Αντρέι Ρουμπλιόφ ( 1360 - 17 Οκτωβρίου1428 )

 

Η φιλοξενία του Αβραάμ, το πιο φημισμένο έργο του Αντρέι Ρουμπλιόφ

Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ ( 1360 - 17 Οκτωβρίου 1428) θεωρείται ο κορυφαίος Ρώσος αγιογράφος του Μεσαίωνα.

Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του. Δεν ξέρουμε ούτε πού γεννήθηκε, ούτε ποιο ήταν το κοσμικό του όνομα, καθώς το όνομα «Απόστολος Ανδρέας» του δόθηκε όταν εκάρη μοναχός στη Μονή της Αγίας Τριάδας. Η πρώτη αναφορά στο όνομά του γίνεται το 1405 σε ένα έγγραφο, το οποίο αναφέρει ότι ανέλαβε την εικονογράφηση του Ναού του Ευαγγελισμού στο Κρεμλίνο μαζί με το Θεοφάνη τον Έλληνα και κάποιον μαΐστορα Πρόχορο. Αναφερόταν εκεί τελευταίος, και λόγω ηλικίας και λόγω αρχαιότητας.

Λέγεται ότι το 1408 ανέλαβε, μαζί με το συνεργάτη του Δανιήλ, την αγιογράφηση του Ναού της Αναλήψεως στο Βλαντίμιρ και από το 1425 ως το 1427 του καθολικού της Μονής του, της Αγίας Τριάδας ή Αγίου Σεργίου. Τέλος, μετά το θάνατο του συνεργάτη του Δανιήλ ήρθε στη Μονή Ανδρόνικωφ στη Μόσχα, όπου ανέλαβε την αγιογράφηση του καθολικού. Θεωρείται ότι πέθανε κατά τη διάρκεια αυτής της εργασίας στις 17 Οκτωβρίου 1428 (η ημερομηνία αμφισβητείται, άλλες πηγές αναφέρουν την 29η Ιανουαρίου του 1430).

Το 1988, ανακηρύχθηκε άγιος από τη Ρωσική Εκκλησία ως Άγιος Ανδρέας ο Εικονογράφος και η μνήμη του τιμάται στις 4 Ιουλίου.

Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ υπήρξε ο επιφανέστερος Ρώσος αγιογράφος και θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Το έργο για το οποίο αναγνωρίζεται ως ένας από τους κορυφαίους Ορθόδοξους αγιογράφους, είναι η εικόνα της Αγίας Τριάδος, η οποία είναι το αριστούργημα της ρωσικής εικονογραφικής τέχνης. Η εικόνα της Αγίας Τριάδος, γνωστή ως «Φιλοξενία του Αβραάμ», διακρίνεται για τη σύνθεση, το ρυθμό, το φωτισμό, την αρμονία, την καθαρότητα και την απλότητα.

Αισθητικές κρίσεις για το έργο του είναι δύσκολο να διατυπωθούν με βεβαιότητα, καθώς τα έργα που του αποδίδονται (εκτός του ότι η πατρότητά τους είναι αμφίβολη) έχουν υποστεί επιχρωματώσεις από μεταγενέστερους, καθώς τα υλικά που χρησιμοποιούνταν εκείνη την εποχή στη Ρωσία δεν ήταν ανεξίτηλα. Σε κάθε περίπτωση διακρίνονται σαφείς επιδράσεις από το έργο του Θεοφάνη του Έλληνα, αλλά θεωρείται ότι έχει πάει ακόμη παραπέρα από το Θεοφάνη, αναφορικά με την απεικόνιση της πνευματικότητας στις μορφές.

Η τεχνική του συνδυάζει ασκητισμό και αρμονία κατά το βυζαντινό πρότυπο. Τα έργα του διακρίνονται από ηρεμία και γαλήνη και θεωρούνται πρότυπο ορθόδοξης εικονογραφίας.

Η γέννηση του Χριστού, 1405

 Η Βάπτιση, Ναός του Ευαγγελισμού 1405

Η Θεοτόκος του Βλαδιμίρ, περί το 1405

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, Ναός του Ευαγγελισμού 1405

 Αρχάγγελος Μιχαήλ, 1408

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Άουγκουστ Μάκε - August Macke (3 Ιανουαρίου 1887 - 26 Σεπτεμβρίου 1914)

 

Τέσσερες κοπέλες, 1913

Ο Άουγκουστ Μάκε (γερμ. August Macke, 3 Ιανουαρίου 1887 - 26 Σεπτεμβρίου 1914]) ήταν Γερμανός ζωγράφος και ένα από τα κύρια μέλη της γερμανικής εξπρεσιονιστικής ομάδας Der Blaue Reiter (Ο Γαλάζιος Καβαλάρης).

Έζησε κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα καινοτόμου εποχής για τη γερμανική τέχνη όπου αναπτύχθηκαν οι κυριότερες γερμανικές εξπρεσιονιστικές τάσεις, καθώς επίσης πραγματοποιήθηκε η άφιξη στη Γερμανία των πρωτοποριακών αβάν-γκαρντ κινημάτων που διαμορφώθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όπως για έναν αληθινό καλλιτέχνη της εποχής του, ο Μάκε ήξερε πώς να ενσωματώσει στη ζωγραφική του τα στοιχεία της avant-garde που περισσότερο τον ενδιέφεραν.

Γεννήθηκε στη Μέσεντε της Γερμανίας. Ο πατέρας του, Άουγκουστ Φρίντριχ Χερμανν Μάκε (1845-1904), ήταν εργολάβος οικοδομών ενώ η μητέρα του, Μαρία Φλορεντίνε το γένος Άντολφ (1848-1922), προερχόταν από μια αγροτική οικογένεια στην περιοχή Ζάουερλαντ της Γερμανίας. Η οικογένεια έζησε στη οδό «Brüsseler Straße» μέχρι τα 13 χρόνια του Άουγκουστ.

Το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικής ζωής του κατοικούσε στη Βόννη, με εξαίρεση μερικές περιόδους που έζησε στη λίμνη Τουν στην Ελβετία και διάφορα ταξίδια στο Παρίσι, την Ιταλία, την Ολλανδία και την Τυνησία. Στο Παρίσι, όπου ταξίδεψε για πρώτη φορά το 1907, ο Μάκε ήρθε σε επαφή με το έργο των ιμπρεσιονιστών, και αμέσως μόλις αυτός πήγε στο Βερολίνο πέρασε μερικούς μήνες στο στούντιο Lovis Corinth. Το ύφος του διαμορφώθηκε μέσα από την τεχνοτροπία των Γάλλων ιμπρεσιονιστών και μεταϊμπρεσιονιστών, περνώντας αργότερα από μια φωβιστική περίοδο.

Το 1909 παντρεύτηκε με την Ελίζαμπετ Γκέρχαρντ. Το 1910, μέσω της φιλίας του με το Φραντς Μαρκ, ο Μάκε συνάντησε τον Βασίλι Καντίνσκι και για λίγο μοιράστηκε τα μη αντικειμενικά, αισθητικά, μυστικιστικά και συμβολικά στοιχεία του κινήματος Der blaue Reiter (Ο Γαλάζιος Καβαλάρης).

Η συνάντηση του Μάκε με τον Ρομπέρ Ντελωναί στο Παρίσι το 1912 επρόκειτο να αποτελέσει αποκάλυψη για τον Μάκε. Ο χρωματικός κυβισμός του Ντελωναί, που ο Γκιγιώμ Απολλιναίρ είχε αποκαλέσει Ορφισμό, επηρέασε την τέχνη του Μάκε από εκείνο το σημείο και μετά. Τα παράθυρα καταστημάτων του μπορούν να θεωρηθούν προσωπική ερμηνεία των παραθύρων Ντελωναί, συνδυασμένα ταυτόχρονα με τις εικόνες του ιταλικού φουτουρισμού.

Η εξωτική ατμόσφαιρα της Τυνησίας, όπου ταξίδεψε το 1914 με τον Πάουλ Κλέε και τον Λουί Μουαγιέ ήταν θεμελιώδης για τη δημιουργία της φωτεινής προσέγγισης της τελικής περιόδου του, κατά τη διάρκεια της οποίας παρήγαγε μια σειρά έργων, θεωρούμενα τώρα ως τα αριστουργήματά του.

Το τέλος

Η σταδιοδρομία του έληξε με τον πρόωρο θάνατό του στο Δυτικό Μέτωπο, κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Σεπτέμβριο του 1914. Τελευταίος του πίνακας ήταν ο προφητικός «Αποχαιρετισμός».

Πλεούμενα στην Tegernsee, 1910,

Ζευγάρι σε μονοπάτι του δάσους, 1913,

Υπαίθριο εστιατόριο, 1912,

Καθισμένο γυμνό με μαξιλάρι, 1911

Γυναίκα με πράσινη ζακέτα, 1913

Λουόμενες με πόλη στο βάθος, 1913

Μεγάλος ζωολογικός κήπος, 1913

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Μίμης Βιτσώρης ( 26 Σεπτεμβρίου 1902 - 29 Ιανουαρίου 1945 )

 

Προσωπογραφία γυναίκας 

Ο Μίμης Βιτσώρης (1902-1945) ήταν Έλληνας ζωγράφος.

Αυτοπροσωπογραφία

Γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1902 στη Θεσσαλονίκη, αλλά το 1911, μετά το θάνατο του πατέρα του, μετακόμισε στην Αθήνα, όπου εγγράφηκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Ωστόσο, δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του εκεί αφού ήρθε σε σύγκρουση με τους διδάσκοντες μιας και διαφωνούσε με την εκπαιδευτική φιλοσοφία της σχολής. Σε ηλικία 18 ετών έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση. Αποχώρησε από την Αθήνα, μετέβη στην Ευρώπη (Ιταλία, Γερμανία και Γαλλίαδιαδοχικά), μελετώντας τα εκεί ζωγραφικά ρεύματα. Παρέμεινε στο Παρίσι και συνεργάστηκε με το περιοδικό Μικρός Παρισινός (Petit Parisien) όπου δημοσίευσε σκίτσα του. Αρρώστησε βαριά και το 1925 μετέβη στη Μάλτα, όπου ετοίμασε μερικά από τα σκίτσα του. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1927 και άρχισε να ασχολείται με τις προσωπογραφίες και τις τοπιογραφίες. Συνεργάστηκε με εφημερίδες της Αθήνας, ενώ το 1930 ίδρυσε την Ομάδα Τέχνη μαζί με άλλους καλλιτέχνες της εποχής του. Έκτοτε συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 1945 στην Αθήνα, κλονισμένος από τον θάνατο του αδερφού και της μητέρας του.

Συγγραφικό έργο

Εκτός από την ζωγραφική συνέγραψε και διάφορες μελέτες και βιβλία σχετικά με την τέχνη. Μεταξύ αυτών:

Τέχνη και εποχή

Έρευνα και διδασκαλία

Προβλήματα δημόσιας αισθητικής

https://el.wikipedia.org/

 Η Μαρία Μαγδαληνή στα πόδια του Χριστού

 Κυρία

Κυρία μς μαύρο γάντι

 Λιμανάκι

Λιμανάκι

Παναγία με το Χριστό

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΒΙΚΑΤΟΣ ( 24 Σεπτεμβρίου 1878 - 6 Ιουνίου 1960 )

 

Ο Σπυρίδων Βικάτος (Αργοστόλι, 24 Σεπτεμβρίου 1878 - Αθήνα, 6 Ιουνίου 1960) ήτανΈλληνας ζωγράφος και ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της «Σχολής του Μονάχου».

Με τη βοήθεια του τότε Μητροπολίτη Αθηνών Γερμανού σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας ζωγραφική υπό τους Νικηφόρο Λύτρα και Σπυρίδωνα Προσαλέντη και γλυπτική με δάσκαλο τον Γεώργιο Βρούτο.

Μετά την αποφοίτηση από την ΑΣΚΤ συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου χάρη σε υποτροφία της μονής Πετράκη και της Ε. Βαλλιάνου. Παρέμεινε στο Μόναχο από το 1900 ως το 1906 και μαθήτευσε κοντά στον Νικόλαο Γύζη και τον Λούντβιχ φον Λοφτς. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1909 και διορίστηκε καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου δίδαξε ( με μια ολιγόμηνη διακοπή το 1911) σκιαγραφία έως το 1939. Μαθητές του υπήρξαν οι Αγήνωρ Αστεριάδης, Γιώργος Γουναρόπουλος, Σοφία Λασκαρίδου, Σπύρος Παπαλουκάς, Γιώργος Σικελιώτης, Γιάννης Τσαρούχης κ.ά. Το 1937 συμμετείχε στην κίνηση των Ακαδημαϊκών ζωγράφων.

Ο Βικάτος είχε στο ενεργητικό του συμμετοχές σε πολυάριθμες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός συνόρων. Από αυτές ξεχωρίζουν οι συμμετοχές του στο Γκλασπαλάστ του 1905, στις διεθνείς εκθέσεις του Μπορντώ (1907), της Ρώμης (1911) και του Παρισιού (1937) καθώς και στη μπιεννάλε της Βενετίας τα έτη 1934 και 1936.Τιμήθηκε πλειστάκις για το έργο του: το 1907 απέσπασε χρυσό μετάλλιο στην έκθεση του Μπορντώ, το 1937 έλαβε από την Ακαδημία Αθηνών το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και το 1951 εκλέχτηκε επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Μονάχου.

Πέθανε σε ηλικία 82 ετών από βρογχοπνευμονία. Με τη διαθήκη του άφησε κληροδότημα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και καθιέρωσε τη «Βικάτειο υποτροφία» σε διπλωματούχους ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής, με πτυχίο «Λίαν καλώς» για μετεκπαίδευση στο εξωτερικό.Επίσης, δώρισε 30 πίνακές του στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδος.

Τα έργα του Σ. Βικάτου είναι κυρίως προσωπογραφίες και ηθογραφίες με φανερή την επιρροή του γερμανικού ακαδημαϊσμού, από τον οποίο υιοθέτησε μια ήπια εκδοχή, αλλά και της φλαμανδικής σχολής του 17ου αιώνα. Επιπλέον συνδυάζοντας τα διδάγματα της σχολής του Μονάχου με τις νέες τεχνικές που σχετίζονταν με τη νοηματική εμβάθυνση στο χρώμα και στην απόδοση, ξέφευγε ορισμένες φορές από τη στατικότητα που χαρακτήριζε τονακαδημαϊσμό. Επίσης διακρίθηκε και ως τοπιογράφος, ενώ και οι «νεκρές φύσεις» του προσέλκυσαν το ενδιαφέρον.https://el.wikipedia.org/

Το χριστουγεννιάτικο δένδρο(προ 1932). Λάδι σε καμβά, 77 εκ. x 105 εκ. Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδος. Έργο που θυμίζει Φλαμανδούς ζωγράφους του 17ου αιώνα 

 Τοπίο

 Τυρολέζος

 Βάζο με τριαντάφυλλα 

 Ο γεροντάκος

 Αράπης 

 Προσωπογραφία ανδρός -  Κάρβουνο σε χαρτί

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΟΥΣΙΔΗΣ - Πίνακας Ζωγραφικής "Το ξεπροβοδισμα" ( Αρχίζει ο αγώνας στον βάλτο τον Γιαννιτσών) 1991

Στέλιος Μαουσίδης : Εικαστικός (Ζωγράφος, σκιτσογράφος, χαράκτης, γλύπτης) απόφοιτος και καθηγητής πανεπιστημίου στην Ακαδημία Καλών Τεχνών Σουρικώφ Μόσχα.

Τίτλος : "Το ξεπροβόδισμα" ( Αρχίζει ο αγώνας στον βάλτο τον Γιαννιτσών) 1991.


«… Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ’ επιστρώσεις διαδο-
χικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και
βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή
και δίνεις λόγο

Σ’ ένα πλήθος Eξουσίες ξένες μέσω της δικής σου
πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές…»
(Ο. Ελύτης, «Ασημένιο ποίημα»)

TΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ - 1977

Αγγέλικα Κάουφμαν - Angelika Kauffmann ( 30 Οκτωβρίου 1741 - 5 Νοεμβρίου 1807 )

 

Αυτοπροσωπογραφία

Η Αγγέλικα Κάουφμαν (Angelika Kauffmann, 30 Οκτωβρίου 1741 - 5 Νοεμβρίου 1807) ήταν Ελβετίδα ζωγράφος του νεοκλασικισμού.

Γεννήθηκε στο Κουρ αλλά μεγάλωσε στο Schwarzen της Ελβετίας από όπου καταγόταν η οικογένεια της. Το 1754 σε ηλικία δεκατριών ετών ακολούθησε τον πατέρα της στο Μιλάνο, όπου σπούδασε μουσική και ζωγραφική και επέδειξε το ταλέντο της. Το 1763 διέμεινε για ένα διάστημα στη Ρώμη και επισκέφθηκε την Μπολώνια και τη Βενετία και στη συνέχεια το 1773 πήγε στο Λονδίνο, όπου της ανατέθηκε μεταξύ άλλων καλλιτεχνών η διακόσμηση του Ναού του Αγίου Παύλου. Συμμετείχε από το 1769 έως το 1782 στις ετήσιες εκθέσεις της Βασιλικής Ακαδημίας με κλασικούς και αλληγορικούς πίνακες, όπως Τρωίλος και Χρυσηίδα, ο θάνατος της Άλκηστης, η κρίση του Πάρι, η μητέρα των Γράκχων, η ιστορίας της Ροδόπης κ.α.

Επίσης ζωγράφισε τον Γκαίτε σε ηλικία τριάντα οκτώ ετών και ως Ορέστη στο κέντρο της εικόνας που έχουμε από την σκηνογραφία της πρεμιέρας της Ιφιγένειας εν Ταύροις που δόθηκε στην Βαϊμάρη το 1802  στην Ιφιγένεια εν Ταύροις.

Η Αφροδίτη πείθει την Ελένη ν΄ ακολουθήσει τον Πάρι

Portrait of Lady Clan Henderson

Τρωίλος και Χρυσηίδα

La Famille du comte de Gower wtnm

Cornelia presenting her children as her treasures

Countess Anna Protassowa with nieces

Jesus with the Samaritan Woman

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Γιώργος Μπουζιάνης ( 8 Νοεμβρίου 1885 - 23 Οκτωβρίου 1959 )

 

Αυτοπροσωπογραφία (1913)

Ο Γιώργος Μπουζιάνης (Αθήνα, 8 Νοεμβρίου 1885 - Αθήνα, 23 Οκτωβρίου 1959) ήταν σημαντικός Έλληνας εξπρεσιονιστής ζωγράφος

Γεννήθηκε το 1885 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην γειτονιά της Νεάπολης. Ο πατέρας του Γιώργου Μπουζιάνη ήταν έμπορος κρασιών και δημητριακών με καταγωγή από τα Μπουζιανέικα της Τρίπολης και η μητέρα του Χρυσάνθη, το γένος Προκοπίου, ήταν αθηναϊκής καταγωγής.

Ο Μπουζιάνης σπούδασε ζωγραφική στην Σχολή Καλών Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) από το 1897 μέχρι το 1906 με δασκάλους τον Γ. Ροϊλό, τον Νικηφ. Λύτρα, τον Κ. Βολανάκη και τον Δ. Γερανιώτη. Το 1907, έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές ζωγραφικής στην Ακαδημία Τεχνών του Μονάχουκοντά στον Όττο Ζάιτζ (Otto Seitz).

Στα έργα του άρχισε να δίνει περισσότερη έμφαση στην αποτύπωση της ανθρώπινης μορφής,κυρίως της γυναικείας φιγούρας, και στα συναισθήματα που γεννάει αυτή η αποτύπωση. Οι Γερμανοί τεχνοκριτικοί δέχθηκαν θετικά τα νέα έργα του καλλιτέχνη και το 1924 έκλεισε συμβόλαιο με την γκαλερί Μπάρχφελντ. Το 1927 έγινε στο Κέμνιτς μεγάλη έκθεση έργων του στο μουσείο της πόλης. Κατόπιν, με την οικονομική στήριξη της γκαλερί Μπάρχφελντ, πήγε στο Παρίσι, όπου έζησε κατά την περίοδο 1929 έως 1932.

Λόγω της οικονομικής κρίσης που είχε χτυπήσει την Ευρώπη, αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Μόναχο. Όμως, με την σταδιακή εξαφάνιση του εξπρεσιονισμού και την άνοδο του ναζισμού, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει και τη Γερμανία, για να επιστρέψει τελικά το 1934 στην Ελλάδα. Πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, ο Έλληνας πρέσβης στο Βερολίνο, Αλέξανδρος Ρίζος-Ραγκαβής, μεσολάβησε για να διοριστεί καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Ο διορισμός αυτός τελικά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, προς μεγάλη απογοήτευση του Μπουζιάνη. Επιπλέον, ο αθηναϊκός καλλιτεχνικός περίγυρος αντιμετώπισε αρχικά τον ζωγράφο με αδιαφορία έως εχθρότητα.

Τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου ήταν πολύ δύσκολα για τον ζωγράφο. Μόνο το 1949, όταν πραγματοποίησε μεγάλη αναδρομική έκθεση στον «Παρνασσό», το φιλότεχνο κοινό άρχισε να μιλά και πάλι με ενθουσιώδη λόγια για το ύφος και την τεχνοτροπία του Μπουζιάνη. Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, λαμβάνοντας μέρος - μεταξύ άλλων- το 1950 στην Μπιεννάλε της Βενετίας. Το 1956 του απονεμήθηκε το α΄ ελληνικό βραβείο του Διεθνούς Διαγωνισμού Γκούγκενχάιμ.Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ).

Μετά τον θάνατό του, το σπίτι του ζωγράφου στην Δάφνη Αττικής αγοράστηκε από τον Δήμο Δάφνης και έχει μετατραπεί σε μουσείο. Έργα του Μπουζιάνη υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη καθώς και σε πολλές άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές εντός και εκτός Ελλάδας. Αναδρομικές εκθέσεις με έργα του πραγματοποιήθηκαν στην Εθνική Πινακοθήκη το 1977 και το 1985, και στο Μουσείο Μπενάκη το 2005.

Ο ζωγράφος μαζί με το γιο του μπροστά στο σπίτι τους στη Γερμανία 

Τεχνοτροπία & έργο

Ο Μπουζιάνης θεωρείται ως ο σημαντικότερος Έλληνας εκπρόσωπος του εξπρεσιονισμού. Κατά τα χρόνια της παραμονής του στην κοιτίδα του εξπρεσιονισμού, Γερμανία, γνώρισε από κοντά όλες τις μεταλλάξεις του κινήματος δημιουργώντας ένα δικό του προσωπικό στυλ στο οποίο κυριαρχούν ο ανθρωποκεντρισμός και η απόλυτη ελευθερία του υποκείμενου.

https://el.wikipedia.org/

Η καρέκλα 

Η Καρέκλα είναι ένα έργο ζωγραφικής του Γιώργου Μπουζιάνη που χρονολογείται γύρω στο 1945. Πρόκειται για ελαιογραφία σε ύφασμα διαστάσεων 103,9 x 77,8 εκ. και εκτίθεται στο Παράρτημα Κέρκυρας της Εθνικής Πινακοθήκης και Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτζου.

Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε από τον Μπουζιάνη γύρω στο 1945, περισσότερο από μια δεκαετία μετά την επιστροφή του καλλιτέχνη στην Αθήνα από τη Γερμανία όπου πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του. Ο Μπουζιάνης βρίσκεται απομονωμένος στο ατελιέ του. αφοσιωμένος στην τέχνη του, η οποία αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία ή ακόμα και με εχθρότητα από την εγχώριο καλλιτεχνικό περίγυρο.

Στο συγκεκριμένο έργο εικονίζεται μια καρέκλα του σπιτιού του καλλιτέχνη σαν μια οντότητα που υπάρχει, με τη ρευστή και φευγαλέα όψη της μέσα στο χρόνο. Τα απαλά χρώματα που χρησιμοποιούνται εμπεριέχουν ένα έντονο συναισθηματικό φορτίο που φανερώνει την αίσθηση της παρουσίας και της απουσίας, την παροδικότητα αλλά και την επίγνωση του ανθρώπου ότι είναι εκτεθειμένος στην πάροδο του χρόνου. Το έργο διακρίνεται από έντονη παραμόρφωση, ένα στοιχείο που επιβεβαιώνει την ένταξη του καλλιτέχνη στο ρεύμα του εξπρεσιονισμού.

https://el.wikipedia.org/

Αυτοπροσωπογραφία 

Προσωπογραφία του ζωγράφου Waldmuller (1923),

λάδι σε καμβά 75x59 εκ.

Προσωπογραφία κυρίας Κούντσε (1909),

υδατογαρφία 41x31 εκ.

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/