ΤΑΣΣΟΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΣ ( 1914 - Αθήνα, 13 Οκτωβρίου 1985 )

 

Ο Τάσσος (πραγματικό όνομα: Αναστάσιος Αλεβίζος, Λευκοχώρα Μεσσηνίας, 1914 - Αθήνα, 13 Οκτωβρίου 1985) ήταν διακεκριμένος Έλληνας χαράκτης.

Μικρός παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Γιώργο Κωτσάκη. Το 1930, σε ηλικία δεκαέξι ετών, έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής και ζωγραφικής στα εργαστήρια του Θωμά Θωμόπουλου, του Ουμβέρτου Αργυρού και του Κωνσταντίνου Παρθένη.

Από το 1933 και μέχρι την αποφοίτησή του από την Σχολή το 1939, παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στο εργαστήριο του Γιάννη Κεφαλληνού. Πιθανολογείται ότι καθοριστικό ρόλο στην αφοσίωσή του στην χαρακτική έπαιξε και η γνωριμία του με τον Δημήτρη Γαλάνη, τον άλλο μεγάλο έλληνα χαράκτη της εποχής του Μεσοπολέμου, μέσω του οποίου γνώρισε και την γαλλική χαρακτική. Λέγεται επίσης ότι πραγματοποίησε σπουδές στο Παρίσι, την Ρώμη και την Φλωρεντία. Πάντως, το ταλέντο του στην χαρακτικήαναγνωρίστηκε πολύ γρήγορα· στην Πανελλήνια Έκθεση του 1938 έλαβε το Βραβείο Χαρακτικής και δύο χρόνια αργότερα (1940) τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Χαρακτικής.

Από το 1930 είχε ενταχθεί στο ΚΚΕ, αρχικά στην νεολαία του κόμματος (ΟΚΝΕ) και αργότερα ως πλήρες μέλος. Με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, το 1940, ο Τάσσος και πολλοί άλλοι μαθητές του Κεφαλληνού, φιλοτέχνησαν προπαγανδιστικές αφίσες για την εμψύχωση του ελληνικού λαού. Στα χρόνια της Κατοχής, εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και στο ΕΑΜ Καλλιτεχνών, για να συνεχίσει την (παράνομη πλέον) δημιουργία προπαγανδιστικού υλικού κατά των κατακτητών.

Μετά την απελευθέρωση, ο Τάσσος άρχισε να ασχολείται και με άλλα θέματα πέρα από τον πόλεμο, όπως γυμνά, νεκρές φύσεις και πορτρέτα, ενώ ταυτοχρόνως άρχισε να χρησιμοποιεί και χρώμα στις ξυλογραφίες του.

Ο Τάσσος είχε επίσης μια ιδιαίτερη αγάπη για το βιβλίο και τις γραφικές τέχνες. Ήδη από το 1939, με την αποφοίτησή του, έφτιαχνε εξώφυλλα και κοσμήματα για το λογοτεχνικό περιοδικό Νέα Εστία. Αμέσως μετά την απελευθέρωση, ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση στον εκδοτικό οίκο «Τα Νέα Βιβλία» που ίδρυσε το Κομμουνιστικό Κόμμα το 1945 και που έκλεισε το 1948. Το 1948 άρχισε να συνεργάζεται με τον Οργανισμό Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων (ΟΕΣΒ, μετέπειτα Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, ΟΕΔΒ). Καρπός της συνεργασίας του με τον ΟΕΣΒ/ΟΕΔΒ, υπήρξε η εικονογράφηση πολλών βιβλίων για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, με πρώτο το Αναγνωστικόν Έκτης Δημοτικού που κυκλοφόρησε το 1949.

Το 1948 έγινε καλλιτεχνικός σύμβουλος του λιθογραφείου «Ασπιώτη–Έλκα», και από το 1954 έως το 1967 φιλοτέχνησε γραμματόσημα για λογαριασμό των Ελληνικών Ταχυδρομείων, αρχικά με την τεχνική της έγχρωμης ξυλογραφίας και κατόπιν με τη μέθοδο offset. Επίσης, από το 1962 έως τον θάνατό του, σχεδίαζε και τα γραμματόσημα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το 1959 ανέλαβε την διεύθυνση του Τμήματος Γραφικών Τεχνών στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο, όπου δίδαξε μέχρι το 1967.

Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της καλλιτεχνικής ομάδας «Στάθμη», η οποία τον τίμησε με αναδρομική έκθεση των έργων του στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Την ίδια εποχή παρουσίασε έργα του στην Μπιενάλε της Βενετίας (1952) και του Λουγκάνο (1953).

O A. Tάσσος δουλεύοντας τη σύνθεση "17 Nοεμβρίου 1973" 

Φωτογραφία: Σπύρος Kαραχρήστος

πηγή

Κατά την δεκαετία του 1960 η θεματογραφία του άρχισε να επικεντρώνεται στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής. Εγκατέλειψε σταδιακά το χρώμα, χάραζε όλο και μεγαλύτερες πλάκες ξύλου και άρχισε να δημιουργεί θεματικές ενότητες σε τρίπτυχα ή τετράπτυχα. Ταυτοχρόνως ασχολήθηκε με την αγιογραφία, ενώ συνέχισε να φιλοτεχνεί βιβλία.

Κατά την περίοδο της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, έζησε αυτοεξόριστος εκτός Ελλάδας και φιλοτέχνησε έργα κοινωνικής διαμαρτυρίας καταγράφοντας γεγονότα που τον συγκλόνισαν. Μετά την κατάρρευση της Χούντας, εξέθεσε έργα του στην Εθνική Πινακοθήκη(1975) και λίγο καιρό αργότερα έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ίδιου ιδρύματος. Το 1977, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης.

Συνέχισε να εργάζεται σκληρά μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Πέθανε το Οκτώβριο του 1985 αφήνοντας ημιτελή μία σειρά οκτώ συνθέσεων στο Δημαρχείο του Βόλου. Το 1987, η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με μία δεύτερη μεγάλη αναδρομική έκθεση έργων του.

Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, δημιουργήθηκε η Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών «Α. Τάσσος», με σκοπό την διάδοση του έργου του και την υποστήριξη της ελληνικής χαρακτικής. Από το 1991 και κάθε τρία χρόνια, η Εταιρεία αυτή πραγματοποιεί συλλογικές εκθέσεις νέων ελλήνων χαρακτών σε διαφορετικές πόλλεις της Ελλάδας. Η Εταιρεία επίσης διατηρεί ανοιχτό ως μουσείο το σπίτι όπου έζησε και δημιούργησε ο Τάσσος και η σύζυγός του, η ζωγράφος και χαράκτρια Λουκία Μαγγιώρου, επί της Αρδηττού 34, στην συνοικία Μετς της Αθήνας.

Τα έργα του χαρακτηρίζονται από την τεχνική αρτιότητά τους και την συγκινησιακή απόδοση της μορφής των απλών ανθρώπων του μόχθου και του πόνου, ενώ πρόκειται για έργα στρατευμένης τέχνης.

 Μεσημέρι (1958). Έγχρωμη ξυλογραφία

 Εξώφυλλο του Αναγνωστικού Δ΄ Δημοτικού. Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων, Αθήνα 1973.

Το κορίτσι με τα μικρά δένδρα

  Σύνθεση γιά τό ἐξώφυλλο τοῦ δίσκου «Ἡ Σωτηρία Μπέλλου τραγουδάει Τσιτσάνη», 1974

 Ο Καρπός

Αγρότες της Μεσσηνίας

 Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, 1955

Καπνοσυλλέκτριες

 Συλλογή καρπού, 1987

  Το Μπλόκο της Κοκκινιάς

 Εκτελέσεις την Πρωτομαγιά

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΡΕΝΑ ΚΑΡΘΑΙΟΥ ( 1913 – 11 Οκτωβρίου 2005 )

 

Η Ρένα Καρθαίου (Αθήνα, 1913 – 11 Οκτωβρίου 2005) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και μεταφράστρια. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ειρήνη Λάκωνα.

Ήταν κόρη του γνωστού θεατρικού μεταφραστή και ποιητή Κ. Καρθαίου (1878–1955). Σπούδασε στο Γερμανικό Σχολείο και έπειτα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.Καλλιέργησε ιδιαίτερα την ποίηση για παιδιά και εργάστηκε για τη διάδοση του παιδικού βιβλίου στην Ελλάδα. Το 1963 εξέδωσε, μαζί με τον σύζυγό της δημοσιογράφο Αντώνη Μπρούσαλη, το περιοδικό "Η Πλώρη", με σκοπό την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, στράφηκε σχεδόν αποκλειστικά στην παιδική λογοτεχνία, ιδιαίτερα στην ποίηση, την οποία ανανέωσε αισθητικά και θεματολογικά. Η ποίησή της έχει θεματικούς πυρήνες τη φύση και το παιδί και διακρίνεται για την τεχνική της αρτιότητα (με προτίμηση στην παραδοσιακή στιχουργική), την αμεσότητα, το χιούμορ και τη ζωντάνια.

Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη συλλόγων όπως η Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά (έως το 1966) και ο Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Επίσης μετέφρασε ξένους Ποιητές και συγγραφείς (Ρίλκε, Ταγκόρ, Γκαλίν, Κέρνερ κ.ά.)

Εργογραφία

Τα πουλιά της Ιεριχώ (1949)

Το δέντρο του ουρανού (1961)

Χαρταετοί στον ουρανό (1972,βραβείο Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς)

Ανοιξιάτικα και κυπαρισσόμηλα (1982)

Στα μονοπάτια του ήλιου (2000)

Συνεργάστηκε επίσης στη συγγραφή αναγνωστικών και βιβλίων για τις διακοπές:
Ο αγέρας παίζει φλογέρα (1977,με τη Γ.Γρηγοριάδου-Σουρέλη & τον Γ.Σουρέλη)
Αναγνωστικό Δ΄ Δημοτικού (1979,με τους Γ.Γρηγοριάδου-Σουρέλη & Γ.Σουρέλη)
Χαρούμενες διακοπές (με την Κ. Μάνου-Πασσά,8τόμοι)
Παρέα με τον Αίσωπο (1998,3τόμοι,με την Κ.Μάνου-Πασσά)
https://el.wikipedia.org/

Γουλιμή, Δεμερτζής, Καρθαίου, σε εκδήλωση του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου

Φθινόπωρο 

Ο Σεπτέμβρης , πρώτα κρύα ,
τρέχει ανοίγει τα σχολεία .

Ο Οκτώβρης συγυρίζει ,
ναφθαλίνη σου μυρίζει .

Κι ο Νοέμβρης με βροχή ,
σκάβει , σπέρνει όλη τη γη .

Του φθινόπωρου , παιδιά
και τα τρία πολλή δουλειά .

✤    ✤    ✤    ✤

Η Σακαράκα

Γκραν και γκρουν και τρίκι τράκα...
Δες, περνάει μια σακαράκα!

Αγωνίζεται, μπαμ μπουμ,
παλιοσίδερα χτυπούν.

Τρίκι-τρακ στην ανηφόρα,
προσπαθεί να πάρει φόρα.

Πουφ-πουφ-πουφ μέσα στη σκόνη,
ξεφυσάει και ξεφουσκώνει.

Τρίκι-τρακ και γκραν και γκρουν,
ουφ, τα λάστιχα βογκούν.

Ξάφνου, παφ! έχουνε σκάσει
κι έχει η γειτονιά ησυχάσει!

✤    ✤    ✤    ✤

Κικιρίκου Κικιρί

Κόκορας χρυσός ο ήλιος
στης αυγής το φράχτη βγαίνει.
Κικιρίκου, όλοι ξυπνήστε,
κι είν' η ώρα περασμένη!

Φως ανοίγει τις φτερούγες,
το κεφάλι φως σηκώνει.
Φως στον κήπο, φως στο δρόμο,
φως στον κόσμο ώς πέρα απλώνει.

Κικιρίκου! Κι ανεβαίνει,
πάει ψηλά κλαρί κλαρί.
Φτάνει στ' ουρανού το θόλο:
Κικιρίκου! Κικιρί!

Σήκω, Τάσο, σήκω, Ρίνα,
Κώστα, Ελένη, Γιάννη, Λια!
Οι μικροί να παν σχολείο
κι οι μεγάλοι στη δουλειά!

✤    ✤    ✤    ✤

Σταφυλοπόλεμος

Σταφυλόρωγες οι σφαίρες,
το ντουφέκι μας κλαρί.
Μπαμ και μπουμ, αρχίζει η μάχη.
Κάντε πίσω, πίσω, εχθροί!

Μπαμ και μπουμ, χαλάει ο κόσμος
και τραντάζει η γειτονιά.
Σπίτια, τζάμια, αυλές και δρόμοι
εγεμίσανε ζουμιά.

Πλιτς και πλατς, ρώγα στη ρώγα,
και φοβέρες και στριγκλιές.
Χάλια απ' την κορφή ως τα νύχια
οι μικροί πολεμιστές.

Το πεδίο πατητήρι,
μούστος βράζει η γειτονιά.
Κι ο Σεπτέμβρης ετοιμάζει
τη μουσταλευριά.

✤    ✤    ✤    ✤

Χαρταετοί στον ουρανό

Κάθε Καθαρή Δευτέρα
ανοιξιάτικέ μου αέρα ,
στα παιδιά μας λες : εντάξει
ο αετός σας θα πετάξει .

Φύσα αγέρα λεβεντιά
παίξ’ αετό με τα παιδιά
φεύγει ο αετός ψηλά
και στον άνεμο μιλά .

Φρρρ! Ακολουθούν κι άλλοι ,
πιο μικροί και πιο μεγάλοι .
Ένας χάρτινος στρατός
ξάφνου κολυμπάει στο φως .

Του αγέρα οι καλεσμένοι ,
τα πολύχρωμα ντυμένοι ,
παν σε ουρανού γιορτάσι ,
σκουλαρίκια , ουρά , κεφάλι .

Φύσα , λεβεντιά μου αγέρα !
Κάθε Καθαρή Δευτέρα ,
των παιδιών ψυχή και νους
χαρταετός στους ουρανούς

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

RUKIYE – “Όμορφη πόλη”, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης.

 

O Ποιητής Γιώργος Χoνδραλής, ως γνωστόν έχει συνεργαστεί με κάποιους από τους πιο διάσημους συνθέτες, η ορχήστρα του Δροσοσταλιά με τις μεγάλες επιτυχημένες συναυλίες στο εξωτερικό συχνά είχε αφιερώματα στον Μίκη Θεοδωράκη, προσωπικό φίλο του Γιώργου Χονδραλή, έτσι κάποια στιγμή το τραγούδι«Όμορφη Πόλη» διασκευάστηκε από τον Γιώργο Χονδραλή, στα Γερμανικά και στα Τούρκικα με την ερμηνεία της Rukiye, διασκευές που συζήτησε ο Γιώργος Χονδραλής και αποφάσισε με την άδεια του τεράστιου Μίκη.

Ο Μίκης ως γνωστόν ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος εκτός από ένας από τους πιο σημαντικούς συνθέτες παγκόσμια των τελευταίων χρόνων, όμως πάνω από όλα και ήθελε να μοιράζεται την τέχνη του, την μεγάλη κληρονομιά που μας άφησε με κάθε άνθρωπο που θεωρούσε ότι την τιμούσε ανάλογα σε κάθε άκρη της γης.

Ένας από αυτούς του ανθρώπους είναι ο Ποιητής Γιώργος Χονδραλής , η Γερμανία και η Τουρκία αγάπησαν την «Όμορφη Πόλη», στην δική τους γλώσσα και η Rukiye, τραγούδησε Ελληνικά το τραγούδι για να τιμήσει το πρωτότυπο και τον Μίκη Θεοδωράκη .

Ακούστε τις τρείς εκδόσεις του τραγουδιού εδώ 

          

   

Επισκεφτείτε τα social media της Rukiye και του Γιώργου Χονδραλή 

          

FIND US

https://www.facebook.com/AngelsPRmusicPromotion/ 

https://www.instagram.com/angelsprmusicpromotion 

 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ή ΝΙΚΟΛΑΣ

 

Κορίτσι σε στάση προσευχής
Είσοδος νεκροταφείου Ραφήνας

Ο Νικόλαος Παυλόπουλος ή Νικόλας (Άγιος Γεώργιος Νηλείας Μαγνησίας, 13 Δεκεμβρίου 1909 – Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 1990) ήταν έλληνας γλύπτης και χαράκτης.

Ο πατέρας του ήταν ξυλογλύπτης εκκλησιαστικών επίπλων και κοντά του έλαβε τα πρώτα μαθήματα ξυλογλυπτικής. Στα μαθητικά του χρόνια στονΒόλο ασχολήθηκε με την καλλιγραφία, την μουσική και το θέατρο. Όταν τελείωσε το Πρακτικό Λύκειο του Βόλου, πήγε στην Αθήνα, για να σπουδάσει γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τονΘωμά Θωμόπουλο.

Καταπιάστηκε κυρίως με την γλυπτική ακαδημαϊκού ύφους στο ξύλο και στο μάρμαρο. Ως χαράκτης ασχολήθηκε κυρίως με την ξυλογραφία και την εικονογράφηση βιβλίων. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις στηνΕλλάδα και το εξωτερικό (Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Μόντρεαλ, Τόκυο, Σύδνεϋ, κ.ά.). Τιμήθηκε επίσης με βραβεία σε διεθνείς εκθέσεις που έγιναν στοΠαρίσι, την Ρώμη, την Φλωρεντία, κ.ά.

Το 1975, φιλοτέχνησε κατά παραγγελία προτομή του Γιώργου Σεφέρη για να τοποθετηθεί σε πλατεία της Νέας Σμύρνης στην Αθήνα. Η προτομή δεν ικανοποίησε την χήρα του ποιητή και το γεγονός αυτό έγινε αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια παλαιότερες κατηγορίες πως ο Παυλόπουλος ήταν φιλοναζιστής και πως είχε φιλοτεχνήσει προτομές του Χίτλερ και του Μουσολίνι στα χρόνια της Κατοχής.

Μετά τον θάνατό του, με την διαθήκη του, δημιουργήθηκε το «Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα» στην γενέτειρά του, όπου φυλάγονται μερικά από τα καλύτερα έργα του.

http://el.wikipedia.org/ 

Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα

Στο κτίριο του μουσείου, που είναι πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, εκτίθεται μεγάλη εικαστική συλλογή που περιλαμβάνει τα αντιπροσωπευτικότερα γλυπτά και χαρακτικά του έργα, από διάφορες περιόδους. Τα 22 γλυπτά, τα περισσότερα από τα οποία είναι από χαλκό ή μπρούντζο, είναι ολόσωμα και μεγάλου μεγέθους. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα χαρακτικά του, οι ξυλογραφίες και μια χαλκογραφία. Ο επισκέπτης μπορεί, ακόμη, να θαυμάσει προσωπικά αντικείμενα του γλύπτη και χαράκτη Νικόλα, εργαλεία που χρησιμοποιούσε, σχέδια, μήτρες χαρακτικών και χειρόγραφες επιστολές

Διαβάστε περισσότερα : http://www.discoverpelio.com/

ΕΡΓΑ

Προτομή Μητροπολίτου Τιμόθεου Καστρινογιαννάκη
Ηράκλειο Κρήτης

Προτομή Νίκου Χατζηαποστόλου - Πλάκα

Προτομή Αγγελικής Χατζημιχάλη -  1971

Η προτομή είναι τοποθετημένη στην αυλή του Κέντρου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης, πρώην κατοικία της Αγγελικής Χατζημιχάλη και σημερινό μνημείο της νεότερης ελληνικής αρχιτεκτονικής, έργο του Μακεδόνα αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχου.

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Ίβο Άντριτς ( 9 Οκτωβρίου 1892 – 13 Μαρτίου 1975 )

 

Ο Ίβο Άντριτς (9 Οκτωβρίου 1892 – 13 Μαρτίου 1975) ήταν Γιουγκοσλάβος συγγραφέας, βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1961.

Γεννήθηκε στο Ντόλατς, κοντά στο Τράβνικ, από καθολική οικογένεια Κροατών από το Σαράγεβο. Μετά το θάνατο του πατέρα του, δύο χρόνια αργότερα, η μητέρα του τον εμπιστεύτηκε σε συγγενείς στο Βίσεγκραντ, στον ποταμό Δρίνο, καθώς ήταν πολύ φτωχή και δεν μπορούσε να τον μεγαλώσει. Εκεί τελείωσε το δημοτικό και έπειτα επέστρεψε στο Σαράγεβο, όπου πήγε γυμνάσιο. Τότε ξεκίνησε να γράφει ποιήματα. Ενώ ήταν ακόμα μαθητής έγινε μέλος της οργάνωσης Mlada Bosna (Νεα Βοσνία) και στήριζε τον αγώνα για ανεξαρτησία.

Το 1912, χάρη σε μια υποτροφία, άρχισε να σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ. Τον επόμενο χρόνο πήγε στη Βιέννη, όπου παρακολούθησε μαθήματα ιστορίας, φιλοσοφίας και λογοτεχνίας. Όμως το κλίμα της Βιέννης έβλαψε την υγεία του και έτσι αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές εκεί και να συνεχίσει στο τμήμα φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Κρακοβίας.

Στις 28 Ιουνίου 1914, μόλις ο Άντριτς έμαθε για τη δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάρδουαπό τον Σέρβο εθνικιστή Γκαβρίλο Πρίντσιπ, έφυγε από την Κρακοβία. Συνελήφθη όμως από την αυστριακή αστυνομία στο Σπλιτ για την πολιτική του δράση και φυλακίστηκε αρχικά στο Σίμπενικ και αργότερα στο Μάριμπορ, όπου παρέμεινε φυλακισμένος μέχρι τον Μάρτιο του 1915. Μετά την απελευθέρωσή του και αφού παρέμεινε ένα διάστημα υπό περιορισμό, ο Άντριτς πήγε στο Ζάγκρεμπ όπου ξεκίνησε να εκδίδει το λογοτεχνικό περιοδικό Λογοτεχνικός Νότος. Τότε εξέδωσε και την πρώτη του ποιητική συλλογή. Στο Ζάγκρεμπ τον βρήκε η κατάρρευση της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας και η δημιουργία του βασιλείου των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων.

Το 1920 ξεκίνησε τη διπλωματική του καριέρα με το διορισμό του στο Βατικανό. Ακολούθησαν αποστολές στο Βουκουρέστι και στην Τεργέστη, και το 1923 έγινε υποπρόξενος στο Γκρατς. Καθώς δεν είχε πτυχίο πανεπιστημίου, για να παραμείνει στο διπλωματικό σώμα γράφτηκε στη φιλοσοφική σχολή του Γκρατς και τον Ιούνιο του 1924, υποστήριξε την πτυχιακή του εργασία για την πρόοδο της πνευματικής ζωής στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

Ο Ivo Andric – Με τη σύζυγο του Milica Babić

Μετά από παραμονή δύο χρόνων στο Βελιγράδι, διορίστηκε υποπρόξενος πρώτα στη Μασσαλία, τον Οκτώβριο του 1926, και έπειτα στην Μαδρίτη, το 1928. Αργότερα μετατέθηκε στις Βρυξέλλες και έπειτα στη Γενεύη, όπου εκπροσώπησε τη Γιουγκοσλαβία στην Κοινωνία των Εθνών. Η κορύφωση της διπλωματικής του καριέρας ήρθε το 1933 με τον διορισμό του ως πρέσβη στο Βερολίνο. Προτού παραιτηθεί από τη θέση αυτή, το 1941, προσπάθησε να γλυτώσει από τη φυλακή πολλούς Πολωνούς διανοούμενους, των οποίων η χώρα ήταν ήδη υπό γερμανική κατοχή, χωρίς όμως τη στήριξη της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης που συχνά έβαζε εμπόδια στην προσπάθειά του αυτή. Μετά την παραίτησή του επέστρεψε στο Βελιγράδι και, τον Νοέμβριο του 1941, αποσύρθηκε από το διπλωματικό σώμα και αρνήθηκε να λάβει τη σύνταξη. Αρνήθηκε να υπογράψει το κάλεσμα για καταδίκη της αντίστασης στις δυνάμεις κατοχής όπως και να δημοσιεύσει οποιοδήποτε έργο του «ενώ υπάρχει κόσμος που υποφέρει και πεθαίνει».

Μετά τον πόλεμο έγινε πρόεδρος της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Συγγραφέων και του Συλλόγου για την πολιτιστική συνεργασία με την ΕΣΣΔ, εξέδωσε πολλά έργα του και έδωσε πολλές διαλέξεις. Το 1961 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας «για την επική δύναμη των λογοτεχνικών του θεμάτων και τον τρόπο που απεικονίζει την ανθρώπινη μοίρα, αντλώντας υλικό από την ιστορία της πατρίδας του».

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί και παρέμενε μεγάλα χρονικά διαστήματα στο νοσοκομείο.

Άγαλμα του Ivo Andrić κάτω από το διαμέρισμα του στο Βελιγράδι. Η γραφή στα σκαλοπάτια: «Έφυγα. Πίσω μου έμειναν όλα όσα οι άνθρωποι είπαν, όπως η ομίχλη που χάνεται. Και όσα κάνανε, τα φέρω στην παλάμη του ενός χεριού.»

Τα έργα του

Τα χρόνια που υπηρέτησε ως διπλωμάτης σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις εξέδωσε πολλά έργα του. Τα τρία πιο γνωστά αποτελούν την "Βοσνιακή τριλογία" (βλ. αμέσως πιο κάτω). Γράφηκαν στη διάρκεια του πολέμου, εκδόθηκαν μετά το τέλος του (1945) και μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.Έργα του που μεταφράστηκαν και στα ελληνικά είναι:

Βοσνιακή τριλογία (1945)

Na Drini cuprija (Το γεφύρι του Δρίνου) ― μετάφρ.Κ.Μεραναίος ("Δ.Δαρεμάς") ― μετάφρ. Χρήστος Γκουβής(εκδ Καστανιώτη)

Travnicka hronika (Το χρονικό του Τράβνικ) ― μετάφρ.Κ.Μεραναίος & Λ.Πολίτου ("Δ.Δαρεμάς") ― μετάφρ. Χρήστος Γκουβής (εκδ Καστανιώτη)

Gospođica (Η Δεσποινίς) ― μετάφρ.Ελ.Ράδος ("Παρατηρητής") ― μετάφρ. Χρήστος Γκουβής (εκδ Καστανιώτη)

Ταραγμένοι καιροί ― μετάφραση Χρήστος Γκουβής (εκδ Καστανιώτη)

Η δίψα ― μετάφραση Χρήστος Γκουβής (έκδ Καστανιώτη)

Το σπίτι στην άκρη της πόλης ― μετάφραση Χρήστος Γκουβής ( εκδ Καστανιώτη)

Prokleta avlija (Η καταραμένη αυλή, 1954) ― μετάφρ.Λ.Χατζηπροδρομίδης ("Θεμέλιο") ― μετάφρ. Χρήστος Γκουβής (εκδ Καστανιώτη)

Smrt u Sinanovoj tekiji (Ο θάνατος στον τεκέ του Σινάν) - μετάφρ. Z. Mutic ("Παρατηρητής")

Ο Ίβο Άντριτς μπροστά στην ξακουστή γέφυρα του Δρίνου

Το γεφύρι του Δρίνου

Το γεφύρι του Δρίνου (σερβικά: На Дрини ћуприја, Na Drini ćuprija‎) είναι μυθιστόρημα του Γιουγκοσλάβου συγγραφέα Ίβο Άντριτς. Ο Ίβο Άντριτς έγραψε το βιβλίο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου, ενόσω ήταν υπό κατ'οίκον περιορισμό στο Βελιγράδικαι το δημοσίευσε το 1945. Ο Άντριτς παρέλαβε το 1961 το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίαςγια το συνολικό λογοτεχνικό έργο του, από το οποίο το γεφύρι του Δρίνου είναι το πιο γνωστό.

Το γεφύρι του Δρίνου περιστρέφεται γύρω από την πόλη του Βίσεγκραντ στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη και τη γέφυρα του Μεχμέτ Πασά Σοκόλοβιτς στον ποταμό Δρίνο ή Ντρίνα. Η αφήγηση καλύπτει περίπου τέσσερις αιώνες, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και αργότερα τη διοίκηση της Αυστροουγγαρίας και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και περιγράφει τις ζωές, το πεπρωμένο και τις σχέσεις των κατοίκων της περιοχής και την συνύπαρξη τριών εθνοτήτων και τεσσάρων θρησκειών.

Η αφήγηση του βιβλίου ξεκινάει το 1516 όταν οι Οθωμανοί παίρνουν ένα παιδί από ένα χωριό κοντά στο Βίσεγκραντ από την μητέρα του, τον μετέπειτα βεζίρη Σοκολού Μεχμέτ Πασά, ο οποίος και πραγματοποιεί το όνειρό του να χτίσει μια γέφυρα στο ποτάμι. Στη συνέχεια ακολουθεί την ιστορία των κατοίκων της Βοσνίας, με το γεφύρι να δρα ως κοινό μνημείο μνήμης και να γίνεται μάρτυρας των βιωμάτων και του δράματος των ανθρώπων που το διασχίζουν και συνδέθηκαν με αυτό.

✤  ✤

"Το γεφύρι του Δρίνου" δεν είναι μόνο ένα σημαντικό μυθιστόρημα. Είναι ένα βαλκανικό χρονικό τεσσάρων αιώνων Ιστορίας, τεσσάρων θρησκειών και τριών εθνοτήτων που μοιράζονται τον ίδιο τόπο, την πόλη Βίσιεγκραντ στη Βοσνία. 

Στο κέντρο όλων αυτών το γεφύρι, αμετακίνητο από τη θέση του, σαν το πεπρωμένο που διατρέχει πότε φωτεινό και πότε σκοτεινό τις ανθρώπινες ζωές. Μόνο αν διαβάσει κανείς το προφητικό αυτό έργο μπορεί πραγματικά να κατανοήσει τα τραγικά γεγονότα των τελευταίων ετών στη Βοσνία και να διακρίνει τις ανθρώπινες δυνάμεις που πάντα λειτουργούσαν κάτω από την πολυεθνική κρούστα και το μωσαϊκό των θρησκειών. 

Το αριστούργημα του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/