Οι αλλαγές που συντελούνται στην εκπαίδευση, εν πολλοίς αφορούν τον εκπαιδευτικό και λειτουργούν σε βάρος του. Η έμφαση στην παροχή συγκεκριμένων γνώσεων στους μαθητές με σκοπό την επιτυχία τους, κυρίως στις θετικές επιστήμες, κατεργάζεται τη δυνατότητα προσφοράς από τη μεριά του δασκάλου, της ανθρωπιστικής προσφοράς ,τον οποίο ένα τρίτο μάτι τον βλέπει πλέον σαν εκτελεστικό όργανο των πολιτειακών επιταγών και τίποτα περισσότερο.
Η Ευρωπαϊκή διάσταση στην εκπαίδευση που αφορά και την Ελλάδα και ξεκίνησε με τη συνεχή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, εξελίχτηκε σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα δρόμου, που μπορεί να τον αντέχουν ίσως κάποιες πλάτες που στοχεύουν στην ατομική εξέλιξη όχι όμως οι περισσότεροι που ναι είναι άνθρωποι και με οικογενειακές υποχρεώσεις, όπως όλοι, και όχι μηχανές.
Το περιβάλλον του σχολείου που απαιτεί πολλή δουλειά, πολυποίκιλη, που δεν άπτεται των αρμοδιοτήτων αυτού καθαυτού του δασκάλου αρχίζει και γίνεται εχθρικό μη συνεργατικό αφού ο ίδιος ο εκπαιδευτικός δεν προλαβαίνει να ανταποκριθεί στις διδακτικές απαιτήσεις των μαθημάτων που του έχουν ανατεθεί και καλείται να κάνει αυτό που επιθυμούν ίσως ελάχιστοι για λόγους καριέρας.
Κι αν η εκπαίδευση είναι το μονοπάτι για τη γνώση και χρειάζεται τον λειτουργό της, δεν μπορείς αυτόν τον άνθρωπο να τον θεωρείς όργανο πολιτικής ,που καλείται να προσφέρει άλλου είδους εργασίες εκτός τάξης ,εργασίες που δικαιωματικά ανήκουν σε άλλους. Γιατί ο εκπαιδευτικός δεν είναι το παιδί για τα θελήματα έχει γνώσεις και υπόληψη η οποία δεν θα πρέπει να ξεθωριάσει με καταναγκαστικά έργα με άπειρες συνεδριάσεις ,με εξωδιδακτικές εργασίες με την έμμεση απειλή των μορίων αντί αμοιβής χρηματικής ,που σίγουρα την έχει ανάγκη.
Μπορεί από το 1988 και εξής να ακολουθήσαμε οδηγίες για την Ευρωπαϊκή Διάσταση στην Εκπαίδευση αλλά τα μέτρα λαμβάνονται χωρίς υποδομές, με εξουθένωση και όχι με παράλληλη οικονομική ενίσχυση του εκπαιδευτικού. Αλήθεια γνωρίζετε πολλούς που εργάζονται πέρα από το εργασιακό τους ωράριο ,που δεν αμείβονται για επιπλέον εργασίες και που εργάζονται ώρες ατέλειωτες κατ’οίκον, εν προκειμένω οι εκπαιδευτικοί, για να καλύψουν τις διδακτικές ανάγκες του ωρολογίου προγράμματος;
Κάθε χρόνο διαβάζουμε :αλλαγές από τη νέα σχολική χρονιά, αναβαθμίζεται το δημόσιο σχολείο και το εκπαιδευτικό σύστημα, όλα για τους μαθητές κ.λπ. και δεν βλέπουμε να εξασφαλίζονται οικονομικά κονδύλια για τους συντελεστές του εκπαιδευτικού έργου και της αποτελεσματικότητάς του.
Προσωπικά θα συμφωνήσω για τις νέες αναγκαιότητες αλλά θα διαφωνήσω στο γεγονός ότι δεν υπολογίζεται ο άνθρωπος δάσκαλος. Τα σχέδια δεν αρκεί να φαίνονται παραγωγικά πρέπει να είναι ικανοποιημένοι και εκείνοι που θα τα διεκπεραιώσουν.
Ποιος πραγματικά σκέφτεται τη φύση της εργασίας των εκπαιδευτικών που δείχνουν ότι ηθελημένα ανταποκρίνονται στις αλλαγές ,ενώ στην πραγματικότητα δεν δύνανται να καλύψουν όλες τις υποχρεώσεις που κάποιοι ονομάζουν εκπαιδευτικό έργο;
Αν οι γνώσεις καταργούνται ,διαφοροποιούνται ή αλλάζουν κάθε πέντε χρόνια, στην Ελλάδα αλλάζουν κάθε χρόνο και από τον ίδιο υπουργό.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Φιλόλογος,συγγραφέας,ποιήτρια ,κριτικός λογοτεχνίας
Η φωτογραφία είναι από https://www.alfavita.gr/
