ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

 

  H Μαρία Αννα Καικιλία Σοφία Καλογεροπούλου γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 στη Ν. Υόρκη - την ίδια χρονιά που οι γονείς της μετανάστευσαν στις Η.Π.Α. Από νωρίς εκδηλώνει το μεγάλο ταλέντο της στη μουσική και το 1931 ξεκινά μαθήματα πιάνου και σολφέζ. Την πρώτη της επαφή με τη μουσική την αποδεικνύει μια μαγνητοταινία από το 1935, στην οποία η Κάλλας με το ψευδώνυμο Νίνα Φορέστι μιλάει και κατόπιν τραγουδάει την άρια "un bel di vedremo" από τη Μαντάμ Μπάτερφλάϊ.

Το 1937 η Μαρία Κάλλας επιστρέφει με τη μητέρα της στην Ελλάδα και έχοντας ήδη εκδηλώσει τα φωνητικά της χαρίσματα γίνεται δεκτή δωρεάν από το Εθνικό Ωδείο και φοιτά στην τάξη της Μαρίας Τριβέλλα. Η πρώτη καθοριστική επιρροή της όμως προήλθε στο διάστημα 1939-1943 όταν φοιτούσε στο Ωδείο Αθηνών από την καθηγήτρια της Elvira de Hidalgo. Η διδασκαλία της - η οποία συχνά κρατούσε από το πρωί μέχρι το βράδυ - θεωρείται ότι έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής της προσωπικότητας. Για τη χρυσή φωνή ο κριτικός Ζακ Μπουρζουά σημείωσε πως "είναι σαν την Ακρόπολη: όλο και πιο ωραία όσο φθείρεται". Ακόμη και μετά το θάνατό της, το 1977, ζει στις μνήμες όλων ως μια ανεπανάληπτη υψίφωνος αλλά και ως μια μεγάλη ηθοποιός που διέγραψε εκθαμβωτική τροχιά στον κόσμο της όπερα.

Το 1939 ερμηνεύει τη Santuzza στην "Cavalleria Rusticana" σε μαθητική παράσταση του Ωδείου Αθηνών. 

 Ως Tosca

Το 1940 εμφανίζεται με το Ωδείο ως Αμέλια στο "Un Ballo in Maschera" και ως Aida στην ομώνυμη όπερα του Verdi. Στις 27 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου πραγματοποιεί την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση με τη Λυρική Σκηνή όπου γίνεται η Βεατρίκη στο "Boccaccio" του Suppe. Για τα επόμενα πέντε χρόνια (1940 - 1945) συνεργάζεται με τη Λυρική Σκηνή. Τραγουδά Tosca, Cavalleria, τη Σμαράγδα στον "Πρωτομάστορα" του Μ.Καλομοίρη, τη Μάρθα στο "Tiefland" του d' Albert και τη Leonora στο "Fidelio". Στις 3 Αυγούστου 1947 κάνει την πρώτη εντυπωσιακή της εμφάνιση στην Αρένα της Βερόνα με την "La Gioconda" του Ponchielli. Τον ίδιο χρόνο ερμηνεύει την Ιζόλδη στη Βενετία. 

 Η Μαρία με τον σύζυγό της Τζοβάνι Μπατίστα Μενεγκίνι

Το 1948 θριαμβεύει με το Turandot. Ο ένας θρίαμβος διαδέχεται τον άλλο. Το 1949 εμφανίζεται στο Buenos Aires με τη Norma στο Theatro Collon. Το 1950 στο Μεξικό γίνεται Leonora στο "Il Trovatore", Fiorila στο "Il Turco in Italia" στη Ρώμη, Traviata στο Communale της Φλωρεντίας. Τον ίδιο χρόνο πάλι στο Communale της Φλωρεντίας ερμηνεύει την Ελένη στο "I Vespri Siciliani" και την Ευρυδίκη στο "Ορφέας και Ευρυδίκη". Στις 2 Απριλίου 1952 πρωτοεμφανίζεται στη Σκάλα του Μιλάνου ως Κοστάντζα στο "Die Entfuhrung aus dem Serail" του Mozart. Τραγουδάει Armida στη Φλωρεντία, Lucia και Jilda στο "Rigoletto" στο Μεξικό, και Lady Macbeth στο "Macbeth" στη Σκάλα. Το 1953 στο Μουσικό Μάιο της Φλωρεντίας ερμηνεύει εκπληκτικά τη Μήδεια στην ομώνυμη όπερα του Cherubini. Οι τίτλοι, φυσικά, δεν σταματούν εδώ. Η εκπληκτική της πορεία συνεχίζεται....

Για έξι χρόνια (1954-1960) κυριαρχεί στη Σκάλα του Μιλάνου. Η καριέρα της απογειώνεται. Γίνεται Αλκηστη, Ελισάβετ στο "Don Carlos", Julia στο "La Vestale", Madalena στο "Andrea Chenier", Rozina στο "Il Barbiere di Siviglia", Fedora, Anna Bolena, Ιφιγένεια εν Ταύροις, Amelia στο "Un Ballo in Maschera", Ιμογένη στο "Il Pirata" και Paulina στο "Poliuto". Η παράσταση της "Traviata" το 1955 σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι υπήρξε θριαμβευτική. Το 1957 επιστρέφει στην Αθήνα και εμφανίζεται στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το 1960-61 τραγουδάει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου Νόρμα και Μήδεια σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Το 1962 αποθεώνεται σαν Μήδεια με σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή και κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη. Το 1964 σημειώνει νέο καλλιτεχνικό θρίαμβο στην Όπερα του Παρισιού με τη Νόρμα. Στις 5 Ιουλίου 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας. Είναι στο Covent Garden του Λονδίνου με την "Tosca" σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι. Το 1970 γυρίζει σε ταινία τη "Μήδεια" σε σκηνοθεσία Πιερ Πάολο Παζολίνι. Το 1973 κλείνει την καριέρα της με το Giuseppe di Stefano να σκηνοθετεί το "I Vespri Siciliani" του Verdi. Η 8η Δεκεμβρίου 1973 θεωρείται η τελευταία της δημόσια εμφάνιση όπου η Μαρία Κάλλας τραγούδησε άριες στην όπερα του Παρισίου. Εκείνη την ημέρα το κοινό την κάλεσε στη σκηνή 10 φορές. Η κραυγή "Viva Maria" συγκλόνιζε την αίθουσα όσο οι ανθοδέσμες έπεφταν στη σκηνή. Πρόκειται πραγματικά για μια ανεπανάληπτη, εξαιρετική καλλιτεχνική σταδιοδρομία από την οποία δεν είναι δυνατό να παραλειφθεί τίποτα. Οι επιτυχίες της Κάλλας δημιουργούν ως ψηφίδες το ψηφιδωτό της μοναδικότητάς της. Υπήρξε μοναδική προσωπικότητα.

Γι αυτήν ο Antonio Gringielli, 24 χρόνια διευθυντής της Σκάλα του Μιλάνου, αυτός που γνώρισε και συμβούλευσε καλλιτεχνικά τη μεγάλη λυρική τραγωδό είπε πως "Η Μαρία Κάλλας δεν έχει δύσκολο χαρακτήρα, απλώς έχει χαρακτήρα με προσωπικότητα". Η προσωπική ζωή της Μαρίας Κάλλας έθρεψε ακόμη περισσότερο το μύθο της. Η εμμονή της με τη δίαιτα και κυρίως ο έρωτας της για τον Αριστοτέλη Ωνάση και η 9ετής σχέση τους, υπήρξαν συνεχής σχεδόν τροφή των κοσμικογράφων της εποχής - οι οποίοι ναι μεν συνέβαλαν στη δημιουργία του μύθου της αλλά παρακολουθούσαν με ασφυκτικό μερικές φορές τρόπο, την προσωπική της ζωή. Ο γάμος της με τον κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερό της βιομήχανο Giovanni Battista Meneghini το 1949 αλλά και η θέση άλλων ανδρών στη ζωή της όπως ο Pier Paolo Pasolini και ο τενόρος Giuseppe di Stefano απασχόλησαν την κοινή γνώμη.

Ο θάνατος από καρδιακή προσβολή στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο διαμέρισμά της στο Παρίσι μοιάζει με γεγονός που δεν συνέβη ποτέ. Το σώμα της αποτεφρώθηκε και η τέφρα της ρίχθηκε στη θάλασσα του Αιγαίου. Τα καταγάλανα νερά έγιναν ο μόνιμος και αιώνιος τόπος κατοικίας της.

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Βίκτορ Χάρα (28 Σεπτεμβρίου 1932 – 16 Σεπτεμβρίου 1973)

 

Η φωτογραφία είναι από  https://topronomiotouftwxou.wordpress.com/

Ο Βίκτορ Λίδιο Χάρα Μαρτίνεθ (Víctor Lidio Jara Martínez, 28 Σεπτεμβρίου 1932 – 16 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Χιλιανός ποιητής, τραγουδιστής, συνθέτης και θεατρικός σκηνοθέτης και συγγραφέας.

Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μουσικού–πολιτικού κινήματος «Nueva Canción Chilena», που αναπτύχθηκε στη Χιλή τη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μέχρι το πραξικόπημα του στρατηγού Πινοσέτ το 1973, με το οποίο ανατράπηκε ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας, Σαλβαδόρ Αγιέντε.

Ο Βίκτορ Χάρα συνελήφθη την επομένη του πραξικοπήματος, στις 12 Σεπτεμβρίου 1973, μεταφέρθηκε στο Στάδιο της Χιλής (Estadio Chile), όπου είχαν μεταφερθεί και άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι, και αφού υπέστη βασανιστήρια, δολοφονήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1973.

Ο Βίκτορ Χάρα γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1932 στην ευρύτερη περιοχή της πόλης Lonquén, κοντά στην πρωτεύουσα της Χιλής, Σαντιάγκο. Mεγάλωσε μόνο με τη μητέρα του, που ήξερε να παίζει πιάνο και κιθάρα και τραγουδούσε, και επέμενε τα παιδιά της να πάνε στο σχολείο. Μετά τον θάνατο της μητέρας του το 1947, ο Βίκτορ Χάρα ξεκίνησε να σπουδάζει για να γίνει λογιστής, αλλά σύντομα σταμάτησε και πήγε σε μια σχολή για να γίνει ιερέας. Μετά από κάποια χρόνια όμως, απογοητευμένος από την εκκλησία, εγκατέλειψε τη σχολή. Αφού πήγε στρατό γύρισε στη γενέτειρά του και ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική και το θέατρο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 έγινε μέλος της θεατρικής ομάδας Compañía de mimos de Noisvander και άρχιζε να σπουδάζει υποκριτική και σκηνοθεσία στη Σχολή Θεάτρου του Πανεπιστημίου της Χιλής (Scuola di Teatro dell'Università del Cile). Το 1957 μπήκε στην ομάδα έρευνας παραδοσιακών τραγουδιών και χορών Cuncumén και γνώρισε τη Βιολέτα Πάρρα. Πέντε χρόνια αργότερα πήρε το πτυχίο σκηνοθεσίας θεάτρου.

Το πρώτο θεατρικό έργο που σκηνοθέτησε ήταν το Parecido a la felicidad του Alejandro Sieveking, το 1959. Μέχρι το 1972 σκηνοθέτησε περισσότερα από δέκα έργα, μεταξύ των οποίων τον Μανδραγόρα του Νικολό Μακιαβέλλι (1960) και την Αντιγόνη του Σοφοκλή (1969) ενώ υπήρξε και βοηθός σκηνοθέτη τρεις φορές: το 1960 στο La Viuda de Apablaza του Germán Luco Cruchaga, το 1963 στο Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία του Μπέρτολτ Μπρεχτ και το 1966 στο Μαρά/Σαντ του Πέτερ Βάις. Στο μεταξύ, το 1961, έγραψε το πρώτο του τραγούδι, το Paloma quiero contarte και λίγο αργότερα ηχογράφησε, με το γκρουπ Cuncumén το Folclore chileno, στο οποίο συμπεριελήφθησαν και δύο τραγούδια του, το Paloma quiero contarte και το La canción del minero.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μέχρι το 1968 ήταν διευθυντής της Academia de folclore de la Casa de la Cultura de Ñuñoa και από το 1964 μέχρι το 1967 ήταν καθηγητής υποκριτικής στο Πανεπιστήμιο.

Στις αρχές του 1967 κυκλοφόρησε το πρώτο σόλο άλμπουμ του Βίκτορ Χάρα, το Víctor Jara (Geografía). Μέχρι τη δολοφονία του το 1973 ακολούθησαν άλλα επτά άλμπουμ: το Canciones folklóricas de América (μαζί με το συγκρότημα Quilapayún) (1967), το Víctor Jara (1967), το Pongo en tus manos abiertas (μαζί με το συγκρότημα Quilapayún) (1969), το Canto libre (1970), το El derecho de vivir en paz (1971), το La Población (1972) και το Canto por travesura (1973). Μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησε, το 1974, το Tiempos que cambian, το οποίο δεν κατάφερε ο Χάρα να ολοκληρώσει και έτσι προστέθηκαν σε αυτό και παλαιότερα τραγούδια του.

Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Νεολαίας της Χιλής (Juventudes Comunistas de Chile), είχε υποστηρίξει την κυβέρνηση του συνασπισμού της Λαϊκής Ενότητας και είχε ταχθεί δημόσια υπέρ του Προέδρου Σαλβαδόρ Αγιέντε.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ ανέτρεψε με πραξικόπημα την κυβέρνηση Αγιέντε. Το πρωί της επόμενης ημέρας ο Χάρα συνελήφθη στο Πανεπιστήμιο και μεταφέρθηκε μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους στο Στάδιο Χιλή (Estadio Chile). Δολοφονήθηκε ενώ ήταν υπο κράτηση στις 16 Σεπτεμβρίου 1973.

Victor Jara - Plegaria a un Labrador

Σύμφωνα με μαρτυρίες στη διάρκεια της κράτησής του υπέστη βασανιστήρια. Η σύζυγός του Joan Jara ανέφερε ότι όταν παρέλαβε τη σορό του άντρα της, το σώμα του έφερε σημάδια κακοποίησης. Το κεφάλι του ήταν γεμάτο αίματα και αιματώματα, στη δεξιά πλευρά της κοιλιάς είχε μια μεγάλη πληγή, στο στήθος είχε πολλές μικρές οπές και τα χέρια του ήταν παραμορφωμένα.

Τον Ιούνιο του 2008 ο Χιλιανός δικαστής Χουάν Εδουάρδο Φουέντες αποφάσισε να ξανανοίξει τον φάκελο της δολοφονίας του Βίκτορ Χάρα και δήλωσε ότι θα εξέταζε νέα αποδεικτικά στοιχεία που είχε προσκομίσει η οικογένεια του δολοφονηθέντος. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 28 Μαΐου του 2009, απαγγέλθηκε κατηγορία για τη δολοφονία του Χάρα, κατά του José Adolfo Paredes Márquez, που όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα ήταν στρατιώτης.

Στις 28 Δεκεμβρίου 2012 ένας δικαστής στη Χιλή διέταξε να συλληφθούν οκτώ πρώην αξιωματικοί του στρατού γιατί φέρονταν να είχαν σχέση με τη δολοφονία του Χάρα. Για έναν εξ αυτών, τον Pedro Barrientos Núñez, που πλέον κατοικεί στη Φλόριντα των Η.Π.Α, εκδόθηκε διεθνές ένταλμα σύλληψης. Ο Núñez, σύμφωνα με τον José Adolfo Paredes Márquez, ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο του Χάρα . Οι αρχές των Η.Π.Α δεν προχώρησαν στην έκδοση του Pedro Barrientos Núñez.

Στις 4 Σεπτεμβρίου 2013 το «Κέντρο για τη Δικαιοσύνη και τη Λογοδοσία» (Center for Justice and Accountability), μια διεθνής οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με έδρα το Σαν Φραντσίσκο, υπέβαλε, εκ μέρους της χήρας και των παιδιών του Βίκτορ Χάρα, μήνυση στα αμερικανικά δικαστήρια, κατά του Pedro Barrientos Núñez. Στην μήνυση αυτή ο Núñezs κατηγορείται μεταξύ άλλων για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, σύμφωνα με το Alien Tort Statute, για βασανιστήρια και για θάνατο κρατουμένου χωρίς δίκη, σύμφωνα με τον Νόμο για την προστασία των θυμάτων βασανιστηριών, σε σχέση με τον θάνατο του Βίκτορ Χάρα.

Ονομάσθηκαν προς τιμή του

Ο αστεροειδής 2644 Βίκτορ Χάρα, που ανακαλύφθηκε το 1973

Το στεγασμένο «Στάδιο Victor Jara» στο δυτικό Σαντιάγο (πρώην «Estadio Chile», τίτλος και του τελευταίου τραγουδιού του Χάρα), 6.500 θέσεων. Η μετονομασία του έγινε το 2004

https://el.wikipedia.org/

Η δολοφονία του Βίκτορ Χάρα

Την ημέρα του πραξικοπήματος ο Βίκτορ Χάρα ήταν στην δουλειά του στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο. Περικυκλώθηκε από τους στρατιώτες του καθεστώτος του Πινοσέτ και συνελήφθη. Για πέντε ημέρες κρατήθηκε και βασανίστηκε σε υπόγεια κρατητήρια και μυστικές φυλακές, χωρίς τροφή και νερό.

Οι σύντροφοι του που σώθηκαν από αυτον τον εφιάλτη, λένε ότι ούτε στιγμή δεν νοιάστηκε για τη δική του ζωή. Μοναδική του έγνοια ήταν η κατάσταση των συντρόφων του.

Στο τέλος της πέμπτης μέρας ο Βίκτορ Χάρα μεταφέρθηκε μαζί με άλλους στο Στάδιο του Σαντιάγο, εκεί που λίγο καιρό πριν τραγουδούσε για τον Αλιέντε και τη Δημοκρατία, τώρα πια τόπο μαρτυρίου και σφαγής αμέτρητων αγωνιστών.

Τον βασάνισαν, του έσπασαν τα χέρια, (άλλοι υποστηρίζουν ότι του τα έκοψαν) για να μην μπορεί να παίζει πλέον την κιθάρα του και να εμψυχώνει τους συντρόφους του.

Παρόλα αυτά τα βασανιστήρια, ο Jara συνέχισε τις εμφανίσεις του σε δημοσιους χώρους όπου σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα ξυλοκοπήθηκε.

Σε μια από αυτές τις εμφανίσεις του δολοφονήθηκε από τις δικτατορικές στρατιωτικές δυνάμεις του καθεστώτος του Πινοσέτ με οπλοπολυβόλο. Ο Βίκτορ Χάρα με μοναδικό πάθος και δύναμη τραγούδησε το τραγούδι της Λαϊκής Ενότητας και τότε οι εκτελεστές του Πινοσέτ τον γάζωσαν με σφαίρες. Τo πτώμα του μεταφέρθηκε σε ομαδικό τάφο.

Το μόνο που έμεινε ήταν ένα μισοτελειωμένο ποίημα σε ένα βρώμικο κομμάτι χαρτιού που έγραψε κατά τις ημέρες της κράτησης του και του βασανισμού του.

«Η σιωπή και οι κραυγές θα είναι το τέλος του τραγουδιού μου»…

http://www.americalatina.gr/

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Αγκάθα Κρίστι - Agatha Christie ( 15 Σεπτεμβρίου 1890 - 12 Ιανουαρίου 1976 )

 

Η Αγκάθα Μαίρη Κλαρίσσα Μίλερ, Λαίδη Μάλλοουαν, DBE,(D/R) (Agatha Mary Clarissa Miller, Lady Mallowan, 15 Σεπτεμβρίου1890 - 12 Ιανουαρίου 1976), γνωστή κυρίως με το όνομα Αγκάθα Κρίστι (Agatha Christie), ήταν Αγγλίδα συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Έγραψε επίσης ρομαντικά μυθιστορήματα με το ψευδώνυμο Μαίρη Γουέστμακοτ (Mary Westmacott) και 15 συλλογές διηγημάτων, αλλά είναι γνωστή κυρίως για τα 80 αστυνομικά της μυθιστορήματα. Η δουλειά της στα μυθιστορήματα αυτά, στα οποία πρωταγωνιστούν οι ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό και Μις Τζέιν Μαρπλ, της έδωσε τον τίτλο της «Βασίλισσας του Εγκλήματος» και την έκανε έναν από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς στην εξέλιξη του λογοτεχνικού αυτού ρεύματος.

Γεννήθηκε στο Ντέβον και μεγάλωσε στο Άσφιλντ. Πριν ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων, εργάστηκε ως βοηθός φαρμακοποιού στην αεροπορία, την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Ίσως και για αυτό σε πολλά μυθιστορήματά της, τα δηλητήρια είχαν και εξέχουσα θέση στην πλοκή.

Παρόλο που οι Πουαρό και Μαρπλ είναι από τους πιο γνωστούς φανταστικούς ντετέκτιβ που επινόησε η Κρίστι, υπήρξαν κι άλλοι παρόμοιοι, όπως το ζευγάρι Τόμι και Τούπενς. Από τα πιο γνωστά τους μυθιστορήματα είναι η εμφάνισή τους στο Σύντροφοι στο Έγκλημα και Οι Άγγελοι δεν Φλυαρούν. Άλλοι ντετέκτιβ της Κρίστι, όπως ο Πάρκερ Πάιν και ο κύριος Χάρλεϊ Κουττίν, εμφανίστηκαν σε σύντομες ιστορίες, αλλά υπόλοιποι, όπως ο αρχιεπιθεωρητής Τζαπ και η Αριάδνη Όλιβερ, συνόδευαν τους Πουαρό και Μαρπλ στα μυθιστορήματά τους. Το 1975 σκότωσε τους δύο αγαπημένους της ήρωες, τον Ηρακλή Πουαρό στο μυθιστόρημα Αυλαία και τη Μις Μαρπλ στο Sleeping Murder. Το τελευταίο της μυθιστόρημα με πρωταγωνιστές το ζεύγος Μπέρεσφορντ είχε τον τίτλο "Postern of Fate" και το έγραψε στα τέλη του 1973.

Εκτιμάται ότι τα βιβλία της έχουν πουλήσει 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα στα αγγλικά, και ένα ακόμη δισεκατομμύριο σε 103 άλλες γλώσσες.

Από τις σκηνικές επιτυχίες της Αγκάθα Κρίστι μεγαλύτερη είναι The Mousetrap (Η ποντικοπαγίδα), που παίζεται στο Λονδίνο από το 1952 μέχρι σήμερα (2012) και η θεατρική προσαρμογή του Ten Little Niggers (Δέκα μικροί νέγροι) ― ελλην. μετάφρ. Κωστής Λειβαδέας, "ΔΩΔΩΝΗ"

Τα περισσότερα από τα βιβλία της έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο (μερικά μάλιστα πολλές φορές, όπως το Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές και το Έγκλημα στον Νείλο). Επίσης πολλά έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση, στο ράδιο και έχουν εμπνεύσει ηλεκτρονικά παιχνίδια και κόμικς.

Το 2007, ο Άγγλος συγγραφέας Μπράιαν Άλντις (Brian Aldiss) είπε ότι η Αγκάθα Κρίστι του είχε πει ότι έγραφε τα βιβλία της μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο και μετά αποφάσιζε ποιος χαρακτήρας ήταν λιγότερο πιθανό να εκληφθεί ως ύποπτος. Ακολούθως έκανε τις απαραίτητες αλλαγές στο κείμενο για να «ενοχοποιήσει» το χαρακτήρα αυτό.

Η Αγκάθα Κρίστι σε μικρή ηλικία... 

Δημοφιλέστερα έργα

1930: The Murder at the Vicarage (Ο φόνος στο Πρεσβυτέριο), μυθιστόρημα—μτφ. Ελένη Κάππου (εκδ. "Ερμείας, χ.χ.)

1934: Murder on the Orient Express (Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές), μυθιστόρημα—μτφ. Αχιλλέας Κυριαζής (εκδ. "Λυχνάρι", α΄ έκδ. 1993, επαν. 2009)

1937: Death on the Nile (Έγκλημα στον Νείλο), μυθιστόρημα—μτφ. Αχιλλέας Κυριαζής (εκδ. "Λυχνάρι", α΄ έκδ. 1988, επαν. 2010)

1937: Dumb Witness (Βουβός μάρτυρας), μυθιστόρημα—μτφ. Λουκάς Λοράνδος (εκδ. "Λυχνάρι", 2005)

1939: Ten Little Niggers (Δέκα μικροί νέγροι), μυθιστόρημα. Στις ΗΠΑ εκδόθηκε με τον τίτλο «And Then There Were None» (Κ' ύστερα δεν έμεινε κανένας)—μτφ. Τζένη Μιστράκη (εκδ. "Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη", 2008)

1943: Ten Little Indians (Δέκα μικροί Ινδιάνοι). Δραματοποίηση του Ten Little Niggers από την συγγραφέα, που ανεβαίνει με αυτόν τον τίτλο—μτφ. Κωστή Λειβαδέα (εκδ. "Δωδώνη")

1941: Evil Under the Sun (Φόνος κάτω από τον ήλιο) μυθιστόρημα—μτφ. Μάγκυ Σταγάκη (εκδ. "Καλοκάθη", 1998)

1942: Five Little Pigs (Πέντε μικρά γουρουνάκια), μυθιστόρημα—μτφ. Ελένη Γονατοπούλου (εκδ. "Λυχνάρι", 2006)

1950: A Murder Is Announced (Ένας Φόνος Ανακοινώνεται), μυθιστόρημα—μτφ. Αχιλλέας Κυριαζής ως «Πρόσκληση σε φόνο» (εκδ. "Λυχνάρι", 1987)

1952: The Mousetrap (Η Ποντικοπαγίδα), θεατρικό έργο—μτφ. Αντώνης Γαλέος (εκδ. "Αιγόκερως", 2017)

1953: Witness for the Prosecution (Μάρτυρας κατηγορίας), θεατρικό έργο που το διασκεύασε η ίδια από ένα διήγημά της—μτφ. Ελευθέριος Αγγ. Βούρβαχης (εκδ. "Δωδώνη", 2012)

1959: Cat Among the Pigeons (Στον αστερισμό της Παρθένου), μυθιστόρημα—μτφ. Αχιλλέας Κυριαζής (εκδ. "Λυχνάρι", 1999)

https://el.wikipedia.org/

Η εξαφάνιση της Αγκάθα 

Πρωτοσέλιδο της
Ντέϊλι Μίρορ
για την εξαφάνιση
 της Αγκάθα Κρίστι... 

Η επιτυχία που γνώρισαν τα πρώτα μυθιστορήματα της Αγκάθα ήταν σημαντική. Η οικογένεια της μετακόμισε σε επιπλωμένο σπίτι στο Λονδίνο και η Αγκάθα με τον σύζυγο της ξεκίνησαν ένα μεγάλο ταξίδι για να προωθήσουν τα βιβλία της. Πρωτοσέλιδο της Ντέϊλι Μίρορ για την εξαφάνιση της Αγκάθα Κρίστι Τα προβλήματα όμως για την Αγκάθα ξεκίνησαν μετά το ταξίδι. Η μητέρα της πέθανε κι ο Άρτσι της ζήτησε διαζύγιο. Ήταν ερωτευμένος με μία οικογενειακή τους φίλη. Ένα βράδυ, η Αγκάθα, άφησε την κόρη της στην νταντά και έφυγε χωρίς να πει πού πάει. Το αυτοκίνητο της Αγκάθα βρέθηκε την επόμενη μέρα εγκαταλελειμμένο. Αμέσως ξεκίνησε έρευνα για τον εντοπισμό της. Τελικά η Αγκάθα βρέθηκε έπειτα από 11 μέρες. Βρισκόταν σε μια ξενοδοχειακή μονάδα με ιαματικά λουτρά. Αν και είχε κάνει κράτηση με άλλο όνομα, το προσωπικό του ξενοδοχείου την αναγνώρισε και κάλεσε την οικογένεια της. Η Αγκάθα, ίσως από το χτύπημα με το αμάξι της, δεν θυμόταν τίποτα. Ούτε τον σύζυγό της, ούτε πώς βρέθηκε στα ιαματικά λουτρά. Όταν επέστρεψε πίσω στο Λονδίνο, δεν ανέφερε ποτέ ξανά αυτό το γεγονός.... 

Ηρακλής Πουαρό 

Από τα 18 της η Αγκάθα έγραφε μικρές ιστορίες. Από τη μία για να γεμίσει τον χρόνο της και για να ξεφύγει από τη βαρετή εργασία της. Από την άλλη, ήθελε να αποδείξει στη μεγαλύτερη αδερφή της πως είναι ικανή να γράψει μια καλή αστυνομική υπόθεση. Το 1919 έκανε το ντεμπούτο της στα γράμματα με το βιβλίο: Το μυστήριο πρόβλημα στο Στάιλς. Εκεί κάνει την παρθενική του εμφάνιση ο ευφυής ντετέκτιβ, Ηρακλής Πουαρό, που θα πρωταγωνιστήσει σε περισσότερες από 35 αστυνομικές ιστορίες. Η Κρίστι εμπνεύστηκε τον χαρακτήρα του Βέλγου ερευνητή κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου. Στον Πρώτο Παγκόσμιο, πολλοί Βέλγοι πολίτες για να σωθούν και να αποφύγουν τις συνέπειες του πολέμου, ήρθαν στην Αγγλία ως πρόσφυγες. Ενός Βέλγος πρόσφυγας, πρώην αστυνομικός, θα ήταν εξαιρετικός ντετέκτιβ για να λύσει το μυστήριο πρόβλημα στο Στάιλς, που ετοίμαζε η Αγκάθα Κρίστι....  http://www.mixanitouxronou.gr/

Αγκάθα Κρίστι και Ελλάδα 

“Η Ελλάδα δεν χρειάζεται περιγραφή. Η Ολυμπία είναι τόσο όμορφη όσο τη φανταζόμουν”.

Η Αγκάθα Κρίστι στην
Ακρόπολη το 1958.

Το 1930, η 40χρονη και πολυταξιδεμένη συγγραφέας Αγκάθα Κρίστι επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα. Ανυπομονούσε να γνωρίσει την Αθήνα και ακόμα περισσότερο τους Δελφούς, “τον ομφαλό της Γης”. Για μερικές μέρες, έμεινε με τον αρραβωνιαστικό της, τον αρχαιολόγο Μαξ Μαλόουαν, στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετάνια”, όπου άλλωστε έμεναν όλοι οι λόγιοι και πλούσιοι του εξωτερικού όταν επισκέπτονταν την Ελλάδα. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει από κοντά τους Δελφούς, καθώς έφτασε επείγον τηλεγράφημα από την Αγγλία που την ενημέρωνε ότι η κόρη της ήταν βαριά άρρωστη με πνευμονία. 

 Η Αγκάθα Κρίστι επέστρεψε στην Ελλάδα λίγους μήνες αργότερα, όταν πια είχε παντρευτεί τον αγαπημένο της Μαλόουαν και έκαναν το ταξίδι του μέλιτος. Αποβιβάστηκαν στην Πάτρα και κατευθείαν ξεκίνησαν το ταξίδι τους για την Ολυμπία. Στην αυτοβιογραφία της, η Κρίστι έγραψε: “Η Ελλάδα δεν χρειάζεται περιγραφή. Η Ολυμπία είναι τόσο όμορφη όσο τη φανταζόμουν”. Συνέχισαν τον ταξίδι τους μέχρι την Ανδρίτσαινα, δυανύοντας μία απόσταση 14 ωρών με μουλάρια. Ταλαιπωρήθηκαν τόσο που στο βιβλίο της η Κρίστι σημείωσε: “η ταλαιπωρία λίγο έλειψε να διαλύσει τον έγγαμο βίο μας”. Ευτυχώς, έκαναν υπομονή και το ταξίδι τους επιβράβευσε. Επισκέφτηκαν τις Μυκήνες και την Επίδαυρο η οποία εντυπωσίασε την Κρίστι, αλλά ακόμα περισσότερο τον αρχαιολόγο σύζυγό της. Η Μαλόουαν ξάπλωσε μπρούμυτα στο πάτωμα του μουσείου για να επεξεργαστεί καλύτερα μία αρχαία περιγραφή. Εμείνε εκεί για ώρες, ενώ η Κρίστι απολάμβανε τη θέα από τα πάνω διαζώματα του θεάτρου. Όταν έφτασαν στο Ναύπλιο, γνώρισαν για πρώτη φορά την ευρωπαϊκή πολυτέλεια που δεν είχαν συναντήσει αλλού στην Ελλάδα. Έμειναν στη βασιλισική σουίτα ενός ξενοδοχείου με κόκκινα βελούδινα παραπετάσματα κι ένα τεράστιο κρεβάτι με ουρανό και χρυσό μπροκάρ. Έφαγαν το πρωινό τους στο σκαλιστό μπαλκόνι, το οποίο της φάνηκε ετοιμόροπο, αλλά πολύ όμορφο. Πέρασαν τη μέρα τους στη θάλασσα την οποία αντιμετώπισαν με κάποια επιφύλαξη, γιατί τους είχαν προειδοποιήσει ότι ήταν γεμάτη τσούχτρες. 

Όταν πια έφτασαν στους Δελφούς, η Κρίστι έμεινε έκθαμβη: “Οι Δελφοί ήταν το αποκορύφωμα. Μου φάνηκε τόσο απίστευτα όμορφο μέρος που περιπλανιόμαστε στην περιοχή προσπαθώντας να διαλέξουμε μια τοποθεσία, όπου ίσως χτίζαμε το σπίτι μας κάποια μέρα”. 

Τρεις δεκαετίες αργότερα, όταν η Κρίστι επισκέφτηκε ξανά τους Δελφούς, το τοπίο ήταν πολύ διαφορετικό. Ο χώρος ήταν γεμάτος φασαριόζους τουρίστες, καταστήματα με σουβενίρ και καφετέριες. Η τοποθεσία δεν ήταν το ίδιο ειδυλλιακή. Η έμπνευση για το Όριεντ Εξπρές Όταν επέστρεψαν στην Αθήνα, η Κρίστι αρρώστησε με υψηλό πυρετό. Το ξενοδοχείο της συνέστησε έναν Έλληνα γιατρό, το όνομα του οποίου δεν αναφέρεται πουθενά. Ο γιατρός τη βοήθησε να αναρρώσει και το 1934, όταν εκδόθηκε το νέο βιβλίο της Κρίστι με τίτλο “Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές”, ένας από τους χαρακτήρες ήταν ένας Έλληνας γιατρός ονόματι Κωνσταντίνου. Η Κρίστι είχε σίγουρα επηρεαστεί από την ελληνική μυθολογία, ήδη πριν επισκεφτεί την Ελλάδα, καθώς έδωσε στον διάσημο ντεντέκτιβ που πρωταγωνιστεί στα βιβλία της, το όνομα “Ηρακλής” Πουαρό. Στο βιβλίο “Οι Άθλοι του Ηρακλή” που κυκλοφόρησε το 1947, ο Πουαρό ανακαλύπτει πως είναι ένας “σύγχρονος” Ηρακλής και έχει αναλάβει να απαλλάξει τον κόσμο από το κακό. Καταλήγει, λοιπόν, ότι πρέπει να εξιχνιάσει δώδεκα δύσκολες υποθέσεις και ασφαλώς φέρνει εις πέρας την αποστολή του, όπως έκανε και ο μυθικός συνονόματός του.... 

http://www.mixanitouxronou.gr/

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Δάντης Αλιγκέρι ( 22 Μαΐου ή 13 Ιουνίου 1265 – 14 Σεπτεμβρίου 1321 )

 

Ο Δάντης σε πορτραίτο του Σάντρο Μποττιτσέλλι

Ο Δάντης Αλιγκέρι (Dante Alighieri, 22 Μαΐου ή 13 Ιουνίου 1265 – 14 Σεπτεμβρίου 1321) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς ποιητές. Θεωρείται ο πρώτος σημαντικός δημιουργός στην ιταλική ποίηση ενώ το περίφημο έργο του, η Θεία Κωμωδία, εκτιμάται έως σήμερα ως ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ο Δάντης γεννήθηκε στη Φλωρεντία και καταγόταν από αρχοντική οικογένεια. Πατέρας του ήταν ο Alighiero di Bellincione και μητέρα του η Donna Bella degli Abati, η οποία πέθανε όταν ο Δάντης ήταν περίπου πέντε ετών. Η ακριβής ημερομηνία γέννησής του δεν είναι γνωστή, ωστόσο ο ίδιος αναφέρει στα γραπτά του πως γεννήθηκε στον αστερισμό των Διδύμων και επομένως η γέννησή του τοποθετείται από τα μέσα Μαΐου μέχρι τα μέσα Ιουνίου του 1265.

Σε ηλικία μόλις εννέα ετών, ο Δάντης γνώρισε τη Βεατρίκη Πορτινάρι, ένα χρόνο μικρότερη και κόρη του πλούσιου άρχοντα Folco Portinari. Η Βεατρίκη αποτέλεσε τον πρώτο πλατωνικό έρωτα του Δάντη, ο οποίος, όμως, είχε άδοξη κατάληξη με τον θάνατο της Βεατρίκης το 1290. Το γεγονός αυτό φαίνεται πως αποτέλεσε και την αφορμή να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά ο Δάντης στη Λατινική λογοτεχνία, τη φιλοσοφία και τις επιστήμες. Μεταγενέστερα, η Βεατρίκη παρουσιάζεται ως κεντρικός χαρακτήρας στη Θεία Κωμωδία.

Το 1296 νυμφεύθηκε την Γκέμμα, από την οικονομικά ισχυρή οικογένεια των Ντονάτι. Είναι αξιοσημείωτο πως ο ίδιος ο Δάντης δεν αναφέρει στα γραπτά του τίποτα σχετικά με την Γκέμμα. Πιστεύεται πως μαζί απέκτησαν τρία παιδιά (τον Jacopo, τον Pietro και την Antonia).

Τα νεανικά χρόνια του Δάντη επηρεάστηκαν άμεσα από τις πολιτικές καταστάσεις. Την εποχή εκείνη, η Φλωρεντία, όπως και ολόκληρη η Ιταλία, ήταν διχασμένη ανάμεσα σε δύο μεγάλα κόμματα, τους Γουέλφους και τους Γιβελίνους. Οι Γουέλφοι βρίσκονταν περισσότερο με το μέρος του Πάπα ενώ οι Γιβελίνοι με του αυτοκράτορα. Από το 1289 ο Δάντης έλαβε μέρος σε πολέμους εναντίον των Γιβελίνων. Το 1292, το κόμμα των Γουέλφων ήρθε στην εξουσία και εκδίωξε από τα δημόσια αξιώματα τους αντιπάλους τους.

Ωστόσο ξέσπασαν έντονες διαμάχες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να διασπαστούν στους Μαύρους, που υποστήριζαν πως δεν έπρεπε να δοθούν πολλά προνόμια στον λαό και στους Άσπρους Γουέλφους, τους δημοκρατικούς. Ο Δάντης πήρε το μέρος των Άσπρων, ωστόσο η πλευρά των Μαύρων επικράτησε με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε εξορία και επιπλέον στο να πληρώσει πέντε χιλιάδες φλωρίνια εντός τριών ημερών. Μετά από αδυναμία του Δάντη να πληρώσει αυτό το ποσό, μια νέα καταδικαστική απόφαση όρισε πως έπρεπε να καεί ζωντανός, όπου και αν συλληφθεί.

Εξορία

Ο Δάντης περιπλανήθηκε εξόριστος από τη Φλωρεντία σε πολλές ιταλικές πόλεις. Επισκέφθηκε τη Βερόνα ως καλεσμένος του Bartolomeo Della Scala και στη συνέχεια την πόλη Sarzana. Θεωρείται πως πέρασε επίσης ένα διάστημα στην πόλη Λούκκα, όπου φιλοξενήθηκε από τη Madame Gentucca, η οποία φρόντισε για την πολυτελή και άνετη παραμονή του εκεί. Άλλες πηγές αναφέρουν πως την περίοδο 1308-1310 βρέθηκε στο Παρίσι. Παρά το γεγονός πως βρίσκεται εξόριστος, ο Δάντης γράφει στίχους και μεταφέρει μαζί του τα χειρόγραφά του. Αυτή την εποχή ξεκινά επίσης να εργάζεται πάνω στη Θεία Κωμωδία.

Για ένα διάστημα συμφιλιώθηκε με τους Γιβελίνους, εναποθέτοντας τις ελπίδες του στον ερχομό του Ερρίκου Ζ΄της Γερμανίας, ο οποίος πολιορκούσε την Ιταλία. Ο Ερρίκος Ζ΄ επιτέθηκε και στη Φλωρεντία, όπου κατάφερε να νικήσει τους Μαύρους Γουέλφους. Ο θάνατος του, όμως, το 1313 στερεί από τον Δάντη τη δυνατότητα να επιστρέψει στη Φλωρεντία.

Το 1315 δόθηκε αμνηστία στους εξόριστους Γουέλφους, υπό τον όρο όμως πως θα παρουσιάζονταν δημόσια ομολογώντας πως έσφαλαν. Ο Δάντης αρνήθηκε να δεχτεί κάτι τέτοιο και χαρακτηριστικά έγραψε: «Δεν είναι αυτός ο δρόμος για να γυρίσω στην πατρίδα, αν μπορέσετε να βρείτε άλλον τρόπο πιο σύμφωνο με την τιμή και τη δόξα του Δάντη, θα έρθω με βήματα γοργά».

Τα τελευταία χρόνια του Δάντη πέρασαν χωρίς ιδιαίτερες κακουχίες, στη αυλή του άρχοντα της Ραβέννας Γκουίντο Νοβέλλο. Εκεί τον επισκέπτονταν οι γιοι του και οι φίλοι του, ενώ ο ίδιος αφοσιώθηκε σε επιστημονικές μελέτες. Στην πόλη της Ραβέννας ολοκλήρωσε και την Θεία Κωμωδία.

Επιστρέφοντας από τη Βενετία όπου βρισκόταν μαζί με επίσημη αποστολή του ηγεμόνα της Ραβέννας, ο Δάντης ασθένησε και τελικά πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου 1321. Τον έθαψαν με τιμές στον Άγιο Πέτρο, όπου βρίσκεται έως σήμερα ο τάφος του.

Εκπαίδευση

Ο Δάντης, πίνακας του
Andrea del Castagno (1450)

Λίγα είναι γνωστά για την εκπαίδευση του Δάντη. Είναι κοινή εκτίμηση πως του παρασχέθηκε ιδιωτικά. Εικάζεται πως πρέπει να ήρθε σε επαφή με την ποιητική σχολή της Σικελίας. Αποδεδειγμένος είναι ο θαυμασμός του Δάντη για τον Βιργίλιο. Στη Θεία Κωμωδία, που αποτελεί εκτός των άλλων και σημαντική βιογραφική πηγή, ο Δάντης γράφει για τον Βιργίλιο:[...] Εσύ είσαι κι ο ποιητής κι ο δάσκαλός μου, εσύ είσαι και ο μόνος οδηγός που επήρα στην όμορφη γραφή που ετίμησέ με. (Κόλαση, ωδή Α΄, στ. 85)

Υποθέτουμε γενικά πως ο Δάντης αποτελούσε ένα διανοούμενο της εποχής του και πως τον χαρακτήριζε ένα ισχυρό πάθος για τις επιστήμες και τη λογοτεχνία. Σε ηλικία 18 ετών γνώρισε τους Guido Cavalcanti, Lapo Gianni, Cino da Pistoia και Brunetto Latini, με τους οποίους οργάνωσε το λογοτεχνικό ρεύμα Dolce Stil Nuovo (μετάφ. Γλυκό Νέο Ύφος), το οποίο θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό στην ιστορία της ιταλικής λογοτεχνίας. Ειδικά ο Brunetto Lattini, αποτέλεσε δάσκαλο του Δάντη, ενώ υπάρχει αναφορά στη Θεία Κωμωδία (Κόλαση, ωδή ΙΕ΄, στ. 82) όπου ο τελευταίος τον ευχαριστεί για όσα του δίδαξε.

Η Θεία Κωμωδία

Ο Δάντης ονόμασε αρχικά το έργο Κωμωδία, όμως μετονομάστηκε σε Θεία Κωμωδία όταν το αποκάλεσε με αυτό τον τρόπο ο Βοκάκιος. Το θέμα του έργου είναι το φανταστικό ταξίδι του συγγραφέα στο βασίλειο των νεκρών, με οδηγό τον επικό ποιητή Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Η ιδέα ενός ταξιδιού στον Άδη και στον Παράδεισο είχε ασφαλώς προηγηθεί στην αρχαιότητα, τόσο στον Όμηρο με τον Οδυσσέα όσο και στον Βιργίλιο με τον Αινεία. Το έργο χωρίζεται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος. Κάθε μέρος περιλαμβάνει 33 ωδές και μία εισαγωγική. Το έργο αντικατοπτρίζει μεταξύ άλλων πολλές αντιλήψεις της μεσαιωνικής φιλοσοφίας.

Στην Κόλαση, η οποία περιγράφεται να έχει κωνοειδή μορφή, ο Δάντης καυτηριάζει όλους τους εγκληματίες και τους πολιτικούς του αντιπάλους εμφανίζοντας τους να βασανίζονται με φρικτό τρόπο. Στο Καθαρτήριο, περιγράφει πώς (σύμφωνα με τις μεσαιωνικές αντιλήψεις) γίνεται η κάθαρση της ανθρώπινης ψυχής από τις αμαρτίες της πριν αυτή εισέλθει στον Παράδεισο, όπου γίνονται δεκτοί όλοι οι ενάρετοι άνθρωποι. Τέλος, στον Παράδεισο, ο Δάντης περιγράφει τη συνάντησή του με τους Αγίους και τους μεγάλους διανοητές.

Η Θεία Κωμωδία αποτελεί επιπλέον σημαντική προσφορά του Δάντη στη διαμόρφωση της ιταλικής γλώσσας. Ουσιαστικά κατάφερε να συνθέσει τα λατινικά, τα οποία ομιλούνταν από τους μορφωμένους και τη φλωρεντιανή διάλεκτο που μιλούσε ο λαός.

Άλλα έργα του Δάντη περιλαμβάνουν τη Νέα Ζωή (La Vita Nuova), όπου εκφράζει τον έρωτα του για την Βεατρίκη, το Συμπόσιο (Il Convinio) και την πραγματεία Για την ευγλωττία της δημοτικής γλώσσας (De vulgari eloquentia).

De vulgari eloquentia, 1577.

Έργο

Θεία Κωμωδία (La Divina Commedia):

*Κόλαση (1314)

*Καθαρτήριο (1316)

*Παράδεισος (1321)

Νέα Ζωή (La Vita nuova, εκδ. 1292-1294)

Le Rime (περ. 1296)

Για την ευγλωττία της δημοτικής γλώσσας (De vulgari eloquentia, 1303-1304)

Συμπόσιο ((Il) Convivio, εκδ. 1304-1307)

Μοναρχία (De monarchia, 1313-1318)

Εκλογές (Eclogues, 1319-1320, από το ομώνυμο έργο του Βιργιλίου που είναι γνωστό και ως Βουκολικά)

Ελληνικές μεταφράσεις

Dante Alighieri, Η θεία κωμωδία, τ.1 (Κόλαση), τ. 2 (Καθαρτήριο), τ.3 (Παράδεισος), μετάφραση Ανδρέας Ριζιώτης, εκδ. «Τυπωθήτω», Αθήνα 2002. ISBN 978-960-402-029-4.

Νίκος Καζαντζάκης, όλη η Θεία Κωμωδία, εκδ. Ελένης Καζαντζάκη, 1962 με ανατυπώσεις.

Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, Κόλαση.

Πέτρινες ρίμες - (Rime Petrose, τμήμα των Le Rime), μετάφραση και επίμετρο Γιώργος Κοροπούλης, εισαγωγή Harold Bloom, εκδ. «Άγρα», Αθήνα 2014, 88 σελίδες. ISBN 978-960-325-982-4.

Ονομάσθηκαν προς τιμή του

Ο αστεροειδής 2999 Δάντης, που ανακαλύφθηκε το 1981

Ο κρατήρας Δάντης στην αόρατη πλευρά της Σελήνης

Η Ακαδημία Ντάντε Αλιγκιέρι στο Τορόντο

Το Πάρκο ή Πλατεία Ντάντε στη Νέα Υόρκη

Το ιταλικό θωρηκτό Dante Alighieri (1913-1928)

https://el.wikipedia.org/

Θεία Κωμωδία

Η Θεία Κωμωδία (ιταλικά: La Divina Commedia, αρχικός τίτλος Commedia) είναι επικό, αφηγηματικό ποίημα του Δάντη. Γράφτηκε στο διάστημα 1308-1321 και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, έχοντας χαρακτηριστεί ως η επιτομή του μεσαιωνικού κόσμου. Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν Κωμωδία. Ο όρος Θεία προστέθηκε μεταγενέστερα από τον Βοκάκιο. Μέχρι σήμερα, έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης κριτικής ανάλυσης και ερμηνειών.

Δομή και ιστορία

Ο Δάντης χαμένος στο Τραγούδι
Α' της Θείας Κωμωδίας.

Η Θεία Κωμωδία διαιρείται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος, το καθένα αποτελούμενο από 33 ωδές ή τραγούδια (canti). Η Κόλαση περιέχει επιπλέον μια εισαγωγική ωδή. Ο αριθμός τρία είναι κυρίαρχος σε όλο το ποίημα και η χρήση του δεν θεωρείται τυχαία. Οι ωδές είναι επίσης γραμμένες σε ενδεκασύλλαβο στίχο και η ρίμα ακολουθεί τη δομή ΑΒΑ ΒΓΒ ΓΔΓ . . . ΨΩΨ Ω, δηλαδή δομή τριών στίχων (terza rima). Η Θεία Κωμωδία υπήρξε το πρώτο μεγάλο αφηγηματικό ποίημα στην οποία έγινε χρήση αυτής της ρίμας, αν και μία παρόμοια μορφή χρησιμοποιήθηκε προγενέστερα από τους τροβαδούρους.

Ο Δάντης, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι του στον Άδη, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – την Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης είναι τριάντα πέντε ετών. Το ταξίδι παρουσιάζεται ως αληθινό, κυρίως μέσω της χρήσης πλήθους στοιχείων που παραθέτει ο Δάντης σχετικά με αυτό και των λεπτομερειών που δίνονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Οι ώρες, οι τοποθεσίες και το δρομολόγιο του αφηγητή καταγράφονται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια.

Κατά το πέρασμά του από την Κόλαση και το Καθαρτήριο, ο ποιητής συνοδεύεται από τον δάσκαλό του Βιργίλιο, ενώ η πορεία του στον Παράδεισο γίνεται με την παρουσία της Βεατρίκης, ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει το γυναικείο πρότυπο κατά τον Δάντη και βασίζεται πιθανότατα στη Βεατρίκη Πορτινάρι, υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή του Δάντη. O Δάντης έκανε επίσης αναφορά στη Βεατρίκη, στο έργο La Vita Nuova, ωστόσο στη Θεία Κωμωδία θεωρείται πως εκφράζεται με ιδανικό τρόπο ο έρωτάς του προς το πρόσωπό της.

Μία από τις λεπτομέρειες της Θείας Κωμωδίας είναι πως κάθε ένα από τα τρία μέρη της κλείνει με τη λέξη άστρα.

Κόλαση

Σύμφωνα με την περιγραφή του, ο Άδης έχει σχήμα αναποδογυρισμένου κώνου με το πλατύ στόμιό του να βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο, κάτω από την Ιερουσαλήμ και την άλλη αιχμηρή άκρη του στο κέντρο της Γης. Αποτελείται συνολικά από εννέα κύκλους, οι οποίοι στενεύουν διαδοχικά καθώς κινείται κανείς κατηφορικά. Κάθε κύκλος του Άδη αντιστοιχεί σε συγκεκριμένες αμαρτίες -- ολοένα βαρύτερες για βαθύτερους κύκλους -- καθώς και τις αντίστοιχες τιμωρίες που επιβάλλονται. Ο Δάντης, σύμφωνα με την Αριστοτέλεια φιλοσοφία περί ηθικής και αρετής, κατατάσσει τις αμαρτίες σε πράξεις ακράτειας, όπως είναι φιληδονία, η λαιμαργία και η φιλαργυρία, και σε πράξεις κακίας ή βίας.

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΒΑΡΛΑΜΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ (1922 -14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013)

 

Ο Γιώργος Βαρλάμος γεννήθηκε το 1922 στην Πάρο. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ ζωγραφική με δάσκαλους τους Ο. Αργυρό και Κ. Παρθένη, και χαρακτική (1942-1947) με δάσκαλο το Γ.Κεφφαληνό. Συνέχισε, με τη βοήθεια υποτροφίας, τις σπουδές του στο Παρίσι, στην Ecole dew Beaux-Arts ζωγραφική κοντά στους R. Cami, J.-E. Bersier και H. G. Adam (1951-1952) και στοCollege Technique Estienne χαρακτική, με δάσκαλους τους G. L. Prost και R. Cottet (1958-1961), όπου και ειδικεύτηκε στην τέχνη του βιβλίου και ιδιαίτερα στη χάραξη γραμματοσήμων.

Ψαρόνια

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα συνεργάστηκε με το Γ. Κεφαλληνό στην έκδοση  Δέκα Λευκαί Λήκυθοι του Μουσείου Αθηνών (1953-1956). Κρατώντας πολύ υψηλό επίπεδο τεχνικής, κατορθώνει έγκαιρα να αποφύγει την πίεση των κατακτήσεων του δασκάλου του και να προχωρήσει σ’ένα περισσότερο προσωπικό δρόμο.

Ερωτικό

Ο Βαρλάμος με ιδιαίτερη προτίμηση στην ξυλογραφία, έχει δώσει έργα που αναφέρονται σε όλες τις θεματογραφικές περιοχές και διακρίνονται για την πληρότητα και την εκφραστική τους δύναμη. Η χαρακτική του χαρακτηρίζεται για την ευκρίνεια και την τιμιότητα της εργασίας, την αμεσότητα και την ποιότητα των διατυπώσεών του. Σε χαρακτηριστικά έργα του χρησιμοποιεί πλήθος λεπτές γραμμές που δίνουν συχνά την εντύπωση μίας μικρογραφικής διαπραγμάτευσης, ενώ οι προσπάθειές του που αναφέρονται στο φυσικό χώρο διακρίνονται για μία καθαρά ποιητική φωνή, που βασίζεται στις αρμονικές μεταβάσεις από το άσπρο στο μαύρο.

Ερωτικό 

Ανάλογα στοιχεία έχουμε και στην ζωγραφική του, στην οποία διαφαίνονται τόσο η επίδραση του Κ. Παρθένη όσο και του P. Cezanne. Έδωσε σειρές έργων με τοπία (Μετέωρα) και θέματα από το φυτικό κόσμο, με υλικά κυρίως ακρυλικά και ακουαρέλες. Χωρίς να θυσιάζει τα αντικειμενικά στοιχεία της οπτικής πραγματικότητας, δεν περιορίζεται στην απλή μεταφορά τους στη ζωγραφική επιφάνεια, αλλά σε μια μετάφρασή τους με έμφαση στις ζωγραφικές αξίες.

Γυμνό 1943

Διακρίθηκε σε “Διεθνή Διαγωνισμό της Λειψίας” για την επιμέλεια Βιβλίου με ποίηση του Nerunda. Συμμετείχε με τον Κεφαλληνό στη σχεδίαση και χάραξη των “Δέκα Λευκών Ληκύθων” του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου που εκδόθηκαν το 1956, χάραξε σειρά γραμματοσήμων, επιμελήθηκε, εικονογράφησε και σχεδίασε πληθώρα εξώφυλλων πολλών βιβλίων, με πολλά ένθετα χαρακτικά του. Σαν Ζωγράφος διακρίθηκε για τις τολμηρές χρωματικές του συνθέσεις σε Λάδια, Ακρυλικά και Ακουαρέλες, ιδιαίτερα στην απόδοση της Ελληνικής χλωρίδας με τέτοιο τρόπο ώστετα Αγριολούλουδα του Βαρλάμου να θεωρούνται μοναδικά και αξεπέραστα, ενώ στη Χαρακτική η πρωτοποριακή μα και ταυτόχρονα τέλεια απόδοση της φύσης τον κατατάσσει στην κορυφή των χαρακτών.

Ολυμπία

Στο πλαίσιο του εκδοτικού προγράμματος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ο ζωγράφος Γ. Βαρλάμος φιλοτέχνησε το 2001 ένα φεγιέ με ένα θέμα-πρόκληση όπως είναι η κολύμβηση αρχαίων ελληνίδων, από ερυθρόμορφο αμφορέα του 510 π.Χ. και στις αρχές του 2002 πέντε ωραία γραμματόσημα με αρχαιοελληνικό υλικό έκφρασης και τεκμηρίωσης.

Σύνθεση για την εικονογράφηση του Σοφοκλή, 1973

Έχει παρουσιάσει έργα του σε ατομικές («Κούρος», 1958 «Ζυγός», 1961 «Αστορ», 1965 Παρίσι, 1973 «Ώρα», 1977 «Ζουμπουλάκη», 1980 «Αργώ», 1981 «Χρυσόθεμις», 1984 «Έκφραση», 1985,1996 «Artigraf», 1992) και ομαδικές εκθέσεις (Πανελλήνιες 1948,1957,1963,1987 Γενεύη, 1955 Σαντιάγκο 1957 Λουγκάνο, 1958 Μπιενάλε Σάο Πάουλο, 1963 Μπιενάλε Αλεξάνδρειας, 1963 «Τέχνη», Θεσσαλονίκη, 1975 «Νέες Μορφές», 1980 Ο Χαράκτης και το Γυμνό, «Υάκινθος», 1981 «Χρυσόθεμις», 1982 κ.α.) Έργα του βρίσκονται στην ΕΠΜΑΣ, στην Π.Δ. Αθηναίων, στη Συλλ.ΜΙΕΤ, στην Εθνική Τράπεζα Ελλάδος κ.α.

ΠΗΓΕΣ  http://www.artingreece.gr/

                 http://www.artigraf.gr/

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/