Στις 7 Μαΐου του 2023 έγινε η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Λεμονιάς Αυγουστίδου με τίτλο «Με Λεμονάδα και Μαστίχα», την οποία ανέλαβα κυρίως ως καθηγήτριά της στη δημιουργική γραφή. Είχα τη χαρά να την δω να εξελίσσεται αφοσιωμένη στην τέχνη της ποιήσεως, υπηρετώντας την με συνέπεια και εργατικότητα.
Στην ποιητική της συλλογή διαπραγματεύεται φιλοσοφικά το θέμα της πτώσης και της ανόδου στην πορεία της ζωής του ατόμου αλλά και στην ιστορία της Ελλάδας και της ανθρωπότητας γενικότερα σε τρεις ενότητες:
Α. Εγώ, εσύ, εμείς
Β. Η πατρίδα μας
Γ. Στη μυροβόλο Χίο
Κάθε της ποίημα εξετάζει το θέμα που πραγματεύεται διεξοδικά. Ρίχνει φως σε κάθε πτυχή του και αφυπνίζει τον αναγνώστη μέσα από ερωτήματα και τον συγκινεί μέσα από τον εσωτερικό διάλογο, που ανοίγεται με φυσικό τρόπο. Επισημαίνει τα στοιχεία παρακμής αλλά και προτρέπει στην ανάληψη του ατομικού χρέους και τον προσωπικό και κοινωνικό αγώνα για την ανεύρεση λύσης. Ωθεί τον αναγνώστη να αναζητήσει τον ανοιχτό ορίζοντα.
Στον τίτλο της συλλογής της η Λεμονιά Αυγουστίδου συμπεριέλαβε ως σύμβολα τα χαρακτηριστικά προϊόντα από τον τόπο καταγωγής της, την Χίο, για να υποδηλώσει τη γεύση της ζωής, που συνοψίζεται στην αισθητική αντίληψη της οξύτητας που εμπεριέχει τη γλυκύτητα, την πικράδα που εξισορροπείται μέσα από μοναδικό άρωμα, τις γευστικές εντάσεις και την ηπιότητα που προσλαμβάνει μέσα από την εμπειρία, που αποκτά καθώς ζυμώνεται με την καθημερινότητα και όλα όσα επιφυλάσσει για τον άνθρωπο.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η Λεμονιά Αυγουστίδου γεννήθηκε το 1960 στη Χίο. Μεγάλωσε στα Πατήσια και μένει από το 1981 στον Άλιμο με την οικογένειά της. Είναι απόφοιτος Λυκείου και μιλάει Αγγλικά και Γαλλικά. Η Λογοτεχνία ήταν πάντα μέσα στα ενδιαφέροντά της. Τα τελευταία χρόνια όμως ασχολήθηκε πιο συστηματικά με τη συγγραφή. Έτσι, πήρε μέρος σε δυο λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, στους οποίους και διακρίθηκε:
1. Ειδικό βραβείο «Φείδων» για το ποίημά της «Η σπορά της γλώσσας» στον Ζ΄ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό, που διοργάνωσε το 2018 η Αμφικτυονία Ελληνισμού και συμπεριελήφθη σε συλλογική έκδοση
2. Το 3ο βραβείο για το ποίημά της με τίτλο «Η Καρυάτιδα» στην καμπάνια «Γλυπτών Παλιννόστησις», που διοργάνωσε η UNESCO Πειραιώς και Νήσων το 2016.
3. Το 2ο βραβείο για το ποίημά της με τίτλο «Ψυχή» στο 10ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, που διοργάνωσε το 2019 η ΕΠΟΚ.
Οι βραβεύσεις αυτές την ώθησαν το 2022 να προχωρήσει στην έκδοση της πρώτης της ποιητικής συλλογής με τίτλο «Με Λεμονάδα και Μαστίχα». Κάποια από τα ποιήματά της, που συμπεριλαμβάνονται στη συλλογή αυτή έχουν μελοποιηθεί και ερμηνευτεί από τον Νίκο Γράβαρη και έχουν ανεβεί στο YOUTUBE.
Σοφία Δ. Νινιού
Φιλόλογος και συγγραφέας
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
Αντί προλόγου
«Δραπέτες»
Το σκάσανε οι λέξεις μου! Ξεφύγανε και πάνε.
Δραπέτες τώρα γίνανε και θα τις κυνηγάνε.
Είχαν καλά εκπαιδευτεί στο άδειο γυμναστήριο,
μα ούτ’ ένα γράμμα αφήσανε αποχαιρετιστήριο.
Τις ντάντευα, τις φρόντιζα, ήσυχες να κοιμούνται,
να μη ματώσουνε ποτέ, στα λίγα να αρκούνται.
Κρίμα τον κόπο που ’κανα να τις ευχαριστήσω!
Ως και κλουβί παράγγειλα, χρυσό, να τις τιμήσω.
Πρωτοβουλία πήρανε οι λέξεις μου και τρέχουν,
τα παρακάλια τα θερμά να μην τις προλαβαίνουν.
Πότε να έγινε αυτό; Πώς επαναστατήσαν;
Βουβές, δειλές και άηχες, πότε μου ξεπορτίσαν;
Κουράστηκαν να κρύβονται, μόνες τους να μιλάνε.
Τόσα που θέλανε να πουν στ’ άπειρο να πετάνε!
Χυθήκανε στη θάλασσα, κύμα τις συνεπήρε
κι εμένα, που τις κλείδωνα, ο άνεμος με πήρε.
Σκληρά αποσυνδέθηκαν. Το δρόμο τους τραβάνε.
Τα χαλινάρια στο μυαλό δύσκολα τα περνάνε.
Δεν ήθελα να ζήσουνε με φρούδες υποσχέσεις.
Δεν άντεχα να ζήσω εγώ με δακρυσμένες λέξεις.
Αυτές, αχάριστες πολύ, τον κόσμο μου ανατρέψαν.
Σε με που τις κανάκευα τα βέλη τους εστρέψαν.
Γίνανε τώρα τολμηροί, μεγάλοι επαναστάτες,
ιδέες, σκέψεις, ποιήματα σκορπίσανε στις στράτες.
Κι εγώ τρέχω ξοπίσω τους μπας και τις συμμαζέψω,
μες στην πελώρια σιωπή ξανά να τις φυτέψω.
Μα τώρα δε μαντρώνονται βρήκανε εφαλτήρια
και αγορεύουν θαρρετά σε ξένα ακροατήρια.
Το σκάσανε οι λέξεις μου! Ξεφύγανε και πάνε.
Δραπέτες τώρα γίνανε και θα τις κυνηγάνε.
Ελπίζω να αρθρώσουνε ψήγματα αληθείας,
μη φτάσουνε να γίνουνε μάσκες της φλυαρίας.
🌼
«Ιανουάριος»
Ήμασταν κάποτε άλλοι
Οι δρόμοι μας δεν οδηγούσαν σε αδιέξοδα
Οι καρδιές μας δεν είχαν σκληρύνει τόσο
Οι συνειδήσεις μας δεν είχαν ακυρωθεί
Οι ψυχές μας δεν είχαν χρεωθεί ενοχές
Τα μάτια μας δεν είχαν συνηθίσει τον τρόμο
Οι κραυγές μας δεν έμεναν βουβές
Τώρα
ήρθε ένας άλλος Ιανουάριος
Κι ο διπρόσωπος θεός Ιανός που συμβόλιζε
τις ενάρξεις και τις ανοιχτές θύρες καταργήθηκε
Ορίστηκε εξάγγελος της πτώσης μας
Στο χάρτινο ημερολόγιο
όλες οι μέρες τραγικά ίδιες
Αφαιρούμε αμήχανοι την περασμένη μέρα
Ψάχνουμε έναν ελπιδοφόρο χρησμό
κι ας ξέρουμε ότι είναι ψεύτικος
Γιατί τώρα
μάθαμε ότι ξεμείναμε από ιδέες,
που κάποτε προσποιούνταν την επανάσταση
Γιατί δεν έχουμε πια ψέμα να κουρνιάσουμε.
Γιατί δεν έχουμε πια πού να φορτώσουμε την ντροπή μας
Γιατί η απάθεια έρχεται από μέσα μας
Και μένουμε στο περιθώριο
Άπραγοι και φοβισμένοι
Κάποτε ήμασταν άλλοι
🌼
«Ματαίωση»
Σαν τοξότης ήρθες
Τα βέλη σου τρύπησαν τον ήλιο
Απ’ τις χαρακιές ξεχύθηκαν
λαμπρές αχτίδες
που μας τύλιξαν
Μείναμε αγκαλιασμένοι
στο απέραντο τώρα
Και
Βάψαμε τις ώρες για να αλαφρύνουμε τις νύχτες
Ρίξαμε δίχτυα για να χορτάσουμε εμπειρίες
Φυτέψαμε αλμύρες για να γλυκάνουμε δάκρυα
Σμαλτώσαμε λέξεις για να λειάνουμε κουβέντες
Ναυλώσαμε βάρκες για να λικνιστούμε σε κόσμους
Μεθύσαμε μέρες για να νικήσουμε τη μονοτονία
Ασημώσαμε ψέματα για να φιλέψουμε αλήθειες
Κουμπώσαμε παλάμες για να ζεστάνουμε αγκαλιές
Χτενίσαμε στίχους για να μερέψουμε τραγούδια
Σταυρώσαμε λύπες για να αναστήσουμε τα θάματα
Ολα σωστά τα κάναμε
Θεριεύουν οι σκιές μας
Βαθαίνουν οι πατημασιές μας
Ταιριάξαμε τα πάντα
για να βγουν οι προφητείες
αληθινές
Μα στην Αίθουσα των κατόπτρων
το είδωλο διαθλάται
Δεν ήρθες ποτέ
🌼
«Φωτογραφίες σε κορνίζες»
Ξεσκονίζω τις κορνίζες κάθε τόσο
Σκόνη και πάλι σκόνη
Σκεπάζει το χθες
Πρόσωπα
αναμνήσεις τρεμάμενες
θολωμένες μνήμες
στην αράδα
Η ζωή έμοιαζε άλλη κάποτε
Ένα μικρό παιδάκι στην πρώτη
Φωτεινό πρόσωπο
πόζα σοβαρή
Αναπολήσεις τρυφερών αγγιγμάτων
ξεγελούν χαμένες αισθήσεις
Η ζωή έμοιαζε δάσος τότε
Στη δεύτερη μια κοπέλα
στα μονοπάτια της νιότης
Χαμογελάει
Αρχή ονείρου
Τα χρόνια που θα ’ρθουν
φορούν αγκάθια
κι αδιάβροχα λύπης
Η ζωή έμοιαζε άνεμος τότε
Ο γάμος στην τρίτη κορνίζα
Ζευγάρι νεαρό
Ουρανοί αισιοδοξίας
Χεριών πλεγμένων αμηχανία
Καθημερινές υπερβάσεις
Ανηφορίζουν
Η ζωή έμοιαζε ορίζοντας τότε
Δύο μικρά παιδιά στην ασημένια
Πετάγματα γλυκά
σε μάτια λαμπερά
Πλατειές οι μέρες
καλοκαιρινές
Αμέριμνοι οι δρόμοι
Διαβαίνουν
Η ζωή έμοιαζε ποτάμι τότε
Και δίπλα σε σκουριασμένο πλέγμα
δύο νεαρές
Πικρή νεότητα
Σκιές
Χαμόγελα αλλοιωμένα
Ελπίδα αβέβαιη
Η ζωή μοιάζει παλίρροια τώρα
🌼
Αντί επιλόγου
«Οι ρίζες μου»
Δεν είν’ που ζήτησα ποτέ
τον ουρανό με τ’ άστρα.
Δεν εί’ που ζήλεψα ποτέ
πλούτη, βολή και κάστρα.
Μικρό δεντρί σαν ήμουνα,
ήξερα πού πατούσα.
Κλαδιά στον ήλιο άπλωνα·
τις ρίζες μου κοιτούσα.
Βαθιά τις ρίζες έμπηγα
γερά να με κρατάνε
να μη με πάρουν οι καιροί
μακριά να με πετάνε.
Φυσούσαν οι αγέρηδες
στης ζήσης μου το διάβα.
Ποτέ μου δε φοβήθηκα!
Βοριάς, νοτιάς μ’ ετράβα.
Μα ήρθαν ώρες και στιγμές
πολύ δυσκολεμένες,
που διόλου δεν αντέχονταν.
Μοιάζαν καταραμένες.
Βοριάς θεριό, το χτύπαγε
το δέντρο. Τρανταζόταν!
Μα κείνο πάλι άντεχε·
οι ρίζες του με σώσαν.
Καθήκον λέγανε τη μια
κι απαντοχή την άλλη.
Αγάπη λέγαν την τρανή,
στον κόσμο πιο μεγάλη.
Ευχαριστώ σας, ρίζες μου!
Ευχαριστώ σας τόσο!
Δεν έσπασα κι ας λύγισα.
Πώς να το ξεπληρώσω;
Βίντεο από την παρουσίαση
