??!!
Υπάρχει ζωή που χτυπάει τα ντραμς σκληρά και δυνατά.
Που σαρώνει την κάθε σου σκέψη και ματιά.
Νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνω βαθιά, τόσο βαθιά??!!
Αυταπατάσαι μέσα στη λογική που την έχεις βαρκούλα με πανιά σε ρηχά νερά.
Και είμαι εγώ, είσαι εσύ,
με πανοπλία σιδερένια και πυξίδα δανεική,
με βραβεία και ντοκουμέντα από ότι κάναμε μέσα στην τρελή ζωή,
γιατί αυτή δεν έχει λογική...
Είναι ποτισμένη με εξαρτησιογόνα,
άκαμπτη και σκληρή.
Μέσα από καπνούς, ιδρώτα, αίμα και κραυγή.
Νομίζεις ότι τα πρόβατα είναι μόνο για σφαγή?!
Είναι και οι άγριοι λύκοι όταν δεν προσφέρουν θέαμα, έργο και πλοκή.
Νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνω βαθιά?
Έχω πληγή στην σάρκα από την παράλογη λογική και τα έργα τα δήθεν αληθινά.
Και είναι κωμικοτραγικό,
είναι να κλαις και να γελάς για τον μικρόκοσμο αυτό...
Χα χα
Πάνω στην σάρκα που κόβεται βαθιά...
Photo: κωστας κωνσταντινιδης
4 Το ψιθύρισμα των Ιχθύων
Αυτό το σιγομουρμουρμουρητό
έβγαινε σαν χρυσή κλωστή,
μετάξι και φιλί,
φλόγα και αντάρα σιωπηλή.
Πατούσε ρυθμικά στα σκαλιά,
χάιδευε τα φύλλα,
φώτιζε τα νυχτοπούλια και τη γειτονιά.
Έλεγε με ευαίσθητο φυλλοκάρδι και πενιά,
κένταγε με χρυσό όλο το μαύρο στον καμβά.
Και έδινε φιλιά, φιλιά και ψιθυρίσματα γλυκά,
χάδια, χωράφια με στάρια χρυσοποίκιλτα,
στου ολόγιομου φεγγαριού την αγκαλιά.
Αγάπη και οσμή,
δροσερό φιλί στα χείλη,
ματιά ερωτική.
Και το βλέμμα των Ιχθύων ήταν τρυφερό,
έλεγε για πάθος, πόθο και θρόισμα της καρδιάς πραγματικό.
Τόσο ελαφροΐσκιωτο ,τόσο φανταστικό.
Κρασί γλυκό από σταφύλια να ρέει,
ποτάμι αληθινό.
Αυτό το ψιθύρισμα των Ιχθύων,
έβγαινε σαν θάλασσα χρυσή,
μετάξι και φιλί,
φλόγα και αντάρα σιωπηλή.
Photo: Παυλος Παυλιδης
5 Η αδυσώπητη πολυλογία της σιωπής
Να... Σαν να άκουσα μια σταγόνα.
Μια σταγόνα από τον πελώριο ωκεανό.
Σίδερο που μου τρυπάει τη μνήμη ,
με πάει σε ότι λέμε παλιό.
Τα σύννεφα φλογισμένα στο γκρι,
γεμάτα δάκρυα, αποχαιρετισμούς και γιατί.
Και δυο βράχια παραπέρα να ανθίστανται στην δραματικότητα της κάθε στιγμής,
να περιμένουν γέλια, αχτίδες και καράβια
σε νέες πορείες και αλήθειες μιας νέας αρχής.
Θα ήθελα να διαπεράσω αυτόν τον πηχτό σχηματισμό,
να αφήσω τον ήλιο, να ταράξω με τον άνεμο το γκρίζο το σιωπηλό.
Να...γιατί ακούω τα υπόκωφα μουρμουρητά,
που λένε για λάθη, για αλήθειες,
για πράγματα αντικειμενικά και πραγματικά.
Ίσως...Ίσως...
Γιατί??...Γιατί.
Υπόκωφες δικαιολογίες και επιλογές για μια ζωή.
Αλλά τι είμαι εγώ??!!
Δεν ξέρω...Αυτό θα πω.
Ένα πουλί με ανοιχτά φτερά,
ένας γλάρος χωρίς γιαλό.
Ίσως ένας από τους βράχους εκεί δα,
ίσως ένα αστέρι που κοιτάει από ψηλά.
Ίσως μια καταιγίδα μαζί με νεροποντή,
ίσως μια ηλιαχτίδα που περιμένει να βγει ένα πρωί.
Και τραντάζεται το είναι
μέσα στην θεατρικότητα της στιγμής.
Αδυσώπητη πολυλογία μέσα στην παλινωδία αυτής της τεχνητής σιωπής.
Και είναι πως βλέπεις τον χρόνο όπως σου γνέφει από παλιά,
οι συντεταγμένες στις σκέψεις, οι κάθετες, οι οριζόντιες και ότι εσύ προσδοκάς.
Πάντα μου αρέσει να βλέπω το μισογεμάτο ποτήρι του νου,
να περιπλανιέμαι στον χρόνο μέσα στο χρώμα του ουρανού.
Εκεί βρίσκω την αληθινή σιωπή, την ιαματική ,
που μπορεί να ξύνει πληγές, να σου δείχνει τα βράχια και τις καταστροφές αλλά ξέρεις ότι είναι ένα κομμάτι από τις δικές μας ζωές...
Τις εικόνες της σιωπής,
που είναι κομμάτι από ένα τεράστιο παζλ,
της ώρας που βρίσκεις να δεις το απόσταγμα της κάθε δικής σου στιγμής.
Ίσως να κάνεις ένα ολοκλήρωμα πριν την όλη σου σκέψη αποτελειώσεις
ή
ίσως σιωπηλά καθίσεις να αγναντεύσεις την σταγόνα από το ποτήρι στο τέλος πριν στον ύπνο ολοκληρωτικά ενδώσεις.
Στο ύπνο τον τελευταίο??
Δεν γνωρίζω...
Και εάν νομίζω κάτι δεν είμαι αυτή που το ορίζω.
Ας καθίσω να απολαύσω την τελευταία σταγόνα,
πριν χαθώ στην αγκαλιά της και στα πελώρια κύματα της μέχρι το τέλος του αιώνα.
Σε λίγο σε ήρεμη θάλασσα θα αρμενίζω
και με τον ήλιο παρέα θα θυμάμαι το παρελθόν και το μέλλον θα ατενίζω.
Ίσως ο Αλντεμπαράν να με πάρει στην αγκαλιά του
ή ο Αντάρης να μου δείξει του συναφιού του τα ολόκρυφα μυστικά του.
Ή ίσως να γίνω μια νεράιδα να αγναντεύω όλα της γης τα ταξιδιάρικα καράβια.
Και να αναπολώ και να αναρωτιέμαι...
Τι??!!!
Δεν θα σας το πω. Δεν θα σας το πω .
Λυπάμαι.
Αυτά είναι για πιο ιδιαίτερα βράδια.
Τα σύννεφα φλογισμένα στο γκρι,
γεμάτα δάκρυα, αποχαιρετισμούς και γιατί.
Σε λίγο ο αγέρας θα φυσήξει πολύ,
μανιασμένος υποκινητής της αλλαγής.
Φύσηξε, φύσηξε δυνατά,
να μας φέρεις νέα, θεριακλή πολυλογά.
11-9-2022
Φωτογραφία:Kostas Orologas
6 Ένας χτύπος, σταγόνα βροχής
Ένας χτύπος, σταγόνα βροχής, στο τζάμι δυνατά την καρδιά μου να κονταροχτυπά.
Δεύτερος χτύπος και ακόμα πιο πολύ να μου τυραννούν το μυαλό, να με τριβελίζουν στην σιωπή.
Καταιγίδα ξεσπά έξω και στην καρδιά,
κομμένη στα δυο αόρατο του πόνου αίμα σωρό.
Είναι αυτό το αίμα που δεν μπορείς να το δεις,
που είναι σιωπηλό και φονικό.
Πεθαίνει η ψυχή, σιγά σιγά αιμορραγεί,
μαζί με την καρδιά,
ένας χορός συναισθημάτων και πίκρας με μιας.
Τα δάκρυα ποτάμι αλλά δεν θέλουν να βγουν.
Σιωπηλοί δολοφόνοι να περιμένουν την τελευταία μαχαιριά.
Είναι εκείνη που κόβει το νήμα,
το τέλος σχέσης μεμιάς.
Που πρέπει να πάρεις αποφάσεις πριν η καρδιά σου στην λήθη γυρνά.
Αστραπές στην ψυχή, φουρτούνες στην καρδιά.
Από μια λεπτομέρεια κρίνονται όλα σε μια του ανέμου ριπή.
Τραγούδι με πόνο, βροχή δυνατή να πέφτει στο δρόμο.
Να αισθάνομαι ότι με παρασύρει,
με στροβιλίζει, στο τέλος του πουθενά με βυθίζει.
Ένα μαύρο στο βλέμμα, η καρδιά γίνεται πέτρα.
Δεν μπορεί να εμπιστευτεί,να τον αγαπήσει χωρίς φόβο, να αναγεννηθεί.
Μπαίνουν πια οι αμφιβολίες, η έλλειψη εμπιστοσύνης, οι απορίες.
Άραγε τι εννοούσε, σε τι αλήθεια μου μιλούσε;
Σταγόνα, ποτάμι, θάλασσα ολάκερη, οι αμφιβολίες πληθαίνουν,
την τελευταία μαχαιριά λειαίνουν.
Όλα εξαρτώνται από μια λέξη, μια πράξη, μια σκέψη.
Ας είναι η αλήθεια να φωτίσει την κάθε στιγμή, την κάθε λύση, την κάθε σκέψη την σκοτεινή.
Εγώ ήμουν αληθινή. Έδωσα ψυχή, εμπιστοσύνη, έσπειρα αγάπη, άνοιξα όλη μου την ζωή.
Έκανα ότι το δυνατόν μπορούσα.
Ότι στο χέρι μου ήταν δυνατό και το εννοούσα.
13-9-2016
Φωτογραφία: Paul Wilson
7 Περπατώ στους δρόμους
Περπατώ στους δρόμους, χαμένη σε σκέψεις, σε μεγάλες υποσχέσεις.
Ο ήλιος εγκαταλείπει, θέλει να γυρει το κεφάλι, στο ίδιο πάντα λιμάνι.
Σκέψεις και απόψεις από τις ίδιες δόσεις, σε ταλαντώσεις και ιχνηθετήσεις, σε λαβυρίνθους χωρίς αποδείξεις.
Το μυαλό μου σε αναζητήσεις και μπερδεμένες συζητήσεις.
Ξάφνου σηκώνω το κεφάλι, κάτι ωραίο με περιβάλλει.
Σαν ένα μικρό άμυαλο πλάσμα δεν κοίταζα πάνω ή πέρα αλλά το δικό μου θέμα.
Θέλει ματιά ολοκληρωτική, να δεις την ζωή από άλλη οπτική. Να χαθείς στα αστέρια που έχουν χορό, να γευτείς το κόκκινο, το γαλάζιο, το ροζ.
Οι φλέβες σου να οξυγονωθούν, να πάλλονται από αγάπη, ενέργεια και ρυθμό, να αναγεννηθούν.
Να κάνεις δρόμο την σπείρα των αστεριών.
Να γευτείς από το άγνωστο, να γίνεις ένα με το θεϊκό.
Να δεις πέρα πολύ μακριά, να απλώσεις τα χέρια στα πεφταστέρια που πέφτουν κοντά.
Να δεις την κουκίδα που είσαι εσύ και να νιώσεις την δύναμη την τεράστια της ψυχής.
Να αφουγκραστείς το σύμπαν, να πάρεις φτερά.
Η ψυχή και το πνεύμα πετάει και πάει μακριά.
Να ανοίξεις τα χέρια, να τα βάλεις μπροστά, όχι σαν μπουνιά αλλά σαν χούφτα να μαζέψεις πολλά.
Έχει θησαυρούς μοναδικούς και ιδιαίτερα σημαντικούς.
Είναι για μύστες της ζωής, της ανυπερθέτου ανατροπής.
Μόνο σήκωσε λίγο το κεφάλι ψηλά και εκεί θα μάθεις πάρα πολλά.
Περπατώ και αισθάνομαι, γεύομαι και αφουγκράζομαι.
Μόνο έχω μια καρδιά που με αναζητά.
Ακούω τον Χτύπο της και ας είμαι μακριά.
Με τα αστέρια της μιλάω και της δίνω δυο φιλιά.
Καληνύχτα, σε ζητάω, σε ποθώ, σε αγαπάω, η καρδιά μου για εσένα χτυπά.
16-7-2016
