ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - Tηλεόραση και Έγκλημα : Συμπόνια ή εμπορία πόνου;

 

πηγή φωτογραφίας

«Θέλουμε χαρούμενες ζωγραφιές. Χαρούμενες ζωγραφιές! Αν θέλετε θλιβερά πράγματα, δείτε τις ειδήσεις στην τηλεόραση»

(BobRoss, Αμερικανός ζωγράφος).

Τους τελευταίους μήνες η ελληνική κοινωνία ταλανίζεται από μία σειρά βίαιων συμπεριφορών – κάθε απόχρωσης – αλλά και εγκλημάτων που προκαλούν βαθύτατη ανησυχία και προβληματισμό για το ηθικό υπόστρωμάτης. Συμπεριφορές και εγκλήματα που αναδεικνύουν το ωραιοποιημένο, αλλά τόσο κίβδηλο και σαθρό, κέλυφος του κοινωνικού μας οικοδομήματος. Διαμορφώνεται ένα κλίμα θανατολογίας ή και θανατολαγνείας που θρυμματίζει κάθε προσπάθεια για ψύχραιμη και ορθολογική ερμηνεία των φαινομένων που απειλούν τόσο την ψυχική μας υγείαόσο και την κοινωνική ευταξία.

Μία άλλη παράμετρος των αποτρόπαιων εγκλημάτων είναι και η προβολή τους από τα Μ.Μ.Ε. Κανείς, βέβαια, δεν διανοείται την αποσιώπηση τέτοιων πράξεων στο όνομα της προστασίας της κοινωνίας από αρνητικά πρότυπα κι από τον φόβο που φαίνεται να διαχέεται σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξής μας. Όλοι αισθάνονται – βλέποντας, ακούγοντας ή διαβάζοντας – τα απάνθρωπα φαινόμενα πως θα είναι το επόμενο θύμα. Έτσι δεν είναι αναιτιολόγητες κάποιες ενστάσεις πολλών για τον τρόπο και την υπερπροβολή των εγκλημάτων. Κι αυτό γιατί επισημαίνουν πως έτσι διογκώνεται η εγκληματοφοβία ανάμεσα στους πολίτες, ενώ ο αριθμός των εγκλημάτων της χώρας μας δεν είναι ο μεγαλύτερος σε σχέση με άλλες χώρες που έχουν, όμως, περιορισμένο το αίσθημα της εγκληματοφοβίας. Την αναντιστοιχία αυτήν την αποδίδουν στον τρόπο προβολής αλλά και στην διαπαιδαγώγηση των πολιτών απέναντι σε τέτοια φαινόμενα.

Η προβολή

Στο όνομα της δήθεν ενημέρωσης τα Μ.Μ.Ε. ανταγωνίζονται σε τεχνικές και συχνότητα προβολής των εγκληματικών ενεργειών με στόχο την εστίαση της προσοχής του πολίτη στην λεπτομέρεια. Η παράθεση λεπτομερειών με την αρωγή της εικόνας που διανθίζεται με τα κατάλληλα προς τούτο ουσιαστικά, επίθετα και ρήματα δημιουργούν το «άριστο» πλαίσιο για  την αύξηση της τηλεθέασης και τον εστιασμό της προσοχής των δεκτών στο μέγεθος του πρωτογονισμού της βάρβαρης πράξης.

Χρησιμοποιούνται, δηλαδή, στην προβολή των εγκλημάτων όροι που διεγείρουν το θυμικό του δέκτη κι έτσι τον εγκλωβίζουν στην οπτική γωνία του δημοσιογράφου… Το μέγεθος και το «αποτρόπαιον» του εγκλήματος ταυτίζεται με τους όρους που χρησιμοποιούνται για την προβολή ή την αναπαράστασή του. Τέτοιοι όροι είναι: Σοκ, θρίλερ, ειδεχθές, πρωτογονισμός, βαρβαρότητα, μανιακός δολοφόνος, πάγωσε, τέρας, στυγερός… Οι όροι – λέξεις αυτές τείνουν να υπερδραματοποιούν το γεγονός κι έτσι εξασφαλίζεται ηαναγκαία τηλεθέαση με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα υλικά οφέλη του «μέσου». 

Ο τρόπος, λοιπόν, προβολής των εγκλημάτων   γεννούν φόβο, ανασφάλεια και αποτροπιασμό. Μέσα σε αυτά τα συναισθήματα επωάζεται ένας άμετρος ηθικός πανικός που αυξάνει την οργή και τον καταγγελτικό λόγο των πολιτών ενάντια σε όλα, ακόμη και σε εκείνα τα πολιτιστικά αγαθά που θεωρούνται κατάκτηση για την εποχή μας. Ένας ηθικός σχετικισμός και μηδενισμός κυριαρχεί σε κάθε αξιολόγηση της κοινωνίας μας και σε κάθε θεσμό, νόμο, πρότυπο, ιδανικό ή κοινωνική αξία που την διέπουν. Κι αυτό γιατί ο πολίτης εθίζεται στο να «βιώνει το ατομικό πάθημα ως συλλογικό δράμα και το συλλογικό δράμα ως ατομικό πάθημα».

Έγκλημα και κοινωνικός και πολιτικός έλεγχος

Δεν λείπουν, βέβαια, και κάποιες άλλες επισημάνσεις που σχετίζονται με τις κοινωνικές και πολιτικές παραμέτρους του εγκλήματος και τον τρόπο προβολής και υπερπροβολής του. Διατείνονται, δηλαδή, πως η δραματοποίηση του εγκλήματος συντείνει στην αύξηση του κοινωνικού ελέγχου, έστω και σε συμβολικό επίπεδο. Οι πολίτες αναζητούν μία αυστηροποίηση των νόμων έναντι των εγκληματιών κι έτσι τρέφεται ένας υφέρπων νομικός και κοινωνικός συντηρητισμός.

Κοντά στον κοινωνικό συντηρητισμό καιροφυλακτεί και ο απότοκος πολιτικός έλεγχος που επιβάλλεται ως μία νομοτέλεια. Μπροστά στον φόβο και στον αποτροπιασμό των εγκλημάτων οι πολίτες αιτιολογούν και δικαιολογούν κάθε πολιτικό αυταρχισμό και συμβιβάζονται με την προοπτική απώλειας κάποιων ελευθεριών στο όνομα της ασφάλειας. Έτσι το δίλημμα Ελευθερία ή Ασφάλεια προβάλλεται βασανιστικά με τους πολίτες να κλίνουν προς το δεύτερο σκέλος. Εξάλλου πάντοτε ο φόβος είναι κακός σύμβουλος του ανθρώπου κι εργαλειοποιείται από την εκάστοτε πολιτική εξουσία.

Ευαισθητοποίηση ή Εθισμός στο έγκλημα;

Στην σκοπιμότητα της υπερπροβολής των εγκλημάτων ενίστανται με σφοδρότητα και όσοι διαβλέπουν σε αυτήν μία αθέλητη ίσως ηρωοποίηση των δραστών στη συνείδηση κάποιου τμήματος της κοινωνίας. Οι συμμορίες δολοφόνων και οι αιμοσταγείς εγκληματίες (η δύναμη των λέξεων) στα μάτια των τηλεθεατών φαντάζουν δυνατοί και άτρωτοι κι ανασύρουν μνήμες πρωτόγονης ζωής όπου ο αγώνας για επιβίωση καταξίωνε τη δύναμη.  Έτσι δεν λείπουν φαινόμενα συμπάθειας προς τον θύτη, αφού ο άνθρωπος τείνει «εκ  φύσεως» να διάκειται ευνοϊκά προς το υποκείμενο της δύναμης. 

Συναφής με τον παραπάνω προβληματισμό είναι κι αυτός που σχετίζεται με το πόσο η προβολή του εγκλήματος ευαισθητοποιεί ή αναισθητοποιεί την κοινή γνώμη. Οι γνώμες διίστανται και τα επιχειρήματα είναι πλούσια κι από τις δύο πλευρές. Η μία πλευρά υποστηρίζει πως η δραματοποίηση προκαλεί αντιδράσεις μέσα από την ευαισθητοποίηση του δέκτη κι έτσι η κοινωνία ορθώνεται με αποφασιστικότητα απέναντι σε κάθε προσπάθεια αφαίρεσης ζωής. Αγαπημένο σύνθημα αυτής της θέσης: Μηδενική ανοχή στο έγκλημα.

Η άλλη πλευρά, όμως, αντιπαραθέτει το επιχείρημα  πως η υπερπροβολή επιφέρει τον εθισμό των πολιτών και μέσω του φόβου που γεννά στρέφει αυτούς στη θέση πως «για να επιβιώσεις σε μία κοινωνία ζούγκλας πρέπει να ασκείς βία». Έτσι συντελείται μία περιχαράκωση στο φοβισμένο και ναρκισσιστικό Εγώ και το υποκείμενο ετοιμάζεται για τον ρόλο μιας δυναμικής αντιμετώπισης της ζωής και των συνανθρώπων του. Με τον χρόνο υιοθετείται μία στάση ζωής εμποτισμένη με δυσπιστία προς την κοινωνική ζωή και με την αποδοχή του «δυστυχώς αυτή είναι η κοινωνία και δεν αλλάζει». 

Το δέον γενέσθαι

Ωστόσο, το ζητούμενο είναι αν γινόμαστε καλύτεροι και αλτρουϊστές με την υπερδοσολογία του εγκλήματος. Αν μπορούμε να διορθώσουμε τον εαυτό μας και να εξυγιάνουμε την κοινωνία. Η συναισθηματική εμπλοκή μας με το έγκλημα να καταστεί η αρχή μιας άλλης θεώρησης της ζωής με στόχο την αποδοχή του αξιώματος πως «η ζωή είναι μία αξία – αυταξία». Να ενισχύσουμε την ενσυναίσθηση και να αποφύγουμε έναν επικίνδυνο κι ατελέσφορο κοινωνικό μανιχαϊσμό του τύπου «Οι καλοί και οι κακοί».

Να βρούμε νέους κωδικούς ερμηνείας των κοινωνικών φαινομένων και να μην αρκούμαστε στο ρόλο ενός φθηνού λιθοβολιστή. Η κοινωνία είναι ταυτόχρονα ο γονέας του εγκληματία αλλά και το θύμα του. Πρέπει να αποδεχτούμε την μόνη πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης και της οργανωμένης κοινωνίας. Ο άνθρωπος είναι σκληρός κι επιθετικός και το έγκλημα δεν θα εξαλειφθεί ποτέ. Εξάλλου η ανθρώπινη ιστορία ξεκίνησε με μία αδελφοκτονία. Ποιος μπορεί αυτό να το αρνηθεί;

Ας μην ενισχύσουμε άλλο τους ινφλουένσερς και τους εμπόρους του ανθρώπινου πόνου και φόβου. Εμείς καταναλώνουμε φόβο και τρόμο και οι ειδικοί της μελοδραματικής προβολής των εγκλημάτων υλικά κέρδη. Κοινωνία δεν είναι υποχρεωτικά μόνον οι άλλοι αλλά και εμείς. Η άκρατη θανατολογίακαιεγκληματοφοβία ενισχύει το έγκλημα και τους εμπόρους του. Οι «λυκάνθρωποι», οι «υπάνθρωποι» και τα «τερατοειδή», θα είναι πάντα δίπλα μας και θα μάς υπενθυμίζουν πως η επιβίωση τελικά συνιστά ένα δύσκολο κι επικίνδυνο εγχείρημα και  στοίχημα.

Ας βρούμε ως άτομα, κοινωνία και Μ.Μ.Ε. τη μεσότητα και το μέτρο που διαχωρίζει «τη συμπόνια από την λεηλασία του ανθρώπινου πόνου».

Κι αυτό γιατί όπως εύστοχα επισήμανε ο G. K. Chesterton:

«Δεν είναι ότι χειροτέρεψε ο κόσμος, απλώς η κάλυψη των γεγονότων έγινε πολύ καλύτερη».

ΙΔΕΟπολις

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com

Three Poems by Dušan Stojković from Serbia

 

i.I AM NO LONGER A POET OR A LOVER

My sky
has color
of your eyes.

My eyes
are lost
u
blue.

Good.
I'm still alive.
I'm still breathing.


ii. SKY IN POWDER

In the capsule
similar to that
in which
they pack
amoxicillin
I keep
sky powder.

When I get tired
this world
I drink it
i
twelve
hours
I'm calm
with you
in myself.


iii. SHEET

He slept
alone
with you
go,
a
woke up
se
stripped
in yours
hug,
Lolo.

BIO

Dušan Stojković was born on June 27, 1994 in Leskovac (Serbia)

He lives in Grdelica.

He writes for her, himself and all those who smell poetry.

He published a collection of poetry "You are not cursed - on the chest came in, on the chest came out"

And his poems can be found in numerous collections:

U srcu juga 1, U srcu juga 2, Trag mladog beskraja, Zbirka poezije mladih balkanskih pjesnika, Zagrljaj stihova (KNS KLUB EVROPA), Zbornik za nezaborav, Ljubav i vino, Vreme je za MUK, Zbornik mašte, Univerzum pjesme, Niti ranog proljeća Part 4, Verses2022, SINĐELIĆ'S ČEGAR FIRE ...

He is also represented in the international anthology "My mother tongue in poetry"

With authors from Russia, Greece, Indonesia, Pakistan, Bosnia and Herzegovina, Poland, France, Brazil, Cuba, Iraq, Italy, India, Colombia,

as well as in the international anthology "Poets for Peace" published in Tunisia.

Together with Jelena Sarić Cvetković, he is the founder of the Association MUK (Young Artists of Culture), a member of the Association of Free Artistic Souls, the Association BUKA, as well as the International Association of Writers and Artists "Gorski vidici"

He has won numerous diplomas, commendations, letters of thanks, recognitions,

In addition to which are:

- won second place in the competition "Djordje Balasevic" organized by the ASSOCIATION OF BALKAN ARTISTS,

- won second place at the 11th International Poetry of Golden Verses competition in Croatia

- won fourth place in the competition of the Association "SCUOLA DI POESIA-SCHOOL OF POETRY" (DELEGATION OF SERBIA),

-diplomas on the occasion of the International Mother Language Day 2021 awarded by the ASSOCIATION OF BALKAN ARTISTS,

-certificates (1, 2, 3, 4, 5) of the BALKAN POETRY UNION and the Association for Culture - Nova Svjetlost,

-certificate of peace ambassadors awarded by WLFPH and IQRA foundations.

- Charter at the World Poetry Festival in Tunisia

Also published there https://homouniversalisgr.blogspot.com/

«Κάποτε στην Ελλάδα»: Iστορικά διηγήματα για την περίοδο 1900- 1930

 

«Κάποτε στην Ελλάδα»: Iστορικά διηγήματα για την περίοδο 1900- 1930

Πριν λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησε η ενδιαφέρουσα συλλογή ιστορικών διηγημάτων με τίτλο «Κάποτε στην Ελλάδα» από τις Εκδόσεις «Γράφημα» και με πρωτοβουλία του Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης.

Μια ξεχωριστή ανθολογία διηγημάτων, τόσο στην Τεχνοτροπία γραφής των κειμένων που την απαρτίζουν (που είναι αμιγώς ρεαλιστική), όσο και στην θεματική της σύνδεση (Κάθε έργο αναδεικνύει πραγ­ματικά ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα την πε­ρίοδο 1900-1930).

Είναι η περίοδος εμφά­νι­σης, στο προσκήνιο της πο­λι­τικής ιστορίας του τόπου, των εκ­συγχρονιστικών συνθημάτων του Ελευθερίου Βενιζέλου. Εν μέσω πολεμικών συρράξεων, τόσο των Βαλκανικών Πολέμων όσο και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η χώρα διευρύνει τα σύνορά της. «Η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» αποκτά σάρκα και οστά για να καταλήξει στην καταστροφή της Σμύρνης και τον ξεριζωμό του ελληνισμού απ’ τις πατρογονικές του εστίες, σε Μικρά Ασία και Πόντο. Είναι η στιγμή κατά την οποία συ­γκρο­τείται η πρώιμη αστική τάξη και διαμορφώνονται τα ανώ­ρι­μα, ακόμη, χαρακτηριστικά της εργα­τικής. Η έλευση των προ­σφύ­γων και η ανάμειξη των πολιτιστικών πραγματικοτήτων, δημι­­ουργούν νέα αιτήματα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι πολι­τι­κές τού παρελθόντος δεν ανταποκρίνονται, πλέον, στις ανάγκες του εκάστοτε «σήμερα», που μεταβάλλεται με ταχύτητα φωτός.

Αποσπάσματα διηγημάτων:

Κωνσταντίνος Λίχνος - Στο καπηλειό

Με τα πολλά και τα λίγα, έφτασα να χρωστάω εκατό δραχμές και βάλε. Το πόσα έχω αρπάξει απ’ τη φουκαριάρα τη μάνα μου δεν το λογαριάζω, δεν μπορώ να το λογαριάσω δηλαδή, καθώς έχω πλέον χάσει το μέτρημα. Κι ό,τι λεφτά βάζει στα χέρια της η κακομοίρα η κυρά Δέσπω, τα ‘χει πληρωμένα με αίμα, ξενοπλένοντας, ξενοσφουγγαρίζοντας και ξενομαγειρεύοντας. Από τότε που μας άφησε χρόνους ο μακαρίτης ο πατέρας μου, στάθηκε άντρας σωστός, και είναι ντροπής πράμα να ‘ρχομε τώρα εγώ και να την ξεζουμίζω για το πιοτί. Εκεί εκατάντησα όμως, ουδεν άλλο να πράττω καθημερινώς παρά να ντροπιάζομαι.

Δεν βαριέσαι όμως, ποιός θα μπορούσε σήμερις να με ψέξει; Ποιο νοικοκυριό δεν είναι χρεωμένο μέχρι τα μπούνια στο μανάβη ή το μπακάλη; Στις λαϊκές αγορές, που άρχισαν να στήνονται εφέτο για να παρακαμφθεί η κερδοσκοπία των μεσαζόντων, πιότερους να ζητιανεύουν βλέπεις παρά να γυρνάνε με το καλάθι στο χέρι πρόθυμοι να ψωνίσουν. Χώρος μαζικής επαιτείας εγίνηκαν οι λαϊκές. Κι όταν επήγε ο Βενιζέλος στην αγορά της πλατείας Θησείου, για να κάμει τα ψώνια του και να στηρίξει έτσι το νέο θεσμό, κατέληξε να τα μοιράζει στους απόρους που εμαζεύονταν γύρω του σαν αλαφιασμένο μελίσσι. Χαμός είχε γίνει στον τύπο την επομένη, για τον ξεπεσμό του χύδην όχλου που έτεινε τας χήρας στον πρωθυπουργό διά βοήθειαν. Έτσι έχει η κατάστασης δυστυχώς, και δεν ξεχωρίζω εγώ απ’ τους άλλους, επειδής αντίς να χρεωθώ στους μπακάληδες χρεώθηκα στους οινοπώλες.

Όχι πως είμαι και κανένας σεσημασμένος χρεώστης, μην τα παραλέμε. Η κατρακύλα μου ξεκίνησε προσφάτως, μιαν αφορισμένη Δευτέρα προ δύο μηνών όπου με σχολάσαν απ’ τη δουλειά. Φορτοεκφορτωτής στον λιμένα του Περαίαήμανε, χαμάλης δηλαδής, μα έβγαζα τουλάχιστον τα προς το ζείν. Απ’ όταν απολύθηκα και εισέτι, απέμεινα άφραγκος, να γυρίζω αργόσχολος σαν την άδικη κατάρα. Κι όταν δεν σε χωρά ο τόπος και δεν έχεις με κάτι να καταπιαστείς, τι άλλο σου μένει να κάμεις παρά να πας στο καπηλειό; Έτσι για να πιεις δυο γουλιές κρασί και ν’ απολησμονήσεις τα χάλια σου. Αυτό έκαμα κι εγώ, μα σιγά-σιγά το λίγο έγινε πολύ, το πολύ γίνηκε περσότερο και κατέληξα να πίνω με την οκά, τα βράδια μου να κυλάνε στη μέθη και τα λεφτά να ξεγλιστρούν απ’ τα χέρια μου προτού προκάμω να τα μετρήσω. Ούτε πόσο έπινα ήξερα πλέον, ούτε πόσα χρωστούσα και σε ποιους. Κι ούτε μ’ ένοιαζε. Μόνο την Δέσπω ντρέπομαι, άλλον κανέναν. Άμα ξεπέσω τόσο, που να της πάρω πάλε τα δουλεμένα της, να μου κοπούνε τα χέρια.

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου - «Ο τελευταίος περίπατος»

Οι κάτοικοι της Σελανίκ ξεχύθηκαν στους δρόμους, πολύχρωμο κιλίμι απλωμένο από τη Χρυσή ως την Κασανδρεωτική πύλη. Χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον, βγάζοντας τα ημίψηλα καπέλα τους και οι κυρίες χαμογελούσαν κεφάτες στoν απογευματινό τους περίπατο, στη συνοικία των Εξοχών. Στις φτωχογειτονιές, μαζεύονταν άνδρες και γυναίκες στα σοκάκια· αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν. Το μήνυμα εξαπλωνόταν σαν παλιρροϊκό κύμα «Είμαστε ελεύθεροι!» «Ζήτω η Ελλάδα!» κι όλοι, εργάτες και αστοί, άφηναν τις δουλειές τους κατά μέρος και έτρεχαν από το ΡεζίΒαρδάρ, το Κασμιγιέ, το Καραβάν Σαράι στο Διοικητήριο της πόλης να δουν τους Εύζωνες που θα ύψωναν την ελληνική σημαία. Περίμεναν υπομονετικά και στριμώχνονταν κάτω από τα ξύλινα σπίτια με τα υπερυψωμένα σαχνισιά, προκειμένου να ζήσουν τη στιγμή, που ονειρεύονταν αυτοί και οι πρόγονοί τους.

Αντώνης Ε. Χαριστός – Η αγχόνη του Παγκάλου

«Και τι δεν είδαν τα μάτια τους κείνες τις μέρες του ξεριζωμού. Μιλιούνια κατέφθαναν οι εκπατρισμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες στον λιμένα του Πειραιά. Ξεβράκωτοι, με μόνη περιουσία λίγα ρούχα κάτω από τη μασχάλη και τις αναμνήσεις, ολοζώντανες, ενός ανθηρού παρελθόντος στα κάδρα με τις πολύχρωμες αμφιέσεις και τα στολίδια στον λαιμό και τους καρπούς των χεριών να δηλώνουν την κοινωνική τους καταγωγή. Από το Αϊβαλί έως τη Σμύρνη, κι από τη Θράκη έως τον Πόντο, οι μέρες δόξας έδωσαν τη θέση τους στα καπνισμένα πρόσωπα των εκδιωγμένων και τα δέρματα κολλημένα στα κόκαλά τους, να τονίζουν την πείνα που θέριζε τα στομάχια τους. Κι εδώ, στη μητέρα πατρίδα, οι υπεύθυνοι της συμφοράς να κρύβονται πίσω από τους εξαφανισμένους κυβερνήτες και τις πολιτικές αποδράσεις. Οι πολιτικάντηδες ν’ ανεβοκατεβαίνουν στα κυβερνητικά κλιμάκια με ταχύτητα φωτός και τους κομματικούς σχηματισμούς, που βαστούσαν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας, να αλλάζουν από μέρα σε μέρα. Οι βασιλικοί έριχναν το ανάθεμα στους βενιζελικούς× οι βενιζελικοί επέστρεφαν το ανάθεμα στους βασιλικούς‧ κι όλοι μαζί βούλιαζαν τη χώρα στις αιμάτινες λίμνες χιλιάδων σφαγιασθέντων από τον φανατισμό των Τούρκων. Σούσουρο μεγάλο και οχλοκρατία δάμαζε τα πλήθη τούτες τις μέρες. Μέχρι να ανακηρυχτεί η Δημοκρατία από τον Παπαναστασίου, βολόδερνε η Ελλάς από τα κατασταλτικά μέτρα καθ’ άπασα την επικράτεια της επαναστατικής επιτροπής του Νικόλαου Πλαστήρα και τις απόπειρες αποκατάστασης της βασιλικής εξουσίας υπό ομάδος φίλα προσκείμενων αξιωματικών».

Three Poems by Shakil Kalam from Bangladesh

 

i. It Will Never Be Come

My brother Floyd died in agony!
King, did you not hear his pitiful cry -
Intense screaming sound!
The sky was shaking.
What a horrible sight you have not seen! The pain of death!
He was trying to alive and desperately efforts to survive.
Didn't you hear - the sound of his death moaning,
how the hard voice grew weaker and weaker?
His heart was torn by the heavy pressure of the police knee.
You were in the blue sky?
Didn't you see this tragic death from there?
Your unspoken protest could not save George,
He was the most qualified representative of you - the successor.
What an inhuman poem was written in the land of humanity.
The whole world stared in amazement - shocked!
The green grass of the soil was stained with Floyd's blood.
The Mad King smiled happily on Twitter -
Makes sweet melody.
Excited mind in anticipation of the future.
The fire of racism is flaming with flare.
Demonstrations erupted in public outrage, uproar,
Corona was shocked by this tragic event
The golden land of humanity; it became colorless.
Slogan all aroun and the poster is fulled again; "Let destroyed racism "
King, we have not forgotten you.
Hey, Justin Trudeau, millions of salutes to you;
You are the messenger of humanity.
Your greeting; I am by your side.
The world will move forward with your inspiration.
No one will be marked with letters.
The world will move forward with your inspiration.
No one will be identified by skin color.
What we return to is primitive; Black and white!
No, we are still awake millions of poets
We will fill the two poles of the world with poetry.
The oppressed, the tortured, the exploited and deprived human beings will wake up;
In the fire of rebellion and the protests will broke out - in the tune of human welfare; All black will be erased.
No, King, do not be ashamed, do not be afraid; look, the poets are awake up.
This is time, from the earth;
The black hand of caste rivalry will be eradicated.
It will never be come back to the earth ;
"The Poisonous Tree of Racism."

ii. Where Did You Get Lost?

৷৷ A while ago, the flowers raining was flooded the soil,
Now the sun shines in the western sky,
A massive rainbow of seven colors - across the eastern horizon,
I couldn't find you among the seven colors
Come and see me once in the wind or in the guise of a whirlwind.

I saw a stars' fair across the sky yesterday,
The water lilies of massive lake bloomed across the vast sky
It was the night of the fireflies,
in the midst of innumerable stars, I am constantly looking for you;
The game of breaking and building are going on,
Where are you lost in the distant sky! but didn’t get find your trace nowhere.

I rode in a miraculous vehicle at dawn,
I found you in the Seven Peaks of the Himalayas,
At sunrise, I am charmed by the captivating scenary of poetry!
White snow; In the light of dawn
Golden game of rising sun-ray; what a wonderful sight is!

I have kept my love in an invisible cage;
Which has no boundaries.
In which office I will registry your and my love's documents.
All marriage registry offices have been locked down, in uninhabited areas; During the Corona-Epidemic.

Tell me, Kuntala, where are you?
how are you?
I really want to know! are you
in the blue sky?
How I can put on chains to your milky coloured feet.
I have lost meself in your 'Palapali' game, torn!

iii. Where I Anchored?

In slowly stepping exit grom the oceans blue hotel 'Seagull';
You anf I walked hand in hand along the narrow path of the casuarinas-forests.
Light and shadows have played before, never before or since.
Dreams match wings.You and I walked half-dark-
Towards eternity, for eternity - in the blue of the sea
I have been waiting for such a day for a long time.

You and I are standing at the beautiful time of sunrise and sunset.
The deep black night has been removed by the glittering light
The golden light of day has shone beyond the night.
I have crossed the river of sorrows and stood on the shores of happiness,
There was a flood of joy coming down the blue stairs of sorrow.
The rough seas are the target of the battle of life.
If you get lost in a trance - sink in an instant.

Today I have crossed the mountains and the high and low paths.
Standing in search of mega-life in Shunyapur with an empty heart,
Nano-life or successful life has passed-
At the juncture of life and death; In a transition.
Where we are supposed to go, there is absolutely no preparation to go there.

The carefree mind wants some more time -
What will you give me then! How awful!
The irony of fate! White bed! Oxygen mask on face;
Alone I am a warrior - human civilization is trembling today.

A woman in a white dress came to my ear and said, who are you?
I said in a trembling voice, I am Tamal. Who are you!
I am Prakriti, silently she says me; your comrade


SHORT BIOGRAPHY : SHAKIL KALAM

Root finder poet and writer Shakil Kalam was born on December 3, in Bangladesh. He obtained Masters from University of Dhaka and diploma on IAS and IFRS from the Institute of Chatered Accountants of Bangladesh (ICAB). He is engaged as the Deputy General manager in the central bank of Bangladesh. Mostly, he is renowned as the central banker, corporate governance specialist, researcher, poet, child litterateur and translator. His poems are translated published into twenty-four languages, published in the literary web-site, magazine and included different anthologies over the world. His creative and textual published book numbers are thirty-four as well as these are the best sellers. His textual books are enlisted as reference books and taught in many public and private universities in Bangladesh. Awarded with Order of Shakespeare Medal 2021, Gujarat Sahitya Academy award 2021 and Global Prestigious award 2021. He is the Founder of a literary group named ‘ShahityaPata’ and Convener of Social Development Research Foundation. He is the International Ambassador for Chamber of Writers and Artists in Spain as well as member of different International English literary journals advisory boards.

Published and there https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΕΚΔΗΛΩΣΗ - Μελοποιημένη ποίηση Σύγχρονων Ποιητών & Λογοτεχνών . Από την Μουσικο-θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών Η ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ με τη στήριξη της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

                               

Π..Ρ..Ο..Σ..Κ..Λ..Η..Σ..Η

Δευτέρα 30 Μαΐου 2022 και Ώρα 19:00

Η Μουσικο-θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών

<<Η ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ>>

Με την στήριξη και συνεργασία της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

παρουσιάζει μελοποιημένη ποίηση Σύγχρονων

Ποιητών &Λογοτεχνών Μελών και φίλων .

Το μουσικό ποιητικό πρόγραμμα παρουσιάζεται

στην αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Γενναδίου 8 και Ακαδημίας 7ος όροφος,

Μιχαήλας Αβέρωφ ,τηλ. 210-3834-559

Ποιήματα τους απαγγέλουν οι δημιουργοί- ποιητές :

Αντώνης Βαρελόπουλος, Αλέκος Πούλος,

Άντα Μανιαδάκη, Νίκος Ιωσήπου,

Ελένη Τσαγανού, Νέλλη Λαγάκου,

Αλέκος Αδραχτάς, Παναγιώτης Μελάς,

Σοφία Κλουβάτου, Αθανασία Ρετούλη.

Μουσική σύνθεση: Λευκή Στεφανίδου-Τσίκλου

Ακορντεόν: Νίκος Τζελάτογλου

Είσοδος Ελεύθερη

ΕΛΙΣΑΒΕΤΙΑΝΟ ΘΕΑΤΡΟ –ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΌ ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΟΜΙΛΟ ΤΟΥ 9ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΑΓΓΛΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

 

Το βίντεο από την παράσταση 

ΕΛΙΣΑΒΕΤΙΑΝΟ ΘΕΑΤΡΟ –ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΌ ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΟΜΙΛΟ ΤΟΥ 9ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ

ΤΜΗΜΑ ΑΓΓΛΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

Τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο της σχολικής ζωής παρατηρούνται διαρκώς φαινόμενα που καταδεικνύουν την έλλειψη ουσιαστικής επαφής και επικοινωνίας μεταξύ των μαθητών. Η πανδημία, ο εγκλεισμός και η εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση επιδείνωσαν την κατάσταση και συνέτειναν στην ψυχική απομάκρυνσή τους.

Με στόχο την βελτίωση των σχέσεων μεταξύ μαθητών/μαθητριών σκεφτήκαμε να υλοποιήσουμε μία δράση με πυρήνα το Ελισαβετιανό Θέατρο και θεματικό άξονα την αγάπη όπως σκιαγραφείται στο εμβληματικό έργο του William Shakespeare Ρωμαίος και Ιουλιέτα, πολυεπίπεδα και πολυσημικά. Εκτός από τον πρωτεύοντα παιδαγωγικό στόχο δηλαδή την εξοικείωση των μαθητών με τον διαχρονικό θεατρικό λόγο του σπουδαίου δημιουργού , επιδιώχθηκε και η ενίσχυση της μεταξύ τους συνεργασίας, της επικοινωνίας σε ένα κλίμα ασφάλειας έτσι ώστε να αναπτυχθεί πολύπλευρα τόσο η δημιουργικότητα όσο και η γνωστική τους ικανότητα.

Στο πλαίσιο του μαθήματος της αγγλικής γλώσσας και συγκεκριμένα στη θεματολογία ‘’Arts’’, οι μαθητές , με τη βοήθεια κατάλληλου εκπαιδευτικού υλικού, «συνομίλησαν» θεατρικά με τον λόγο του Shakespeare και «συνάντησαν» το Ελισαβετιανό Θέατρο (Elizabethan theatre) καταθέτοντας την δική τους νεανική προσέγγιση με σεβασμό στο έργο και την διαχρονική του λογοτεχνική αξία. Εκτός από την γλωσσική προσέγγιση και ανάλυση του περιεχομένου με έμφαση στους χαρακτήρες και τα επικοινωνιακά εργαλεία του συγγραφέα , δόθηκε έναυσμα για συζήτηση σχετικά με τα θέματα που αναδεικνύονται στο εν λόγω έργο όπως: σχέσεις – οικογένεια – αγάπη – θάνατος – πεπρωμένο – συγκρούσεις – συμφιλίωση – στερεότυπα.

Η μελέτη του έργου οδήγησε την θεατρική μαθητική ομάδα του σχολείου μας να επιχειρήσει την δραματοποίηση του κειμένου.

Επιλέχθηκε από τους μαθητές να «ανεβάσουν» την σκηνή της πράξης ‘ balcony scene’ (σκηνή του μπαλκονιού).

Μετά από πολύμηνη προετοιμασία, μεγάλη προσπάθεια και εξαιρετική συνεργασία η παράσταση ανέβηκε με την πολύτιμη αρωγή και συμβολή των μαθητών σε χώρο του σχολείου.

Τόσο τα κοστούμια όσο και τον χώρο της παράστασης παρείχε ευγενικά το σχολείο μας. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας της παράστασης οι μαθητές μας συνεργάστηκαν με την Καθηγήτρια Εικαστικών κυρία Σταυροπούλου, της οποίας η συμβολή υπήρξε πολύτιμη και την οποία ευχαριστούμε θερμότατα.

Τα παιδιά χαρακτήρισαν την ενεργή συμμετοχή τους στην εν λόγω δράση «ένα όμορφο ταξίδι, μέσω της αγγλικής γλώσσας, στον κόσμο του Ελισαβετιανού θεάτρου». Το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Τους ευχαριστώ θερμά για την χαρά της δημιουργίας που μοιραστήκαμε δουλεύοντας με συνέπεια και αγάπη.

Στο πλαίσιο της παράστασης καθώς και της προσέγγισης των διαφορετικών μορφών τέχνης προσκλήθηκε ο μαθητής της Γ Γυμνασίου Στυλιανός Ηλίας Γιαννακουλόπουλος για να απαγγείλει δικό του ποίημα στην αγγλική γλώσσα συναφές με τη θεματική του έργου. Μετά την απαγγελία ακολούθησαν ερωτήσεις και συζήτηση..

Οι μαθητές/μαθήτριες οι οποίοι/οποίες συμμετείχαν και συνέβαλαν στην δραματοποίηση του έργου υλοποιώντας με επιτυχία ένα απαιτητικό πρότζεκτ , σε καιρούς όπου η Τέχνη και ο ρόλος της παραγκωνίζονται συστηματικά είναι οι:

Ανδρουλάκη Αικατερίνη (Ρωμαίος)

Καλογήρου Ειρήνη (Ιουλιέτα)

Καραγιάννη Ραφαέλα (Νταντά)

Λύκος Αντώνης (Αφηγητής)

Υπεύθυνη Καθηγήτρια Τμήματος αγγλικής γλώσσας: του 9ου Γυμνασίου Νίκαιας : Γεωργία Παπαδοπούλου

Τον περασμένο Απρίλιο είχα την χαρά και την τιμή να προσκληθώ από την Υπεύθυνη Καθηγήτρια του αγγλικού τμήματος του 9ου Γυμνασίου όπου φοιτώ την κυρία Γεωργία Παπαδοπούλου σε ποιητική συνάντηση με τους μαθητές της Γ τάξης. Η πρόσκληση μου δόθηκε με αφορμή ένα πρότζεκτ που εκπόνησαν οι μαθητές σχετικά με το Ελισαβετιανό Θέατρο και το έργο του Shakespeare Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Πέρα από την μεγάλη τιμή που μου έγινε , η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη γιατί είχα την ευκαιρία να απαγγείλω ένα δικό μου ποίημα που έγραψα στα αγγλικά και θεματικά ήταν συναφές με την έξοχη παράσταση που ανέβασαν τα παιδιά. Τα παιδιά ανταποκρίθηκαν θετικότατα στην συνάντηση αυτή. Οι ερωτήσεις που ακολούθησαν ήταν εύστοχες και η συζήτηση γόνιμη. Η εμπειρία αυτή θα μου μείνει αξέχαστη όχι μόνο για την ουσιαστική συνομιλία που είχα με τους συμμαθητές και την Καθηγήτρια μου αλλά γιατί είδα ότι η Ποίηση συγκινεί τους νέους ανθρώπους της ηλικίας μου. Συγχαρητήρια θερμά στην εξαίρετη Καθηγήτρια μας Κυρία Γεωργία Παπαδοπούλου για την υπέροχη πρωτοβουλία και στα παιδιά για την υλοποίηση του πρότζεκτ. Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για την πρόσκληση , για την τιμή και την χαρά να μοιραστώ μαζί τους Ποιητικές στιγμές και εύχομαι να υπάρξουν και να υλοποιηθούν και άλλες τέτοιες δράσεις στο σχολείο μου από το οποίο αποφοιτώ φέτος με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Με τιμή,

Στυλιανός Ηλίας Γιαννακουλόπουλος

Μαθητής Γ Γυμνασίου

9ο Γυμνάσιο Νίκαιας

Ποίημα : Στυλιανός Ηλίας Γιαννακουλόπουλος

UNTITLED

Isnt it so hard to survive,

When your love does not revive me?

I’d rather die

Than hide in an others eyes!

When I feel your love

I know that I have finally found the saint

That will free me from this grave

Cause nothing but a grave

Is to try and crave… what is not you

Isn’t it so right?

Isn't it so real?

That when I invoke God

I ask him to give me no other miracle but you?

Oh how I crave the chance to look you in the eyes and tell you

Welcome to your home, that is my heart

Always rock hard, made for you

You are the only that in the suns and the nights

Makes me equally stand my ground

You are the sole who lightens my darkness

Makes me tremble… With just one of your kisses

Dont stop leaving me speechless, as you make me fearless

As I fearlessly fight for what keeps me alive… what as in your love

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΑΘΗΤΗΣ Γ ΤΑΞΗΣ 9ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ

Το φωτογραφικό υλικό και το βίντεο είναι από την ιστοσελίδα του 9ου Γυμνασίου Νίκαιας. 
https://9gym-nikaias.att.sch.gr/

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΙΧΝΟΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ : Πεθαίνω σαν χώρα - από την ομάδα Knot στο Bios

 

Πεθαίνω σαν χώρα - από την ομάδα Knot στο Bios

Διάρκεια: 70'

Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθέτης: Αλίκη Στενού

Σκηνογραφία: Σοφία Παπαγεωργίου

Κοστούμια: Σοφία Παπαγεωργίου

Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος

Κίνηση: Λίνα Κομνηνού

Ερμηνεύουν: (αλφαβητικά) Λίνα Κομνηνού, Συμεών Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αντώνης Σανιάνος, Αλίκη Στενού

Παίζουν μουσική: Νίκος Τουλιάτος (Κρουστά)

Το έργο «Πεθαίνω σαν χώρα», γραμμένο το 1978 από τον Δημήτρη Δημητριάδη, μας ταξιδεύει σε μια χώρα που καταρρέει ολοκληρωτικά, σε μια ιστορική στιγμή -χρονικά αδιευκρίνιστη- όπου οι γυναίκες είναι ανίκανες να κυοφορήσουν και οι άνδρες ανήμποροι να τις γονιμοποιήσουν, [… όλο το σπέρμα όλων των αντρών της γης, δεν θα μπορούσε να ζωντανέψει εκείνη την κόχη του κορμιού μου απʼ όπου ξεκινάει η ανθρώπινη ζωή… Έχεις αδειάσει όλη τη ζωή σου μέσα μου, μ’ έχεις σπείρει μα ο σπόρος σου δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει…].

Μοιάζει, λοιπόν, λες και η αναγέννηση της ζωής έχει καταπαύσει, και της έχει απομείνει μονάχα, η δυνατότητα να ακολουθεί την αναπόφευκτη πορεία της προς τον θάνατο και τον αφανισμό. Και ο θάνατος είναι καθολικός, ατομικός, ψυχολογικός, υπαρξιακός, (…οι πολίτες, μαθημένοι στην εγκράτεια, χαλιναγωγούσαν την απελπισία τους και περιόριζαν σε ιδιωτικούς χώρους τα ξεσπάσματα του πανικού τους, που τους έκανε να ξεσχίζουν την νύχτα τα μαξιλάρια με τα δόντια τους), μα συνάμα και συλλογικός, εθνικός, κρατικός.

Η καταγραφή αυτού του θανάτου είναι γλαφυρή, χειμαρρώδης, σπαρακτική, με γλώσσα ανηλεή, που αποδίδει ωμότατα τους αποκρουστικούς προθανάτιους ρόγχους της «Χώρας», την αποκτήνωση των πολιτών της, την ηθική κατάπτωση, την υπαρξιακή παρακμή, την αηδία που προκαλεί η παραμονή στη «ζωή», ενός οργανισμού σε ολική σήψη, όπου ο θάνατός του θα αποτελέσει λύτρωση για τον ίδιο και δικαίωση για τη ζωή.

Η επιθανάτια αγωνία της «Χώρας» και των πολιτών της, μεταφέρεται άψογα από την Σκηνοθεσία της Αλίκης Στενού και τις ερμηνείες των ηθοποιών (Λίνα Κομνηνού, Συμεών Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αντώνη Σανιάνο) που βαδίζουν αποφασιστικά επάνω στη σκηνή, κατορθώνοντας να μεταδώσουν την απελπιστική διαβίωση των ανθρώπων στην υπό πολιορκία «Χώρα» τους, με την ένταση της ερμηνείας τους, τις συναισθηματικές τους εξάρσεις, τη στάση, τη μελετημένη κίνησή τους και τη χειμαρρώδη εκφορά του λόγου τους. Το νοηματικό φορτίο του έργου, ενισχύεται και από το εξαιρετικά προσεγμένο, μινιμαλιστικό σκηνικό, και την καταπληκτική -επί σκηνής- ζωντανή μουσική υπόκρουση του Νίκου Τουλιάτου, ο οποίος κατορθώνει, δανειζόμενος όργανα και αντικείμενα από το ίδιο το σκηνικό, να διαμορφώσει ένα ηχητικό περιβάλλον που απογειώνει την παράσταση.

Μια παράσταση εκρηκτική και καθηλωτική, με ερμηνευτές που πάλλονται από ενέργεια ασταμάτητα και κινούνται ορμητικά αδιάκοπα. Μια παράσταση, που φαινομενικά έχει ως κύριο θέμα τον Θάνατο, μα δεν γίνεται ποτέ πένθιμη, ούτε προκαλεί την απόγνωση, γιατί οι επιθανάτιοι σπαραγμοί του Παλιού, αποτελούν ταυτόχρονα, την έναρξη της επώδυνης γέννησης του νέου. Του νέου που δεν θα θυμίζει σε τίποτα το παλιό, […Το όνομα της χώρας άλλαξε. Το νέο δεν θύμιζε σε τίποτα το παλιό...].

[Πάνω από χίλια χρόνια έχει διαρκέσει ο πόλεμος…] Έτσι ξεκινά η αφήγηση, παρουσιάζοντάς μας μια χώρα που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση και πολιορκείται για μια χιλιετία από κάποιο απροσδιόριστο εξωτερικό εχθρό, αφήνοντας αδιευκρίνιστα τα αίτια ή τα ιστορικά δρώμενα που οδήγησαν στην κατάσταση που περιγράφεται, γιατί, απλούστατα, κάθε αναφορά στις επιμέρους «αιτίες» της παρακμής θα ήταν αποπροσανοτιλιστική.

Ο θάνατος της χώρας δεν προκαλείται από κάποιο εξωτερικό παράγοντα (τους επιτιθέμενους βαρβάρους), κάποια ηθική παρέκκλιση ή οικονομική χρεωκοπία, είναι ο ολιστικός θάνατος ενός συγκεκριμένου τύπου συλλογικής οντότητας που προετοιμάστηκε υπομονετικά και προκλήθηκε νομοτελειακά, εξαιτίας της ίδιας της δομής και λειτουργικότητάς της. Είναι το αναπόφευκτο τελικό στάδιο, της συλλογικής ύπαρξης που αποκαλούμε έθνος ή χώρα, μία κατάσταση στην οποία θα περιέλθουν όλες οι χώρες και οι συλλογικές οντότητες που δημιουργήθηκαν ως εθνικά κράτη καπιταλιστικού τύπου.

Όπως σε κάθε θάνατο-γέννηση, σε κάθε πέρασμα προς κάτι ιστορικά ανώτερο, έτσι κι εδώ, η «Χώρα» δεν θνήσκει ησύχως, δεν περνά στην ανυπαρξία αφήνοντας έναν ηδύ αναστεναγμό, αλλά σπαράζει, οδύρεται και κατατρώγει τις σάρκες της για να κρατηθεί στη ζωή. Συνεπώς, η κατάστασή της είναι κυριολεκτικά τραγική, η εσωτερική παρακμή και ο εκφυλισμός έχει φτάσει σε τέτοια σημεία, που ο αφανισμός της «Χώρας» είναι πια προτιμότερος από τη συντήρησή της, και αυτό κάνει τον θάνατό της να μοιάζει τελικά με αυτοχειρία.

Για αυτό, μάλιστα, κανείς από τους πολίτες της δεν είναι διατεθειμένος να υπερασπίσει τη «Χώρα» του, να προστατεύσει την Πατρίδα -που μέχρι τώρα λογιζόταν πιο σημαντική από τα άτομα που την απάρτιζαν-, αλλά αντίθετα προσδοκά την τελική νικηφόρα επίθεση του εχθρού […έναν ολόκληρο λαό εξουθενωμένο κι ανίκανο πια ν’ αντισταθεί στα πιεστικά κελεύσματα μιας ανεξέλεγκτης αλλά συνειδητής περιφρόνησης προς καθετί που συνεργούσε στην επιβίωση του έθνους, πράγμα που έφτανε στα όρια της προμελετημένης πατριδοκτονίας και σήμαινε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η έννοια του έθνους είχε από την στιγμή εκείνη κιόλας χαθεί οριστικά…]

Να υπερασπίσει τι, άλλωστε; Αφού πιά, η ίδια η ζωή έχει χάσει τη ζωτικότητα της. […Την χρονιά εκείνη καμιά γυναίκα δεν έπιασε παιδί. Αυτό συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, μέχρι που συμπληρώθηκε γενιά χωρίς καμιά καινούργια γενιά να 'ρθει στον κόσμο…]. Ο άνθρωπος έχει απωλέσει την ανθρώπινη υπόστασή του, έχει αλλοτριωθεί και νοσήσει ψυχικά σε τέτοιο βαθμό, που η συνέχεια της επιβίωσής του (στην υπάρχουσα συνθήκη) φαντάζει πράξη που αντιστρατεύεται τη ζωή.

Πλέον, το σώφρον, το ωφέλιμο και το ηθικό, είναι η «Χώρα» να αφανιστεί, και είναι ελαχίστου σημασίας, το αν αυτό που την καταστρέφει είναι ο εξωτερικός εχθρός ή η συστημική σήψη που  έχει προκαλέσει γάγγραινα σε ολάκερο το σώμα της κοινωνίας, με αποτέλεσμα, οι άνθρωποι να έχουν αποκτηνωθεί και να ξεσπούν όπου βρουν. […πυρπολισμοί δημόσιων κτηρίων, καταστροφές μνημείων και εθνικών συμβόλων, δολοφονικές επιθέσεις εναντίον προσώπων που οι επιτιθέμενοι τα θεωρούσαν υπεύθυνα για το κακό που τους είχε βρει...]

Η «Χώρα» του Δημητριάδη πεθαίνει, και ο θάνατός της, επιφέρει και τον θάνατο των πολιτών της ή αντίθετα, ο θάνατος των πολιτών, συμβάλει στο θάνατο της χώρας […το αδιέξοδο της χώρας ήταν στις ψυχές των κατοίκων της και η ψυχή των κατοίκων της δεν ήταν παρά το δικό της αδιέξοδο. Γιατί η μετάβαση από τον έναν ιστορικό κύκλο στον άλλον είχε εξαντλήσει και την τελευταία της περιστροφή...].

Το αδιέξοδο της «Χώρας» δεν είναι οικονομικό ή τεχνοκρατικό, δεν προκλήθηκε από έλλειψη φυσικών πόρων ή κακή διαχείριση, είναι αδιέξοδο κοινωνικόπολιτικό, που οδηγεί σε μια αφόρητη ανθρωπολογική κατάσταση. Σε τελική ανάλυση, δεν είναι καν ο θάνατος μια συγκεκριμένης χώρας ή ενός ορισμένου έθνους, αντίθετα είναι ο επικήδειος μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής, το κλείσιμο ενός ιστορικού κύκλου. Είναι η άρνηση του υπαρκτού και η εξέλιξή του σε κάτι το νέο, όπου η νέα χώρα δεν θα είναι πια η «Χώρα», ο νέος λαός δεν θα είναι έθνος και ο νέος άνθρωπος δεν θα είναι ο κατ’ ευφημισμόν άνθρωπος που γνωρίζουμε σήμερα. Μια ολική ανατροπή του τρόπου οργάνωσης των κοινωνιών, όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα (όπου τα άτομα συγκροτούσαν λαούς, που αποκαλούνταν -υπό προϋποθέσεις- έθνη, τα οποία δημιουργούσαν κρατικές ολότητες, που ονομαζόντουσαν Χώρες, οικοδομημένες επάνω σε εκμεταλλευτικού τύπου συστήματα παραγωγής).

Για να οδηγηθεί, όμως, κάποιος στην αυτοκτονία ή την πατριδοκτονία, πρέπει να έχει φτάσει σε ακραία επίπεδα εξαθλίωσης. Πρέπει η ζωή του να έχει καταστεί αβίωτη, να έχει αποσείσει κάθε πλάνη, ελπίδα, και υπερφυσική προσδοκία. Μόνο τότε, έχοντας φτάσει στα κατάβαθα του ξεπεσμού και στην εσχατιά της απελπισίας, θα αρνηθεί την κατάστασή του και θα βρει την αποφασιστικότητα να την ανατρέψει.

Για να μετεξελιχθεί, όμως, ο λαός σε κάτι άλλο, που θα οδηγήσει στην δημιουργία μιας άλλης «Χώρας», που θα πραγματώσει μια νέα ανθρώπινη κατάσταση, θα πρέπει το υπάρχον να πεθάνει αμετάκλητα και το νέο να αποτελεί άρνηση και υπέρβαση της προηγούμενης συνθήκη, που όριζε την ύπαρξη του ανθρώπου στο παρελθόν([…Το όνομα της χώρας άλλαξε. Το νέο δεν θύμιζε σε τίποτα το παλιό...]).

Κων/νος Λίχνος

Photos by: Konstantinos Kardakaris , Ioanna Fytopoulou